Η ανακομιδή της τίμιας Ζώνης της Θεοτόκου

Η ανακομιδή της τίμιας Ζώνης της Θεοτόκου, άλλοι λένε ότι έγινε από το βασιλιά Αρκάδιο και άλλοι από το γιο του Θεοδόσιο τον Β'. Η μεταφορά έγινε από την Ιερουσαλήμ στην Κωνσταντινούπολη και την τοποθέτησαν σε μια χρυσή θήκη, που ονομάσθηκε αγία Σωρός. Όταν πέρασαν 410 χρόνια, ο βασιλιάς Λέων ο Σοφός άνοιξε την αγία αυτή Σωρό για τη βασίλισσα σύζυγο του Ζωή, που την διακατείχε πνεύμα ακάθαρτο. Όταν λοιπόν άνοιξε την αγία Σωρό, βρήκε την τίμια Ζώνη της Θεοτόκου να ακτινοβολεί υπερφυσικά. Και είχε μια χρυσή βούλα, που φανέρωνε το χρόνο και την ήμερα που μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Αφού λοιπόν την προσκύνησαν, ο Πατριάρχης άπλωσε την τιμία Ζώνη επάνω στη βασίλισσα, και αμέσως αυτή ελευθερώθηκε από το δαιμόνιο. Όποτε όλοι δόξασαν το Σωτήρα Χριστό και ευχαρίστησαν την πανάχραντη Μητέρα Του, η οποία είναι για τους πιστούς φρουρός, φύλαξ, προστάτις, καταφυγή, βοηθός, σκέπη, σε κάθε καιρό και τόπο, ήμερα και νύκτα.

Στη συνέχεια η Αγία Ζώνη τεμαχίστηκε και τεμάχιά της μεταφέρθηκαν σε διάφορους ναούς της Κωνσταντινούπολης. Μετά την άλωση της Πόλης από τούς Σταυροφόρους το 1204 μ.Χ., κάποια τεμάχια αρπάχτηκαν από τους βάρβαρους και απολίτιστους κατακτητές και μεταφέρθηκαν στη Δύση. Ένα μέρος όμως διασώθηκε και παρέμεινε στην Κωνσταντινούπολη και μετά την απελευθέρωση της Πόλης από τον Μιχαήλ Η' Παλαιολόγο. Φυλασσόταν στον ιερό ναό της Θεοτόκου των Βλαχερνών. Η τελευταία αναφορά για το άγιο λείψανο είναι ενός ανώνυμου Ρώσου προσκυνητή στην Κωνσταντινούπολη μεταξύ του 1424 και 1453 μ.Χ.

Ιστορία από εξομολόγηση

Κάποτε ένας διακριτικός ασκητής βρέθηκε σε μια αίθουσα ενός μοναστηρίου, όπου υπήρχαν πολλοί άνθρωποι, που περίμεναν τη σειρά τους, για να εξομολογηθούν. 

Σε κάποια στιγμή, διέκρινε ένα διάβολο σε μια γωνία του χώρου, που οι άλλοι δεν τον έβλεπαν. Απόρησε ο ασκητής για την παρουσία του εκεί και τον πλησίασε και τον ρώτησε τί ζητάει εδώ, ανάμεσα στους ανθρώπους. Οι άλλοι, βλέποντας τον ασκητή να μιλάει μόνος του, απόρησαν. Ο ασκητής τον ξαναρώτησε, αυτή τη φορά φωναχτά, γιατί ο διάβολος δεν του αποκρινόταν.

Τότε ο διάβολος παρουσιάζεται εμφανώς σε όλους και μπροστά στα κατάπληκτα και φοβισμένα μάτια των ανθρώπων, αποκάλυψε το εξής:

- Ήρθα εδώ, για να δώσω κάτι σε κάποιον.

- Τί να τον δώσεις, ρώτησε ο ασκητής.

Και ο διάβολος του είπε:

- Είχα πάρει από έναν άνθρωπο, που είναι ανάμεσά μας, την ντροπή του, για να τον ωθήσω να διαπράξει μια αμαρτία και τώρα ήρθα εδώ, για να του επιστρέψω την ντροπή του, για να μην εξομολογηθεί εκείνη την αμαρτία.

Αυτά είπε και εξαφανίστηκε ο διαβολος από μπροστά τους.

Και απευθυνόμενος ο ασκητής στους πιστούς που ήθελαν να εξομολογηθούν, τους είπε:

- Έτσι λειτουργεί ο διάβολος! Και πολλοί από εμάς, αυτό παθαίνουν και ντρέπονται να εξομολογηθούν τις αμαρτίες τους. Αλλά να γνωρίζουμε, ότι εάν εν γνώση μας αποκρύψουμε μία αμαρτία κατά την διάρκεια της εξομολόγησής μας, τότε να γνωρίζουμε ότι ο Θεός ούτε και αυτές που εξομολογηθήκαμε, μας τις συγχωρεί...

Μία συγκινητική διδακτική ιστορία

"Ένα κρουαζιερόπλοιο άρχισε να βουλιάζει στη θάλασσα και έπρεπε άμεσα να εκκενωθεί από τους επιβάτες. Ένα ζευγάρι έτρεξε γρήγορα προς τις σωσίβιες λέμβους. Όταν έφτασαν όμως, είδαν έντρομοι ότι υπήρχε χώρος για να σωθεί μόνο ένα άτομο. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο άντρας έσπρωξε τη σύζυγό του και πριν προλάβει εκείνη να αντιδράσει, πήδηξε αυτός μέσα στη βάρκα.

Τότε η γυναίκα του, η οποία στέκονταν στο πλοίο που βυθίζονταν, φώναξε στον σύζυγό της μια φράση».

Η δασκάλα σταμάτησε την αφήγηση της, γύρισε προς τη τάξη και ρώτησε τα παιδιά:

«Τι νομίζετε ότι του φώναξε;»

Οι περισσότεροι από τους μαθητές με ενθουσιασμό απάντησαν ότι η σύζυγος φώναξε: «Σε μισώ!», «Δεν το περίμενα ποτέ αυτό από εσένα» και «Νόμιζα ότι με αγαπούσες».

Η δασκάλα παρατήρησε ένα αγόρι που ήταν συνέχεια σιωπηλό. Τον ρώτησε τι πίστευε ότι φώναξε η σύζυγος και αυτός της απάντησε:

«Κυρία, νομίζω ότι του φώναξε: «Να προσέχεις το παιδί μας»».

Έκπληκτη η δασκάλα τον ρώτησε: «Έχεις ακούσει ξανά αυτή την ιστορία;»

Το αγόρι κούνησε το κεφάλι του αρνητικά: «Όχι, αλλά αυτό ήταν που είπε και η δική μου μαμά στον μπαμπά μου, λίγο πριν πεθάνει από την αρρώστια της».

Η δασκάλα γύρισε προς τα παιδιά και τους είπε με χαμηλή φωνή:

«Η απάντηση είναι σωστή».

Όλα τα καλά κάποια στιγμή τελειώνουν.

Λίγες σκέψεις μετά τις διακοπές από τον αδελφό Χ.Κ.

Όλα τα καλά κάποια στιγμή τελειώνουν.Έτσι και οι διακοπές φτάσαν στο τέλος τους για φέτος.

Τώρα βρισκόμαστε πάνω στο καράβι της επιστροφής και προσωπικά αναλογίζομαι τις όμορφες στιγμές που περάσαμε στην Πάρο. Προσπαθήσαμε να ξεκουράσουμε όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή διότι αυτή έχει μεγαλύτερη ανάγκη την σημερινή παλαβή εποχή από ξεκούραση.

Βυθισμένοι καθημερινά στην φασαρία και την ένταση της πόλεως χάνουμε τον εαυτό μας.Σαν να σκληραίνουμε κάπως βρε αδερφέ χωρίς να το καταλαβαίνουμε.Νεύρα,ένταση,άγχος,διαπληκτισμοί χωρίς τελειωμό.

Μόλις όμως έρθει η στιγμή να φύγεις μακριά από την Αθήνα και να κάτσεις δίπλα στην θάλασσα,αρχίζεις να παρατηρείς το νησιώτικο τοπίο και μία ηρεμία έρχεται μέσα στην καρδιά σου. Η ηρεμία αυτή αυξάνεται όταν περπατάς μέσα στα καλντερίμια παρατηρώντας τα κυκλαδίτικα άσπρα σπιτάκια με τα μπλε ή καφέ παράθυρα στολισμένα με ανθισμένες μποκαμβίλιες.Όταν πια ξεκινήσεις και τις επισκέψεις στις μονές και γενικότερα στα όμορφα κυκλαδίτικα προσκυνήματα αρχίζεις την πνευματική ανάταση για τα καλά αφήνωντας πίσω την κούραση εντελώς.

Κάτι ανθρώπινο που επίσης βιώσαμε είναι η καλημέρα που μας λέγανε οι ντόπιοι κι ας μην μας γνωρίζανε. Όσοι ζούμε στις πόλεις,γνωρίζουμε ότι η 'καλημέρα' απλά δεν υπάρχει...

Κάθε λέξη της προσευχής είναι για τον κεκοιμημένο όπως μια σταγόνα νερού για ένα διψασμένο.

Συγγενείς και αγαπημένοι φίλοι των αποθανόντων! Κάντε ότι είναι αναγκαίο γι' αυτούς και ότι εναπόκειται στη δύναμη σας. Αντί να δαπανάτε χρήματα σε εξωτερικούς στολισμούς του φέρετρου και του τάφου, βοηθήστε τούς φτωχούς υπέρ της μνήμης των δικών σας κεκοιμημένων και ενισχύστε τις εκκλησίες, όπου προσφέρονται προσευχές υπέρ αυτών.

Δείξτε ευσπλαχνία στους αποθανόντες και φροντίστε για το καλό της ψυχής τους. Από αυτό το μονοπάτι θα περάσουμε όλοι.

Και τότε πόσο μεγάλη θα είναι ή επιθυμία μας να μας θυμούνται στις προσευχές. Ας είμαστε ευσπλαχνικοί με τούς κεκοιμημένους. Μόλις κάποιος αποβιώσει, καλέστε αμέσως έναν ιερέα, ό όποιος αναγιγνώσκει τη «Συγχωρητική ευχή μετά θάνατον». Καταβάλετε κάθε προσπάθεια προκειμένου ή νεκρώσιμη ακολουθία να τελεστεί σε εκκλησία, ενώ εσείς μέχρι τη στιγμή εκείνη να αναγιγνώσκετε το Ψαλτήριο στο προσκέφαλο του αποθανόντος.

Ή νεκρώσιμη ακολουθία δεν χρειάζεται να είναι περίτεχνη, αλλά δεν πρέπει να είναι συντομευμένη· μη σκέφτεστε τον εαυτό σας και τη δική σας άνεση, αλλά τούς αποθανόντες, τούς οποίους θα αποχωριστείτε για πάντα. Εάν στην εκκλησία υπάρχουν πολλοί κεκοιμημένοι ταυτοχρόνως, μη προβάλλετε αντίρρηση να τελεστεί κοινή νεκρώσιμη ακολουθία.

Ο μπαρμπα-Γιάννης των Ελλήνων

«Το μεγαλύτερο από όλα τα συμφέροντα της πατρίδος μας, εκείνο που αγκαλιάζει και περιλαμβάνει ολόκληρη την μελλοντική ευδαιμονία της, είναι η χριστιανική και εθνική εκπαίδευση των Ελληνοπαίδων. Χωρίς πίστη στον Θεό και αγάπη στην Πατρίδα και εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας, τα Ελληνόπουλα θα χαθούν στις ξένες χώρες. Φροντίστε λοιπόν να διατηρείτε άσβεστες στις ψυχές των μαθητών σας αυτές τις ύψιστες αξίες».

Ιωάννης Καποδίστριας

(Ο μπαρμπα-Γιάννης των Ελλήνων, σελ. 40)

Ο Άγιος Κοσμάς

Ο Άγιος Κοσμάς υπήρξε φωτοφόρος απόστολος του Ευαγγελίου, στα μαύρα χρόνια της τουρκικής σκλαβιάς. Η Εκκλησία του Χριστού, για να τιμήσει τον αγώνα και την προσφορά του, τον ονόμασε Ισαπόστολο.

Ο Άγιος Κοσμάς γεννήθηκε στο χωριό Ταξιάρχης της επαρχίας Αποκούρου που βρίσκεται κοντά στο χωριό Μεγάλο Δένδρο Ναυπακτίας, το 1714 μ.Χ., από γονείς ευσεβείς, που τον ανέθρεψαν εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Είκοσι χρονών μετέβη στο Άγιο Όρος, για να σπουδάσει στο εκεί νεοσύστατο σχολείο του Βατοπεδίου. Ο Άγιος Κοσμάς, ονομαζόταν αρχικά Κωνσταντίνος και μετά την αποφοίτηση του, πήγε στη Μονή Φιλόθεου, όπου έγινε μοναχός (1759 μ.Χ.) και κατόπιν Ιερομόναχος και έλαβε το όνομα Κοσμάς.

Ο Άγιος γνωρίζοντας ότι το Έθνος κινδύνευε, δεν ησύχαζε και φλεγόταν νύχτα-μέρα από τον πόθο να βγει και να διδάξει στους σκλαβωμένους Έλληνες τα Άγια Γράμματα. Όμως, θεωρούσε τον εαυτό του ταπεινό και αδύνατο να επωμισθεί τέτοιο φορτίο. Με θεία αποκάλυψη, πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου συνάντησε τον αδελφό του Χρύσανθο, που ήταν δάσκαλος. Αυτός του έκανε μερικά μαθήματα ρητορικής, που θα βοηθούσαν τον Κοσμά στο κήρυγμα. Έπειτα, αφού πήρε την άδεια του Πατριάρχη Σεραφείμ, όργωσε στην κυριολεξία την Ελλάδα, διδάσκοντας στους «ραγιάδες» το λόγο του Θεού.

Έτσι, ο Άγιος Κοσμάς, αρχικά κήρυξε στην Κωνσταντινούπολη και στην συνέχεια μετέβη στην Αιτωλοακαρνανία. Με νέα άδεια περιήλθε τα Δωδεκάνησα και το Άγιο Όρος. Ακολούθως περιόδευσε στην Θεσσαλονίκη, Βέροια, σε ολόκληρη την Μακεδονία, έφθασε στην Χειμάρα, επέστρεψε στην Νότιο Ήπειρο και από εκεί κατέληξε στη Λευκάδα και την Κεφαλληνία. Πήγε ακόμη στη Ζάκυνθο, Κέρκυρα και ξανά στην Βόρειο Ήπειρο.

῾Ο ἐγωισμός στον ἄνθρωπο ἐκδηλώνεται συνήθως ὡς ἑξῆς:

῾Ο ἐγωιστής ἔχει ὑπερβολική ἀγάπη προς τον ἑαυτό του με ταυτόχρονη τάση να ὑποτάξει το συμφέρον τῶν ἄλλων στο δικό του. Θέλει να τον ὑπηρετοῦν ὅλοι.

 Να σκέπτονται και να ἐπιθυμοῦν ὅλοι οἱ ἄλλοι, ὅπως αὐτός σκέπτεται κι ὅτι αὐτός ἐπιθυμεῖ.

Να μην τοῦ φέρει κανείς ἀντίρρηση, διότι πάντοτε ἔχει δίκαιο και ποτέ δεν κάνει λάθη.

Νά ἔχει αὐτός πάντοτε το λόγο, για κάθε θέμα και ὅλοι οἱ ἄλλοι να τον ἀκοῦνε με προσοχή, να ἐπιδοκιμάζουν αὐτά που λέγει και να τον θεωροῦν ἀλάθητο, ἐπίσης να χειροκροτοῦν κάθε πρωτοβουλία και πράξη του και να ἀκολουθοῦν πιστά τῆς κατευθύνσεις που δίδει.

 Θέλει ὅλοι να ἐργάζονται κι αὐτός να ἐπιβλέπει και να κρίνει την ἐργασία τους.

Με λίγα λόγια ὁ ἐγωιστής θέλει να εἶναι πάντοτε πρωταγωνιστής και ὅλοι οἱ ἄλλοι κομπάρσοι, ὑπηρέτες και ὑποχείριά του.

Μην προσκολλάστε και μην εξαρτάστε απο την αγάπη των ανθρώπων.

Μην προσκολλάστε και μην εξαρτάστε από την αγάπη των ανθρώπων. Είναι ατελής, λίγη, αδύναμη, ευκαιριακή, ιδιοτελής, πολλές φορές κατευθυνόμενη από πάθη και αδυναμίες.

Οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν τον ακριβή ορισμό της και νομίζουν πως αγαπούν και οι υπόλοιποι υποφέρουν άδικα, όταν νομίζουν πως την στερούνται η πως την έχασαν...

Αμέτρητα σ αγαπώ άλλαξαν άρδην, ξεχάστηκαν, έγιναν φύλλα στον άνεμο, διαψεύστηκαν, εκφυλίστηκαν, παραμορφώθηκαν και έγιναν όλα τα άλλα εκτός από την αγάπη...

Η αγάπη των ανθρώπων θέλει επιφύλαξη και κυρίως όχι εξάρτηση. Είναι καθ όλα αναξιόπιστη.

Η αγάπη Του Χριστού είναι πέρα από τα ανθρώπινα μέτρα, αποδεδειγμένα αληθινή και αξιόπιστη, ποτέ δεν χάνεται, ποτέ δε μειώνεται, δεν εκπίπτει, δεν αλλοιώνεται. Είναι η αγάπη που κρατά το Σύμπαν σε τάξη.

Είναι μια αγάπη που άνθρωπος ποτέ δεν θα μπορέσει να νοιώσει και να εκφράσει......

Η μέλισσα δεν πηγαίνει σε όλα τα λουλούδια.

Η μέλισσα δεν πηγαίνει σε όλα τα λουλούδια.

Αλλά και σ' αυτά που πηγαίνει, επιλέγει μόνο το καλύτερο.

Το ίδιο θα πρέπει να συμβαίνει και σ' εμάς...

Να αναζητούμε τα καλύτερα, τα ανώτερα, τα πνευματικότερα, τα γνήσια και αληθινά... οτιδήποτε δηλαδή "μυρίζει" Θεό..!

Μια καλημέρα από τα βάθη της καρδιάς μου!

Για να μην αμαρτάνουμε συντελούν:

Η μνήμη του θεού

Η μνήμη του θανάτου,των εσχάτων, της κρίσεως, η συχνή εξομολόγηση

Η μελέτη των Γραφών και ιερών βιβλίων 

Η προσευχή,Η προσοχή ώς και Η συμμετοχή στη θεία Κοινωνία...

Στάδια μετανοιας:

Συναίσθηση αμαρτωλότητας

Λύπη και συντριβή για τις αμαρτίες

Απόφαση για επιστροφή και

Ειλικρινής εξομολόγηση ενώπιον του Πνευματικού.

Ο απόστολος Παύλος: Απεκδυσάμενοι τον παλαιόν άνθρωπον συν ταις πράξεσιν αυτού και ενδυσάμενοι τον νέον.(Κολ.3 2)

Παλαιός άνθρωπος είναι:

Ο άνθρωπος της πλεονεξίας

Ο άνθρωπος του φθόνου και της ζήλιας

Ο άνθρωπος της ανηθικότητας

Ο άνθρωπος πάσης κακιάς.

Νέος άνθρωπος είναι:

Ο άνθρωπος της αυτάρκειας

Ο άνθρωπος της αγάπης

Ο άνθρωπος της αγνότητας

Ο άνθρωπος κάθε αρετής.

Δια να αποβεί κανείς νικητής χρειάζεται:

Να μην εμπιστεύεται ποτέ τον εαυτό του

Να έχει όλη την ελπίδα του στο Θεό

Να αγωνίζεται πάντοτε και

Να προσεύχεται αδιάλειπτα.

Άγιος Ειρηναίος επίσκοπος Λουγδούνου 23 Αυγούστου

Ο Άγιος Ειρηναίος, έζησε στα χρόνια του βασιλιά Μάρκου Αυρηλίου (160 μ.Χ.). (Πιθανόν να γεννήθηκε στη Σμύρνη, περί το 140 μ.Χ., διότι σε κάποιο από τα συγγράμματα του, Έλεγχος 3,3 λέει, ότι παιδί ακόμα γνώρισε τον επίσκοπο Σμύρνης Πολύκαρπο (βλέπε 23 Φεβρουαρίου). Ποιου δάσκαλου όμως μαθητής υπήρξε και πώς μπήκε στον ιερό κλήρο δεν γνωρίζουμε). Ήταν διάδοχος των αγίων αποστόλων και έκανε επίσκοπος της πόλης Λουγδούνου (σημερινής Λυών) της Γαλλίας (μετά τον μαρτυρικό θάνατο του προκατόχου του Ποθεινού). Αυτός όπως λένε, συνέγραψε πολλά συγγράμματα κυρίως δογματικά. Και μ' αυτά στήριξε πολλούς χριστιανούς στην ορθή πίστη, και τους γλίτωσε από τις πλάνες των διαφόρων αιρέσεων. Τέλος, αποκεφαλίστηκε και αυτός από τον βασιλιά Σεβήρο, το έτος 202 μ.Χ., παίρνοντας έτσι το αμάραντο στεφάνι του μαρτυρίου. Σήμερα τιμάμε και τη μνήμη των αγίων: Άγιος Λούππος,

Απόδοση εορτής κοιμήσεως Θεοτόκου

Άγιος Ειρηναίος επίσκοπος Σιρμίου

Όσιος Καλλίνικος Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης

Άγιοι Τριακονταοκτώ Μάρτρες που μαρτύρησαν στη Θράκη

Άγιος Αντώνιος επίσκοπος Σάρδης

Όσιος Νικόλαος ο Σικελιώτης

Όσιος Χαράλαμπος ο Νεοφανής

Ἡ ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν . Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

Ἀπαραίτητος ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ

Βάλτε μέσα τους ἀπὸ τὴν πρώτη ἡλικία τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ καὶ θὰ τὰ διατηρήση καλλίτερα ἀπὸ κάθε πατέρα. Αὐτὸ θὰ εἶναι τεῖχος στερρεός. Διότι, ὅταν κάθεται μέσα ὁ φύλακας, δὲν μᾶς χρειάζεται κανένα ἀπὸ τὰ ἔξω τεχνάσματα· ὅταν ὅμως δὲν ὑπάρχη ἐκεῖνος, ὅλα τὰ ἔξω γίνονται στὰ χαμένα. Αὐτὸ θὰ εἶναι σὲ αὐτὰ καὶ πλοῦτος καὶ δόξα καὶ ἔπαινος, αὐτὸ θὰ τὰ κάνη λαμπρά, ὄχι μόνο στὴ γῆ, ἀλλὰ καὶ στὸν οὐρανό. (Α’ Θεσσαλονικεῖς, ΣΤ΄ ΕΠΕ 22,480. PG 62,433)

«Δὲν θὰ εἶναι ἄμισθη ἡ παιδοτροφία»

Ἡ ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν δὲν θὰ μείνη γιὰ σᾶς χωρὶς μισθό. Αὐτὸ βέβαια λέγει καὶ στὴ συνέχεια λέγοντας: «Ἂν ὑπάρχουν μαρτυρίες γιὰ τὰ καλά της ἔργα, ἂν ἀνέθρεψε παιδιὰ» (Α΄ Τιμόθ. 5, 10), θέτοντας μαζὶ μὲ τὰ ἂλλα καὶ αὐτό.Διότι δὲν εἶναι μικρὸ αὐτό, τὸ νὰ προσφέρης δηλαδὴ στὸν Θεὸ τὰ παιδιὰ πού σοῦ δόθηκαν ἀπὸ τὸν Θεό. Ἂν λοιπὸν βάλλουν καλὰ θεμέλια καὶ βάθρο στὴν ἀνατροφή τους, θὰ ἔχουν μεγάλο μισθό, ὅπως πάλι θὰ τιμωρηθοῦν ἂν ἀμελήσουν.

Ἐπειδὴ καὶ ὁ Ἠλεὶ χάθηκε ἐξ αἰτίας τῶν παιδιῶν του· διότι ἔπρεπε νὰ τὰ νουθετῆ. Τὰ νουθετοῦσε βέβαια, ὄχι ὅμως ὅπως ἔπρεπε, ἀλλὰ μὴ θέλοντας νὰ τὰ λυπήση, καὶ αὐτὰ καὶ ὁ ἴδιος χάθηκαν.

Ἀκοῦστέ τα αὐτὰ οἱ πατέρες· παιδεύετε τὰ παιδιά σας μὲ παιδεία καὶ νουθεσία Κύριου, μὲ μεγάλη φροντίδα.

«Ἄγριον ἡ νεότης»

Θέλω να γίνω αυτοκράτορας

Σε κάποιο μοναστήρι, ένας έμπειρος γέροντας-ηγούμενος είχε αναθέσει σε έναν μοναχό, τη διακονία του μάγειρα. Ο μοναχός δέχτηκε με ευχαρίστηση τη διακονία αυτή και μεριμνούσε έτσι για την σωματική υγεία των μοναχών του μοναστηριού, μαγειρεύοντας όσο μπορούσε καλύτερα τα διάφορα φαγητά.

Κάποια μέρα, ο ηγούμενος έκανε μια επιθεώρηση στο μοναστήρι και όπως ήταν φυσιολογικό πέρασε και από το μαγειρείο. Εκεί συνάντησε τον νεαρό μοναχό και του έδωσε τα εύσημα για το ωραίο και το καλό φαγητό που φτιάχνει καθημερινώς. Μάλιστα στο τέλος της συζήτησης, του λέει ο ηγούμενος:

- Σου εύχομαι να γίνεις και διάκος!

Ο μοναχός του απάντησε με κάποια αφέλεια, λέγοντάς τον:

- Μόνο!

- Άντε και παππάς, συμπλήρωσε ο ηγούμενος.

- Μόνο γέροντα!

- Δηλαδή θέλεις να γίνεις και ηγούμενος;

Το μεγαλύτερο εμπόδιο για να κοινωνήσεις κατὰ τη γνώμη αδελφού, είναι η ασπλαχνία και η κατάκριση των άλλων .

 Το μεγαλύτερο εμπόδιο για να κοινωνήσεις κατὰ τη γνώμη αδελφού, είναι η ασπλαχνία και η κατάκριση των άλλων .

Μπορεί να νηστεύεις και να εκκλησιάζεσαι .

Να τηρείς τοὺς κανόνες της Ἐκκλησίας και να κάνεις πολλὰ ποὺ μυρίζουν λιβάνι . Γι' αὐτὸ καί απατούν - ξεγελούν και σε κάνουν να χάνεις το δρόμο .

Ἐσύ βέβαια , κάνεις πολλά . Να το πούμε αὐτό . Το ξέρω . Εύγε . Μα αν δὲν τηρείς και την πρώτη εντολὴ της αγάπης πως θα ενωθείς με αυτόν πού είναι η αγάπη ;

Ἂν δὲν μπορείς να χωνέψεις την πεθερά σου , να μιλήσεις στα παιδιά σου , να συγχωρέσεις τη μάνα σου , να κατανοήσεις τον πατέρα σου , να ενωθείς με την σύζυγό σου , να τηλεφωνήσεις στον αδερφό σου για ναμπείς μία κουβέντα γλυκιά τι να τα κάνω όλα τ' άλλα όπως π.χ πρόσφορα , κόλλυβα , λάδια , θυμιάματα , ἀρτοκλασίες κι ἀλάδωτες νηστείες ;

Ὁμιλίες και κηρύγματα ποὺ μένουν μόνο λόγια , λόγια , λόγια ...

Ὅλα κούφια .

Ονόματα γραμμένα στὰ χαρτιὰ "ὑπὲρ ὑγείας" καί ξεγραμμένα ἀπ' τὴν καρδιὰ μετ' ασπλαχνίας . Πάρ' το ἀπόφαση καί κατάλαβέ το . Δὲν είναι πίστη αυτὸ ποὺ έχεις .Κι άμα σε πόνεσα συγχώρα με ποὺ θα στὸ πω μα κι ἐγὼ αὐτὸ ἤθελα .

Να πονέσεις .

Για να βγεί απὸ μέσα σου το πύον ποὺ περνάς για αγιασμό ...

Γιατί οι ασεβείς στη ζωή τους είναι επιτυχημένοι; Γιατί ευτυχούν όλοι εκείνοι που παραβαίνουν συνεχώς τον νόμο Σου;

Εκείνοι όμως που είναι πραγματικά ταλαίπωροι και αξιολύπητοι είναι αυτοί που, ενώ είναι στιγματισμένοι από κάθε είδους αμαρτία, όχι μόνο δεν αφήνουν να φανεί κανένα σημάδι που θα αποκάλυπτε την κατοχή τους από τον διάβολο, αλλά και δεν υποφέρουν από καμιά δοκιμασία άξια των πράξεών τους.

Αυτό συμβαίνει γιατί εκείνοι είναι ανάξιοι για να δεχθούν αυτό το ταχύτατο και αποτελεσματικό φάρμακο, που προσφέρεται σ’ αυτή τη ζωή. Αυτοί, ανάλογα με «τη σκληρότητα και την αμετανοησία της καρδιάς τους», οι οποίες δεν καθαρίζονται με τις τιμωρίες της παρούσας ζωής, «μαζεύουν κατά του εαυτού τους θησαυρούς οργής, που θα εξαπολυθούν εναντίον τους κατά την ημέρα εκείνη, κατά την οποία θα ξεσπάσει η Θεία οργή και θα αποκαλυφθεί η δίκαιη κρίση του Θεού» (Ρωμ. 2, 5). Ημέρα κατά την οποία, «το σκουλήκι που θα τους κατατρώει δεν θα έχει τέλος και η φωτιά που θα τους κατακαίει δεν θα σβήσει ποτέ» (Ησ. 66, 24).

Αλλά και ο Προφήτης που προβληματίσθηκε από το γεγονός ότι οι Άγιοι δοκιμάζονται από συμφορές και θλίψεις, ενώ οι αμαρτωλοί, αντίθετα, βαδίζουν μέχρι το τέλος της ζωής τους χωρίς να δοκιμάσουν το μαστίγιο της ταπείνωσης -και μάλιστα πολλές φορές ζουν μέσα στην αφθονία

Κυριακή ΙΒ ΄Ματθαίου (Τοῦ πλουσίου νέου)

«Διδάσκαλε αγαθέ, τι αγαθόν ποιήσω ίνα έχω ζωήν αιώνιον;» (Ματθ. 19, 16)

Τίθεται το ερώτημα :

Δηλαδή μέχρι τώρα, τηρώντας τις εντολές Του, δεν Τον ακολουθούσε ;

Άρα, μπορεί να μην μοιχεύουμε, μπορεί να μην κλέβουμε, μπορεί να μην ψευδομαρτυρούμε, μπορεί να τιμούμε τον πατέρα και τη μητέρα μας, αλλά τον Κύριο μας να μην Τον ακολουθούμε ;

Μ’ αυτό φανερώνεται η πνευματική μας εκτροπή, που είναι να τηρούμε τις εντολές ως μια προσπάθεια επιβεβαίωσης μας, ως μια προσπάθεια να αποδείξουμε ότι η σωτηρία μας εξαρτάται από τον εαυτό μας, ότι η σωτηρία μας είναι ο εαυτό μας.

Πότε ακολουθούμε το Θεό;

Όταν δεν έχουμε θησαυρό άλλο μεγαλύτερο από το Χριστό.

Δηλαδή να μην έχουμε θησαυρούς; Παιδιά, περιουσία, σχέσεις;

Να έχουμε, αλλά να μην λειτουργούν υπεράνω του Χριστού και αντί του Χριστού, αλλά να είναι ενταγμένα στο Σώμα του Χριστού.

Ο πλούτος δεν εξαρτάται τόσο από την ποσότητα όσο από την εξάρτηση. Μπορεί να έχεις λίγα, αλλά να έχεις ήθος χειρότερο από κάποιον που έχει πολλά. Το ήθος σου να είναι το ήθος του πλουσίου, γιατί υπερεξαρτάσαι από αυτά τα πράγματα, τα λίγα, τα ελάχιστα. Η εμμονή δηλαδή του ανθρώπου σε οτιδήποτε  τον αποκλείει από το να δουν τα μάτια του το Θεό, να λατρέψει το Χριστό και να αναπαυτεί η καρδιά του, είναι ένδειξη συμπεριφοράς πλουσίου.

Κάνεις αγώνα και προσπαθείς και να η αμαρτία μπροστά σου. Και λες «μα γιατί, Θεέ μου, θέλω την τήρηση των εντολών σου». Το θέλεις, για να αποδείξεις στον εαυτό σου ότι είσαι ενάρετος και τα καταφέρνεις κι αξίζεις του παραδείσου.

Κάποιος άλλος μπορεί να πει : «Μα γιατί; Ήμουν καλός άνθρωπος, γιατί το παιδί μου έγινε έτσι; ». Για να σε κάνει ο Θεός να μην πιστεύεις σ’ αυτόν το πλουτισμό, που είναι απάτη. Διότι λειτουργεί αντί του Χριστού. Διότι δεν υπάρχει κανείς που να τα αγαπήσει περισσότερο από τον Χριστό. Νομίζεις ότι εσύ είσαι που θα τα αγαπήσεις περισσότερο;

Τι χρειάζεται ο άνθρωπος, ποια στάση ζωής να κρατήσει;

Να πάει με τα προβλήματά του, να πάει με την οποιασδήποτε μορφής προσωπική του χρεοκοπία και να πει στο Χριστό «Δεν μπορώ να κάνω τίποτα, αλλά έρχομαι σε Σένα, γιατί Εσύ είπες τα αδύνατα παρά ανθρώποις, δυνατά παρά τω Θεώ». Αυτή είναι η στάση που γεννά την πνευματική ζωή στον άνθρωπο. Αφήνουμε τον πλούτο μας και ζητούμε το έλεος του Θεού.

Τότε και μόνον τότε είμαστε ώριμοι να δεχθούμε τη Χάρη του Θεού και να καρποφορήσει το Άγιο Πνεύμα.

του Αρχιμανδρίτου Βαρνάβα Γιάγκου,

 αποσπάσματα από το βιβλίο «Αμαρτωλών Εκκλησία».

Μια μέρα ένας μαθητής αποφάσισε να προκαλέσει τον δάσκαλό του.

Μια μέρα ένας μαθητής αποφάσισε να προκαλέσει τον δάσκαλό του. Έτσι σκέφτηκε να του στήσει μια παγίδα.

Έπιασε μια πεταλούδα και την κράτησε στη χούφτα του. Όταν θα πήγαινε στο δάσκαλο θα τον ρώταγε τι είχε στο χέρι του.

Κι αν ο δάσκαλος το έβρισκε, τότε θα τον ρωτούσε εάν η πεταλούδα ήταν ζωντανή ή νεκρή. Στην περίπτωση που απαντούσε ότι η πεταλούδα ήταν ζωντανή, τότε θα έσφιγγε το χέρι του και θα τη σκότωνε και το αντίστροφο.

Όταν είχαν μάθημα λοιπόν, πλησίασε τον δάσκαλο, μπροστά σε όλους τους υπόλοιπους μαθητές, έτεινε το χέρι προς το μέρος του και τον ρώτησε:

– «Δάσκαλε, τι έχω στο χέρι μου;»

– «Την ψυχή σου έχεις παιδί μου», απάντησε ατάραχος ο δάσκαλος.

Ο μαθητής προβληματίστηκε για λίγο σκεπτόμενος την απάντηση. Κατέληξε ότι ο δάσκαλος είχε δίκιο. Η πεταλούδα ήταν μια ψυχή που θα μπορούσε να είναι και δική του. Ωστόσο, συνέχισε:

-«Και είναι ζωντανή η ψυχή μου δάσκαλε ή όχι;»

Ο δάσκαλος τον κοίταξε με καλοσύνη στα μάτια και του είπε χαμογελαστά: – «από το χέρι σου εξαρτάται».

Τίποτα δεν μπορεί να επηρεάσει την ψυχή μας παρά μόνο εάν το επιτρέψουμε εμείς οι ίδιοι!!!

Η Ορθοδοξία είναι η βασιλική οδός του Ευαγγελίου

Αγαπητά μου παιδιά,

…Είμεθα Ορθόδοξοι και ουσιαστικά δεν γνωρίζου με το ύψος, το βάθος, το πλάτος της Ορθοδοξίας. Θα πρέπει να την δούμε σε όλη την αγιότητα της.

Τι είναι Ορθοδοξία; Ορθοδοξία είναι η αλήθεια, το ορθό δόγμα περί του Θεού, περί του ανθρώπου και περί του κόσμου, όπως μας την έδωσε ο Ίδιος ο ενανθρωπήσας Θεός με την υπέροχη διδασκαλία Του, με την αγία ζωή Του και με την λυτρωτική θυσία Του, όπως την διετύπωσε κατόπιν η θεόπνευστος διάνοια και καρδία του Αποστόλου Παύλου, όπως την «ζωντάνεψε» ο μαθητής της αγάπης και οι άλλοι Ευαγγελισταί και Απόστολοι με το ουράνιον φως του Άγιου Πνεύματος, όπως την παρέδωσαν και σε μας οι πνευματοκίνητοι Πατέρες της Αλεξανδρείας, της Κωνσταντινουπόλεως, της Καππαδοκίας, της Συρίας, της Παλαιστίνης και του Αγίου Όρους αργότερα. Όλοι αυτοί από τον Ιερό Πολύκαρπο, τον μαθητή των Αποστόλων, μέχρι τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, ο όποιος εκοιμήθη στις αρχές του 19ου αιώνος, με την σοφία τους και την αγιότητα τους, με τις θυσίες και τους αγώνες τους μας παρέδωκαν την παρακαταθήκη της ορθής πίστεως και ζωής, τον θησαυρό της ορθοδόξου παραδόσεως.

Ορθοδοξία είναι η θαυμαστή εκείνη σύνθεσις δόγματος και ήθους, θεωρίας και πράξεως.

Ένα υπέροχο κείμενο από τόν Μητροπολίτη Λεμεσού κ.κ. Αθανάσιο.

Οι άνθρωποι που κάμουν τον Σταυρόν τους ή που φορούσαν τον Σταυρόν τους επάνω τους, γλύτωσαν από πολλές δυσκολίες και πολλά προβλήματα και πολλά μεγάλα κακά, τα οποία βρέθηκαν μπροστά τους. Αλλά και άνθρωποι που είχαν δυσκολίες προσωπικές, ο Γέροντας ο Παΐσιος τους έλεγε: βλέπεις τα παιδιά σου και είναι νευρικά και φωνάζουν, κάνουν, φτιάζουν, θα σταυρώνεις τα παιδιά σου ή το βράδυ που κοιμούνται πήγαινε και σταύρωσε τα παιδιά σου, ή του φέρνεις ένα ποτήρι νερό, σταύρωσέ το «Εις το Όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος», ν΄ αγιαστεί το νερό, να το πιεί και να΄ναι αγιασμένο, να δεχτεί μέσα του στην ψυχή του Χάριν Θεού, να ευλογηθεί, να αγιασθεί ο άνθρωπος. Και πράγματι, το΄ χουμε δει πολλές φορές ότι πολλοί άνθρωποι εμαλάκωσαν, ηρέμησαν, βρήκαν την υγείαν τους και παιδάκια μικρά και παιδιά μεγαλύτερα και ασθενείς άνθρωποι, με αυτήν την δύναμη του Τιμίου Σταυρού βρήκαν πολύ μεγάλην ωφέλεια και πολλήν Χάριν από τον Θεόν και πολλές φορές έγιναν πράγματα από τον Θεόν, τα οποία ανέτρεψαν τα δεδομένα τα φυσικά και την πορείαν των γεγονότων.

Να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τον Σταυρόν του Χριστού μας. Είναι κρίμα να έχουμε τέτοιον όπλον παντοδύναμον, πανίσχυρον, ισχυρότατον όπλον και να το αχριστεύομεν, είτε με την αμέλειάν μας, είτε με το να μην το χρησιμοποιούμε γιατί δεν το ξέρομεν πόσον σημαντικόν πράγμαν είναι και πόση δύναμη δίδει και πόσον σφραγίζει, αυτό το σημείον του Σταυρού, αήττητα, τα δεδομένα, τα πράγματα τα σπίτια μας, οπουδήποτε. Μπαίνομε, βγαίνομε στα σπίτια, στ΄ αυτοκίνητά μας, παντού, να μάθουμε να κάνουμε τον Σταυρόν μας.

Ο Άγιος της Βίτσας Ζαγορίου, Ιάκωβος ο Βαλαδήμος, Ο σύγχρονος ταπεινός ιεραπόστολος της Ηπείρου

Γέροντας «έπεσε» σε παγιδευμένες χειροβομβίδες και απλώς σκονίστηκε το ράσο του!

~ Μια ημέρα, κατά την περίοδο του εμφυλίου, στις 23 Ιανουαρίου του 1948, ο πατήρ Ιάκωβος επέστρεφε στο Μοναστήρι του από το χωριό Σουδενά, όπου είχε πάει για να λειτουργήσει, από το δρόμο του Ζαβρούχου. Η πεζοπορία διαρκούσε περίπου δύο ώρες.

Εν τω μεταξύ άνδρες του στρατού είχαν τοποθετήσει παγιδευμένες χειροβομβίδες στο δρόμο και περίμεναν στα γύρω υψώματα. Ξαφνικά εμφανίσθηκε από μακριά ο πατήρ Ιάκωβος να έρχεται, προσευχόμενος όπως πάντοτε, αφού εφάρμοζε το “αδιαλείπτως προσεύχεσθε”.

Άρχισαν να φωνάζουν οι στρατιώτες, μα ο πατήρ Ιάκωβος δεν τους άκουγε ευρισκόμενος σε υψηλές θεωρίες και απορροφημένος από τη γλυκύτητα της διαπροσωπικής του συναντήσεως με τον Κύριο της δόξης.

Έτσι προχωρώντας, έπεσε επάνω σε τέσσερις παγιδευμένες χειροβομβίδες τύπου “Μιλς”, οι οποίες και εξερράγησαν.

“Πάει ο παπάς”, είπαν όλοι και περίμεναν να φύγουν οι καπνοί και οι σκόνες και να δουν το ανατριχιαστικό θέαμα του διαμελισμού του. Έκπληκτοι, όμως, αντίκρισαν το Γέροντα Ιάκωβο κάτασπρο από τις σκόνες, να τινάζει τα ράσα του, χωρίς να έχει πάθει την παραμικρή αμυχή.

Το θαύμα επέτρεψε ο Θεός να γίνει, για να κερδηθούν ψυχές, αφού βλέποντας αυτό πολλοί στρατιώτες ζήτησαν να εξομολογηθούν κοντά του και τον πλησίασαν με δέος και θαυμασμό λέγοντας:

– Παππούλη, δεν έπαθες τίποτα;

Ἡ ψυχασθένεια, ἡ νευρασθένεια, εἶναι δαιμονικές καταστάσεις.

Οταν ὁ ἄνθρωπος ζεῖ χωρίς Θεό, χωρίς γαλήνη, χωρίς ἐμπιστοσύνη, ἀλλά μέ ἄγχος, ἀγωνία, κατάθλιψη, ἀπελπισία, ἀποκτάει ἀσθένειες σωματικές καί ψυχικές. Ἡ ψυχασθένεια, ἡ νευρασθένεια, ὁ διχασμός εἶναι δαιμονικές καταστάσεις. Δαιμόνιο εἶναι ἐπίσης καί ἡ ταπεινολογία. Τό λένε αἴσθημα κατωτερότητος. Ἡ ἀληθινή ταπείνωση δέν μιλάει, δέν λέει ταπεινολογίες, δηλαδή, «εἶμαι ἁμαρτωλός, ἀνάξιος, ἐλάχιστος πάντων…». Φοβᾶται ὁ ταπεινός μήπως μέ τίς ταπεινολογίες πέσει στήν κενοδοξία. Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ δέν πλησιάζει ἐδῶ. Ἀντίθετα, ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ βρίσκεται ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχει ἀληθινή ταπείνωση, ἡ θεία ταπείνωση, ἡ τέλεια ἐμπιστοσύνη στόν Θεό. Ἡ ἐξάρτηση ἀπό Ἐκεῖνον.

Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης ο διορατικός και θαυματουργός

Αν θέλεις να αφήσεις πολύ πλούτο στα παιδιά σου

Αν θέλεις να αφήσεις πολύ πλούτο στα παιδιά σου, άφησέ τους στην πρόνοια του Θεού. Αυτός, όταν Δει ότι Του δείχνεις τόση εμπιστοσύνη και Τον αναγνωρίζεις συγκληρονόμο, πώς δεν θα τους Εξασφαλίσει κάθε αγαθό;

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

Τί είναι η Προσευχή;

Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός έδωσε έναν υπέροχο ορισμό: «Η Προσευχή είναι η ανύψωσις του πνεύματος προς τον Θεόν».

Εμείς οι άνθρωποι, που είμεθα τόσο μικροί, αποσύρουμε γιά λίγη ώρα την σκέψη μας, με την προσευχή, από τη γη και την φήνουμε να ανεβεί ψηλά και να συναντήσει τον πλάστη του ανθρώπου και όλης της δημιουργίας.

Πλησιάζουμε το Θρόνο Του και συνομιλούμε μαζί Του, σε μιά ατμόσφαιρα φιλίας και αγάπης. Του λέμε τις χαρές μας και τις λύπες μας και Του αναθέτουμε τις αγωνίες και τους πόνους της καρδιάς μας. Εκείνος τα ακούει σαν καλός πατέρας και ειλικρινής φίλος.

Είναι αναγκαία η προσευχή;

Όλοι οι λαοί αναγνωρίζουν την ανάγκη της προσευχής, διότι είναι έμφυτο στον άνθρωπο να πιστεύει στο Θεό. Ο ίδιος ο Κύριος μας έδωσε το παράδειγμα. Παντού και πάντοτε προσηύχετο προς τον Ουράνιο Πατέρα Του και μέχρι την τελευταία του στιγμή, από τον σταυρό Του, προσηύχετο γιά τους σταυρωτάς Του.

Ο Θεός δεν έχει ανάγκη από την προσευχή μας. Ούτε οι δοξολογίες μας Του προσθέτουν δόξαν και λάμψιν. Εμείς, επειδή μόνοι μας δεν μπορούμε να επιτύχουμε σε τίποτε, έχουμε την ανάγκη του Θεού.

Η προσευχή είναι η ζωή της ψυχής μας. Όποιος δεν προσεύχεται είναι σαν το ψάρι έξω από το νερό, σαν το σπίτι χωρίς θεμέλια, σαν το πουλί χωρίς φτερά!…

Τί θα λέγαμε για ένα γλύπτη που θέλει να φτιάξει ένα άγαλμα χωρίς τη σμίλη; ή για ένα στρατιώτη που θέλει να πολεμήσει χωρίς όπλο; Έτσι και ο Χριστιανός δεν μπορεί να κερδίσει τον παράδεισο χωρίς την προσευχή.

Γι’ αυτό πρέπει να δουλεύουμε και να προσευχόμεθα, να σκεπτόμεθα και να προσευχόμεθα, να αγρυπνούμε και να προσευχόμεθα, να υποφέρουμε και να προσευχόμεθα, να ευτυχούμε και να προσευχόμεθα.

 Μερικοί όροι:

Η βραδινή προσευχή

-Γέροντα, λαϊκοί πού ζοῦν πνευματικά, ὅταν γυρίζουν τό βράδυ ἀπό τήν δουλειά κουρασμένοι, δυσκολεύονται νά κάνουν τό ἀπόδειπνο καί στενοχωροῦνται.

-Ὅταν ἐπιστρέφουν ἀργά τό βράδυ ἀπό τήν δουλειά καί εἶναι κουρασμένοι, ποτέ νά μήν στριμώχνουν μέ ἄγχος τόν ἑαυτό τους, ἀλλά πάντα μέ φιλότιμο νά λένε στόν ἑαυτό τους: «Ἐάν δέν μπορεῖς νά διαβάσεις ὁλόκληρο τό Ἀπόδειπνο, διάβασε τό μισό ἤ τό ἕνα τρίτο» καί νά προσπαθοῦν ἄλλη φορά νά μήν κουράζονται πολύ τήν ἡμέρα. Νά ἀγωνίζονται, ὅσο μποροῦν, μέ φιλότιμο καί νά τά ἐμπιστεύονται ὅλα στόν Θεό, καί ὁ Θεός θά ἐνεργήσει. Ὁ νοῦς πάντα νά βρίσκεται κοντά στόν Θεό. Αὐτή εἶναι ἡ καλύτερη μελέτη.

Ἀπό τό βιβλίο «Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι Α «Μέ πόνο καί ἀγάπη γιά τόν σύγχρονο ἄνθρωπο»

Η γαλήνη.

«Ποιος καλός άνεμος σε φέρνει εδώ;” ρώτησε ο σοφός ερημίτης τον οδοιπόρο που ζητούσε απεγνωσμένα να τον συναντήσει.

«Εγώ θέλω γαλήνη” απάντησε μελαγχολικά εκείνος.

Ο ερημίτης πήρε ένα ξύλο κι έγραψε στο χώμα: Εγώ θέλω γαλήνη… «Κοίταξε τώρα πόσο απλό είναι”, είπε στον οδοιπόρο και διέγραψε με μια κίνηση το «Εγώ». «Σβήνεις πρώτα το «εγώ”. Είναι αδύνατον να βρει γαλήνη αυτός που έχει απόλυτη εμπιστοσύνη στον εαυτό του και νομίζει πως μπορεί να την βρει μόνος του, μακριά από τον Θεό. Το εγώ πάντα θα νιώθει ότι απειλείται από όλους γύρω του κι έτσι πάντα θα φοβάται. Θα μετατρέπεται σε εγωισμός για να επικρατεί, και θα διώχνει τον Θεό και την γαλήνη Του.”

Με μια δεύτερη κίνηση διέγραψε το «θέλω». «Πρέπει να σβήσεις τη λέξη «θέλω”. Το θέλω δηλώνει επιθυμία, ανάγκη και προσκόλληση.

Όταν τρέχεις πίσω από τις μάταιες επιθυμίες σου, ποτέ δεν θα βρεις χρόνο να γαληνέψεις και να γίνεις ευτυχισμένος.

Είναι η γνωστή «επίδραση του κουνουπιού». Αν σε ένα δωμάτιο υπάρχουν δέκα κουνούπια κι εσύ σκοτώσεις τα εννιά, το δέκατο κουνούπι δεν θα σε αφήσει να κοιμηθείς. Έτσι είναι και οι επιθυμίες. Όσες και να ικανοποιήσεις πάντα θα υπάρχει κάποια που δε θα σε αφήνει να κοιμηθείς.”

Ο οδοιπόρος τότε κοίταξε τις διαγραμμένες λέξεις στο χώμα και λένε πως τότε βίωσε την πρώτη του αφύπνιση. Είχαν σβηστεί το «Εγώ» και το «θέλω» και είχε μείνει η … Γαλήνη..

Το έθνος να λυπάστε αν . . .

"Το έθνος να λυπάστε αν φορεί ένδυμα που δεν ύφανε.

Ψωμί αν τρώει αλλά όχι απ' τη σοδειά του.

Κρασί αν πίνει, αλλ' όχι από το πατητήρι του.

Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στην πομπή της κηδείας.

Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες στα ερείπιά του.

Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα.

Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο, μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του.

Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους".

~ Χαλίλ Γκιμπράν, "Ο κήπος του Προφήτη", 1923, Λιβανέζος ποιητής.

Ἐν τῇ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε

Ἐν τῇ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε

Τοῦ Γεωργίου Ἀνανιάδη

Ἡ ὁλοκλήρωση τῆς ἐπίγειας ζωῆς τῆς Θεοτόκου ἡ ὁποία πρόκειται νὰ ἀφεθεῖ πλέον «ψυχῇ τε καὶ σώματι» στὰ χέρια τοῦ ἠγαπημένου της Υἱοῦ, ἀπαντᾶ τελικῶς σ’ ἕνα ἐρώτημα τὸ ὁποῖο ἔχει διατυπωθεῖ στὸ κοντάκιο τοῦ Ἁγίου Ρωμανοῦ τοῦ Μελωδοῦ καὶ ἔχει μείνει ἀνοιχτὸ ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Παρασκευή: «Τὸν ἴδιον ἄρνα ἡ ἀμνὰς» Παναγία «θεωροῦσα» Τὸν ρωτᾶ: «Συνέλθω σοι, τέκνον ἢ μείνω σοι μᾶλλον;»

Ἡ ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα αὐτὸ ποὺ ἔθεσε ἡ Παναγία βρίσκεται στὸ Ἀπολυτίκιο τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου: «Ἐν τῇ Γεννήσει τὴν παρθενίαν ἐφύλαξας, ἐν τῇ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε· μετέστης πρὸς τὴν ζωήν, μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς, καὶ ταῖς πρεσβείαις ταῖς σαῖς λυτρουμένη, ἐκ θανάτου τὰς ψυχὰς ἡμῶν».

Ἡ Παναγία γέννησε τὸν Θεὸ ἀλλὰ καὶ ἔμεινε Παρθένος.

Κοιμήθηκε καὶ ἀνεχώρησε γιὰ τὸν οὐρανὸ ἀλλὰ καὶ δὲν ἐγκατέλειψε τὸν κόσμο γενόμενη Μεσίτρια.

Γέννησε τὴν Ζωὴ τοῦ κόσμου σὰν μητέρα καὶ πήγε στὸ Ζωοδότη ἀλλὰ καὶ δὲν ξεχνάει τοὺς ἀνθρώπους Της, αὐτοὺς ποὺ ζητοῦν καὶ παρακαλοῦν γιὰ νὰ πρεσβεύει στὸν Υἱό της τὴ βοήθειά Του γιὰ τὴν σωτηρία τους, «Τὴν ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητον Θεοτόκον, καὶ προστασίαις ἀμετάθετον ἐλπίδα»

Γυναίκα τῆς σιωπῆς, ὁ Ἄνθρωπος τῆς ἐγκαρτέρησης, ἡ Ἁγία τῆς σωφροσύνης, ἡ ὁποία σηκώνει τὸν μεγάλο πόνο τοῦ Υἱοῦ της στὴν ἐπίγεια Παρουσία Του.

Εἶναι ἡ μάνα ποὺ μαζὶ μὲ τὸ παιδί της ζεῖ τὸν διωγμό, τὴν ἀδικία, τὴν προδοσία, τὴν ἄκρα ταπείνωση καὶ τὸ σταυρικὸ τέλος τοῦ Υἱοῦ καὶ Θεοῦ της.

Μόνο ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος μποροῦσε νὰ σηκώσει ἕνα τέτοιο σταυρὸ καὶ νὰ πορευθει ἕνα τέτοιο γολγοθά.