Των απελπισμένων η Ελπίς και τον εσκοτισμένων το φώς

Ο μακάριος Αββάς Παύλος ο απλούς διηγήθηκε το εξής γεγονός.

Είχα έναν μαθητή, ο οποίος χωρίς εγώ να το γνωρίζω έπεφτε σε διάφορες αμαρτίες. Συνέβη λοιπόν και αυτός απέθανε. Και προσευχήθηκα στον Θεό εκτενώς, παρεκάλεσα και την Αγία Θεοτόκο, να μου φανερωθή με ποιούς ευρίσκεται η ψυχή του μετά την έξοδο από το σώμα. Πέρασα αρκετές ημέρες στην προσευχή και τότε ήλθα σε έκσταση. Και βλέπω τον μαθητή μου να βαστάζεται από δύο αγνώστους και να μην έχει καμιά ενέργεια ούτε ψυχική ούτε σωματική, ούτε ομιλούσε καθόλου, αλλά ήταν ωσάν απολιθωμένος. Εγώ ήμουν σε μεγάλη αγωνία …; Τότε, σαν να μου ήλθε θεϊκή έμπνευση, θυμήθηκα αυτό που είπε ο Κύριος: «Τον μη ενδεδυμένον ένδυμα γάμου, δήσαντες αυτού χείρας και πόδας, εμβάλετε εις το σκότος το εξώτερον• εκεί έσται ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων» …; Όταν συνήλθα από την έκσταση, άρχισα να λυπούμαι υπερβολικά και να αδημονώ. Έκανα ελεημοσύνες το κατά δύναμιν υπέρ της ψυχής του και Θείες Λειτουργίες. Παρακαλούσα την Αγία Θεοτόκο να ελεηθεί αυτός. Παρακαλούσα επίσης υπέρ αυτού τον φιλάνθρωπο Θεό. Και άρχισα να κοπιάζω στην άσκηση και να ξηροφαγώ, ενώ είχα φθάσει σε τόσο βαθύ γήρας. Μετά λοιπόν από ολίγες ημέρες, βλέπω την Παναγία Θεοτόκο, η οποία μου είπε: «Γιατί λυπείσαι και αδημονείς, παππούλη;». Εγώ απάντησα: «Για τον αδελφό, Δέσποινά μου, διότι τον είδα σε κακή κατάσταση …;». Αυτή απεκρίθη και είπε: « Εσύ δεν ήσουν που παρεκάλεσες, επειδή ήθελες να τον ίδεις; Να λοιπόν, πληροφορήθηκες …;». Και εγώ είπα: «Ναι, σε ικετεύω, εγώ παρεκάλεσα, αλλά δεν ήθελα να τον ιδώ στην κατάσταση αυτή. Διότι σε τι μου χρησιμεύει να τον ιδώ και να κλαίω και να πονώ; …;». Την άλλη ημέρα είδα (σε έκσταση) πάλι τον αδελφό να έρχεται προς εμένα περιχαρής, να προχωρή μόνος του, να γελάη …; Και μου λέγει: «Οι πρεσβείες σου, πάτερ, έκαμψαν την Παναγία Θεοτόκο, διότι σε αγαπάει υπερβολικά …; Και παρεκάλεσε τον Σωτήρα να λυθώ από τα δεσμά, διότι ήμουν περιεσφιγμένος με τα σχοινιά των αμαρτιών μου …;». Όταν ο αδελφός είπε αυτά τα λόγια, εγώ γέμισα από χαρά. Και αμέσως είδα την Παναγία Θεοτόκο και μου λέγει: « Έλαβες πληροφορία, Γέροντα, έστω και τώρα; …;». Εγώ αποκρίθηκα: «Ναι, Δέσποινά μου, και χάρηκα πάρα πολύ, διότι είδα αυτόν να είναι σε άνεση …;». Εκείνη μου απάντησε: «Πήγαινε λοιπόν και να θυμάσαι πάντοτε τον αδελφό με προσευχές, με ελεημοσύνες και με Θείες Λειτουργίες …; Διότι βοηθάει υπερβολικά τους κοιμηθέντας η ελεημοσύνη και η Λειτουργία»