Η επιείκεια του πνευματικού έσωσε μια ψυχή!

«Κάποτε επισκέφτηκε την Πάτμο ένας δημόσιος υπάλληλος. Αφού περάτωσε τις εργασίες του,  επισκέφτηκε τον Ευαγγελισμό προκειμένου να προσφέρει και εκεί τις υπηρεσίες του. Εδώ γνώρισε το Γέροντα Αμφιλόχιο και εντυπωσιάστηκε από την προσωπικότητά του.

Σε κάποια ευκαιρία ζήτησε  να εξομολογηθεί. Μετά την εξομολόγηση, ο Γέροντας τον συμβούλεψε να κάνει ορισμένο επιτίμιο και να κοινωνήσει το επόμενο Πάσχα.

Αυτά έγιναν το Σάββατο βράδυ. Το πρωί της Κυριακής, κατά τη Θεια Λειτουργία, ο αγαπητός  μας  εξομολογούμενος  περιέπεσε σε θλίψη και απελπισία. Ο Γέροντας  με τη διορατικότητά του αντιλήφθηκε την ψυχική του κατάσταση, τον πλησιάζει, τον χαϊδεύει απαλά στην πλάτη και του λέει:

-  Έχεις ευλογία να μεταλάβεις σήμερα.

Πράγμα το οποίο και έγινε. Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας αυτός, πλήρης ευγνωμοσύνης και βαθειάς συγκινήσεως, πλησιάζει τον Γέροντα και του λέει:

-  Σ’ ευχαριστώ, Γέροντα, για το δώρο. Σκεπτόμουν να φύγω και να μην επανέλθω πλέον πίσω. Είχα αποφασίσει να θέσω  τέρμα στη ζωή μου. Τώρα είμαι πρόθυμος να κάμω όσα επιτίμια θέλετε.

Έκτοτε έγινε ο πιο πιστός υποτακτικός»

(Ιγνατίου Τριάντη, Ο Γέροντας της Πάτμου Αμφιλόχιος Μακρής, στο «Η Εξομολόγηση» αρχιμ. Ιωάννου Κωστώφ, σελ. 250-251)

Στους Άγιους Τόπους ακόμα και σήμερα στέκονται τέσσερις γνωστοί βράχοι, στέκουν έτσι όπως στεκόντουσαν και στην εποχή του ερχομού του Χριστού στον κόσμο

Στους Άγιους Τόπους ακόμα και σήμερα στέκονται τέσσερις γνωστοί βράχοι, στέκουν έτσι όπως στεκόντουσαν και στην εποχή του ερχομού του Χριστού στον κόσμο.

Ο ένας είναι η πέτρινη σπηλιά στη Βηθλεέμ, όπου Αυτός γεννήθηκε, ο δεύτερος είναι ο βράχος στο Όρος των Πειρασμών, όπου Αυτός πειραζόταν από τον Σατανά, ο τρίτος βράχος είναι του Γολγοθά, στον οποίο σταυρώθηκε, κάτω από τον οποίο κηδεύτηκε , και όπου αναστήθηκε και ο τέταρτος είναι ο βράχος στο Όρος των Ελαιών, από τον οποίο ανελήφθη στους ουρανούς. Δηλαδή τέσσερα σημαντικότατα γεγονότα από τη ζωή του Σωτήρα είναι δεμένα με τους τέσσερις ακίνητους βράχους.

Δεν υπάρχει εκείνο το σπίτι στη Ναζαρέτ, όπου Αυτός ζούσε, ούτε εκείνο στη Καπερναούμ όπου είχε κατοικήσει. Δεν υπάρχει ούτε ένα κτίσμα στο οποίο Αυτός παρέμεινε, ούτε το παλάτι του Ηρώδη, ούτε εκείνο όπου ο Πιλάτος κοιμόταν, ακόμα ούτε ο ναός του Σολομώντα. Ότι χτίστηκε με το ανθρώπινο χέρι όλα τα έφθειρε ο χρόνος. Αλλά εκείνοι οι τέσσερις βράχοι, δημιουργημένοι από τον Θεό, στέκουν και σήμερα το ίδιο όπως και κάποτε.

Ώστε να μην μπορέσει κανείς να αμφιβάλει, ότι Αυτός όντως γεννήθηκε, ότι πειραζόταν σαν άνθρωπος, ότι σταυρώθηκε για τις ανθρώπινες αμαρτίες αλλά και αναστήθηκε, και ότι με δόξα ανελήφθη στους ουρανούς στην αιώνια πατρίδα Του, όπου περιμένει τους δικαίους Του.

Ήξερε ο Παντογνώστης την πέτρινη ανθρώπινη καρδιά και το ανθρώπινο λογικό που όλο αμφιβάλλει, γι’ αυτό σοφά έδεσε εκείνα τα τέσσερα μεγάλα γεγονότα με τους τέσσερις ακίνητους βράχους. Ενώ εάν ο Χριστός είχε γεννηθεί σε κάποιο σπίτι στην πόλη ή στο χωριό, άραγε θα υπήρχε ακόμα αυτό το σπίτι και θα μαρτυρούσε;

Δεν υπάρχει όχι μόνο το σπίτι αλλά ούτε η πόλη όπου γεννήθηκε ο Μέγας Αλέξανδρος. Δεν είναι γνωστή όχι μόνο η πόλη αλλά ούτε το κράτος, όπου γεννήθηκε ο μεγάλος Όμηρος. Ενώ η αγία Σπηλιά του Χριστού στη Βηθλεέμ στέκει και μαρτυρεί.

  Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται. Αγίου Νικολάου Βελιμιροβιτς

Πως περιέγραψε ο Ιταλός Πρέσβης στην Αθήνα Γκράτσι το διάλογο του με τον Μεταξά

   

  "Δέκα λεπτά πριν από τις 3 της νύχτας της 28ης Οκτωβρίου του 1940, ο στρατιωτικός μου ακόλουθος, ο διερμηνέας μου και εγώ, φθάσαμε στην καγκελόπορτα μιάς μικρής οικίας στην Κηφισιά, όπου έμενε ο Πρωθυπουργός της Ελλάδος. Στον φρουρό της οικίας είπα ότι επιθυμώ να δώ τον Πρωθυπουργό για κάτι πολύ επείγον. Ο φρουρός άρχισε να κτυπά το κουδούνι του εσωτερικού της οικίας, αλλά δεν ελάμβανε καμίαν απάντηση. Διερωτήθηκα εάν ήτο δυνατόν μια πρωθυπουργική κατοικία να μην απαντά αμέσως. Γιατί εγώ είχα εντολή να παραδώσω το τελεσίγραφον στις 3 π.μ. ακριβώς, της 28/10/1940, λόγω Δε της προσπάθειας μου να ακουσθεί το κουδούνι και να ανοίξει η πόρτα, η ώρα είχε ήδη φθάσει 3.

Επιτέλους το κουδούνισμα ξύπνησε τον ίδιο τον Μεταξά, που έκαμε την εμφάνισή του σε μια μικρή πλαϊνή πόρτα και αναγνωρίζοντάς με, με άφησε να περά

Η σημασία τῶν ἐθνικῶν ἑορτῶν

Τὰ ἔθνη, ἀγαπητοί μου, ἔχουν ἱστορία. Ὅπως ἱστορία ἔχουν καὶ τὰ ἄτομα. Κάθε ἄνθρωπος γράφει τὴν ἱστορία του πάνω στὴ γῆ. Κλείνει μέσα του θεϊκὲς δυνάμεις, ποὺ ἡ καλλιέργειά τους δημιουργεῖ μιὰ ποικιλία ἔργων, δημιουργεῖ πολιτισμό. Μικρὸς θεὸς ἀναδεικνύεται ὁ ἄνθρωπος ἀναπτύσσοντας τὸ «κατ᾿ εἰκόνα καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν» (Γέν. 1,26) ποὺ ἔλαβε.

Ἀλλ᾽ ἐὰν ὁ ἄνθρωπος παραμελήσῃ τὴν καλλιέργεια τῶν θεϊκῶν στοιχείων του καὶ θάψῃ τὰ τάλαντά του στὸν τάφο τῆς ὀκνηρίας καὶ πονηρίας, τότε καταντᾷ ἕνα ἁπλὸ βιολογικὸ ὄν, μὲ φυσικὲς μόνο ἀ­νάγκες, ἕνας πεπτικὸς σωλήνας ποὺ ἀκατάπαυστα γεμίζει καὶ ἀδειάζει, ἕνα ζῷο ποὺ βόσκει. Ἀλλ᾽ εἶνε δυνατὸν νὰ σβηστῇ τελείως ὁ σπινθήρας τῆς θεϊκῆς του προελεύσεως; Ὅσοι ἄνθρωποι ζοῦν σὰν τὰ κτήνη, μὲ ἔμβλημα τὸ ἐπικούρειο «Φάγωμεν καὶ πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνῄσκομεν» (Ἠσ. 22,13. Α´ Κορ. 15,32), αὐτοὶ ποὺ ἔπνιξαν τὸ πνεῦμα στὴν ὕλη, δὲν γράφουν ἱστορία, ἀφοῦ ἱστορία εἶνε ἡ ἐξιστόρησι εὐγενῶν καὶ ὑψηλῶν πράξεων.

Η προσφορά των γυναικών της Πίνδου στο δύσκολο πόλεμο εναντίον του Ιταλικού Φασισμού είναι ανεκτίμητη.

Η προσφορά των γυναικών της Πίνδου στο δύσκολο πόλεμο εναντίον του Ιταλικού Φασισμού είναι ανεκτίμητη. Για όλες αυτές τις γυναίκες ο Νικηφόρος Βρεττάκος (1911 - 1991) έγραφε: « Κι οι μάνες τα κοφτά γκρεμνά σαν Παναγιές τ' ανέβαιναν. Με την ευκή στον ώμο τους κατά το γιό πηγαίναν και τις αεροτραμπάλιζε ο άνεμος φορτωμένες κι έλυνε τα τσεμπέρια τους κι έπαιρνε τα μαλλιά τους κι έδερνε τα φουστάνια τους και τις σπαθοκοπούσε, μ' αυτές αντροπατάγανε, ψηλά, πέτρα την πέτρα κι ανηφορίζαν στη γραμμή, όσο που μες στα σύννεφα χάνονταν ορθομέτωπες η μιά πίσω απ' την άλλη .»

Τα αποσπάσματα που ακολουθούν είναι από την ομιλία – διάλεξη που έδωσε η Φρόσω Ιωαννίδη(1896-1986), μία από τις γυναίκες της Πίνδου όπως καθιερώθηκαν να λέγονται, το Μάρτη του 1975.

Άραγε...τι μπορεί να σημαίνει Κυριακή..;;

Για κάποιους Κυριακή σημαίνει δικαίωμα ανάπαυσης...

Για άλλους, ευκαιρία εκδρομής...

Όμως Κυριακή σημαίνει... λαχτάρα!

Ναι..!

Λαχτάρα να σταθώ στην κοινή προσευχή και να βρεθώ κοντά Του!!!

Ν' αφήσω το πνεύμα μου να στραφεί μόνο προς Αυτόν!!!

Και έχω κατάλληλο "ένδυμα" να Τον δεχθώ μέσα μου...

Να πλημμυρίσει τα σωθικά μου η Θεότητα...

Έτσι θα πάρουν νόημα και όλες οι υπόλοιπες ημέρες της εβδομάδος και θα είναι λαμπρές, αφού θα έχουν πάρει από την λαμπρότητα της ημέρας του Κυρίου.

Καλή σας Κυριακή!

Μέ τίς θλίψεις καί τούς πειρασμούς ὁ ἄνθρωπος καθαρίζεται

''Μέ τίς θλίψεις καί τούς πειρασμούς ὁ ἄνθρωπος καθαρίζεται. Εἶναι σάν τό χρυσό, πού τό βάζουν στό καμίνι γιά νά "καθαρισθεῖ" καί νά γίνει 24 καρατίων.Ἐμεῖς ὅμως εἴμαστε φυγόπονοι καί γογγύζουμε. Οἱ πραγματικοί Χριστιανοί στόν κόσμο τοῦτο θά πετροβοληθοῦν, θά διωχθοῦν, θά ἔχουν πειρασμούς.Ἀντίθετα, ὁ σατανᾶς τούς δικούς του ἀνθρώπους δέν τούς πειράζει, γι' αὐτό καί οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι, πού πᾶνε με τόν σατανᾶ, περνοῦν πολύ καλύτερα στόν κόσμο αὐτό, ἀλλά τούς περιμένει κόλαση. Συμφέρει ἑπομένως νά περάσουμε ἐδῶ δύσκολα καί ἐκεῖ καλά.''

~ Θησαύρισμα ἀπό τόν ἀείμνηστο Δημήτριο Παναγόπουλο†

ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ

«Εάν μια μέρα με δεις "γέρο"... εάν λερώνομαι όταν τρώω και δεν μπορώ να ντυθώ... έχε υπομονή. Θυμήσου πόσο καιρό μου πήρε για να σου τα μάθω...

Εάν όταν μιλάω μαζί σου επαναλαμβάνω τα ίδια πράγματα, μην με διακόπτεις, άκουσε με. Oταν ήσουν μικρός κάθε μέρα σου διάβαζα το ίδιο παραμύθι μέχρι να σε πάρει ο ύπνος.

Όταν δεν θέλω να πλυθώ μην με μαλώνεις και μην με κάνεις να αισθάνομαι ντροπή... Θυμήσου όταν έτρεχα από πίσω σου και έβρισκες δικαιολογίες όταν δεν ήθελες να πλυθείς. Όταν βλέπεις την άγνοιά μου στις νέες τεχνολογίες, δώσε μου χρόνο και μη με κοιτάς ειρωνικά, εγώ είχα όλη την υπομονή να σου μάθω το αλφάβητο.

Όταν κάποιες φόρες δεν μπορώ να θυμηθώ ή χάνω τον συνειρμό των λέξεων, δώσε μου χρόνο για να θυμηθώ και εάν δεν τα καταφέρνω μην θυμώνεις... Το πιο σπουδαίο πράγμα δεν είναι εκείνο που λέω αλλά η ανάγκη που έχω να είμαι μαζί σου και κοντά σου και να με ακούς.

Όταν τα πόδια μου είναι κουρασμένα και δεν μου επιτρέπουν να βαδίσω μην μου συμπεριφέρεσαι σαν να ήμουν ένα "βάρος", έλα κοντά μου με τα δυνατά σου μπράτσα, όπως έκανα εγώ όταν ήσουν μικρός και έκανες τα πρώτα σου βήματα.

Όταν λέω πως θα ήθελα να "πεθάνω"... μη θυμώνεις, μια μέρα θα καταλάβεις τι είναι αυτό που με σπρώχνει να το πω. Προσπάθησε να καταλάβεις πως στην ηλικία μου δεν ζεις, επιβιώνεις. Μια μέρα θα ανακαλύψεις ότι παρόλα τα λάθη μου πάντοτε ήθελα το καλύτερο για σένα, για να σου ανοίξω τον δρόμο.

Βοήθησέ με να περπατήσω, βοήθησέ με να τελειώσω τις ημέρες μου με αγάπη και υπομονή.

Σε αγαπώ παιδί μου...»

Ὁ διάβολος γνωρίζει τήν μεγάλη ὠφέλεια πού ἀποκομίζει ὁ ἄνθρωπος ἀπό τό μυστήριο τῆς ἐξομολογήσεως

''Ὁ διάβολος γνωρίζει τήν μεγάλη ὠφέλεια πού ἀποκομίζει ὁ ἄνθρωπος ἀπό τό μυστήριο αὐτό καί γιʹ αὐτό δίνει ἰδιαίτερο βάρος, ὥστε νά μήν ἐξομολογηθεῖ ὁ ἄνθρωπος ἤ ἄν ἐξομολογηθεῖ, νά κρύψει ἐν γνώσει του κάποια ἁμαρτήματα. Ὁ ἄνθρωπος ἀντί νά μετανοήσει, κάνει καλά ἔργα, εἶναι καλοσυνάτος, ἀνάβει καντήλια, πηγαίνει στά ἐρημοκκλήσια καί ἀνάβει κεριά ἴσα μέ τό μπόι του. Βρέ ἄνθρωπε, δέν ἐξομολογήθηκες, δέν μετανόησες, κάψε ὅλα τά κεριά τοῦ κόσμου, κάψε ὅλο τό λάδι τοῦ κόσμου, πήγαινε σέ ὅλα τά ἐρημοκκλήσια, μιά σου ἁμαρτία δέν σοῦ συγχωρεῖται! Μπορεῖς νά τό καταλάβεις αὐτό τό πρᾶγμα;...Ἅμα ὑπάρχει καλή προαίρεση μέσα στόν ἄνθρωπο, δέν δυσκολεύεται ὁ Θεός, νά τόν βγάλει μέ τόν τρόπο Του ἀπό τό σκοτάδι στό Φῶς. Δέν δυσκολεύεται ὁ Θεός ἀπό τίς ἁμαρτίες μας, ἁπλά ζητάει νά τοῦ ἐπιτρέψουμε νά μᾶς λύσει τά χέρια.''

~ Ιεροκήρυκος Δημητρίου Παναγοπούλου ☦

Ο όσιος Εφραίμ ο Σύρος, αποφάσισε κάποτε ν’ αφήση για λίγο την πολυπόθητη ησυχία του στην έρημο και να κατέβη στην πόλι.

Ο όσιος Εφραίμ ο Σύρος, ο περίφημος διδάσκαλος του ασκητισμού, αποφάσισε κάποτε ν’ αφήση για λίγο την πολυπόθητη ησυχία του στην έρημο και να κατέβη στην πόλι. Είχε επιθυμία να προσκυνήση τα άγια λείψανα, που βρίσκονταν τότε στην Έδεσσα της Συρίας, αλλά και να συναντηθή με εκκλησιαστικούς άνδρες, για να συζητήση μαζί τους δογματικές αλήθειες. Ζούσε σε μια εποχή, που η ορθή πίστι χτυπιόταν απ’ όλες τις μεριές από φοβερές αιρέσεις.

– Κύριε, προσευχήθηκε προτού ξεκινήσει, στείλε μου μπροστά μου, καθώς θα περνώ την πύλη της πόλεως, έναν άνθρωπο που να με διδάξη.

Μα τη στιγμή που έμπαινε στην πολυάνθρωπη Έδεσσα, ο πρώτος άνθρωπος που βρέθηκε στο δρόμο του, ήταν μια κοινή γυναίκα, που στάθηκε και τον κύτταζε αδιάντροπα. Ο όσιος παραπονέθηκε στον Κύριο, που παραχώρησε να βρη το αντίθετο απ’ ό,τι είχε ζητήσει. Ύστερα γύρισε αυστηρό το βλέμμα του στη γυναίκα και της είπε απότομα, για να της προκαλέση κάποια συστολή:

– Απορώ πως δεν κοκκινίζεις από ντροπή που τολμάς να με κυττάζης με τόση επιμονή.

– Εγώ του αποκρίθηκε εκείνη με ετοιμότητα, κάνω αυτό που μου ταιριάζει. Από την πλευρά σου πλάστηκα, εσένα πρέπει να κυττάζω. Του λόγου σου όμως, που πλάστηκες από το χώμα, καλά θα κάνης να έχης διαρκώς το βλέμμα σου ριγμένο σ’ αυτό.

Παίρνοντας τόσο σωστή απάντησι ο μέγας όσιος, ευχαρίστησε μ’ ευγνωμοσύνη τον Θεό. Πιο ωφέλιμη διδασκαλία απ’ αυτή δεν του χρειαζόταν πλέον.

Έστειλε μια φορά τον υποτακτικό του ο Αββάς Δωρόθεος ο Θηβαίος, να φέρη νερό από το πηγάδι

Έστειλε μια φορά τον υποτακτικό του ο Αββάς Δωρόθεος ο Θηβαίος, να φέρη νερό από το πηγάδι. Καθώς έσκυψε εκείνος να τραβήξη, είδε μέσα μια μεγάλη ασπίδα (σ.σ. εννοεί το φίδι). Άφησε συγχυσμένος τον κουβά κι’ έτρεξε στο Γέροντά του.

– Αββά, χαθήκαμε. Το νερό μας δηλητηριάστηκε. Βρήκα ασπίδα στο πηγάδι.

–  Κι αν ο διάβολος αποφασίση να ρίξη ασπίδες σ’ όλα τα πηγάδια, εσύ θα πεθάνης από τη δίψα; ρώτησε ο Γέροντας κουνώντας το κεφάλι του για τη δειλία του υποτακτικού του.

Ύστερα πήγε στο πηγάδι, πήρε τον κάδο κι’ έβγαλε μόνος του νερό. Έκανε το σημείο του σταυρού και ήπιε πρώτος, κατόπιν έδωσε στον υποτακτικό του.

– Όπου υπάρχει ο σταυρός, είπε, δε μπορεί να σταθή η κακία του εχθρού.

Για την προσευχή

Στην προσευχή μας σχεδόν όλες τις φορές αντί να μιλήσουμε με τον Θεό μιλάμε στον εαυτό μας. Μια συνεχή μουρμούρα, ένα παραμιλητό που όχι μόνο δεν μας προσφέρει επικοινωνία με τον Θεό αλλά μας αποκόπτει από κάθε τι εκτός από το εγώ μας. Λέμε ότι προσευχόμαστε αλλά δεν μιλάμε στον Θεό. Συζητάμε με τον εαυτούλη μας. Εκθέτουμε τους προβληματισμούς μας και έπειτα προσπαθούμε να βρούμε λύσεις, απαντήσεις. Καταστρώνουμε τα σχέδιά μας αφήνοντας τον Θεό απ' έξω. Κατ΄άλλα κρατάμε στο χεράκι μας κάποιο κομποσχοίνι.

-------------------------------------

Μα που είναι ο Θεός; Που είναι ο Θεός στην προσευχή μας; Που είναι αυτή η παραίτηση από το δικό μας σκεπτικό και η παράδοσή μας στο θέλημά Του;

Τον επικαλούμαστε να μας φωτίσει; ή Τον επικαλούμαστε να φωτίσει τους άλλους για να γίνουν όπως εμείς ή για να μας βοηθήσουν στα σχέδιά μας;

Η συμφιλίωση με τον εαυτό μας.

Κάποτε υπήρχε ένα πανέμορφο ελεφαντάκι το οποίο είχε εγκαταλείψει η μητέρα του για άγνωστους λόγους. Άγνωστους σε εμάς που καλούμαστε να ερμηνεύσουμε ένα γεγονός που δε ζήσαμε και δεν γνωρίζουμε το βάθος της υπόθεσης. Πάντως όπως και να έχει το ελεφαντάκι βρέθηκε μόνο του να περιπλανιέται μέσα στην ζούγκλα.

Κάποιοι ακτιβιστές επιστήμονες που μελετούσαν την περιοχή της ζούγκλας όπου είχε εγκαταλειφτεί το μικρό ζώο, το είδαν και πήραν την απόφαση να το πάρουν μαζί τους, έτσι ώστε να το περιθάλψουν στην πρόχειρη επιστημονική βάση που είχαν κατασκευάσει προσωρινά ως εφαλτήριο των ερευνών τους. Έτσι και έγινε.

Για λόγους ασφαλείας αλλά και για πρακτικούς καθαρά λόγους αφού ο χώρος τους ήταν πάρα πολύ μικρός, έδεσαν στο ελεφαντάκι με ένα μικρό μαλακό σχοινάκι από το ποδαράκι του έτσι ώστε να μην μπορεί να φύγει και να χαθεί αλλά και για να έχουν το γενικότερο έλεγχο του.

Το μικρό ελεφαντάκι έκανε αρκετές προσπάθειες να τραβήξει τον πάσαλο, προσπάθησε πολλές φορές να σπάσει το σχοινί με το οποίο το είχαν δεμένο αλλά είδε ότι δεν ήταν δυνατόν να τα καταφέρει. Καθότι μικρό ακόμη και αδύναμο δεν είχε αυτή την δυνατότητα.

Στην εν Χριστώ ζωή, δεν έχει τόσο σημασία τι λες αλλά πως το λες.

Υπάρχει μια όμορφη ιστορία, που λέει ότι ένας άγιος της εκκλησίας, δίδαξε σε ένα απλοϊκό μοναχό την μονολόγιστη ευχή, «Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησον με..». Καθώς έφευγε ο άγιος, ακούει τον μοναχό να λέει, «Κύριε Ιησού Χριστέ μη με ελεήσεις..». Είχε κάνει λάθος τα λόγια της προσευχής. Γυρίζει ο άγιος, έτοιμος να τον παρατηρήσει και βλέπει αυτό τον μοναχό να ρίχνει την κάπα του στον ποταμό, να ανεβαίνει πάνω, κι η κάπα ως άλλη βάρκα, να το μεταφέρει στην αντίπερα όχθη. Τότε θαυμάζοντας την αγία απλότητα του, του είπε, «πήγαινε πίσω και λέγε ότι νιώθεις».

Αυτή η ωραία με χαριτωμένα «μυθικά» στοιχεία ιστορία, μας φανερώνει μια μεγάλη πνευματική αλήθεια. Ότι στην εν Χριστώ ζωή, δεν έχει τόσο σημασία τι λες αλλά πως το λες. Δηλαδή εάν μετέχεις ως ύπαρξη σε αυτό που κάνεις και ζητάς. Η σχέση στέκει πάντα πιο δυνατή απο τις λέξεις. Δεν υπάρχουν ιερά λόγια, αλλά ιερές και καθαρές καρδιές, πρόσωπα μοναδικά και ανεπανάληπτα με τα οποία ο Θεός συνάπτει μοναδικές σχέσεις. Δεν έχει σημασία τι ξέρεις ή γνωρίζεις, αλλά πως ζεις και πόσο αγαπάς.

Ανθολόγιο Συμβουλών-"Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου.

Να ζητάμε να γίνει το θέλημα του Θεού. αυτό είναι το πιο συμφέρον, το πιο ασφαλές για μας και για όσους προσευχόμαστε. Ο Χριστός θα μας τα δώσει όλα πλούσια. Όταν υπάρχει έστω και λίγος εγωισμός, δεν γίνεται τίποτα.

Όταν ο Θεός δεν μας δίδει κάτι που επίμονα ζητάμε, έχει το λόγο Του. Έχει κι ο Θεός τα «μυστικά» Του.

Αν δεν κάνετε υπακοή (σε ιερέα-πνευματικό) και δεν έχετε ταπείνωση, η ευχή (δηλ. το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με) δεν έρχεται και υπάρχει και φόβος πλάνης.

Να μην γίνεται η ευχή (το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με) αγγαρεία. Η πίεση μπορεί να φέρει μια αντίδραση μέσα μας, να κάνει κακό. Έχουν αρρωστήσει πολλοί με την ευχή, γιατί την έκαναν με πίεση. Και γίνεται, βέβαια, κι όταν το κάνεις αγγαρεία. αλλά δεν είναι υγιές.

Ο σκοπός του διαβάσματος να είναι η εφαρμογή στον ίδιο μας τον εαυτό

Ο σκοπός του διαβάσματος να είναι η εφαρμογή στον ίδιο τον εαυτό μας, και όχι να αποστηθίζουμε, αλλά να εσωστηθίζουμε. Όχι να εξασκήσουμε την γλώσσα, αλλά να μπορέσουμε να δεχθούμε την πύρινη γλώσσα και να ζητήσουμε τα μυστήρια του Θεού. Με το να μαθαίνει κανείς πολλά, για να αποκτήσει γνώσεις και να κάνει τον δάσκαλο στους άλλους, και ο ίδιος να μη τα εφαρμόζει, δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να φουσκώνει το κεφάλι του με αέρα, και το πολύ – πολύ να ανέβει στη Σελήνη με μηχανές. Ο σκοπός του χριστιανού είναι να ανέβει στον Θεό δίχως μηχανές.

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Ο Έρωτας είναι ζωή. . .

Όταν ερωτεύομαι στην ουσία γεννιέμαι μέσα από τη σχέση μου και την αλληλοπεριχώρηση με το άλλο πρόσωπο.

Η ένωση μου με το άλλο πρόσωπο μου δίνει ζωή. Παρατηρούμε ότι ο ερωτευμένος δεν λογαριάζει τίποτα, ούτε τον θάνατο, είναι ικανός να θυσιαστεί για το πρόσωπο που έχει ερωτευτεί. Γιατί ο έρωτας είναι ένα υπαρξιακό δόσιμο που νικά ακόμα και τον θάνατο. Ιδαίτερα ο Θείος έρωτας είναι η υπέρτατη μορφή σχέσης μεταξύ Θεού και ανθρώπου.

Ο όσιος Ιωάννης της Κλίμακος προκειμένου να περιγράψει τη σχέση του ανθρώπου προς τον Θεό, χρησιμοποιεί εικόνες από την ερωτική ζωή μεταξύ ανδρός και γυναικός καθώς αναφέρει πως «μακάριος όστις τοιούτον προς Θεόν εκτήσατο έρωτα, οίον μανικός εραστής προς την εαυτού ερωμένην κέκτηται…ο όντως ερών το του φιλουμένου προσώπου φαντάζεται, και τούτο ένδον ενηδόνως περιπτύσσεται ο τοιούτος». Ενώ ο Όσιος όσο αφορά την προσευχή πάει ακόμα παραπέρα και χρησιμοποιεί μια άλλη «σκανδαλιστική» λέξη την έκφραση «Συνουσία». Λέει συγκεκριμένα ο Όσιος: «Ή προσευχή, ως προς την ποιότητα της είναι συνουσία και ενωσις του ανθρώπου με τον Θεόν, καί ως προς την ενέργεια της, σύστασις καί διατήρησις του κόσμου, συμφιλίωσις με τον Θεόν, μητέρα των δακρύων, καθώς επίσης καί θυγατέρα, συγχώρησις των αμαρτημάτων, ……….. Ή προσευχή είναι γι' αυτόν πού προσεύχεται πραγματικά, δικαστήριο καί κριτήριο καί βήμα του Κυρίου, πρίν από το μελλοντικό βήμα» (Λόγος ΚΗ', Περί Προσευχής, έκδ. Ί. Μονής Παρακλήτου, 1978).

Μήν ξεχνάτε τον Θεό

Μήν ξεχνάτε τον Θεό, γιατί μαζί Του είναι εύκολο να περνάς τις δυσκολίες· καί μοναξιά δεν υπάρχει καί η αδυναμία σας θα ενισχυθεί από τη δύναμη του Θεού. Η ταραχή του βίου μάς κυρίευσε, για να καταλάβουν οι άνθρωποι ότι δεν γίνεται να ζήσουν χωρίς Θεό.

Να, τώρα πολλοί πέρασαν το κατώφλι της εκκλησίας, αλλά μόνο εξωτερικά, ενώ εσωτερικά ακόμη είναι γεμάτοι ελπίδα στον εαυτό τους, στους ανθρώπους, Όμως ο Κύριος περιμένει πότε με την καρδιά μας και σαν παιδιά θα προσκολληθούμε πάνω Του. Τότε μόνο θα αλλάξουν όλα στη ζωή..

~ π. Ιωάννης (Κρεστιάνκιν)

Υπάρχει Εικονοστάσι στο σπίτι σας; – Οι Εικόνες ακούνε, οι εικόνες βλέπουν!

Υπάρχει Εικονοστάσι στο σπίτι σας; – Οι Εικόνες ακούνε, οι εικόνες βλέπουν!

Στο Ορθόδοξο σπίτι πρέπει να υπάρχει εικονοστάσι με Την εικόνα του Χριστού, της Παναγίας και την εικόνα του αγίου πού ιδιαίτερα τιμά ή οικογένεια.

Μια εικόνα δηλαδή στην όποια εικονίζεται ό Άγιος τού οποίου το όνομα φέρει ό οικοδεσπότης, ή μία ει­κόνα πού έρχεται κληρονομιά από το παρελθόν.

Στο δωμάτιο της Ορθόδοξης οικογένει­ας υπάρχουν τα στέφανα μέσα σε κα­σετίνα με εικόνα τού Χριστού και της Παναγίας, θα υπάρχει όμως και ό Εσταυρωμένος πάνω από κάθε κρεβάτι όλων των μελών της οικογενείας

Στο δωμάτιο των αγοριών εικόνες με τούς Αγίους πού έχουν τα ονόματα τους και στο δωμάτιο των κοριτσιών αντιστοίχως. Ακόμα κάπου πρέπει να υπάρχει το ει­κονοστάσι της οικογένειας με το καντήλι αναμμένο.

Ένα αγόρι παρακολουθούσε τη γιαγιά του, καθώς έγραφε κάτι σαν επιστολή και σε κάποια στιγμή τη ρώτησε:

Ένα αγόρι παρακολουθούσε τη γιαγιά του, καθώς έγραφε κάτι σαν επιστολή και σε κάποια στιγμή τη ρώτησε:

-Γιαγιά, τι γράφεις; Είναι κάτι για μένα;

Η γιαγιά σταμάτησε το γράψιμο και είπε στον εγγονό της:

-Ναι, γράφω για σένα, αγόρι μου. Το σημαντικότερο, όμως, δεν είναι οι λέξεις, αλλά το μολύβι που χρησιμοποιώ. Ελπίζω να είσαι σαν το μολύβι, που θα χρησιμοποιήσεις και συ, όταν θα μεγαλώσεις.

Το αγόρι κοίταξε πολύ περίεργα το μολύβι. Δεν έδειχνε τίποτε το ιδιαίτερο.

-Τι εννοείς γιαγιά; Είναι σαν όλα τα άλλα μολύβια που έχω δει, είπε.

-Αυτό εξαρτάται από το πώς βλέπεις τα πράγματα, του απάντησε η γιαγιά του και συνέχισε. Ο άνθρωπος «μοιάζει» με ένα μολύβι! Ναι! Και μάλιστα σε πέντε σημεία! Αν τα προσέξεις θα θυμάσαι πάντα πως πρέπει να ζεις και να συμπεριφέρεσαι μέσα στον κόσμο.

Αυτά τα σημεία είναι τα εξής:

Ένα μολύβι είναι τελείως άχρηστο, αν δεν υπάρχει ένα χέρι που το κρατά, για να γράφει. Αυτό το χέρι για τον άνθρωπο είναι ο Θεός. Μπορούμε να «γράψουμε» ιστορία με την καθοδήγηση του Θεού. Γι’ αυτό και μας δίδαξε ο Χριστός στο «Πάτερ ημών» να λέμε: «Γεννηθήτω το θέλημα Σου».

Όταν γράφουμε, πότε-πότε πρέπει να χρησιμοποιούμε την ξύστρα. Αυτό κάνει το μολύβι να υποφέρει λίγο, αλλά τελικά είναι πιο μυτερό. Και γι’ αυτό γράφει καλύτερα. Τον ίδιο ρόλο παίζουν οι δοκιμασίες και οι θλίψεις στη ζωή μας: Αν δείξουμε υπομονή, μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους. Αφού, αυτές είναι το έσχατο μέσο του Χριστού για να θεραπεύσει τον άρρωστο από την αμαρτία άνθρωπο. Γι’ αυτό λέει ο Χριστός: «Στον κόσμο θα έχετε θλίψη και πόνο. Μα έχετε θάρρος! Εγώ τον νίκησα τον κόσμο (=το αμαρτωλό φρόνημα του κόσμου)» (Ιωάν. 16,33).

Το μολύβι μας επιτρέπει πάντοτε να χρησιμοποιούμε γόμα, για να σβήνουμε τα λάθη της γραφής μας. Έτσι και η μετάνοια-εξομολόγηση είναι ο μόνος τρόπος για το «σβήσιμο» τη διόρθωση των λαθών-αμαρτιών μας. Αυτό γίνεται μέσω του ιερέα-πνευματικού πατέρα, σύμφωνα με την εντολή του Χριστού στους αποστόλους: «Όποιου συγχωρήσετε τις αμαρτίες, θα του συγχωρηθούν και όποιου θα τις κρατήσετε ασυγχώρητες, θα μείνουν ασυγχώρητες» (Ιω­άν. 20,23).

«Κάθε εμπόδιο για καλό»

Ὅσο πιό σκληρόκαρδος εἶναι ὁ ἄνθρωπος, τόσο πιό βαθιά θά εἶναι ἡ πτώση του. Ἕνα αὐγό σπάει καί ἀπό ὕψος 30 πόντων.

Ὅμως ἕνας βράχος πρέπει νά ἀνέβει πολύ ὑψηλά καί νά πέσει γιά νά συντριβεῖ.

Ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει πολύ σκληρή καρδιά, θά ἐπιτρέψει ὁ Θεός νά πετύχει κάποια πράγματα:

Νά ἀνέβει ψηλά καί κατόπιν νά πέσει βαρύγδουπα γιά νά συντριβεῖ, νά μαλακώσει, νά σπάσει.

Ὅμως ὁ μαλακός ἄνθρωπος, ὁ εὐαίσθητος, ὁ πονόψυχος μπορεῖ νά μήν ἔχει μεγάλες κοσμικές ἐπιτυχίες, νά βρίσκει ὅλο ἐμπόδια, αὐτό ὅμως τόν προστατεύει ἀπό μεγάλες πτώσεις, τίς ὁποῖες ἡ εὐαίσθητη καρδιά του δέν θά ἀντέξει.

Νά λοιπόν, πού τά ἐμπόδια στή ζωή μας εἶναι ἡ προστασία μας καί ὄχι ἡ κατάρα μας καί ἡ δοκιμασία μας.

Ἔτσι, ὅταν ὁ Θεός θέλει νά μᾶς γλιτώσει ἀπό ἐγωιστικά στραπατσαρίσματα βάζει ἐμπόδια στά σχέδιά μας.

Δηλαδή, τό ἐμπόδιο εἶναι ἡ προστασία ἀπό ἐγωιστικές πτώσεις.

Γι’ αὐτό ὁ λαός λέει:

«Κάθε ἐμπόδιο γιά καλό” καί κατ’κατ’ ἀναλογία “κάθε ἄνεση γιά κακό!»

Λέγουν οἱ Πατέρες «οὐδείς εἰσῆλθε μετ’ ἀνέσεως στόν παράδεισο».

 Ὡς ἐκ τούτου πρίν ἀπό κάθε πτώση, προηγεῖται ἐγωιστική ἄνεση καί πρίν ἀπό κάτι ὄμορφο, συντριβή καί ταπείνωση.

Άγιος Πορφύριος.

Η αγιότητα δεν βγαίνει στο παζάρι, ούτε χτυπά κουδούνια.

…Και ψάχνουμε να βρούμε έναν Γέροντα φωτισμένο. Γράφει ένας ηγούμενος γι αυτούς τους αναζητητές επισκέπτες του Αγίου Όρους: «Ζώντας στο Άγιον Όρος αρκετά χρόνια έχω διαπιστώσει αρκετές φορές την διάθεση των επισκεπτών ή προσκυνητών να συναντήσουν μια φωτισμένη μορφή, αποβλέποντας ωστόσο να συναντήσουν έναν μάγο ή έστω έναν θαυματουργό ή διορατικό ή προορατικό, περιορίζοντας ή μάλλον υποτιμώντας και αχρειώνοντας έτσι πολύ το πεδίο της εν Χριστώ αγιότητος». Δεν φαίνεται με την έρευνα και σχέση αυτή να επιδιώκουμε τόσο την κάθαρση των παθών μας, όσο το να χορτάσουμε την εγωιστική περιέργειά μας, που αν δεν το πετύχουμε, αρχίζουμε να αμφιβάλλουμε για την δυνατότητα της ύπαρξης σήμερα αγίων, και μπορεί να καταλήξουμε στην βλασφημία του Αγίου Πνεύματος, ισχυριζόμενοι ότι χάθηκαν σήμερα οι Άγιοι, λες και η αγιότητα βγαίνει στο παζάρι ή χτυπά κουδούνια -όπως έλεγε ένας μοναχός.

του Ιερομονάχου Μακαρίου, Γέροντος του Ιερού Χιλιανδαρινού Κελλιού Γέννησης της Θεοτόκου, Μαρουδά.

Ἑνωτικὲς προσπάθειες μετὰ τὸ σχίσμα καὶ ὁ σημερινὸς διάλογος

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ

Ὁ φύλαξ τῆς ὀρθοδόξου πίστεως εἶναι ὁ Λαὸς Αὐτό, τελικά, εἶναι τὸ μεγάλο δίδαγμα ἀπὸ τὶς ἑνωτικὲς προσπάθειες τῶν πρὸ τῆς Ἁλώσεως χρόνων. Ὁ Λαός, τὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα δηλαδή, εἶναι αὐτός, ποὺ διαφυλάσσει τὴν «ἅπαξ τοῖς ἁγίοις παραδοθεῖσαν πίστιν» ( Ἰούδα 3) καὶ τὴν προστατεύει ἔναντι τῶν παραχαρακτῶν καὶ ἀπεμπολητῶν της. Ὅλες οἱ ἑνωτικὲς προσπάθειες, κυρίως τῆς β’ περιόδου, μολονότι ὑπηρετοῦσαν συγκεκριμένη πολιτικὴ σκοπιμότητα, προερχόμενες ἀπὸ τὴν βασιλικὴ αὐλὴ καὶ διπλωματία, ἀποδοκιμάζονταν πάντοτε ἀπὸ τὴν πλειοψηφία τοῦ ὀρθοδόξου πληρώματος. Οἱ ἑνωτικὲς αὐτὲς προσπάθειες ἀπέτυχαν, λόγῳ τῆς σθεναρᾶς ἀντιστάσεως τοῦ ὀρθοδόξου Κλήρου καὶ τοῦ πιστοῦ σ’ αὐτὸν εὐσεβοῦς Λαοῦ. Αὐτὸ συνέβη, ἐπὶ παραδείγματι, ἐπὶ Μιχαὴλ Η΄ Παλαιολόγου, ὁ ὁποῖος ἐπιχείρησε νὰ χειραγωγήσει τὴν ἑνωτικὴ προσπάθεια, παρακάμπτοντας τὶς ἀντιδράσεις, ἀλλὰ «ἡ παράταξη τῶν ἀνθενωτικῶν παρουσίαζε πλέον ἰσχυρὰ ἐρείσματα στὸν Λαό».

Ὅσο καὶ ἂν ἔχει ἀποδυναμωθεῖ ἢ καὶ ἀλλοιωθεῖ τὸ ὀρθόδοξο φρόνημα τοῦ Λαοῦ μας μὲ τὴν συνειδησιακὴ διάβρωση ποὺ ὑφίσταται, ὁ εὐσεβὴς Λαὸς ὑπάρχει καὶ σήμερα καὶ μένει πιστὸς στὴν παράδοση τῶν Ἁγίων, ἀκολουθώντας πιστὰ τὴν πατερικὴ ὀρθόδοξη ἡγεσία του. Αὐτὸς ὁ Λαὸς ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ διακρίνει κάτω ἀπὸ τὶς λαϊκιστικὲς ἀγαπολογίες καὶ τοὺς ἐντυπωσιασμοὺς τῶν οὐνιτιζόντων τὴν ὑποκρισία καὶ συμπαιγνία κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας τῶν Πατέρων μας.

Γι’ αὐτὸ ἐπιμένει στὴν ἀρχή, ποὺ ἔθεσε ἡ «Ἀπάντησις τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου τῷ 1895 πρὸς τὸν Πάπα Λέοντα ΙΓ΄ : «Ἡ φυσικωτέρα ὁδὸς πρὸς τὴν ἕνωσιν ἐστιν ἡ ἐπάνοδος τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας εἰς τὸ ἀρχαῖον δογματικὸν καὶ διοικητικὸν καθεστώς». Κάθε ἑνωτικὴ προσπάθεια, ποὺ δὲν κινεῖται στὰ ὅρια τῆς αἰωνιότητος, ἀλλ’ ἀποβλέπει σὲ «πρόσκαιρον ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν» ( Ἑβρ. 11, 25), εἶναι καταδικασμένη σὲ ἀποτυχία, ὅπως οἱ ἑνωτικὲς προσπάθειες τῶν «βυζαντινῶν» αὐτοκρατόρων.

Δεν θα κολαστούμε γιατί αμαρτάνουμε αλλά επειδή δεν μετανοούμε!

Δεν θα κολαστούμε γιατί αμαρτάνουμε αλλά επειδή δεν μετανοούμε!

 Ενας αξιωματικός είχε στείλει τον ανηψιό του στην μονή Διονυσίου κοντά σε μένα. Ο ανηψιός είχε ζήσει όπως είχε ζήσει.. ανεξομολόγητος.. δεν είχε εξομολογηθεί ποτέ.. είχε κάνει ένα σωρό πράγματα το θέμα ήταν ότι τότε έτυχε να βρίσκεται στο μοναστήρι ένας δαιμονισμένος .. Τον είχαν κρατήσει από ελεημοσύνη και αγάπη οι πατέρες.

 Οποτε συναντούσε τον ανηψιό, το τι του φανέρωνε δεν λέγεται. Οτι είχε κάνει και δεν είχε κάνει .. Το μόνο που μπορούσαν να κάνουν οι πατέρες ήταν να τους κρατάνε χώρια να μη συμπίπτουνε και γίνουν επεισόδια μπροστά σε προσκυνητές και ακούνε οι προσκυνητές τι είχε κάνει ο νεαρός έξω στον κόσμο..

 Τελικά τον καταφέρανε τον νεαρό να εξομολογηθεί .. Κι είχε κάποια ελαφριά ψυχολογικά προβλήματα. Εξω από το μοναστήρι ήταν ένας πνευματικός, πήγε εκεί εξομολογήθηκε για πρώτη φορά στην ζωή του και γυρνάει στο μοναστήρι ..και να χει βγει τώρα στο παράθυρο ο δαιμονισμένος.. να τον βλέπει και να φωνάζει :

- ''ΣΕ ΠΕΤΥΧΑ!!! ΤΩΡΑ ΘΑ ΣΤΑ ΠΩ ΟΛΑ !!

- ΤΩΡΑ ΘΑ ΤΑ ΔΙΑΒΑΣΩ ΟΛΑ '' και έκανε τα χέρια του έτσι σαν να είχε βιβλίο και να φωνάζει :

- ''ΚΑΙ ΘΑ ΑΡΧΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ ΔΕΝ ΘΑ ΚΡΥΨΩ ΤΙΠΟΤΑ ''

.. και να αρχίσει όχι να φανερώνει αλλά αυτά που χε κάνει ο νεαρός,να ουρλιάζει και τι φώναζε: '' ΠΟΥ ΕΙΝ ΤΑ ;;; ΠΟΥ ΠΗΓΑΝΕ;;;; ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΒΛΕΠΩ ΤΙΠΟΤΑ?? '' Δεν έβλεπε πια τίποτα..

Αυτή είναι η εξομολόγηση.. Αυτό είναι το πετραχήλι του παπά.. Δεν θα κολαστούμε γιατί αμαρτάνουμε.. Ολοι αμαρτάνουμε. Θα κολαστούμε γιατί δεν μετανοούμε. Γιατί δεν αγωνιζόμαστε όπως αγωνίστηκαν κι οι άγιοι..

Μαρτυρία Αγιορείτου μοναχού Νίκωνος

Προσευχή πριν το φαγητό

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
(Ο Γέροντας θυμάται τα παιδικά του χρόνια). «Στο τραπέζι καθόμασταν όλοι μαζί. Κάναμε πρώτα προσευχή και υστέρα αρχίζαμε να τρώμε. Αν άρχιζε κανείς να τρώει, πριν ευλογηθεί το τραπέζι, λέγαμε: «αυτός πόρνευσε». Την έλλειψη εγκράτειας την θεωρούσαμε πορνεία. Είναι διάλυση της οικογενείας να έρχεται ο καθένας στο σπίτι, οποία ώρα θέλει, και να τρώει μόνος του χωρίς να υπάρχει λόγος».

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Αφού ο Θεός γνωρίζει ποιοι θα πάνε στην κόλαση, γιατί τους φέρνει στη ζωή;

Ο Χριστός για τον Ιούδα είπε ότι ήταν καλύτερα γι’ αυτόν να μην είχε γεννηθεί, για άγνωστο για μας λόγο. Οπωσδήποτε δεν ήταν απόλυτα αναγκαίος για τη σύλληψη και τη Σταύρωση του Χριστού.

Αν ο Θεός έφερνε στη ζωή μόνο όσους θα σώζονταν, τότε η γη θα ήταν παράδεισος από τώρα, δε θα υπήρχε πειρασμός και δοκιμασία των καλών.Στην παραβολή των ζιζανίων (Ματθ. 13,24-30 και 36-43) ο Χριστός λέει ότι ο διάβολος σπέρνει ζιζάνια ανάμεσα στο φυτεμένο σιτάρι, δηλ. διαστρέφει κάποιους ανθρώπους στην ανθρώπινη κοινωνία, και μέσω αυτών πειράζει τους καλούς συνανθρώπους τους.

Όλοι οι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα και του καλού και του κακού. Στην ανθρώπινη κοινωνία οι καλοί και οι κακοί συνυπάρχουν, αλληλοεπηρεάζονται και καμιά φορά αλλάζουν ρόλους. Ο Χριστός είχε πει την παραβολή των δύο υιών (Ματθ. 21,28-32), για να καταδικάσει τη συμπεριφορά των αμετανόητων φαρισαίων και να προβάλει τη μετάνοια των αμαρτωλών της εποχής Του. Ο πρώτος υιός, ενώ στην αρχή αρνήθηκε να πάει στο αμπέλι να εργασθεί, δεν πήγε τελικά. Αυτό σήμερα εφαρμόζεται στο ότι πολλοί κακοί άνθρωποι κάποια στιγμή στη ζωή τους μετανοούν και βρίσκουν το δρόμο της σωτηρίας, ενώ πολλοί καλοί, στα επόμενα στάδια της ζωής τους, χαλάνε.

Από το βιβλίο «Νεανικές Αναζητήσεις – Α’ Τόμος: Ζητήματα πίστεως» (σελ.157), Αρχ. Μαξίμου Παναγιώτου, Ιερά Μονή Παναγίας Παραμυθίας Ρόδου

Παραίνεση των αγίων πατέρων για προκοπή στην τελειότητα

Είπε η αμμάς Ευγενία: «Μας συμφέρει σαν ζητιάνοι να ζούμε, αρκεί μόνο να είμαστε μαζί με τον Ιησού. Γιατί όποιος είναι μαζί με τον Ιησού, είναι πλούσιος κι αν ακόμη υλικά είναι φτωχός. Αυτός ο οποίος προτιμά τα γήινα από τα πνευματικά, θα χάσει και τα δύο, ενώ εκείνος που επιθυμεί τα ουράνια, θα βρει οπωσδήποτε και επίγεια αγαθά».

Γεροντικόν

Όταν η Παναγία καθόταν στο τραπέζι μας

π. Δημητρίου Μπόκου

Κατά το Μάιο του 1929, τα λίγα χωράφια του χωριού και τα αμπέλια του κινδύνευαν να καταστραφούν τελείως από την επιδρομή αμέτρητων παμφάγων ακρίδων. Τρόπος να τις διώξουν δεν υπήρχε, ούτε μέσο να τις καταστρέψουν. Τα χτήματα ήταν στην απόλυτη κυριαρχία της φοβερής ακρίδας. Όλοι οι χωρικοί έβλεπαν με δέος, πόνο και απελπισία την επικείμενη καταστροφή. Μόνο ο πανάγαθος Θεός μπορούσε να βοηθήσει με το άπειρο έλεός του και με τις ικεσίες της προστάτιδάς μας Παναγίας της Πυρσόγιαννης.

Το ίδιο απόγευμα οι κάτοικοι του χωριού, με πρώτο τον ιερέα παπα-Ηλία Παπακώστα, πηγαίνουν ασθμαίνοντας να φέρουν τη θαυματουργό εικόνα της Παναγίας για να γλυτώσει η Χάρη της τα χτήματα από την ολική καταστροφή και εξαφάνιση.

Η ζήλια ρώτησε την κακία.

   Η ζήλια ρώτησε την κακία.

."Τι διαφορές έχουμε και μαλώνουμε συνέχεια;;".

. " Όταν θα γίνεις κακία θα μάθεις."..απάντησε η κακία.

Φύτεψε άνθη στις ρωγμές της πίκρας σου.

Φύτεψε άνθη στις ρωγμές της πίκρας σου.

 Κι ύστερα βρες ένα μικρούλι ξέφωτο

και κάθισε ν' απολαύσεις τ' άρωμά τους."

Η αληθινή αγάπη, μας εμπνέει να κάνουμε θυσίες χάριν του πλησίον

Όταν ο αδελφός μας σφάλλει, εμείς πρέπει να βαστάξουμε τον πειρασμό του. Η αληθινή αγάπη, μας εμπνέει να κάνουμε θυσίες χάριν του πλησίον... Χωρίς θυσία, με την κατάκριση μας, σπρώχνουμε τον αδελφό μας, που αμάρτησε, να πέση πιο χαμηλά, ενώ με την σιωπηλή θυσία της αγάπης μας και την μυστική προσευχή μας για εκείνον, ξυπνάμε την συνείδησή του, που σηκώνεται και τον κατηγορεί κι έτσι μετανοεί και διορθώνεται. Με την σιωπή σου βοήθησες το παιδί.

Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης ο διορατικός και θαυματουργός

Συγκλονίζει η τελευταία επιθυμία του Αγίου Παϊσίου - Τι είπε λίγο πριν «φύγει»

Συγκλονίζει η τελευταία επιθυμία του Αγίου Παϊσίου - Τι είπε λίγο πριν «φύγει»

Τα λόγια αγάπης που άλλαξαν τη ζωή του του γιατρού που χειρούργησε τον λαοφιλέστερο σύγχρονο Άγιο.

«Με κάλεσε λίγες ημέρες πριν κοιμηθεί, λέγοντάς μου κάτι που με συγκλόνισε: «Να προσεύχεσαι πρώτα για τους κεκοιμημένους, δεν μπορούν να προσευχηθούν για τον εαυτό τους». Κατάλαβα ότι γνώριζε τι θα συμβεί... Μόνο την τελευταία εβδομάδα της ζωής του με κάλεσε και μου είπε: «Τώρα θα σε παρακαλέσω να με αφήσετε με τον Θεό. Εκανα τα πάντα, έφαγα ακόμα και κρέας το οποίο μου είπες να φάω». Ηταν η τελευταία του επιθυμία... Θα εκμυστηρευτώ κάτι που δεν το ξέρουν πολλοί. Ο γέροντας αγαπούσε υπερβολικά τον κόσμο, έτσι την ημέρα που έβγαινε από το Θεαγένειο και τον αποχαιρετούσαν όλοι, μου είπε: «Θα ήθελα να ζήσω λίγο ακόμη». Αμέσως κατάλαβα γιατί το είπε, ήθελε να συνεχίσει να δίνει αγάπη στον κόσμο, παρά την ασθένεια και την κόπωσή του». Με αυτά τα λόγια αγάπης περιγράφει ο χειρουργός - ογκολόγος Γεώργιος Μπλάτζας ( υπήρξε επί 25 χρόνια διευθυντής του Τμήματος Ογκολογικής του Θεαγένειου Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης και αναπληρωτής καθηγητής του ΑΠΘ) τις τελευταίες στιγμές του Αγίου Παϊσίου.

Τὴν φιλοξενία παιδί μου νὰ τὴν ἀγαπᾶς γιατί αὐτὴ εἶναι ποὺ ἀνοίγει τὶς πύλες τοῦ Παραδείσου.

Τὴν φιλοξενία παιδί μου νὰ τὴν ἀγαπᾶς γιατί αὐτὴ εἶναι ποὺ ἀνοίγει τὶς πύλες τοῦ Παραδείσου. Μὲ αὐτὴ φιλοξενεῖς κι᾿ Ἀγγέλους «Ξένους ξένιζε ἵνα μὴ τῷ Θεῷ ξένη γένῃ».

Όσιος Αμφιλόχιος Μακρής της Ιεράς Νήσου Πάτμου

Συμβουλὲς συζυγίας. Τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσόστομου

… Ἐσύ, ὁ ἄνδρας, ἀκοῦς τὸν Παῦλο, ποὺ συμβουλεύει τὴ γυναίκα νὰ ὑποτάσσεται σ’ἐσένα, καὶ τὸν ἐπαινεῖς καὶ τὸν θαυμάζεις.

Ἄκου, ὅμως, τί λέει παρακάτω. Ἄκου τί ζητάει ἀπὸ σένα: «Οἱ ἄνδρες ν’ ἀγαπᾶτε τὶς γυναῖκες σας, ὅπως ὁ Χριστὸς ἀγάπησε τὴν Ἐκκλησία καὶ πρόσφερε τὴ ζωή Του γι’ αὐτήν» ( Ἐφ. 5:25). Εἶδες προηγουμένως ὑπερβολὴ ὑποταγῆς; Δὲς τώρα ὑπερβολὴ ἀγάπης. Θέλεις νὰ ὑπακούει σ’ ἐσένα ἡ γυναίκα σου, ὅπως ἡ Ἐκκλησία ὑπακούει στὸ Χριστό; Φρόντιζε κι ἐσὺ γι’ αὐτήν, ὅπως ὁ Χριστὸς γιὰ τὴν Ἐκκλησία. Κι ἂν χρειαστεῖ τὴ ζωή σου νὰ θυσιάσεις γι αὐτήν, κομμάτια νὰ γίνεις χίλιες φορές, τὰ πάντα νὰ ὑπομείνεις καὶ νὰ πάθεις, μὴν ἀρνηθεῖς νὰ τὸ κάνεις. Γιατὶ οὔτε κι ἔτσι θὰ ἔχεις κάνει κάτι ἰσάξιο μ’ ἐκεῖνο ποὺ ἔκανε ὁ Χριστὸς γιὰ τὴν Ἐκκλησία, ἀφοῦ ἐσὺ θὰ ἔχεις πάθει γι’ αὐτὴν μὲ τὴν ὁποία εἶσαι ἑνωμένος, ἐνῷ ὁ Κύριος ἔπαθε γι’ αὐτὴν ποὺ Τὸν ἀποστρεφόταν καὶ Τὸν περιφρονοῦσε.

Καθώς, λοιπόν, ὁ Χριστὸς ὄχι μὲ ἀπειλές, ὄχι μὲ βρισιές, ὄχι μὲ φοβέρες, ἀλλὰ μὲ πολλὴ ἀγάπη καὶ στοργή, μὲ φροντίδα καὶ θυσία κατόρθωσε νὰ ἐμπνεύσει τὴν εὐπείθεια σ’ ἐκείνην ποὺ τόσο Τὸν εἶχε λυπήσει, ἔτσι νὰ κάνεις κι ἐσύ, ἔτσι νὰ φέρεσαι στὴ γυναίκα σου.

Ἂν δὲν σὲ προσέχει, ἂν σὲ ἀντιμετωπίζει μὲ ὑπερηφάνεια, ἂν σοῦ δείχνει περιφρόνηση, θὰ μπορέσεις νὰ τὴ Συμμορφώσεις μὲ τὴν πολλὴ φροντίδα σου, μὲ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν καλοσύνη σου, ὄχι μὲ τὴν ὀργὴ καὶ τὸ φοβέρισμα. Μόνο ἕναν ὑπηρέτη μπορεῖς νὰ συνετίσεις ἔτσι, ἢ μᾶλλον οὔτε κι αὐτόν, γιατὶ γρήγορα θὰ ὀργιστεῖ καὶ θὰ φύγει ἀπὸ τὴ δούλεψή σου. Στὴ σύντροφο τῆς ζωῆς σου, στὴ μάνα τῶν παιδιῶν σου, στὴ βάση κάθε χαρᾶς μέσα στὴν οἰκογένειά σου, δὲν πρέπει μὲ ἀγριάδα καὶ ἀπειλὲς νὰ ἐπιβάλλεσαι, ἀλλὰ μὲ τὴν ἀγάπη καὶ τὸν καλὸ τρόπο.

Τί συζυγικὴ ζωὴ εἶναι αὐτή, ὅταν ἡ γυναίκα τρέμει τὸν ἄνδρα της; Καὶ ποια οἰκογενειακὴ θαλπωρὴ θὰ ἀπολαύσει ὁ ἄνδρας, ὅταν ζεῖ μαζὶ μὲ γυναίκα ποὺ τὴ μεταχειρίζεται σὰν δούλα; Κι ἂν πάθεις κάτι γιὰ χάρη της, μὴν τῆς τὸ χτυπήσεις…

Άς υποθέσουμε ότι θέλομε να διαβάσουμε, και κάποιος μας προτείνει να βγούμε περίπατο.

Άς υποθέσουμε ότι θέλομε να διαβάσουμε, και κάποιος μας προτείνει να βγούμε περίπατο. Για να μη λυπήσουμε τον πλησίον, είναι προτιμότερο να αφἠσουμε το διάβασμα;

Ειδικά για το θέμα των συζητήσεων και της φλυαρίας, λέει ο αββάς Ησαϊας, δεν μπορούμε να καταργούμε το θέλημα του Θεού, προκειμένου να μη λυπήσουμε τον άλλον. Εάν λοιπόν δεν θέλεις να πάς, θα του εκφράσεις πρώτα την χαρά σου και την διάθεσή σου να τον ακολουθήσεις, θα του πεις όμως, αδελφέ μου, είμαι άρρωστος, ή είμαι απασχολημένος, γι' αυτό δυσκολεύομαι να έρθω μαζί σου, ώστε να μην στενοχωρηθεί. Εάν μπορείς βέβαια, καλό είναι να πάς, εφόσον και τα βιβλία μας λένε ότι ακόμη και στο κελί σου εάν έρθει ο αδελφός σου και προσεύχεσαι, να σταματήσεις την προσευχή και να ασχοληθείς μαζί του. Εάν όμως σε πλησιάζει για κουβεντολόϊ, εάν η πείρα σε έχει διδάξει ότι αυτός πέφτει συνεχώς λόγῳ της φλυαρίας του, είναι βέβαιο ότι δεν θα μπορέσεις να ξεφύγεις την αμαρτία. Σε αυτή την περίπτωση θα του δείξεις την αγάπη σου, αλλά θα αρνηθείς. Αν λυπηθεί, είναι υπόθεση δική του.

Γέροντας Αιμιλιανός

Ο θρυλικός Μαύρος Καβαλάρης-Νικόλαος Πλαστήρας

Ήταν έντιμος στο έπακρο και πέθανε δίχως να κληροδοτήσει χρήματα στους απογόνους του, ενώ ο αδελφός του απασχολούνταν ως εργάτης, χωρίς να επικαλείται το όνομα του αδελφού του. Προς το τέλος της ζωής του, καταβεβλημένος από αλλεπάλληλα καρδιακά και εγκεφαλικά επεισόδια, ενώ έπασχε από φυματίωση, κατοικούσε στο Μετς, κοντά στο Παναθηναϊκό Στάδιο, όπου πέθανε πάμπτωχος σε στρατιωτικό ράντζο. Τον έντυσαν με νεκρικό κοστούμι, που αγόρασε ο προσωπικός του φίλος Διονύσιος Καρρέρ –γιατί ο ίδιος τον μισθό του τον πρόσφερε διακριτικά σε άπορους και ορφανά.

Ο γιατρός που κλήθηκε και υπέγραψε το πιστοποιητικό του θανάτου του, μέτρησε 27 σπαθιές και 9 σημάδια από βλήματα στο νεκρό του κορμί. Κληροδότησε 216 δραχμές, ένα χαρτονόμισμα δέκα δολαρίων και την προφορική διαθήκη, «Όλα για την Ελλάδα», στην ορφανή προσφυγοπούλα ψυχοκόρη του. Στα ατομικά του είδη βρέθηκαν ένα στρατιωτικό χρεωστικό, [ΣΥΠ 108], για ένα κρεβάτι που είχε χάσει κατά την διάρκεια των επιχειρήσεων στη Μικρά Ασία και 8 δραχμές με τη σημείωση να καταβληθούν στο Δημόσιο.

Ηταν ο Νικόλαος Πλαστήρας ...

Ο θρυλικός Μαύρος Καβαλάρης, ο αρχηγός των ευζώνων της Μικρασιατικής Εκστρατείας....Με τον υπουργό οικονομίας κατάφερε να μηδενίσει το χρέος της χώρας, και ως επιβράβευση έχασε τις επόμενες εκλογές από τον Γεώργιο Παπανδρέου ....

Πηγή: Φρυκτωρίες