Wednesday, November 30, 2011

Φθινόπωρο


Χειμώνιασε και φεύγουν τα πουλιά
γοργά ο πελαργός τα πελαγώνει
κι η φλύαρη χελιδονοφωλιά
χορτάριασε παντέρημη και μόνη.

Του σπίνου χάθηκ` η γλυκιά λαλιά
φοβήθηκε ο μελισσουργός το χιόνι
κι η σουσουράδα στην ακρογιαλιά
δεν τρέχει δεν πηδά δεν καμαρώνει.

Στης λυγαριάς τ` ολόξερο κλαδί
του φθινοπώρου φτωχικό παιδί,
ο καλογιάννος πρόσχαρος προβάλλει,

με λόγια ταπεινά και σιγανά.
Μικρός προφήτης, φτερωτός μηνά
την άνοιξη, που θα γυρίσει πάλι.

Γεώργιος Δροσίνης

Tuesday, November 29, 2011

Δέκα βασικές συμβουλές για την συμπεριφορά μας μέσα στον Ιερό Ναό


1. Ο Ναός είναι τόπος Ιερός. «Ως φοβερός ο τόπος ούτος! ουκ εστι τούτο, αλλ’ ή οίκος ΘΕΟΥ και αύτη η πύλη του ουρανού» (Γένεσις, κεφ. κη΄, 10).
2. Ο Ιερός Ναός είναι χώρος λατρείας και προσευχής. Πριν μπεις μέσα σκέψου που πρόκειται να μπεις και τι πρόκειται να κάνεις. «Είσελθε εις τον οίκόν μου και στήθι μετά
φόβου· ο γαρ τόπος ούτος άγιός εστι».
3. Μπαίνουμε μέσα «ευπρεπώς ενδεδυμένοι» με σιωπήν, και με ευλάβειαν προσκυνούμεν τας αγίας εικόνας.
4. Καθόμαστε σε στάση ευλαβείας και προσοχής.
5. Μένουμε όσο πιο πολύ μπορούμε όρθιοι, σιωπηλοί και αφοσιωμένοι στην προσευχή, χωρίς να σχολιάζουμε ή να συζητούμε.
6. Είμαστε όρθιοι εις τα εξής σημεία: « Ευλογημένη η Βασιλεία...», « Σοφία. Ορθοί!...», Ευαγγέλιον, Χερουβικόν Ύμνον, «Πιστεύω...», «Λάβετε, φάγετε...» μέχρι και το «Άξιον
εστιν», «Πάτερ ημών...», «...τα Άγια τοις Αγίοις», «Μετά φόβου...» και γενικώς πάντα, όταν θυμιάζει και ευλογεί ο Ιερεύς.
7. Εις την Θεία Κοινωνία πλησιάζουμε με ευλάβεια, με ησυχία και με σειρά ο ένας μετά τον άλλον.
8. Οι μεγαλύτεροι πρέπει να δίνουν το καλό παράδειγμα ευλαβείας, υπομονής, προσευχής, σιωπής και πίστεως.
9. Εις το Ιερόν Βήμα απαγορεύεται η είσοδος, εκτός από εκείνους που διακονούν (69ος Κανών ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου).
10. Όταν τελειώσει η Θ. Λειτουργία, παίρνουμε με τάξη και ευλάβεια το αντίδωρο, πάντα από το χέρι του Λειτουργού Ιερέως.

Friday, November 25, 2011

Ο χορός των λουλουδιών

Καθαρτικό για τα νεφρά


Περνούν τα χρόνια και τα νεφρά μας φιλτράρουν το αίμα αφαιρώντας  άλατα, δηλητήρια και κάθε τι ανεπιθύμητο , που μπαίνει στο σώμα μας.
Με την πάροδο του χρόνου τα άλατα συσσωρεύονται και αυτό απαιτεί θεραπευτική αγωγή καθαρισμού.

Πως γίνεται αυτό ;

Είναι πολύ εύκολο. Πρώτα παίρνουμε ένα μάτσο μαϊντανό και το πλένομε   για να καθαρίσει.

 Ύστερα το ψιλοκόβουμε και το βάζουμε σε μια κατσαρόλα με  καθαρό νερό, βράζοντάς το για ένα δεκάλεπτο, αφήνουμε να κρυώσει, κατόπιν φιλτράροντάς το , το  αδειάζουμε  σε ένα καθαρό μπουκάλι και  το τοποθετούμε  μέσα στο ψυγείο για  να κρυώσει.


Πίνοντας  ένα ποτήρι την ημέρα διαπιστώνουμε πως όλα τα άλατα και άλλα δηλητήρια φεύγουν από τα νεφρά μας με την ούρηση.

Επίσης νοιώθουμε  την διαφορά που ποτέ πριν δεν είχαμε νοιώσει.

Ο μαϊντανός είναι γνωστός σαν το καλύτερο φυσικό καθαρτικό για τα νεφρά.


Thursday, November 24, 2011

Η Φανερωμένη



(Ποίημα Αριστοτέλη Βαλαωρίτη)

 Χαμογελά η ανατολή και ροδοκοκκινίζει
ολίγο ολίγο η καταχνιά, που τα βουνά στολίζει.
Λαλεί τ΄ ορνίθι της αυγής, το πρόβατο βελάζει.
Ξυπνούν στα πλάγια οι πέρδικες, η μια την άλλη κράζει.

Ξυπνά κι ο γέρο γούμενος, τον όρθρο του σημαίνει
και μουρμουρίζοντας σιγά, στην εκκλησιά πηγαίνει,
την άγια εικόνα της Κυράς σκυφτά να προσκυνήσει.
Κι εκεί που ετέντων ο παπάς τα χείλη να φιλήσει
του κάστηκε πως έλειπε - παράδοξη ιστορία -
απ΄ το θρονί της το χρυσό η Δέσποινα Μαρία…

Ετρόμαξ΄ ο καλόγερος… Στην πλάκα γονατίζει,
χτυπά το μέτωπο στη γη, παρακαλεί, δακρύζει ….
Με μιας αστράφτ΄ η εκκλησιά κι αισθάνεται ένα χέρι
όπου τον ανασήκωνε… Μοσχοβολάει τ΄ αγέρι…

Τα μάτια του άνοιξ΄ ο παπας… Στο κατασπρο του γενι
το δακρυ του εσταζε βροχη.. Κυττάζει… καθισμένη
στο θρόνο βλέπει την Κυρά, που του χαμογελούσε
και το Παιδί, που εχαίρετο και που τον ευλογούσε.

- Σε ποιο καλύβι αγνώριστο, σε ποια καρδιά θλιμμένη
να πέρασες τη νύχτα Σου, Κυρά Φανερωμένη;
Ποιό μαραμένο λούλουδο η χάρη Σου, Κυρούλα,
κρυφά ν΄ ανάστησε, σαν ουρανού δροσούλα;

Sunday, November 20, 2011

Προσευχή κατά τη χαραυγή

Ω Κύριε , αιώνιε και Δημιουργέ των πάντων ,
ο οποίος με την ανεξερεύνητη αγαθότητα Σου
με κάλεσες σε αυτήν την ζωή,
ο οποίος μου έδωσες τη χάρη του Βαπτίσματος
και τη σφραγίδα του αγίου Πνεύματος ,
ο οποίος με προίκισες με την επιθυμία
να αναζητήσω Εσέ,
τον μόνο αληθινό Θεό,
εισάκουσε την προσευχή μου.
Δεν έχω ζωή, φως, χαρά , ή σοφία,
Ούτε δύναμη χωρίς εσένα, ω Θεέ.
Εξαιτίας των αμαρτιών μου δεν τολμώ να υψώσω
τους οφθαλμούς μου σε Εσένα.
Αλλά Συ είπες στους μαθητές Σου:
« Καθετί που θα ζητήσετε στην προσευχή σας με πίστη,
θα το λάβετε» και
«καθετί που ζητήσετε στο όνομά μου θα γίνει».
Γι αυτό τολμώ να Σε επικαλεστώ:
Καθάρισέ με από κάθε ρύπο σωματικό και πνευματικό.
Δίδαξέ με να προσεύχομαι ορθά.
Ευλόγησε αυτήν την μέρα που χάρισες σε εμένα,
τον ανάξιο δούλο Σου.
Με τη δύναμη της ευλογίας Σου, κάνε με ικανό
συνέχεια να ομιλώ και να εργάζομαι για τη δόξα Σου,
Με καθαρό πνεύμα , ταπείνωση, υπομονή, αγάπη,
ευγένεια , ειρήνη, θάρρος και σοφία,
Να αισθάνομαι πάντοτε την παρουσία Σου.
Με την άπειρη αγαθότητά Σου, ω Κύριε Θεέ
Δείξε μου τον δρόμο του θελήματός Σου,
Και δώσε ώστε να βαδίζω μπροστά Σου
Χωρίς αμαρτία.
Ω Κύριε, σε εσένα όλες οι καρδιές είναι ανοιχτές.
Συ γνωρίζεις όλα όσα έχω ανάγκη.
Συ γνωρίζεις την τυφλότητα και την άγνοια μου.
Συ γνωρίζεις την αστάθεια και την διαφθορά της ψυχής μου.
Αλλά ούτε ο πόνος και η αγωνία μου είναι κρυμμένα από Σένα.
Δέξου, σε παρακαλώ την προσευχή μου
και με το Άγιο Πνεύμα Σου, δίδαξέ με τον δρόμο
που πρέπει να πορευθώ.
Και όταν η διεστραμμένη μου θέληση με οδηγήσει σε άλλους δρόμους,
μη με αφήσεις να χαθώ,
αλλά κάνε με να επιστρέψω σε Εσένα.
Δώσε μου με τη δύναμη της αγάπης Σου να κρατηθώ σταθερά στο αγαθό.
Φύλαξέ με από κάθε λόγο ή πράξη που μπορεί να καταστρέψει την ψυχή,
από κάθε επιθυμία που μπορεί να δυσαρεστήσει
και να βλάψει τον αδελφό μου.
Δίδαξέ με πως πρέπει και τι πρέπει να λέγω.
Αν είναι θέλημά Σου να μην απαντώ,
Δώσε μου πνεύμα ειρηνικής σιωπής
που να μην προκαλεί λύπη ή πόνο στον αδελφό μου.
Στήριξέ με στον δρόμο των εντολών Σου και μέχρι την τελευταία μου πνοή,
Δώσε να μην απομακρυνθώ από το φως των εντολών Σου.
Οι εντολές Σου ας γίνουν ο μόνος νόμος στη ζωή μου
Στη γη και σ΄ όλη την αιωνιότητα.
Ω Θεέ , σε παρακαλώ, ελέησέ με.
Λύτρωσέ με από τη θλίψη και την αθλιότητά μου
και μην κρύβεις από μένα τον δρόμο της σωτηρίας .
Μέσα στην μωρία μου Θεέ μου, Σου ζήτησα
πολλά πράγματα και μεγάλα. Θυμάμαι την αγένεια, την φαυλότητα
μου και την αδυναμία μου και κράζω : ελέησέ με.
Μη με απομακρύνεις από το Πρόσωπό Σου εξαιτίας
της αλαζονείας μου.
Δώσε και αύξησε σε μένα τη δύναμη
να Σε αγαπώ σύμφωνα με τις εντολές Σου,
εγώ ο χειρότερος των ανθρώπων,
με όλη μου την καρδιά,
με όλη μου την ψυχή,
με όλη μου τη διάνοια,
με όλη μου τη δύναμη,
και με όλη μου την ύπαρξη.
Ναι, ω Θεέ, με το άγιο Πνεύμα Σου,
Δίδαξέ με δίκαια κρίση και γνώση.
Δώσε μου τη γνώση της δικής Σου αλήθειας,
πριν έλθει το τέλος μου.
Διατήρησε τη ζωή μου στον κόσμο τούτο,
μέχρι να μπορέσω να σου προσφέρω άξια μετάνοια.
Μη με οδηγήσεις σε θάνατο στη μέση των ημερών μου,
ούτε ενόσω ο νους μου είναι τυφλωμένος.
Όταν όμως θελήσεις να βάλεις τέρμα στη ζωή μου,
να μου το δείξεις από πρωτύτερα για να προετοιμάσω την ψυχή μου
πριν παρουσιαστεί μπροστά Σου.
Να είσαι μαζί μου κατά τη φοβερή αυτή ώρα
και να μου δωρίσεις τη χαρά της σωτηρίας.
Καθάρισέ με από τις κρυφές αμαρτίες μου
και απ΄ όλη την αχαριστία που έχω μέσα μου
και δώρισέ μου καλή απολογία
μπροστά στον θρόνο της κρίσης Σου.
Ναι, ω Θεέ , με το μεγάλο Σου έλεος
και την αμέτρητη αγάπη Σου
για το ανθρώπινο γένος,
Άκουσε την προσευχή μου...


Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ
  
http://churchofagianapa.blogspot.com/2011/03/blog-post_7417.html

Εγώ σε αγαπάω μαμά. Εκτρώσεις...


Γεια σου μαμά, Είμαι το μωρό σου.
Δεν με ξέρεις ακόμα, είμαι μόνο μερικών εβδομάδων. Θα με γνωρίσεις σύντομα, το υπόσχομαι. Έχω καστανά μαλλιά και καστανά μάτια...
Ε λοιπόν δεν είμαι έτσι ακόμα, αλλά θα γίνω όταν γεννηθώ.Θα είμαι ο μοναχογιός σου.
Δεν θα έχω μπαμπά αλλά δεν πειράζει, θα έχουμε ο ένας τον άλλον.Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω γ......ιατρός.
Σήμερα, έμαθες ότι ............είσαι έγκυος μαμά. Ήσουν τόσο χαρούμενη. Χαμογελούσες. Έχεις το ποιο ωραίο χαμόγελο μαμά.
Όλη την μέρα μου μιλούσες και ένιωθα τόση ασφάλεια μαμά. Σ'αγαπάω μαμά.
Όταν μεγαλώσω υπόσχομαι να σε κάνω τόσο περήφανη. Θα γίνω γιατρός. Σήμερα είπες στον μπαμπά για μένα ... Δεν ήταν χαρούμενος μαμά. Είπε ότι δεν με θέλει. Γιατί δεν με θέλει μαμά ; Τί του έκανα; Ένιωσα έναν δυνατό κρότο και μετά σε ακούω να κλαίς.
Σε χτύπησε μαμά!
Γιατί το έκανε αυτό μαμά ; Μετά σε αγκάλιασε και σου ζήτησε συγγνώμη κ εσύ τον συγχώρεσες.. Όταν γεννηθώ, δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να σε χτυπήσει ξανά. Λες οτι σ'αγαπάει μαμά. Αλλα εγώ δεν τον νομίζω.
Πάνε τρείς μέρες που σταμάτησες να μου μιλάς, ή να αγκαλιαζεις την κοιλίτσα σου.
Γιατί μαμά ; Δεν με αγαπάς ποια ; Εγώ σε αγαπάω μαμά. Σε ακούω να μιλάς με έναν γιατρό. Κάτι πρόκειται να γίνει μαμά.
Φοβάμαι, μαμά. Αρχίζω και πονάω. Σταμάτησε τους, βοήθησε με μαμαααα..
Τώρα είμαι στον παράδεισο μαζί με τα αγγελάκια μαμά. Μην ανησυχείς, είμαι καλά. Γιατί το έκανες αυτό μαμά ; Ήθελα τόσο πολύ να αντικρίσω το χαμογελό σου, να δω τον ήλιο,να γίνω γιατρός.ΝΑ ΖΗΣΩ.
Δέν πειράζει μαμά αν σταμάτησες να με αγαπάς. Μπορώ να σε δω από εδώ που είμαι οπότε δεν θα σε ξεχάσω ποτέ. Συγγνώμη αν έκανα κάτι κακό μαμά. Θέλω να με αγαπάς και πάλι !

                                  Εγώ σε αγαπάω μαμά!!! 
http://1myblog.pblogs.gr/2011/09/ektrwseis-egw-se-agapaw-mama.html

Saturday, November 19, 2011

Υπόδειξη που απευθύνεται στους Κληρικούς και στους Ψάλτες.


Είναι αναγκαίο να γνωρίζουν και να θυμούνται πάντοτε οτι οι ύμνοι της Εκκλησίας είναι προσευχή και οτι οι προσευχές πρέπει να ψέλνονται με ευλάβεια, προκειμένου να παρακινηθούν οι πιστοί που βρίσκονται στην Εκκλησία να προσευχηθούν.
Οι ψαλμοί και οι ύμνοι που απλά ευχαριστούν το αυτί, αλλά εξαιτίας αυτής της ευχαρίστησης ή του τρόπου της απόδοσης τους δεν εμπνέουν σε κάποιον να προσευχηθεί, δεν είναι αποδεκτοί. Το ίδιο ισχύει και για εκείνους τους ψαλμούς και τους ύμνους που δεν σχετίζονται με μια συγκεκριμένη εκκλησιαστική ακολουθία, επιμνημόσυνη δέηση ή με κάποιον εκκλησιαστικό κανόνα. Επιπλέον η συμπεριφορά των ψαλτών πρέπει να είναι ευλαβής, και να ανταποκρίνεται στην υψηλή τους κλήση, καθώς ενώνουν τις φωνές τους μ` αυτές των αγγέλων.
Είναι ευθύνη του χωροδιάρχη και του εφημέριου να το προσέχουν αυτό και οι υποδείξεις του ιερέα πρέπει να πραγματοποιούνται χωρίς καμία συζήτηση.
Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς
Βιβλίο: Ο Ανθρωπος του Θεού  Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς

Θέλει παλληκαριά, για να κοπή η κατάκριση.



-Γέροντα, τι θα με βοηθήση να μην κατακρίνω;
- Όλα είναι πάντοτε έτσι όπως τα σκέφτεσαι εσύ;
- Όχι, Γέροντα.
- Ε, τότε να λες: «Δεν σκέφτομαι πάντοτε σωστά πολλές φορές κάνω λάθος. Να, στην τάδε περίπτωση σκέφθηκα έτσι και βγήκε ότι είχα άδικο. Στην τάδε περίπτωση έκρινα και έπεσα έξω, οπότε τον αδίκησα τον άλλον. Επομένως δεν πρέπει να ακούω τον λογισμό μου». Ο καθένας μας λίγο- πολύ έχει περιπτώσεις που έπεσε έξω στην κρίση του.
Αν φέρη στον νου του τις περιπτώσεις που έκρινε και έπεσε έξω, τότε θα αποφεύγη την κατάκριση. Αλλά και μια φορά να μην έπεσε έξω και να είχε δίκαιο, πού ξέρει τα ελατήρια του άλλου; Ξέρει πώς έγινε κάτι; Να μη βγάζουμε εύκολα συμπεράσματα.
Κι εγώ, όταν ήμουν νέος ,είχα την κατάκριση ψωμοτύρι. Επειδή ζούσα λίγο προσεκτικά και είχα μια ψευτοευλάβεια, ό,τι μου φαινόταν στραβό ,το έκρινα. Γιατί, όταν στον κόσμο ζη κανείς λίγο πνευματικά, μπορεί να βλέπη πολλά κουσούρια στους άλλους και να μη βλέπη αρετές. Εκείνους που καλλιεργούν την αρετή μπορεί να μη τους βλέπει, γιατί ζουν στην αφάνεια, αλλά να βλέπη τους άλλους που κάνουν αταξίες και να τους κατακρίνη. «Αυτός, λέει, κάνει έτσι, εκείνος περπατεί έτσι, ο άλλος κοιτάζει έτσι ...;». Ξέρετε τί είχα πάθει μια φορά ; Είχαμε πάει με ένα γνωστό μου να λειτουργηθούμε σε ένα μοναστήρι στο Μονοδένδρι, εννιά ώρες περίπου μακριά από την Κόνιτσα. Όταν μπήκαμε στον ναό, ο γνωστός μου στάθηκε στο αναλόγιο, για να ψάλη, και εγώ πήγα στο στασίδι πίσω από τον ψάλτη παρακολουθούσα κι έψελνα σιγανά. Κάποια στιγμή ήρθε μια γυναίκα με μαύρα, σχετικά νέα, στάθηκε δίπλα μου και συνέχεια με κοιτούσε.
Με κοιτούσε, έκανε τον σταυρό της με κοιτούσε, έκανε τον σταυρό της ...; Είχα αγανακτήσει. Βρέ, παιδάκι μου, έλεγα μέσα μου, τι σόι άνθρωπος είναι αυτή; Μέσα στον κόσμο, μέσα στην εκκλησία, τί με κοιτάζει έτσι;». Εγώ τις αδελφές μου, όταν περνούσαν στον δρόμο δίπλα μου, δεν τις έβλεπα. Πήγαιναν μετά και έκαναν παράπονα στην μάνα μας: «Με είδε ο Αρσένιος, έλεγαν, και δε μου μίλησε!» . «Καλά, μου έλεγε μετά η μητέρα μου, βλέπεις τις αδελφές σου στον δρόμο και δεν τις μιλάς;». «Εγώ θα κοιτάζω αν αυτή που περνάει δίπλα μου είναι η αδελφή μου; της έλεγα.
Ένα σωρό σόι έχουμε. Αυτό θα κάνω;». Θέλω να πω, είχα κάτι τέτοιες ακρότητες. Να περνά τώρα δίπλα σου η ίδια σου η αδελφή και να μην της μιλάς! Τέλος πάντων ...; Μόλις λοιπόν τελείωσε η Θεία λειτουργία, πήγε αυτή η μαυροφόρα και παρακάλεσε τον ιερέα να μου πη να πάω στο σπίτι της, γιατί έμοιαζα πολύ με το παιδί της που είχε σκοτωθή στον πόλεμο!
Όταν πήγα στο σπίτι της, είδα την φωτογραφία του παιδιού της πραγματικά ,μοιάζαμε σαν αδέλφια! Αυτή η καημένη με κοιτούσε μέσα στην εκκλησία και έκανε τον σταυρό της σαν να έβλεπε το παιδί της. Κι εγώ έλεγα: «Την αθεόφοβη, μέσα στην εκκλησία πώς κοιτάζει!». Ω, μετά ξέρετε πώς με είχε λειώσει αυτό το περιστατικό; «Για δες, είπα, εσύ να κάνης τέτοιους λογισμούς, ότι ποιος ξέρει τι γυναίκα είναι και μεσ' στην εκκλησία να μην ντρέπεται καθόλου ...; και αυτή η φουκαριάρα να έχη χάσει το παιδί της και να έχη τον καημό της!».
Μια άλλη φορά κατέκρινα τον αδελφό μου που ήταν φαντάρος. Μου έστειλε μήνυμα ο σιτιστής: «Έδωσα στον αδελφό σου δύο μπετόνια με λάδι τι έγιναν τα μπετόνια;». «Μα, αυτός εκεί πέρα, είπα, έφερνε στο σπίτι τους στρατιώτες και τους φιλοξενούσαμε, τώρα πώς τόκανε αυτό, να πάρη λάδι από τον στρατό;». Οπότε πιάνω και γράφω στον αδελφό μου αγανακτισμένος ένα γράμμα ...; Κι εκείνος μου απαντάει: «Τα μπετόνια να τα ζητήσης από την νεωκόρο της κάτω εκκλησίας»!
Αυτός το λάδι το είχε στείλει στην εκκλησία της κάτω Κόνιτσας, γιατί ήταν φτωχή. «Χρόνια πολλά ,είπα τότε στον εαυτό μου. Την άλλη φορά κατέκρινες εκείνη την φουκαριάρα τώρα τον αδελφό σου. Άλλη φορά τίποτε-τίποτε!». Θέλω να πω, όταν είδα ότι έπεφτα έξω στις κρίσεις μου, εξέταζα τον εαυτό μου: «Στην τάδε περίπτωση είχα πει για τον άλλον ότι ενήργησε έτσι, αλλά τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Άλλη φορά άλλο συμπέρασμα είχα βγάλει κι αλλιώς ήταν».
Έτσι έβαλα τον εαυτό μου στη θέση του. «Άλλη φορά ,είπα, δεν θα κρίνης καθόλου. Τελεία- παύλα! Είσαι στραβός και όλα στραβά και ανάποδα τα βλέπεις. Κοίταξε να γίνης σωστός άνθρωπος». Και μετά ,όταν μου φαινόταν κάτι στραβό, έλεγα : «Κάτι καλό θα είναι , αλλά εγώ δεν το καταλαβαίνω όσες φορές έβαλα αριστερό λογισμό, έπεσα έξω». Όταν πλέον σιχάθηκα τον εαυτό μου, με την καλή έννοια, όλους τους δικαιολογούσα για τους άλλους έβρισκα πάντα ελαφρυντικά και μόνον τον εαυτό μου κατέκρινα. Αλλά, εάν ο άνθρωπος δεν παρακολουθή τον εαυτό του, όλα τα περνάει απαρατήρητα και μετά στην Κρίση θα είναι αναπολόγητος.
Θέλει παλληκαριά, για να κοπή η κατάκριση.
Από το βιβλίο: «ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ» ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Ε΄

Το πέλαγος της θείας αγάπης


Αυτό το πέλαγος της θείας αγάπης θαυμάζοντας ο άγιος Νήφων διηγείτο στο πνευματικό του παιδί, τον άγιο Επιφάνειο:
-Σκέψου, παιδί μου, ότι κάποτε στα χρόνια της άγνοιάς μου, που έπεσα σε μεγάλη αμαρτία, παρουσιάστηκε μπροστά μου ο Ίδιος ο Κύριος και με προειδοποίησε ότι με αυτά που κάνω δε θα σωθώ. Εγώ έπεσα αμέσως στα άχραντα πόδια Του και καταφιλώντας τα ψιθυρισα με πόνο ψυχής:
-Κύριε, ούτε στο άπειρό Σου έλεος θα βρω σωτηρία;
Κι Εκείνος, νικημένος από την άμετρη φιλανθρωπία Του, με ανασήκωσε και μου είπε σπλαχνικά:
-Ναί! Θα βρείς σωτηρία στο έλεός μου. Μόνο όσες φορές πέφτεις, γύριζε σε μένα με ταπείνωση, λέγοντας «ήμαρτον, ελέησόν με!», κι εγώ θα σου θεραπεύω τα πάθη και θα σου παραστέκωμαι βοηθός.
Έτσι μου είπε ο γλυκής στο έλεος και άφατος στους οικτιρμούς Ιησούς και χάθηκε από τα μάτια μου.


Η πνευματική ζωή των συζύγων


- Γέροντα, όταν ο άνδρας δεν ζη πνευματικά, η γυναίκα τι πρέπει να κάνη;
- Να τον αναθέση στον Χριστό και να προσεύχεται να μαλακώση λίγο την καρδιά του. Σιγά-σιγά θα κάνη αποβίβαση ο Χριστός στην καρδιά του και θα αρχίση να προβληματίζεται. Μόλις μαλακώση λίγο η καρδιά του, τότε μπορεί να του πη να την πάη λ.χ. με το αυτοκίνητο στην εκκλησία. Δεν θα του πη: «έλα κι εσύ στην εκκλησία», αλλά θα του πη: «Μπορείς ,σε παρακαλώ, να με πας μέχρι την εκκλησία;». Αν την πάη μέχρις εκεί, μπορεί να πη: «Αφού ήρθα ως εδώ, ας μπω κι εγώ λίγο μέσα να ανάψω ένα κερί». Και έτσι σιγά-σιγά ίσως προχωρήση και παραπέρα.
- Μπορεί, Γέροντα, ο Πνευματικός της γυναίκας να βοηθήση με κάποιον τρόπο και τον άνδρα;
- Μερικές φορές για να βοηθηθή ο άντρας, ο Πνευματικός πρέπει να κάνη πνευματική εργασία στην γυναίκα. Από την γυναίκα θα μεταδοθή το καλό στον άνδρα και, αν έχη αγαθή καρδιά, ο Θεός θα τον βοηθήση να αλλάξη.
Η γυναίκα έχει στην φύση της την ευλάβεια. Αλλά, όταν ο άνδρας , ενώ είναι λίγο αδιάφορος προς την Εκκλησία, πάρη μια στροφή πνευματική, μετά προχωράει σταθερά πνευματικά και η γυναίκα δεν τον φθάνει.. Μπορεί μάλιστα να αρχίση να τον ζηλεύη, επειδή δεν προχωράει αυτή. Γι’ αυτό, στις περιπτώσεις αυτές, λέω στους άνδρες να προσέχουν. Γιατί τι γίνεται; Όσο προχωράει ο άνδρας πνευματικά, η γυναίκα, αν δεν ζη κι εκείνη πνευματικά, τόσο του πάει κόντρα. Αν πη ο άνδρας: «πέρασε η ώρα, σήκω να πάμε στην εκκλησία», του λέει: «Άντε, τράβα μόνος σου! Δεν με καταλαβαίνεις, έχω ένα σωρό δουλειές…» . Ή , αν της πη ο άνδρας: «καλά, σβηστό έχεις το καντήλι;» ή αν πάη να το ανάψη εκείνος, πληγώνει τον εγωισμό της και βάζει τις φωνές: «Τι, παπάς θα γίνης; Καλόγερος είσαι;». Μπορεί ακόμα και να του πη: «Τι το καίμε το καντήλι; Καλύτερα να δώσουμε το λάδι σε κανέναν φτωχό». Μέχρις εκεί μπορεί να φθάση, σε προτεσταντικές θεωρίες. Φυσικά, ύστερα στενοχωριέται για τις δικαιολογίες που είπε, αλλά στενοχωριέται και για την πρόοδο που βλέπει στον άνδρα της. Χίλιες φορές σ’ αυτές τις περιπτώσεις να μείνη σβηστό το καντήλι, παρά να πάη ο άνδρας να το ανάψη. Για να γλιτώσω λοιπόν τις οικογένειες από την διάλυση, λέω στους άνδρες: «Να πης στην γυναίκα σου, όταν την βρης σε καλή ώρα: “Αν πηγαίνω στην εκκλησία και κάνω λίγη προσευχή και καμμιά μετάνοια ή διαβάζω κανένα βιβλίο πνευματικό, δεν τα κάνω από πολλή ευλάβεια, αλλά γιατί αυτά με φρενάρουν, με συγκρατούν , ώστε να μην παρασυρθώ από αυτήν την ελεεινή κοινωνία και πάω στα μπουζούκια με παρέες κ.λπ”». Όταν ο άνδρας χειρισθή έτσι το θέμα, τότε η γυναίκα χαίρεται και μπορεί να αλλάξη και να τον ξεπεράση στα πνευματικά. Αν δεν το χειρισθή όμως έτσι, της σπάζει τα κόκκαλα . Μπορεί να φθάσουν σε χωρισμό. Αν θέλη ο άνδρας να βοηθήση την γυναίκα πνευματικά, ας προσπαθήση να την συνδέση με κάποια οικογένεια που ζη πνευματικά και η μητέρα έχει ευλάβεια, ώστε να παρακινηθή να την μιμηθή.
Από το βιβλίο «Οικογενειακή ζωή»
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Δ΄ΣΕΛ157

Abdu ’l Masih – Ο δούλος του Χριστού (27 Ιουνίου)


Γύρω στα 390 μ.Χ. ζούσε στα Σίγγαρα της Μεσοποταμίας ένας μικρός Εβραίος πού τον έλεγαν Ασέρ. Ο Ασέρ ήταν μόλις έντεκα χρονών και ο πατέρας του, ένας πολύ πλούσιος άνθρωπος, του είχε αναθέσει να φροντίζει τις αγελάδες του.
Στον μικρό Ασέρ άρεσε πολύ αύτη η απασχόληση, όχι μόνο γιατί περπατούσε μέσα στην έξοχη, αλλά γιατί εκεί πού πήγαινε να ποτίσει τα ζώα συναντούσε κι άλλα παιδιά. Ήταν παιδιά Χριστιανών πού είχαν δημιουργήσει μεταξύ τους μια πολύ όμορφη παρέα. Έκαναν προσευχή, έτρωγαν το πρωινό τους κι ύστερα άρχιζαν να διηγούνται ιστορίες αγίων μαρτύρων. Ο Ασέρ άκουγε από μακριά αυτές τις τόσο εντυπωσιακές ιστορίες και η ψυχή του γέμιζε από θαυμασμό για τους Χριστιανούς. Αλήθεια πόσο θα ήθελε να πάει κοντά στα παιδιά αυτά και να μάθει περισσότερα για την πίστη τους!
Θέλω να με πάρετε στην παρέα σας!
Πράγματι μια μέρα πλησίασε τα παιδιά και με απλότητα τους είπε:
- Να καθίσω κι εγώ να φάω μαζί σας; Θέλω να με πάρετε στην παρέα σας!
- Πώς σε λένε; τον ρώτησαν.
- Ασέρ.
- Ασέρ, εδώ προσευχόμαστε, τρώμε και συζητούμε αυτά πού ακούμε στην Εκκλησία.
Πώς μπορείς εσύ πού δεν είσαι Χριστιανός να καθίσεις μαζί μας;
- Και τί πρέπει να κάνω για να γίνω Χριστιανός; ρώτησε με ενδιαφέρον το μικρό Εβραιόπουλο.
- Να πιστέψεις στον Χριστό και να βαπτισθείς, απάντησαν τα μεγαλύτερα παιδιά και άρχισαν να του εξηγούν τί είναι το άγιο Βάπτισμα.
Ο Ασέρ τους άκουσε με προσοχή κι όταν τελείωσαν τους είπε αποφασιστικά:
- Πιστεύω στον Χριστό, να και το νερό, γιατί δεν με βαπτίζετε;
Τα παιδιά του εξήγησαν ότι έπρεπε να έλθει ιερέας για να τον βαπτίσει. Εκείνος όμως επέμενε. Δεν ήθελε να περιμένει, γιατί μπορεί στο μεταξύ να το μάθαινε ο πατέρας του και τότε αλλοίμονό του… Ποτέ δεν θα τον άφηνε να γίνει Χριστιανός!
«Βαπτίζεται ο δούλος του Χριστού…»

Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΦΑΡΙΣΑΙΟΣ


Ὁ σύγχρονος φαρισαῖος - ἠθικιστὴς ἢ ἀμοραλιστὴς - τέρπεται μὲ τὸ νὰ κατασκευάζει γύρω του ἐνόχους, νομίζοντας πὼς ἔτσι ὑπηρετεῖ τὴν ἀλήθεια. Ὑπερήφανος καὶ ἔνοχος ὁ ἴδιος, δὲν ἀποδέχεται τὴν ἐνοχή του, ἀλλὰ τὴν ἀπωθεῖ, προβάλλοντάς την ἐπιθετικὰ στοὺς ἄλλους. Ὁ Γέροντας, μὲ τὴ ζωή του, δίδαξε ὅτι ὁ χριστιανὸς ὀφείλει νὰ κινεῖται στὸν ἀντίθετο ἄξονα: χωρὶς νὰ προκαλεῖ ἐκεῖνος τὶς ἐναντίον του ἐπικρίσεις, νὰ τὶς ἀποδέχεται ἤρεμα, νὰ μὴν ἐνοχοποιεῖ προσωπικὰ κανέναν καὶ μὲ τὴν προσευχὴ "δώρησαί μοι, Κύριε, τοῦ ὁρᾶν τὰ ἐμὰ πταίσματα καὶ μὴ κατακρίνειν τὸν ἀδελφόν μου", νὰ μετανοεῖ καὶ νὰ ἀπαλλάσσεται ἀπὸ κάθε προσωπική του ἐνοχή, συγχωρώντας εἰλικρινὰ τοὺς κατηγόρους του.

(Ἀνθολόγιο συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου, σελ. 231)

Friday, November 18, 2011

Σε κάποια θλιμμένη μητέρα, για τα "κακά" παιδιά



Παραπονείστε, αλίμονο, για τα ίδια σας τα παιδιά! Εκτός από το σχολείο τους, πληρώνατε ιδιαίτερους δασκάλους για να τα διδάξουν να παίζουν πιάνο και να μιλούν γαλλικά. Και τώρα σας έχουν πάρει το κεφάλι με το πιάνο. Και όταν μεταξύ τους μιλάν τα γαλλικά, κοροϊδεύουν.
Νοιώθετε ότι συζητούν άσχημα για το πρόσωπό σας. Κάποιο Σάββατο θελήσατε να πάτε στο κοιμητήριο για να κάνετε τρισάγιο στο μεγαλύτερο γιό σας που σκοτώθηκε στον πόλεμο. Το ανακοινώσατε στα παιδιά σας μα εκείνα δεν ακολούθησαν στο τρισάγιό σας αλλά από το κρεββάτι κάθισαν στο πιάνο και άρχισαν να παίζουν.

-Παιδιά, τους είπατε, σήμερα δεν τραγουδάμε, σήμερα έχουμε το μνημόσυνο του μακαρίτη του Μίρκο.
-Μα να, εμείς του παίζουμε το πένθιμο εμβατήριο! Απάντησαν και γέλασαν δυνατά.
Και εσείς πήγατε μόνη, όπως γράφετε από το ένα νεκροταφείο στο άλλο νεκροταφείο, κλαίοντας και θρηνώντας σε όλο το δρόμο. 
Ας είχατε φροντίσει στον καιρό τους, να πάρετε για τα παιδιά σας, ιδιαίτερο παιδαγωγό που θα τα δίδασκε να συμπεριφέρονται κατά το νόμο του Θεού!
Θα είχατε τώρα παιδιά και όχι μαϊμούδες και παπαγάλους. Γιατί και οι μαϊμούδες μαθαίνουν να παίζουν πιάνο και οι παπαγάλοι να μιλούν, αλλά αγωγή κατά το νόμο του Θεού μπορούν να μάθουν μόνο οι υιοί και οι θυγατέρες των ανθρώπων.
Λέγεται ότι κάποτε μια μητέρα, σύζυγος βογιάρου, ήρθε στον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ και του παραπονέθηκε ότι οι δάσκαλοι δεν μαθαίνουν καλά στα παιδιά της τη γαλλική γλώσσα, ρωτώντας τον τι να κάνει. Τότε ο άγιος εκείνος άνθρωπος της είπε: «εσύ μανούλα μου, μάθε καλλίτερα τα παιδιά σου πώς να προσεύχονται στο Θεό και εκείνα θα μάθουν αργότερα πιο εύκολα τα γαλλικά».
Στα παιδιά λοιπόν, πρέπει να διδάσκουμε πρώτα εκείνο που είναι το πιο σπουδαίο επειδή, ότι μαθαίνουμε στα νιάτα μας, δύσκολα το ξεχνάμε. Δευτερεύοντα πράγματα μπορούμε να μάθουμε και ύστερα, μα και αν ακόμα ξεχαστούν, δεν είναι μεγάλη η ζημία. Αν όμως δεν διδαχτούμε τα σημαντικότερα πράγματα, ή τα διδαχτούμε ελλιπώς, ή τα μάθουμε και ύστερα τα ξεχάσουμε, τότε, οι ήχοι του πιάνου πνίγουν την προσευχή και η γαλλική προφορά χρησιμοποιείται για να κοροϊδέψουμε τους γονείς!
Ο αγαθός Θεός ας είναι βοηθός σας. Τώρα είναι δύσκολο να σας δώσω συμβουλή. Όταν η καρδιά θολώσει, είναι δυσκολότερο να την καθαρίσεις ακόμη και από το πιο θολωμένο χείμαρρο. Υπομείνετε και προσεύχεσθε στον Θεό για τα παιδιά σας. Με την υπομονή, λίγο-λίγο ίσως καταφέρετε να τα φέρετε σε ντροπή και με την προσευχή θα ζητήσετε τη βοήθεια του Παντοδυνάμου να καθαριστεί η καρδιά των παιδιών σας. Μα πριν απ' όλα, να μετανοήσετε ενώπιόν Του, επειδή πρωτίστως στα παιδιά σας δεν μάθατε το νόμο Του.
Άκουε ουρανέ και ενωτίζου γη, ότι Κύριος ελάλησεν, υιούς εγέννησα και ύψωσα, αυτοί δε με ηθέτησαν (Ησ. 1, 2).
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Επισκόπου Αχρίδος 1956
ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
ΟΡΘΟΔΞΟΞΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΟΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

Μακρυγιάννης: Μην αφήσετε, Άγιοί μου...



Στρατηγός Ιωάννης Μακρυγιάννης
"Μην αφήσετε, Άγιοί μου αυτά τα γκιντί πουλημένα κριγιάτα της τυραγνίας να μασκαρέψουν και να αφανίσουν τους Έλληνες.".
 
Tότε, εκεί που καθόμουν εις το περιβόλι μου και έτρωγα ψωμί, πονώντας από τις πληγές, όπου έλαβα εις τον αγώνα και περισσότερο πονώντας δια τις μέσα πληγές όπου δέχομαι δια τα σημερινά δεινά της Πατρίδος, ήλθαν δύο επιτήδειοι, άνθρωποι των γραμμάτων, μισομαθείς και άθρησκοι, και μου ξηγώνται έτσι: «Πουλάς Ελλάδα, Μακρυγιάννη».
Εγώ, στην άθλιαν κατάστασίν μου, τους λέγω: «Αδελφοί, με αδικείτε. Ελλάδα δεν πουλάω, νοικοκυραίγοι μου. Τέτοιον αγαθόν πολυτίμητον δεν έχω εις την πραμάτειαν μου. Μα και να τό 'χα, δεν τό 'δινα κανενός. Κι’ αν πουλιέται Ελλάδα, δεν αγοράζεται σήμερις, διότι κάνατε τον κόσμον εσείς λογιώτατοι, να μην θέλει να αγοράσει κάτι τέτοιο».
Έφυγαν αυτοί. Κι’ έκατσα σε μίαν πέτραν μόνος και έκλαιγα. Μισός άνθρωπος καταστάθηκα από το ντουφέκι του Τούρκου, τσακίστηκα εις τις περιστάσεις του αγώνα και κυνηγιέμαι και σήμερον. Κυνηγιώνται και άλλοι αγωνιστές πολύ καλύτεροί μου, διότι εγώ είμαι ο τελευταίος και ο χειρότερος. Και οι πιο καλύτεροι όλων αφανίστηκαν.
Αυτοί που θυσίασαν αρετή και πατριωτισμόν, για να ειπωθεί ελεύτερη η Ελλάδα κι’ εχάθηκαν φαμελιές ολωσδιόλου, είπαν να ζητήσουν ένα αποδειχτικόν που να λέγει ότι έτρεξαν κι’ αυτοί εις την υπηρεσίαν της Πατρίδος και Τούρκο δεν άφηκαν αντουφέκιγο.
Πήγε να’ νεργήσει η Κυβέρνηση και βγήκαν κάτι τσασίτες και σπιγούνοι, που δουλεύουν μίσος και ιδιοτέλεια, και είπαν «όχι». Και είπαν και βρισιές παλιές δια τους αγωνιστές. Για να μην πάρουν το αποδειχτικόν, ένα χαρτί που δεν κάνει τίποτες γρόσια.
Πατρίδα να θυμάσαι εσύ αυτούς όπου, δια την τιμήν και την λευτερίαν σου, δεν λογάριασαν θάνατο και βάσανα. Κι’ αν εσύ τους λησμονήσεις, θα τους θυμηθούν οι πέτρες και τα χώματα, όπου έχυσαν αίματα και δάκρυα.
Θεέ, συχώρεσε τους παντίδους, που θέλουν να μας πάρουν τον αγέρα που αναπνέομεν και την τιμήν που με ντουφέκι και γιαταγάνι πήραμε. Εμείς το χρέος, το κατά δύναμιν, επράξαμεν. Και αυτοί βγήκαν σήμερον να προκόψουν την Πατρίδα. Μας γέμισαν φατρία και διχόνοιαν. Και την Πατρίδα δεν την θέλουν Μητέρα κοινή. Αμορόζα εις τα κρεβάτια τους την θέλουν. Γι’ αυτό περνούν και ρεθίζουν τον κόσμον με τέχνες και καμώματα.
Και καζαντίσαν αυτοί πουγγιά και αγαθά και αφήκαν τους αγωνιστές, τις χήρες και τα ορφανά εις την άκρην. Αυτοί είναι οι ανθρώπινοι λύκοι, που φέραν δυστυχήματα και κίντυνον εις τον τόπον. Ας όψονται.
Τότε που η Τουρκιά εκατέβαινε από τα ντερβένια και ολίγοι έτρεχαν με ολίγα ντουφέκια, με τριχιές δεμένα, να πολεμήσουν, θέλοντας λευτεριάν ή θάνατον, οι φρόνιμοι ασφάλιζαν τις φαμελιές τους εις τα νησιά κι’ αυτοί τρέχαν εις ρεματιές και βουνά, μη βλέποντας ποτέ Τούρκου πρόσωπον. Κι’ όταν ακούγαν τα ντισμπάρκα των Τούρκων, τρέχαν μακρύτερα. Τώρα θέλουν δικήν τους την Πατρίδα και κυνηγούν τους αγωνιστές.
Εγίναμε θηρία που θέλουν κριγιάτα (κρέατα) ανθρωπινά να χορτάσουν. Και χωρίζουν τον κόσμον σε πατριώτες και αντιπατριώτες. Αυτοί γίναν οι σημαντικοί της Πατρίδος και οι άλλοι να χαθούν. Δεν ξηγιώνται γλυκότερα να φυλάξωμεν Πατρίδα και να δούμεν λευτερίαν πραγματικήν. Ρωμαίγικον δεν φτιάχνεται χωρίς ούλλοι να θυσιάσουν αρετήν και πατριωτισμόν. Και χωρίς να πάψει η μέσα, η δική μας τυραγνία.
Και βγήκαν τώρα κάτι δικοί μας κυβερνήτες, Έλληνες, σπορά της εβραιουργιάς, που είπαν να μας σβήσουν την Αγία Πίστη, την Ορθοδοξία, διότι η Φραγκιά δεν μας θέλει με τέτοιο ντύμα Ορθόδοξον.
 Και εκάθησα και έκλαιγα δια τα νέα παθήματα. Και επήγα πάλιν εις τους φίλους μου τους Αγίους. Άναψα τα καντήλια και ελιβάνισα λιβάνιν καλόν αγιορείτικον.
Και σκουπίζοντας τα δάκρυά μου τους είπα:
«Δεν βλέπετε που θέλουν να κάμουν την Ελλάδα παλιόψαθα; Βοηθείστε, διότι μας παίρνουν, αυτοί οι μισοέλληνες και άθρησκοι, ό,τι πολυτίμητον τζιβαϊρικόν έχομεν. Φραγκεμένους μας θέλουν τα τσογλάνια του τρισκατάρατου του Πάπα. Μην αφήσετε, Άγιοί μου αυτά τα γκιντί πουλημένα κριγιάτα της τυραγνίας να μασκαρέψουν και να αφανίσουν τους Έλληνες, κάνοντας περισσότερα κακά από αυτά που καταδέχθηκεν ο Τούρκος ως τίμιος εχθρός μας». 
Ένας δικός μου αγωνιστής μου έφερε και μου διάβασεν ένα παλαιόν χαρτί, που έγραψεν ο κοντομερίτης μου Άγιος παπάς, ο Κοσμάς ο Αιτωλός. Τον εκρέμασαν εις ένα δέντρον Τούρκοι και Εβραίοι, διότι έτρεχεν ο ευλογημένος παντού και εδίδασκεν Ελλάδα, Ορθοδοξία και Γράμματα.
Έγραφεν ο μακάριος εκείνος ότι:
«Ένας άνθρωπος να με υβρίσει, να φονεύσει τον πατέρα μου, την μητέρα μου, τον αδελφόν μου και ύστερα το μάτι να μου βγάλει, έχω χρέος σαν χριστιανός να τον συγχωρήσω. Το να υβρίσει τον Χριστόν μου και την Παναγία μου, δεν θέλω να τον βλέπω».

Αναβολή: το όπλο του πονηρού



Ο Εωσφόρος κάποτε κάλεσε όλα τα διαβολάκια και ζήτησε από το καθένα να του προτείνει ένα σατανικό σχέδιο που θα είναι ιδιαίτερα καταστρεπτικό για τους ανθρώπους.

Τα διαβολάκια πρότειναν το καθένα το δικό του σχέδιο, αλλά ο Εωσφόρος βράβευσε εκείνο το διαβολάκι που πρότεινε το σατανικό σχέδιο της αναβολής. «Εγώ, είπε ο μικρός διαβολάκος, θα λέω σ' όλους τους Χριστιανούς πως όλα όσα τους λέει η Εκκλησία είναι ορθά και αληθινά, αλλά δεν είναι ανάγκη από τώρα να τα παίρνουν στα σοβαρά. Τώρα μπορούν να ζούνε όπως θέλουν και στα γεράματά τους μπορούν να αποφασίσουν και για τη σωτηρία της ψυχής τους. Όλα να τα ακούνε αλλά με διάθεση αναβολής

Η αναβολή αποδεικνύεται το ισχυρότερο όπλο στα χέρια του διαβόλου. Πολλοί χριστιανοί πέφτουν ακριβώς σ' αυτήν την παγίδα. Είναι η ώρα της προσευχής, ο πονηρός ζητά την αναβολή. Δεν πειράζει, είσαι κουρασμένος, αύριο προσευχήσου. Σου δίνεται μια ευκαιρία να κάνεις μια ελεημοσύνη; Ο πονηρός με χίλιες δύο προφάσεις σε αποτρέπει. Και συ είσαι πτωχός. Μπορεί αύριο να βρεις κάποιον πτωχότερο από αυτόν. Είναι η ώρα του εκκλησιασμού; Ο πονηρός λέει: Δεν πειράζει, εκκλησιάζεσαι την άλλη Κυριακή. Πλησιάζει η ώρα της μελέτης του Νόμου του Θεού; Ο πονηρός υπαγορεύει: Δεν χάθηκε ο κόσμος που δεν θα μελετήσεις και μια ημέρα. Έρχεται η ώρα της ιεράς εξομολογήσεως; Ο πονηρός συμβουλεύει: Καλή η εξομολόγηση, αλλά όχι και κάθε τόσο. Άλλωστε, δεν έκανες κανένα σπουδαίο αμάρτημα. Ακολουθεί η Θεία Κοινωνία, η μετάληψη των Αχράντων Μυστηρίων; Ο διάβολος συγκατανεύει: Καμία αντίρρηση να μεταλαμβάνεις τα Άχραντα Μυστήρια, αλλά όχι και τόσο συχνά. Μια ή το πολύ δυο φορές τον χρόνο φθάνει. Και έτσι, χωρίς πολύ κόπο, ο διάβολος κερδίζει έδαφος και εμείς συνεχώς υποχωρούμε χωρίς να το αντιλαμβανόμεθα. 

Η οδός της αναβολής, χωρίς αμφιβολία, μας οδηγεί στη χώρα του ποτέ. Το σήμερα είναι δικό μας. Το αύριο μάς είναι άγνωστο, άδηλο και αβέβαιο. Ακόμη και το θέμα της σωτηρίας της ψυχής μας, το σοβαρότερο όλων των προβλημάτων μας, όταν εμπλακεί εις τα δίκτυα της αναβολής, υπάρχει ο κίνδυνος να το χάσουμε. Αυτό που μπορούμε σήμερα να κάνουμε, ποτέ δεν πρέπει να το αφήνουμε για την αυριανή ημέρα, διότι κανείς δεν γνωρίζει τι μπορεί το αύριο να μας φέρει.


Πηγή: από έντυπο πνευματικού περιεχομένου

Τουλάχιστον...

Δυο φίλοι από την Αλεξάνδρεια έφτασαν μέχρι τα βάθη της ερήμου, ψάχνοντας για ένα σοφό και ευτυχισμένο άνθρωπο. Πραγματικά, μετά από πολύ καιρό, βρήκαν έναν άγιο ασκητή. Και τον ρώτησαν:
-Τι να κάνουμε, πάτερ, για να βρούμε την αληθινή ευτυχία; Βλέπουμε, ότι είσαι ο πιο κατάλληλος άνθρωπος πού μπορούμε να ρωτήσουμε. Γιατί φαίνεσαι ΑΛΗΘΙΝΑ ήρεμος και ευτυχισμένος. Μόνο πού εμείς
-γιατί να το κρύψομε;
-δεν μπορούμε να ζήσομε όπως εσύ...
Τότε εκείνος ο άγιος άνθρωπος, σηκώνοντας τα χέρια του προς τον ουρανό και με δάκρυα στα μάτια, τούς είπε:
-Αδέλφια μου, δεν χρειάζεται να ζείτε ακριβώς όπως εγώ, για να είσθε ΑΛΗΘΙΝΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ. Αλλά τι χρειάζεται;
* ΝΑ σκέπτεστε τον Θεό,τουλάχιστον όσο σκέπτεστε τούς ανθρώπους.
* ΝΑ φοβάσθε τον Θεό, τουλάχιστον όσο φοβάσθε τούς ανθρώπους.
* Να τιμάτε τον Θεό, τουλάχιστον όπως τιμάτε τους ανθρώπους.
* Να ελπίζετε στον Θεό, τουλάχιστον όσο ελπίζετε στους ανθρώπους.
* Να εκπληρώνετε τον νόμο του Θεού, τουλάχιστον όσο εφαρμόζετε τον ανθρώπινο νόμο.
* Να ζητάτε την βοήθεια του Θεού, τουλάχιστον όσο την ζητάτε από τους ανθρώπους.
* Να δοξάζετε τον Θεό, τουλάχιστον όσο δοξάζετε τους ανθρώπους.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΧΡΙΔΟΣ

Aκοίμητο λυχνάρι (προσευχή)



Η προσευχή να είναι αδιάλειπτη, σαν ακοίμητο λυχνάρι μέσα στην καρδιά,, Να φροντίζουμε να υπάρχει πάντοτε λάδι για να το κρατάμε αναμμένο. Ακόμη και τις στιγμές που μας είναι πάρα πολύ δύσκολο να προσευχηθούμε, να προσευχόμαστε έστω και ελάχιστα, ώστε να μη σβήσει το λυχνάρι μας. Για. να μην αιφνιδιασθούμε τη στιγμή του θανάτου, οφείλουμε να είμαστε σαν τις φρόνιμες και όχι σαν τις μωρές παρθένες.
Η προσευχή να μην εξαρτάται ούτε από την έμπνευση, ούτε από τη φαντασία μας. Είναι σκανδαλώδες να λέμε: «Δεν έχω διάθεση να προσευχηθώ». Είναι προσβολή προς τον Θεό, πραγματική βλασφημία. Η προσευχή πρέπει να αποτελεί για μας απόλυτο κανόνα. Οφείλουμε να προσευχόμαστε πάση θυσία, διότι η προσευχή είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Δεν αναπνέουμε όποτε το θέλουμε. Δεν αναζητούμε λογούς για να αναπνέουμε , δεν συζητούμε για την αναγκαιότητα της αναπνοής, δεν αναρωτιόμαστε καν. Ξέρουμε όμως ότι αν σταματήσουμε να αναπνέουμε, θα πεθάνουμε. Οφείλουμε να θεωρούμε την προσευχή ως κάτι απόλυτο, για το οποίο δεν χωρεί καμιά συζήτηση. Να πούμε στον εαυτό μας: «Έτσι είναι, και αυτό είναι όλο». Να ορίσουμε έναν κανόνα προσευχής και να τον τηρούμε απαρεγκλίτως.

Στάρετς Σέργιος



Καταναλώνουμε ότι παράγουμε


Thursday, November 17, 2011

Άγιος Κωνσταντίνος ο Υδραίος

ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΟΜΕΡΗ ΠΤΩΣΙ ΣΤΟΝ ΣΤΕΦΑΝΟ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ
Ναι μεν η μαύρη σκλαβιά είχε χυμένη σε όλες τις ελληνικές καρδιές μια μελαγχολία, μα η ελπίδα πως μια μέρα θα σπάσουν τα δεσμά, έδινε θάρρος και δύναμι στους σκλάβους να εργάζωνται κρυφά τη νύχτα στα υπόγεια των Μοναστηριών για να φτιάνουν μπαρούτι, βόλια, γιαταγάνια κοφτερά και καριοφύλλια, για τη ημέρα τη μεγάλη. Ήταν μια μελαγχολία, που η ελπίδα την είχε μεταβάλει σε κρυφή χαρά. Η μελαγχολία όμως, που είχε χυθή στις αγαθές και φιλότιμες καρδιές όλων των Υδραίων, ήταν ανείπωτη. Οι πιο πολλοί από αυτούς τότε εβάδιζαν με σκυμμένα τα κεφάλια χωρίς λέξι να μπορούν να ειπούν, άλλοι έσφιγγαν τα δόντια τους και τις γροθιές τους απειλητικά. «Ακούς εκεί να βρεθή Υδραίος να αλλάξη την πίστι του»! Δεν ημπορούσαν να χωνέψουν την προσβολή που έγινε στο δοξασμένο τους νησί. Το πιο μεγάλο όμως φαρμάκι έπινε δίχως άλλο η άμοιρη μάννα του εξωμότου. Μόλις έμαθε πως ο γυιός της άλλαξε την πίστι του στη Ρόδο και εμπήκε στο παλάτι του πασά, εντύθηκε τα μαύρα, έβαψε και το σπίτι της μαύρο και εκλείσθηκε μέσα. Ούτε και στην Εκκλησιά μπορούσε να πάη. Πού να παρουσιασθή στον κόσμο; Όλοι θα την έδειχναν με το δάκτυλο και θάλεγαν μεταξύ τους: «να η μητέρα εκείνου, που άλλαξε την πίστι του!» Πώς θα μπορούσε να βαστήξη μια τέτοια προσβολή; Τη ζωή της δεν την ήθελε πια η δυστυχής Υδραία μάννα. Και έκλαιγε, έκλαιγε νύχτα και μέρα. Μάλιστα, όταν από τις σχισμές των κλειστών παραθύρων του σπιτιού της έβλεπε καμμιά φορά τους διαβάτες να κάνουν ανατριχιασμένοι το σταυρό τους μόλις αντίκρυζαν το σπίτι της, της ερχόταν να ξερριζώση τα μαλλιά της από την απελπισία.
* * *
Δεν πέρασε πολύς καιρός ωστόσο, που ο Κωνσταντής άρχισε να ταράσσεται από εφιάλτες στον ύπνο του. Έβλεπε πάντα τη μάννα του εμπρός του να κλαίη, άλλοτε να τον καταριέται, και ετιναζόνταν ορθός, αγριεμμένος. Και επί τέλους έλαβε την απόφασι. Πλούτη είχε όσα ήθελε. Έλυνε κι έδενε στου πασά το σπίτι. δόξες, τιμές και εξουσία άφθονη, θα φόρτωνε ένα καΐκι από όλα τα αγαθά της γης και θα τάφερνε στην Ύδρα, θα γέμιζε το πατρικό του σπίτι και θα καλόπιανε τη μάννα του. Όσο για τους Υδραίους ας τους να λένε ό,τι θέλουν!...

Wednesday, November 16, 2011

Aρτοι για αρτοκλασία


75 γραμ. νωπή μαγιά, 12-14 φλιτζάνια τσαγιού αλεύρι σκληρό, 1 ½ φλιτζάνι τσαγιού ζάχαρη, 3 κουταλάκια του γλυκού αλάτι, 3 φλιτζάνια χλιαρό νερό, ½ φλιτζάνι σπορέλαιο, 1 κουταλιά σούπας κανέλα, 1 κουταλάκι του γλυκού γλυκάνισο και τρία τέταρτα φλιτζανιού ζάχαρη άχνη, για πασπάλισμα.

Τρόπος παρασκευής:
1. Διαλύετε τη μαγιά σε μισό φλιτζάνι από το χλιαρό νερό, προσθέτετε τη ζάχαρη και το αλάτι και ανακατεύετε το μίγμα καλά.
2.
Pίχνετε το υπόλοιπο νερό, το λάδι, την κανέλα και έξι φλιτζάνια ακόμη αλεύρι και δουλεύετε το μίγμα μέχρι να γίνει σαν κρέμα.|
3. Προσθέτετε σιγά σιγά, τόσο από το υπόλοιπο αλεύρι, αλλά και όσο χρειάζεται για να γίνει η ζύμη εύπλαστη.
4.
Mοιράζετε σε 5 μέρη το ζυμάρι, το πλάθετε σε στρογγυλά καρβελάκια και τα τοποθετείτε σε ταψάκια που έχετε αλείψει με λίγο λάδι.
5. Τα σκεπάζετε καλά με πανιά και πετσέτες και τα αφήνετε να ανέβουν σε ζεστό μέρος μέχρι να διπλασιαστούν σε
όγκο (χρειάζονται περίπου 1 ώρα).
6. Ψήνετε τους άρτους σε δυνατό φούρνο για 15 λεπτά, μέχρι να ροδίσουν.
7.
Tους βγάζετε από το φούρνο και τους αφήνετε να κρυώσουν.
8.
Bράζετε, στη συνέχεια, το γλυκάνισο και αλείφετε την επιφάνειά τους.
9. Tους πασπαλίζετε με άφθονη ζάχαρη άχνη.

Προς τους γονείς



Μη λησμονείτε να κάνετε το χρέος σας έναντι των παιδιών σας. 
Η στοργή και η αγάπη σας δεν πρέπει να εξαντλούνται μόνο στις φυσικές ανάγ­κες των παιδιών σας. 
Η φροντίδα για το τί θα φάνε, τί θα ντυθούν και πώς θα ζήσουν με άνεση, δεν είναι αρκετή. 
Γιατί όλα αυτά αφορούν το σώμα τους. Και τα παιδιά δεν είναι μόνο σώμα. Έχουν και αθάνατη ψυχή. Γι΄ αυτές τις αθάνατες ψυχές των παιδιών σας έχετε χρέος να σταθείτε άγρυπνοι φρουροί και να μεριμνήσετε ώστε να διασφαλισθούν από κάθε κίνδυνο και από κάθε κακό. 
Το μεγαλύτερο σας χρέος και το ιερότερο καθήκον σας είναι να μορφώνετε χριστιανικά τα παιδιά σας. 
 Να τα οδηγείτε στον δρόμο του Θεού και να τονώνετε την πίστη τους στον Χριστό. 
Έτσι μόνο θα τα βοηθήσετε να γίνουν ολοκληρωμένες προσωπικότητες, δημιουργικές και ωφέλιμες.

Monday, November 14, 2011

Η δύναμη της συνήθειας



Η δύναμη μιας ριζωμένης στη ψυχή συνήθειας είναι ίση με τη δύναμη μιας φυσικής ιδιότητας. Ο μαθητής του Κυρίου μας Ιησού Χριστού οφείλει να αποκτήσει καλές συνήθειες και να αποφεύγει τις άτοπες. Νέε μου! Να είσαι συνετός και προνοητικός. Στα χρόνια της νεότητάς σου φρόντισε με επιμέλεια να αποκτήσεις καλές συνήθειες. Έτσι, στην ώριμη και στη γεροντική σου ηλικία θα χαρείς τον πλούτο που σχεδόν άκοπα απέκτησες στη νεανική.

Μη θεωρήσεις ασήμαντη την εκπλήρωση μιας κακής επιθυμίας σου, όσο μικρή κι αν φαίνεται αυτή. Κάθε επιθυμία, όταν εκπληρώνεται, βάζει τη σφραγίδα της στη ψυχή. Και το σφράγισμα αυτό κάποτε είναι τόσο δυνατό, που γίνεται αρχή μιας καταστροφικής συνήθειας.
Μήπως γνώριζε ο χαρτοπαίκτης, όταν άγγιζε τα χαρτιά για πρώτη φορά, πως η χαρτοπαιξία θα του γινόταν πάθος; Μήπως γνώριζε ο μέθυσος, όταν έπινε το πρώτο του ποτήρι, πως έκανε την αρχή της αυτοκτονίας του; Ή μήπως δεν είναι αργή αυτοκτονία αυτή η θλιβερή συνήθεια, που καταστρέφει και την ψυχή και το σώμα;
Μια απρόσεκτη ματιά όχι σπάνια πληγώνει την καρδιά. Αλλεπάλληλες ματιές τόσο βαθαίνουν την πληγή, ώστε αυτή πολύ δύσκολα επουλώνεται με πολυχρόνιες προσευχές, ασκήσεις και δάκρυα.