Thursday, December 24, 2015

Ο ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΝΥΣΣΗΣ ΕΙΣ ΤΟ ΓΕΝΕΘΛΙΟΝ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!


Βλέποντας λοιπὸν τὸ σπήλαιο στὸ ὁποῖον ἐγεννήθη ὁ Δεσπότης, φέρε στὸν νοῦ σου τὸν σκοτεινὸν καὶ ὑπόγειον βίο τῶν ἀνθρώπων, στὸν ὁποῖον ἔρχεται αὐτὸς ποὺ φανερώνεται στοὺς «ἐν σκότει καὶ σκιᾷ θανάτου καθημένους». Καὶ περιτυλίσσεται σφιχτὰ μὲ σπάργανα αὐτὸς ποὺ ἔχει φορέσει τὰ δεσμὰ τῶν ἰδικῶν μας ἁμαρτιῶν. Ἡ δὲ φάτνη εἶναι ὁ σταῦλος τῶν ἀλόγων ζώων. Σ᾿ αὐτὴν γεννᾶται ὁ Λόγος, ὥστε νὰ «γνωρίσῃ ὁ βοῦς τὸν κτησάμενον (τὸν ἰδιοκτήτην του) καὶ ὄνος τὴν φάτνην τοῦ κυρίου αὐτοῦ». Βοῦς εἶναι αὐτὸς ποὺ εὑρίσκεται στὸν ζυγὸν τοῦ Νόμου, καὶ ὄνος τὸ ἀχθοφόρον ζῶο ποὺ εἶναι φορτωμένο μὲ τὴν ἁμαρτία τῆς εἰδωλολατρίας. Ἀλλὰ ἡ κατάλληλος γιὰ τὰ ἄλογα τροφὴ καὶ ζωὴ εἶναι τὸ χόρτο.
«Ὁ ἑξανατέλλων χόρτον τοῖς κτήνεσι», λέγει ὁ Προφήτης. Ἐνῶ τὸ λογικὸν ζῶον τρέφεται μὲ ἄρτον. Γι᾿ αὐτὸ λοιπὸν «ὁ ἐξ οὐρανοῦ καταβὰς ἄρτος τῆς ζωῆς», τοποθετεῖται στὴν φάτνη, ποὺ εἶναι ἡ ἑστία τῶν ἀλόγων ζώων, ὥστε καὶ τὰ ἄλογα νὰ γευθοῦν τὴν λογικὴν τροφή, καὶ νὰ γίνουν ἔλλογα. Μεσιτεύει λοιπὸν στὴν φάτνη μεταξύ του βοὸς καὶ τοῦ ὄνου ὁ Κύριος καὶ τῶν δύο, «ἵνα τὸ μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ λύσας, τοὺς δύο κτίσῃ ἐν ἐαυτῷ εἰς ἕναν καινὸν ἄνθρωπον», ἐλευθερώνοντας τὸν ἕνα ἀπὸ τὸν βαρὺ ζυγὸ τοῦ Νόμου καὶ ἀπαλλάσσοντας τὸν ἄλλον ἀπὸ τὸ φορτίον τῆς εἰδωλολατρίας. Ἀλλὰ ἂς ὑψώσωμε τὸ βλέμμα στὰ οὐράνια θαύματα. Κοίτα, δὲν μᾶς εὐαγγελίζονται μόνο Προφῆτες καὶ ἄγγελοι αὐτὴν τὴν χαράν, ἀλλὰ καὶ οἱ οὐρανοὶ ἀνακηρύττουν μὲ τὰ ἰδικὰ τοὺς θαύματα τὴν δόξαν τοῦ Εὐαγγελίου. Ἀπὸ τὴν φυλὴ τοῦ Ἰούδα ἀνέτειλεν ὁ Χριστός μας, ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος, ἀλλὰ οἱ Ἰουδαῖοι δὲν φωτίζονται ἀπὸ τὴν ἀνατολή του. Καὶ οἱ μάγοι, ἐνῶ εἶναι ἄσχετοι μὲ τὶς διαθῆκες τῆς ἐπαγγελίας καὶ ξένοι ἀπὸ τὴν εὐλογία τῶν πατέρων, προηγοῦνται ὅμως στὴν γνώση ἀπὸ τὸν Ἰσραηλιτικὸν λαό. Καὶ τὸν οὐράνιον ἀστέρα ἀνεγνώρισαν, καὶ τὸν Βασιλέα ποὺ ἐγεννήθη στὸ σπήλαιο δὲν ἠγνόησαν. Ἐκεῖνοι τοῦ φέρουν δῶρα, αὐτοὶ τὸν ἐπιβουλεύονται. Ἐκεῖνοι τὸν προσκυνοῦν, αὐτοὶ τὸν καταδιώκουν. Ἐκεῖνοι εὑρίσκουν τὸν ζητούμενον καὶ χαίρονται, αὐτοὶ μὲ τὴν γέννηση τοῦ προσδοκωμένου ταράττονται. «Ἰδόντες», λέγει, «οἱ Μάγοι τὸν ἀστέρα ἐπὶ τοῦ τόπου οὗ ἦν τὸ παιδίον, ἐχάρησαν χαρὰν μεγάλην σφόδρα. Ἡρώδης δὲ ἀκούσας τὸν λόγον ἐταράχθη καὶ πάσα Ἱεροσόλυμα μετ᾿ αὐτοῦ». Οἱ μάγοι τοῦ προσφέρουν λίβανον ὡς Θεὸν καὶ τιμοῦν τὸ βασιλικὸν ἀξίωμα μὲ τὸν χρυσόν, καὶ μὲ κάποιαν προφητικὴν χάρη δηλώνουν τὴν οἰκονομία τοῦ Πάθους μὲ τὴν σμύρνα. Ἐνῶ οἱ ἄλλοι καταδικάζουν σὲ ἐξόντωσιν ὅλα τὰ νήπια της περιοχῆς, πράγμα ποὺ θεωρῶ ὅτι τοὺς ἐνοχοποιεῖ ὄχι μόνο γιὰ σκληρότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ἐσχάτην ἀνοησία. Τί νόημα ἔχει δηλαδὴ ἡ παιδοκτονία; Καὶ γιὰ ποῖον σκοπὸν ἐτόλμησαν οἱ μιαιφόνοι αὐτὸ τὸ ἀνοσιούργημα; Ἐπειδή, λέγει, ἕνα νέο θαυμαστὸν φαινόμενο τοῦ οὐρανοῦ ἐμήνυσε στοὺς Μάγους τὴν ἀνάδειξη τοῦ Βασιλέως.

Sunday, December 13, 2015

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος…



Το συγκλονιστικό ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη «Aν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος» σε αφήγηση από τον Κώστα Καζάκο.


Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκαιο. Θα βγείς στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ΄τις φωνές το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες – μα ούτε βήμα πίσω. Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία. Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή. Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες. Δεν έχεις καιρό δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος μπορεί να χρειαστεί ν΄αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη ή το παιδί σου. Δε θα διστάσεις. Θ΄απαρνηθείς τη λάμπα σου και το ψωμί σου Θ΄απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο. Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς. Το ξέρω, είναι όμορφο ν΄ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ, να κοιτάς έν΄ άστρο, να ονειρεύεσαι είναι όμορφο σκυμένος πάνω απ΄το κόκκινο στόμα της αγάπης σου Να την ακούς να σου λέει τα όνειρα της για το μέλλον. Μα εσύ πρέπει να τ΄αποχαιρετήσεις όλ΄αυτά και να ξεκινήσεις γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ΄άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή και περισσότερα χρόνια μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη, τη μάνα σου και τον κόσμο. Εσύ και μες απ΄ το τετραγωνικό μέτρο του κελλιού σου θα συνεχίσεις τον δρόμο σου πάνω στη γη . Κι΄ όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα θα χτυπάς τον τοίχο του κελλιού σου με το δάχτυλο απ΄τ΄άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία. Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν΄ ασπρίζουν τα μαλλιά σου δε θα γερνάς. Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος Αφού όλο και νέοι αγώνες θ΄ αρχίζουνε στον κόσμο αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό. Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό γράμμα στη μάνα σου Θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ΄αρχικά του ονόματος σου και μια λέξη : Ειρήνη σα ναγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου. Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια σα να στεκόσουνα μπροστά σ΄ολάκαιρο το μέλλον. Να μπορείς, απάνω απ΄την ομοβροντία που σε σκοτώνει εσύ ν΄ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Tuesday, November 17, 2015

Kαλό Σαραντάμερο! ! !

Άσκηση φέτος, 
εκτός απ' τη νηστεία, 
μπορεί να γίνει 
το να εμπιστευτώ το Θεό, 
να ακουμπήσω επάνω Του τα θέματά μου,
τις ανασφάλειες και φοβίες μου,
να πιστέψω πιο πολύ στο Φως Του
και λιγότερο στα σκοτάδια μου
και το σκοτάδι του κόσμου,
να εστιάζω στην ομορφιά
κι όχι στην ασχήμια,
στην χαρά
κι όχι στον τρόμο.

Π Ανδρέας Κονάνος

Tuesday, October 13, 2015

Μεγάλο λάθος να βαπτίζετε τα παιδιά σας μαζί με το γάμο σας και γελοιότητα η βάπτιση στη θάλασσα...

Χριστιανοί μου ἀγαπητοί,
Παρακολουθῶ τόν τελευταῖο καιρό μέ πολλή ἀγωνία διάφορα γεγονότα περίεργα, πρωτάκουστα, νεοφανῆ καί τελείως ἀντίθετα μέ τίς ἑλληνορθόδοξες παραδόσεις μας.
Μερικά ἀπό αὐτά πού γίνονται στήν Ἑλλάδα μας ἔρχονται ἀπ’ ἔξω καί ἐπαναλαμβάνονται στήν ἀθάνατη Χώρα μας και μοιάζουν κακόγουστα.
Ἄλλα εἶναι «παραγωγῆς» ἐγχώριας καί ἀποδεικνύουν ὅτι οἱ νεοέλληνες ἄρχισαν νά κλωτσοῦν τίς παραδόσεις τους, νά προσβάλλουν τή χριστιανική ἰδιότητά τους καί νά διασύρουν τόν τόπο μας καί τήν ἱστορία του.
Ἔγραφε κάποιος κοινωνιολόγος, γνήσιος ἕλληνας καί συνειδητός χριστιανός, ὅτι ποτέ δέ φανταζόταν ὅτι στήν Ἑλλάδα θά γίνονταν αὐτά πού οὔτε στίς χῶρες χωρίς ἱστορία καί πολιτισμό γίνονται.
Συγκεκριμένα περιστατικά μέ ἀναγκάζουν ν’ ἀπευθυνθῶ στούς χριστιανούς μας καί, ἀφοῦ ὑπογραμμμίσω τήν ἀπρέπεια αὐτῶν τῶν περιπτώσεων καί νά παρακαλέσω ὅλους σας, μεγάλους καί μικρούς, ἄνδρες καί γυναῖκες, νά σεβαστοῦμε τήν παράδοσή μας, νά δείξουμε εὐλάβεια σέ ὅσα ἡ Ἐκκλησία μας, γιά αἰῶνες μᾶς διέσωσε καί τίποτε ἀπό αὐτά πού κράτησαν οἱ πρόγονοί μας νά μήν περιφρονήσουμε.
«Στήκετε καί κρατεῖτε τάς παραδόσεις» μᾶς προτρέπει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καί οἱ ἄνθρωποι τοῦ πνεύματος μᾶς συμβουλεύουν ὅτι «λαός πού λησμονεῖ τήν παράδοσή του καί τήν ἱστορία του εἶναι καταδικασμένος νά ἐξαφανισθεῖ».
α) Ζητοῦν κάποιοι γονεῖς «κουλτουριάρηδες» νά βαπτίσουν τά παιδιά τους, ὄχι στόν ἱερό Ναό τῆς ἐνορίας τους, ἀλλά στή θάλασσα. Εἶναι, μοῦ λέγουν ἤ μοῦ γράφουν, πολύ ὄμορφα ἐκεῖ καί ἔχει τό Μυστήριο μιά ἁπλότητα. Δέν μπορῶ νά ἐννοήσω ποιά εἶναι ἡ ἁπλότητα καί ποῦ βλέπουν τήν ὀμορφιά. Ὑπάρχει τίποτε πιό ὡραῖο ἀπό τόν ἱερό χῶρο τοῦ Ναοῦ; Οἱ χριστιανοί μας ἔχουν δεθεῖ μέ τόν Ναό. Ἐκεῖ βαπτίζονται, ἐκεῖ στεφανώνονται καί ἀπό ἐκεῖ παίρνουν τή Μακαρία Ὁδό.
Ἡ ἱερότητα τοῦ χώρου, ὁ διάκοσμος τοῦ Ναοῦ μέ τίς διδακτικές ἁγιογραφίες ἤ μέ τίς ἱερές εἰκόνες δημιουργοῦν τήν κατάλληλη ἀτμόσφαιρα γιά ἐπικοινωνία μέ τόν Θεό. Τό κάθε Μυστήριο, πού εἶναι ἁγιαστική πράξη, συνδέεται καί ἐκφράζεται μέ τήν προσευχή ὄχι μόνο τῶν ἀμέσως ἐνδιαφερομένων, ἀλλά καί τῶν συγγενῶν καί τῶν προσκεκλημένων.
Εὑρισκόμαστε μέσα στόν Ναό καί πολλές φορές τό μυαλό μας τρέχει στά βιοτικά καί τά κοσμικά, ὥστε νά χρειάζεται ὁ λειτουργός νά μᾶς ἀνακαλέσει μέ τήν ὑμνολογική συμβουλή «πᾶσαν τήν βιοτικήν ἀποθώμεθα μέριμναν». Μπορεῖτε νά σκεφθεῖτε νά τελεῖται τό Μυστήριο ἔξω, στήν ὕπαιθρο ἤ στήν παραλία;
Ἡ ἐπιφοίτηση τοῦ ἁγίου Πνεύματος δέν ἔγινε στά κτήματα ἤ στήν ἀγορά, ἀλλά σέ συγκεκριμένο προσευχητικό τόπο, ὅπου ἔγινε τό πρῶτο Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας ἀπό τόν ἴδιο τόν Κύριό μας.
Ἔτσι μᾶς δίδαξε ἡ Ἐκκλησία δυό χιλιάδες χρόνια ἀπό τότε. Γιατί θέλουμε σήμερα ν’ ἀλλάξουμε μία καταξιωμένη παράδοση;
Στό διάστημα αὐτῶν τῶν αἰώνων ἔχουμε βαπτίσεις σέ ποταμούς καί θάλασσες, ἀλλά αὐτά τά γεγονότα τά ὑπαγόρευσε μιά ἀνάγκη. Ἡ Ἐκκλησία, κατ’ οἰκονομίαν, τά ἐδέχθη, ἀλλά ἀποτελοῦν μιά ἐξαίρεση πού ἐπιβεβαιώνει τόν κανόνα.
Ποιά ἀνάγκη ὑπαγορεύει σήμερα νά γίνει τό βάπτισμα στή θάλασσα; Τουλάχιστον ἐκεῖνοι πού τό ζητοῦν οὐδέποτε διατύπωσαν ἕναν λόγο σοβαρό, πνευματικό, πρακτικό, γιά νά τό ἀξιολογήσουμε.
Ὁ λόγος πού ὑπαγορεύει τήν παράκληση μερικῶν, πού γίνεται ἐνοχλητική ἀπαίτηση, εἶναι ἕνας καί μόνος. Νά κάνουν αὐτοί κάτι πού δέν κάνουν οἱ ἄλλοι. Νά δείξουν ὅτι αὐτοί δέ μοιάζουν μέ τούς πολλούς. Ὅτι δέ δέχονται τίς δεσμεύσεις τοῦ παρελθόντος. Ὅτι αὐτοί ἔχουν ἕνα σύγχρονο, προοδευτικό πνεῦμα, πού ἱκανοποιεῖ τούς ἰδίους καί γι’αὐτό θέλουν νά τό ἐπιβάλουν καί στούς ἄλλους.
Βέβαια προστίθενται κοντά σ’ αὐτές τίς αἰτίες καί ἡ πρόφαση, ὅτι τό κοσμικό Κέντρο πού θά γίνει ἡ δεξίωση εἶναι στήν παραλία καί προπάντων οἱ φωτογράφοι δέ θά δυσκολεύονται ν’ ἀπαθανατίσουν τίς διάφορες σκηνές τοῦ Μυστηρίου.
Ἀλλά, παιδιά μου, ἐκεῖ φθάσαμε, νά προσπαθοῦμε ν’ ἀλλάξουμε τήν ὀρθόδοξη παράδοσή μας μέ λόγους καί αἰτίες πού ἱκανοποιοῦν τόν ἐγωισμό μας καί γελοιοποιοῦν τήν ἱερότητα τοῦ Μυστηρίου καί τό ἀποϊεροποιοῦν σέ τελευταία ἀνάλυση;
β) Τά τελευταῖα χρόνια κερδίζει ἔδαφος καί μία ἄλλη ἀξιοκατάκριτη ἀπαίτηση μερικῶν ἐλαχίστων, μέχρι αὐτή τή στιγμή, ἀλλά οἱ στατιστικές δείχνουν ὅτι θά ἔχουμε αὔξηση σύν τῶ χρόνω.
Θέλουν τήν ἡμέρα πού θά κάνουν τόν γάμο τους, τήν ἴδια ἡμέρα νά βαπτίσουν καί τό παιδί πού ἀπέκτησαν, γιατί ἐν τῶ μεταξύ εἶχαν συνάψει γάμο πολιτικό.
Παλαιότερα ἐθεωρεῖτο μεγάλη ἐντροπή πρίν ἀπό τόν θρησκευτικό γάμο νά ἀποκτήσουν παιδί. Ἔλεγαν μάλιστα εἰρωνικά καί ἐμπαικτικά «ἄντε καί στό γάμο σου βαπτίσια».
Και ὁ ἐχθρός τῆς ψυχῆς μας, ὁ ὁποῖος ποτέ δέ θέλει τό καλό, ὑπαγορεύει χίλιες δικαιολογίες, ὥστε νά παρακινήσει τούς ἀνθρώπους νά διαπράξουν τό μεγάλο λάθος, νά κάνουν γάμο πολιτικό, γιά νά ἐπακολουθήσουν ἀναρίθμητες ἄλλες παραβάσεις τοῦ ἠθικοῦ καί εὐαγγελικοῦ νόμου.
Ἄλλοτε, ὅταν ἁμάρτανε ὁ ἄνθρωπος, εἶχε τύψεις στή συνείδησή του, πονοῦσε ψυχικά, ὁλόκληρος ὁ ψυχοσωματικός του κόσμος δέν εἶχε ἠρεμία «οὐκ ἔστιν εἰρήνη ἐν τοῖς ὀστέοις μου ἀπό προσώπου τῶν ἁμαρτιῶν μου» ἔγραφε ὁ ἐμπνευσμένος προφήτης Δαβίδ.
Σήμερα ἁμαρτάνει ὁ ἄνθρωπος καί δέ νοιάζεται γιά τή θεραπεία τῆς ψυχῆς του. Δέν καταβάλλει καμία μέριμνα γιά τήν κάθαρσή του. Καί ὄχι μόνο αὐτό. Ἁμαρτάνει ἐν γνώσει του καί δημοσίως, χωρίς νά ἐντρέπεται, χωρίς ν’ἀναστατώνεται, χωρίς νά χάνει τόν ὕπνο του, ἔτσι τουλάχιστον διαδίδει στό περιβάλλον του.
Κάνει, ὅμως, καί κάτι ἀκόμη χειρότερο, ἀπαιτεῖ νά τοῦ ποῦν οἱ ἄλλοι καί μπράβο, νά τόν ἐπαινέσουν καί νά τόν χειροκροτήσουν. Αὐτός πού ἔκανε πολιτικό γάμο, ἐάν εἶναι ὀρθόδοξος χριστιανός, ἔκανε ἕνα μεγάλο λάθος καί ὀφείλει νά τό διορθώσει. Ὀφείλει νά ἐπισκεφθεῖ τόν πνευματικό του καί ν’ ἀκούσει τή διακριτική συμβουλή του, νά κάνει αὐτό πού διδάσκει ἡ Ἐκκλησία γιά τό δικό του καλό. Νά τελέσει τόν θρησκευτικό γάμο χωρίς ἀναβολή καί καθυστέρηση. Καί ἄν ἀπέκτησε παιδί ἀπό τόν πολιτικό γάμο, ὀφείλει νά τό βαπτίσει ἔγκαιρα, ἀναλαμβάνοντας τίς εὐθύνες του.
Ἡ δικαιολογία, ὅτι εἶναι πολυέξοδα τά Μυστήρια καί γι’αὐτό θά γίνουν ὁ γάμος καί τό βάπτισμα μαζί εἶναι «προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις».
Ἡ Ἐκκλησία ποτέ δέ συμφώνησε μέ πολυέξοδες κοσμικές ἐμφανίσεις καί ἐκδηλώσεις. Ποτέ δέν πρέπει νά κολακεύει τίς φιλοδοξίες τῶν ἀνθρώπων. Πάντα πρέπει νά προβάλλει τήν ὀρθόδοξη πνευματικότητα καί νά συμβάλλει στό πλησίασμα τοῦ ἀνθρώπου μέ τήν πηγή τῆς χάριτος, πού εἶναι ὁ Χριστός.
Ὅπου δέν πρόσεξε αὐτό τό θέμα ἄθελά της ἔγινε συνένοχος μέ τούς παραβάτες τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ καί ζημίωσε τούς χριστιανούς της. Γι’αὐτό ἄλλωστε γράφεται καί αὐτή ἡ Ἐπιστολή, γιά νά προλάβουμε ὅ,τι εἶναι δυνατό νά περισώσουμε.
Χριστιανοί μου ἀγαπητοί,
Κάνω μιά θερμή ἔκκληση σέ ὅλους σας.
Νά σεβαστεῖτε τή δισχιλιόχρονη παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας. Νά σεβαστεῖτε τούς γονεῖς καί συγγενεῖς σας, πού υἱοθετοῦν καταστάσεις ἐξ ἀνάγκης καί μέ πόνο ψυχικό. Δέν πρέπει νά σᾶς καθυστερήσω περισσότερο, γιά νά σᾶς πῶ πόσα δάκρυα ἔχυσαν γονεῖς ἐξαιτίας τέτοιων καταστάσεων καί πόσο ντροπιασμένοι ἔνοιωσαν, διότι στή δική τους οἰκογένεια συνέβη κάτι τέτοιο ξαφνικά καί ἀντίθετο μέ τίς ἀρχές τους.
Σᾶς ἱκετεύω, ὅσοι κάματε πολιτικό γάμο νά τακτοποιηθεῖτε μέ τόν πνευματικό σας καί νά διορθώσετε τό λάθος.
Ὅσοι ἀποκτήσατε παιδί ἐκ τοῦ πολιτικοῦ γάμου νά τό βαπτίσετε χωρίς ἀναβολή καί ὄχι τήν ἡμέρα τοῦ θρησκευτικοῦ γάμου σας. Τό ἕνα λάθος δέ διορθώνει τό ἄλλο.
Ζῶ μέ τήν ἐλπίδα, ὅτι θ’ ἀκούσετε τή γεμάτη ἀγωνία φωνή τοῦ πνευματικοῦ σας πατέρα καί θά ἐφαρμόσετε τή συμβουλή του.
Ἡ προσευχή μου θά εἶναι ὁλόθερμη, ὥστε νά καρποφορήσει ὁ λόγος μου.
Εὐχέτης πρός τόν Κύριο.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ Ο ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΠΑΡΤΗΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ

Wednesday, September 23, 2015

Προσοχή στην φαντασία



-Γέροντα, έχετε πει ότι πρέπει να αποφεύγουμε κατά την ώρα της προσευχής να φέρνουμε στον νου μας διάφορες εικόνες από την ζωή του Χριστού κ.λπ. Γιατί;
-Για να μη μας πλανέσει ο διάβολος με φαντασίες. Η φαντασία είναι καλή, είναι μεγάλη δύναμη, αν αξιοποιηθεί. Μερικοί άνθρωποι μπορεί λ.χ. να δουν τώρα ένα τοπίο και μετά από έναν χρόνο να το θυμούνται ακριβώς όπως είναι και να το ζωγραφίσουν.
Αυτό είναι μια ικανότητα που την δίνει ο Θεός στον άνθρωπο, αλλά ο διάβολος την εκμεταλλεύεται. Εκείνοι που πλανιούνται, ό, τι βλέπουν ή διαβάζουν, το φαντάζονται όπως θέλουν και ύστερα αυτήν την φανταστική εικόνα την πιστεύουν για πραγματικότητα. Για να βοηθηθούν, χρειάζεται πολλή παρακολούθηση οι καημένοι, γιατί συνέχεια τους ξεγελάει ο διάβολος.
Για αυτό, όποιος έχει εκ φύσεως φαντασία, πρέπει να προβληματίζονται, όταν του λένε ότι δεν σκέφτεται σωστά, και να βάζει ερωτηματικά στον λογισμό του.
Είχα γνωρίσει μια απλή γυναίκα, που προσευχόταν συνέχεια και παρακαλούσε τον Χριστό να Τον δει εδώ σ' αυτήν την ζωή, μια που δεν θα Τον έβλεπε, καθώς έλεγε, στην άλλη ζωή. Ο Χριστός πράγματι της παρουσιάσθηκε την ώρα της Θείας Κοινωνίας μέσα στο Άγιο Ποτήριο ως βρέφος, με ματωμένα μαλλάκια, και ύστερα χάθηκε, και έτσι μπόρεσε να κοινωνήσει.
Μετά από αυτό το γεγονός άρχισε να την δουλεύει ο εχθρός με τον λογισμό ότι κάτι είναι. Από εκεί και πέρα την δούλευε με την φαντασία και της παρουσίαζε συνέχεια κινηματογραφικές ταινίες.
Όταν βγήκα μια φορά στον κόσμο, την είχα βρει σε ένα σπίτι και άκουσα τις φαντασίες που έλεγε σε άνδρες και γυναίκες που είχαν συγκεντρωθεί εκεί. Τρόμαξα να την φέρω σε λογαριασμό. Η μόνη λύση ήταν να της δώσω ένα γερό ξεσκόνισμα μπροστά σε όλους, για να γίνουν γνωστές οι πλάνες της και να ταπεινωθεί.
 -Φαντασία της ήταν;
 -Φαντασία και πλάνη

Thursday, August 27, 2015

Για τη μοναχική Ζωή.- Γέροντας Ευσέβιος Γιαννακάκης


(Αναφερόμενος στις Μοναχές  της Ιεράς Γυναικείας Κοινοβιακής Μονής Εισοδίων της Θεοτόκου στο Μαρκόπουλο Ωρωπού)

    * Δικό μας τάλαντο και πρώτο λαχείο είναι η αγγελική μας κλήσις.
    * Όταν ο άνθρωπος δίνει τον εαυτόν του στο Χριστό, όλος ο ουρανός είναι περιουσία δική του.
    * Μακάριοι όσοι δόθηκαν στον Χριστό. κατέχουν όλη τη γη και τον ουρανό.
    * Η αφιερωμένη ψυχή κάθε μέρα γιορτάζει.
    * Άφθαστο Πανεπιστήμιο το Μοναστήρι.
    * «Ουδέν γλυκύτερον του ουρανίου Νυμφίου». Και όταν αγκαλιάζουμε το Χριστό με όλο μας το είναι χωρίς να αφήνουμε υπόλοιπα, τότε διαποτιζόμαστε κι εμείς απ’ αυτή τη γλυκύτητα.
    * Με κάλεσε ο Κύριος. Και καλούμαι ανά πάσα στιγμή και ώρα να βλέπω τον εαυτό μου και να παραδειγματίζομαι από τις προσωπικότητες τις Ευαγγελικές και τις Αποστολικές και τις Πατερικές. Να έχω κατά νουν όλους εκείνους, όλα τα παραδείγματα αυτά.
    * Να λέει η καθεμιά: Ο Θεός μ’ αξίωσε να γίνω μοναχή για να προσπαθώ να παρουσιάζω ομοιότητες με τη ζωή του Ουρανού, με τη ζωή των αγγέλων, με τη ζωή των Μυροφόρων.
    * Η χάρη του Θεού έχει δύναμη, πολλή δύναμη. Κάνει τον άνθρωπο από λαϊκό κληρικό, από ειδωλολάτρη Χριστιανό. Ενισχύει μια ψυχή ν’ αφήσει τον κόσμο και να γίνει νύμφη του Χριστού.
    * Όταν χειροτονείται ο Πρεσβύτερος του δίνει την παρακαταθήκη ο Αρχιερεύς. Από τον καθένα θα απαιτήσει ο Θεός την ημέρα της κρίσεως την παρακαταθήκη. Για τον καθένα μας όμως είναι η ομολογία και το ναι που μετά παρρησίας λέγομε. Το «Ναι, τίμιε πάτερ» είναι για το μοναχό η ομολογία. Μας λέει ο Κύριος: Εγώ σου το έδωσα. Εάν εσύ δεν το τίμησες δεν έχεις θέση κοντά μου. Και αυτό αποτελεί το μεγαλύτερο μαρτύριο, τη μεγαλύτερη τιμωρία που θα υποστούμε... «Εννοούσα, ψυχή μου, γρηγόρησον...» Ο αφιερωμένος άνθρωπος, που τον κάλεσε ο Θεός, πρέπει να είναι παράδειγμα άγιο και φωτεινό.
    * Ο στόχος και η προσπάθεια της κάθε μιας μέσα στο Κοινόβιο δεν είναι να διακριθεί, για να επιδείξει εγωιστικά τον εαυτό της, αλλά η ωφέλεια του συνόλου.
    * Το ετόνισα και το τονίζω. Χρειάζεται βάθος, βάθος, βάθος. Να μην παραμένουν οι λέξεις παραπονούμενες και απραγματοποίητες. Να θαμπώνει η μια την άλλη. Να είναι η μια ένα κομμάτι της άλλης, να 'ναι θετική η βοήθεια της μιας προς την άλλη. Πραγματικά, όπως νιώθει το χέρι της η κάθε μια, να νιώθει την αδελφή της. Μια ψυχή και μια καρδιά. Τότε, όχι λογισμοί, αλλά βουνά να πέσουν επάνω μας, ο Χελμός να πέσει επάνω μας, δεν την κουνάει την αδελφότητα. Και γίνεται αφορμή η αδελφότης αυτή να δοξάζεται το όνομα του Θεού. Να, η ωφέλεια. Γιατί διαφορετικά, αν δεν πετύχουμε το βάθος, ήταν καλύτερα να παρέμενε η καθεμιά στη δουλειά της. Να ετοιμάζουμε τον εαυτό μας για τέτοιο Μοναχισμό. Βάθος, βάθος, βάθος. Όχι ρηχοί. Όχι απ’ έξω. Γιατί «και στα Μοναστήρια, λένε, λίγους βρίσκεις καλούς, όχι όλους με βάθος».
    * Μέσα στο Κοινόβιο με την ενότητα και την αγάπη χαλκεύονται οι χαρακτήρες. Πώς κτυπάει το ένα κουφέτο το άλλο μέσα στο καζάνι και τόσο ωραία βγαίνουν έξω. Και πώς τα πετραδάκια εκεί στη θάλασσα που κτυπιώνται μεταξύ τους από το κύμα, έτσι και στο Κοινόβιο.
    * Στο πρόσωπο της κάθε μιας αδελφής θα βλέπουμε το Χριστό. Οπότε ούτε παρεξήγηση, ούτε φωνή, ούτε γκρίνια, ούτε τίποτε. Το Χριστό βλέπω. Βλέπω το Χριστό στο πρόσωπο της αδελφής. Να προσπαθεί να δίνει χαρά η μια στην άλλη.
    * Να προσφέρει η μία μοναχή στην άλλη τον εαυτόν της οικοδομητικόν.
    * Όσο περισσότερο η μια νιώθει ένα κομμάτι της άλλης τόσο οι ευλογίες θα είναι περισσότερες και δυνατότερες και πλουσιότερες.
    * Εμείς να είμαστε κολλημένες, όπως οι μέλισσες. Να ξεκουράζεται η μία με την άλλη. ν’ αναπαύεται βλέποντας το πρόσωπο η μια της άλλης. Αυτό θα πει αδελφότης. Μεταξύ σας μέλισσες, μυρμήγκια.
    * Να είσαι αυστηρή στη λατρεία, στον κανόνα, στο ναό. Να έχεις αγάπη προς όλους. Θα βλέπεις ψυχή. όχι ελαττώματα. Κοίταξε τον Κύριο πάνω στο Σταυρό! Και τον Ιούδα περιποιήθηκε ο Κύριος.
    * Η αγάπη θέλει καρδιά, όχι χείλη. Και δεν εκδηλώνεται μόνο την ώρα του πόνου αλλά και όταν πέφτει ο άλλος. (Όχι κατάκριση και σχόλια). Δεν έχει αγάπη όποια σχολιάζει μια αδελφή ή και τον πλησίον σε άλλον.
    * Μετά το Απόδειπνο σιωπή. Την Παρασκευή σιωπή. Την Καθαρά Δευτέρα σιωπή. Όχι να κάνουμε τριήμερο και η γλώσσα να δουλεύει.
    * Η μοναχή πρέπει να είναι κωφή, τυφλή και άλαλη. Να σταματήσει το γιατί και το διότι. Ο μοναχισμός είναι σιωπή και υπακοή. Όχι αργολογία. Από τα πολλά λόγια θα πέσεις στην κατάκριση κι από αυτήν στη συκοφαντία.
    * Προϋπόθεση της ευχής είναι η καλή συμφωνία μεταξύ του νου, της καρδιάς και της γλώσσας. Τί να το κάνεις να λες με το στόμα την ευχή και με το νου και την καρδιά να κάνεις περιοδείες; Χρειάζεται πρώτα καλή τακτοποίηση του εαυτού μας, καλή συμφωνία...
    * Εκείνο που επιμένω είναι να είναι όλα στο θέλημα του Θεού.
    * Το σύνθημά μας: «Ας είναι ευλογημένο». Εκεί είναι ο ουρανός, ο Θεός, η ειρήνη, η αισιοδοξία, η επιτυχία. «Ας είναι ευλογημένο». Τίποτε άλλο. Και τότε τίποτε δε μας ενοχλεί, ούτε πειρασμός ούτε δυσκολία.
    * Πρέπει να γνωρίζουμε ότι όταν είμαστε στην τελεία υπακοή, βοηθάμε τα μέγιστα τον πνευματικό και τη Γερόντισσα. Και έτσι νοστιμεύει η ζωή της αδελφότητος.
    * Να υπακούει ο εαυτός μας στον εαυτό μας, τον καλό εαυτό μας. Να του λέμε: «κάνε τούτο» και να το κάνει, χωρίς να τον παρακαλούμε και χωρίς να τον πιέζουμε. Άνετα να υπακούει στον καλό εαυτό μας πρώτα και μετά στο Γέροντα και τη Γερόντισσα.
    * Μα πώς θα αποκτήσουμε οσιότητα; Για ν’ αποκτήσουμε θέλει να μην κάνουμε ποτέ ό,τι μας λέει το μυαλό μας. Έλεγε ο Γέροντάς μου «όπου το μυαλό του εκεί και τα πόδια του».
    * Τα βιβλία τα πατερικά το γράφουν ξεκάθαρα. Δεν επιτρέπεται να προγραμματίζει ο υποτακτικός κάτι από μόνος του κι αν ακόμη είναι κάτι καλό. Το λέει στο Γέροντα και μετά δεν έχει καμιά ευθύνη εκείνος.
    * Να μπαίνει η κάθε μια στο κελλί της και να βλέπει τον Κύριο, τον Αναστάντα Κύριο. Ποτέ με λογισμούς στο κελλί.
    * Είναι πολύτιμος πολυτιμότατος ο χρόνος για το μοναχό και τη μοναχή. Γιατί να δίνουμε χρόνο στο λογισμό; Έχουμε δουλειές, έχουμε κανόνα, έχουμε την ευχή να λέμε, έχουμε το διακόνημά μας, τον Χριστό έχουμε, γιατί να χάνουμε χρόνο;
    * Οι λογισμοί, άμα δεν τους δώσεις σημασία, φεύγουν, δεν θα σταθούν. Άμα τους κρατάμε, θα κάνουν φωλιά μέσα... Έχουμε κάνει καμιά συμφωνία και εταιρεία με τους λογισμούς; Δεν έχουμε καμιά δουλειά.... Ο μοναχός που έχει μια γραμμή και έχει ένα ιδανικό και ένα δρόμο, ο μοναχός, που έδωσε τον εαυτό του στο Χριστό δεν έχει καμιά δουλειά με τους λογισμούς.
    * Όλα τα επιτυγχάνουμε με τη δική Του βοήθεια, με τη δική Του δύναμη και με τη δική Του χάρη.
    * Να λέει η καθεμιά στον εαυτό της: «Αρέσει αυτό στον Κύριό μου; Αυτός ο λογισμός, αυτή η σκέψη ή αυτή η εκδήλωση και ο τρόπος; Ικανοποιεί τον Κύριο; Τον ευχαριστεί ο χειρισμός που κάνω;... Αφού σε Εκείνον ανήκω, στον Χριστό...». Φταίει η προσωπική αντωνυμία... δεν έχουμε πετάξει από την καρδιά μας, από τη σκέψη μας και τη ζωή μας, το «εγώ».... Θα μας πει εκεί πάνω: «Βρε παιδάκι μου, δεν έδωσες τον εαυτό σου σε μένα; Γιατί ζούσες με την προσωπική αντωνυμία; Γιατί δεν με υπολόγιζες καθόλου;» Πολλές τέτοιες σκέψεις να κάνουμε, για να νικάμε τον κακό εαυτό μας. Να ζούμε σαν να ανήκουμε στον Κύριο και όχι στον εαυτό μας. Και τότε απολαμβάνουμε όλη τη χάρη και τις ευλογίες του Κυρίου και τη ζωή του Ουρανού.   
    * Το Άγιο Πνεύμα να το φαντασθούμε ως ένα σκαπάνι που σκάβει συνέχεια στις ψυχές μας. Τις σκάβει, τις οργώνει, τις διβολίζει, πετάει από μέσα αγριάδες, πετάει βελούρια, πετάει πέτρες, ό,τι υπάρχει στο χωράφι της δούλης του Κυρίου, το πετάει, το διώχνει, το απομακρύνει. Ώστε να είναι το χωράφι της δούλης του Κυρίου τόσο καλλιεργημένο, τόσο ωραίο, τόσο άγιο που να δέχεται μόνο αρετές. Αρετές και τη ζωή του ουρανού, τη ζωή του Κυρίου...
      Πόσο δυνατό είναι κανείς πραγματικά να κινείται, να σκέπτεται, να ζει, να νταραβερίζεται, να εργάζεται συνέχεια με το Άγιο Πνεύμα, με την αγάπη του Κυρίου. Όλο αναμορφώνεται και όλο αναγεννάται και ανεβαίνει η στάθμη της ψυχής του και όλο περισσότερο επικοινωνεί με τον Κύριο και επιτυγχάνει τη θέωση κατά τους πατέρας της Εκκλησίας.
    * Λοιπόν εκείνο που αποτελεί κίνδυνο, μεγάλο κίνδυνο είναι η συνήθεια, μεγάλο και τρομερό κίνδυνο η συνήθεια. Εμείς να μη επιτρέψουμε στον εαυτό μας να συνηθίζει, είτε τη Λειτουργία, είτε την ψαλτική, είτε το Ποτήριο της Ζωής είτε... να μη το συνηθίζουμε. Να νοιώθουμε δέος κάθε φορά που γίνεται Λειτουργία.
    * Με πολλή συγκίνηση και συναίσθηση και ευγνωμοσύνη εις τον Θεόν να παρακολουθούμε. Θα μπορούσαμε πάντοτε ως για πρώτη φορά και τελευταία φορά να παρακολουθούμε τη Θεία Λειτουργία; Λοιπόν είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος η συνήθεια. Συνήθεια και στον κανόνα και στην προσευχή και στη Λειτουργία και, και, και.
    * Όταν προσπαθεί κανείς να νοιώθει τον Κύριο κοντά του και να ζει το ιδανικό του, δεν γίνεται συνήθεια ποτέ. Μα, και να μην προλάβει, ας πούμε, να κάνει τον κανόνα του όλον, αν κάνει κείνο τον κανόνα τον πιο λίγο καλά, παστρικά, καθαρά, με πολλή συναίσθηση, τον δέχεται ο Θεός σαν δέκα κανόνες. Να είναι ο νους και η σκέψις μας εις τον Θεόν και να νοιώθουμε εκεί τον Θεόν κοντά μας. Ε, ευλογεί, ευλογεί τότε ο Κύριος και αγιάζει.
    * Η ζωή μας να περπατάει έξω από αδυναμίες και μακριά από υποχωρήσεις και συμβιβασμούς. Να επιδιώκουμε βίον αγνόν και ζωή ολοκάθαρη και Μυστηριακή. Να μοσχοβολάει από προσευχή, από Λατρεία, από αγώνα πνευματικό και άγιο. Ώστε όλα αυτά να βεβαιώνουν ότι είμαστε σταθεροί στην κλήση μας, και ότι κρατάμε δυνατά την αγίαν παρακαταθήκην της ζωής που μας ενεπιστεύθη ο Κύριος.
    * Ε, αυτές οι ανθρώπινες αδυναμίες θέλουν περιφρόνηση, περιφρόνηση θέλουνε και κατακέφαλα να τις χτυπάμε. Να μη μας παρασύρουνε ποτέ οι ανθρώπινες αδυναμίες. Να πρυτανεύει το καλλιεργημένο χωράφι και να πρυτανεύει ο καλός και αγαθός εαυτός μας, διότι έχουμε και καλά. Εργασία χρειάζεται, εργασία, εργασία, εργασία.
    * Νομίζω, είτε στον εαυτό μας παρατηρούμε αδυναμίες και πέφτουμε, είτε στους παραέξω, μπροστά στη δόξα και το μεγαλείο και τη χαρά του Ουρανού, δεν πρέπει να στεκόμαστε καθόλου. Μπροστά στην αγίαν αποστολήν μας, όχι απλώς να ξεχνάμε τα ελαττώματα και τις αδυναμίες μας, αλλά ουδόλως να στέκουν στη σκέψη μας. Τελεία - τελεία - τελεία περιφρόνησις.
    * Στη μετάνοια του Τελώνου να στεκόμαστε. Ούτε στο ελάχιστο να μη νιώθει κάποιος ότι είναι καλύτερος από τον άλλο...
    * Η εν μετανοία αδελφή είναι σιωπηλή, ευχάριστη, ταπεινή. Ακτινοβολεί. Δεν εκφράζει γνώμη, δεν σχολιάζει, δεν ελέγχει. Ούτε για τον κόσμο που ζει στην αμαρτία εκφράζεται άσχημα. Λέει: «άραγε αυτοί είχαν τις δικές μου ευκαιρίες;» Και συμπεριφέρεται με επιείκεια. Τότε απολαμβάνει τον κανόνα της, την προσευχή, τη λατρεία, τη συγχώρηση που ζητάει κάθε βράδυ.
    * Μετάνοια ίσον τελεία αλλαγή. Πρώτα το έργο της μετανοίας και κατόπιν της διακονίας. Άμα προηγείται η μετάνοια είναι χαριτωμένος ο άνθρωπος. Τον εαυτό του παρακολουθεί και ελέγχει. Αγωνίζεται γύρω από τα ελαττώματά του, και λέει συνέχεια «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με, τον αμαρτωλό».... Λοιπόν η αφιερωμένη ψυχή που ζει εν μετανοία δεν φοβάται κανένα δύσκολο σημείο. Αφήνει με εμπιστοσύνη τον εαυτό της στα χέρια του Θεού.
    * Σας μεταφέρω μια παραγγελία του ουρανού: Η Νύμφη του Χριστού να είναι ειρηνική, χαρούμενη και αισιόδοξη, όσες δυσκολίες κι αν συναντάει.
    * Να καταφέρνει ο πνευματικός και αφιερωμένος άνθρωπος να είναι πάντοτε ξάστερος. Να στέκεται παραπάνω από καταστάσεις, από κάτι που θα συμβεί, από δυσκολίες. Να το πνίγει μέσα του.
    * Εφόσον εγκαταλείψαμε τα πάντα, θέλουμε δεν θέλουμε θα περπατήσουμε στ’ αχνάρια των Αγίων. Αυτό καλούμεθα να κάνουμε. Και κατ’ ακολουθίαν δεν μας κουράζει και δεν μας απογοητεύει καμμιά δυσκολία. Διότι αν οι Μάρτυρες αντιμετώπισαν το Μαρτύριο με χαρά και με ενθουσιασμό, εμείς είναι να στεκόμαστε σε τυχόν μικροδυσκολίες;
    * Συναντήσαμε εμείς δυσκολίες που συνάντησε ο Παύλος; Μπορεί να είμαστε λίγο αδύνατοι και μας στοιχίζει. Έτσι, παιδί μου, θα μας κάνει μεγάλο παράπονο ο Κύριος. «Βρε παιδί μου», θα πει «εγώ πάνω στο Σταυρό παραπονέθηκα; Δέχτηκα καρφιά. Παραπονέθηκα εγώ; Παρουσιάστηκα σκυθρωπός και κατηφής και... και... και απογοητευμένος; Εσύ, γιατί, παιδί μου; Γιατί αφήνεις τον εαυτό σου και απογοητεύεσαι»;
    * Να λέμε: «Είσαι καλή δυσκολία, ήλθες να με ωφελήσεις. Ήλθες να με γεμίσεις με τη χάρη του Θεού, με τη δύναμη του Κυρίου. Και τί είσαι συ δυσκολία μπροστά στο Σταυρό του Κυρίου; Λοιπόν έτσι νομίζω. ως Πνευματικός μικρός και ταπεινός, αυτό έχω να καταθέσω. Και δεν πρέπει να αφήνουμε το κάθε τι που λέμε απαρατήρητο και να μην το εφαρμόζουμε. Διότι θα μου ζητήσει λόγο ο Θεός εκεί πάνω. Θα μου πει: «τί έκανες εκεί κάτω; Γιατί δικαιολογούσες τις δυσκολίες της καθεμιάς και προχωρούσε ο καιρός με τα ελαττώματά της;».
    * Λοιπόν, παρακαλώ το δύσκολο να το βλέπουμε εύκολο και τον πειρασμό να τον βλέπουμε ως ευκαιρία για να ωφελούμεθα. Να έχουμε πιο πολλή Χάρη, πιο πολύ πλούτο του Αγίου Πνεύματος, της δυνάμεως του Αγίου Πνεύματος. Να λέμε: «δόξα Σοι, ο Θεός», να ευχαριστούμε τον Θεό για την κάθε δύσκολη στιγμή. Γιατί μας δίνει την ευκαιρία να κάνουμε κάτι, να παρουσιάσουμε κάτι.
    * Να ενισχύσουμε λίγο περισσότερο τον εαυτό μας και να καταλάβουμε ότι τα δύσκολα σημεία είναι οι πλατιοί δρόμοι και οι λεωφόροι που μας οδηγούν στον Ουρανό και στον Παράδεισο. Να το ζει αυτό ο αφιερωμένος άνθρωπος. Η δυσκολία είναι το ωραιότερο, το αγιώτερο, το πιο ευχάριστο γεγονός για το Χριστιανό. Καθ’ ον χρόνον ο Απόστολος Παύλος το επαναλαμβάνει «Χαίρω εν τοις παθήμασί μου».

    * Μας καλεί η δυσκολία να προσευχηθούμε περισσότερο και να γονατίσουμε περισσότερο και να έλθουμε περισσότερο κοντά στον Κύριο, για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Οι αδυναμίες είναι εκείνες οι οποίες πολύ μας βασανίζουν. Διότι δεν στεκόμαστε στο μεγαλείο του ξεκινήματός μας και του ιδανικού μας.... Αν έχετε ταξιδέψει με αεροπλάνο, θα είδατε κάτω τις πεδιάδες, τα ποτάμια, τους δρόμους, τα χωριά. Έτσι είδε ο Παύλος τον Παράδεισο! Λοιπόν, τί ωραίο να ζούμε από εδώ αυτή την Πολιτεία, που μας περιμένει!

      “ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΚΕΣ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ
      του πολυχαρισματούχου Γέροντος
      ΕΥΣΕΒΙΟΥ ΓΙΑΝΝΑΚΑΚΗ
      (1910-1995)”
      ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

Wednesday, August 19, 2015

Τίποτα να μην σας απελπίζει!Άγιος Νεκτάριος


ΑΓΙΟΣ Νεκτάριος Πενταπόλεως
Σκοπὸς τῆς ζωῆς μας εἶναι νὰ γίνουμε τέλειοι καὶ ἅγιοι. Νὰ ἀναδειχθοῦμε παιδιὰ τοῦ Θεοῦ καὶ κληρονόμοι τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Ἂς προσέξουμε μήπως, γιὰ χάρη τῆς παρούσας ζωῆς, στερηθοῦμε τὴ μέλλουσα, μήπως, ἀπὸ τὶς βιοτικὲς φροντίδες καὶ μέριμνες, ἀμελήσουμε τὸ σκοπὸ τῆς ζωῆς μας.
Ἡ νηστεία, ἡ ἀγρυπνία καὶ ἡ προσευχὴ ἀπὸ μόνες τους δὲν φέρνουν τοὺς ἐπιθυμητοὺς καρπούς, γιατί αὐτὲς δὲν εἶναι ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς μας, ἀποτελοῦν τὰ μέσα γιὰ νὰ πετύχουμε τὸ σκοπό.
Στολίστε τὶς λαμπάδες σας μὲ ἀρετές. Ἀγωνιστεῖτε ν’ ἀποβάλετε τὰ πάθη τῆς ψυχῆς. Καθαρίστε τὴν καρδιά σας ἀπὸ κάθε ρύπο καὶ διατηρῆστε τὴν ἁγνή, γιὰ νὰ ἔρθει καὶ νὰ κατοικήσει μέσα σας ὁ Κύριος, γιὰ νὰ σᾶς πλημμυρίσει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μὲ τὶς θεῖες δωρεές.
Παιδιά μου ἀγαπητά, ὅλη σας ἡ ἀσχολία καὶ ἡ φροντίδα σ’ αὐτὰ νὰ εἶναι. Αὐτὰ ν’ ἀποτελοῦν σκοπὸ καὶ πόθο σας ἀσταμάτητο. Γί’ αὐτὰ νὰ προσεύχεστε στὸ Θεό. Νὰ ζητᾶτε καθημερινὰ τὸν Κύριο, ἀλλὰ μέσα στὴν καρδιά σας καὶ ὄχι ἔξω ἀπὸ αὐτήν. Καὶ ὅταν Τὸν βρεῖτε, σταθεῖτε μὲ φόβο καὶ τρόμο, ὅπως τὰ Χερουβεὶμ καὶ τὰ Σεραφείμ, γιατί ἡ καρδιά σας ἔγινε θρόνος τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ γιὰ νὰ βρεῖτε τὸν Κύριο, ταπεινωθεῖτε μέχρι τὸ χῶμα, γιατί ὁ Κύριος βδελύσσεται τοὺς ὑπερήφανους, ἐνῷ ἀγαπάει καὶ ἐπισκέπτεται τοὺς ταπεινοὺς στὴν καρδιά.
Ἂν ἀγωνίζεσαι τὸν ἀγώνα τὸν καλό, ὁ Θεὸς θὰ σὲ ἐνισχύσει. Στὸν ἀγώνα ἐντοπίζουμε τὶς ἀδυναμίες, τὶς ἐλλείψεις καὶ τὰ ἐλαττώματά μας. Εἶναι ὁ καθρέφτης τῆς πνευματικῆς μας καταστάσεως. Ὅποιος δὲν ἀγωνίστηκε, δὲν γνώρισε τὸν ἑαυτό του.
Προσέχετε καὶ τὰ μικρὰ ἀκόμα παραπτώματα. Ἄν σᾶς συμβεῖ ἀπὸ ἀπροσεξία κάποια ἁμαρτία, μὴν ἀπελπιστεῖτε, ἀλλὰ σηκωθεῖτε γρήγορα καὶ προσπέστε στὸ Θεό, ποὺ ἔχει τὴ δύναμη νὰ σᾶς ἀνορθώσει.
Μέσα μας ἔχουμε ἀδυναμίες καὶ πάθη καὶ ἐλαττώματα βαθιὰ ριζωμένα, πολλὰ εἶναι καὶ κληρονομικά. Ὅλα αὐτὰ δὲν κόβονται μὲ μία σπασμωδικὴ κίνηση οὔτε μὲ τὴν ἀδημονία καὶ τὴ βαρειὰ θλίψη, ἀλλὰ μὲ ὑπομονὴ καὶ ἐπιμονή, μὲ καρτερία, μὲ φροντίδα καὶ προσοχή.
Ἡ ὑπερβολικὴ λύπη κρύβει μέσα της ὑπερηφάνεια. Γί’ αὐτὸ εἶναι βλαβερὴ καὶ ἐπικίνδυνη, καὶ πολλὲς φορὲς παροξύνεται ἀπὸ τὸ διάβολο, γιὰ ν’ ἀνακόψει τὴν πορεία τοῦ ἀγωνιστῆ.
Ὁ δρόμος ποὺ ὁδηγεῖ στὴν τελειότητα εἶναι μακρύς. Εὔχεστε στὸ Θεὸ νὰ σᾶς δυναμώνει. Νὰ ἀντιμετωπίζετε μὲ ὑπομονὴ τὶς πτώσεις σας καί, ἀφοῦ γρήγορα σηκωθεῖτε, νὰ τρέχετε καὶ νὰ μὴ στέκεστε, σὰν τὰ παιδιά, στὸν τόπο ποὺ πέσατε, κλαίγοντας καὶ θρηνώντας ἀπαρηγόρητα.
Ἀγρυπνεῖτε καὶ προσεύχεστε, γιὰ νὰ μὴν μπεῖτε σὲ πειρασμό. Μὴν ἀπελπίζεστε, ἂν πέφτετε συνέχεια σὲ παλιὲς ἁμαρτίες. Πολλὲς ἀπ’ αὐτὲς εἶναι καὶ ἀπὸ τὴ φύση τους ἰσχυρὲς καὶ ἀπὸ τὴ συνήθεια. Μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου, ὅμως, καὶ μὲ τὴν ἐπιμέλεια νικιοῦνται. Τίποτα νὰ μὴ σᾶς ἀπελπίζει.

Ἀπὸ τὴ σειρὰ τῶν φυλλαδίων «Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ» τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου Ὠρωποῦ Ἀττικῆς.

Monday, July 20, 2015

"Χαρισματική Οδός"


"Η πνευματική ζωή δεν είναι να αποκτήσω κάτι που δεν έχω, αλλά να ανακαλύψω αυτό που ήδη έχω, να ζωογονήσω μέσα μου αυτό που έλαβα από τον Θεό.
Αυτή είναι η δική μας νέκρα, το ότι δεν νοιώθομε, δεν είναι ζωντανό για μάς, αυτό που ήδη μας έχει δώσει ο Θεός. Ο Θεός εξετέλεσε το έργο του, εκπλήρωσε την αποστολή του καθ' ολοκληρίαν, την έφερε εις πέρας, έκανε τα πάντα. Εμπλούτισε, γέμισε την ζωή μας· δεν υπάρχει τίποτε άλλο που θα μπορέσει να χωρέσει η ζωή μας· μόνο που εμείς ζούμε χωρίς αυτό το πλήρωμα του Θεού.
Γι' αυτό λέμε ότι η μοναστική ζωή είναι το άνοιγμα των οφθαλμών μας· να ανοίξωμε τα μάτια μας και να δούμε ότι ο Θεός μάς έδωσε τον ίδιο τον εαυτό του.
Βλέπουμε μια πετρούλα, και σε αυτή είναι ο Θεός, αλλά εμείς νομίζουμε ότι είναι απλή πέτρα. Όπως η Μαρία η Μαγδαληνή νόμιζε πως ο Χριστός είναι ο κηπουρός και τον ρώτησε πολύ φυσικά μήπως είδε τον Κύριον, το ίδιο παθαίνομε και εμείς και δεν βλέπομε τον Κύριον στην ζωή μας".

Αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου
"Χαρισματική οδός" (σελ. 102)

Friday, July 17, 2015

«Να προσεύχεσαι κάθε φορά που κάθεσαι στο τραπέζι.


Όταν δέχεσαι το ψωμί, να αποδίδεις την ευχαριστία σ’ Αυτόν που το έδωσε. Όταν με οίνο στηρίζεις την ασθένεια του σώματος, να θυμάσαι Αυτόν που σου παρέχει το δώρο για να ευφραίνεται η καρδιά και να καταπραΰνονται οι ασθένειες.
Πέρασε η ανάγκη των φαγητών; Η μνήμη όμως του Ευεργέτη να μην παρέλθει. Κάθε φορά που φοράς τον χιτώνα να ευχαριστείς Αυτόν που σου τον έδωσε. Όταν ντύνεσαι το ρούχο, να αυξήσεις την αγάπη στον Θεό, ο οποίος μας χάρισε κατάλληλα σκεπάσματα και για τον χειμώνα και για το καλοκαίρι, τα οποία και τη ζωή μας προφυλάσσουν και την ασχήμια καλύπτουν.
Τελείωσε η ημέρα; Να ευχαριστείς Αυτόν που μας χάρισε τον ήλιο για να μας εξυπηρετεί στα έργα της ημέρας και που έδωσε το φως για να φωτίζει τη νύχτα και να εξυπηρετεί τις λοιπές ανάγκες της ζωής»
Του Αγίου Μεγάλου Βασιλείου

Thursday, July 16, 2015

Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ

Σήμερα ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία, ἀγαπητοί μου προσκυνηταί, ἑορτάζει τήν μνήμη τῆς ἁγίας ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος Μαρίνης.
Ὁ πατέρας τῆς Ἁγίας ἦταν εἰδωλολάτρης καί μάλιστα ἦταν καί ἱερέας τῶν εἰδώλων. Ἐπειδή δέ ἀπέθανε ἡ κατά σάρκα μητέρα τῆς Ἁγίας, τήν παρέδωσε ὁ πατέρας της, κατά θεία βέβαια Πρόνοια, σέ κάποια ἄλλη γυναῖκα γιά νά τήν ἀναθρέψη, ἔξω ἀπό τήν πόλι εἰς τήν ὁποία κατοικοῦσαν. Καί λέμε κατά θεία Πρόνοια συνέβη αὐτό, διότι ἀκριβῶς αὐτή ἡ γυναῖκα ἡ ὁποία ἀνέθρεψε τήν Ἁγία Μαρίνα ἦταν Χριστιανή καί ὡς ἐκ τούτου, ὡς σωστή Χριστιανή, τήν ἀνέθρεψε πάρα πολύ σωστά, κατά Θεόν. Καί ἐπειδή ταυτόχρονα καί ἡ Ἁγία Μαρίνα ἦτο γῆ ἀγαθή, ἐδέχθη ὅλα τά τῆς Χριστιανικῆς πίστεως καί ἔγινε μία πάρα πολύ σωστή Χριστιανή.
Ἐξ αἰτίας ὅμως αὐτῆς τῆς στάσεως τῆς Ἁγίας Μαρίνας, τῆς μικρῆς κατά τήν ἡλικίαν, ὁ ἀσεβέστατος κατά σάρκα πατέρας της τήν ἐμίσησε τόσο πολύ, ὥστε τήν ἀπεκλήρωσε. Ὅσο ὅμως ὁ ἐπίγειος πατέρας της τήν ἀπεκλήρωνε καί τήν εἶχε πέρα γιά πέρα ἀποστραφῆ, τόσο ὁ οὐράνιος Πατέρας ὅλων μας, ὁ Θεός δηλαδή, τήν ἐδέχετο καί τήν εὐλογοῦσε. Μέ τήν πάροδο δέ τοῦ χρόνου αὐξήθηκε τόσο πολύ ὁ ἔνθεος ἔρωτας τόν ὁποῖο εἶχε ἡ δεκαπεντάχρονη τότε Ἁγία Μαρίνα πρός τόν Χριστό, ὥστε ἐζήλευε μέ τήν καλή ἔννοια τούς ἄλλους  Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι τήν περίοδο ἐκείνη ἐμαρτυροῦσαν σωρηδόν γιά τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καί ἤθελε κι ἐκείνη, ὡς ἐκ τούτου, νά τούς μιμηθῆ καί παρακαλοῦσε τόν Θεό νά φέρη ἔτσι τά πράγματα ὥστε καί αὐτή νά ἀξιώθῆ μαρτυρικοῦ τέλους.
Ἔτσι κι ἔγινε. Καί μόλις συνεπλήρωσε τό δέκατο πέμπτο ἔτος τῆς ἡλικίας της, ὅταν τήν εἶδε τότε ἕνας ἡγεμόνας ὀνόματι Ὀλύμβριος, ἐπειδή ἦταν καί πανέμορφη, τήν ἐζήλεψε καί ἐπεθύμησε νά τήν λάβη ὡς γυναῖκα του. Ὅμως ἡ Ἁγία Μαρίνα ἀντιστάθηκε. Ἐκεῖνος τήν πῆρε μέ τό καλό, ὅπως γίνεται συνήθως, μετά τήν πῆρε καί μέ τό ἄγριο. Ἀλλά, οὔτε ἔτσι, οὔτε ἀλλοιῶς, ἐδέχετο ἡ Ἁγία Μαρίνα. Μέ ἄλλα λόγια δέν ἐδέχετο νά ἀρνηθῆ τόν Χριστό καί νά γίνη γυναῖκα αὐτοῦ τοῦ εἰδωλολάτρη ἡγεμόνα. Καί μάλιστα, μεταξύ τῶν ἄλλων, ἄν καί μικρούλα, τοῦ εἶπε μέ ἔνθεη σωστή καί τίμια παρρησία: «Ὦ ἡγεμών, ὅσο περισσότερο μέ βασανίσης, τόσο περισσότερο, κι ἀκόμη πιό πολύ, θά μέ δοξάση ὁ Θεός». Τί ὡραία νόμιμη, σωστή πρόκλησις! Ἀλλ᾽ ὁ ἡγεμών αὐτός, ὄντας ἄνθρωπος πέρα γιά πέρα κακοπροαίρετος, ἐπροχώρησε εὐθύς ἀμέσως στά σατανοκρατούμενα σχέδιά του προκειμένου καί ἐλπίζοντας ὅτι θά καταφέρη τό κοριτσάκι αὐτό νά τό μεταστρέψη.

Tuesday, July 14, 2015

Γιατί θα αναστηθούν και όσοι δεν έχουν βαπτισθεί !


Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας - ''Η Εν Χριστώ Ζωή'' - Λόγος Β' - Περί του Αγίου Βαπτίσματος -  ''51- 56'' - Ιερόν Ησυχαστήριον ''Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, Σουρωτή Θεσσαλονίκης
      51. Άξιο όμως θαυμασμού είναι και το εξής : Όχι μόνο οι βαπτισμένοι αλλά και όσοι δεν προετοιμάσθηκαν για την αθάνατο ζωή διά της δυνάμεως των Μυστηρίων και όλοι γενικά οι άνθρωποι θα επανακτήσουν τα αγέραστα σώματά τους και θα αναστηθούν άφθαρτοι. Είναι όντως θαυμαστό που και ακόμη και όσοι δεν έλαβαν το  βάπτισμα, διά του οποίου γινόμαστε κοινωνοί του ζωοποιού θανάτου του Χτιστού, θα γίνουν μέτοχοι της αναστάσεως, την οποία μόνον ο θάνατος του Χριστού εισήγαγε στον κόσμο. Αφού απέφυγαν τον ιατρό και δεν δέχθηκαν την βοήθειά Του και πέταξαν το μοναδικό φάρμακο, τι είναι αυτό που θα τους εξασφαλίσει την αθανασία; Φαίνεται λογικό να συμβαίνει ένα από τα δύο : Ή όλοι οι άνθρωποι θα απολαμβάνουμε όλα τα αγαθά που μας χάρισε ο Χριστός με το θάνατό Του, δηλαδή θα συναναστηθούμε και θα ζούμε μαζί Του και θα συμβασιλεύουμε  και θα μετέχουμε στην μέλλουσα μακαριότητα - εφόσον βέβαια  δεν χρειάζεται να συνεισφέρουμε κάτι - ή, αν είναι αναγκαία και κάποια συνεισφορά, δεν θα αναστηθούν όσοι δεν πίστευσαν στον Σωτήρα.
    52. Σχετικά με αυτό μπορούμε να πούμε τα εξής:  H ανάσταση των νεκρών είναι η επανόρθωση της ανθρωπίνης φύσεως. Άλλα αυτά τα αγαθά ο Θεός μας τα προσφέρει δωρεάν, όπως δηλαδή μας πλάθει χωρίς τη συμμετοχή της βουλήσεώς μας, έτσι και μας αναπλάθει χωρίς να προηγηθεί κάποια δική μας συμβολή. Η Βασιλεία όμως των Ουρανών, η θέα του Θεού και η ένωση με τον Χριστό αποτελούν ''τρυφή της θελήσεως'', τα αγαθά αυτά μπορούν να τα απολαύουν μόνο όσιο τα θέλησαν, τα αγάπησαν και τα πόθησαν. Εκείνοι δηλαδή που τα επιθύμησαν, αυτοί και θα τα απολαύσουν, όταν θα τα έχουν. Αντιθέτως, όποιος δεν τα επιθύμησε, δεν θα μπορεί να τα απολαύσει. Πως να ευφραίνεται κανείς και να χαίρεται για αγαθά που δεν τα επιθύμησε, όταν δεν τα είχε; Όποιος λοιπόν δεν μπορεί στην παρούσα ζωή να επιθυμήσει και να αναζητήσει τα μέλλοντα αγαθά, επειδή δεν βλέπει το κάλλος τους - ''ου δύναται λαβείν, ότι ου θεωρεί αυτό ουδέ γινώσκει αυτό'' , λέει Κύριος - , τυφλός θα περάσει από τον παρόντα βίο στον μέλλοντα, χωρίς πνευματικές αισθήσεις και δυνάμεις που δίνουν στον άνθρωπο τη δυνατότητα να γνωρίσει το Σωτήρα καθώς και θελήσει και να μπορέσει να ενωθεί μαζί Του.
   53. Γι' αυτό δεν πρέπει να μας φαίνεται παράξενο που όλοι μεν θα μετέχουν στην αθανασία, όχι όμως και στη μακαριότητα. Διότι την πρόνοια του Θεού για την ανθρώπινη φύση την απολαμβάνουν όλοι οι άνθρωποι εξίσου, τα δώρα όμως με τα οποία ο Θεός στεφανώνει τη θέληση τα απολαμβάνουν μόνο οι ευσεβείς. Και ο λόγος είναι ο εξής: O μεν Θεός θέλει όλοι οι άνθρωποι να απολαμβάνουν όλα τα αγαθά Του και γι' αυτό τα μεταδίδει σε όλους όλα - και αυτά που ευεργετούν την ανθρώπινη θέληση και αυτά που επανορθώνουν την ανθρώπινη φύση. Εμείς όμως μόνο τις δωρεές του προς την ανθρώπινη φύση απολαμβάνουμε όλοι, ακόμη και αν δεν θέλουμε, διότι δεν θα μπορέσουμε να τις αποφύγουμε. Πράγματι, και παρά τη θέλησή μας, μας ευεργετεί και με μία φιλάνθρωπη βία μας εξαναγκάζει, κάθε φορά που θέλουμε να αρνηθούμε αυτή την ευεργεσία Του, άλλα δεν μπορούμε.
    54. Τέτοια είναι η δωρεά της αναστάσεως : Δεν εξαρτάται από εμάς το αν θα αναστηθούμε μετά το θάνατο ή όχι, όπως δεν οφείλεται σ' εμάς και το ότι γεννηθήκαμε. Όσα όμως εξαρτώνται από τη θέλησή μας - η εκλογή δηλαδή του καλού, η άφεση των αμαρτιών το σωστό ήθος, η καθαρότητα της ψυχής και η αγάπη προς τον Θεό - αυτά έχουν ως έπαθλο την έσχατη μακαριότητα, και από εμάς εξαρτάται να τα λάβουμε ή να τα απορρίψουμε. Εάν μεν θέλουμε, μπορούμε να τα απολαύσουμε, εάν όμως δεν θέλουμε, πως να τα απολαύσουμε; Γιατί δεν είναι δυνατόν να επιθυμούμε κάτι χωρίς να το θέλουμε ή να εξαναγκαζόμαστε για κάτι που θέλουμε.
     55. Ένας άλλος λόγος που όλοι θα αναστηθούν, αλλά δεν θα μετέχουν όλοι στην μακαριότητα είναι και ο εξής : Μόνος ο Κύριος ελευθέρωσε την ανθρώπινη φύση από την φθορά και την ανθρώπινη βούληση από την αμαρτία με το να γίνει ''πρωτότοκος των νεκρών'' και να εισέλθει στα Άγια των Αγίων ''πρόδρομος υπέρ υμών''. διότι θανάτωσε την αμαρτία, μας συμφιλίωσε με τον Θεό, γκρέμισε το ''μεσότοιχον του φραγμού'' και  ''ηγίασεν  εαυτόν υπέρ ημών'', για να είμαστε και εμείς, ''ηγιασμένοι εν αληθεία''. Είναι λοιπόν φανερό ότι από την φθορά και την αμαρτία θα ελευθερωθούν μόνο όσοι έγιναν μέτοχοι και στη θέληση και στην ανθρώπινη φύση του Χριστού, στη μεν ανθρώπινη φύση του Χριστού, στην μέν ανθρώπινη φύση Του, επειδή είναι άνθρωποι, στην δε θέλησή Του, επειδή ''ηγάπησαν την επιφάνειαν Αυτού'' και το Πάθος και υπήκουσαν στα προστάγματά Του και θέλησαν ό,τι εκείνος. Όσοι όμως είχαν μεντην ανθρώπινη φύση, αλλά δεν αποδέχθησαν το θέλημα του Χριστού, συνέβη να είναι άνθρωποι, αλλά δεν εμπιστεύτηκαν την σωτηρία τους στον Σωτήρα και δεν έγιναν κοινωνοί στο αγαθό θέλημά Του. Επόμενο λοιπόν είναι να στερούνται την άφεση των αμαρτιών και τους στεφάνους της δικαιοσύνης αφού είναι χωρισμένοι από τον Χριστό ως προς την θέληση. Ωστόσο, επειδή έχουν την ίδια φύση με τον Χριστό ως άνθρωπο, τίποτε δεν τους εμποδίζει να ελευθερωθούν από τη φθορά και να αναστηθούν.
    56. Το βάπτισμα λοιπόν μας οδηγεί μόνο στην μακαρία εν Χριστώ ζωή, όχι στην αθάνατη ζωή. Την αθανασία την χάρισε σε όλους ανεξαιρέτως ο θάνατος και η ανάσταση του Χριστού. Γι' αυτό η μεν ανάσταση είναι η δωρεάν κοινή για όλους τους ανθρώπους, ενώ η άφεση των αμαρτιών, οι ουράνιοι στέφανοι και η Βασιλεία του Θεού δίνονται μόνο σε όσους έδωσαν την οφειλόμενη συνδρομή και προετοιμάστηκαν από την παρούσα ζωή, για να είναι όσο γίνεται πιο οικείοι προς τον μέλλοντα εκείνο βίο και τον Νυμφίο : Αυτοί αναγεννώνται με τρόπο καινό, γιατί Εκείνος είναι ο Καινός Αδάμ. Λάμπουν από κάλλος και διατηρούν την ωραιότητα που τους χάρισε  το Βάπτισμα, γιατί Εκείνος είναι ο ''ωραίος κάλλει παρά τους υιούς των ανθρώπων''. Κρατούν ψηλά το κεφάλι σαν τους στεφανωμένους ολυμπιονίκες, γιατί Εκείνος είναι το στεφάνι. Έχουν ανοικτά τα ώτα, γιατί Εκείνος, είναι ο Λόγος,  ανοικτούς τους οφθαλμούς, γιατί Εκείνος είναι ο Ήλιος, έτοιμη την όσφρηση, γιατί ο Νυμφίος είναι και Μύρο και μάλιστα ''Μύρον εκκενωθέν''. Είναι δε μεγαλοπρεπείς και στα ενδύματα τους λόγω γάμου.

Friday, July 10, 2015

Μνήσθητι Κύριε Καί τήν ἀγαπημένη μας Ἑλλάδα

Μνήσθητι Κύριε Καί τήν ἀγαπημένη μας Ἑλλάδα μέρα καὶ νύκτα νὰ τὴν ἔχεις στὴν ἀγκαλιά Σου, νὰ τὴν σκεπάζεις μὲ τὴν ἁγία Σου Σκέπη, νὰ τὴν φυλάγεις ἀπὸ κάθε κακὸ καὶ ἀπὸ τὸν πόλεμο
Γέρον Πα'ί'σιος

Thursday, July 9, 2015

Είμαστε Έλληνες



Είμαστε Έλληνες.
Έλληνες του πικρού καιρού
και της απελπισίας.

Στην καρδιά του πελάγου
στο σταυρό του ορίζοντα
κραυγή κι οιμωγή η πατρίδα μου.

Αγρυπνούμε σ ' αυτή τη γωνιά, στ ' άκρο πέλαγο
στη μικρή μας πατρίδα επάνω. Η φωνή μας - αιώνες
που θ' αρθούν.

Αγρυπνούμε σ ' αυτή τη γωνιά και μαχώμαστε.

Η ελπίδα ακονιέται στην πίστη.

του Μιχάλη Πασιαρδή (1974)

Οι άνθρωποι της προσευχής μας δίνουν ελπίδα.

Μη φοβάσθε. Περάσαμε σαν έθνος τόσες μπόρες και δεν χαθήκαμε, και θα φοβηθούμε την θύελλα που πάει να ξεσπάση; 
Ούτε τώρα θα χαθούμε. 
Ο Θεός μας αγαπά. Ο άνθρωπος έχει μέσα του κρυμμένη δύναμη για ώρα ανάγκης. Θα είναι λίγα τα δύσκολα χρόνια. Μια μπόρα θα είναι. Δεν σάς τα λέω αυτά, για να φοβηθήτε, αλλά για να ξέρετε που βρισκόμαστε. 
Να είστε με τον Χριστό, να ζήτε σύμφωνα με τις εντολές Του και να προσεύχεσθε, για να έχετε θείες δυνάμεις και να μπορέσετε να αντιμετωπίσετε τις δυσκολίες. Να αφήσετε τα πάθη, για να έρθη η θεία Χάρις. Αυτό που θα βοηθήση πολύ είναι να μπή μέσα μας η καλή ανησυχία: που βρισκόμαστε, τί θα συναντήσουμε, για να λάβουμε τα μέτρα μας και να ετοιμασθούμε. Η ζωή μας να είναι πιο μετρημένη. Να ζούμε πιο πνευματικά. Να είμαστε πιο αγαπημένοι. Να βοηθούμε τους πονεμένους, τους φτωχούς με αγάπη, με πόνο, με καλωσύνη.
Να προσευχώμαστε να βγουν καλοί άνθρωποι.
Αγίου Παΐσιου Αγιορείτου.!


Thursday, June 25, 2015

Ο Θεός σε αγαπά όπως είσαι!

Η κοσμική ομορφιά σε ασχημαίνει…δεν την χρειάζεσαι, σε οδηγεί σε μία τυποποιημένη «ομορφιά», σε μία φασιστική νοοτροπία περί κάλλους…

Είσαι όμορφος/η από την φύση σου… όχι γιατί στο αναγνωρίζουν οι άλλοι, αλλά διότι είσαι εικόνα Θεού…

Διαφύλαξε λοιπόν την ομορφιά της ύπαρξής σου, μπροστά στον καθρέπτη της αιωνιότητος και όχι μπροστά στους καθρέπτες της φθοράς, διότι μόνο τότε θα ζήσεις πραγματικά ελεύθερος

Ο Θεός σε αγαπά, όχι λόγο της επιδερμίδας σου ή λόγο του χρώματος των ματιών σου ή για το αθλητικό σώμα σου. Σε αγαπά γιατί είσαι εσύ… σε αγαπά γιατί είσαι κομμάτι Του, σε αγαπά χωρίς να απαιτεί από εσένα επιτηδευμένους χρωματισμούς στο πρόσωπό σου.

Σε αγαπά για αυτό που είσαι, όχι γι’αυτό που οι άλλοι απαιτούν από σένα να δείχνεις.

Friday, June 5, 2015

Ἔννοια σας, θὰ ἔρθῃ ὥρα...

Τ διο πάθαμε κα στ Μικρ σία. Γλεντοσαν ο λληνες στρατιτες κα ο ξιωματικο στ φιν Καραχισάρ, μ τς πόρνες. Κα τ νύχτα κανε πίθεσι Κεμάλ. Τος πιασε στν πνο κα τελείωσε στορία. 

Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου, ἀπό τὴν ἐρμηνεία τῆς Ἁγίας Γραφῆς (Β΄Θεσ. 2,15), σε κύκλο ἀνδρῶν στὴν Μητρόπολη, το 1976

«Στήκετε», λέει ἐδῶ ὁ ἀπόστολος. Καὶ γιατί νὰ πάρουμε παραδείγματα ξένα; Ἐγὼ ὁ ἴδιος εἶδα, στοὺς φοβεροὺς πολέμους ποὺ ὑπέστη ἡ πατρίδα μας, τὴ λεβεντιὰ τῶν ἀξιωματικῶν καὶ στρατιωτῶν μας. Ἂν ἤξεραν ἐκεῖνα τὰ ἡρωϊκὰ παιδιὰ ποὺ σκοτώθηκαν, ὅτι θὰ ἐρχόταν μιὰ τέτοια νέα γενεά, μιὰ γενεὰ ποὺ δὲν σκέπτεται τὴ λευτεριά, ἀλλὰ μόνο τὸ σὲξ καὶ τὸ διάβολό τους, δὲν θά ᾿χυναν τὸ αἷμα τους. Ἐκεῖνα ἦταν παιδιὰ ἡρωϊκά, παιδιὰ λεβέντικα.Ἐμεῖς τὰ κοινωνήσαμε πρὶν πέσουν στὴ μάχη. Μερόνυχτα εἶχαν νὰ κοιμηθοῦν. Ἔμεναν μὲ τὰ ἄρβυλά τους. Καὶ μάλιστα μερικὰ φυλάγανε σκοποί, διπλοσκοποί, ἀπὸ δεξιὰ καὶ ἀπὸ ἀριστερά. Γιατὶ δὲν ὑπῆρχε μέτωπο. Ἀπ᾿ ὅπου νά ᾿νε μπορεῖ νὰ τοὺς ἔρχονταν οἱ σφαῖρες. Φυλάγανε μέρα – νύχτα. Καὶ γιὰ νὰ μὴν τοὺς πάρῃ ὁ ὕπνος εἶχαν καρφίτσες καὶ κεντοῦσαν τὰ κορμιά τους!