Ἄνοιξη καὶ Ἀνάσταση

 

Δὲν ὑπάρχει σταυρὸς χωρὶς ἀνάσταση, ὅπως δὲν ὑπάρχει  χειμώνας χωρὶς ἄνοιξη.

Ἄνοιξη καὶ Ἀνάσταση εἶναι ἔννοιες ταυτόσημες. Δὲν μποροῦμε νὰ δεχθοῦμε τὴν μία καὶ νὰ ἀπορρίψουμε τὴν ἄλλη.

Δὲν ὑπάρχει ἐτήσιος χρόνος χωρὶς χειμώνα καὶ ἄνοιξη καὶ δὲν ὑπάρχει θάνατος χωρὶς ἀνάσταση. Ὁ θάνατος εἶναι τὸ πλέον βέβαιο γεγονὸς καὶ ὁ καθένας μας γνωρίζει πὼς ἀργὰ ἢ γρήγορα θὰ ἐπέλθει καὶ στὸν ἴδιο. Τὸν ἐπέτρεψε ὁ Θεός, «ἵνα μὴ τὸ κακὸν ἀθάνατον γένηται» καὶ προηγεῖται τῆς ἀναστάσεως, ὅπως ὁ χειμώνας προηγεῖται τῆς ἀνοίξεως.᾿

Ἡ ἄνοιξη εἶναι χαρά. Ἡ ζωὴ εἶναι χαρά. Μιὰ χαρὰ ποὺ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ ἐμποδίσει τὸν ἐρχομό της. Μιὰ χαρὰ ποὺ κινεῖται μὲ τοὺς δικούς της νόμους, τοὺς θεϊκοὺς νόμους, ἔξω ἀπὸ τὰ πλαίσια τῆς ἀνθρώπινης σκοπιμότητας.

Ἡ ἄνοιξη δὲν λογαριάζει πόλεμο οὔτε καταστροφή, οὔτε οἰκονομικὴ κρίση, οὔτε πτώχευση. Εἶναι ἡ βασιλικὴ ἔκφραση  τῆς χάρης τοῦ φιλανθρώπου Θεοῦ στὸ αὐτονομημένο, ἀχάριστο καὶ γεμάτο μὲ ἐγωϊσμὸ πλάσμα Του. Χωρὶς αὐτὴν τὴν χάρη θὰ βασίλευε ἐδῶ καὶ αἰῶνες ἡ ἀνυπαρξία μας. Καὶ ἡ ἀνάσταση γίνεται σὲ πλούσιους καὶ πτωχούς, σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ πλάτη τῆς δημιουργίας, σὲ πιστοὺς καὶ ἀπίστους.     

Ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν ἐξάπαντος θὰ συντελεσθεῖ, ὅπως συντελεῖται ὁ ἐρχομὸς τῆς ἀνοίξεως μὲ τὸ τέλος τοῦ χειμώνα. ῾Η σάλπιγγα τοῦ ᾿Αγγέλου ὁπωσδήποτε, θὰ ἠχήσει (Ἀποκ. ια΄ 15-18).᾿Εκεῖνο, ὅμως, ποὺ ἔχει σημασία γιὰ ἐμᾶς εἶναι νὰ ἔχουμε ἐργασθεῖ κατὰ τὴν ἐπὶ γῆς βιοτή μας, γιὰ τὸν ἁγιασμὸ τοῦ σώματος καὶ τῆς ψυχῆς μας, ὥστε ἡ ἀνάστασή μας νὰ μὴν γίνει «εἰς κατάκριμα», ἀλλὰ «εἰς ζωήν αἰώνιον» (Ματθ. κε΄ 46).

Καλὴν Ἀνάστασιν!

 

Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,

Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας

Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης

 

Κατα την διάρκεια του Θείου πάθους, ένας από τους κύριους πρωταγωνιστές, ήταν κι ο Ιούδας ο Ισκαριώτης.

  Ο Ιουδας γεννήθηκε στην Ισκαρία, από τήν οποία πηρε και το ονομα Ισκαριωτης.

Πατερας του ηταν ο Εβραίος Ρόβελ. Ενα βραδυ, αναφερει η παράδοση η γυναίκα του Ρόβελ είδε ένα φοβερό όνειρο. Ξυπνησε τρομαγμενη απο τον φοβο της και ενω προσπαθουσε να την καθησυχασει ο ανδρας της, αυτη του ειπε: Ειδα στο ονειρό μου ότι εάν μείνω έγκυος και γεννήσω αγόρι, αυτό το παιδί θα γίνει η καταστροφή των Εβραίων.

Ο ανδρας της την κοροιδεψε σαν ανοητη που πιστευει στα ονειρα.

Την ίδια νύχτα η γυναίκα του έμεινε έγκυος. Πραγματι όταν ηρθε ο καιρος γεννησε αγορι. Φοβουμενη μηπως το ονειρο βγει πραγματικοτητα,  θέλησε να το φονεύσει για να μην καταστρέψει το Έθνος τους. Κρυφά από τον άνδρα της, έβαλε το μωρό σ’ ένα πλεκτό καλαθι  το αλειψε με πισσα και το έριξε στην θάλασσα της Γαλιλαίας, λεγοντας ψεματα στον ανδρα της για την τυχη του παιδιου.

Το καλαθι  καθως έπλεε τα κύματα το παρέσυραν στο απέναντι ακτί όπου ζούσαν βοσκοί. Αυτοί βρήκαν το παιδί και το έτρεφαν με το γαλα των ζωων , στη συνεχεια ομως  το έδωσαν σε μια γυναίκα συγχωριανη τους  να το θηλάζει και η οποία το ονόμασε Ιούδα, γιατι προερχονταν απο το Εβραικο γενος.

Όταν το παιδί άρχισε να περιπαταει, το έφεραν στην Ισκαρία για να βρούν άνθρωπο να το αναθρέψει. Συμπτωματικά το «υιοθέτησε» ο πατέρας του παιδιού ο Ρόβελ μην γνωριζοντας οτι ηταν το δικο του χαμενο  παιδι!

Ο Ιούδας ηταν ενα πολυ ομορφο παιδι. Η μητέρα του χωρίς να γνωρίζει ότι ήταν το δικό της παιδί, το αγαπούσε ενθυμούμενη το βρέφος που είχε ρίξει στην θάλασσα και αφού γέννησε και άλλο αγόρι, τα ανέτρεφε και τα δύο μαζί. Ο Ιούδας όμως ήταν από μικρός πονηρός και έδερνε τον αδελφό του, ζηλεύοντάς τον και θέλοντας να πάρει εκείνος μόνος του την περιουσία του πατερα τους.Τότε ο φιλοχρήματος Ιούδας φόνευσε κρυφά τον αδελφό του και φοβούμενος μην συλληφθεί έφυγε στα Ιεροσόλυμα. Έτσι, οι γονείς του επεσαν σε μεγαλη θλιψη, κλαιγοντας απαρηγορητοι που δεν γνώριζαν πλέον τι έγιναν τα δυο τους παιδιά. 

Εν τω μεταξυ ο δυναμικός καί όμορφος Ιούδας, ως φιλάργυρος που ήταν, όταν πήγε στα Ιεροσόλυμα, γνώρισε τον Εβραίο βασιλιά Ηρώδη ο οποιος εκτιμωντας την δυναμη και την ομορφια του του εμπιστεύτηκε την φροντίδα του οίκου του.

Μετά από πολλά χρόνια ο πατέρας και η μητέρα του Ιούδα, έφυγαν από την Ισκαρία λόγω διαφόρων προβλημάτων και ήρθαν στα Ιεροσόλυμα.

Έχοντας αρκετά πλούτη, αγόρασαν ενα σπιτι με ωραίους κήπους και δένδρα απενατι  απο τα ανάκτορα του βασιλιά Ηρώδη. Μια ημέρα καθώς ο βασιλιάς Ηρώδης θαύμαζε τους κήπους του Ρόβελ, προθυμοποιήθηκε ο Ιούδας να πάει κρυφά καί να του φέρει φρούτα. Έγινε όμως αντιληπτός από τον πατέρα του που δεν τον γνώριζε και αφού διαπληκτίστηκε μαζί του και είδε ότι δεν τον έβλεπε κανείς, αρπαξε μια πετρα και σκότωσε τον πατερα του.

Αφού έφερε στον βασιλιά τους καρπούς, του είπε ότι είχε σκοτώσει τον Ρόβελ. Ο Ηρώδης τότε για να μην προσβληθεί το παλάτι, απληστος οπως ηταν, ζήτησε από τον Ιούδα να πάρει για γυναίκα του την χήρα του Ρόβελ, χωρίς να ξέρουν ότι ήταν η μητέρα του, ώστε να γίνει κληρονόμος της περιουσίας της. Έτσι η γυναίκα εν αγνοία της, έλαβε για σύζυγο της τον γιο της, εζησαν αρκετά χρόνια σαν συζυγοι, αποκτώντας μαζί του και παιδιά!

Μια ημέρα καθώς εκείνη έκλαιγε ενθυμούμενη τα βάσανά της, διηγήθηκε λεπτομερώς τα του βίου της στον Ιούδα. Τότε εκείνος, έχοντας ακούσει από τους βοσκούς ότι τον περισυνέλεξαν από την θάλασσα μέσα σ’ ένα καλάθι όταν ήταν βρέφος, συνειδητοποίησε ότι αυτούς που είχε σκοτώσει ήταν ο αδελφός και ο πατέρας του και ότι είχε πάρει για γυναίκα του την μητέρα του και αφού της είπε ότι εκείνος είναι ο γιος της που τον είχε ρίξει στην θάλασσα και ότι είχε σκοτώσει τον αδελφό και τον πατέρα του, έφυγε μακριά της.

Ο Ιούδας τότε, προσπαθώντας να μετανοήσει, έμαθε ότι στην Ιουδαία κήρυττε ένας σπουδαίος διδάσκαλος, ο Ιησούς Χριστός, που καλούσε τους αμαρτωλούς να μετανοήσουν και θεράπευε ψυχές και σώματα ασθενούντων.

Αφού πήγε σ’ Αυτόν για να σώσει την ψυχή του, ο Χριστός τον έκανε μαθητή Του και του εμπιστεύτηκε να κρατά τα χρήματα που προοριζόταν για την συντήρηση των υπολοίπων Μαθητών και του Χριστού. Όμως, ο Ιούδας δεν εγκατέλειψε το πάθος της φιλαργυρίας και έκλεβε χρήματα, φθάνοντας στο σημείο να προδώσει τον Ιησού Χριστό για τριάκοντα αργύρια και να καταδικασθεί από τους Εβραίους σε σταυρικό θάνατο. Καταλαβαίνοντας ότι είχε παραδώσει αθώο αίμα, επέστρεψε τα αργύρια και αντί να μετανοήσει ειλικρινά, προτίμησε να κρεμασθεί σ’ ένα δένδρο και να αυτοκτονήσει.

Ακομα και η αυτοκτονια αυτη του Ιουδα εγινε απο πονηρια, προκειμενου να προλαβει να πεθανει πριν τον θανατο του Χριστου. Γιατι οπως ειχε ακουσει, στα χρονια της τριετους διδασκαλιας του Χριστου, ο Χριστος θα κατεβαινε στον Αδη για να κηρυξει και εκει στις ψυχες των νεκρων, για να σωθουν οσες απο αυτες θα πιστευαν. Επρεπε, λοιπον, να προλαβει να βρεθει αναμεσα στις ψυχες αυτες πριν πεθανει ο Χριστος και οσο διαρκουσε ακομη η εποχη της Παλαιας Διαθηκης.

Ομως η πονηρια του αυτη πηγε χαμενη γιατι κοπηκε το σχοινι, και «ἔπεσε πρηνής, ἄνοιξε ἡ κοιλιά του καὶ χύθηκαν ὅλα τὰ σπλάγχνα του», οπως αναφερει ο Ευαγγελιστης Λουκας. (Πράξ. α´, 18) Δεν ξεψυχησε, δηλαδη αμεσως, αλλα ψυχωραγουσε για μερικες ωρες με αποτελεσμα να πεθανει μετα τον θανατο του Χριστου, πηγαινοντας με τον τροπο αυτο στην αιωνια κολαση της Καινης Διαθηκης και οχι στον Αδη της  Παλαιας Διαθηκης, οπως πονηρα υπολογιζε,  προκειμενου να συναντησει εκει τον Χριστο μαζι με τους αλλους νεκρους.

Αυτη ειναι σε συντομια η ιστορία του προδοτη Ιουδα για τον οποιο ο Χριστος προειπε το αιωνιο μελλον του με τα βαρυσημαντα εκεινα λογια: «ὁ μὲν υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὑπάγει καθὼς γέγραπται περὶ αὐτοῦ· οὐαὶ δὲ τῷ ἀνθρώπῳ ἐκείνῳ, δι' οὗ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοται· καλὸν ἦν αὐτῷ εἰ οὐκ ἐγεννήθη ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος». (Μρκ. ιδ´, 21)

 

Αγαπητοί μου! Ο Ιούδας είναι ένας άνθρωπος των καιρών μας! Ναι μην απορείτε. Και σήμερα στις καρδιές πολλών ανθρώπων φωλιάζει η φιλαργυρία και η προδοσία, όμως τους καλεί ο Κύριος, τους καλεί σε σωτηρία και δέχονται και αυτοί πλούσια τη θεϊκή αγάπη του όμως στο τέλος,γίνονται προδότες όπως και ο Ιούδας..

Αν στη μορφή του Ιούδα διακρίνουμε κάτι, έστω κι το ελάχιστο, που να ταιριάζει και σε μας, ας μην περιμένουμε, αλλά να σπεύσουμε γρήγορα στον πνευματικό να το αποβάλουμε.

Να θυμηθούμε πως άρχισε ο Ιούδας και πως κατάντησε. Ξεκίνησε για να γίνει ο κήρυκας της σωτηρίας και κατάντησε...«ο υιός της απωλείας»!!