40 χρόνια θα ζήσης ακόμα!

Κάποτε πήγε ένας σατανάς και ηπείλησε έναν μοναχόν και του είπε. πού θα μου πας, δεν σ' έβαλα στο χέρι μέχρι τώρα, αλλά στα 40 χρόνια που θα ζήσης ακόμα, θα σε βάλω, δεν θα μου γλυτώσης, και έφυγε.

 Ο μοναχός επήρε στο νου του τα 40 χρόνια. 40 χρόνια ακόμη, τότε έχω περιθώριο. Έχω 40 χρόνια, είναι αρκετά, δεν πάω μέχρι το χωριό να ιδώ, υπάρχει κανένας από τους δικούς μου; Και έρχομαι; 40 χρόνια ακόμη, πόσο θα κάμω, 5 μέρες, 10 μέρες. Έχω 40 εδώ και 40 ακόμη 80, δεν χάθηκε ο κόσμος για 5-10 μέρες. Ας πάω να δω, μήπως υπάρχει η μητέρα μου, υπάρχει κανένας από τους συγγενείς μου, άνθρωποι του Θεού και αυτοί, να τους πω και δυο λόγια, άλλωστε. Δικαιολογία όμορφη του σατανά, να τον βγάλει από τον τόπον του, βέβαιος ότι θα τον βγάλει και από τον τρόπον του. και δεν έβλεπε πότε να ξημερώση ο γέροντας. Το πρωί επήρε το σακουλάκι του και το ραβδί του και άρχισε να κατηφορίζη.

 Ο Θεός τον λυπήθηκε και τον έστειλε έναν άγγελο μπροστά και τον λέγει. «για πού με το καλό;». «Να, πηγαίνω κάτω». «Γύρισε πίσω, σε λυπήθηκε ο Θεός και μ' έστειλε να σου πω ότι σ' εξηπάτησε ο σατανάς». Ήρθε στον εαυτό του αυτός και επέστρεψε κλαίγοντας για το πάθημα. και την τρίτην ημέραν απέθανε. Τα 40 χρόνια του σατανά ήσαν 3 ημέρες στου Θε­ού τον λογαριασμό.

~ Απ της Ομιλίες του Ιεροκήρυκος Δημητρίου Παναγοπούλου.

Αναφέρεται εις το Γεροντικόν

Από πόσους πολεμήθηκε η Εκκλησία..

Αλλά ποτέ δεν νικήθηκε!

Πόσοι τύραννοι!

Πόσοι Στρατηγοί!

Πόσοι βασιλείς!

Ο Αύγουστος, ο Τιβέριος, o Γάιος, ο Κλαύδιος, ο Νέρων, άνθρωποι με τεράστια δύναμη, την πολέμησαν, ενώ όταν ακόμη στα σπάργανά της. Αλλά δεν κατάφεραν να την ξεριζώσουν...

Πού είναι, όσοι πολέμησαν την Εκκλησία;» Δεν γίνεται πια λόγος γι' αυτούς.

Έχουν λησμονηθεί...

Που είναι η 'Εκκλησία;

Υψώνεται υπεράνω του ουρανού και λάμπει περισσότερο και από τον ήλιο. Είναι οδυνηρό νά κλωτσάει κανείς σε μυτερά καρφιά.

Δεν χαλάει τα καρφιά. Τα ποδιά του ματώνει. Τα κύματα δεν την διαλύουν την πέτρα. Αυτά διαλύονται σε αφρό...

Τίποτε δεν εiναι δυνατότερο από την Εκκλησία, άνθρωπε.

Αν έχεις πόλεμο με έναν άνθρωπο, η θα νικηθείς ή θα νικήσεις. Αν έχεις πόλεμο, όμως, με την Εκκλησία είναι αδύνατον να νικήσεις...

Ακουέτωσαν ταύτα Έλληνες. Ακουέτωσαν Ιουδαίοι...».

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

Το νόμισμα της καλοσύνης σπάνια το βρίσκω!

Κάποτε ένας άνθρωπος βγήκε για τον απογευματινό του περίπατο. Ενώ κόντευε να νυχτώσει ένας ζητιάνος άπλωσε το χέρι του και του ζήτησε βοήθεια.  Ψάχνει τις τσέπες του να βρει κανένα κέρμα, αλλά δεν βρίσκει τίποτα. Ψάχνει το ρολόι του να το προσφέρει, αλλά και εκείνο το είχε ξεχασμένο στο σπίτι του.

Ο άνθρωπος αυτός κοκκίνισε λίγο στο πρόσωπο και πάνω στην αμηχανία του έσκυψε, φίλησε το χέρι του τυφλού και ψιθύρισε: «Συγχώρα με, καλέ μου άνθρωπε, γιατί αυτή τη στιγμή δεν έχω τίποτα να σου προσφέρω»!

Και ο γέρο ζητιάνος απαντά: «Ευχαριστώ πολύ. Το πήρα! Αυτό πού μου έδωσες δεν μπορούσα να το βρω αλλού. Το νόμισμα της καλοσύνης σπάνια το βρίσκω...».

Ολοσχερώς εξοφλημένο με ένα ποτήρι γάλα

Μία μέρα ένα πολύ φτωχό αγόρι πού πουλούσε μικροπράγματα από πόρτα σε πόρτα για να πληρώνει τα εισιτήριά του για το σχολείο ένοιωσε πολύ πεινασμένο και στην τσέπη του δεν είχε παρά μόνο μερικές δεκάρες .

Έτσι αποφάσισε ό, τι στο επόμενο σπίτι θα ζητούσε λίγο φαγητό. Ωστόσο έχασε το θάρρος του όταν μία όμορφη νεαρή γυναίκα άνοιξε την πόρτα .

Αντί για φαγητό από ντροπή ζήτησε ένα ποτήρι νερό .

Η γυναίκα κοίταξε το αγόρι κατάλαβε ό, τι ήταν ταλαιπωρημένο και πεινασμένο και αντί για νερό του έδωσε ένα ποτήρι γάλα .

Το ήπιε μονορούφι και στη συνέχεια ρώτησε τη γυναίκα ..." πόσα σας χρωστάω "... ;

Δεν μου χρωστάς τίποτα απάντησε εκείνη .

Η μητέρα μου με έχει διδάξει να μην αποδεχόμαστε ποτέ χρήματα για την καλοσύνη που προσφέρουμε .

Το αγόρι ευχαρίστησε θερμά τη γυναίκα και συνέχισε την πορεία του. 

 Ένοιωσε δυνατότερος όχι μόνο σωματικά αλλά και ψυχικά αφού η πίστη του στους ανθρώπους και στο Θεό είχε γίνει ισχυρότερη με το περιστατικό αυτό .

Χρόνια αργότερα η υγεία της γυναίκας κλονίστηκε και η ζωή της έφθασε σε κρίσιμη κατάσταση .

Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου περί γάμου

Γιατί περιεργάζεσαι ξένα κάλλη; Γιατί περιεργάζεσαι ἐρωτικὰ πρόσωπο ποῦ δὲν εἶναι δικό σου; Γιατί ὁδηγεῖσαι πρὸς τὸ γκρεμό; Γιατί βάζεις τὸν ἑαυτό σου μέσα σὲ δίχτυα αἰχμαλωσίας;

Ἀπόλαυσε τ’ ἀγαθά του γάμου καὶ ὅτι σου προσφέρει ἡ νόμιμη καὶ εὐλογημένη σχέση, καὶ ἀσφαλίσου ἀπὸ τὴν ἁμαρτία τῆς ξένης ἀπόλαυσης.

Ὅπου ὑπάρχει συζυγικὴ ἀγάπη, ὑπάρχει ἕνα ἀπὸ τὰ’ ἀξιομακάριστα πράγματα στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου. Ὅταν ὑπάρχει αὐτὴ ἡ ἀγάπη, συνυπάρχει κάθε πλοῦτος, κάθε εὐτυχία. Ὅπως ἐπίσης, ὅταν αὐτὴ δὲν ὑπάρχει, τίποτε δὲν ὠφελοῦν ὅλα τα ἄλλα, ἀλλὰ ὅλα ἀνατρέπονται καὶ εἶναι γεμάτα ἀπὸ ἀηδία καὶ σύγχυση.

Ὅταν κανεὶς πληγωθεῖ ἀπὸ τὸν πόθο τῆς ἀγάπης δὲ βλέπει καμιὰ ἀπὸ τὶς δυσκολίες, ἀλλὰ ἐκεῖνα ποὺ εἶναι γεμάτα κινδύνους καὶ πολλὲς ταλαιπωρίες, ὅλα τα ὑποφέρει εὔκολα ἐπειδὴ ἀποβλέπει μόνο σὲ ἕνα, δηλαδὴ νὰ ἱκανοποιήσει τὸν πόθο του.

Ἡ μὲν γυναῖκες νὰ δείχνουν τόση φιλοστοργία καὶ ἀγάπη πρὸς τὸν ἄντρα τους, ὥστε νὰ μὴν προτιμοῦν τίποτε ἄλλο περισσότερο ἀπὸ αὐτόν, ἐκτὸς ἀπὸ τὴ σωτηρία του.

Οἱ δὲ ἄντρες νὰ ἔχουν τόσο μεγάλη ἀγάπη πρὸς τὴ γυναίκα τους, ὥστε νὰ κάνουν τὰ πάντα σὰν νὰ ἔχουν οἱ δυό τους μία ψυχὴ καὶ νὰ εἶναι ἕνα σῶμα.

«Με τις ελεημοσύνες και με την τιμιότητα καθαρίζονται οι αμαρτίες» (Παροιμ. 15:27α).

«Δανείζει το Θεό όποιος ελεεί φτωχό», λέει η Γραφή (Παροιμ. 19:17). Ποιος δεν δέχεται τέτοιον οφειλέτη, που, εκτός από το δάνειο, θα δώσει και τόκους, όταν έρθει ο καιρός; Και αλλού πάλι λέει: «Με τις ελεημοσύνες και με την τιμιότητα καθαρίζονται οι αμαρτίες» (Παροιμ. 15:27α).

            Ας καθαριστούμε, λοιπόν, με την ελεημοσύνη, ας πλύνουμε με το καλό βοτάνι τις βρωμιές και τους λεκέδες μας, ας γίνουμε άσπροι, άλλοι σαν το μαλλί και άλλοι σαν το χιόνι, ανάλογα με την ευσπλαχνία του ο καθένας. «Μακάριοι», λέει, «όσοι δείχνουν έλεος στους άλλους, γιατί σ’ αυτούς θα δείξει ο Θεός το έλεός Του» (Ματθ. 5:7). Το έλεος υπογραμμίζεται στους μακαρισμούς. Και αλλού: «Μακάριος είν’ εκείνος που σπλαχνίζεται τον φτωχό και τον στερημένο» (Ψαλμ. 40:2). Και: «Αγαθός άνθρωπος είν’ εκείνος που συμπονάει τους άλλους και τους δανείζει» (Ψαλμ. 111:5). Και: «Παντοτινά ελεεί και δανείζει ο δίκαιος» (Ψαλμ. 36:26). Ας αρπάξουμε το μακαρισμό, ας τον κατανοήσουμε, ας ανταποκριθούμε στην κλήση του, ας γίνουμε αγαθοί άνθρωποι. Ούτε η νύχτα να μη διακόψει τη ελεημοσύνη σου. «Μην πεις. ‘’Φύγε τώρα και έλα πάλι αύριο να σου δώσω βοήθεια’’» (Παροιμ. 3:28), γιατί μπορεί από σήμερα ως αύριο να συμβεί κάτι, που θα ματαιώσει την ευεργεσία. Η φιλανθρωπία είναι το μόνο πράγμα που δεν παίρνει αναβολή. «Μοίραζε το ψωμί σου  σ’ εκείνους που δεν έχουν στέγη» (Ησ. 58:7). Και αυτά να τα κάνεις με προθυμία. «Όποιος ελεεί», λέει ο απόστολος, «ας το κάνει με ευχαρίστηση και γλυκύτητα» (Ρωμ. 12:8). Με την προθυμία, το καλό σου λογαριάζεται σαν διπλό. Η ελεημοσύνη που γίνεται με στενοχώρια ή εξαναγκασμό, είναι άχαρη και άνοστη. Να πανηγυρίζουμε πρέπει, όχι να θρηνούμε, όταν κάνουμε καλοσύνες.

Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου

ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΜΑΜΑ......

 Σήμερα θάφτηκε ο Βάνια. Γεννήθηκε και πέθανε μια ώρα αργότερα.

Δεν υπήρχε κάποιος για να τον θάψει, τόσο οι  παππούδες όσο και ο σύζυγος αρνήθηκαν τη μαμά και το γιο της. Έπρεπε να κάνει  τα πάντα μόνη της.

Στην εγκυμοσύνη πέρασε ένας  δύσκολος  ιός που  μόλυνε το παιδί και το παιδί αναπτύσσεται στη μήτρα της μητέρας με πρόβλημα. Οι  γονείς και ο σύζυγός της είπαν να κάνει  άμβλωση, επειδή ήξερε ότι το παιδί θα γεννηθεί με πρόβλημα - ακόμα και αν  πεθάνει, η μαμά ήρθε ως μια πραγματική χριστιανική, ως πραγματικός άνθρωπος! Είπε σε όλους: «δεν έχει σημασία τι παιδί  θα γεννηθεί, είναι δικό μου, δεν θα τον σκοτώσω, αν σκοπεύει να πεθάνει, ο Θεός θα το πάρει». Κανενός  δεν άρεσαν  αυτά τα λόγια!

Οι γιατροί ήρθαν στο σπίτι της μητέρας , της μίλησαν άσχημα  προσπαθώντας να την πείσουν να   σκοτώσει  το παιδί, αυτό είναι κατανοητό, αφού για το νοσοκομείο μητρότητας το ποσοστό θνησιμότητας είναι κακός δείκτης και για την άμβλωση το κράτος θα τους δώσει ένα δώρο.

Γιατί δεν εκκλησιάζεσαι;

 Παρόλα αυτά, λίγοι είναι εκείνοι που έρχονται στην εκκλησία. Τι θλιβερό!

Στους χορούς και στις διασκεδάσεις τρέχουμε πρόθυμα. Τις ανοησίες των τραγουδιστών τις ακούμε με ευχαρίστηση. Τις αισχρολογίες των ηθοποιών τις απολαμβάνουμε για ώρες, δίχως να βαριόμαστε. Και μόνο όταν μιλάει ο Θεός, χασμουριόμαστε, ξυνόμαστε και ζαλιζόμαστε.

Μα και στα ιπποδρόμια, μολονότι δεν υπάρχει στέγη για να προστατεύει τους θεατές από τη βροχή… τρέχουν οι περισσότεροι σαν μανιακοί, ακόμα κι όταν βρέχει ραγδαία, ακόμα κι όταν ο άνεμος σηκώνει τα πάντα.

Δεν λογαριάζουν ούτε την κακοκαιρία ούτε το κρύο ούτε την απόσταση. Τίποτα δεν τους κρατάει στα σπίτια τους. Όταν όμως πρόκειται να πάνε στην εκκλησία, τότε και το ψιλόβροχο τούς γίνεται εμπόδιο. Κι αν τους ρωτήσεις, ποιος είναι ο Αμώς ή ο Οβδιού, πόσοι είναι οι Προφήτες ή οι Απόστολοι, δεν μπορούν ν΄ ανοίξουν το στόμα τους.

Η ὁμόνοια μεταξύ τῶν συζύγων

Γιὰ τὴ γυναῖκα ἂς μὴν ὑπάρχει τίποτε πιὸ πολύτιμο ἀπὸ τὸν ἄνδρα της, γιὰ τὸν ἄνδρα τίποτε πιὸ ἐπιθυμητὸ ἀπὸ τὴ γυναῖκα του. Ἡ ὁμόνοια ἀνάμεσα στὴ γυναῖκα καὶ στὸν ἄνδρα συγκρατεῖ τὴ ζωὴ καὶ συνέχει τὸν κόσμο ὁλόκληρο…

Ὅταν ὁ ἄνδρας καὶ ἡ γυναίκα μαλώνουν μεταξύ τους, τότε δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ τοὺς εὐχαριστήσει οὔτε ὁ πλοῦτος οὔτε τὰ καλὰ παιδιὰ οὔτε τὰ πολλὰ παιδιὰ οὔτε ἡ δύναμη καὶ ἡ ἐξουσία οὔτε ἡ δόξα καὶ ἡ τιμὴ οὔτε οἱ ἀπολαύσεις καὶ ἡ πολυτέλεια οὔτε κάποια ἄλλη εὐτυχία (51, 369). Αὐτὸς εἶναι ὁ ἀληθινὸς πλοῦτος, αὐτὴ ἡ πιὸ μεγάλη περιουσία, τὸ νὰ μὴν ὑπάρχει διχόνοια ἀνάμεσα στὸν ἄνδρα καὶ στὴ γυναῖκα, ἀλλὰ νὰ εἶναι οἱ δυό τους ἑνωμένοι σὰν ἕνα σῶμα (53,357).

Ὅταν ὑπάρχει ὁμόνοια καὶ εἰρήνη καὶ σύνδεσμος ἀγάπης μεταξὺ γυναικὸς καὶ ἀνδρός, ἐκεῖ συρρέουν ὅλα τὰ ἀγαθά, καὶ τὸ ἀνδρόγυνο δὲν κινδυνεύει ἀπὸ καμμιὰ ἐπιβουλή, γιατί περιβάλλεται ἀπὸ ἕνα μεγάλο καὶ ἀκατανίκητο τεῖχος, ποὺ εἶναι ἡ κατὰ Θεὸν ὁμόνοια (53, 360).

Ὅπου ὑπάρχει ἄνδρας καὶ γυναίκα καὶ παιδιὰ καὶ ὁμόνοια καὶ ἀγάπη, καὶ εἶναι ὅλοι συνδεδεμένοι μὲ τὰ δεσμὰ τῆς ἀρετῆς, ἐκεῖ ἀνάμεσά τους βρίσκεται ὁ Χριστός. Ὁ Χριστὸς δὲν ζητάει χρυσοστόλιστες ὀροφὲς οὔτε ἀστραφτεροὺς κίονες οὔτε πανέμορφα μάρμαρα, ἀλλὰ ὡραιότητα ψυχῆς καὶ ὀμορφιὰ διανοίας καὶ τραπέζι γεμάτο δικαιοσύνη καὶ φορτωμένο μὲ καρποὺς ἐλεημοσύνης (54, 616).

Συ το πιστεύεις ότι με τη Θ.Κοινωνία έρχεται μέσα σου ο Χριστός;

Ρώτησε ένας άνθρωπος με το πνεύμα του κόσμου ένα νεαρό αγόρι: Καλά βρε παιδί μου. Συ το πιστεύεις ότι με τη Θ.Κοινωνία έρχεται μέσα σου ο Χριστός; Σε πόσους πια....Αφού είναι ένας? Ο νεαρός έμεινε για λίγο συλλογισμενος. Και μετά τον ρώτησε.

Εδώ μένεις?

Ναι.

Πόσα παράθυρα έχει η πόλη μας;

Δε τα μέτρησα. Αλλα πολλά. Εκατομμύρια...

Από τα παράθυρα αυτά, δε μπαίνει στα σπίτια μας ο ήλιος?

Ναι βέβαια.

Μα πόσους ήλιους έχουμε?

Ένα.Μονον έναν...

Τον ερωτησε το έξυπνο παλικάρι:

Και πώς γίνεται και ο ένας ήλιος μπαίνει σε τόσες χιλιάδες σπίτια, από τόσα παράθυρα? Κάτι επήγε να ψελλίσει, αλλά ο νεαρός συνεχισε:

Κοίταξε, το λάθος είναι δικό σου. Ο ΘΕΟΣ είναι πολύ πιο μεγάλος από τον ήλιο. Και πιο σοφός. Και πιο δυνατός. Μπορεί να κάνει ότι θέλει.Και δεν είναι καθόλου λογικό και σωστό κάτι που το θεωρείς τόσο φυσικό για τον ήλιο, να το βρίσκεις αδύνατο και απαραδεκτο για τον Θεό. Ο ΘΕΟΣ είναι ασύγκριτα πιο μεγάλος από τον ήλιο.

Ὁ φύλακας ἄγγελος τῆς Ἁγίας Τραπέζης

Κάποιο βράδυ ένας ιερέας, πήγε κάπως αργά στην εκκλησία, γιατί είχε ξεχάσει κάτι που έπρεπε οπωσδήποτε να το πάρει. Ξεκλείδωσε την πόρτα και μπήκε μέσα. Ήταν σκοτεινά.

Από την Ωραία Πύλη, την οποία είχε ξεχάσει ανοιχτή (δεν είχε τραβήξει την κουρτίνα), βλέπει έναν αστραφτερό Άγγελο με ξίφος πύρινο στο χέρι, να στέκεται δίπλα στην Αγία Τράπεζα! Τρόμαξε τόσο πολύ, που τράπηκε σε φυγή! Φοβήθηκε! Φτάνοντας στον Νάρθηκα (ο Ναός ήταν μεγάλος), ακούστηκε μία φωνή: "Στάσου!" Στάθηκε, λοιπόν, κοκκάλωσε, μαρμάρωσε!

Μη φοβάσαι, του είπε πολύ γλυκά η φωνή. Είμαι ο Άγγελος - φύλακας του Ναού. Όταν μία Τράπεζα σε έναν Ναό καθαγιάζεται και γίνεται Αγία, ο Κύριος, ο Παντοκράτωρ, ο Βασιλεύς των βασιλευόντων και Κύριος των κυριευόντων, τοποθετεί έναν ακοίμητο Άγγελο - φύλακα δίπλα στην Αγία Τράπεζα.

Σε όλη αυτή τη διάρκεια που έλεγε ο Άγγελος αυτά στον ιερέα, αυτός ήταν ακίνητος στον Νάρθηκα και άκουγε έντρομος, με την πλάτη προς το Ιερό.

Πάντα στο τέλος ο σταυρός είτε μεγάλος μα είτε και μικρός πάντα με Ανάσταση τελειώνει .

Όπου υπάρχει σταυρός εκεί υπάρχει και Ανάσταση .

Γι' αυτό μην απελπίζεσαι και μην ολιγοψυχείς .

Καθένας ξέρεις κουβαλάει και από έναν σταυρό στη πλάτη του .

Άλλος μεγαλύτερο και άλλος μικρότερο .

Άλλος ελαφρύτερο και άλλος πιό βαρύ .

Έτσι είναι αυτή η ζωή .

Και σίγουρα κάποιοι από τους σταυρούς αυτούς φαίνονται ασήκωτοι τουλάχιστον στα δικά μου μάτια .

Εκεί πού υπάρχει όμως σταυρός εκεί είναι και η Ανάσταση .

Αυτό μην το ξεχνάς .

Ίσως να μου πείς κουράστηκα δεν μπορώ να προχωρήσω άλλο .

Δεν αντέχω όλες αυτές τις δοκιμασίες .

Ίσως πάλι να με ρωτήσεις ... ‘’γιατί'' ;

Γιατί σε μένα έτσι και όχι στον άλλον .

Γιατί όχι σε σένα ;

Γιατί να πρέπει να κουβαλήσω εγώ τον σταυρό αυτόν ;

Δεν γνωρίζω .

Αλήθεια δεν έχω απάντηση σε αυτό .

Πολλές φορές και εγώ το αναρωτιέμαι .

Αυτό που ξέρω όμως είναι ό, τι υπάρχει Ανάσταση .

Υπάρχει .

Αυτό το ξέρω .

Γι' αυτό μην απελπίζεσαι

Μην πανικοβάλλεσαι .

Πάντα στο τέλος ο σταυρός είτε μεγάλος μα είτε και μικρός πάντα με Ανάσταση τελειώνει .

Εκείνος που ζητάει ταπείνωση από το Θεό, αλλά δε δέχεται τον άνθρωπο που του στέλνει ο Θεός

Εκείνος που ζητάει ταπείνωση από το Θεό, αλλά δε δέχεται τον άνθρωπο που του στέλνει ο Θεός, για να τον ταπεινώσει, δεν ξέρει τι ζητάει, διότι οι αρετές δεν αγοράζονται σαν τα ψώνια στον μπακάλη (όσα κιλά θέλουμε), αλλά μας στέλνει ο Θεός ανθρώπους να δοκιμαστούμε,

να εργαστούμε,

να την αποκτήσουμε και να στεφανωθούμε.

Όποιος σκύβει ταπεινά και δέχεται τα χτυπήματα από τους άλλους,διώχνει τα δικά του εξογκώματα, ομορφαίνει πνευματικά σαν Άγγελος, και έτσι χωράει από τη στενή πύλη του Παραδείσου.

           Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Ε’ «Πάθη καὶ Ἀρετὲς» -120-