Thursday, February 28, 2013

Μάθε τὸ παιδί σου νὰ προσεύχεται



«Εναι ρα γι πνο κα πρέπει ν προσευχηθες» « Θες εναι καλός, εχαρίστησε Τν γι τ φαγητ πού σου δωσε» εναι μερικς π τς πι συνηθισμένες κφράσεις τν γονέων πρς τ παιδιά τους. Δυστυχς μως πάρα πολ συχν διαπιστώνουμε τ δυσκολία τν παιδιν ν πον τς μικρς παιδικές τους προσευχές. Γι τ λόγο ατ ασθανόμαστε πογοητευμένοι κα προβληματισμένοι πειδ ν πολλς φορς χουμε διδάξει τ παιδιά μας ν προσεύχονται, τ ποτέλεσμα δν εναι κανοποιητικό.
Ατ συμβαίνει γιατί ο γονες κα ο μεγαλύτεροι, γιαγιάδες κα παπποδες, ξεχνον μία μεγάλη λήθεια: Τ παιδι μιμονται κα παιδαγωγονται σύμφωνα μ ατ πο βλέπουν π τος μεγαλύτερους. Πς θέλουμε τ παιδιά μας ν προσεύχονται στ Θεό, ταν ατ δν χουν δε ποτ μς ν προσευχόμαστε; Πς θ μάθουν ν εχαριστον τ Θε γι τν τροφ τν γεία, ἐὰν πρτα δν δον μς ν βρισκόμαστε στ γόνατα κα ν εχαριστομε τ Δημιουργ γι τν μέρα πο πέρασε, γι τ φαγητ πο προμήθευσε, γι τν γεία μας, γι τν προστασία Του, γι τν…
δηγία μέσα στ ζωή μας;
Παρακάτω δίνουμε 7 πλς συμβουλς πο θ μποροσαν ν βοηθήσουν τ παιδι ν κατανοήσουν τν σπουδαιότητα τς προσευχς:
φστε τ παιδιά σας ν σς δον: Τ παιδι μαθαίνουν π τ παράδειγμα. Τ παιδι κα τ γγόνια μς πρέπει ν δον τν μέρα μας κάτω π τν προσευχ κα τ μελέτη τς Βίβλου. Γίνε τ παράδειγμα στ παιδιά σου μέσα π τ δική σου ζωή.
1. Συμμεριστετε τ πρόβλημα μαζί τους. Τς περισσότερες φορς ταν προκύπτει κάποιο πρόβλημα στν οκογένεια, ο γονες προσεύχονται στ Θε ν δώσει λύση χωρς ν συμμετέχουν στν προσευχ κα τ παιδιά. Προσευχηθετε μαζί τους κα δστε τος τν εκαιρία ν κθέσουν τν πρόβλημα τς οκογένειας κα ατ στ Θε μ τ δικό τους τρόπο. πίκληση θ πρέπει ν χει περισσότερο χρόνο π τι μία προσευχ πρν τν ρα το φαγητο.

Monday, February 25, 2013

ΙΣΤ΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΤΑΛΑΝΤΩΝ



Υπό   Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αντινόης
κ.κ. Παντελεήμονος
(Ματθαίου 25:14-30)

      Στ η σημερινή ευαγγελική περικοπή ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός μας ανάπτυξε την παραβολή των Ταλάντων.  Μας φέρει μπροστά σ’ ένα σοβαρό θέμα, που απασχολεί τον καθένα μας.  Κάθε άνθρωπος έχει προικισθεί από τον Θεό με διάφορα τάλαντα, διάφορα χαρίσματα, διάφορες ικανότητες.  Αυτά τα τάλαντα οφείλει να τα θεωρεί ότι είναι δώρα του Θεού, ο Οποίος τα εμπιστεύθηκε και, ότι για την διαχείρισή των, θα λογοδοτήσει στο Θεό.
      Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ερμηνεύοντας την παραβολή των Ταλάντων εξηγεί, ότι εδώ με τον όρο «τάλαντα» ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός εννοεί τις δυνάμεις και τις ικανότητες του καθενός μας στο να πράξουμε το καλό με την θεάρεστη και υπεύθυνη χρήση.  Είτε, λοιπόν, ευρισκόμεθα σε κάποια επίσημη θέση, ή έχομε κάποιο αξίωμα, ή είμαστε σε ανώτερη διοικητική θέση, είτε έχομε χρήματα, ή το χάρισμα του λόγου και της διδασκαλίας, ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο, ή με οποιανδήποτε άλλη καλή υπηρεσία, τα πάντα είναι «τάλαντα» δοσμένα από τον Θεό.
      Σύμφωνα με την παραβολή, τα «τάλαντα» τα έδωσε ο Θεός στους δούλους Του, τους ανθρώπους. Αλλά, στη Αγία Γραφή γενικά ο Θεός ονομάζει τους ανθρώπους παιδιά Του, όμως εδώ ακούμε να τους ονομάζει «δούλους».  Αυτό το κάμνει για να δείξει, ότι είμεθα υπεύθυνοι απέναντι Του, και ότι οφείλομε να είμεθα υπήκοοι σε τέλειο βαθμό• όχι γιατί είμεθα δούλοι, αλλά διότι ο νόμος του Θεού είναι τέλειος και ευεργετικός σ’ όλους.  Και εκείνος που ακολουθεί τον Νόμο του Θεού καθίσταται πραγματικά ελεύθερος και οφείλει να δίδει τον εαυτό του στην τέλεια υπακοή προς τον Θεό.  Άλλως τε, ο ίδιος ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός έγινε το πρότυπο παράδειγμα για όλους τους πιστούς.  Χάρη σε μας έγινε «δούλος», και ταπεινώθηκε τόσο πολύ, και έγινε υπήκοος του θείου θελήματος μέχρι θανάτου.  «Ος εν μορφή Θεού υπάρχων ουχ αρπαγμόν ηγήσατο το είναι ίσα Θεώ, αλλ’ εαυτόν εκένωσε μορφήν δούλου λαβών, εν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος, και σχήματι ευρεθείς ως άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού» (Φιλ. 2:6-8).
      Ο κύριος της παραβολής έδωσε τα τάλαντα στους δούλους του και αμέσως απεδήμησε, έφυγε σε μακρινή χώρα.  Ο Θεός μας δίδει τα τάλαντά Του, τις διάφορες ικανότητές μας, αλλά δεν κάθεται από πάνω μας δεσποτικά και τυραννικά για να μας απειλεί και να μας βιάζει, αλλά μας αφήνει ελευθέρους να διαχειρισθούμε τα τάλαντά μας.  Και αν στις περισσότερες φορές δεν τα διαχειριζόμεθα καλά, αλλά άπιστα και αυθαίρετα, Εκείνος εξακολουθεί να σέβεται την ελευθερία μας και μένει στην αποδημία Του και μακροθυμεί υπομονετικά μέχρις ότου έρθει η κατάλληλη ώρα, όπου θα επιστρέψει για να ζητήσει λόγον από τον καθένα μας.
      Τα τάλαντα δίνονται για να τα μεταχειρισθούμε με υπευθυνότητα, επί αποδόσει λογαριασμού.  Ο καιρός περνά και ο λογαριασμός θα ζητηθεί και η υπεύθυνη λογοδοσία θα δοθεί.  Η λογοδοσία αυτή είναι απαραίτητη, και ο Χριστός φρόντισε να επιβεβαιώσει πολλές φορές σε άλλες παρόμοιες παραβολές, ότι θα λάβει χώρα (Ματθ. 18:23-24. Λουκ. 19:11-26).
      Μα! Εάν τα τάλαντα είναι δικά μας, γιατί ο Θεός ζητά να λογοδοτήσουμε γι’ αυτά;  Μπορεί οι ικανότητες να είναι δικές μας, αλλά τις έχομε από τον Θεό.  Οι ικανότητες μας είτε είναι εκ της φύσεως, είτε δόθηκαν με την χάρη του Παναγίου Πνεύματος, επομένως εμείς τις οφείλομε στο Θεό. Γι’ αυτό και ο Κύριος στην παραβολή λέγει, ότι ο κύριος έδωσε τα υπάρχοντα αυτού στους δούλους του.  Τα χαρίσματα που έχομε, οφείλομε να τα βλέπουμε ως υπάρχοντα του Θεού, που δόθηκαν από τον Θεό.  Έτσι, θα τα μεταχειριζόμεθα ως θεία παρακαταθήκη, της οποίας την χρήση οφείλομε να την κάμνουμε την καλητέρα, σύμφωνα με τις υποδείξεις και τις διαταγές που μας ορίζει ο ίδιος ο Θεός.
      Ο ίδιος ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός αναγνώριζε στον εαυτό Του αυτή την υποχρέωση.  Όταν π.χ. οι κάτοικοι της Καπερναούμ επέμεναν να μένει πάντοτε στη πόλη τους, τους είπε: «Και ταις ετέραις πόλεσιν ευαγγελίσασθαί με δει την βασιλείαν του Θεού• ότι εις τούτο απέσταλμαι».  Είναι καθήκον Μου, διότι αυτό Μου επιβάλλει η αποστολή Μου.  Αλλά και ο Απόστολος Παύλος θεωρούσε υπεύθυνο το ευαγγελικό του τάλαντο• γι’ αυτό έγραφε στους Κορινθίους: «Ουαί δε μοί εστιν, εάν μη ευαγγελίζωμαι» (1 Κορινθ. 9:16). 
      Η ευθύνη για κάθε μας πράξη, για τη μεταχείριση των ταλάντων και ικανοτήτων μας, είναι γενική για όλους μας.  Μας το διαβεβαίωσε ο ίδιος ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, ότι πρόκειται να αποδώσει στον καθένα σύμφωνα με τα έργα του.  «Μέλλει γαρ ο Υιός του ανθρώπου έρχεσθαι εν τη δόξη του Πατρός αυτού μετά των αγγέλων αυτού, και τότε αποδώσει εκάστω κατά την πράξιν αυτού»  (Ματθ. 16:27). Και ο Απόστολος Παύλος διακηρύσσει, ότι «έκαστος ημών περί εαυτού λόγον δώσει τω Θεώ» (Ρωμ. 14:12).
      Η συνείδηση, λοιπόν, αυτή, της ενώπιον του Θεού ευθύνης και λογοδοσίας μας, ας μας συνοδεύει σ’ όλη μας την ζωή.  Τις ικανότητες μας, μεγάλες ή μικρές, ας τις μεταχειρισθούμε με την συναίσθηση της μεγάλης ευθύνης μας.  Δεν αρκεί απλά και μόνον να κάνουμε κάτι, αλλά πρέπει να πολλαπλασιάσουμε τα τάλαντά μας ανάλογα μ’ αυτά που παραλάβαμε.  Αλλοίμονο στο άτομο εκείνο που έλαβε έστω και ένα τάλαντο και το απέκρυψε!
      Γι’ αυτό, αγαπημένα μου παιδιά, ας δεχθούμε με ταπείνωση και ευγνωμοσύνη τα διάφορα τάλαντα και ας αγωνισθούμε να τα πολλαπλασιάσουμε για την δόξα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος.  Αμήν.

ΙZ΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΚΥΡΙΑΚΉ ΤΗΣ ΧΑΝΑΝΑΙΑΣ



(Ματθ. 15: 21-28)
Υπό
Σεβασμιωτάτου Μητυροπολίτου Αντινόης
κ.κ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ



Μία πονεµένη µητέρα παίρνει τον δρόµο της ξενιτιάς. Περνάει λαγκάδια και βουνά, βαδίζει σε µέρη άγνωστα, µέσα από µονοπάτια που παρα¬φυλάγονταν από ληστές έτοιµους να επιτεθούν στον κάθε περαστικό. Δεν υπολογίζει κόπους, ούτε ο φόβος των κινδύνων την εµποδίζουν να φτάσει στο σκοπό του ταξιδιού της. Ένα πράγµα είχε στο νου της, πως θα συναντηθεί µε τον Ιησού. Ο πόνος της κόρης της ήταν και δικός της πόνος. Η πνευµατική αρρώστια που µάστιζε το µονάκριβο παιδί της, την οδηγούσε να υποστεί µία τόση µεγάλη ταλαιπωρία. Η αγάπη της µάνας ξεπερνά κάθε βάθος και ύψος, γιατί η αγάπη της µάνας δεν έχει όρια.
Η αρρώστια δεν ήταν σωµατική, αλλά ψυχική.
Η κόρη της Χαναναίας ταλαιπωρείτο απο δαιµόνιο που την βασάνιζε απερί¬γραπτα. Η αγάπη της µητέρας έκανε να θεωρεί την θλίψη της κόρης της σαν δική της. Ζητούσε προσωπικά έλεος από τον Χριστό, «Ελέησον µε, Κύριε, υιέ Δαβίδ, η θυγάτηρ µου κακώς δαιµωνίζεται».
Η Χαναναία πλησίασε τον Χριστό µε πίστη. Δεν αποκαρδιώθηκε από τη φαινοµενική αδιαφορία, που έδειξε για λίγο ο Χριστός. Ήρθε, έπεσε µε ευλάβεια στα πόδια Του, παρακαλούσε και ξαναπαρακαλούσε: «Βοήθησέ µε, ελέησέ µε, γιατί η κόρη µου κακώς δαιµονίζεται». Μπροστά στη µητρική αγάπη κανένα εµπόδιο δε θα µπορούσε να σταθεί. Ο σκοπός της ήταν η θεραπεία του παιδιού και αυτό θα πραγµατοποιηθεί µόνον µε την επίµονη παράκληση και σταθερή πίστη στον Χριστό.
Η καρδιά του Χριστού πληµµυρίζει µε απέραντη συµπάθεια προς την ταλαίπωρη γυναίκα, αλλά ταυτόχρονα βλέπει τη µεγάλη της πίστη. Φαίνεται άκαµπτος, κρατάει µία στάση που προξενεί το θαυµασµό στους µαθητές Του.
Εκείνη εξακολουθεί συνεχώς να φωνάζει και Αυτός να σιωπά. Οι µαθητές µεσιτεύουν και πάλι. Αυτός φαίνεται ανυποχώρητος. Είχε το σκοπό Του έπρεπε να φανερωθεί η βαθειά πίστη, η θεάρεστη επιµονή και η µεγάλη ταπείνωση της Χαναναίας.
Και ποιά µάνα, σήµερα, αγαπητοί µου αδελφοί, δεν ήρθε στο σηµείο να πονέσει για το παιδί της; Πόσες φορές µανάδες δεν έχουν κλάψει βλέποντας τα σπλάχνα τους, να υποφέρουν από τον πόνο της ασθένειας ή από κάποια ατυχήµατα; Πόσες φορές η µάνα δεν ξηµερώθηκε δίπλα στο κρεβάτι του παιδιού της και µέσα στη µοναξιά της νύχτας µε δάκρυα στα µάτια παρακαλούσε το µόνο σύντροφο της δοκιµασίας της, τον Χριστό, να χαρίσει την υγεία στο παιδί της, που µε τόση λαχτάρα έφερε στον κόσµο; Πόσες φορές η ευλογηµένη µητέρα µας δεν πρόσπεσε στα γόνατά της και µε θερµές προσευχές δεν παρεκάλεσε τον Χριστό για τη δική µας φώτιση και καθοδήγηση;
Μάνα, και πάλι µάνα! Εσύ που πυρπολείσαι από τα πιό ευγενή αισθήµατα, την πιό άγια και ανεξάντλητη αγάπη για τα παιδιά σου. Από αυτή την αγάπη εµπνέεται και φροντίζει για την διατροφή των παιδιών, αλλά ταυτόχρονα φροντίζει παράλληλα και για την καλή ανατροφή τους. Η χριστιανή µάνα, δεν περιορίζεται µόνο στα σωµατικά και υλικά αγαθά. Το σχολείο, την µόρφωση, τα φροντιστήρια, το καλό ντύσιµο, το υγιεινό φαγητό' είναι όλα απαραίτητα και αναγκαία. Εκείνο όµως, που δεν πρέπει καµία µάνα να παραλείψει και να παραβλέψει είναι η χριστιανική διαπαιδαγώγηση των παιδιών.
Όταν µία µάνα αγωνίζεται να διαµορφώσει το παιδί της, ούτως ώστε όχι µόνο να είναι καλός χαρακτήρας, καλό παιδί, αλλά και να το αναδείξει έναν καλό Χριστιανό, τότε πετυχαίνει το σκοπό της. Μία τέτοια µόρφωση που θα είναι σύµφωνη µε το νόµο του Θεού, σύµφωνα µε τα διδάγµατα του Ευαγγελίου, κατορθώνεται µόνο, όταν η µάνα έχει βαθειά πίστη και υπακοή στο Χριστό. Εάν η µάνα δεν είναι καλή χριστιανή, τότε τι θα έχει να προσφέρει στα παιδιά της; Ποιό θα είναι το παράδειγµα που θα προβάλλει; Εάν εκείνη ζει µέσα στο σκοτάδι της αµαρτίας, της απιστίας, της ανηθικότητος, τότε µε ποιό φως θα φωτίσει τις αγνές ψυχές των παιδιών της;
Η Χαναναία ζήτησε έλεος όχι µόνον για το παιδί της, αλλά και γι' αυτή την ίδια. Για το παιδί της ζήτησε τη θεραπεία του. Όταν η µάνα αγωνίζεται µε σύνεση, µε µετάνοια να διορθώσει, όσο εξαρτάται από αυτήν, τα λάθη της οκογένειάς της, τότε υποµένει τα πάντα. Επιµένει και δεν αδιαφορεί. Όπως µε το µητρικό γάλα ανέθρεψε τα παιδιά, έτσι µε το γάλα της πίστης αναθρέφει πνευµατικά τα παιδιά της. Όσο το παιδί αναπτύσσεται, τόσο χρειάζεται περισσότερη καθοδήγηση και χειραγώγηση στη θρησκευτική ζωή. Η µάνα θα το µάθει να προσεύχεται, να µελετά την Αγία Γραφή και όλα τα κατάλληλα και ωφέλιµα για την ηλικία του βιβλία. Η µάνα θα το ενθαρρύνει να πηγαίνει στο Κατηχητικό, θα το προσέχει από τους πνευµατικούς κινδύνους, όσο το προσέχει και από τους σωµατικούς. Η µάνα θα εµπνεύσει το αίσθηµα του σεβασµού στους µεγαλυτέρους. Η µάνα επιβάλλεται µόνο µε το Χριστιανικό της παράδειγµα. Εάν η µάνα δε ζει η ίδια τα χριστιανικά ιδανικά, καταλαβαίνει κανείς πόσο καταστροφικός είναι ο ρόλος µιας αδιάφορης µάνας για τα παιδιά της.
Η µητέρα που διαπνέεται από αληθινή χριστιανική αγάπη, έχει ελπίδα, ότι µε τη βοήθεια του Θεού θα µορφωθούν και θα αναδειχθούν τα παιδιά της στελέχη πολύτιµα της Εκκλησίας. Τέτοιες µάνες ανέδειξαν τους µάρτυρας της Εκκλησίας, τέτοιες µάνες, µόρφωσαν τους Πατέρας της Ορθοδοξίας και τέτοιες µάνες στόλισαν τα µοναστήρια µε τους Οσίους.
Η µάνα, µόνον κοντά στον Χριστό βρίσκει το φως, τη θεραπεία και τη σωτη¬ρία της οικογένειάς της. Ας µιµηθούµε λοιπόν όλοι τη Χαναναία, διότι η µεγάλη πίστη της έσωσε το παιδί της. Το ίδιο µπορεί να συµβεί και σε µας. Γι’ αυτό, ας παρακαλούµε τον Χριστό να µας ενδυναµώνει την πίστη µας για να βρούµε τη σωτηρία µας.


Saturday, February 23, 2013

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟY



Υπό   Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αντινόης
κ.κ. Παντελεήμονος

            Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός καλούσε τον λαό του Ισραήλ σε μετάνοια.  «Μετανοείτε», έλεγε, διότι έφθασε ανάμεσά σας η Βασιλεία του Θεού.  Το κήρυγμά Του αποσκοπούσε την διόρθωση και τη σωτηρία του ανθρώπου.  Ο Θεός της αγάπης θέλησε να οδηγήσει τον αμαρτωλό άνθρωπο στην επίγνωση της αμαρτωλότητός του, στη συναίσθηση της ενοχής του και να τον οδηγήσει στη σωτηρία του.  Ο Θεός θέλει να σώσει όλους τους ανθρώπους.
            Γι’ αυτό στη σημερινή ευαγγελική περικοπή ο Κύριος παρουσιάζει δύο τύπους ανθρώπων.  Ο ένας θεωρείται σαν τον πιο αμαρτωλό τύπο της εποχής του.  Παίρνει το παράδειγμα του Τελώνου, τον πιο διαβεβλημένο άνθρωπο της ιουδαϊκής κοινωνίας και τον συγκρίνει μ’ έναν άλλο τύπο, τον Φαρισαίο.  Ο Κύριος θέλει να μας διδάξει το πόσο σημαντικό είναι το να έχουμε ειλικρινή μετάνοια και να προσευχόμαστε με τον σωστό τρόπο.  Και πράγματι, ο Τελώνης με ειλικρινή μετάνοια και συναίσθηση της αμαρτωλότητάς του, με βαθιά ταπείνωση στάθηκε σε κάποια γωνιά, σε κάποια απόσταση από τα άγια και με ταπεινό φρόνημα απευθύνει στον Κύριο έξι μόνον λέξεις, που ήσαν αρκετές για να του χαρίσουν την δικαίωσή του.
            Οι Τελώνες ήταν για τους Εβραίους αντιπαθητικοί, επειδή συνεργάζονταν με τους κατακτητές Ρωμαίους.  Εισέπρατταν τους φόρους και ζητούσαν όλο και περισσότερα από τους υπόδουλους συμπατριώτες των.  Επειδή είχαν πάντοτε μαζί τους Ρωμαίους στρατιώτες εκβίαζαν με σύλληψη όσους δεν ήθελαν να πληρώσουν. 
Γι’ αυτούς τους λόγους οι Τελώνες εθεωρούντο άδικοι, άρπαγες, εκβιαστές και ληστές.  Εθεωρούντο αμετανόητοι, αδιόρθωτοι, η οικογένειά τους ανέντιμη και η κάθε προσφορά τους προς τον Ναό ή η κάθε ελεημοσύνη τους απαράδεκτη.
Ο Τελώνης της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής είχε ειλικρινή μετάνοια.  Είχε βαθιά λύπη και συντριβή για τα αμαρτήματά του, ταπείνωση και αυτό-εξουθένωση μπροστά στο Θεό και στους ανθρώπους.  Αυτά τον οδηγούν να σταθεί σε κάποια απόσταση από το θυσιαστήριο.  Αντίθετα, ο Φαρισαίος, που εθεωρείτο δίκαιος και ενάρετος, με καύχηση στάθηκε σε σημείο απ’ όπου όλοι θα μπορούσαν να τον δουν και ακούσουν.  Στάθηκε μπροστά στον εαυτό του, προσεύχεται όχι για να ακουστεί από το Θεό, αλλά για επιδειχθεί στους ανθρώπους.  Απέβλεπε να ελκύσει όχι το έλεος του Θεού, αλλά τον έπαινο των ανθρώπων.  Γι’ αυτό αντί να αισθανθεί μετάνοια για τα προσωπικά του λάθη, κυριεύεται από την αυτοδικαίωση και κατακρίνει τον συνάνθρωπό του.
Ο Τελώνης πλησιάζει με υπερβολική ταπείνωση, η οποία εκφράζεται όχι μόνον με τα λόγια, «ο Θεός ιλάσθητί μοι τον αμαρτωλόν», αλλά και με εξωτερικές κινήσεις και στάσεις του σώματός του.  Στέκεται μακριά απ’ όλους.  Κρατεί τα μάτια του χαμηλά.  Χτυπάει το στήθος, σαν να κτυπούσε την καρδιά του.  Θεωρεί τον εαυτό του αμαρτωλό.  Ακούει και τις κατηγορίες του Φαρισαίου και σκύβει περισσότερο το κεφάλι.  Δέχεται τις κατηγορίες σιωπηλά και συντρίβει την καρδιά του από ταπείνωση.
Η προσευχή του Τελώνη, γεμάτη από τα δάκρυα της μετανοίας, παρακαλεί τον Θεό του ελέους:  «Ο Θεός ιλάσθητί μοι, τω αμαρτωλώ»!  Πολυεύσπλαχνε Κύριε και Θεέ μου, δείξε και σε μένα το έλεός Σου.  Συγχώρησε τα πολλά αμαρτήματά μου.
Το αποτέλεσμα. Ο Φαρισαίος από την υπεροψία του καταδικάζεται για την αυτοδικαίωσή του, ενώ ο Τελώνης δικαιώνεται για την ευλάβεια και τη συναίσθηση των αμαρτιών του.
Στη σημερινή μας κοινωνία το παράδειγμα αυτών των δύο ευαγγελικών τύπων βρίσκει την ανάλογη ανταπόκριση στους χαρακτήρες των χριστιανών.  Διότι, πόσες φορές δεν σταθήκαμε με υπεροψία την ώρα της προσευχής πιστεύοντας ότι είμεθα οι καλύτεροι χριστιανοί;  Πόσες φορές αποφεύγαμε να πηγαίνουμε στην Εκκλησία, παρά μόνον Πάσχα και Χριστούγεννα;  Πόσες φορές προσπαθήσαμε να αυτοδικαιώσουμε τον εαυτό μας;  Πόσες φορές δεν αμαρτήσαμε και κατακρίναμε τον συνάνθρωπό μας;  Εάν όμως θέλομε να δικαιωθούμε από τον Θεό πρέπει να κατακρίνομε τον εαυτό μας.
Από σήμερα αρχίζει η εκκλησιαστική περίοδος του Τριωδίου.  Ας παραδειγματιστούμε από τη σωτήρια μετάνοια του Τελώνου και ας μάθουμε να στεκόμαστε μπροστά στο Θεό με ευλάβεια και συντριβή καρδίας.  Ας μετανοήσουμε για τα πολλά μας σφάλματα.  Ας μάθουμε να συγχωράμε τον συνάνθρωπό μας.  Ας μη κρατάμε κακίες, αλλά, ας μιμηθούμε την ευσπλαγχνία του Θεού.  Ο Κύριος είναι ελεήμων, μακρόθυμος και πολυέλεος και ευσπλαγχνίζεται όλους όσους καταφεύγουν σ’ Αυτόν.  Ας αποφύγουμε την κατάκριση για να βρούμε τη δικαίωση.
Η περίοδος αυτή είναι περίοδος μετανοίας.  Ας εκμεταλλευτούμε τις περιστάσεις  για τη πνευματική μας ωφέλεια, ώστε να επιτύχουμε την εν Χριστώ σωτηρία μας προς δόξα του Αγίου μας Θεού.  Αμήν.

Thursday, February 21, 2013

Άραγε εμείς για ποιο πράγμα κομπάζουμε;



 Tου Αγίου Νικολάου, Επισκόπου Αχρίδος
Ο Χριστός είναι το λαμπερό στολίδι της ιστορίας μας και η μεγαλύτερη αξία της ζωής μας.
Υπάρχουν λοιπόν τρεις λόγοι για τους οποίους οι άνθρωποι και οι λαοί είναι συνήθως περήφανοι. 
Ο πρώτος είναι, όταν καυχιέται κανείς για τα υλικά αποκτήματα. Ο δεύτερος είναι, όταν κάποιος κομπάζει για ανθρώπους, και ο τρίτος είναι, όταν κάποιος καυχάται για το Θεό του, το Δημιουργό του.
Άραγε εμείς για ποιο πράγμα κομπάζουμε; Μήπως καυχιόμαστε για τον υλικό μας πολιτισμό;
Τι είναι υλικός πολιτισμός; Υλικός πολιτισμός είναι η χειροτεχνία, εκείνα τα έργα που οι άνθρωποι κατασκευάζουν με τα χέρια τους. Όλα όσα ο άνθρωπος φτιάχνει με τα χέρια του αποτελούν δείγματα του υλικού του πολιτισμού. 
Εάν είμαστε περήφανοι για τον υλικό μας πολιτισμό, τότε είμαστε περήφανοι για κάποιο υλικό αγαθό και όχι για κάποιον άνθρωπο. Κομπάζουμε τότε για πράγματα άψυχα και όχι έμψυχα....
Μόνο οι Ευρωπαίοι δεν είναι περήφανοι για το Χριστό, για το Ευαγγέλιο του Χριστού. Είναι περήφανοι για τα επικίνδυνα μηχανήματα τους, για τα δικά τους ευτελή προϊόντα από τα εργοστάσια. 
Το αποτέλεσμα αυτού του ευρωπαϊκού εγωκεντρισμού και του φορτικού πολιτισμού της Ευρώπης, είναι η αιτία να αποστραφούν όλοι οι μη χριστιανικοί λαοί τον Χριστό και το χριστιανισμό. Μισώντας αυτό που είναι μικρό, αποστράφηκαν και αυτό που είναι μεγάλο.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΧΡΙΔΟΣ
ΑΦΥΠΝΙΣΤΙΚΟΙ ΛΟΓΟΙ
ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ

Saturday, February 16, 2013

Ανατροφή παιδιών



Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: "Μάθετε στα παιδιά σας να προσεύχονται και μετά να ομιλούν ξένες γλώσσες και πιάνο"!


Απάντηση σε κάποια θλιμμένη μητέρα, για τα "κακά" παιδιά....

Παραπονείστε, αλίμονο, για τα ίδια σας τα παιδιά! Εκτός από το σχολείο τους, πληρώνατε ιδιαίτερους δασκάλους για να τα διδάξουν να παίζουν πιάνο και να μιλούν γαλλικά. Και τώρα σας έχουν πάρει το κεφάλι με το πιάνο. Και όταν μεταξύ τους μιλάν τα γαλλικά, κοροϊδεύουν.
Νοιώθετε ότι συζητούν άσχημα για το πρόσωπό σας. Κάποιο Σάββατο θελήσατε να πάτε στο κοιμητήριο για να κάνετε τρισάγιο στο μεγαλύτερο γιό σας που σκοτώθηκε στον πόλεμο. Το ανακοινώσατε στα παιδιά σας μα εκείνα δεν ακολούθησαν στο τρισάγιό σας αλλά από το κρεββάτι κάθισαν στο πιάνο και άρχισαν να παίζουν.
-Παιδιά, τους είπατε, σήμερα δεν τραγουδάμε, σήμερα έχουμε το μνημόσυνο του μακαρίτη του Μίρκο.
-Μα να, εμείς του παίζουμε το πένθιμο εμβατήριο! Απάντησαν και γέλασαν δυνατά.
Και εσείς πήγατε μόνη, όπως γράφετε από το ένα νεκροταφείο στο άλλο νεκροταφείο, κλαίοντας και θρηνώντας σε όλο το δρόμο.
Ας είχατε φροντίσει στον καιρό τους, να πάρετε για τα παιδιά σας, ιδιαίτερο παιδαγωγό που θα τα δίδασκε να συμπεριφέρονται κατά το νόμο του Θεού!
Θα είχατε τώρα παιδιά και όχι μαϊμούδες και παπαγάλους. Γιατί και οι μαϊμούδες μαθαίνουν να παίζουν πιάνο και οι παπαγάλοι να μιλούν, αλλά αγωγή κατά το νόμο του Θεού μπορούν να μάθουν μόνο οι υιοί και οι θυγατέρες των ανθρώπων.
Λέγεται ότι κάποτε μια μητέρα, σύζυγος βογιάρου, ήρθε στον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ και του παραπονέθηκε ότι οι δάσκαλοι δεν μαθαίνουν καλά στα παιδιά της τη γαλλική γλώσσα, ρωτώντας τον τι να κάνει. Τότε ο άγιος εκείνος άνθρωπος της είπε: «Εσύ μανούλα μου, μάθε καλλίτερα τα παιδιά σου πώς να προσεύχονται στο Θεό και εκείνα θα μάθουν αργότερα πιο εύκολα τα γαλλικά».
Στα παιδιά λοιπόν, πρέπει να διδάσκουμε πρώτα εκείνο που είναι το πιο σπουδαίο επειδή, ότι μαθαίνουμε στα νιάτα μας, δύσκολα το ξεχνάμε. Δευτερεύοντα πράγματα μπορούμε να μάθουμε και ύστερα, μα και αν ακόμα ξεχαστούν, δεν είναι μεγάλη η ζημία. Αν όμως δεν διδαχτούμε τα σημαντικότερα πράγματα, ή τα διδαχτούμε ελλιπώς, ή τα μάθουμε και ύστερα τα ξεχάσουμε, τότε, οι ήχοι του πιάνου πνίγουν την προσευχή και η γαλλική προφορά χρησιμοποιείται για να κοροϊδέψουμε τους γονείς!
Ο αγαθός Θεός ας είναι βοηθός σας. Τώρα είναι δύσκολο να σας δώσω συμβουλή. Όταν η καρδιά θολώσει, είναι δυσκολότερο να την καθαρίσεις ακόμη και από το πιο θολωμένο χείμαρρο.
Υπομείνετε και προσεύχεσθε στον Θεό για τα παιδιά σας. Με την υπομονή, λίγο-λίγο ίσως καταφέρετε να τα φέρετε σε ντροπή και με την προσευχή θα ζητήσετε τη βοήθεια του Παντοδυνάμου να καθαριστεί η καρδιά των παιδιών σας. Μα πριν απ' όλα, να μετανοήσετε ενώπιόν Του, επειδή πρωτίστως στα παιδιά σας δεν μάθατε το νόμο Του.
Άκουε ουρανέ και ενωτίζου γη, ότι Κύριος ελάλησεν, υιούς εγέννησα και ύψωσα, αυτοί δε με ηθέτησαν (Ησ. 1, 2).