Μαζί με την εργασία χρειάζεται και η προσευχή για να προοδεύει αληθινά και η εργασία και ο άνθρωπος

Κάποτε ένας γέρο βαρκάρης πήγαινε βόλτα με την βάρκα του έναν νεαρό. Στο ένα κουπί είχε γραμμένη τη λέξη προσευχή και στο άλλο τη λέξη εργασία. Ο νέος το πρόσεξε αυτό και χαμογέλασε ειρωνικά.

Παππού, του λέγει, πηγαίνεις πολύ αργά. Όποιος εργάζεται δεν έχει ανάγκη να προσεύχεται.

Ο Γέρων δεν του απάντησε. Μόνο άφησε το κουπί που είχε την λέξη προσευχή και συνέχισε να κωπηλατεί με το άλλο που έγραφε επάνω εργασία. Αλλά όπως αντιλαμβάνεστε, και ήταν και επόμενο, η βάρκα τώρα δεν προχωρούσε καθόλου. Γύριζε πάντα στο ίδιο μέρος.

Έτσι έδωσε στον νεαρό να καταλάβει μία μεγάλη αλήθεια, ότι μαζί με την εργασία χρειάζεται και η προσευχή για να προοδεύει αληθινά και η εργασία και ο άνθρωπος.

Δημήτριος Παναγόπουλος (†)

Όλος ο Χριστιανισμός ήταν κόντρα στην λογική του κόσμου.

Η πίστη μας δεν μαθαίνεται με διαβάσματα και ακούσματα. Στην πράξη, με την εφαρμογή θα διαπιστώσουμε εάν είναι αλήθεια. Την πίστη μας είναι ζωή και την μαθαίνουμε ζώντας! Μετά από 2000 χρόνια θα πιστεύουμε μόνο; Εάν δεν ζούμε τον Θεό, δεν τον ξέρουμε.

Ο διάβολος μας βοηθά να κάνουμε ελεημοσύνη, να νηστεύουμε, να παρθενεύουμε, να χτίζουμε Εκκλησίες γιατί ξέρει ότι μπορεί να μας ρίξει στην υπερηφάνια. Μόνο δύο πράγματα δεν θα σε αφήσει να κάνεις ο διάβολος: να πεις Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με και να πας να εξομολογηθείς. Τα λόγια είναι φτώχεια, με τη ζωή μας θα μιλήσουμε για τον Χριστό.

Εμείς οι Χριστιανοί είμαστε το πρόβλημά μας και το πρόβλημα των άλλων. Επειδή είναι δύσκολο να διορθώσουμε τον εαυτό μας προτιμούμε να διορθώνουμε τον άλλον. «Δεν θα υπήρχαν ειδωλολάτρες εάν εμείς είμασταν χριστιανοί». (Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος)

Λόγοι άνευ βίου σιωπούν. Βίος άνευ λόγου βοά. Ζήσε με το σώμα σωστά για να ακολουθήσει η ψυχή. Πιο εύκολα πας στον Παράδεισο, παρά στην κόλαση. Για να πας στην κόλαση πρέπει να ιδρώσεις!

Όποια είναι η ζωή σου, αυτή θα είναι και η φιλοσοφία σου και όχι το ανάποδο.

Η αμετανόητη γυναίκα!

 Κάποτε, μία γυναίκα ζούσε με Νηστείες και Προσευχές.

Φαινόταν εξωτερικά ευλαβής, είχε όμως πολλή υπερηφάνεια και πίστευε πώς ήταν αγία.

Είχε επίσης τόση μνησικακία, πού, αν μάλωνε με κάποια άλλη, όχι μόνο δεν τη συγχωρούσε, μα ούτε ήθελε νά την ξαναδεί στα μάτια της.

Κάποτε αρρώστησε και κάλεσε τον πνευματικό, άλλά δεν εξομολογήθηκε καθαρά.

Αυτό το συνηθίζουν μερικοί επιπόλαιοι χριστιανοί, πού κρύβουν τις μεγάλες αμαρτίες και φανερώνουν τις μικρές. Τέλος, όταν ο ιερέας έφερε τα ‘Άγια για να την κοινωνήσει, εκείνη γύρισε στον τοίχο το πρόσωπο και δεν μπορούσε ούτε να αντικρίσει τον Θειο μαργαρίτη.

Την ίδια στιγμή, με θεία παραχώρηση, ομολόγησε με δυνατή φωνή: Όπως εγώ από υπερηφάνεια δεν συγχωρούσα όσους μου έφταιγαν, αλλά τούς αποστρεφόμουν, έτσι τώρα αποστρέφει και ο Κύριος Το πρόσωπό Του από μένα και δεν θέλει νά μπει στην ανάξια ψυχή μου. δεν θα τον δω στην ουράνια βασιλεία, αλλά θα καίγομαι στην αιώνια κόλαση!

Και μ’ αυτά τα λόγια ξεψύχησε…

Από: Θαύματα και αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία

Ο όσιος Μωυσής

Ο όσιος Μωυσής ήταν αγορασμένος δούλος κάποιου πλούσιου κτηματία. Είχε χαρακτήρα σκληρό και δύστροπο και καθημερινά δημιουργούσε πολλά προβλήματα, ώσπου το αφεντικό του αγανάκτησε και τον πέταξε στον δρόμο. Ο Μωυσής βρήκε καταφύγιο σε μια ληστοσυμμορία και με την τεράστια σωματική του δύναμη δεν άργησε να επιβληθεί και να γίνει ο αρχηγός της.

Κάποτε, κυνηγημένος από τα όργανα της εξουσίας, για τα πολλά του εγκλήματα, πήγε να κρυφτεί βαθειά στην έρημο όπου ζούσαν οι πιο ονομαστοί ασκητές. Η συναναστροφή του με τους αγίους τον έκανε σιγά - σιγά να ημερεύσει. Τον επισκίασε η Χάρη του Θεού, γιατί η μετάνοια είναι ώρα Χάριτος, μαλάκωσε η καρδιά του, μετανόησε πραγματικά και ζήτησε την λύτρωση. Η αλλαγή του ήταν ριζική και σε σύντομο χρονικό διάστημα έφτασε στα μέτρα των μεγάλων Πατέρων της ερήμου. Μετά το βάπτισμα αξιώθηκε να λάβει και την Χάρη της Ιεροσύνης.

Σε ηλικία 75 ετών έφυγε από την πρόσκαιρη αυτή ζωή με τρόπο βίαιο και μαρτυρικό. Ειδωλολάτρες ληστές εισέβαλαν στο σπήλαιο που ασκήτευε και τον σκότωσαν με μαχαίρια. Και στο σημείο αυτό επαληθεύθηκε, για άλλη μια φορά, ο λόγος του Χριστού προς τον Απόστολο Πέτρο: «πάντες γὰρ οἱ λαβόντες μάχαιραν ἐν μαχαίρῃ ἀποθανοῦνται» (Ματθ. κστ, 52).

Οι δύο μεγάλες αρετές που τον κοσμούσαν ήταν η αληθινή μετάνοια και η βαθειά ταπείνωση. Μέχρι την τελευταία του αναπνοή «έκλαιε πικρώς» για τις αμαρτίες του και θεωρούσε τον εαυτό του κατώτερο όχι μόνον από τους ανθρώπους, αλλά και από αυτήν την άλογη κτίση. «Η συναίσθησις της αμαρτίας ημών είναι μέγα δώρον του Ουρανού, μεγαλύτερον και της οράσεως των αγγέλων... Η μετάνοια είναι ανεκτίμητον δώρον προς την ανθρωπότητα... Δια της μετανοίας συντελείται η θέωσις ημών. Τούτο είναι γεγονός ασυλλήπτου μεγαλείου» (Αρχιμ. Σωφρονίου, Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστι, σελ. 40 και 46). Ο Μωυσής αξιοποίησε κατά τον καλύτερο τρόπο το ανεκτίμητο αυτό δώρο και έφθασε στην θέωση, στην όραση του Θεού.

Ένας Ινδός ιεραπόστολος που τον έλεγαν Σαντού, διέσχιζε κάποτε τις παγωμένες εκτάσεις του Θιβέτ, κηρύσσοντας το Ευαγγέλιο στους ειδωλολάτρες

Ένας Ινδός ιεραπόστολος που τον έλεγαν Σαντού, διέσχιζε κάποτε τις παγωμένες εκτάσεις του Θιβέτ, κηρύσσοντας το Ευαγγέλιο στους ειδωλολάτρες και στους ιθαγενείς. Είχε μάλιστα μαζί του για συνοδό και έναν άλλο για οδηγό. Το κρύο μια μέρα ήταν τόσο ανυπόφορο που κινδύνευαν να ξυλιάσουν. Στη μέση του δρόμου ξάφνου, συναντούν ένα ανθρώπινο σώμα, παγωμένο και σχεδόν αναίσθητο. Λέγει λοιπόν, ας μεταφέρουμε σε μια καλύβα παρακάτω αυτόν τον άνθρωπο, ζει ακόμη, ίσως προλάβουμε και τον σώσουμε. Εγώ δεν μπορώ να σύρω τα πόδια μου, του λέγει ο οδηγός, όχι να φορτωθώ τόσο βάρος, και προχώρησε. Ο Σαντού όμως δεν μπορούσε να προχωρήσει. Ένιωθε υποχρεωμένος. Έπρεπε να βοηθήσει στην περίπτωση αυτή, να κάνει αυτό που μπορούσε. Σιγά-σιγά, γονάτισε, και έβαλε τον άνθρωπο στην πλάτη του, και καταβάλλοντας κάθε προσπάθεια άρχισε να περπατά. Από την πολύ όμως προσπάθεια που έκανε θερμάνθηκε, ίδρωσε υπερβολικά το σώμα του Σαντού, και αυτή η ζέστη μεταδόθηκε και στο παγωμένο σώμα του ανθρώπου που κουβαλούσε. Αποτέλεσμα; Να επανέλθει αυτό το σώμα στη ζωή. Έτσι σε λίγο περπατούσαν και οι δύο πλάι – πλάι κατηφορίζοντας και δοξάζοντας τον Θεό. Όμως προχωρώντας αρκετή ώρα βρήκαν νεκρό τον οδηγό που είχε αρνηθεί να δώσει την βοήθειά του. Είχε παγώσει αυτός, είχε ξυλιάσει και πέθανε. Ναι. Υπάρχουν πολλές τέτοιες περιπτώσεις, πρέπει να τις προσέχουμε , διότι έχουμε την γνώμη εμείς ότι το να βοηθήσουμε έναν άνθρωπο δεν είναι δική μας δουλειά πάντοτε. Μπορεί βέβαια να μην μπορούμε να τον βοηθήσουμε απόλυτα, αλλά όσο μπορούμε  πρέπει να κάνουμε μία προσπάθεια. Δεν μπορούμε να σηκώσουμε ένα ξύλο μεγάλο, ναι, μα δυο μαζί μπορεί να το μπορέσουμε.

Δημήτριος Παναγόπουλος (†)

Η Παναγία είναι το πνευματικό στόλισμα της ορθοδοξίας.

Γιά μας τους Έλληνες είναι η πονεμένη μητέρα, η παρηγορήτρια κ᾿ η προστάτρια, που μας παραστέκεται σε κάθε περίσταση.

Σε κάθε μέρος της Ελλάδας είναι χτισμένες αμέτρητες εκκλησιές και μοναστήρια, παλάτια αυτηνής της ταπεινής βασίλισσας, κι᾿ ένα σωρό ρημοκλήσια, μέσα στα βουνά, στους κάμπους και στα νησιά, μοσκοβολημένα από την παρθενική και πνευματική ευωδία της.

Μέσα στο καθένα απ᾿ αυτά βρίσκεται το παληό και σεβάσμιο εικόνισμά της με το μελαχροινό και χρυσοκέρινο πρόσωπό της, που το βρέχουνε ολοένα τα δάκρυα του βασανισμένου λαού μας, γιατί δεν έχουμε άλλη να μας βοηθήσει, παρεκτός από την Παναγία, «άλλην γαρ ουκ έχομεν αμαρτωλοί προς Θεόν εν κινδύνοις και θλίψεσιν αεί μεσιτείαν, οι κατακαμπτόμενοι υπό πταισμάτων πολλών».

Το κάλλος της Παναγίας δεν είναι κάλλος σαρκικό, αλλά πνευματικό, γιατί εκεί που υπάρχει ο πόνος κ᾿ η αγιότητα, υπάρχει μονάχα κάλλος πνευματικό. Το σαρκικό κάλλος φέρνει τη σαρκική έξαψη, ενώ το πνευματικό κάλλος φέρνει κατυάνυξη, σεβασμό κι᾿ αγνή αγάπη. Αυτό το κάλλος έχει η Παναγία.

Η θλίψη και η αγάπη της Παναγίας

Η Παναγία μας , πόνεσε πιο πολύ απ΄ όλες τις γυναίκες , πιο πολύ απ΄ όλες τις μανάδες του κόσμου, γιατί κανένα δεν έβλαψε , σε κανένα δεν έκανε κακό κι΄ όμως Της έκαναν το μεγαλύτερο κακό όλης της οικουμένης.

Σταύρωσαν Τον Υιό Της .

 Και αντικρύζοντάς Τον πάνω Στο Σταυρό, πόνεσε τόσο η καρδιά της...

Γι΄ αυτό μπορεί να καταλάβει την κάθε πονεμένη ύπαρξη, και συμπάσχει με τον κάθε άνθρωπο που πονά, γιατί ακριβώς, ξέρει τι πάει να πει "πόνος".

Όταν η ψυχή κατέχεται από την αγάπη του Θεού, τότε, ω, πώς είναι όλα ευχάριστα, αγαπημένα και χαρμόσυνα! Η αγάπη, όμως, αυτή συνεπάγεται θλίψη· και όσο βαθύτερη είναι η αγάπη, τόσο μεγαλύτερη είναι και η θλίψη.

Η Θεοτόκος δεν αμάρτησε ποτέ, ούτε καν με το λογισμό, και δεν έχασε ποτέ τη χάρη, αλλά και Αυτή είχε μεγάλες θλίψεις. Όταν στεκόταν δίπλα στο Σταυρό, τότε ήταν η θλίψη Της απέραντη σαν τον ωκεανό, και οι πόνοι της ψυχής Της ήταν ασύγκριτα μεγαλύτεροι από τον πόνο του Αδάμ μετά την έξωση από τον Παράδεισο, γιατί και η αγάπη Της ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερη από την αγάπη του Αδάμ στον Παράδεισο. Και αν επέζησε, επέζησε μόνο με τη θεία δύναμη, με την ενίσχυση του Κυρίου, γιατί το θέλημά Του ήταν να δει η Θεοτόκος την Ανάσταση και ύστερα, μετά την Ανάληψή Του, να παραμείνει παρηγοριά και χαρά των Αποστόλων και του νέου χριστιανικού λαού.

Εμείς δεν φτάνουμε στο πλήρωμα της αγάπης της Θεοτόκου, και γι’ αυτό δεν μπορούμε να εννοήσουμε πλήρως το βάθος της θλίψεώς Της. Η αγάπη Της ήταν τέλεια. Αγαπούσε άπειρα τον Θεό και Υιό Της, αλλ’ αγαπούσε και το λαό με μεγάλη αγάπη. Και τι αισθανόταν άραγε, όταν εκείνοι, που τόσο πολύ η ίδια αγαπούσε και που τόσο πολύ ποθούσε τη σωτηρία τους, σταύρωναν τον αγαπημένο της Υιό;

Αυτό δεν μπορούμε να το συλλάβουμε, γιατί η αγάπη μας για τον Θεό και τους ανθρώπους είναι λίγη. Κι όπως η αγάπη της Παναγίας υπήρξε απέραντη και ακατάληπτη, έτσι απέραντος ήταν και ο πόνος της που παραμένει ακατάληπτος για μας.

Η Παναγία είναι ο ανώτερος ιατρός για όλα, αρκεί με ταπεινό φρόνημα να Της μιλήσουμε, να αποκτήσουμε σχέση μαζί Της διαβάζοντας τους χαιρετισμούς

«Η Παναγία είναι η ισχυρότερη πρέσβειρα  του κόσμου, είναι η Πύλη για τη σωτηρία μας, το κλειδί αυτής της Πύλης είναι η μετάνοια. η Παναγία μας δίνει το θάρρος να σταθούμε μπροστά στο Θεό, μας δίνει τη στολή να σταθούμε μπροστά στο Θεό.  Η Παναγία είναι αυτή που μεσολαβεί για να ενωθούμε με το Θεό, μας βοηθά να αγαπήσουμε το Θεό. Μόνο όποιος αγαπά την Παναγία μπορεί να αγαπά το Θεό. Μόνο αν αγαπήσουμε τη διάκονο του Θεού, αν αγαπήσουμε τους χαιρετισμούς που πρέπει να μάθουμε απέξω, όπως η  μητέρα μου και η γιαγιά μου έλεγαν στο δρόμο όταν πήγαιναν στα χωράφια, μπορούμε να απολαύσουμε την μετάνοια, να απολαύσουμε την Παναγία και μετά μας επισκέπτεται ο Χριστός.

    »Μόνο αγαπώντας την Παναγία και έχοντας καθημερινή, κάθε λεπτό σχέση με την Παναγία μπορούμε να ενωθούμε με το Θεό. Αν αγαπήσουμε τις προσευχές, τους χαιρετισμούς της Παναγίας μπορούμε να λάβουμε Χάρη να ενωθούμε με το Θεό. Η Παναγία μεσολαβεί για να ενωθούμε με το Θεό, είναι η πύλη της σωτηρίας μας, η σκέπη του κόσμου. Η Παναγία έσβησε όλες τις απολαύσεις για να έχει μια απόλαυση του Υιού και Θεού Της. Συνδεόμενοι, προσευχόμενοι στην Παναγία, συνδεόμαστε με τον Υιό και Θεό Της, φθάνουμε στη θέωση. Η Παναγία μας δίνει τη Χάρη, μας αλλάζει τους λογισμούς, μας γλυκαίνει την ύπαρξη.

O Απόστολος Θαδδαίος

 Εορτάζει 21 Αυγούστου

Εβραίος από την Έδεσσα ο Απόστολος Θαδδαίος και πολύ μορφωμένος στις θείες Γραφές, είχε ανεβεί στην Ιερουσαλήμ για προσκύνημα την εποχή του Ιωάννου του Βαπτιστού. Όταν άκουσε το κήρυγμα του και είδε την αγγελική του ζωή, τόσο πολύ εντυπωσιάστηκε, ώστε επεδίωξε και βαπτίστηκε απ' αυτόν. Μετά όμως, όταν άκουσε τη διδασκαλία και είδε τα θαύματα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, τον ακολούθησε μέχρι το σωτήριο Πάθος. Μετά την Ανάληψη του Κυρίου, επέστρεψε στην πατρίδα του Έδεσσα. Εκεί καθάρισε από τη λέπρα τον τοπάρχη Αύγαρο και κατόπιν τον βάπτισε χριστιανό. Αφού δίδαξε και φώτισε με το λόγο της αληθείας πολλούς και ίδρυσε πολλές εκκλησίες στις πόλεις της Συρίας, έφθασε στη Βηρυτό.

 Ο Θαδδαίος και εκεί με τη χάρη του Θεού δίδαξε το Ευαγγέλιο και βάπτισε πολλούς. Τελικά, εκεί παρέδωσε ειρηνικά το πνεύμα του, αφού στη ζωή του εφάρμοσε πλήρως την εντολή που έδωσε ο Κύριος στους μαθητές Του: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντας αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (Ματθαίου κη' 19). Πηγαίνετε, δηλαδή, και κάνετε μαθητές σας όλα τα έθνη, βαπτίζοντας αυτούς στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Ο Μ. Γαλανός, για τον Απόστολο αυτό αναφέρει: «Μερικοί υποθέτουν, ότι πρόκειται για έναν από τους 70 αποστόλους, που καταγόταν από την Έδεσσα, ήταν όμως Ιουδαίος. Άλλα βέβαιο μπορεί να θεωρηθεί, ότι ο απόστολος Θαδδαίος είναι ο υπό το όνομα αυτό φερόμενος μεταξύ των 12. Ονομαζόταν δε αλλιώς και Λεββαίος και ήταν αδελφός του Ιακώβου του μικρού. Σ' αυτόν ανήκει και η επιστολή Ιούδα στο Ευαγγέλιο. Διότι καθ' αυτό Ιούδας ονομαζόταν, τα δε άλλα δύο ονόματα ήταν πρόσθετα, όπως συμβαίνει πάντοτε στους Ιουδαίους μέχρι και σήμερα. Ο Θαδδαίος κήρυξε το Ευαγγέλιο στη Μεσοποταμία, όπου και έλαβε μαρτυρικό θάνατο». Σήμερα τιμάμε και τη μνήμη των αγίων:

Αγία Βάσσα και τα παιδιά της Θεόγνιος, Αγάπιος και Πιστός

Άγιος Αθανάσιος ο Πατελλάρος, ο Καθήμενος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

Όσιος Αλέξανδρος «ο εν Ικονίω»

Όσιος Αβράμιος ο Αρχιμανδρίτης Σμολένσκης ο Θαυματουργός

Οσία Μάρθα του Ντιβέεβο.

Λέγει κάποτε ένας φοιτητής σε κάποιον ιερέα.

Διάβασα πάτερ μου το βιβλιαράκι που μου δώσατε χθες και πράγματι εντυπωσιάστηκα για τα όσα γράφει σχετικά με τα τέσσερα Ευαγγέλια, και μάλιστα εκείνο που με εντυπωσίασε περισσότερο είναι η τεράστια κυκλοφορία αυτού του βιβλίου δηλαδή της Αγίας Γραφής σε όλο τον κόσμο και πάνω σε αυτό ήθελα να σας ρωτήσω. Πως συμβαίνει παρόλο την καταπληκτική διάδοση της Γραφής, παρόλα την καταπληκτική δύναμη που έχει μέσα αυτή η Αγία Γραφή να βλέπουμε τόσα πράγματα ασυμβίβαστα με τον Χριστιανισμό να γίνονται μέσα στον κόσμο.

Και ο Ιερέας απαντά.

Άκουσε του λέει παιδί μου. Το σύστημα υδρεύσεως στην πόλη μας φέρνει νερό σε όλα τα σημεία, δεν είναι έτσι; Ναι. Και όμως υπάρχουν αρκετοί βρόμικοι άνθρωποι, άπλυτοι στο δρόμο, γιατί ;

Απλούστατα γιατί δεν χρησιμοποιούν το νερό είπε ο νέος.

Ε, ακριβώς αυτό τούτο γίνεται. Η Αγία Γραφή κυκλοφορεί σήμερα κατά εκατομμύρια αντίτυπα στην οικουμένη και έχει τεραστία διορθωτική και καθαρτική και αναζωογονητική δύναμη. Πόσοι όμως κάνουν τον κόπο να καθαριστούν και να εξαγνιστούν μελετώντας την; Αυτό είναι το θέμα. Γι’ αυτό βλέπεις όλα τα παράξενα. Λέει κάπου το Ευαγγέλιο που ίσως να μην το πρόσεξες : … το φως ήλθεν εις τον κόσμον, και οι άνθρωποι ηγάπησαν το σκότος μάλλον παρά το φως».—ΙΩΑΝΝΗΣ 3:19.

Δεν θέλει να έρθει στο φως για να μην ελεγχθούνε τα παράνομα έργα του.

Δημήτριος Παναγόπουλος (†)

ΚΑΠΟΙΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ

"... Πρίν αρκετά χρόνια " διηγείται ένας φίλος , " σ΄ ένα ταξίδι μου στήν Κεφαλονιά , συνέπεσε νά τύχω στην εορτή τού Αγίου Γερασίμου,  και στήν ολονύκτια αγρυπνία του.

Εκεί, γιά πρώτη φορά  κατάλαβα την δύναμη των πονηρών πνευμάτων.

Μέχρι τότε πίστευα στον Θεό, αλλά με τον τρόπο μου.

 Νόμιζα, ότι όσα άκουγα γι’ αυτά τα πράγματα, ήταν πολυλογίες  θρησκολήπτων ανθρώπων και τίποτα περισσότερο.

Μέ μιά  μονοκονδυλιά, χωρίς νά ψάξω σέ βάθος τά πράγματα, είχα αποκλείσει τήν ύπαρξη τών δυνάμεων τού σκότους καί τής καταστροφής.

Ομως, ο Θεός είχε άλλα σχέδια γιά μένα ...

Βρέθηκα στό Μοναστήρι τού Αγίου Γερασίμου , καί όσα συνάντησα εντυπώθηκαν βαθειά στό μυαλό μου.

 Οι άγριες φωνές τών δαιμονισμένων ανθρώπων, οι κραυγές " μ΄ έκαψες Γεράσιμε,  μ΄ έκαψες Καψάλη " , καί μάλιστα από νέους ανθρώπους πού σπαρταρούσαν στο δάπεδο όταν βγήκαν τα Άγια , ή στήν Παράκληση τού Αγίου , υπήρξαν γιά μένα καταστάσεις μεγάλου προβληματισμού.

Κατάλαβα, ότι εκεί πέρα, συνέβαινε κάτι περισσότερο από αυτό, πού εμείς οι άλλοι μπορούσαμε νά αντιληφθούμε...    

Το ξέρει και ο Θεός, του απάντησε ο Όσιος Πορφύριος. Εκείνος μου το είπε, για να σου το πω. (Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης)

Μια μέρα ο Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης, ξεκίνησε μαζί με τρία πνευματικά τέκνα του, να πάνε σ' ένα μοναστήρι, για να τελέσουν έναν Εσπερινό.

Αρχικά είπαν, να πάνε με τα πόδια.

Αφού, όμως, περπάτησαν κάποια απόσταση και επειδή ο Όσιος Πορφύριος ήταν κουρασμένος, σκέφτηκαν, μια και το μοναστήρι εκείνο ήταν κάπως μακριά, να βρουν ένα μεταφορικό μέσον, αντί να πάνε με τα πόδια.

Εκείνη την ώρα φάνηκε από μακριά ένα ταξί.

Είπαν τότε στο Γέροντα οι συνοδοί του - καί οι τρεις λαϊκοί, όχι κληρικοί - να κάνουν ένα νεύμα στο ταξί να σταματήσει, για να ρωτήσουν τον οδηγό, αν μπορούσε να τους μεταφέρει στο μοναστήρι.

- Μην φοβάστε, τους είπε ο Όσιος Πορφύριος. Θα σταματήσει μόνος του ο οδηγός του ταξί. Αλλά, όταν θα μπούμε στο ταξί, να μη μιλήσει κανένας σας στον οδηγό• μόνο εγώ θα του μιλήσω.

Έτσι και έγινε.

Σταμάτησε ο οδηγός του ταξί, χωρίς αυτοί να του κάνουν νεύμα, μπήκαν μέσα και ο πατήρ Πορφύριος, είπε στον οδηγό τον προορισμό τους.

Μόλις ξεκίνησαν, ο οδηγός του ταξί άρχισε να καταφέρεται εναντίον των κληρικών και να τους κατηγορεί, για χίλια δύο πράγματα. Και κάθε φορά, που έλεγε κάτι, απευθυνόταν στους τρεις λαϊκούς, οι οποίοι κάθονταν στο πίσω μέρος του ταξί και τους ρωτούσε:

- Έτσι δεν είναι, βρε παιδιά; Τί λέτε κι εσείς;

Εκείνοι, όμως, τσιμουδιά, δεν λέγανε τίποτε, κατά την εντολή του Οσίου.

Η γνησιότητα της πνευματικής μας ζωής φαίνεται στο παράδειγμα μας.

Όταν ξεκινούμε στην πνευματική ζωή, αρνούμεθα μερικά άσχημα πράγματα, μπαίνουμε στην μετάνοια, μας χαίρεται ο πνευματικός μας , μας χαίρονται οι γύρω, χαιρόμαστε και εμείς τον εαυτό μας. Μας χαίρεται και ο Θεός.

Όταν όμως λίγο παλιώσουμε,  περάσουν 6 μήνες, 1 χρόνος. .  Τότε δεν διορθονόμαστε πια, παθαίνουμε ένα είδος στατικότητος και έχουμε μείνει μόνο σε κάποια εξωτερικά πράγματα. Στο να τρέξουμε να ακούσουμε  λόγο Θεού, να τρέξουμε στις αγρυπνιες (να πάμε μάλιστα πρώτοι να πιάσουμε και την καλύτερη θέση)  και τα λοιπά.

Βέβαια είναι πολύ πολύ σημαντικά όλα αυτά και ειδικά όπου μαθαίνουμε πως ακούγεται Ορθόδοξος λόγος Θεού, να έχουμε την λαχτάρα και την φροντίδα για την αγάπη του Κυρίου να πηγαίνουμε.

Μας αρκούν όλα αυτά όμως , παθαίνουμε μια αγκύλωση και νομίζουμε πως είμαστε πνευματικοι άνθρωποι. Αυτά πρέπει να τα επισημάνουμε, να τα πούμε, να τα ξέρουμε διότι ο Θεός να μας φυλάξει μην κάποτε νομίσουμε ότι θα σωθούμε και δούμε ξαφνικά να χάνουμε την σωτηρία μας.

Η γνησιότητα της πνευματικής μας ζωής φαίνεται στο παράδειγμα μας. Στην τήρηση όλων όσων ακούμε. Κάθε εβδομάδα να βάζουμε στόχο ότι ακούσαμε να το πράξουμε. Για παράδειγμα αυτή την εβδομάδα να κρατήσω το στόμα μου την άλλη να μην θυμώσω και τα λοιπά.

Έτσι σιγά σιγά θα αποταμιεύουμε μεγάλο θησαυρό αδελφοί μου.

Π. Αθανάσιος Μυτιληναίος