Saturday, April 30, 2011

ΑΘΩΟΙ ΦΟΒΟΙ

- Θέλω τὴ μάνα.
- Επέταξε και στ’ ἄστρα πάει νὰ ζήση.
- Πῶς τόσο μάκρος ἄρρωστη δυνήθηκε νὰ σχίση;
- Εχουν φτεροῦγες οἱ ψυχές.
Γιατὶ δὲν τὶς ἀπλώνει
τότε ἡ δική μας, μὴν αὐτὴ τρέξη στ’ ἀστέρια μόνη;
- Δὲν εἶναι μόνη. Γύρω της φτεροκοποῦν ἀγγέλοι.
- Αν ἄγγελό τῆς μ’ ἔλεγε, κοντά της θὰ μὲ, θέλει.
- Ω, δίχως κάλεσμα Θεοῦ ψηλὰ κανεὶς δὲν πάει.
Κοιμήσου τώρα· ἡσύχασε.
- Καὶ ποιός μοῦ τραγουδάει;
- Εγώ, πουλάκι μου.
- Εσὺ κλαῖς.
-῎Οχι, σὲ μὲ ἀπιθώσου,
«Ζάχαρη νά ᾽ναι ὁ ὕπνος σου καὶ μέλι τ’ ὄνειρό σου»
- Νυστάζω. ᾽Απὸ τὸ πλάι μου καθόλου μὴ σπαράξης.
Δῶς μου τὸ χέρι. Σκιάζομαι μήπως κι ἐσὺ πετάξης.
Γεράσιμος Μαρκορᾶς

Monday, April 25, 2011

Για την καύση των νεκρών. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.

Στον δημοσιογράφο Ι.Τ. που ερωτά για την καύση των νεκρών

Με ρωτάτε, για ποιο λόγο η Ορθόδοξη Εκκλησία αντίκειται στην καύση των νεκρών. Πρώτ' απ’ όλα, επειδή το θεωρεί βίαιο. Οι Σέρβοι, ακόμη και σήμερα ανατριχιάζουν με το κακούργημα του Σινάν-πασά, ο οποίος έκαψε το νεκρό σώμα του Αγίου Σάββα στο Βράτσαρ*.

Μήπως καίνε οι άνθρωποι τα νεκρά άλογα, τους σκύλους, τις γάτες και τις μαϊμούδες; Εγώ δεν άκουσα κάτι τέτοιο. Άκουσα και είδα να τα θάβουν. Γιατί λοιπόν να ασκείται βία στα νεκρά σώματα των ανθρώπων που είναι οι κύριοι όλων των ζώων πάνω στη γη; Δεν θα ήταν, από κάθε άποψη πολύ πιο εύλογο, ένας αποτεφρωτήρας για τα ψόφια ζώα, ιδίως στις μεγάλες πόλεις, απ’ ό,τι για τους ανθρώπους;

Δεύτερον, επειδή αυτή η παγανιστική και βαρβαρική συνήθεια εξαλείφθηκε από την Ευρώπη χάρη στον χριστιανικό πολιτισμό εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια. Όποιος θέλει να την επαναφέρει δεν επιθυμεί τίποτε άλλο, ούτε πολιτισμένο, ούτε μοντέρνο, ούτε και καινούριο, παρά κάτι αρχαίο που έχει από παλιά εκπνεύσει.

Στην Αγγλία, την οποία δύσκολα μπορεί κανείς να ονομάσει απολίτιστη, είναι πολύ λαομίσητη τούτη η μορφή του νεοπαγανισμού. Να σας διηγηθώ μια περίπτωση: στα χρόνια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, έχασε τα λογικά του ένας διάσημος Γιουγκοσλάβος. Ερωτηθείς πριν πεθάνει, δήλωσε ότι μοναδική του επιθυμία είναι να καεί το σώμα του.

Τη συγκεκριμένη μέ­ρα, η μικρή μας γιουγκοσλαβική κοινότητα, βρέθηκε συναγμένη στο αποτεφρωτήριο του Golders Green. Όταν το νεκρό σώμα εισήλθε στην πυρακτωμένη κάμινο αρχίσαμε να τρέμουμε από τη φρίκη. Ύστερα μας φώναξαν στην αντίθετη πλευρά της καμίνου, να περιμένουμε «ένα τέταρτο» για να δούμε τον συμπατριώτη μας υπό μορφή στάχτης. Περιμέναμε πάνω από ώρα και απορούσαμε για το ότι η φλόγα παιδεύεται τόσο με τον νεκρό μας και ρωτήσαμε τον θερμαστή. Απολογήθηκε με το ότι η κάμινος ήταν παγωμένη: «δεν θερμαίνεται είπε κάθε μέρα, αφού σπάνια κάποιος παραδίδεται οικειοθελώς στην πυρά». Ακούγοντας αυτά διαλυθήκαμε, μη μπορώντας να περιμένουμε στην άκρη τον συμπατριώτη μας. Και πρέπει να γνωρίζετε ότι στο Λονδίνο πεθαίνουν καθημερινά πάνω από χίλιες ανθρώπινες υπάρξεις.

Εγώ στην Αμερική, είδα τους τάφους των μεγάλων Προέδρων, Ουίλσον, Ρούσβελτ, Λίνκολν και άλλων πολλών σημαντικών προσώπων. Κανείς από αυτούς δεν έχει αποτεφρωθεί. Πλέον αυτού, θα με ξένιζε το ότι ανάμεσα στους απο­γόνους του Αγίου Σάββα θα μπορούσαν να βρεθούν και ομοϊδεάτες του Σινάν-πασά!....

Όμως, για ποιο λόγο από τα ήδη λυμένα ζητήματα να δημιουργούμε πάλι ζήτημα; Αν θέλουμε να φορτωθούμε με ανώφελες έγνοιες, τότε θα μπορούσε κάποια μέρα να μας ταλανίσει και το ερώτημα: μήπως να σκοτώνουμε τους υπέργηρους άνδρες και τις γυναί­κες όπως το πράττουν κάποιες πρωτόγονες φυλές; Και να κάνουμε και συλλόγους που θα προπαγανδίζουν αυτή την «ιδέα»!

Τέλος, με ποια λογική πολεμούμε τα κοιμητήρια, ιδιαίτερα σε τούτη τη χώρα όπου το κοιμητήριο λειτουργεί σαν εθνική περηφάνεια, σαν πηγή έμπνευσης, και αν το θέλετε, σαν το βιβλίο του κράτους;

Ειρήνη υμίν και υγεία από Θεού.

* Ο Σινάν-πασάς του Βελιγραδίου, θέλοντας να εκδικηθεί τους Σέρβους που είχαν εξεγερθεί, έκαψε το έτος 1595 το ολόσω­μα σκήνωμα του Αγίου Σάββα, Α' αρχιεπισκόπου των Σέρβων, στο λόφο του Βράτσαρ που βρίσκεται στο κέντρο της πόλεως του Βελιγραδίου.

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Επισκόπου Αχρίδος 1956

ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΟΡΘΟΔΞΟΞΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΟΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"
Πηγή: http://aktines.blogspot.com

Σπάζοντας τα δεσμά του θανάτου (Μητροπ. Anthony Bloom)

Σε μία από τις Επιστολές του, ο απόστολος Παύλος λέει ότι, αν ο Χριστός δεν έχει αναστηθεί, τότε εμείς είμαστε οι πλέον αξιοθρήνητοι των ανθρώπων. Πράγματι, αν δεν έχει αναστηθεί, θα ήμαστε αξιολύπητοι, διότι όλη μας η πίστη, όλο αυτό που ονομάζουμε πνευμ...ατική εμπειρία μας και όλη η ζωή που οικοδομούμε πάνω σ’ αυτήν δεν θα ήταν τίποτε άλλο παρά μια αυταπάτη, ένα ψέμα, μια ψευδαίσθηση. Εμείς όμως είμαστε οι ευτυχέστεροι των ανθρώπων, επειδή όντως ο Χριστός Ανέστη. Και αυτό όχι απλώς εκατοντάδες και χιλιάδες αλλά εκατομμύρια ανθρώπων το γνωρίζουν από προσωπική και άμεση εμπειρία. Είναι πάρα πολλοί αυτοί που θα έλεγαν: Ο Θεός υπάρχει διότι τον έχω συναντήσει. «Χριστός Ανέστη» διότι Τον έχω συναντήσει Αναστημένο. Και όχι μόνο κατά τρόπο πνευματικό, αλλά και σωματικό -έχουμε τη μαρτυρία των Αποστόλων, των ανθρώπων απλών που έφυγαν μακριά από τον Γολγοθά, γνωρίζοντας (νομίζοντας ότι γνωρίζουν) ότι από τη στιγμή που ο Κύριός τους αποκαθηλώθηκε από τον Σταυρό και ετάφη, είχε νικηθεί οριστικά, και κάθε ελπίδα τους είχε για πάντα χαθεί. Και όμως, αυτοί οι ίδιοι γίνονται μάρτυρες της Αναστάσεως -απροετοίμαστοι, διστακτικοί και κατόπιν περιχαρείς. Περιχαρείς, διότι οι γυναίκες ήρθαν το πρωί να αλείψουν με μύρα τον Χριστό, και διαπίστωσαν ότι το σώμα Του δεν ήταν πια εκεί. Ο Ιωάννης και ο Πέτρος έτρεξαν εκεί αργότερα, και ο τάφος ήταν άδειος. Και όταν πήγαν στους άλλους μαθητές, ρωτώντας, αμφιβάλλοντας, διστάζοντας, ο Χριστός τους παρουσιάστηκε και τους είπε: «Μη φοβάστε. Δεν είμαι φάντασμα, δεν είμαι μία ασώματη φιγούρα· το φάντασμα δεν έχει σάρκα και οστά, καθώς εμέ θεωρείτε έχοντα»! Συνέφαγε μαζί τους, τους μίλησε, τον άγγιξαν! Και πράγματι, όπως λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην Επιστολή του, οι Απόστολοι μαρτυρούν αυτό που είδαν με τα μάτια τους, αυτό που άκουσαν με τ’ αυτιά τους κι αυτό που με τα ίδια τους τα χέρια ψηλάφησαν: την αλήθεια! Ναι, Χριστός Ανέστη! Ανέστη όχι ως φάντασμα, όχι ως μια πνευματική παρουσία, αλλά ως ο ζωντανός Θεός με το σώμα Του, το σώμα με το οποίο ενσαρκώθηκε. Και πράγματι, αν πιστεύουμε ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός ήταν ο ίδιος ο Θεός που έγινε άνθρωπος για τη σωτηρία του κόσμου, τότε, αυτό που ξεπερνάει τη φαντασία μας είναι πως Αυτός που είναι η ίδια η Ζωή, μπόρεσε να πεθάνει· και αντίθετα το πιό απλό και προφανές είναι ότι, αυτή η Αιώνια Ζωή εννοείται ότι θα έσπαζε τα δεσμά του θανάτου, θα πατούσε τον θάνατο και θα ανίστατο σωματικά, με τη σάρκα Του, δίνοντας έτσι, και σ’ εμάς υπόσχεση αναστάσεως. Διότι, αναλαμβάνοντας Εκείνος την ανθρώπινη σάρκα, μας έδειξε ότι ο άνθρωπος είναι κάτι τόσο πελώριο και βαθύ, ώστε μπορεί να γίνει ένα με τον Θεό. να ενωθεί μαζί Του· μας έδειξε ότι όντως, ένα ανθρώπινο πλάσμα τότε μόνο είναι πλήρες, όταν είναι σε ταύτιση με τον Θεό, όταν γίνεται κοινωνός θείας φύσεως, για να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του αποστόλου Πέτρου. Η ανάσταση είναι μία αποκάλυψη του ελέους, της δυνάμεως, της αγάπης του Θεού… αλλά και της μεγαλοσύνης του άνθρωπου. Ο θάνατος δεν μάς φοβίζει πια· έχει γίνει η θύρα μας προς την αιωνιότητα, και ξέρουμε ότι θα έρθει μία μέρα που η φωνή Αυτού που έφερε στην ύπαρξη όλα τα όντα, η φωνή του Σωτήρα μας, θα ηχήσει και πάλι· θα σταθούμε τότε όλοι ενώπιον του Θεού, περιβεβλημένοι την αιωνιότητα, με μια σάρκα που θα είναι μέρος αυτής της αιωνιότητας. Ας εμπιστευθούμε τον λόγο του Θεού, ας ξεπεράσουμε τις αμφιβολίες και τους δισταγμούς μας, ας Τον ακούσουμε να μάς μιλά και ας ανταποκριθούμε στο Λόγο Του και στο γεγονός της Αναστάσεως Του με πίστη και ευγνωμοσύνη! Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη! (Μητροπ. Anthony Bloom, «Στο φως της Κρίσης του Θεού», εκδ. Εν πλω)

SV.NIKOLAJ VELIMIROVIC.

КАДА СЕ ЧОВЕК МОРА СЕТИТИ БОГА

И најгори човек се три пута у животу мора сетити ...Бога:

- када види праведника да страда због његове кривице;
- када он сам страда због туђе кривице, и
- кад му дође час смрти.

Три пута у животу мора се заплакати и најтврђи грешник :

- када га , гоњена од људи као дивљу звер помилује мајлина рука;
- када га болесна и осамљена посети његов противник, доносећи му дарове и опроштај, и
- када му на самрти свештеник каже: не бој се, Божја милост је већа од твојих грехова!

Три пута човек личи сам себи на Бога:

- када му се роди син,
- када схвати и усвоји Христа, и
- када се помири са својим страдањем за правду.


Св.Вл.Николај Велимировић

Sunday, April 24, 2011

Κατηχητικός Λόγος Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

Εἴ τις εὐσεβής καί φιλόθεος, ἀπολαυέτω τῆς καλῆς ταύτης καί λαμπρᾶς πανηγύρεως.

Εἴ τις εὐγνώμων, εἰσελθέτω χαίρων εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου αὐτοῦ.

Εἴ τις ἔκαμε νηστεύων, ἀπολαυέτω νῦν τό δηνάριον.

Εἴ τις ἀπό τῆς πρώτης ὥρας εἰργάσατο, δεχέσθω σήμερον τό δίκαιον ὄφλημα.

Εἴ τις μετά τήν τρίτην ἦλθεν, εὐχαρίστως ἑορτασάτω.

Εἴ τις μετά τήν ἕκτην ἔφθασε, μηδέν ἀμφιβαλλέτω˙ καί γάρ οὐδέν ζημειοῦται.

Εἴ τις ὑστέρησεν εἰς τήν ἐνάτην, προσελθέτω, μηδέν ἐνδοιάζων.

Εἴ τις εἰς μόνην ἔφθασε τήν ἐνδεκάτην, μή φοβηθῆ τήν βραδύτητα˙ φιλότιμος γάρ ὤν ὁ Δεσπότης, δέχεται τόν ἔσχατον καθάπερ καί τόν πρῶτον˙ ἀναπαύει τόν τῆς ἐνδεκάτης, ὡς τόν ἐργασάμενον ἀπό τῆς πρώτης˙ καί τόν ὕστερον ἐλεεῖ καί τόν πρῶτον θεραπεύει˙ κακείνω δίδωσι καί τούτω χαρίζεται˙ καί τά ἔργα δέχεται καί τήν γνώμην ἀσπάζεται˙ καί τήν πρᾶξιν τιμᾶ καί τήν πρόθεσιν ἐπαινεῖ. Οὐκοῦν εἰσέλθετε πάντες εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου ὑμῶν˙ καί πρῶτοι καί δεύτεροι τόν μισθόν ἀπολαύετε. Πλούσιοι καί πένητες μετ’ ἀλλήλων χορεύσατε˙ ἐγκρατεῖς καί ράθυμοι τήν ἡμέραν τιμήσατε˙ νηστεύσαντες καί μή νηστεύσαντες, εὐφράνθητε σήμερον. Ἡ τράπεζα γέμει, τρυφήσατε πάντες. Ὁ μόσχος πολύς, μηδείς ἐξέλθη πεινῶν. Πάντες ἀπολαύσατε τοῦ συμποσίου τῆς πίστεως˙ πάντες ἀπολαύσατε τοῦ πλούτου τῆς χρηστότητος. Μηδείς θρηνείτω πενίαν˙ ἐφάνη γάρ ἡ κοινή Βασιλεία. Μηδείς ὀδυρέσθω πταίσματα˙ συγνώμη γάρ ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε. Μηδείς φοβείσθω θάνατον˙ ἠλευθέρωσε γάρ ἡμᾶς ὁ τοῦ Σωτῆρος θάνατος. Ἔσβεσεν αὐτόν, ὑπ’ αὐτοῦ κατεχόμενος. Ἐσκύλευσε τόν ἅδην ὁ κατελθών εἰς τόν ἅδην. Ἐπίκρανεν αὐτόν, γευσάμενον τῆς σαρκός αὐτοῦ. Καί τοῦτο προλαβών Ἠσαϊας ἐβόησεν˙ ὁ ἅδης φησίν, ἐπικράνθη, συναντήσας σοι κάτω.

Ἐπικράνθη˙ καί γάρ κατηργήθη.

Ἐπικράνθη˙ καί γάρ ἐνεπαίχθη.

Ἐπικράνθη˙ καί γάρ ἐνεκρώθη.

Ἐπικράνθη˙ καί γάρ καθηρέθη.

Ἐπικράνθη˙ καί γάρ ἐδεσμεύθη.

Ἔλαβε σῶμα καί Θεῶ περιέτυχεν.

Ἔλαβε γῆν καί συνήντησεν οὐρανῶ.

Ἔλαβεν ὅπερ ἔβλεπε καί πέπτωκεν ὅθεν οὐκ ἔβλεπε.

Ποῦ σου, θάνατε, τό κέντρον;

Ποῦ σου, ἅδη, τό νῖκος;

Ἀνέστη Χριστός καί σύ καταβέβλησαι.

Ἀνέστη Χριστός καί πεπτώκασι δαίμονες.

Ἀνέστη Χριστός καί χαίρουσιν ἄγγελοι.

Ἀνέστη Χριστός, καί ζωή πολιτεύεται.

Ἀνέστη Χριστός καί νεκρός οὐδείς ἐπί μνήματος.

Χριστός γάρ ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο.

Αὐτῶ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ἑρμηνευτική ἀπόδοση

Ὅποιος εἶναι εὐσεβής καί φιλόθεος, ἄς ἀπολαύσει τήν ὡραία καί λαμπρή αὐτή ἑορτή.

Ὅποιος δοῦλος ἔχει διαθέσεις ἀγαθές, ἄς εἰσέλθει στή χαρά, γεμᾶτος μέ εὐφροσύνη πού χαρίζει ὁ ἀναστημένος Κύριός του.

Ὅποιος καταπονήθηκε μέ τή νηστεία, ἄς ἀπολαύσει τώρα τήν ἀμοιβή του.

Ὅποιος ἀπό τήν ἕκτη ὥρα ὑπηρέτησε τόν Κύριο, ἄς πάρει σήμερα τήν ἀμοιβή πού δικαιοῦται.

Ὅποιος προσῆλθε στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μετά τήν ἐνάτη, ἄς πάρει κι αὐτός πρόθυμα μέρος στήν Ἀναστάσιμη γιορτή.

Ὅποιος προσῆλθε μετά τήν δωδεκάτην, ἄς μήν ἔχει καμμιά ἀμφιβολία˙ καθόλου δέν θά τιμωρηθεῖ.

Ὅποιος καθυστέρησε κι ἦ ρθε μετά τήν τρίτην, ἄς πλησιάσει τόν Κύριο χωρίς κανένα δισταγμό καί φόβο.

Ὅποιος προσῆλθε κατά τήν πέμπτην ὥραν, ἄς μήν ἔχει κανένα φόβο, ὅτι τάχα, ἐπειδή ἔχει φτάσει καθυστερημένος, δέν θά τόν δεχθεῖ ὁ Θεός. Γιατί ὁ Κύριος δίνει πλουσιοπάροχα τίς δωρεές Του. Γι’ αὐτό δέχεται καί τόν τελευταῖο, μέ τήν ἴδια προθυμία πού εἶχε δεχτεῖ καί τόν πρῶτο. Χαρίζει ἀνάπαυση καί εἰρήνη σ’ ἐκεῖνον πού ἔφτασε ἀργά, ὅπως ἀκριβῶς κάνει καί μέ τόν πρῶτο. Ἐλεεῖ κι ἐκεῖνον πού ἔφτασε τελευταῖος, ἀλλά περιποιεῖται κι ἐκεῖνον πού πρῶτος ἦρθε. Καί στόν ἕναν δίνει καί στόν ἄλλο προσφέρει. Καί τά ἔργα τῆς ἀρετῆς δέχεται, ἀλλά καί τήν ἁπλή διάθεση ἀναγνωρίζει. Καί τήν πράξη τήν ἀγαθή τιμᾶ , ἀλλά καί τήν ἁπλήν πρόθεση ἐπαινεῖ.

Εἰσέλθετε λοιπόν ὅλοι στή χαρά τοῦ Κυρίου σας. Καί ἐκεῖνοι πού πρῶτοι φτάσατε κι ὅσοι ἤρθατε δεύτεροι, λάβετε τόν μισθόν σας. Πλούσιοι καί φτωχοί πανηγυρίστε. Ὅσοι ἐγκρατευτήκατε, ἀλλά κι ἐκεῖνοι πού ἔχετε βραδυπορήσει στήν ἐργασία τῶν ἐντολῶν τιμῆστε τήν σημερινή ἡμέρα.Ὅσοι νηστέψατε καί ἐκεῖνοι πού δέν νηστέψατε, εὐφρανθεῖτε σήμερα.Ἡ (Ἁγία Τράπεζα) εἶναι γεμάτη, ἀπολαύστε την ὅλοι. Ὁ Μόσχος εἶναι ἄφθονος καί ἀνεξάντλητος. Δέν ἐπιτρέπεται λοιπόν νά φύγει κάποιος πεινασμένος. Ὅλοι ἀπολαύστε τό Συμπόσιο πού παρατίθεται γιά τούς πιστούς. Ὅλοι ἀπολαύστε τά θεῖα δῶρα πού προσφέρει ἡ Θεία ἀγαθοσύνη. Κανένας πιά νά μή θρηνεῖ τή φτώχεια του, γιατί τώρα ἔγινε φανερή ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἐκείνη πού προσφέρεται σ’ ὅλους ἐξίσου. Κανένας νά μήν κλαίει πιά τά πταίσματά του, γιατί συγχώρεσή μας εἶναι ὁ Ἀναστημένος. Κανένας ἄς μή φοβᾶται πιά τό θάνατο, γιατί ὁ θάνατος τοῦ Σωτήρα μας μᾶς ἐλευθέρωσε ἀπό τό θάνατο καί τή φθορά.

Γιατί ἄν κι ὁ Σωτήρας μας κρατήθηκε ἀπό τό θάνατο, τελικά τόν ἐξαφάνισε. Ὁ Κύριός μας πού κατέβηκε στόν ἅδη ἅρπαξε κι ἀνέσυρε μαζί Του ὅσους κρατοῦσε ὁ ἅδης. Ὁ Κύριος πίκρανε τόν ἅδη, ὅταν ἐκεῖνος ὁ παμφάγος Τόν κατάπιε. Κι αὐτό ἦταν πού προβλέποντας το παλιά ὁ προφήτης Ἠσαϊας εἶχε βροντοφωνήσει: Χριστέ μου, ὅταν ὁ ἅδης ἐκεῖ κάτω στό σκοτάδι σέ συνάντησε, πικράνθηκε. Καί πολύ σωστά πικράνθηκε, γιατί ἀπό τότε καταργήθηκε.

Πικράνθηκε γιατί ξεγελάστηκε. Πικράνθηκε γιατί θανατώθηκε.

Πικράνθηκε γιατί ἔχασε πιά τήν ἐξουσία του.

Πικράνθηκε γιατί ὁ ἴδιος τώρα ὑποδουλώθηκε. Ἐκεῖνος, καθώς νόμιζε, εἶχε λάβει σῶμα θνητό καί βρέθηκε ἀπρόσμενα μπροστά σέ Θεό. Ἐκεῖνος εἶχε πάρει χῶμα ἀπό τή γῆ καί συνάντησε Θεό, πού εἶχε κατεβεῖ ἀπό τόν οὐρανό. Ἐκεῖνος εἶχε πάρει ἕνα σῶμα ὁρατό καί καταισχύνθηκε ἀπό τόν Ἀόρατο.

Ποῦ εἶναι λοιπόν ἅδη ἡ νίκη σου;

Ἀναστήθηκε ὁ Χριστός καί ἔχεις πιά ὁριστικά κατανικηθεῖ.

Ἀναστήθηκε ὁ Χριστός καί οἱ δαίμονες ἔχουν στά βάραθρα τῆς ἀπώλειας γκρεμιστεῖ.

Ἀναστήθηκε ὁ Χριστός καί χαίρουν οἱ Ἄγγελοι.

Ἀναστήθηκε ὁ Χριστός καί ἡ ζωή παντοῦ βασιλεύει.

Ἀναστήθηκε ὁ Χριστός καί δέν θά μείνει πιά κανένας νεκρός στό μνῆμα. Γιατί μέ τήν Ἀνάστασή Του ὁ Χριστός ἔγινε ἡ ἀρχή τῆς ἀναστάσεως ὅλων ὅσων ἔχουν κοιμηθεῖ. Σ’ Αὐτόν ἀνήκει ἡ δόξα καί ἡ ἐξουσία στούς ἀπέραντους αἰῶνες. Ἀμήν.

Saturday, April 23, 2011

Eπιστολή του Τιβέριου προς τον Πιλάτον μετά την σταύρωση του θεανθρώπου!!!!!

''Επειδή άδικον εψήφισας θάνατον κατά του Ιησού, συμφωνήσας μετά των φθονερών και κακίστων Ιουδαίων, λαβών παρ' αυτών δώρα υπέρ τού τοιούτου θανάτου, διά ταύτα καγώ ούτω κατά σου διατάσσω όταν έλθης προς με δέσμιος του δούναι απολογίαν περί τής ψυχής ήν αναιτίως παρέδωκες είς θάνατον. ''Αλλ' ώ τής ανοησίας καί πωρώσεως, ότι τοιαύτα φοβερά σημεία καί θαύματα παρ' αυτού γενόμενα θεωρήσαντες, ετολμήσατε τοιούτον άνθρωπον ά θ ώ ο ν παραδούναι είς θάνατον. Τίς δέ σοι πεπωρωμένε καί βέβηλε καί πάσης φιλανθρωπίας ανάξιε, δέδωκε τοιαύτην τόλμην καί εξουσίαν είς τοιούτο μέγα μισόθεον κίνημα, ίνα συμφωνήσης μετά τού πονηρού Συνεδρίου καί διεφθαρμένου λαού καί δώσης αυτοίς εξουσίαν τού τοιούτου θανάτου;

Δία γάρ κρίσιν επενεγκείν μέ δεί ταχέως, διότι ούτε κάν έγραψας πρώτον είς εμέ, περί τής υποθέσεως ταύτης, διά νά λάβης καί τόν εμόν θέλημα, άλλ' ότε ετέλεσας όσα καί ηθέλησαν, τότε μοι έγραψες τά κακώς τελεσθέντα, αλλ' ιδού γράφεις μοι καί τήν ανοησίαν σου αυτοθελήτως, λέγων μοι ότι από τούς θεούς ούς ημείς λατρεύομεν, μείζονα τούτων έργα καί θαύματα παρ' Αυτού τελεούμενα είδες. ''Ω τού φθόνου καί τής κακίας σας. Εί καί ώς Θεόν τούτον εδέξασθε, κάν ώς ιατρόν ούκ είχατε Αυτόν; Εγώ γάρ έξ' ακοής μόνον Τούτον μαθών καί τοιαύτα φοβερά καί εξαίσια σημεία καί θαύματα παρ' Αυτού γενόμενα ακούσας, κέκρικα τώ νο΄ί΄ μου μή είναι Αυτόν άνθρωπον μόνον, αλλά καί Θεόν. Τό γάρ αναστήσαι νεκρούς καί οφθαλμούς τυφλών ανοίξαι καί δαίμονας έξ ανθρώπων διώξαι καί παραλύτους ανορθώσαι, ταύτα Θεός μόνον δύναται ποιήσαι καί ουδείς άνθρωπος. Τίς γάρ άνθρωπος ήκουσε ποτέ τετραήμερον εγείραι καί οφθαλμόν τυφλού γεγενημένου ανοίξαι; Ταύτα γάρ ού μόνον έκ τής επιστολής σου έμαθον, αλλά πολλώ μάλλον καί έκ μιάς γυναικός, ήτις πρό τινων ημερών ενταύθα ελθούσα έιπέ μοι ταύτα πάντα μετ' ακριβείας, κατήγετο δέ αύτη έκ τών ορίων Μάγδαλα, Μαρία καλουμένη μαθήτρια καί αυτή λέγουσα είναι τού Ιησού, ή οποία μεμαρτύρηκε διηγησάμενη ενώπιον τού πλήθους τά ύπ' Αυτού γεγονότα καί τά περί σού καί άλλα πολλά καί ότι εξέβαλε καί έξ αυτής επτά δαιμόνια τώ λόγω μόνω. Διά ταύτα λοιπόν ού δύναμαι παραβλέψαι τοιαύτην αδικίαν.
Ο συγραφέας τής επιστολής όταν ζούσε ήταν ό πολιτικός και θρησκευτικός άρχων όλου σχεδόν τού τότε Ρωμα΄ι΄κού κράτους ό ΤΙΒΕΡΙΟΣ πού βρισκόταν στό θρόνο από τό 14 μ.Χ. έως τό 36 μ.Χ., ό άνθρωπος πού έμεινε στό θρόνο περισσότερο από κάθε άλλο αυτοκράτορα τούς δύο πρώτους αιώνες, μετά τήν έλευση τού Κυρίου Ιησού Χριστού. Η επιστολή του αυτή απευθύνεται πρός τόν Πόντιο Πιλάτο, καί μέ αυτήν ό Τιβέριος τού αναγγέλει τί αποφάσισε γι' αυτόν μετά τήν άδικη σταύρωση τού Θεανθρώπου.

Τό ντοκουμέντο αυτό βρίσκεται στή Βιβλιοθήκη << Τζεζαρίνι >> τής Ρώμης καί τό πρωτότυπο αυτής είναι γραμμένο στήν Λατινική γλώσσα.
Πηγή : Απόσπασμα από τό βιβλίο Αβραάμ Μοναχού Αγιορείτου ... ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ....

Γιατί δεν πρέπει να φεύγουμε από την Εκκλησία μόλις ακούμε το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ;;;


Μια τέτοια μέρα η Παναγιά κατέβη από τους ουρανούς για να γιορτάσει Ανάσταση μαζί με τους πιστούς.
Κόσμος πολύς ήταν εκεί και ευφράνθη η ψυχή της που έβλεπε τόσους πιστούς που τιμούν το παιδί της.
Ευωδιάζει η Εκκλησιά, λιβάνι, κερί ,μέλι, ψάλλουν ιερείς, ψάλλουν πιστοί, ψάλλουν και οι αγγέλοι.
Και φαίνονται να ναι όλοι τους πολύ συγκινημένοι, οι περισσότεροι απ’ αυτούς είναι και δακρυσμένοι.
Κ έτσι ο όρθρος προχωρεί και ακούγεται σαφώς ο ιερεύς που προσκαλεί <<Δεύτε λάβετε φώς!>>. όλοι λαμπάδες άναψαν και έγινε ένα πανόραμα και χύθηκε παντού το φως ωσάν να βλέπεις όραμα.
Όλου του κλήρου άρχισε σε λίγο το ξεκίνημα να βγουν έξω από το ναό, να δώσουνε το μήνυμα.

<<Χριστός Ανέστη>> ακούστηκε να ψάλλει ο Δεσπότης
<<Χριστός Ανέστη>> σώθηκε όλη η Ανθρωπότης.

Τότε η χαρά, η συγκίνηση φτάνει στο κατακόρυφο.
Ηχούν καμπάνες γιορτινά, φιλιά, ευχές και θόρυβος.
Και αφού οι ιερείς έξι φορές είπαν <<Χριστός Ανέστη>> έγινε αυτό που η Παναγιά, είδε και εξανέστη.

Και το τροπάριο έλεγε <<Σκόρπισαν οι εχθροί Του και αυτοί που δεν χαρήκανε για την Ανάστασή Του. Και όπως χάνεται ο καπνός χαθήκαν απ’ εμπρός του, γιατί χαρά μόνο γι’ αυτούς ήταν ο θάνατός Του. Έτσι απολούνται οι αμαρτωλοί και αυτοί που Τον μισούνε, οι δίκαιοι αγάλλονται μένουν να ευφρανθούνε>>.

Και ενώ ο Δεσπότης έψαλε τα τόσο αυτά μεγάλα, ξεκίνησαν οι χριστιανοί να φεύγουνε τρεχάλα.
Όλα τα φώτα σκόρπισαν να έμειναν τόσοι μόνο που προκαλούσανε ντροπή, αγανάκτηση και πόνο.

Η Παναγιά μας σάστισε, έβλεπε και απορούσε, να καταλάβει δεν μπορεί, τον Άγγελο ρωτούσε.

<<Άγγελε, σε παρακαλώ ρώτησε κι’ έλα πές μου αυτοί που φεύγουν βιαστικοί, που πάνε εξήγησέ μου.
Πώς στη γιορτή δεν θέλουνε μαζί μας να καθήσουν για να δοξάσουν το Χριστό και να Τον προσκυνήσουν;
Στην Σταύρωση όλοι έμειναν, στον τάφο Του με δάκρυ, μυρολούλουδα έρραναν όλοι απ’ άκρη σ΄άκρη. Και τώρα που τελείωσαν πια του Χριστού τα πάθη, φεύγουνε, την Ανάσταση μόλις που έχουν μάθη; Μην είναι εκείνοι οι εχθροί που θέλαν το κακό Του, αυτοί που Τον προδώσανε, Τον στείλαν στον σταυρό Του, που Τον μισούν και βλασφημούν τα’ άγιο όνομά Του; Πήγαινε Άγγελε να δεις μην είναι του Πιλάτου;>>

Ο Άγγελος γονάτισε και στων ματιών την άκρη, είδε η Θεοτόκος μας να του κυλά ένα δάκρυ.

<<Συγχώρα με Βασίλισσα, μήτηρ-ποιητού των όλων, γιατί αυτά που με ρωτάς θα σε γεμίσουν πόνο. Απ το ναό όλοι αυτοί που φεύγουν μακρυά Του είναι γιατί ο διάβολος έκανε τη δουλειά του. Κ εις το σπίτι βιαστικοί τρέχουνε για να φτάσουν τη μαγειρίτσα τη ζεστή να φάνε, να χορτάσουν>>.

Η Δέσποινά μας τα’ άκουσε όλα αυτά πικραμένη και για την ανθρωπότητα είπε πολύ λυπημένη.

<<Πώς θα τολμήσω στο Θεό γι’ αυτούς να μεσιτέψω όταν στον πόνο, στον καημό ζητούν να τους συντρέξω; Δια βρώσεως εξώσθη ο Αδάμ του Παραδείσου, πάλι για βρώση Ανθρωπε βαραίνεις τη ψυχή σου;>>

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2011/04/blog-post_5618.html#ixzz1KKJoNfey

Εσύ την τρίτη ημέρα… αναστήσου!

Τον 19ο αιώνα ένας φιλόδοξος Γάλλος, ο Λαρεβεγιέρ-Λεπώ δημιουργεί δική του θρησκεία και οργανώνει κίνημα με το όνομα Θεοφιλανθρωπισμός. Καταβάλλει υπεράνθρωπες προσπάθειες, αγωνίζεται επίμονα, αλλά το κίνημα του δεν ευδοκιμεί.
Πικραμένος κι απογοητευμένος από τη ματαίωση των σχεδίων του, εμπιστεύεται το πρόβλημά του στον μεγάλο και σοφό διπλωμάτη Ταλεϋράνδο. Εκείνος αφού τον άκουσε προσεκτικά, του δίνει μία συμβουλή έξυπνη και πολύ εύστοχη.
- Θα σου υποδείξω εγώ ένα τρόπο που, αν τον εφαρμόσεις , σίγουρα θα στεφθεί με επιτυχία το κίνημά σου. Θα φτιάξεις τη δυνατότερη θρησκεία του κόσμου, θα ξεπεράσεις το Χριστιανισμό και καθετί άλλο. Πρώτα θα κηρύξεις τη θρησκεία σου με πάθος, θα μιλάς με γλώσσα σκληρή, θα ελέγξεις και θα ξεσκεπάσεις κάθε αδικία και παρανομία. Τότε θα σε συλλάβουν, θα σε καταδικάσουν σε θάνατο, θα σε βασανίσουν, θα σε σταυρώσουν κι αφού σ' ενταφιάσουν, εσύ την τρίτη ημέρα αναστήσου κι έλα να σε δουν. Να είσαι βέβαιος ότι η θρησκεία σου θα επικρατήσει.
Με τήν απάντηση αυτή ο Ταλεϋράνδος ήθελε να πει: Καημένε Λεπώ, το μυστικό της επιτυχίας δεν βρίσκεται στο χρήμα ούτε στη φιλοσοφία ή στην προπαγάνδα αλλά στην ακατάβλητη δύναμη της Αναστάσεως.
Σήμερα, στη σύγχρονη και πολιτισμένη κοινωνία που ζούμε, η ανάσταση του Χριστού πολεμείται από δύο ύπουλους εχθρούς: τον ευδαιμονισμό και την ύβρη, τα δύο πρόσωπα του αντίχριστου. Η Εκκλησία όμως με κεφαλή τον αναστημένο Ιησού οπλίζει τα μέλη της με την πνευματική πανοπλία, ώστε να διεξάγουν τον αγώνα νικηφόρα.
Στεργίου Ν. Σάκκου, «Αληθώς Ανέστη ο Κύριος»

Friday, April 22, 2011

ΤΟ ΑΝΤΙΔΩΡΟ

Ο άρτος που διανέμεται ως αντίδωρο, έχει από πριν αγιασθεί, επειδή προσφέρθηκε στον Θεό. Όλοι οι εκκλησιαζόμενοι χριστιανοί τον δέχονται με ευλάβεια μέσα στην δεξιά κυρτή τους παλάμη και ασπάζονται το δεξί χέρι του Ιερέως, που πριν από λίγο ακούμπησε και κομμάτιασε το πανάγιο Σώμα του Σωτήρος Χριστού. Επειδή αγιάσθηκε ολόκληρο, γι΄ αυτό πιστεύεται από την Εκκλησία μας ότι το χέρι του Λειτουργού μεταδίδει αυτόν τον αγιασμό σε όσους το αγγίζουν και το ασπάζονται. Βασικά πράγματα που πρέπει να γνωρίζουμε για το αντίδωρο: Πρέπει να μοιράζεται μέσα σε ησυχία και τάξη. Το παίρνουμε από το χέρι του Ιερέα και όχι από το παγκάριΤοποθετούμε το δεξί μας χέρι πάνω στο αριστερό και με ανοιχτή την παλάμηΠρέπει να είμαστε νηστικοί για να το φάμε.Το καταναλώνουμε όλο και δεν το πετάμε πουθενά. Μην ξεχνάμε ότι δίνεται αντί-δώρου, δηλαδή αντί για το μεγάλο δώρο που είναι η Θεία Κοινωνία, αλλά και ως επιπλέον δώρο για αυτούς που κοινώνησαν.

Tuesday, April 19, 2011

Ψαλμὸς Γ’

Η χρήση των Ψαλμών από τον γέροντα Παίσιο Ψαλμὸς 3ος Για να φύγει η κακία από τους ανθρώπους, για να μη βασανίζουν άδικα τους συνανθρώπους τους.

Κείμενον

2 Κύριε, τί ἐπληθύνθησαν οἱ θλίβοντές με; Πολλοὶ ἐπανίστανται ἐπ’ ἐμέ· 3 πολλοὶ λέγουσι τῇ ψυχῇ μου· οὐκ ἔστι σωτηρία αὐτῷ ἐν τῷ Θεῷ αὐτοῦ. (διάψαλμα) 4 Σὺ δέ, Κύριε, ἀντιλήπτωρ μου εἶ, δόξα μου καὶ ὑψῶν τὴν κεφαλήν μου. 5 Φωνῇ μου πρὸς Κύριον ἐκέκραξα, καὶ ἐπήκουσέ μου ἐξ ὄρους ἁγίου αὐτοῦ. 6 Ἐγὼ δὲ ἐκοιμήθην καὶ ὕπνωσα· ἐξηγέρθην, ὅτι Κύριος ἀντιλήψεταί μου. (διάψαλμα) 7 Οὐ φοβηθήσομαι ἀπὸ μυριάδων λαοῦ τῶν κύκλῳ συνεπιτεθεμένων μοι. 8 Ἀνάστα, Κύριε, σῶσόν με, ὁ Θεός μου, ὅτι σὺ ἐπάταξας πάντας τοὺς ἐχθραίνοντάς μοι ματαίως, ὀδόντας ἁμαρτωλῶν συνέτριψας. 9 Τοῦ Κυρίου ἡ σωτηρία, καὶ ἐπὶ τὸν λαόν σου ἡ εὐλογία σου.

Ἑρμηνευτικὴ ἀπόδοσις

2 Κύριε, εἰς πόσον μέγα καὶ δυσεξαρίθμητον πλῆθος ηὐξήθησαν οἱ ἐχθροὶ ποὺ μὲ θλίβουν! Πολλοὶ ἐπανεστάτησαν κατ’ ἐμοῦ καὶ μὲ πολεμοῦν. 3 Πολλοὶ λέγουν διὰ τὴν ψυχὴν καὶ τὴν ὕπαρξίν μου: Δὲν ὑπάρχει δι’ αὐτὸν σωτηρία, διότι ὁ Θεός του τὸν ἐγκατέλιπε καὶ ματαίως ἐλπίζει εἰς αὐτόν. 4 Σὺ ὅμως, Κύριε, εἶσαι βοηθός μου καὶ προστάτης μου. Σὺ θὰ μὲ δοξάσῃς καὶ πάλιν καὶ θὰ σηκώσῃς ὑψηλὰ τὴν κεφαλήν μου, τὴν ὁποίαν τώρα ἐντροπιασμένος ἔχω σκυμμένην πρὸς τὰ κάτω. 5 Πολλὰς εἰς τὸ παρελθὸν φορὰς μὲ φωνὴν ἰσχυρὰν ἐφώναξα πρὸς τὸν Κύριον ζητῶν τὴν βοήθειάν του καὶ μὲ ἤκουσεν ἀπὸ τὸ ὄρος Σιών, ὅπου φυλάσσεται ἡ κιβωτὸς τῆς Διαθήκης του καὶ ἔγινε δι’ αὐτὸ ἅγιον τὸ κατοικητήριόν του. 6 Ὡς ἐκ τούτου καὶ εἰς τὰς δυσκόλους αὐτὰς τοῦ παρόντος στιγμὰς δὲν ἔχασα τὸ θάρρος καὶ τὴν εἰρήνην μου, ἀλλὰ μολονότι μὲ ἔχουν κυκλώσει τόσοι ἐχθροί, ἐκοιμήθην κατὰ τὴν νύκτα ἥσυχος καὶ ἔπεσα εἰς ὕπνον ἤρεμον καὶ βαθύν. Ἐσηκώθην δὲ τὸ πρωΐ γεμᾶτος θάρρος καὶ ἐλπίδα, διότι ὁ Κύριος θὰ μὲ βοηθήσῃ καὶ θὰ μὲ προστατεύσῃ. 7 Ὄχι· δὲν θὰ φοβηθῶ ἀπὸ ἀναρίθμητα πλήθη λαοῦ, ποὺ μὲ ἔχουν κυκλώσει, καὶ ἀπὸ πᾶσαν διεύθυνσιν ἐπιτίθενται ὅλοι μαζὶ κατ’ ἐμοῦ. 8 Σήκω ἐπάνω, Κύριε, καὶ σπεῦσον κατὰ τῶν ἐχθρῶν μου. Σῶσε με, ὦ Θεέ μου· διότι εἶμαι βέβαιος ὅτι Σὺ θὰ πατάξῃς ὅλους αὐτοὺς ποὺ μὲ ἐχθρεύονται χωρὶς λόγον καὶ αἰτίαν. Σὺ θὰ συντρίψῃς τὰ δόντια τῶν ἁμαρτωλῶν, ποὺ ὡς θηρία ἄγρια ἔρχονται νὰ μὲ κατασπαράξουν καὶ μὲ καταφάγουν. 9 Ἀπὸ τὸν Κύριον θὰ μοῦ δοθῇ ἡ σωτηρία, καὶ εἰς ἐκείνους, Κύριε, οἱ ὁποῖοι σὲ φοβοῦνται καὶ εἶναι ἰδικός σου λαός, θὰ ἔλθῃ ἡ εὐλογία σου.

Τὸ Ψαλτήριον τοῦ Προφήτου καὶ Βασιλέως Δαυΐδ, μετὰ συντόμου ἑρμηνείας ὑπὸ Παν. Ν. Τρεμπέλα.

Ἔκδοσις εἰκοστὴ ὀγδόη. Ἀδελφότης Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ». Ἀθῆναι 2009.

Ο Άγιος της διπλανής πόρτας

Από την εκπομπή Αυτόπτης μάρτυρας του STAR Ch., με τη Βικτωρία Νταγκουνάκη. Η εκπομπή είναι αφιέρωμα σε τρεις σύγχρονους γέροντες, μέσα από μαρτυρίες ανθρώπων που τους γνώρισαν. Τους Γέροντες Παϊσιο, Ιάκωβο Τσαλίκη και Πορφύριο. Τρεις μεγάλες μορφές της ορθόδοξης εκκλησίας του 20ου αιώνα.

Monday, April 18, 2011

Μεγάλη Δευτέρα.

Με τη Μεγάλη Δευτέρα ξεκινά η εβδομάδα των Παθών του Ιησού Χριστού. Η Εκκλησία μας, έχει αφιερώσει την ημέρα αυτή στη μνήμη του Ιωσήφ του Παγκάλου. Η ιστορία του είναι η ακόλουθη. Ο Ιωσήφ ήταν ο 11ος υιός του Ιακώβ. Η προσωπικότητα του και η ενάρετη ζωή του, «ενοχλούσε» τα μεγαλύτερα αδέρφια του. Θέλοντας να απαλλαγούν από την παρουσία του, τον πούλησαν σαν σκλάβο. Ο Ιωσήφ, ως σκλάβος, έφτασε στην Αίγυπτο. Εκεί αγοράστηκε από τον Πεντεφρή, ένα αυλικό του Φαραώ. Μην υποκύπτοντας όμως, στις ερωτικές επιθυμίες της γυναίκας του Πεντεφρή, συκοφαντήθηκε από την ίδια και φυλακίστηκε. Από την φυλακή βγήκε, όταν ερμήνεψε ένα όνειρο του Φαραώ, και μέσω αυτής της ερμηνείας έσωσε τους κατοίκους της Αιγύπτου από λιμό. Στο όνειρο του ο Φαραώ είχε δει στην όχθη του Νείλου να βόσκουν επτά παχιές αγελάδες και να φυτρώνουν επτά ψηλά και εύρωστα στάχια. Στην συνέχεια όμως του ονείρου παρουσιάστηκαν επτά ισχνές αγελάδες που έφαγαν τις προηγούμενες, ενώ τα στάχια «πνίγηκαν» από νέα επτά που ήταν όμως άρρωστα και αδύνατα. Η ερμηνεία που έδωσε ο Ιωσήφ, ήταν ότι για επτά χρόνια στην Αίγυπτο οι καλλιέργειες θα αποδώσουν πολλούς καρπούς και γενικά θα επικρατήσει ευφορία. Τα επτά όμως αυτά χρόνια, θα τα διαδεχθούν επτά χρόνια λιμού και ξηρασίας. Και όντως έτσι έγινε. Οι Αιγύπτιοι όμως είχαν, μετά τις υποδείξεις του Ιωσήφ, αποθηκεύσει τρόφιμα και τα επτά χρόνια του λιμού τα πέρασαν αλώβητοι. Δεν έγινε όμως το ίδιο με τους ανθρώπους των γύρω περιοχών. Ανάμεσα σε αυτούς, ήταν και η οικογένεια του Ιωσήφ, ο οποίος εντωμεταξύ είχε ανέλθει στην Αιγυπτιακή κοινωνία και είχε λάβει πολλά αξιώματα. Στα πρόθυρα του λιμού τα αδέρφια του, ζήτησαν βοήθεια από την Αίγυπτο και παρουσιάστηκαν μπροστά στον Ιωσήφ όπου ήταν ο υπεύθυνος διανομής των αποθηκευμένων αγαθών. Ενώ οι ίδιοι δεν αναγνώρισαν τον αδερφό τους, εκείνος κατάλαβε ποιους είχε απέναντι του. Εκείνη την στιγμή, φάνηκε για μια ακόμη φορά το μεγαλείο της ψυχής του Ιωσήφ. Όχι μόνο δεν τους τιμώρησε, αλλά δίνοντας τους συγχώρεση, κάλεσε όλη την οικογένεια του να εγκατασταθεί στην Αίγυπτο και να γλυτώσει από την απειλή της πείνας. Στην λειτουργία της Μεγάλης Δευτέρας, περιλαμβάνεται και η ιστορία της «Καταραθείσης και Ξηρανθείσης Συκής». Ο Χριστός περπατώντας στους δρόμους της Ιερουσαλήμ, την επομένη ημέρα της εισόδου του, είδε μια εύρωστη συκιά με παχύ φύλλωμα. Την πλησίασε με σκοπό να κόψει ένα σύκο. Η συκιά όμως δεν είχε καθόλου καρπούς. Τότε ο Ιησούς είπε απευθυνόμενος στο δέντρο: «Μηκέτι εκ σου καρπός γένηται εις τον αιώνα και εξηράνθη παραχρήμα η συκή» (Ματθ.21:19). Η συκιά την ίδια στιγμή ξεράθηκε. Γι’ αυτό λέγεται «Καταραθείσα», δηλαδή καταραμένη και «Ξηρανθείσα», δηλαδή ξεραμένη. Τη Μεγάλη Δευτέρα σε όλη την Ελλάδα ξεκινούν οι ετοιμασίες, στα σπίτια, για τον εορτασμό του Πάσχα. Έτσι εκείνη την ημέρα, στα χωριά κυρίως, ασπρίζονται με ασβέστη οι αυλές, βάφονται οι γλάστρες κόκκινες και φυτεύονται διάφορα λουλούδια. Σε κάποιες περιοχές, οι πιστοί συνήθιζαν να τρέφονται μόνο με ψωμί και νερό έως τη Μεγάλη Πέμπτη το πρωί, που λάμβαναν από την εκκλησία την Θεία Κοινωνία. www.matia.gr

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

Σήμερα Κυριακὴ τῶν Βαΐων, παίρνοντας τὰ βάγια στὰ χέρια μας καὶ ἑορτάζοντες τὴν ἔνδοξη καὶ θριαμβευτικὴ εἴσοδο τοῦ Χριστοῦ στὰ Ἱεροσόλυμα, ἔχουμε κατανοήσει τί εἶναι καὶ τί ἔκαμε γιὰ ἐμᾶς ὁ Χριστός; Γιατἰ ἐτούτη ἡ ἡμέρα σηματοδοτεῖ τὸ ἐγκόσμιο τέλος καὶ τὴν κορύφωση τοῦ ἔργου Του, τοῦ σωτηρίου ἔργου Του γιὰ ἐμᾶς. Ὁ Χριστὸς πορεύεται πρὸς τὸ θάνατο, θυσιάζοντας τὸν ἑαυτό Του καὶ χύνοντας τὸ αἷμα Του. Βιώνοντας δὲ ἐτούτη τὴν πραγματικότητα, ἀναλογιζόμαστε τί θὰ μποροῦσε νὰ κάνει περισσότερο γιὰ ἐμᾶς ἀπ᾿ αὐτὴ τὴ θυσία; Τί ἄλλο τρόπο θὰ εὕρισκε, γιὰ νὰ μᾶς κάνει νὰ πιστέψουμε ὅτι εἶναι ἡ σωτηρία μας; Γιατί ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ σωτήρας μας καὶ ὁ λυτρωτής μας. Αὐτὸς ποὺ ἔδωσε ὁλόκληρη τὴν ὕπαρξή Του γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Θὰ ἦταν λοιπὸν τοὐλάχιστον ἐπιπόλαιο καὶ ἄστοχο ν᾿ ἀφήσουμε ὅλη αὐτὴ τὴ θυσία νὰ πάει χαμένη. Μιλώντας δὲ γιὰ τὸ δικό Του Σῶμα, δηλαδὴ γιὰ τὴν ὕπαρξή Του, ἐννοοῦμε τὴ θεία Ευχαριστία, ὅπου ἐκτελεῖται τὸ μυστήριο τῆς μεγάλης δωρεᾶς Του καὶ καλεῖ ὅλους μας νὰ μετέχουμε. Εἶναι ἡ θεία κοινωνία τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματός Του, καὶ παρέχεται γιὰ συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν καὶ γιὰ τὴν αἰώνια ζωή. Ἔτσι, καθὼς ἀνοίγεται ἡ Mεγάλη Ἑβδομάδα τῶν Παθῶν τοῦ Χριστοῦ, καλούμαστε νὰ πορευτοῦμε μαζί Του μὲ καθαρότητα καὶ ἑτοιμότητα. Κι αὐτὴ εἶναι ἡ ἱερὰ ἐξομολόγηση, δηλαδὴ ἡ ἀπεμπλοκὴ τοῦ ἑαυτοῦ μας ἀπ᾿ ὅ,τι κακὸ καὶ αἰσχρὸ ὑπάρχει ἐντός μας. Μονάχα ἔτσι καθαροὶ καὶ ἕτοιμοι μποροῦμε νὰ συμπορευτοῦμε μαζί Του στὸ Πάθος καὶ νὰ ἔχουμε κοινωνία Ἀναστάσιμη. Εἰδεμὴ θὰ μοιάζουμε μὲ τὸν Ἰούδα καὶ τοὺς ἄρχοντες τοῦ Ἰσραὴλ καὶ θὰ ξαναπροδίδουμε καὶ θὰ ξανασταυρώνουμε τὸν Χριστό. Ὅλοι ἐτοῦτοι, ποὺ ἔτσι πορεύονται, «εἶναι τάχα στὴν Ἐκκλησία αὐτὲς τὶς ἡμέρες, μὰ δὲν εἶναι μὲ τὸν Χριστό». Μπορεῖ νὰ κάνουν τὸ σταυρό τους, ὅπως τὸν κάνουν, μὰ δὲν καταλαβαίνουν τὸ νόημα τῆς Σταυρώσεως. Ἀνάβουν κεριά, ἀναστάσιμα μεγάλα καὶ φανταχτερά, μὰ τίποτε μέσα τους δὲν φωτίζει· μένουν στὸ σκοτάδι καὶ στὴν καταχνιὰ τῆς δικῆς τους ζωῆς. Ἀκόμη ἑτοιμάζουν πλούσια τραπέζια καὶ κάθονται νὰ γευτοῦν τ᾿ ἀγαθὰ τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν αἰσθάνονται τὴν ἀνάγκη νὰ μετέχουν στὸ δικό Του τραπέζι, τὴ θεία Κοινωνία. Μπορεῖ νὰ κρατοῦν βάγια στὸ χέρι σήμερα καὶ νὰ λέγουν τό «ὡσαννά!» καὶ αὔριο δὲν θὰ διστάζουν νὰ ταυτιστοῦν μὲ τοὺς ἄλλους καὶ νὰ φωνάζουν τό «σταυρωθήτω!». «Δὲν θὰ τὸ ποῦνε τάχα στὸ Χριστό, μὰ θὰ τὸ ποῦν στὸν ἀδελφό τους, ὅπου γι᾿ αὐτὸν πέθανε ὁ Χριστός». Γι᾿ αὐτὸ, ξεκινώντας τὴ Mεγάλη Ἑβδομάδα, ὀφείλουμε νὰ συμφιλιωθοῦμε μὲ τὸν ἑαυτόν μας καὶ μὲ τοὺς ἄλλους, τοὺς ἀδελφούς μας, γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ σηκώνουμε τὸ σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ. Ν᾿ ἀποδιώξουμε τὴ σκοτεινιὰ ποὺ φωλιάζει μέσα μας, γιὰ νὰ μπορεῖ τὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως νὰ λάμψει. Νὰ ξεκουράσουμε τὸν ἑαυτό μας μὲ τὴ συγχώρηση, στὸ ἱερὸ μυστήριο τῆς ἐξομολόγησης, γιὰ νὰ γευτοῦμε τὴν προσφορὰ τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ. Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἐτούτη τὴ Mεγάλη Ἑβδομάδα ὅλοι μας εἴμαστε θλιμμένοι. Τὰ μάτια μας γεμίζουν δάκρυα καὶ τὰ χείλη μας ψελλίζουν τοὺς ὕμνους τῆς Ἐκκλησίας. Κάτω ἀπ᾿ τὸ Σταυρὸ πλακώνεται ἡ ψυχή μας καὶ κλαῖμε. Κλαῖμε γιὰ τὰ πάθη τοῦ Χριστοῦ· γιὰ τὸν πόνο Του· γιὰ τὶς κακουχίες Του. Καὶ θλιβόμαστε γιὰ τ᾿ ἀνθρώπινο ἔγκλημα... Ὅμως, ἀντὶ νὰ κλαῖμε γι᾿ Αὐτὸν, νὰ κλαῖμε «γιὰ μᾶς καὶ γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας· γιὰ ἐκεῖνες ἄλλωστε ὁ Χριστὸς ἀνέβηκε στὸ Σταυρό!». Καὶ τέλος κρατώντας τὰ βάγια στὸ χέρι, ν᾿ ἀνοίξουμε τὶς καρδιές μας κι ἂς ποῦμε στὸ Χριστὸ, ποὺ ἔρχεται νὰ πάθει καὶ ν᾿ ἀναστηθεῖ γιὰ ἐμᾶς, «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου!».
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ & ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ Ἀρχιμανδρίτου Νικηφόρου Πασσᾶ Ἱεροκήρυκος Ἱερᾶς Μητροπόλεως 1-4-2007
Πηγή: www.imml.gr

Sunday, April 17, 2011

Ψυχή μου μονάκριβη

Πόρνη επιθυμούσε ο Θεός; Ναι πόρνη. Εννοώ τη δική μας φύση. Ήταν τρανός και αυτή ταπεινή. Τρανός όχι στη θέση αλλά στη φύση. Πεντακάθαρος ήταν, ακατάστρευτη η ουσία του, άφθαρτη η φύση του. Αχώρητος στο νου, αόρατος, άπιαστος από τη σκέψη, υπάρχοντας πα...ντοτεινά , μένοντας απαράλλακτος. Πάνω από τους αγγέλους, ανώτερος από τις δυνάμεις των ουρανών. Νικώντας τη λογική σκέψη, ξεπερνώντας τη δύναμη του μυαλού, αδύνατο να τον δεις, μόνο να τον πιστέψεις ... Έριχνε το βλέμμα του στη Γη και την έκανε να τρέμει ... Ποτάμια έβγαζε στην έρημο ... Κι αυτός ο τόσο μέγας και τρανός πεθύμησε πόρνη. Γιατί; Για να την αναπλάσει από πόρνη σε παρθένα. Για να γίνει ο νυμφίος της. Τι κάνει; Δεν της στέλνει κάποιον από τους δούλους του, δεν στέλνει άγγελο στην πόρνη, δεν στέλνει αρχάγγελο, δεν στέλνει τα χερουβείμ, δεν στέλνει τα σεραφείμ. Αλλά καταφθάνει αυτός ο ίδιος ο ερωτευμένος. Επεθύμησε πόρνη. Και τι κάνει; Επειδή δεν μπορούσε να ανέβει εκείνη στα ψηλά, κατέβηκε στα χαμηλά. Έρχεται στην καλύβα της. Τη βλέπει μεθυσμένη. Και με ποιό τρόπο έρχεται; Όχι με ολοφάνερη τη θεότητά του, αλλά γίνεται εντελώς ίδιος μαζί της, μήπως βλέποντάς τον τρομοκρατηθεί, μήπως λαχταρήσει και του φύγει. Τη βρίσκει καταπληγωμένη, εξαγριωμένη, από δαίμονες κυριευμένη. Και τι κάνει; Την παίρνει και την κάνει γυναίκα του. Και τι δώρα της χαρίζει; Δαχτυλίδι. Ποιο δαχτυλίδι; Το Άγιο Πνεύμα. Έπειτα λέγει. Δεν σε φύτεψα στον Παράδεισο; - Του λέγει, ναι. - Και πώς ξέπεσες από εκεί; - Ήλθε και με πήρε ο Διάβολος από τον Παράδεισο. - Φυτεύτηκες στον Παράδεισο και σε έβγαλε έξω. Να, σε φυτεύω μέσα μου. Δεν τολμά να με πλησιάσει εμένα .Ο ποιμένας σε κρατάει και ο λύκος δεν έρχεται πια. - Αλλά είμαι, λέγει, αμαρτωλή και βρώμικη. - Μη μου σκοτίζεσαι, είμαι γιατρός. Δώσε μεγάλη προσοχή. Κοίταξε τι κάνει. Ήλθε να πάρει την πόρνη, όπως αυτή - το τονίζω - ήταν βουτηγμένη στη βρώμα. Για να μάθεις τον έρωτα του Νυμφίου. Αυτό χαρακτηρίζει τον ερωτευμένο: το να μη ζητάει ευθύνες για αμαρτήματα, αλλά να συγχωρεί λάθη και παραπατήματα. Πιο πριν ήταν κόρη των δαιμόνων, κόρη της Γης, ανάξια για τη Γη. Και τώρα έγινε κόρη του βασιλιά. Και αυτό γιατί έτσι θέλησε ο ερωτευμένος μαζί της. Γιατί ο ερωτευμένος δεν πολύ νοιάζεται για τη συμπεριφορά του. Ο έρωτας δεν βλέπει ασχήμια. Γι' αυτό και ονομάζεται έρωτας, επειδή πολλές φορές αγαπά και την άσχημη. Έτσι έκανε και ο Χριστός. Άσχημη είδε και την ερωτεύτηκε και την ανακαινίζει. Την πήρε ως γυναίκα, και ως κόρη του την αγαπά, και ως δούλα του την φροντίζει, και ως παρθένα την προστατεύει, και ως παράδεισο την τειχίζει, και ως μέλος του σώματός του την περιποιείται. Τη φροντίζει ως κεφαλή της που είναι, τη φυτεύει ως ρίζα, την ποιμαίνει ως ποιμένας. Ως νυμφίος την παίρνει γυναίκα του, και ως εξιλαστήριο θύμα την συγχωρεί, ως πρόβατο θυσιάζεται, ως νυμφίος τη διατηρεί μέσα στην ομορφιά, ως σύζυγος φροντίζει να μην της λείψει τίποτα.
Ώ, Συ Νυμφίε, που ομορφαίνεις την ασχήμια της νύφης!
Αγίου Ι.Χρυσοστόμου

Saturday, April 16, 2011

"Ντοστογιέφσκυ και Ρωμαιοκαθολικισμός.."

«... Ο ρωμαιοκαθολικισμός είναι πίστη μη χριστιανική... Ο καθολικισμός της Ρώμης είναι χειρότερος από τον αθεϊσμό... Ο αθεϊσμός κηρύττει μονάχα το μηδέν, ο καθολικισμός, όμως, προχωρεί πιο πέρα ακόμα• κηρύττει ένα διαστρεβλωμένο Χριστό, ένα Χριστό αντίθετ...ο του Χριστού. Κηρύττει τον Αντίχριστο». ("ο ηλίθιος") «... Η Ρώμη ανακήρυξε ένα Χριστό που υπέκυψε στον τρίτο πειρασμό του σατανά... Διακήρυξε σε όλο τον κόσμο πώς ο Χριστός δεν μπορεί να βασιλέψει χωρίς την επίγεια βασιλεία. Ήταν το ίδιο σαν να ανακήρυξε ο καθολικισμός τον Αντίχριστο, κι αυτό ήταν που κατέστρεψε την Δύση». ("Οι δαιμονισμένοι") «... Ο πάπας άρπαξε γη, έκατσε σε γήινο θρόνο και επήρε ξίφος στα χέρια του. Από τότε δεν έχει αλλάξει τίποτε, μονάχα πού στο ξίφος πρόσθεσαν και το ψεύδος, την ραδιουργία, την απάτη, τον φανατισμό, την πρόληψη, το έγκλημα». ("Ο ηλίθιος") «... Παίξανε (οι παπικοί) με τα πιο άγια, τα πιο δίκαια, τα πιο αγνά, τα πιο φλογερά αισθήματα του λαού. Όλα, όλα τα προδώσανε, για να κερδίσουν την ανάξια γήινη εξουσία. Δεν είναι, λοιπόν, όλα αυτά διδασκαλία του Αντιχρίστου;» ("Ο ηλίθιος") Ο Φιόντορ Μιχάηλοβιτς Ντοστογιέφσκι (Fyodor Mikhailovich Dostoevsky, ρωσ. Фёдор Михайлович Достоевский) υπήρξε κορυφαία μορφή της παγκόσμιας λογοτεχνίας, ρωσικής καταγωγής. Γεννήθηκε το 1821στη Μόσχα. Σπούδασε στη Στρατιωτική Σχολή Μηχανικών της Αγίας Πετρούπολης. Υπηρέτησε στο στρατό για ένα μικρό χρονικό διάστημα αλλά τον εγκατέλειψε γρήγορα για να αφοσιωθεί στη λογοτεχνία. Μελέτησε την κοινωνία και τον κόσμο όχι θεωρητικά αλλά στην πράξη. Θέμα των έργων του, η ίδια η ζωή. Είδε από κοντά τις υποβαθμισμένες συνοικίες, γνώρισε τη φτώχεια, τον πόνο, την εξαθλίωση των ταπεινών ανθρώπων και στη συνέχεια μετέφερε τις εικόνες αυτές στα μυθιστορήματα του. Ασχολήθηκε με τον άνθρωπο και την κοινωνία και υπήρξε αγωνιστής και επαναστάτης. Υπήρξε μέλος της Ακαδημίας Επιστημών και η προσφορά του στην παγκόσμια λογοτεχνία είναι διεθνώς αναγνωρισμένη. Θεωρείται ως ο μεγαλύτερος μυθιστοριογράφος όλων των εποχών και τα έργα του έχουν μεταφραστεί σχεδόν σε όλες τις γλώσσες του κόσμου. Εναντιώθηκε στην πολιτική του Τσάρου Νικολάου του Α'. Αυτή του η στάση είχε αποτέλεσμα να κατηγορηθεί για συνωμοσία και να καταδικαστεί σε τετραετή φυλάκιση. Τα χρόνια του εγκλεισμού του στις φυλακές του Όμσκυπέφερε τρομερά βασανιστήρια και εξευτελισμούς. Στα χρόνια της φυλάκισης και εξορίας του αντλούσε δύναμη από μια Καινή Διαθήκη που είχε μαζί του. Το 1859 επέστρεψε στην Πετρούπολη και εξέδωσε μαζί με τον αδελφό του δύο περιοδικά τα οποία, όμως, δεν σημείωσαν επιτυχία με αποτέλεσμα ο Ντοστογιέφσκι να βρεθεί καταχρεωμένος. Ο μόνος τρόπος γιά να συγκεντρώσει χρήματα και να ξεπληρώσει τα χρέη του ήταν η συγγραφή. Άρχισε λοιπόν να γράφει συνέχεια και ακούραστα με αποτέλεσμα να καταφέρει να ζήσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του σχετικά άνετα. Σε αυτό το διάστημα έγραψε τα καλύτερα του έργα: Ο παίκτης, Οι αδερφοί Καραμαζώφ, Έγκλημα και Τιμωρία, Ο Ηλίθιος, Οι δαιμονισμένοι. Όταν κατάφερε πλέον να ανασάνει από το βάρος των χρεών ανέλαβε τη διεύθυνση του περιοδικού "Πολίτης" και λίγα χρόνια αργότερα εξέδωσε το δικό του περιοδικό, Το Ημερολόγιο Ενός Συγγραφέα, που σε αντίθεση με τις προηγούμενες εκδοτικές εμπειρίες σημείωσε τεράστια επιτυχία. Πέθανε το 1881 στην Πετρούπολη σε ηλικία 60 ετών.

Parintele Emilian Simonopetritul

Mareste imaginea.

Parintele Emilian, Egumen al Manastirii Simonopetras intre anii 1973-2000, a facut ca aceasta perioada sa fie considerata drept una dintre cele mai binecuvantate din istoria moderna a acestui asezamant monahal atonit, gasindu-se sub obladuirea Maicii Domnului si aducand un suflu nou in intreg Sfantul Munte.

Parintele Emilian Simonopetritul, dupa numele de mirean, Alexandru Vapheides s-a nascut in Pireu, in 1934, din parinti evlaviosi, proveniti din Asia Mica. De mic copil a avut in sine dorinta de a se darui lui Dumnezeu, adancindu-se in studiul Scripturii si al Parintilor, precum si in neintrerupta rugaciune a lui Iisus, avand raspunsuri autentice si insuflari dumnezeiesti despre viitorul curs al vietii sale. A studiat la scoala din Simantra Halkidikis, continuand apoi la Nikaia Pireos, unde locuiau parintii, avand rezultate foarte bune. S-a inscris apoi la Facultatea de Drept a Universitatii din Atena, dupa doi ani mutandu-se la Teologie, asa dupa cum ii era asezarea sufleteasca.


A luat licenta in teologie in 1959, dupa care s-a gandit sa se hirotoneasca avand intentia sa devina preot misionar. A discutat aceast fapt impreuna cu un vechi prieten, Anastasie Yiannoulatos, care l-a sfatuit sa se pregateasca pentru aceasta lucrare misionara intr-o manastire. Yiannoulatos i-a spus sa il contacteze pe noul Episcop de Trikala, Dionisie, care era in masura sa il initieze pe tanar in viata moanahala.

Astfel, tanarul Alexandru Vapheides a fost tuns in monahism pe 9 decembrie 1960 primind numele Emilian. Doua zile mai tarziu, a fost hirotonit diacon, si pe 15 augus 1961, a fost hirotonit preot. Apoi a petrecut perioade indelungate de timp la diferite manastiri din regiunea Meteora, episcopul hotarand sa-l stabileasca in Manastirea Sfantul Visarion, la baza muntilor Pind. Aici se pare ca a trecut printr-o criza spirituala, urmata de o experienta religioasa profunda, care l-a transformat radical punandu-si amprenta asupra intregii sale activitati ulterioare.



Ca si convertirea tulburatoare a Sfantului Apostol Pavel, Emilian a devenit in urma acelei experiente un alt om, mult mai energic, dedicat in special revitalizarii vietii monahale. Parintele a fost numit staret la al Manastirii Schimbarii la Fata a Marii Meteore, primind de asemenea responsabilitati aditionale ca predicator si duhovnic diocezan. Aici, parintele Emilian, desi avea probleme de sanatate, inarmat cu multa rabdare, a cultivat neobosit asceza si viata liturgica, privegherea, rugaciunea neintrerupta, studiul scrierilor Parintilor.

A primit de la Dumnezeu darul cuvantului astfel incat prin frumoasele sale predici si cuvantari atragea foarte multi oameni din intreg tinutul. O multime de tineri au inceput sa vina si sa se marturiseasca, parintele daruindu-le timp, lupta, lacrimi, rugaciune. Multi dintre ei au fost interesati de viata monahala sub ascultarea parintelui, primele tunderi in monahism avand loc in 1963. Altele au urmat intr-o succesiune rapida, astfel incat, in scurt timp tanarul staret era in fruntea unei comunitati monastice mari si dinamice. Pe 6 august 1966, Mitropolitul Dionisie l-a imbracat pe Egumenul Emilian in schima mare.



In acea perioada, parintele Emilian a inceput pelerinajele la Sfantul Munte, adunand multa experienta duhovniceasca. Ii cunoaste pe Parintele Paisie si pe Efrem Katounakiotul. Cu parintele Efrem avea sa aiba o relatie duhovniceasca deosebita. Parintele Efrem zicea adesea: "Mi-am gasit povatuitorul, un alt Gheron Iosif, pe parintele Emilian, binecuvantatul…

Presiunea din ce in ce mai crescuta din partea turismului a ingreunat considerabil viata monahala la Meteora, incat, in 1973 staretul, impreuna cu toti monahii si fratii au acceptat invitatia Chinotitei de a repopula Manastirea Simonopetra. Pentru ca Arhimandritul Haralambos, Egumenul de la Simonopetras, murise, iar atributiile sale nu fusesera inca preluate de altcineva, pe 25 noiembrie 1973, vechea obste a Manastirii Simonopetras il alege Egumen pe Gheronda Emilianos, care este intronizat pe 17 decembrie. Instalarea obstii de la Meteora in Sfantul Munte a fost primita cu multe sperante, exemplul fiind urmat si de alte comunitati din afara Sfantului Munte, inmultindu-se, astfel, numarul monahilor aghioriti.

In cele duhovnicesti, Parintele Emilian acorda o deosebita atentie respectului si dragostei fata de monahii batrani, entuziasmului tineresc, daruirii si zelului tinerilor monahi, facand obstea sa infloreasca. Sub conducerea si pastorirea sa, a fost refacut prestigiul si a fost scoasa in evidenta traditia indelungata a acestei Sfinte Manastiri.



Caracterul si sensul tuturor celor intamplate, devin clare numai in lumina experientei care i-a schimbat viata parintelui. Dar ce anume s-a intamplat? Timpul sederii parintelui in Manastirea Sfantul Visarion a fost unul al incercarilor. Putem afirma cu siguranta ca nu a simtit o chemare profunda pentru viata monahala, care pentru el initial a fot vazuta ca treapta spre hirotonie si indeplinirea lucrarii misionare. Era un tanar stralucitor si energic cu un viitor, care nu era intru totul pregatit sa-si petreaca restul zilelor intr-o manastire aflata in decadere di Tesalia. Nu cu mult timp inainte se gandise sa-si continue studiile in Germania. Episcopul insa nu a vrut sa auda de aceasta spunandu-i ca in viitorul apropiat nu o sa plece nicaieri.

Aceasta a fost o perioada dificila marcata de o instrainare treptata, de sentimentul lipsei de sens si, probabil, de dezamagire. A fost urmata insa de un eveniment care avea sa-i transforme radical viata. Ce s-a intamplat? Ucenicul parintelui , Arhiamndritul Elisei a marturisit: "La Manastirea Sfantul Visarion parintele Emilian a avut o revelatie a vietii monastice, mai exact o experienta mistica profunda a luminii dumnezeiesti, care l-a inundat in timpul Sfintei Liturghii. De acum inainte, fiecare Sfanta Liturghie, precedata de o priveghere indelungata, a constituit pentru parintele o sublima experiere a slavei dumnezeiesti.”

Acesta a fost momentul ca a transformat un tanar ieromonah de 27 de ani intr-un duhovnic harismatic, care avea sa-si aduca aportul considerabil in structura si organizarea vietii monahale de la Simonopetras.



Parintele Arhimandrit Emilian este intemeietorul si parintele duhovnicesc al Sfantului Asezamant al Bunei Vestiri, Ormilia din Grecia, o comunitate monahala avand mai mult de 120 de vietuitoare de diferite nationalitati si care depinde de Manastirea Simonopetras. Urmand exemplul Parintilor, care au ajutat pe cei aflati in nevoie si in boala, Parintele Emilian a infiintat in 1982, in apropierea Metocului Buneivestiri de la Ormilia, Centrul de asistenta sociala si duhovniceasca “Panagia Filanthropini”, mostenire a vrednicului de pomenire capitan Ioan Hagipateras, functionand sub epitropia si cu ajutorul obstii de maici de la Ormilia, ca un prinos adus credinciosilor din regiune. De asemenea, au fost restabilite unele metocuri ale manastirii Simonos Petras, inclusiv trei noi metocuri in Franta.

O deosebita preocupare si grija a aratat fata de strainii de credinta care se aflau in cautare; pe multi dintre ei i-a catehizat, botezat ori tuns intru monahism. Printre ei, amintim pe Arhimandritul Placide Deseille si pe Parintele Ilie Ragot, impreuna cu obstile lor: in perioada 1979-1984, cu randuiala si sprijinul sau, au luat nastere cele trei metoace din Franta: cel de monahi, al Sfantului Antonie, si cele de maici, al Sfantului Acoperamant si al Schimbarii la Fata, pepiniere ale monahismului ortodox in Apus.
Incepand cu 1980, se deplaseaza adesea la metoacele din Franta, pentru a indrepta si intari noile comunitati. In acea perioada il cunoaste pe Gheronda Sofronie de la Essex, cu care va avea o relatie duhovniceasca foarte stransa; in 1988, participa la canonizarea Cuviosului Siluan, iar in 1993, cu putin inainte de adormirea lui Gheronda Sofronie, au o ultima intrevedere.



Incepand cu anul 1995, inrautatirea continua a starii de sanatate a Parintelui Emilianos l-a indepartat treptat de la indatoririle de egumen, de Manastirea pe care-o iubea si de Sfantul Munte. In anul 2000 a predat egumenia Sfintei Manastiri Simonopetras arhimandritului Elisei, actualul egumen si continuatorul lucrarii incepute de Gheronda Emilianos, retragandu-se la Metocul din Ormilia.

Inregistrarea tuturor catehezelor si omiliilor a fost preluata de obstea de maici de la Metocul Ormilia, din anul 1995 incepand sa fie publicate in colectia “Cateheze si cuvantari”. Cele cinci volume sunt traduse integral in limba franceza si in limba sarba. Traduceri partiale ale acestor lucrari exista si in limba engleza, romana si rusa.
Doua antologii cu invataturi ale parintelui, fiecare cuprinzand opt convorbiri selecate din cadrul celor cinci volume, au fost publicate intr-un format mic, in Grecia ( 2004 si 2005).

A mai fost publicata o serie de Comentarii la Omiliile ascetice ale Avvei Isaia si Comentarii la Sfantul Isihie, traduse si in limba romana.

Sursa: CrestinOrtodox.ro

Friday, April 15, 2011

Το Θεοτοκοσκέπαστο και λαμπροφορεμένο Βατοπαίδι


Σπύρος Μπαζίνας
Την Ε’ Κυριακή των Νηστειών ένα λόγο έχω να απευθύνω στους διώκτες του Βατοπαιδίου και νομίζω ότι με αυτόν τον λόγο εκφράζω τις απόψεις πολλών.
Σας ευχαριστούμε που μας ξυπνήσατε!
Είχαμε πάρει την κάτω βόλτα χαμένοι στις βιοτικές μας μέριμνες και κοιμόμαστε τον βαθύ ύπνο του δικαίου (αν και δεν είμαστε δίκαιοι).
Δεν είχαμε δει την Παναγία να σκεπάζει το Βατοπαίδι και το Βατοπαίδι να είναι λουσμένο σε φως αφάτου κάλλους.
Δεν είχαμε πάρει χαμπάρι τι πολύτιμο μαργαρίτη είχαμε με το Βατοπαίδι (και όλο τον Άγιον Όρος).
Πουθενά στον κόσμο δεν αναπέμπονται τόσες προσευχές κάθε μέρα για την σωτηρία ολόκληρης της ανθρωπότητας όσες στο Άγιον Όρος.
Πουθενά στο Άγιον Όρος δεν γίνονται τόσες καθημερινές λειτουργίες όσες στο Βατοπαίδι.
Κανείς στον κόσμο δεν έχει δώσει στην Ελλάδα τόσα πολλά όσα το Άγιον Όρος.
Κανείς στο Άγιον Όρος δεν έχει δώσει τόσα πολλά στην Ελλάδα όσα το Βατοπαίδι.
Ζούσαμε στον κόσμο μας!
Και ήρθατε εσείς, αδελφοί, με τους ξένους φίλους σας, που παρέτειναν την παρουσία τους στο Βατοπαίδι (γιατί δεν είχαν τελειώσει την «δουλειά» τους), και μας ξυπνήσατε.
Και εξακολουθείτε να μας κρατάτε ξύπνιους με τις συνεχείς διώξεις σας.
Αφήσατε όλους εκείνους που καταχράστηκαν το δημόσιο χρήμα για να αποκτήσουν βίλλες με πισίνες και κότερα και διώκετε μοναχούς που όλο τους το είναι το ξοδεύουν για την εξυπηρέτηση του λαού του Θεού.
Δεν βρήκατε δημόσια ζημιά, δεν βρήκατε τους αυτουργούς, δεν δεχτήκατε την έμπρακτη συγγνώμη και επιστροφή όλων των ακινήτων από το Βατοπαίδι, αλλά ακόμη διώκετε τους μοναχούς για συνέργεια και κρατάτε δεσμευμένα και άτοκα τα λεφτά της Μονής.
Καταπληκτικό!
Έτσι, υποχρεώσατε την Παναγία να παρέμβει και τον λαό να συντρέξει το Βατοπαίδι, υπερασπίζοντας τα όσια και τα ιερά του.
Έτσι, μας κρατάτε στα ακροδάχτυλα μας, ζωσμένους για αγώνα και με το δισάκι μας στον ώμο έτοιμους να πάρουμε τα βουνά.
Ευχαριστούμε. Εμάς μας ευεργετήσατε. Όμως, την ψυχή σας την βλάψατε. Ο Θεός να σας ελεήσει και να σας αξιώσει να μετανοήσετε.
Προσοχή όμως. Μη στραφείτε στους άρχοντες της εποχής.
Μη τους πετάξετε τα τριάκοντα αργύρια.
Μη χάσετε την ελπίδα στον μακρόθυμο και πολυέλεο Κύριο. Γιατί τότε θα είναι η εσχάτη πλάνη χείρων της πρώτης.
Να πάτε να ζητήσετε συγγνώμη από το Βατοπαίδι (όπως πήγαν και πάνε πλέον πολλοί, δόξα τω Θεώ).
Θα σας δεχτούν οι Πατέρες με αγάπη αφού είναι στρατιώτες Χριστού, αφού ο ίδιος ο Χριστός συγχώρεσε τους σταυρωτές του από τον Σταυρό.
Καλή μετάνοια, σε όλους μας.
Όπως έλεγε ο μακαριστός Γέροντας Παΐσιος «η όλοι στον Παράδεισο η κανείς στην κόλαση!»
Καλή ανάσταση.
Πηγή: Βατοπαίδι

Η πιο εύκολη αμαρτία. (ΚΑΤΑΚΡΙΣΗ)


Ξέρεις πόσο μεγάλη αμαρτία είναι να κρίνεις τον πλησίον;
Πραγματικά, τι μπορεί να είναι βαρύτερο απ’ αυτό;
Τί άλλο μισεί τόσο πολύ και αποστρέφεται ο Θεός σαν την κατάκριση;
Όπως ακριβώς είπαν οι Πατέρες, δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα απ’ αυτήν.
Και όμως λένε ότι από αυτά τα μικροπράγματα φτάνει κανείς σ’ αυτό το τόσο μεγάλο κακό. Από το να δεχτεί μια μικρή υποψία για τον πλησίον, από το να λέει: « Τί σημασία έχει αν ακούσω τί λέει αυτός ο αδελφός; Τί σημασία έχει αν πω και εγώ αυτόν τον λόγο; Τί σημασία έχει αν δω πού πάει αυτός ο αδελφός ή τί πάει να κάνει αυτός ο ξένος»; Αρχίζει ο νους να αφήνει τις δικές του αμαρτίες και ν’ απασχολείται με τη ζωή του πλησίον. Από εκεί φτάνει κανείς στην κατάκριση, στην καταλαλιά, στην εξουδένωση. Από εκεί πέφτει σ’ όσα κατακρίνει. Επειδή δεν φροντίζει για τις δικές του κακίες, επειδή δεν κλαίει, όπως είπαν οι Πατέρες, τον πεθαμένο εαυτόν του, δεν μπορεί σε τίποτα απολύτως να διορθώσει τον εαυτόν του, αλλά πάντοτε απασχολείται με τον πλησίον. Και τίποτα δεν παροργίζει τόσο το Θεό, τίποτα δεν ξεγυμνώνει τόσο τον άνθρωπο και δεν τον οδηγεί στην εγκατάλειψη, όσο η καταλαλιά, η κατάκριση και η εξουδένωση του πλησίον.
Γιατί άλλο πράγμα είναι η καταλαλιά και άλλο η κατάκριση και άλλο η εξουδένωση.
• Καταλαλιά είναι το να διαδίδεις με λόγια τις αμαρτίες και τα σφάλματα του πλησίον π.χ. ο τάδε είπε ψέματα, οργίστηκε ή πόρνευσε ή κάτι τέτοιο έκαμε. Λέγοντας όλα αυτά, ήδη κανείς «καταλαλεί», δηλαδή, μιλάει με εμπάθεια εναντίον κάποιου, συζητάει με εμπάθεια για το αμάρτημά του.
• Κατάκριση είναι το να κατηγορήσει κανείς τον ίδιο τον άνθρωπο, λέγοντας ότι αυτός είναι ψεύτης, είναι οργίλος, είναι πόρνος. Γιατί έτσι κατέκρινε την ίδια τη διάθεση της ψυχής του και έβγαλε συμπέρασμα για όλη τη ζωή του, λέγοντας ότι είναι τέτοια η ζωή του, τέτοιος είναι αυτός και σαν τέτοιο τον κατέκρινε. Και αυτό είναι πολύ μεγάλη αμαρτία. Γιατί είναι άλλο να πει κανείς ότι κάποιος οργίστηκε και άλλο να πει ότι κάποιος είναι οργίλος και να βγάλει συμπέρασμα, όπως είπα, για όλη του τη ζωή. Και τόσο πιο βαριά από κάθε άλλη αμαρτία είναι η κατάκριση, ώστε και ο ίδιος ο Χριστός να φτάσει να πει: « Υποκριτή, βγάλε πρώτα από το μάτι σου το δοκάρι, και τότε κοίταξε να βγάλεις την αγκίδα από το μάτι του αδελφού σου» (Λουκ. 6, 42). Και παρομοίασε τη μεν αμαρτία του πλησίον με αγκίδα, τη δε κατάκριση με δοκάρι. Τόσο πολύ βαριά είναι η κατάκριση που ξεπερνάει σχεδόν κάθε άλλη αμαρτία…
Γιατί να μην κατακρίνουμε καλύτερα τους εαυτούς μας και τα ελαττώματα μας, που τα ξέρουμε πολύ καλά και που γι’ αυτά θα δώσουμε λόγο στο Θεό; Γιατί αρπάζουμε την κρίση από το Θεό; Τί ζητάμε από το πλάσμα Του; Γιατί θέλουμε να πάρουμε επάνω μας τα βάρη των άλλων; Εμείς έχουμε τι να φροντίσουμε, αδελφοί μου. Καθένας ας έχει το νου του στον εαυτόν του και στις αμαρτίες του. Μόνο ο Θεός μπορεί είτε να δικαιώσει είτε να κατακρίνει τον καθένα, γιατί Αυτός μόνο ξέρει του καθενός την κατάσταση και τη δύναμη και το περιβάλλον και τα χαρίσματα και την ιδιοσυγκρασία και τις ιδιαίτερες ικανότητές του και κρίνει σύμφωνα μ’ όλα αυτά, όπως Αυτός μόνον γνωρίζει. Διαφορετικά, βέβαια, κρίνει ο Θεός τα έργα του επισκόπου και διαφορετικά του άρχοντα, αλλιώς του ηγουμένου και αλλιώς του υποτακτικού, αλλιώς του νέου και αλλιώς του γέρου, αλλιώς του άρρωστου και αλλιώς του γερού. Και ποιός μπορεί να κρίνει σύμφωνα μ’ αυτές τις προϋποθέσεις παρά μόνον Αυτός που δημιούργησε τα πάντα, Αυτός που έπλασε τα πάντα και γνωρίζει τα πάντα;…
Τίποτα απολύτως δεν μπορεί να ξέρει ο άνθρωπος από τις βουλές του Θεού. Μόνον Αυτός είναι Εκείνος που καταλαβαίνει τα πάντα και είναι σε θέση να κρίνει τον καθένα, όπως μόνος αυτός γνωρίζει.
Πραγματικά, συμβαίνει να κάνει κάποιος αδελφός μερικά πράγματα με απλότητα. Αυτή όμως η απλότητα ευαρεστεί στο Θεό περισσότερο από ολόκληρη τη δική σου ζωή. Και συ κάθεσαι και τον κατακρίνεις και κολάζεις τη ψυχή σου; Και αν κάποτε υποκύψει στην αμαρτία, πως μπορείς να ξέρεις πόσο αγωνίστηκε και πόσο αίμα έσταξε, πριν κάνει το κακό, ώστε να φτάνει να μοιάζει η αμαρτία του σχεδόν σαν αρετή στα μάτια του Θεού; Γιατί ο Θεός βλέπει τον κόπο του και τη θλίψη που δοκίμασε, όπως είπα, πριν να κάνει το κακό, και τον ελεεί και τον συγχωρεί. Και ο μεν Θεός τον ελεεί, εσύ δε τον κατακρίνεις, και χάνεις τη ψυχή σου; Που ξέρεις ακόμα και πόσα δάκρυα έχυσε γι’ αυτό, ενώπιον του Θεού; Και συ μεν έμαθες την αμαρτία, δεν ξέρεις όμως τη μετάνοια. Μερικές φορές μάλιστα δεν κατακρίνουμε μόνο, αλλά και εξουδενώνουμε.
• Εξουδένωση είναι όταν, όχι μόνον κατακρίνει κανείς κάποιον, αλλά και τον εκμηδενίζει, σαν να τον αποστρέφεται και τον σιχαίνεται σαν κάτι αηδιαστικό. Αυτό είναι ακόμα χειρότερο και πολύ πιο καταστρεπτικό από την κατάκριση.
Όσοι όμως θέλουν να σωθούν δεν προσέχουν καθόλου τα ελαττώματα του πλησίον, αλλά προσέχουν πάντοτε τις δικές τους αδυναμίες και έτσι προκόβουν. Σαν εκείνον που είδε τον αδελφό του να αμαρτάνει και στενάζοντας βαθιά είπε: «Αλλοίμονο μου, γιατί σήμερα πέφτει αυτός, οπωσδήποτε αύριο θα πέσω εγώ». Βλέπεις με ποιό τρόπο επιδιώκει τη σωτηρία του, πως προετοιμάζει τη ψυχή του; Πώς κατάφερε να ξεφύγει αμέσως από την κατάκριση του αδελφού του; Γιατί λέγοντας ότι: «Οπωσδήποτε θα αμαρτήσω και εγώ αύριο» έδωσε την ευκαιρία στον εαυτόν του ν’ ανησυχήσει και να φροντίσει για τις αμαρτίες που επρόκειτο δήθεν να κάνει. Και μ’ αυτό τον τρόπο ξέφυγε την κατάκριση του πλησίον. Και δεν αρκέστηκε μέχρις εδώ, αλλά κατέβασε τον εαυτόν του χαμηλότερα απ’ αυτόν που αμάρτησε λέγοντας: « Και αυτός μεν μετανοεί για την αμαρτία του, εγώ όμως δεν είναι σίγουρο ότι θα μετανοήσω, δεν είναι σίγουρο ότι θα τα καταφέρω, δεν είναι σίγουρο ότι θα έχω τη δύναμη να μετανοήσω».
Βλέπεις το φωτισμό της θείας αυτής ψυχής; Γιατί όχι μόνον κατάφερε να ξεφύγει από την κατάκριση του πλησίον, αλλά έβαλε τον εαυτό της πιο κάτω απ’ αυτόν.
Και εμείς οι άθλιοι, εντελώς αδιάκριτα, κατακρίνουμε, αποστρεφόμαστε, εξευτελίζουμε, αν δούμε ή αν ακούσουμε ή αν υποψιαστούμε κάτι. Και το χειρότερο είναι ότι δεν σταματάμε μέχρι τη ζημιά που κάνουμε στον εαυτό μας, αλλά συναντάμε και άλλον αδελφό και αμέσως του λέμε: « Αυτό και αυτό έγινε». Και του κάνουμε κακό βάζοντας στην καρδιά του αμαρτίες… Αλλά ενώ κάνουμε διαβολικό έργο δεν ανησυχούμε κιόλας. Γιατί, τι άλλο έχει να κάνει ο διάβολος από το να ταράζει και να βλάπτει; Και γινόμαστε συνεργάτες των δαιμόνων και για τη δική μας καταστροφή και για του πλησίον…
Από ποιό άλλο λόγο τα παθαίνουμε αυτά, παρά από το ότι δεν έχουμε αγάπη; Γιατί αν είχαμε αγάπη και συμπαθούσαμε και πονούσαμε τον πλησίον μας, δεν θα είχαμε το νου μας στα ελαττώματα του πλησίον…Αν είχαμε αγάπη, η ίδια η αγάπη θα σκέπαζε κάθε σφάλμα, όπως ακριβώς έκαναν οι άγιοι, όταν έβλεπαν τα ελαττώματα των ανθρώπων. Γιατί μήπως είναι τυφλοί οι άγιοι και δεν βλέπουν τα αμαρτήματα; Και ποιός μισεί τόσο πολύ την αμαρτία όσο οι άγιοι; Και όμως δεν μισούν εκείνον που αμαρτάνει, ούτε τον κατακρίνουν, ούτε τον αποστρέφονται, αλλά υποφέρουν μαζί του, τον συμβουλεύουν, τον παρηγορούν, τον γιατρεύουν σαν άρρωστο μέλος του σώματός τους. Κάνουν τα πάντα για να τον σώσουν…Με την μακροθυμία και την αγάπη τραβούν τον αδελφό και δεν τον απωθούν, ούτε τον σιχαίνονται…
Ας αποκτήσουμε λοιπόν και εμείς αγάπη, ας αποκτήσουμε ευσπλαχνία για τον πλησίον. Και έτσι θ’ αποφεύγουμε να καταλαλούμε, να κατακρίνουμε, να εξουδενώνουμε τους άλλους. Ας βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον σαν να είμαστε μέλη του ίδιου σώματος…
Ο Θεός ας μας αξιώσει να προσέχουμε όσα μας συμφέρουν πνευματικά και να τα εφαρμόζουμε. Γιατί όσο φροντίζουμε και ενδιαφερόμαστε να εφαρμόζουμε όσα ακούμε, τόσο περισσότερο μας φωτίζει ο Θεός πάντοτε και μας διδάσκει το θέλημά Του.

(Αββά Δωροθέου, Έργα Ασκητικά, Εκδόσεις «Ετοιμασία», Ι. Μ. Αγίου Ιωάννου Προδρόμου Καρέα, Στ΄ Διδασκαλία (αποσπάσματα).
Πηγή: http://fdathanasiou.wordpress.com

Διάλογος μ' έναν ασκητή για την Προσευχή


- Γέροντα, πολλές φορές, όταν πάω να προσευχηθώ, χίλιες δύο δουλειές μού παρουσιάζονται. Τι να κάνω;
- Όχι, παιδί μου. Δεν πρέπει να σταματάς τότε την προσευχή σου. Να θυμάσαι ότι με όλα αυτά "δοκιμάζει" ο Θεός αν έχουμε πραγματικά διάθεση για προσευχή. Ο...πότε, αν προσπαθήσεις και επιμείνεις στην προσευχή, έρχεται ο Θεός σε βοήθεια και σκορπάει όλες τις δυσκολίες.
- Πολλές φορές, γέροντα, πάω να κάνω προσευχή και βαριέμαι!
- Όλα αυτά είναι του πονηρού, παιδί μου, που προσπαθεί να μας νεκρώσει πνευματικά. Αλλά εμείς δεν πρέπει να σταματάμε.
Άκου αυτή την ιστορία απ' το γεροντικό: Υπήρχε κάποιος μοναχός και κάθε φορά που ήταν να κάνει την προσευχή του, τον έπιανε ρίγος και πυρετός και το κεφάλι του πονούσε. Και έτσι έλεγε μέσα του: "Να. Είμαι άρρωστος και κοντεύω να πεθάνω. Ας σηκωθώ, λοιπόν, πριν πεθάνω και ας κάνω την προσευχή". Μ' αυτό, λοιπόν, τον λογισμό βίαζε τον εαυτό του και έκανε την προσευχή. Και μόλις τελείωνε η προσευχή, τελείωνε και ο πυρετός. Και πάλι μ' αυτό το λογισμό, ο μοναχός αντιστάθηκε και έκανε την προσευχή και έτσι νίκησε -με τη Χάρη του Θεού- τον πονηρό... Αυτό, παιδί μου, είναι παράδειγμα για όλους μας...

Tuesday, April 12, 2011

Ψαλμὸς Β’

Η χρήση των Ψαλμών από τον γέροντα Παίσιο Ψαλμὸς Β’ Για να δώσει φώτιση ο Θεός σε αυτούς που πηγαίνουν σε συνέδρια.
Κείμενον
1 Ἱνατί ἐφρύαξαν ἔθνη, καὶ λαοὶ ἐμελέτησαν κενά;
2 Παρέστησαν οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς, καὶ οἱ ἄρχοντες συνήχθησαν ἐπὶ τὸ αὐτὸ κατὰ τοῦ Κυρίου καὶ κατὰ τοῦ χριστοῦ αὐτοῦ.
3 Διαρρήξωμεν τοὺς δεσμοὺς αὐτῶν καὶ ἀπορρίψωμεν ἀφ’ ἡμῶν τὸν ζυγὸν αὐτῶν.
4 Ὁ κατοικῶν ἐν οὐρανοῖς ἐκγελάσεται αὐτούς, καὶ ὁ Κύριος ἐκμυκτηριεῖ αὐτούς.
5 Τότε λαλήσει πρὸς αὐτοὺς ἐν ὀργῇ αὐτοῦ καὶ ἐν τῷ θυμῷ αὐτοῦ ταράξει αὐτούς.
6 Ἐγὼ δὲ κατεστάθην βασιλεὺς ὑπ’ αὐτοῦ ἐπὶ Σιὼν ὄρος τὸ ἅγιον αὐτοῦ,
7 διαγγέλλων τὸ πρόσταγμα Κυρίου. Κύριος εἶπε πρός με· υἱός μου εἶ σύ, ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά σε.
8 Αἴτησαι παρ’ ἐμοῦ, καὶ δώσω σοι ἔθνη τὴν κληρονομίαν σου καὶ τὴν κατάσχεσίν του τὰ πέρατα τῆς γῆς.
9 Ποιμανεῖς αὐτοὺς ἐν ράβδῳ σιδηρᾷ, ὡς σκεύη κεραμέως συντρίψεις αὐτούς.
10 Καὶ νῦν, βασιλεῖς, σύνετε, παιδεύθητε, πάντες οἱ κρίνοντες τὴν γῆν.
11 Δουλεύσατε τῷ Κυρίῳ ἐν φόβῳ καὶ ἀγαλλιᾶσθε αὐτῷ ἐν τρόμῳ.
12 Δράξασθε παιδείας, μή ποτε ὀργισθῇ Κύριος καὶ ἀπολεῖσθε ἐξ ὁδοῦ δικαίας.
13 Ὅταν ἐκκαυθῇ ἐν τάχει ὁ θυμὸς αὐτοῦ, μακάριοι πάντες οἱ πεποιθότες ἐπ’ αὐτῷ.


Ἑρμηνευτικὴ ἀπόδοσις
1 Τί παράπονον ἔχουν καὶ ποίαν ὠφέλειαν περιμένουν οἱ ἐθνικοὶ καὶ εἰδωλολάτραι, αὐτοί, ποὺ σὰν ἵπποι ἀχαλίνωτοι καὶ ἀτίθασοι ἀνεστατώθησαν καὶ ἀφηνίασαν, διατί δὲ καὶ οἱ λαοὶ αὐτοὶ συνέλαβαν σχέδια ἀνόητα καὶ μωρά;
2 Ἐστάθησαν εἰς ἀπειλητικὴν παράταξιν οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς καὶ συνηθροίσθησαν οἱ ἄρχοντες ἀπὸ συμφώνου καὶ εἰς τὸν αὐτὸν τόπον κατὰ τοῦ κυριάρχου τῶν πάντων Θεοῦ καὶ κατ’ ἐκείνου τὸν ὁποῖον Αὐτὸς ὁ ἴδιος ἔχρισε προφήτην καὶ ἀρχιερέα καὶ βασιλέα.
3 Τὸ ἐπαναστατικόν των σύνθημα ὑπῆρξε τοῦτο: Ἂς σπάσωμεν τοὺς δεσμοὺς τῆς ὑποτελείας μας πρὸς τὸν Κύριον καὶ πρὸς τὸν Χριστόν του καὶ ἂς ἀποτινάξωμεν μακρὰν ἀπὸ ἐπάνω μας τὸν ζυγὸν καὶ τῶν δύο. Ἂς καταλύσωμεν τὴν κυριαρχίαν των καὶ ἂς ἐκμηδενίσωμεν τὸ κράτος των.
4 Ἀλλ’ αὐτός, ποὺ κατοικεῖ εἰς τοὺς οὐρανούς, θὰ γελάσῃ περιφρονητικῶς εἰς βάρος των καὶ ὁ Κύριος θὰ τοὺς περιπαίξῃ καὶ θὰ τοὺς χλευάσῃ.
5 Γρήγορα δὲ μὲ ἀγανάκτησιν θὰ ὁμιλήσῃ πρὸς αὐτοὺς καὶ μὲ τὴν τρομερὰν ἔκρηξιν τοῦ θυμοῦ του θὰ τοὺς συνταράξῃ.
6 Ἐγὼ δὲ ὁ Χριστὸς τοῦ Κυρίου παρὰ τὰς ἀντιδράσεις τῶν ἀσεβῶν ἐγκατεστάθην καὶ ἐνεθρονίσθην ὑπὸ τοῦ Κυρίου βασιλεὺς εἰς τὸ ὄρος τὸ ἅγιον τῆς Σιών, εἰς τὴν πόλιν Ἱερουσαλήμ,
7 διὰ νὰ ἐξαγγέλω καὶ νὰ κηρύττω τὸ πρόσταγμα τοῦ Κυρίου. Ἰδοὺ δὲ καὶ τὸ πρόσταγμά του μὲ τὸ ὁποῖον μὲ ἀνεβίβασεν ἐπὶ τοῦ θρόνου μου: Ὁ Κύριος εἶπε πρὸς ἐμέ· Υἱός μου, τὸν ὁποῖον ἐκ τῆς οὐσίας μου ἀϊδίως ἐγέννησα, εἶσαι Σύ. Ἐγὼ σὲ ἐγέννησα σήμερον, ὅτε ἀνέστησα ἐκ τοῦ τάφου καὶ ἐδόξασα τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν τὴν ὁποίαν ὑπερφυσικῶς, ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου, σοῦ ἔδωκα.
8 Ζήτησε ἀπὸ ἐμὲ καὶ θὰ σοῦ δώσω ὡς κληρονομίαν ὅλα τὰ ἔθνη καὶ θὰ θέσω ὑπὸ τὴν ἀπόλυτον κυριαρχίαν σου ὅλην τὴν γῆν μέχρι τῶν ἄκρων καὶ τῶν περάτων αὐτῆς.
9 Θὰ τοὺς κυβερνήσῃς μὲ ράβδον σιδερένιαν καὶ ἄθραυστον, καὶ ὅλους ἐκείνους ποὺ θὰ ἀνθίστανται εἰς σέ, θὰ τοὺς συντρίψῃς μὲ τόσην εὐκολίαν, σὰν νὰ ἦσαν ἀπὸ ἐκεῖνα τὰ εὔθραυστα ἀγγεῖα ποὺ ἀπὸ πηλὸν κατασκευάζει ὁ κεραμεύς.
10 Καὶ ἀφοῦ τόσον εὔκολα θὰ συντριβῇ κάθε ἀντίστασίς σας, βάλετε ἐγκαίρως γνῶσιν καὶ συνετίσθητε, ὦ βασιλεῖς· παιδαγωγήθητε ἀπὸ τὰ παθήματά σας καὶ γίνετε φρόνιμοι ὅλοι οἱ ἄρχοντες ποὺ κρίνετε καὶ δικάζετε τοὺς λαοὺς τῆς γῆς.
11 Διὰ τῆς εὐλαβοῦς τηρήσεως τῶν θείων ἐντολῶν δουλεύσατε μὲ φόβον καὶ σεβασμὸν τὸν Κύριον καὶ δοκιμάσατε τὴν εἰρήνην καὶ ἀγαλλίασιν ποὺ γεννᾷ εἰς τὰς καρδίας ὁ τρόμος, μήπως διὰ τῆς ἁμαρτίας ἐξοργίσητε τὸν Κύριον.
12 Σπεύσατε μὲ ὅλην σας τὴν δύναμιν νὰ ἐγκολπωθῆτε καὶ νὰ κρατήσητε στερεὰ τὴν σύνεσιν καὶ φρόνησιν, τὴν ὁποίαν χαρίζει ἡ θεία διδασκαλία τοῦ Υἱοῦ, μήπως ὀργισθῇ ἐναντίον σας ὁ Κύριος καὶ καταντήσετε εἰς τὸν ὄλεθρον, ὁ οποῖος ἐπιφυλάσσεται εἰς τοὺς ἀπομακρυνομένους ἐκ τῆς εὐθείας ὁδοῦ τῆς ἀρετῆς.
13 Ἐντὸς ὀλίγου θὰ ἀνάψῃ ὡς κάμινος ὁ θυμὸς τοῦ Κυρίου, καὶ τότε μακάριοι θὰ εἶναι ὅλοι ὅσοι θὰ ἔχουν στηριγμένην τὴν ἐλπίδα καὶ πεποίθησίν των εἰς αὐτόν.


Τὸ Ψαλτήριον τοῦ Προφήτου καὶ Βασιλέως Δαυΐδ,μετὰ συντόμου ἑρμηνείας
ὑπὸ Παν. Ν. Τρεμπέλα.
Ἔκδοσις:Ἀδελφότης Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ».

Σου έκλεψαν το κινητό; Μπλόκαρέ τους το τώρα!

Πώς θα αχρηστευτεί στα χέρια τους το κινητό που σου έκλεψαν;

ΜΑΘΕ ΠΩΣ... Οι έμποροι κινητών διατηρούν κρυφή αυτήν την πληροφορία ώστε ο κλέφτης να συνεχίσει να χρησιμοποιεί τις υπηρεσίες της κινητής τηλεφωνίας και να καταναλώνει και παράλληλα, το θύμα της κλοπής, να αγοράσει άλλο κινητό και να συνεχίσει και αυτό... να καταναλώνει...

.... Είναι ανάγκη να αποκτήσεις το serial number του κινητού σου. Πληκτρολόγησε *#06# και στην οθόνη σου θα εμφανιστεί ένας κωδικός. Αυτός ο κωδικός, μοναδικός στον κόσμο, είναι το serial number του κινητού σου. Σημείωσέ τον και φύλαξέ τον κάπου. Αν σου κλέψουν το κινητό, ειδοποίησέ τον παροχέα σου και δώστου αυτό τον αριθμό. Αυτό σημαίνει ότι το κινητό σου θα μπλοκαριστεί τελείως ακόμη και αν ο κλέφτης αλλάξει την κάρτα SIM. Πιθανόν να μην ανακτήσεις το κινητό σου αλλά τουλάχιστον θα έχεις τη βεβαιότητα ότι ο κλέφτης δεν θα το χρησιμοποιήσει ποτέ. Το ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ είναι ότι αν όλοι το εφαρμόσουμε αυτό, η κλοπή κινητών είναι κάτι το τελείως άχρηστο.

Monday, April 11, 2011

Οι ήρωες του ’21 βρίσκονται στον Παράδεισο, π. Πορφύριος


Η οιμιλία που πραγματοποίησε στην ακολουθία του Μεθέορτου Εσπερινού και της Γ´ Στάσης των Χαιρετισμών την 25ην Μαρτίου 2011, στον Ιερό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, ο Αρχιμανδρίτης π. Ανανίας Κουστένης

Ο χορός των 1000 χεριών.

Υπάρχει ένας καταπληκτικός χορός, ο λεγόμενος Guanyin - Χίλια χέρια.
Λαμβάνοντας υπ' όψη τον απόλυτα απαιτούμενο συντονισμό, θα εκπλαγούμε από το γεγονός, ότι αυτός εκτελείται από εντελώς κωφούς.
Ναι, σωστά διαβάζετε. Όλες οι 21 χορεύτριες, είναι εντελώς κουφές.
Στηριζόμενες μόνο στα σήματα από τους εκπαιδευτές τους που βρίσκονται στις τέσσερις γωνίες της σκηνής, αυτές οι θαυμάσιες χορεύτριες, προσφέρουν μία οπτική πανδαισία.
Το πρώτο σημαντικό διεθνές ντεμπούτο τους ήταν στην Αθήνα, στην τελετή λήξης των Παραολυμπιακών Αγώνων του 2004.
Αλλά εδώ και πολύ καιρό συμπεριλαμβάνονται στο ρεπερτόριο των κινέζικων Επιδείξεων Τέχνης "Ατόμων με Ειδικές
Ανάγκες", και ταξίδεψαν σε περισσότερες από 40 χώρες.
Το βίντεο καταγράφηκε εφέτος στο Πεκίνο, κατά τη διάρκεια του Εαρινού Φεστιβάλ.

Sunday, April 10, 2011

Η κλίμακα των 3 βαθμίδων(Όσιος Ισαάκ ο Σύρος)

O όσιος Ισαάκ ό Σύρος διακρίνει τρεις βαθμίδες,τις όποιες πρέπει να άνέβη ό αγωνιστής ορθόδοξος χριστιανός, για να φθάσει στον Θεό: α) την μετάνοια, β) την κάθαρση και γ)την τελείωση. 1. Ή μετάνοια, όπως όλοι μας γνωρίζουμε, είναι αλλαγή πορείας της ζωής μας."Ηθελα ο,τι ήθελα εγώ. Τώρα θέλω ό,τι θέλει ό Θεός. Αυτό είναι μετάνοια. Ή μετάνοια, αν και είναι ή αρχή της πορείας προς την κατά χάριν ένωοή μας με τον Θεό, εν τούτοις είναι ή θύρα της Χάριτος. Αυτό, βεβαίως, δεν σημαίνει ότι είναι μία προσωρινή βαθμίδα, αλλά είναι και πρέπει να είναι μία κατάσταση που να διαρκή πάντοτε. Πρέπει να μας γίνη τρόπος ζωής. Για τον λόγο αυτό ό προαναφερθείς όσιος μας λέγει: «Ή μετάνοια, ούτε καιροίς, ούτε πράξεσι περιορίζεται έως θανάτου», γιατί όσο τελειοποιούμαστε, τόσο περισσότερο γνωρίζουμε την δική μας ατέλεια. «Πρέπει να βρισκόμαστε μεταξύ φόβου και ελπίδος», όπως έλεγε ένας Ρώσος στάρετς, ό όσιος Αμβρόσιος. 2. Ή κάθαρση, ή δεύτερη βαθμίδα, κατά τον όσιο Ισαάκ, είναι ή άπελευθέρωση από τα πάθη. Αυτή αποκτάται μέσω του Ίερού Μυστηρίου της 'Εξομολογήσεως, της προσευχής και της συμμετοχής μας στο Ιερό Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Σέ όλα αυτά πρέπει να συμμετέχουν ό νους, ή λογική, ή θέληση,τα συναισθήματα κι αυτό ακόμη το σώμα.Κατ' αυτό τον τρόπο μεταποιούνται οι δυνάμεις της ψυχής και οι επιθυμίες, οι όποιες έχουν δαιμονοπονηθεί με τα πάθη και αρχίζουν να στρέφονται προς τον Θεό Πατέρα. Τοιουτοτρόπως, με την στροφή των επιθυμιών προς τον Θεό, μέσω της ορθοδόξου εκκλησιαστικής ασκήσεως,και την απομάκρυνση των ενοχών μέσω της Ιεράς Έξομολογήσεως επέρχεται ή κάθαρση, ή οποία οδηγεί στην μεταμόρφωση του πιστού. 3. Ή τελείωση,ή τρίτη βαθμίδα, είναι ή απόκτηση της ουσιαστικής και αληθινής αγάπης προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Ή κατάσταση αυτή είναι το πλήρωμα της Χάριτος. Ή αγάπη, κατά τον "Αγιο Διάδοχο, είναι «έκκαυσις άπαυστος και κόλλησις της ψυχής προς τον Θεόν δια της ενεργείας του Αγίου Πνεύματος»ενεργείας τον Άγίου Πνεύματος». Ό δέ "Οσιος Ιωάννης ό Σιναΐτης λέγει:«Νυν δε μου ψυχήν κεκαρδίωκας και ου δύναμαι κατέχειν σου την φλόγα...». Αυτή ή αγάπη δεν είναι από αυτόν τον κόσμο, άφού το όνομα της είναι θειο. «Ό Θεός αγάπη εστί», μας λέγει ό Ευαγγελιστής Ιωάννης. Ή ανόθευτη και «εν αλήθεια» αγάπη οδηγεί από την αστάθεια στην σταθερότητα, από την διπροσωπία στην απλότητα, από την ανωριμότητα του φόβου και της υποψίας στην ωριμότητα της άθωότητος και της εμπιστοσύνης. Με άλλους λόγους όδηγεϊ στην ζωή της εσωτερικής ειρήνης και ολοκληρώσεως. Τοιουτοτρόπως, αυτός ό δρόμος, τον όποιο μας υποδεικνύουν οι "Αγιοι Πατέρες μας, οδηγεί τον αγωνιστή ορθόδοξο πιστό στην κατά χάριν ένωση του με τον Χριστό. Ό άνθρωπος,πλέον, κεκα-θαρμένος, βυθίζεται στην άβυσσο της Θείας αγάπης, χωρίς να εξαφανίζεται. Χριστοποιειται,χωρίς να εκμηδενίζεται. "Ετσι, ενωμένος με τον Χριστό ό άνθρωπος,φθάνει να γίνη αληθινό τέκνο του Θεού Πατρός. Αυτός πλέον είναι ό "Αγιος. Συμπερασματικώς, μπορούμε να πούμε ότι ό άνθρωπος βρίσκεται σε μια διαρκή πορεία, μια πορεία προς συνάντηση με τον Αναστημένο Χριστό.Αύτη ή κατανυκτική περίοδος του Τριωδίου αυτό ακριβώς κάμνει, βοηθά τον πιστό αγωνιστή να πορευθή μέσα από την σωστή εκκλησιαστική άσκηση και να φθάση στην κατά χάριν ένωση του με τον Χριστό. Ή πορεία αυτή του ανθρώπου προς τον Θεό επιτυγχάνεται μέσω του Παναγίου Πνεύματος και της ανθρωπινής ελευθέρας επιλογής. Σ' αυτή την επιλογή καλούμαστε όλοι κατά την περίοδο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής. του Αρχιμανδρίτου Κυρίλλου Κωστόπουλου
http://proskynitis.blogspot.co
m/2011/04/3_06.html