Monday, November 26, 2012

9η ΚΥΡΙΑΚΗ ΛΟΥΚΑ


ΤΟΥ ΑΦΡΟΝΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥ
(Λουκ. 12:16-21)
Υπό
Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αντινόης
κ.κ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ

Στη σηµερινή Ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί µου εν Χριστώ αδελφοί, ο Κύριος µας Ιησούς Χριστός µας παρουσίασε ένα πλούσιο άνδρα, του οποίου οι κήποι, τα αµπέλια, οι ελαιώνες, τα χωράφια απέδωσαν πλούσια καρποφορία. Μεγάλη σοδιά και περισσότερα πλούτη προστίθενται στα ήδη υπάρχοντα. Μέσα σ' αυτή την χαρµόσυνη µέρα µια και µόνη σκέψη βασιλεύει στο νουν και την καρδιά του πλουσίου. Τι θα γίνουν όλα αυτά τα αγαθά; Πού θα τα αποθηκεύσω για να προστατευθούν;
Μέσα στο πέλαγος των διαλογισµών στενοχωρείτο και βασανίζετο µε σκέ­ψεις, πώς θα απολαύσει τα υλικά αυτά αγαθά. Άξιο προσοχής είναι ότι δεν ευχαρίστησε ούτε µε µια λέξη τον Θεό για την αγαθότητα που του είχε δείξει. Δεν σκέφθεται τις χήρες, τα ορφανά και όσους έχουν ανάγκη βοηθείας. Ούτε τον Θεό ευχαριστεί, ούτε τον συνάνθρωπό του συµπονεί.
Ο άφρων πλούσιος της Παραβολής δεν σκέφθηκε τον συνάνθρωπό του, τον πτωχό και αδύνατο. Δεν καταδέχθηκε να πλησιάσει τον πονεµένο, να χορτά­σει την πείνα του πεινασµένου, να ντύσει την γυµνότητα των µικρών αδελφών του, να σπιτώσει τους αστέγους και να θεραπεύσει τις αρρώστιες των ασθε­νούντων.
Η καρδιά του ήταν πωρωµένη από τα αµέτρητα πλούτη. Τυφλωµένος από την λάµψη των χρυσών και αργυρών νοµισµάτων, πνιγµένος από τα πάµπολλα και πλούσια αγαθά, δεν στρέφεται σε έργα ευποιΐας. Δεν σκέφθεται την µέλ­λουσα ζωή. Δεν λογίζεται την µέλλουσα Κρίση. Δεν τον νοιάζει ο θείος Νόµος. Η µόνη του σκέψη είναι η δική του απόλαυση. Πώς θα καλοπεράσει αυτός. Οι άλλοι; Δεν τον ενδιαφέρει, δεν νοιάζεται, δεν σκοτείζεται για τους άλλους. Αυτός ας είναι καλά κι όλοι οι άλλοι ας πεθάνουν.

ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΑ 25 Νοεμβρίου


Υπό
Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αντινόης
κ.κ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ

Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός διαβεβαίωσε  τούτο με τα εξής λόγια:  Εάν ο κόσμος σας καταδιώκει, εάν σας φυλακίζει, εάν σας καθυποβάλλει σε φοβερά και φρικτά μαρτύρια, με σκοπό να αρνηθείτε το όνομά Μου, τότε ας γνωρίζετε, ότι προτού να καταδιώξει εσάς, Εμένα πρώτα απ’ όλους κατεδίωξε.

Το Θέλημα του Αγίου Θεού είναι η "μνήμη δικαίων» να είναι «μετ' εγκωμίων". "Οι δίκαιοι εις τον αιώνα ζήσονται", και "δίκαιος ως φοίνιξ ανθίσει και ωσεί κέρδος εν τω Λιβάνω πληθυνθήσεται".   Γι’ αυτό και ο Προφητάναξ Δαβίδ αναφωνεί: "Μακάριος ανήρ, ος ουκ επορεύθη εν βουλή ασεβών, και εν οδώ αμαρτωλών ουκ έστη, και επί καθέδρα  καθέδρα λοιμών ουκ εκάθισεν.  Αλλ' η εν τω νόμω Κυρίου το θέλημα αυτού, και εν τω νόμω αυτού μελετήσει ημέρας και νυκτός".

Εκείνο που διακρίνει τον άγιο από τον αμαρτωλό άνθρωπο είναι η διάθεση του να ακολουθήσει και να εφαρμόσει το θέλημα του Θεού μέσα στη ζωή του.  Ο άγιος  ξεχωρίζει τον εαυτό του από τον κόσμο της αμαρτίας διά της μετανοίας και συνάπτεται με τον Χριστό, τον Ιατρό των ψυχών και των σωμάτων ημών.  Και διά της ουσιαστικής αυτής ενώσεως του ανθρώπου με τον Δημιουργό του βρίσκει την πραγματική του ταυτότητα.  Ο σκοπός της υπάρξεώς του ορίζεται με τα λόγια του Θεανθρώπου Σωτήρα μας Ιησού Χριστού, "άγιοι γίνεσθε ως ο Πατήρ υμών ο ουράνιος Άγιος εστι""Γίνεσθε ουν υμείς τέλειοι, ως ο Πατήρ υμών ο ουράνιος τέλειος εστιν". 

Να! λοιπόν, ποιός είναι ο σκοπός και ο προορισμός μας!  Να γίνουμε άγιοι του Θεού άνθρωποι, οι οποίοι να ζούμε επί της γης, αλλά ατενίζουμε στον ουρανό, έχοντες πάντοτε υπ΄όψη μας τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, "ουκ έχομεν μένουσαν ώδε πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμε".

Εμπνεόμενη απ’ αυτήν ακριβώς την διδασκαλία του Κυρίου, των Προφητών και των Αποστόλων, η σημερινή εορταζόμενη Αγία Αικατερίνα, δέχθηκε με προθυμία και ένθερμο ζήλο να υποστεί τα  φρικτά μαρτύρια προς Χάρη της αγάπης της προς τον Σωτήρα Χριστό.  Καταξιώθηκε δε να ονομασθεί Μεγαλομάρτυς, Παρθένος και Νύμφη του Χριστού, τίτλοι που λίγοι άγιοι της Ορθόδοξης Εκκλησίας αξιώθηκαν να λάβουν.

Tuesday, November 20, 2012

ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ


21 Νοεμβρίου
Υπό
Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αντινόης
κ.κ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
Μεγάλη και παγκόσμιος είναι η σημερινή γιορτή της Παναγίας ενδόξου, υπερευλογημένης, δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας. Ολόκληρος ο Ορθόδοξος Χριστιανικός κόσμος σ’ όλα τα μέρη της γης πανηγυρίζει τα Εισόδια στα Άγια των Αγίων της Μητέρας του Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.
Άνθρωποι και άγγελοι συγχωρεύουν και συναγάλλονται. Ευφραίνεται και πανηγυρίζει η γη και οι πιστοί σπεύδουν με κάθε ευλάβεια να τιμήσουν τη\ πανύμνητο Μητέρα του Κυρίου μας. Οι Χριστιανοί προστρέχουν με πίστη για να ασπασθούν την αγία εικόνα Της. Με συντριβή καρδίας στρέφουν οι πονε· μένοι τις προσευχές τους σ’ Αυτή, για να Της εκφράσουν τον πόνο τους, να ζητήσουν την προστασία και τη βοήθειά Της. Όλοι οι πιστοί θα Την μακαρίζουν, θα την ανυμνούν, θα την δοξάζουν σ’ όλες τις εποχές. Η Θεοτόκος Μαρία είναι η πηγή του αγιασμού και της σωτηρίας για όλους, μικρούς και μεγάλους.
Τα Εισόδια της Θεοτόκου αποτελούν το προπαρασκευαστικό στά­διο της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους. Εισέρχεται στα Άγια των Αγίων όπου μόνο ο Αρχιερεύς εισήρχετο μια φορά το χρόνο. Την υποδέχεται ο Προφήτης Ζαχαρίας, ο πατέρας του Προδρόμου, και λαμπαδηφόροι παρθέ­νες συνοδεύουν την μόλις τριών ετών Παρθένο και Αγνή Κόρη του Ιωακείμ και της Άννης. Εισέρχεται στα Άγια των Αγίων Αυτή, που αξιώθηκε να γίνει η έμψυχος Κιβωτός του Θεού και τρέφεται με ουράνια τροφή. Εισέρχεται στα Άγια των Αγίων Αυτή, που με την αγιότητά Της ξεπέρασε την αγιότητα όλων των Αγγελικών Ταγμάτων. Εισέρχεται στα Άγια των Αγίων, σαν χρυσό θυμιατήρι, Αυτή, που δέχθηκε στα μητρικά Της σπλάγχνα το Πυρ της Θεότητας. Εισέρχεται στα Άγια των Αγίων, σαν τη χρυσή στάμνα που περιέ­χει το Μάννα, Αυτή, που έφερε τον Ουράνιο Άρτιο, τον Χριστό. Εισέρχεται στα Άγια των Αγίων Αυτή, που θα έτρεφε τον Δημιουργό του Σύμπαντος.
Η Θεοτόκος Μαρία καταστάθηκε Μητέρα του Υιού και Λόγου του Θεού.  Γι’ αυτό την αγία προσωπικότητα Της προφήτευσαν οι Προφήτες. Ο Μωϋσής Την είδε, σαν την φλεγόμενη, αλλά μη καιγόμενη Βάτο. Ο Ιακώβ, σαν την Κλί­μακα, που ένωνε την γη με τον ουρανό. Ο Αββακούμ, σαν την ένδροσο Πόκο. Ο Δανιήλ, σαν το Όρος το Άγιο και αλλατόμητο.
Η Αειπάρθενος Κόρη, η Θεομήτωρ Μαρία σήμερα εισέρχεται στα αγιό­τερα μέρη του επιγείου ναού του Θεού και καταξιώνεται να γίνει ο υπέρλα­μπρος Ναός του Σωτήρος Χριστού. Φεύγει από το κόσμο και εισέρχεται στα άνω Βασίλεια. Άγγελοι και άνθρωποι την συνοδεύουν. Και η Μήτηρ του Κυρίου παρέστη σαν Βασίλισσα «εν ιματισμώ διαχρύσω περιβεβλημένη, πεποικιλμένη».
Πολλά ονόματα μεγάλων γυναικών πέρασαν από την ανθρώπινη ιστορία στην άβυσσο της λήθης. Πολλές βασίλισσες με μεγάλη δύναμη έσβησαν και εξαφανίσθηκαν. Το όνομα όμως της Αειπαρθένου Μαρίας μένει αθάνατο στους αιώνας. Το όνομα της Μητέρας του Θεού συγκινεί, παρηγορεί και σώζει όσους με πίστη προστρέχουν σ’ Αυτήν.
Η Εκκλησία του Θεού σ’ όλα τα σημεία της γης ψάλλει εγκώμια και ύμνους προς το μεγαλείο Της. Ακούγεται η ικετευτική δέηση των πιστών. Η προφη­τική ρήση της Θεομήτορος, «ιδού γαρ από του νυν μακαριούσι με πάσαι αι γενεαί» εκπληρώνεται.
Η δόξα και το μεγαλείο της Θεοτόκου βρίσκεται στη μεγάλη ταπείνωσή Της. Για να συμμετάσχει κανείς στη δόξα του Θεού πρέπει να περάσει προη­γουμένως από τους στενούς δρόμους της ταπείνωσης. Η Θεοτόκος παρ’ όλο το μεγαλείο Της, δεν καυχήθηκε. Ήταν η ταπεινή Κόρη, η υπομονη­τική Μητέρα, που για Χάρη του Υιού Της ανέλαβε όλες τις ευθύνες Της προς Χάρη της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους. Υπήρξε η μαρτυρική και τεθλιμ­μένη Μητέρα, που γεύθηκε την πικρία των αδίκων υποψιών του Ιωσήφ.
Την υπερφυή γέννηση του Υιού Της συνόδευσε ο εξοντωτικός διωγμός του Ηρώδη και η φυγή στη Αίγυπτο. Τα θαύματα και τις επευφημίες του λαού για τον Υιό Της παρακολουθούν οι διαβολές και οι συκοφαντίες των Γραμμα­τέων και Φαρισαίων, που αποσκοπούσαν να χύσουν το πικρό δηλητήριο στη μητρική Της καρδιά.
Ο σκληρός και ατιμωτικός θάνατος του Υιού Της την έκαμε να μαρτυρήσει. Αντίκρισε το παιδί Της πάνω στο Σταυρό αιμόφυρτο και παλαίοντας με τον θάνατο. Τον είδε νεκρό, γυμνό, άταφο. Ποιά οδύνη και θλίψη σπάραξε τη μητρική Της καρδιά! Τότε πραγματοποιήθηκε η προφητεία του Δικαίου Σημεών, ότι από τη καρδιά Της θα περάσει «ρομφαία δίστομος». Αλλ’ η Παρθένος δεν κλονίσθηκε, ούτε ολιγοψύχησε, ούτε αγανάκτησε για την άδικη σφαγή του Υιού Της. Υπέμεινε καρτερικά το Μαρτύριο Εκείνου, σαν να ήταν δικό Της μαρτύριο.
Η Παναγία Παρθένος μας δείχνει με το παράδειγμά Της το δρόμο προς την δόξα. Η ταπείνωσή Της την ανύψωσαν στην ουράνιο δόξα. Τα Εισόδια της Θεοτόκου είναι το προοίμιο της σωτηρίας, που άνοιξε τις πύλες του Ουρα­νού. Αναδείχθηκε το πολυτιμότερο κόσμημα του ουρανού, διότι έγινε η Πύλη του Ουρανού. Υπήρξε η πιστή δούλη του Κυρίου, που υπέμεινε τους ψυχι­κούς πόνους για τα όσα υπόφερε ο Σωτήρας του κόσμου. Είναι το καταφύγιο των θλιβομένων.
Σήμερα, οφείλομε να εμπνευσθούμε από την όλη προσωπικότητα της Αει­παρθένου Κόρης. Στις ευτυχίες και στις δυστυχίες μας, στις χαρές και στις λύπες μας, στο πόνο και στους προβληματισμούς μας, ας έχουμε βοηθό και προστάτη τη Υπέρμαχο Στρατηγό.
Η υπερένδοξος του Θεού Μητέρα, και των αγίων αγγέλων αγιοτέρα, μας προσκαλεί να εισέλθουμε και εμείς στα Άγια των Αγίων. Μας καλεί να εισέλθουμε συνοδευόμενοι από τις λαμπαδοφόρες αρετές και να καταστούμε και εμείς ναοί έμψυχοι του Yιού Της. Με την αγία ζωή μας πρέπει να τιμή­σουμε τη σημερινή γιορτή. Τα Εισόδια της Θεοτόκου, ας γίνουν αφορμή για να βιώσουμε τα δικά μας εισόδια στο ναό των αρετών.


Monday, November 19, 2012

Η ΕΛΙΑ


 Κωστής Παλαμάς
Είμαι του ήλιου η θυγατέρα
Η πιο απ’όλες χαϊδευτή,
Χρόνια η αγάπη του πατέρα
Σ’αυτόν τον κόσμο με κρατεί.
Όσο να γύρω νεκρωμένη
Αυτόν το μάτι μου ζητεί.
Ειμ’ η ελιά η τιμημένη.

Όπου κι αν λάχω κατοικία
Δε μ’ απολείπουν οι καρποί,
ως τα βαθειά μου γηρατεία
Δε βρίσκω στη δουλειά ντροπή..
Μ’έχει ο Θεός ευλογημένη
Κι είμαι γεμάτη προκοπή.
Ειμ’ η ελιά η τιμημένη.

Φρίκη ερημιά νερό σκοτάδι
Τη γη εθάψαν μια φορά
Εμε, ζωής φέρνει σημάδι
Στο Νώε η περιστερά.
Όλης της γης ειχα γραμμένη
Την ομορφάδα, τη χαρά.
Ειμ’ η ελιά η τιμημένη.

Εδώ στον ίσκιο μου αποκάτου
Ηρθ’ ο Χριστός ν’ αναπαυθεί
Κι ακούστήκ’ η γλυκιά λαλιά του
Λίγο προτού να σταυρωθεί.
Το δάκρυ του δροσιά αγιασμένη
Έχει στη ρίζα μου χυθεί.
Ειμ’ η ελιά η τιμημένη.

Και φως πραότατο χαρίζω
Εγώ στην άγρια τη νυχτιά
Τον πλούτο πια δε τον φωτίζω
Συ μ’ευλογείς φτωχολογιά.
Κι αν απ’ τον άνθρωπο διωγμένη
Φέγγω μπροστά στην Παναγιά.
Ειμ’ η ελιά η τιμημένη.
 
Πηγή:εδώ

Sunday, November 18, 2012

Το παιδί και ο Γέροντας Πορφύριος – Πορφυρίας Μοναχής


Μεσημέρι, δύο η ώρα, βρίσκομαι στην Πλατεία Αγίων Αναργύρων Αθηνών. Είμαι σταματημένη στο φανάρι προς Αθήνα. Με πλησιάζει ένας κύριος.
-Μενίδι, σας παρακαλώ, πάμε;
-Όχι! του απάντησα, δεν προλαβαίνω. Όντως δεν προλάβαινα, γιατί τρεις η ώρα έπρεπε να παραδώσω το ταξί στον Πειραιά.
Ο κύριος στεκόταν μπροστά μου περιμένοντας να περάσει άλλο ταξί. Κάτι μέσα μου μου έλεγε να τον εξυπηρετήσω. Του έκανα νόημα να έρθει. Μόλις μπήκε στο ταξί αναφώνησε: «-Δεν είναι δυνατόν!» Και παίρνει τη φωτογραφία του Γέροντα Πορφυρίου στα χέρια του και τη φιλάει.
Την στιγμή εκείνη έχει ανάψει το φανάρι και έστριβα το τιμόνι προς Μενίδι. Ήθελα να του πάρω από τα χέρια τη φωτογραφία, μα όταν τον είδα με τι λαχτάρα τον κοιτούσε, ντράπηκα για τη σκέψη μου.
-Τον γνωρίσατε, με ρώτησε.
-Όχι, από τα βιβλία του τον γνώρισα και τον αγαπώ πάρα πολύ.
-Θέλεις, κοπέλα μου, να σου πω πώς τον γνώρισα εγώ;
-Και βέβαια θέλω, του είπα με χαρά.
-Άκου» η γυναίκα μου ήταν άρρωστη βαριά, είχε καρκίνο- οι γιατροί μας έδωσαν τρεις μήνες το πολύ ζωή. Εκείνη τη χρονιά ο γιος μου ο μεγάλος τελείωνε το Λύκειο. Και μας ανακοίνωσε πως έχει κανονίσει με άλλα δέκα παιδιά, συμμαθητές του, να πάνε στο Άγιο Όρος για μια εβδομάδα. Είπαμε εντάξει. Τα παιδιά έφυγαν.

Στο μεταξύ η γυναίκα μου χειροτέρεψε. Ο γιατρός που την παρακολουθούσε μας είπε πως το τέλος ήταν κοντά.
Τον ρωτήσαμε με αγωνία: «-Γιατρέ, τι μπορούμε να κάνουμε, να της δώσουμε λίγη ζωή ακόμη;» «-Θα κάνουμε ένα χειρουργείο ακόμη και ο Θεός βοηθός!» μας απάντησε. Εγώ συμφώνησα, η γυναίκα μου όμως αντέδρασε, γιατί ήθελε να περιμένουμε να γυρίσει το παιδί.
Ο γιος μου γύρισε τόσο ευτυχισμένος, τόσο χαρούμενος, που έτσι δεν τον είχαμε δει ποτέ. Μας διηγιόταν πόσο όμορφα ήταν εκεί, πόσο εγκάρδια τους υποδέχθηκαν οι μοναχοί, πόση γαλήνη ένιωσαν μεσ’ στην ψυχή τους. Τόσο πολύ ένιωσε την παρουσία του Θεού, που είχε ξεχάσει πως η μητέρα του ήταν άρρωστη. Τη θυμήθηκε, όταν παρουσιάστηκε μπροστά τους ο Γέρων Πορφύριος. Μας είπε για τον Γέροντα Πορφύριο θαυμαστά πράγματα, που μας φαίνονταν απίστευτα.
-Συγγνώμη, αυτά που λέτε πότε γίνανε; τον διέκοψα.
-Πριν δυο χρόνια.
-Α, πρόσφατα! Λοιπόν, για πέστε μου.
-Όλα τα παιδιά καθόντουσαν κάτω από ένα δένδρο, μιλούσανε και γελούσανε, όταν ξαφνικά είδανε έναν καλόγερο να τα πλησιάζει. Σηκώθηκαν, του φίλησαν το χέρι και ο Γέροντας άρχισε να τους μιλάει προσφωνώντας κάθε παιδί με το όνομα του. Όπως καταλαβαίνεις, τα παιδιά απόρησαν, πού ήξερε τα ονόματα τους και τα οικογενειακά τους. Στο γιό μου είπε: «-Πες της μαμμάς σου να μην κάνει χειρουργείο, είναι καλά!» «-Την ξέρετε;» «-Την ξέρω, όλους σας ξέρω!» «-Ποιος είστε;» τον ρώτησε. «-Είμαι ο Γέροντας Πορφύριος», είπε και έφυγε.
Στο γυρισμό από το Άγιο Όρος, σταμάτησαν στην Ουρανούπολη, σε ένα φαρμακείο να πάρουν ασπιρίνες, γιατί τους πείραξε η θάλασσα και ζαλίστηκαν. Μπαίνοντας στο φαρμακείο είδαν την εικόνα του Γέροντα Πορφυρίου και είπαν:

Thursday, November 15, 2012

Λίγα αγριολούλουδα από το περιβόλι Της Παναγίας


Εγώ μερικές φορές εκεί στο Καλύβι, όταν θέλω να προσευχηθώ στην Παναγία, σκέφτομαι: "Πώς να πάω με άδεια χέρια να Την παρακαλέσω;". Κόβω λίγα αγριολούλουδα, τα πηγαίνω στην εικόνα Της και λέω: "Παναγία μου, πάρε αυτά τα λουλούδια από το Περιβόλι Σου". Πριν πάω στο Άγιον Όρος, άκουγα να λένε ότι είναι "το Περιβόλι της Παναγίας" και περίμενα να δω λουλούδια, δένδρα οπωροφόρα κλπ. Όταν πήγα και είδα άγριες καστανιές, κουμαριές κατάλαβα ότι είναι πνευματικό το Περιβόλι της Παναγίας. Αργότερα ένιωσα μέσα σε αυτό και την παρουσία Της.
 - Πώς θα αισθανθώ, Γέροντα, την παρουσία της Παναγίας, για να μου θερμάνη την καρδιά;
- Μια που φέρεις το όνομα της Μεγάλης Μητέρας του Χριστού και κατά χάριν Μητέρας όλων των ανθρώπων, να Την επικαλήσαι συνέχεια: " Παναγία μου, να λες. Εσύ που καταδέχτηκες να έχω το όνομά Σου, βοήθησέ με να ζήσω όπως είναι ευάρεστο σ' Εσένα. Άλλοι μόνον το όνομά Σου ακούνε και συγκινούνται, κι εγώ τι κάνω;". Εύχομαι η Παναγία να μένη συνέχεια κοντά σου και να σε σκεπάζη σαν το κλωσσοπούλι κάτω από τα Αγγελικά φτερά Της.

Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι ΣΤ΄, Περί προσευχής, έκδοση Ιερόν Ησυχαστήριον "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", Σουρωτή Θεσσαλονίκης, 2012, σσ. 84-85.

Wednesday, November 14, 2012

Τί Μάνα εἶναι Αὐτή!


– Γέροντα, γιατί ἡ Παναγία ἄλλοτε µοῦ δίνει ἀµέσως αὐτὸ ποὺ Τῆς ζητῶ καὶ ἄλλοτε ὄχι;
 – Ἡ Παναγία, ὅποτε ἔχουµε ἀνάγκη, ἀπαντᾶ ἀµέσως στὴν  προσευχή µας • ὅποτε δὲν ἔχουµε, µᾶς ἀφήνει, γιὰ νὰ ἀποκτήσουµε λίγη παλληκαριά. Ὅταν ἤµουν στὴν Μονὴ Φιλοθέου (1955-1958), µιὰ φορά, ἀµέσως µετὰ τὴν ἀγρυπνία τῆς Παναγίας µὲ ἔστειλε ἕνας Προϊστάµενος νὰ πάω ἕνα γράµµα στὴν Μονὴ Ἰβήρων. Ὕστερα ἔπρεπε νὰ πάω κάτω στὸν ἀρσανὰ τῆς µονῆς καὶ νὰ περιµένω ἕνα γεροντάκι ποὺ θὰ ἐρχόταν µὲ τὸ καραβάκι, γιὰ νὰ τὸ συνοδεύσω στὸ µοναστήρι µας – ἀπόσταση µιάµιση ὥρα µὲ τὰ πόδια. Ἤµουν ἀπὸ νηστεία  καὶ ἀπὸ ἀγρυπνία.
Τότε τὴν νηστεία τοῦ Δεκαπενταυγούστου τὴν χώριζα στὰ δύο• µέχρι τῆς Μεταµορφώσεως δὲν ἔτρωγα τίποτε, τὴν ἡµέρα τῆς Μεταµορφώσεως ἔτρωγα, καὶ µετὰ µέχρι τῆς Παναγίας πάλι δὲν ἔτρωγα τίποτε. Ἔφυγα λοιπὸν ἀµέσως µετὰ τὴν ἀγρυπνία καὶ οὔτε σκέφθηκα νὰ πάρω µαζί µου λίγο παξιµάδι. Ἔφθασα στὴν Μονὴ Ἰβήρων, ἔδωσα τὸ γράµµα καὶ κατέβηκα στὸν ἀρσανά, γιὰ νὰ περιµένω τὸ καραβάκι. Θὰ ἐρχόταν κατὰ τὶς τέσσερις τὸ ἀπόγευµα, ἀλλὰ ἀργοῦσε νὰ ἔρθη.  Ἄρχισα ἐν τῷ µεταξὺ νὰ ζαλίζωµαι. Πιὸ πέρα εἶχε µιὰ στοίβα ἀπὸ κορµοὺς δένδρων, σὰν τηλεγραφόξυλα, καὶ εἶπα µὲ τὸν λογισµό µου: «Ἂς πάω νὰ καθήσω ἐκεῖ ποὺ εἶναι λίγο ἀπόµερα, γιὰ νὰ µὴ µὲ δῆ κανεὶς καὶ ἀρχίση νὰ µὲ ρωτάη τί ἔπαθα». Ὅταν κάθησα, µοῦ πέρασε  λογισµὸς νὰ κάνω κοµποσχοίνι στὴν Παναγία νὰ µοῦ οἰκονοµήση κάτι. Ἀλλὰ ἀµέσως ἀντέδρασα στὸν λογισµὸ καὶ εἶπα: «Ταλαίπωρε, γιὰ τέτοια τιποτένια πράγµατα θὰ ἐνοχλῆς τὴν Παναγία;». Τότε βλέπω µπροστά µου ἕναν Μοναχό. Κρατοῦσε ἕνα στρογγυλὸ ψωµί, δύο σύκα καὶ ἕνα µεγάλο τσαµπὶ σταφύλι. «Πάρε αὐτά, µοῦ εἶπε, εἰς δόξαν τῆς Κυρίας Θεοτόκου», καὶ χάθηκε. Ἔ, τότε διαλύθηκα• µὲ ἔπιασαν τὰ κλάµατα, οὔτε ἤθελα νὰ φάω πιὰ … Πά, πά! Τί Μάνα εἶναι Αὐτή! Νὰ φροντίζη καὶ γιὰ τὶς µικρότερες λεπτοµέρειες! Ξέρεις τί θὰ πῆ αὐτό!


Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι ΣΤ΄, Περί προσευχής, έκδοση Ιερόν Ησυχαστήριον Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", Σουρωτή Θεσσαλονίκης, 2012, σσ. 90-91.

Η' ΛΟΥΚΑ. ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΣΑΜΑΡΕΙΤΟΥ



(Λουκ. 10:25-37)

Υπό
Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αντινόης κ κ. Παντελεήμονος
Ανύποπτος βάδιζε προς την Ιεριχώ προερχόµενος από την Ιερουσαλήµ ο φιλήσυχος πολίτης, ο βιοπαλαιστής, αυτός που ηγωνίζετο να κερδίσει τα απαραίτητα για να ζήσει αυτός και η οικογένειά του. Έπεσε όµως στα χέρια των ληστών. Και τι θα περίµενε κανείς να επακολουθήσει; Τον απογυ­µνώνουν απ' ό,τι είχε και δεν είχε. Η συµπεριφορά των ληστών υπήρξε κατ' εξοχή σκληρή και απάνθρωπη. Τον κατεπλήγωσαν και αιµόφυρτο και µισο­πεθαµένο τον εγκαταλείπουν στην έρηµο.
Στη σηµερινή Ευαγγελική Παραβο-λή έχοµε την εικόνα του πάσχοντος, του πονεµένου ανθρώπου. Του ανθρώπου που έπεσε στα χέρια των κακούργων ληστών. Απογυµνώθη από κάθε καλό. Είναι ο άνθρωπος, που απεµακρύνθη από το άγιο νόµο του Θεού, και επήγαινε στη Ιεριχώ, την πόλη της αµαρτίας. Αίτιος της συµφοράς του ήτο ο ίδιος.
Ο Ιερεύς και ο Λευΐτης ευρίσκονται στον τόπο, αλλά δεν κάµνουν τίποτα. Δεν θέλουν ούτε να κοιτάξουν και γρήγορα φεύγουν! Κλείνουν την καρδιά τους και φεύγουν! Φεύγουν από τον τόπο του καθήκοντος! Αυτό πράττουν και σήµερα οι άνθρωποι της τυπικής θρησκευτικότητος και οι θρησκόληπτοι: αυτοί που έχουν «µόρφωσιν ευσεβείας», αλλά είναι µόνο κατά το τύπο. Είναι οι άνθρωποι, που ζητούν τη δόξα των ανθρώπων, παρά τη δόξα του Θεού. Εργάζονται όχι για την πίστη και την αρετή, αλλά για µιά µαταιοδοξία και φιλαρέσκεια.

Tuesday, November 13, 2012

5η ΚΥΡΙΑΚΗ ΛΟΥΚΑ


Η Παραβολή του Πλουσίου και φτωχού Λαζάρου
Λουκά  16:19-31

Υπό Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αντινόης κ.κ. Παντελεήμονος

Η Παραβολή του Ιερού Ευαγγελίου δεν αναφέρεται στη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, ούτε στην Τελική Κρίση, αλλά στην περίοδο εκείνη μεταξύ του θανάτου του ανθρώπου και της Δευτέρας ενδόξου Παρουσίας του Σωτήρος και Θεού μας Ιησού Χριστού. Αυτή η περίοδος ονομάζεται: Η Μέση Κατάσταση των ψυχών.
            Αλλά, τι είναι θάνατος;
            Θάνατος, σύμφωνα με την Αγία Γραφή, είναι ο χωρισμός της ψυχής από το ανθρώπινο σώμα. Ο θάνατος δεν δημιουργήθηκε εξ αρχής από τον Θεό, αλλά ήρθε σαν αποτέλεσμα της πτώσης του ανθρώπου, δηλαδή στην παρακοή και λόγω της αμετανοησίας του (Γεν. 3:9-13). «Και τω δε Αδαμ είπεν Ότι ήκουσας της φωνης της γυναικός σου και έφαγες απὸ του ξύλου, ού ενετειλάμην σοι τούτου μόνου μη φαγείν απ’ αυτού, επικατάρατος η γη εν τοις έργοις σου· εν λύπαις φάγη αυτήν πάσας τας ημέρας της ζωής σου· 18 ακάνθας και τριβόλους ανατελεί σοι, και φάγη τον χόρτον του αγρού. 19 εν ιδρώτι του προσώπου σου φάγη τον άρτον σου. ἕως τοῦ ἀποστρέψαι σε εἰς τὴν γῆν, ἐξ ἧς ἐλήμφθης· ὅτι γῆ εἶ καὶ εἰς γῆν ἀπελεύσῃ» (Γεν. 3:17-19).
            Ο θάνατος έχει τρεις μορφές:      
a)                 Ο Φυσικός Θάνατος, συμβαίνει όταν το σώμα σταματά να λειτουργεί βιολογικά. Η ψυχή χωρίζεται από το σώμα (Γεν. 3:19. Λουκά 16:22).
b)                 Ο Πνευματικός Θάνατος, συμβαίνει όταν ο άνθρωπος βρίσκεται στη ζωή, αλλά δεν έχει πιστέψει στο Χριστό ή ζει μία αμαρτωλή ζωή. Όταν ο άνθρωπος αρνείται να μετανοήσει και να δεχθεί την Χάρη και την Αγάπη του Θεού, που χορηγείται μέσον των Ιερών Μυστηρίων της Εκκλησίας, τότε, είναι πνευματικά νεκρός. Ο Πνευματικός Θάνατος είναι  η αφαίρεση της Χάριτος του θεού από τον άνθρωπο.
c)                 Ο Αιώνιος Θάνατος, συμβαίνει όταν ο άνθρωπος πεθαίνει αμετανόητος, αρνούμενος έστω και την τελευταία στιγμή να ζητήσει συγχώρηση από τον Άγιο Θεό. Αυτή είναι η βλασφημία εναντίον του Αγίου Πνεύματος, όπως μας δίδαξε ο Κύριος (Λουκά 12:10).
Πριν από τον φυσικό ή βιολογικό θάνατο και την περίοδο του πνευματικού θανάτου, ο άνθρωπος μπορεί να στραφεί στον Άγιο Θεό για να δεχθεί τη συγχώρηση των αμαρτιών του. Ενώ, ο αιώνιος θάνατος είναι αμετάβλητος (Λουκά 16:26).
Αφ’ ης στιγμής ο άνθρωπος αποθάνει και δεν έχει στραφεί προς τον Θεό, δεν υπάρχει περίπτωση για σωτηρία. Ο Άγιος Απόστολος Παύλος μας διδάσκει λέγοντας, ότι «και καθ' όσον απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν, μετά δε τούτο κρίσις» (Εβρ. 9:27). Όλοι οι άνθρωποι θα περάσουν απ’ αυτό το στάδιο και κανείς δεν θα μπορέσει να το αποφύγει, διότι ο θάνατος είναι το πιο βέβαιο γεγονός στη ζωή του ανθρώπου.
Η ερώτηση που προκύπτει είναι:
Σε ποια κατάσταση θα μας βρει ο θάνατος;
            Την τελευταία ώρα και στιγμή της ζωής μας, θα έχουμε, άραγε, μετανοήσει; Θα έχουμε, άραγε, εξομολογηθεί; Θα έχουμε, άραγε, συγχωρέσει όλους εκείνους, που μας έβλαψαν; Θα έχουμε, άραγε, στραφεί προς τον Θεό, ή θα παραμείνουμε αμετανόητοι;
Την τελευταία ώρα και στιγμή της ζωής μας, όταν συμβεί ο θάνατος, είναι η κατάσταση στην οποία ο Άγιος Θεός θα μας κρίνει. Μ’ άλλα λόγια, εάν ο Θεός μας βρει την ώρα του θανάτου μας με μετάνοια, θα μας κρίνει με ευσπλαχνία και έλεος. Εάν ο Θεός, από την άλλη πλευρά, μας βρει γεμάτους με αμαρτίες και αμετανόητους, τότε, θα μας κρίνει σύμφωνα με τα έργα μας (Ματθ. 25:31-46). Ο Χριστός μας διδάσκει λέγοντας, ότι οφείλομε να συμφιλιωθούμε με τον κριτή μας (δηλαδή με την συνείδησή μας), όσο συμβαδίζομε μαζί στην πορεία της ζωής μας. Το έλεος του Αγίου Θεού βασιλεύει εφ’ όσον ο άνθρωπος βρίσκεται στη ζωή. Μετά τον θάνατο, η Δικαιοσύνη του Θεού κυριαρχεί για πάντα (Ματθ. 25:46).
Σύμφωνα με την Αγία Γραφή, την ώρα του θανάτου, οι ψυχές των δικαίων παραλαμβάνονται από τους Αγίους Αγγέλους και οδηγούνται στον Ουρανό (Λουκά 16:22), ενώ οι ψυχές εκείνων που διέπραξαν πονηρίες παραλαμβάνονται από τους δαίμονες (Λουκά 12:20).
Είναι φυσικό, λοιπόν, το να διακηρύξουμε, ότι οι ψυχές εκείνες που πίστεψαν στο Χριστό και έζησαν σύμφωνα με τις Εντολές Του, ενώνουν την όλη ύπαρξή τους με την δική Του Ζωή. Αντιθέτως δε, όλοι εκείνοι που δεν πίστεψαν στο Χριστό, όλοι εκείνοι που Τον αρνήθηκαν, όλοι εκείνοι που εγκατέλειψαν την Εκκλησία και ενώθηκαν με αιρέσεις χάνουν την Ουράνιο Βασιλεία του Θεού και βρίσκονται κάτω από την επιρροή των Δαιμόνων. Όταν η ψυχή χωριστεί από το σώμα, οι Δαίμονες επιτίθενται βίαια. Τα αμαρτωλά πάθη, που κυρίευαν την ψυχή, αναζητούν ικανοποίηση, αλλά, λόγω του χωρισμού, δεν μπορούν να ικανοποιηθούν δημιουργείται αποπνικτική και αφόρητη κατάσταση.  Δημιουργείται δυσαρέσκεια στη ψυχή και η ψυχή του ανθρώπου υποφέρει περισσότερο.
Γι’ αυτό, αγαπητοί μου, οφείλομε να μετανοήσουμε για ό,τι αμάρτημα διαπράξαμε στη πρόσκαιρη αυτή ζωή και να αναζητήσουμε το έλεος και την ευσπλαχνία του Αγίου Θεού πριν έρθει εκείνη η φοβερά ημέρα του θανάτου και βρεθούμε ανάξιοι της κλήσεώς μας.

Tuesday, November 6, 2012

Tων Παμμεγίστων Ταξιαρχών

Στις 8 Νοεμβρίου εορτάζεται η "Σύναξις των Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μιχαήλ και Γαβριήλ" ή "Σύναξις των Αγίων Ασωμάτων Δυνάμεων".
Οι Άγγελοι και οι Ταξιάρχες κατέχουν κορυφαία θέση στη λατρεία, τη λαϊκή παράδοση και την τέχνη. Επίσης ο Αρχάγγελος Μιχαήλ θεωρείται προστάτης της Πολεμικής Αεροπορίας μας.
Από τους Αρχαγγέλους μόνο τρεις αναφέρονται ονομαστικά στη Βίβλο, οι Μιχαήλ, Γαβριήλ και Ραφαήλ.
Σύμφωνα με εξωβιβλικές παραδόσεις, οι Αρχάγγελοι είναι επτά, οι εξής:
ΜιχαήλΠοιος είναι σαν το Θεό;»): Ο Μιχαήλ οδήγησε τους καλούς Αγγέλους στη νίκη, κατά τον πόλεμο εναντίον του Εωσφόρου (Σατανά) και των κακών αγγέλων.
 ΓαβριήλΆνθρωπος του Θεού»): Είναι ο αγγελιαφόρος του Θεού στο ανθρώπινο γένος.
Ραφαήλ Βοήθεια του Θεού»): Ο ελεήμων θεραπευτής, απεσταλμένος του Θεού να απαλύνει την ασθένεια και τον πόνο.
ΟυριήλΠυρ του Θεού»): Το φως ή η φωτιά του Θεού.
Σαλαθιήλ («Προσευχή του Θεού»): Ο προστάτης της προσευχής.
ΓεγουδιήλΥπερηφάνεια του Θεού»): Ο προστάτης, υπερασπιστής και βοηθός όσων μοχθούν.
Βαραχιήλ («Ευλογία του Θεού»): Ο άγγελος των θείων ευλογιών.

Monday, November 5, 2012

Τo μυστικό σπήλαιο του Μαρμαρωμένου Βασιλιά Ιωάννη! Συγκλονιστικές μαρτυρίες!


Αγιορείτες Γέροντες, λένε πως ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς είναι ο Άγιος Ιωάννης Δούκας Βατάτζης ο Ελεήμων, ο Αυτοκράτορας δηλαδή Νικαίας, ο οποίος βρέθηκε παντελώς άφθαρτος στον τάφο του στην Μικρασία, τόσο ο ίδιος, όσο και τα βασιλικά του  ενδύματα! http://noiazomai.tripod.com/vatatzis.html
  Όμως με τις αλώσεις των Φράγκων και των Τούρκων, χάθηκαν τα ίχνη του αγίου άφθαρτου και ολόσωμου λειψάνου, το οποίο βρίσκεται όπως φαίνεται στην Κωνσταντινούπολη, κεκρυμμένο, σε μυστικό σπήλαιο, το οποίο γνωρίζουν μόνο λίγοι κρυπτοχριστιανοί, που φυλούν το ιερό μυστικό για αιώνες, αναμένοντας την έγερση του μαρμαρωμένου!
   Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΑΜΕΡΙΚΗΣ - δεκαετία 1950
  Την πρώτη βάσιμη και αξιόπιστη μαρτυρία την έχουμε δια στόματος του μεγάλου Γέροντος Εφραίμ της Αμερικής, τέως  Καθηγουμένου της Ι. Μ. Φιλοθέου Αγίου Όρους, ο οποίος έχει διηγηθεί ότι την πληροφορία για την ύπαρξη του Ιωάννη, τους την μετέφερε πριν το 1955 στο Άγιον Όρος ο Αρχιερεύς Ιερόθεος εκ Μικρασίας, ο οποίος μάλιστα τον είχε χειροτονήσει! Αυτός ο Αρχιερέας Ιερόθεος τους είπε πως είχε δει με τα ίδια του τα μάτια τον κοιμώμενο Βασιλέα Ιωάννη!
  Να τι είχε διηγηθεί συγκεκριμένα ο Γέροντας Εφραίμ της Αμερικής, το οποίο πρωτακούσαμε άφωνοι πριν 14 σχεδόν χρόνια στο Άγιον Όρος από κασέτα με τη φωνή του ίδιου του γέροντα:
   " …Υπάρχει κοιμώμενος Στρατηγός ονόματι Ιωάννης, ο οποίος, τότε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ θα υποδείξει εις τους Χριστιανούς ότι αυτός θα βασιλεύσει τώρα. Θα τους υποδείξει με το δάχτυλό του τον τόπο και θα τον καλέσουν να ηγηθεί και να βασιλεύσει εις τον ελληνικό και ορθόδοξο λαό. Και θα γίνει αυτό.
   Πριν από χρόνια εις το Άγιον Όρος ήταν ένας Αρχιερέας ονόματι Ιερόθεος. Αυτός ήρθε από την Μικρά Ασία. Και το Οικουμενικό Πατριαρχείο τον έβαλε στο Άγιον Όρος να κάνει χειροτονίες, μνημόσυνα, Λειτουργίες, κλπ. Ήταν ένας άγιος Αρχιερέας, στον τύπου του Αγίου Νικολάου. Από αυτόν τον άγιον Αρχιερέα αξιώθηκα της Ιεροσύνης. Από την Μικρά Ασία. Ευλογημένος άνθρωπος του Θεού!

Sunday, November 4, 2012

Ἡ λογικὴ τοῦ κολιμπρὶ



                 Kατὰ τὴν διάρκεια μιᾶς πυρκαϊᾶς στὸ δάσος, ὅπως λέει ἕνα Ἀφρικανικὸ παραμύθι, ὅλα τὰ ζῶα ἔτρεχαν νὰ ξεφύγουν ἀπὸ τὸν κίνδυνο τῆς φωτιᾶς, ἐκτὸς ἀπὸ ἕνα μικρὸ κολιμπρί.

Αὐτὸ πῆρε μία σταγόνα νερὸ μὲ τὸ ράμφος του καὶ μὲ κίνδυνο τῆς ζωῆς του τὴν ἔριξε στὴν φωτιά!

- «Εἶσαι τρελό, δὲν μπορεῖς νὰ σταματήσης τὴν πυρκαϊά», τοῦ λέει κάποιο ζῶο ἀπ’ αὐτὰ ποὺ ἔτρεχαν πανικόβλητα νὰ σωθοῦν.

- «Τὸ ξέρω», ἀπαντᾶ τὸ κολιμπρί, «ὅμως κάνω ἐκεῖνο ποὺ μοῦ ἀναλογεῖ»...

Saturday, November 3, 2012

Νέε μου, ξέρεις γιατί ζεις; π. Ανδρέας Κονάνος

Τα Κεραμιανά. Η πιο τρομακτική περίπτωση δαιμονισμού στα ελληνικά χρονικά.

Το αποτέλεσμα υπήρξε τρομερό. Όλα τα χωριά της περιοχής Κεραμιάς (Παπαδιανά, Λούλος, Πανάγια, Αλετρουβάρι, Κάμπος κλπ. ) μαστίζονταν από την κακία των δαιμόνων. Γκρίνιες, καυγάδες, διαλύσεις οικογενειών, δυσ­τυχήματα, εκφοβισμοί, θάνατοι. Τα μεσημέρια φοβόνταν οι άνθρωποι να περάσουν από ρεματιές με πλατάνια. Και δαιμονική κατοχή πολλών προσώπων. Κάποια περί­οδο υπήρχαν σαρανταδύο δαιμονισμένοι. Γίνονταν απί­θανα πράγματα. 
από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Κωστουράκη Κοινωνικά Θέματα, Ο Εχθρός – Τα Κεραμιανά, Θεσσαλονίκη 1982.

Κεφ. Δ΄. Ομαδικαί εκδηλώσεις δαιμονιζομένων (σελ. 30-35)
Αρχίζω με λόγια της εφημερίδας «Παρατηρητής» Χανίων, της 17 Νοεμβρίου 1934.
«Αι πρώται ειδήσεις περί των φαινομένων εις Κεραμιά δεν εκίνησαν το ενδιαφέρον μας. Η επιμονή όμως μεθ’ ής ελέγοντο και η διαβεβαίωσις ότι επεξετάθησαν μας έκαμε να τα προσέξωμεν… Ο δε μεταβάς συντάκτης μας γράφει: Η κοινή γνώμη των κατοίκων Παπαδιανών είναι ανάστατος. Παντού πλανάται το φάσμα του πειρασμού, που ελυμαίνετο πότε εις το χωρίον Λούλος, πότε την Παναγιά, πότε το Αλετρουβάρι…»
Πράγματι. Όποιος καταπιάνεται με παρόμοια γεγονότα φρικιά, αναστατώνεται. Δέκα τέσσερα χωριά στα Κεραμιά έζησαν με φρίκη την παρουσία του ανάλγητου «Εχθρού», που πήρε την αναπάντεχη «άδεια» να εκδικηθή τους δράστες, μα κι όσους είδαν και άκουσαν, μιας ανίερης κλεψιάς. Πριν 200 χρόνια άρχισαν αυτά, σε Τούρκικη Κατοχή, που ούτε αστυνομία ούτε δικαστήρια ούτε προστασία ζωής, τιμής και περιουσίας υπήρχαν. […]
Τα δικά μας γεγονότα αρχίζουν από το πολύ πλούσιο τότε Μοναστήρι της Αγίας Τριάδος, στο Ακρωτήρι Χανίων. Τα πρόβατα του Μοναστηριού φύλαγαν 5 βοσκοί Κεραμιανοί, από τις οικογένειες Καντιλιεράκηδων, Τσακάκηδων, Τοράκηδων, Βενετάκηδων, απ’ το χωριό Παναγιά, και Μαυράκηδων απ’ τους Κάμπους. Οι βοσκοί αυτοί κάποτε σκέφτηκαν να κλέψουν «τιμαλφή», δώρα και χρυσία, «θησαυρούς» του Μοναστηριού κι έτσι να εξασφαλίσουν, μια για πάντα, τη ζωή τους. Και τόκαμαν! Το ίδιο πρωϊνό, που οι καλόγηροι αντιληφθήκανε την παραβίαση του «θησαυροφυλακείου, αναστατώθηκαν. Σα διεπίστωσαν την αλήθεια, πήραν τα ζώα τους και ξεκίνησαν για την Παναγιά Κεραμιών, να συναντήσουν τους εξαφανισθέντες βοσκούς.
Συναντηθήκανε, μα οι βοσκοί αρνήθηκαν τα πάντα. Τι να κάμουν τώρα οι καλόγηροι, επτά τον αριθμό, με τον Ηγούμενο! Πού να καταγγείλουν την κλεψιά;
Αποφάσισαν να τιμωρήσουν οι ίδιοι. Έβαλαν τα «πετραχήλια» τους και διάβασαν, στη μικρή πλατεία του χωριού, «Αφορισμό». […] Αυτοί λοιπόν οι 7 καλόγηροι, στην παραζάλη τους, στο θυμό τους, στην αγανάκτησή τους, «παρασύρθηκαν». Σα δε μπορούσαν «νόμιμα» να καταγγείλουν, να τιμωρήσουν, τόκαμαν «παράνομα». Διάβασαν αφορισμό. Κάλεσαν δηλαδή «επίσημα» τον εχθρό, το Διάβολο, να εκδικηθή… Έλα Διάβολε, τιμώρησε τους κλέφτες, μα κι όσους είδαν τα κλοπιμαία κι όσους άκουσαν γι’ αυτά… Και ποιος δεν τάκουσε αυτό που έγινε; Από στόμα σε στόμα, όλοι τ’ άκουσαν. Γι’ αυτό και όλοι οι Κεραμιανοί, στη διάθεση του εχθρού τώρα και μακροπρόθεσμα, για εφτάμιση γενιές!!! […]