Wednesday, February 29, 2012

Το Σάββατο πρό των Απόκρεω.(Ψυχοσάββατο)


Τό Ψυχοσάββατο
Τήν παραμονή τς Κυριακς τς πόκρεω κκλησία μς καλε σέ μιά παγκόσμια νάμνηση λων “τν π’ αἰῶνος κοιμηθέντων εσεβς, π’ λπίδι ναστάσεως ζως αωνίου”. Ατή πραγματικά εναι μεγάλη μέρα τς κκλησίας κατά τήν ποία προσευχόμαστε γιά τά κοιμηθέντα μέλη της.
Γιά νά καταλάβουμε τό νόημα πού πάρχει στή σχέση τς Μεγάλης Σαρακοστς καί τς προσευχς γιά τούς κοιμηθέντες θά πρέπει νά θυμηθομε τι μέσα στήν κκλησία βιώνουμε τό μυστήριο τς γάπης το Θεο.
νέα ζωή πού μς δωσε Χριστός καί πού μεταβιβάζεται σέ μς διά τς κκλησίας εναι πάνω πλα μιά ζωή συνδιαλλαγς, “συναγωγς ες νότητα λων τν διεσκορπισμένων”, ποκατάσταση τς θραυσμένης πό τήν μαρτία γάπης. λλά πς εναι δυνατό ν’ ρχίσουμε ποτέ τήν πιστροφή μας στό Θεό καί τή συμφιλίωσή μας μ’ Ατόν, ν πό μέσα μας δέν ξαναγυρίσουμε στή μοναδική καινή ντολή τς γάπης; Ζητμε πό τό Θεό νά θυμηθε ατούς πού καί μες θυμόμαστε καί τούς θυμόμαστε κριβς γιατί τούς γαπμε. Προσευχόμενοι γι’ ατούς τούς συναντμε ν Χριστ, ποος γάπη στίν καί πού – κριβς πειδή εναι γάπη – ξεπερνάει τό θάνατο πού εναι τελική νίκη το χωρισμο καί τς λλειψης τς γάπης. Μέσα στό Χριστό δέν πάρχουν ζωντανοί καί πεθαμένοι γιατί λοι εναι ζντες ν Χριστ. Ατός εναι ζωή καί ατή Ζωή εναι τό φς το νθρώπου. γαπώντας τό Χριστό γαπμε λους κείνους πού βρίσκονται ν Ατ.
Τό μυστήριο το θανάτου
θάνατος παραμένει να σκάνδαλο λλά καί σχατος χθρός σύμφωνα μέ τόν πόστολο Παλο (Ι Κορ. 15,26). μως λη κολουθία εωδιάζει πό τή χαρά καί τό μήνυμα τς νάστασης. ς σταθομε γιά λίγο σέ μιά καταπληκτική περιγραφή το γίου Θεοδώρου το Στουδίτου γιά τό τέλος τς ζως μας: “Χριστέ, πανσόφως Σύ προώρισας, κάστου τέλος ζως, τόν ρον καί τόν τρόπον… δι’ ος κάλυψεν τάφος ν πάσ χώρ” (ρθρος, δή α). Παράλογο θά λεγε κανείς. Πς εναι δυνατόν ερεύς νά δίδει προτεραιότητα στό τέλος καί στή συνέχεια νά μιλ γιά ρο; δ μως τρόπος λαμβάνει λη τή σημασία του. Θεός ρίζει στόν κάθε νθρωπο μιά ποστολή, ποία θά λέγαμε χει ριοθετηθε. λλά τό περιεχόμενό της, τρόπος ατς τς ζως χουν φεθε στήν περιόριστη έλευθερία το νθρώπου.
Γιατί προσευχόμαστε γιά τούς κεκοιμημένους;
Ποιό εναι τό νόημα τν προσευχν μας γιά τούς κεκοι-μημένους; Μήπως ζητομε πό τό Θεό νά κάνει κάποια δικία; Βεβαίως χι. Μέ τήν προσευχή μας ποδεικνύουμε τι ο κεκοιμημένοι δέν ζησαν μάταια. Μαρτυρομε, τι μαζί μέ τά πολλά λάθη πού καμαν στή ζωή τους, βοήθησαν νά φυτευτε σπόρος τς γάπης. Προσευχόμαστε γι’ ατούς μέ γάπη καί εγνωμοσύνη καί θυμόμαστε τήν παρουσία τους νάμεσά μας. προσευχή μας γι’ ατούς πρέπει νά στηρίζεται καί πό τίς πράξεις μας, τή φιλάνθρωπη διάθεση καί τήν λεημοσύνη. άν στή ζωή μας δέν καρποφορε σπόρος πού ατοί σπειραν μέσα μας, τότε ο προσευχές μας γι’ ατούς θά’ ναι ληθινά δύναμες.
Πρέπει νμαστε σέ θέση νά λέμε: “Κοίταξε, Χριστέ μου, ατός νθρωπος ζησε καί μ’ κανε νά τόν γαπήσω, μοδωσε παραδείγματα ν’ κολουθήσω καί τ’ κολουθ”. Καί θρθει μέρα πού θά μπορομε νά λέμε: “,τι καλό βλέπεις στή ζωή μου δέν εναι δικό μου. κενος μο τδωσε, πάρε το καί ς εναι ατό προσφορά στήν αώνια μνήμη του καί στή συγχώρεσή του”.
ζωή το καθενός μας δέν λήγει μέ τόν θάνατό μας πάνω στή γ καί τή γέννησή μας στόν λλο κόσμο. παρουσία μας σφραγίζει ποιον συναντήσουμε. Ατή εθύνη συνεχίζεται καί μετά θάνατον κι τσι ο ζωντανοί συνδέονται μέ τούς κεκοιμημένους γιά τούς ποίους καί προσεύχονται. προσευχή μας γι’ ατούς εναι οσιαστική γιατί κφράζει τήν πληρότητα τς κοινς μας ζως.
Προσευχές για τους κεκοιμημένους
Μνήσθητι Κύριε τν π’ λπίδι ναστάσεως ζως αωνίου κεκοιμημένων πατέρων καί δελφν μν, καί πάντων τν ν εσεβεί καί πίστει τελειωθέντων, καί συγχώρησον ατος πν πλημμέλημα κούσιόν τε καί κούσιον, ν λόγ, ργ, κατά διάνοιαν πλημμεληθέν π’ ατήν.
Καί κατασκήνωσον ατούς ν τόποις φωτεινος, ν τόποις χλοερος, ν τόποις ναψύξεως, νθα πέδρα λύπη, πσα δύνη, καί στεναγμός, που πισκοπή το προσώπου σου εφραίνει πάντας τούς π’ αἰῶνος γίους σου.
Χάρισαι ατος τήν Βασιλείαν σου, καί τήν μέθεξιν τν φράστων καί αωνίων σου γαθν, καί τς σς περάντου καί μακαρίας ζως τήν πόλαυσιν.
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Μεσογαίας Νικόλαος: "Οδηγούμαστε σε εθνική καταστροφή"

Συνέντευξη στον Δημήτρη Ριζούλη, 02.38
ΕΝΑΣ από τους πιο δυναμικούς μητροπολίτες της Ελλαδικής Εκκλησίας, ο Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος (που δίδασκε σε Harvard και MIT, ήταν συνεργάτης της NASA και τα παράτησε όλα για να γίνει μοναχός ) ανοίγει τα χαρτιά του στην «Κυριακάτικη Δημοκρατία» και υποστηρίζει ότι οδηγούμαστε σε ιστορική εθνική καταστροφή.
Βλέπει πιθανό το ενδεχόμενο κοινωνικής έκρηξης, τονίζει ότι «η Εκκλησία οφείλει να αδειάζει τα ταμεία και τις αποθήκες της, ενώ για την προφυλάκιση του ηγούμενου Εφραίμ δηλώνει ότι πήγαν να χτυπήσουν την Εκκλησία και μαχαίρωσαν τη Δικαιοσύνη.
Καζάνι η κοινωνία
Σεβασμιώτατε, n χώρα περνά δύσκολες μέρες και ο λαός πλέον έχει χάσει την υπομονή του. Φοβάστε το ενδεχόμενο κοινωνικής έκρηξης;
Ποίος δεν το φοβάται; Όταν ως λαός έχουμε χάσει κάθε πνευματικό έρεισμα, πως είναι δυνατόν να ελεγχθεί η αγανάκτηση, το αίσθημα της αδικίας, η πείνα και τα συναφή;
Νιώθετε απογοητευμένος από την πορεία και τις εξελίξεις στη χώρα, αλλά και τη στάση της Ευρώπης;
Δεν είναι και τόσο ευχάριστες οι εξελίξεις. Νομίζω ότι οδηγούμαστε σε ιστορική εθνική καταστροφή. Δεν περίμενα και κάτι καλύτερο από την Ευρώπη.
Το χειρότερο είναι ότι δεν φαίνονται σημεία αφύπνισης σε εμάς.
Με θάρρος σταθήκατε στο πλευρό του λαού όταν επιβλήθηκε το χαράτσι της ΔΕΗ. Τότε ορισμένοι σας κατηγόρησαν για πολιτικές παρεμβάσεις. Τι τους απαντάτε;
Να διαβάσουν προσεκτικά την εγκύκλιο, να σκεφθούν ήρεμα και με ειλικρίνεια να αντικρίσουν τη σημερινή κατάσταση.
Κάποιοι πολιτικοί (με πρώτο όλων τον κ. Νίκο Σηφουνάκη) κατά καιρούς σας έχουν επιτεθεί σκληρά. Σας πικραίνει αυτή η συμπεριφορά;
Κανείς δεν με πικραίνει εκτός από τον εαυτό μου. Οι άνθρωποι δικαιούνται να διαφωνούν όχι όμως και να διαστρέφουν εμπαθώς την αλήθεια.
Ο ρόλος της Εκκλησίας
Ο λαός ψάχνει στήριξη στην Εκκλησία. Αν και πραγματοποιείται ένα τεράστιο κοινωνικό έργο, ακούγονται φωνές που λένε ότι η Εκκλησία πρέπει να κάνει περισσότερα. Συμφωνείτε;
Η Εκκλησία πρέπει πάντοτε να κάνει το μέγιστο που μπορεί, να αδειάζει τα ταμεία και τις αποθήκες της, να προφέρεται στην υπηρεσία του λαού με όλες τις δυνάμεις της, διαρκώς να λειτουργεί στα όριά της. Εκεί συναντάται ο Θεός.