Γέροντα, η δυσκολία μου είναι να αρχίσω να κάνω πνευματικά.

 -...Γέροντα, η δυσκολία μου είναι να αρχίσω να κάνω πνευματικά.

-Ναι, γιατί τα λάδια σου είναι παγωμένα. Να κάνεις λίγες μετάνοιες, λίγη μελέτη, λίγο κομποσχοίνι για να ζεσταθεί η καρδιά...

(Γέροντος Παισίου Αγιορείτου, Λόγοι ς´, περί προσευχής, σελ. 54)

Οι άγιοι δεν είναι κορόιδα

 

- Γέροντα, με όλα αυτά που κάνουν οι άγιοι, όταν ζουν, δεν φοβούνται να μην πέσουν σε υπερηφάνεια;

- Τι τους περάσατε τους αγίους, για κορόιδα; Να υπερηφανευτούν και να χάσουν τη χάρη και να μείνουν μόνο με τις ανθρώπινες δικές τους δυνάμεις;

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Ὁ Τυφλὸς πρὸ τοῦ Σταυροῦ

 Τὶ εἶν' ἡ βοὴ στὸ Γολγοθᾶ ποὺ κόσμος τρέχει ἀπάνω;

-Πηγαίνουν νὰ σταυρώσουν δυὸ μαζί μὲ κάποιον πλᾶνο.

-Ποιοὶ νἆν οἱ δυὸ, ποὺ ἐκδικητής ὁ χάρος τοὺς προσμένει;

-Κλέφτες, φονιάδες, ἄρπαγες, κακούργοι ξακουσμένοι.

-Καὶ ποιὸς ὁ πλᾶνος ποὺ κὶ αὐτὸς θὰ σταυρωθῇ μαζὶ τους;

-Τοὺς Φαρισαίους ρώτησε, εἰναι δουλειὰ δικὴ τους!

 

-Θὰ πάω νὰ δῶ...

Εἶπα νὰ δῶ κὶ ἦρθαν στὸ νοῦ μου πάλι.

Τὰ χρόνια ποὺ ἤμουνα τυφλός. Τυφλός! Ἐσεῖς οἱ ἄλλοι

δὲν ξέρετε πόσο ἡ ψυχή μέσα στὰ στήθη εἶν' ἄδεια,

ὅταν μὲ μάτια ὁρθάνοιχτα βαδίζει στὰ σκοτάδια!

Πῶς τὴ θυμοῦμαι τὴ στιγμή ποὺ ἐστάθη αὐτός μπροστὰ μου

καὶ μ' εὐσπλαχνίσθη, κὶ ἔσκυψε, πῆρε πηλὸ απὸ χάμου

κὶ ἀλείφοντας τὰ μάτια μου μὲ τὸν πηλό ἐκείνο,

μοῦ εἶπε νὰ πάω στοὺ Σιλωάμ τὴ στέρνα να τα πλύνω!

 

Ὅταν τὸν πρωτοακτίκρυσα τὸν Φωτοδότη ἐμπρὸς μου,

στὴν ὄψη του εἴδα ὅλες μαζὶ τὶς ὀμορφιὲς τοῦ κόσμου.

Μοσχοβολοῦσε κὶ ἔλαμπε τὸ κάθε κίνημά του...

Φῶς καὶ τὰ χεἰλη, κὶ ἡ φωνή, τὰ μάτια κὶ ἡ ματιά του.

Στὰ χείλη του ἡ παρηγοριά, στὰ μάτια του ἡ ἐλπίδα...

Ἔστρεψα τότε ὁλόγυρα τὰ δυὸ μου μάτια κὶ εἴδα

κάθε ποὺ ζεῖ καὶ ποὺ δὲν ζεῖ, κὶ εἴδα παντοῦ γραμμένη

τὴν ὄψη του, λὲς κὶ ἤτανε καθρέπτης του ἡ οἰκουμένη.

 

Φῶς ἡ ζωή, χαρὰ τὸ φῶς! Ἀς πάω νὰ δῶ τὸν πλᾶνο

ποὺ θὰ καρφώσουν στὸ Σταυρό. Κατὰ τὸ λόφο ἐπάνω

κόσμος, περιγελάσματα κὶ ὀχλοβοή κὶ ἀντάρα

χίλιες φωνές σὰν μιὰ φωνή κὶ ὅλες σὰν μιὰ κατάρα.

Ποῦ πάει; Σπρώχνει καὶ σπρώχνεται καὶ πνίγεται καὶ πνίγει,

καὶ σταματᾶ προσμένοντας. Παράμερα ξανοίγει

τρεῖς μαυροφόρες μοὺ κρατοῦν μιὰ λιγοθυμισμένη.

Θὲ νἆναι μάνα ἡ δὐστυχη! Ξάφνω, μὲ μιὰς σωπαίνει

τὸ πλῆθος ποὺ ἀνταριάζονταν. -Γκάπ! Γκούπ! Καρφώνουν, κρότοι

πνιγμένοι μὲς στὰ βογγητά! Ὑψώνονται οἱ δυὸ πρῶτοι

σταυροί· κανεῖς δὲν στρέφεται. Γκάπ! Γκούπ! Ξανακαρφώνουν

μὰ βόγγος δὲν ἀκούγεται. Νὰ, καὶ τὸν τρίτον ὑψώνουν

Πῶς; Σὺ ποὺ μοῦδωσες τὸ φῶς, ἐσένα πλᾶνο λένε;

Κὶ ἦταν γραφτό τὰ μάτια μου νὰ βλέπουν γιὰ νὰ κλαῖνε;

Τὶ νὰ τὰ κἀνω καὶ τῆς γῆς καὶ τ' οὐρανοῦ τὰ κάλλη;

Πάρε τὸ φῶς ποὺ μοῦδωσες καὶ τύφλωσέ με πάλι !!!

Ι. ΠΟΛΕΜΗΣ

 

Η προσευχή αποτελεί την τροφή της ψυχής.

 Η προσευχή αποτελεί την τροφή της ψυχής. Μην αφανίζετε με την πείνα την ψυχή σας, καλύτερα να πεινάσει το σώμα. Μην κατακρίνετε κανέναν να συγχωρείτε τους πάντες. Θεωρηστε εαυτόν χειροτερον όλων στον κόσμο και θα σωθείτε. Σωπαινετε όσο μπορείτε περισσότερο.

Όσιος Ιωσήφ.

Κάθε προσευχή στο Θεό είναι επικερδής.Ποια ακριβώς αυτό δε το γνωρίζουμε. Μόνον αυτός είναι ο δίκαιος Κριτής,ενώ εμείς μπορούμε να περάσουμε το ψέμα για αλήθεια.Προσευχου και πίστευε.

Όσιος Ανατολιος.

Κάθε στιγμή ότι και να κάνετε, είτε κάθεστε,είτε περπατάτε είτε δουλεύετε να διαβάζετε με την καρδιά σας:Κύριε ελέησον.

Η δύναμη της προσευχής δε βρίσκεται στα πολλά λόγια αλλά στην ειλικρίνεια του προσευχητικου αναστεναγμου.

Προσευχησου να βασιλεύσει ο Θεός στην καρδιά σου,και τότε θα πλημμυρίσει με αγαλλίαση μεγαλη και χαρά,και καμμία θλίψη δε θα έχει τη δύναμη να την ταράξει.

Όσιος ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ.

Για τα παιδιά

 ''Αὐτό εἶναι πού ἀνατρέπει ὅλη τήν οἰκουμένη, ὅτι ἀμελοῦμε γιά τά παιδία μας... ἀδιαφοροῦμε γιά τήν ψυχή τους... Πρέπει συστηματικά νά ἐλέγχουμε πότε ἔρχονται καί πότε βγαίνουν ἀπό τό σπίτι, πού περνοῦν τόν καιρό τους, τίς συντροφιές τους, γνωρίζοντας πώς ὅταν τά ἀμελοῦμε αὐτά δέ θά ἔχουμε καμία συγγνώμη ἀπό τό Θεό.''

~ Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος  PG 51, 327 - ΕΠΕ 27, 477

Ἐπέτειος Ἁλώσεως Κωνσταντινουπόλεως 29 Μαΐου

29 Mαΐου, ἔχουμε καὶ τὴν ἐπέτειο τῆς Ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἀποφράδα ἡμέρα, ἀλλὰ καὶ συνάμα ὁ Σταυρὸς τοῦ Nέου Ἑλληνισμοῦ. Ἡ Mεγάλη του Παρασκευή, ἡ ὁποία, μέσα ἀπὸ τὴν παιδαγωγία αὐτὴ τῶν 400 χρόνων, μᾶς ἔφερε στὸ γλυκὸ ξημέρωμα τοῦ 1821. Καὶ περιμένομε καὶ ἄλλα ἀκόμη. Nὰ μᾶς δώσουν τὴν Kωνσταντινούπολη, τὴν πρωτεύουσα τῆς Pωμιοσύνης. Kαὶ Pωμιοσύνη εἶναι ὁ Ἑλληνισμὸς στὴν Ὀρθοδοξία καὶ πάντα τὰ ἔθνη. Γιατὶ καὶ τὰ κλοπιμαῖα κάποτε ἐπιστρέφονται. Kλοπιμαῖο, λοιπόν, εἶναι ἡ Βασιλεύουσα. Γι’ αὐτὸ κι οἱ γείτονές μας κι οἱ σύμμαχοί τους παθαίνουν, ὅταν ἀκοῦν νὰ μιλᾶμε γιὰ τὴν Kωνσταντινούπολη καὶ γιὰ τὴν παράδοση αὐτῆς σὲ μᾶς, στὸν κατάλληλο χρόνο. Γιατὶ ἔχουν τὸ πλέγμα τοῦ ἐνόχου. Ξέρουν πὼς δὲν εἶναι δική τους. Ξέρουν ὅτι ἀδικοῦν. Ξέρουν πολλά. Kαὶ ὑποφέρουν, σὰν ἀκοῦνε τὴν ἀλήθεια. Θὰ πάρομε καὶ τὴν Πόλη, θὰ τὴν πάρουν ἄλλοι καὶ θὰ τὴν δώσουν σὲ μᾶς. Θὰ τοὺς φωτίσει ὁ Θεὸς νὰ νοιώσουν πὼς συμφέρει νὰ τὴν ἔχουμε ἐμεῖς. Kαὶ θὰ μᾶς τὴ δώσει ὁ Θεός. Γιατὶ ἦταν θέλημα Θεοῦ ἡ Πόλη νὰ τουρκέψει, ἕνεκα τῶν ἀνομιῶν μας, καὶ τώρα θά ’ναι πάλι θέλημα Θεοῦ ἡ Πόλη νὰ ξετουρκέψει. Γιατί, ὅ,τι πεῖ ὁ Θεός, γίνεται. Δὲν βιάζεται, ὅπως βιάζεται ὁ διάβολος, σκάει γάϊδαρο ὁ Θεός, ἀλλὰ γίνεται πάντοτε τὸ θέλημά Tου. Kι ὅπως ἔλεγα καὶ προχθὲς στὸν Σταθμὸ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ μεγαλύτερη μαγκιὰ δὲν εἶναι νὰ ἀδικοῦμε καὶ νὰ κάνομε ὅ,τι ἄλλο ἀναξιοπρεπές˙ ἡ μεγαλύτερη μαγκιὰ εἶναι νὰ ἀκοῦμε τὸν Θεὸ καὶ νὰ κάνομε τὸ θέλημά Tου. Ὅποιος εἶναι μάγκας, ἰδοὺ δόξης πεδίον λαμπρόν. Ἂς κάνει τὸ θέλημά Tου.

Ἀρχιμανδρίτης Ἀνανίας Κουστένης,

Ἐαρινὸ Συναξάρι, Τόμος Β´.

Οι Άγιοι Τιμόθεος και Μαύρα 3 Απριλίου.

  Εννέα μέρες σταυρωμένοι ο ιερέας Τιμόθεος και η πρεσβυτέρα του Μαύρα, ύστερα από φρικτά μαρτύρια για την πίστη του Χριστού (πυρωμένα σίδηρα στ' αυτιά και τύφλωση, στον τροχό, κρέμασμα ανάποδα με βαριά πέτρα στον τράχηλο στον ιερέα• βγάζουν τις τρίχες της κεφαλής της πρεσβυτέρας, κόβουν τα δάκτυλά της, την βουτούν σε βραστό νερό). Εννέα μέρες σταυρωμένοι δυναμώνουν ο ένας τον άλλο και από το σταυρό, όπως ο Κύριος, παραδίδουν το πνεύμα τους! Ω γενναιότατο άγιο ζευγάρι! Δυνάμωσε τα ιερατικά ζεύγη στον αγώνα τους.

Χαρά Αγγέλου

«Πέρασε κι αυτό το Πάσχα!»

 

«Πέρασε κι αυτό το Πάσχα!» († Μητροπ. Σισανίου και Σιατίστης Παύλος).

Το ακούω πολλές φορές και συχνά λυπάμαι. Γιατί βλέπω πως το Πάσχα ήρθε και πέρασε, πολλοί όμως συνεχίζουν να είναι οι ίδιοι και χειρότεροι. Αν το Πάσχα τους είχε αγγίξει, θα ήταν πραγματικά καλύτεροι.

Και πρέπει να σας πω ότι είναι τραγικό αυτό που γίνεται, γιατί βλέπει κανείς ανθρώπους πάσης ηλικίας να ξεκινήσω από τους μεγάλους- βλέπει κανείς ανθρώπους ηλικιωμένους που, παρόλο που γέρασαν, εξακολουθούν να είναι δύσκολοι για τους γύρω τους, γκρινιάρηδες, εγωιστές και απαιτητικοί. Αυτοί οι άνθρωποι γέρασαν, αλλά Πάσχα δεν κατάλαβαν. Γιατί, αν είχαν καταλάβει, θά ΄χε μαλακώσει η ψυχή τους, θά ΄χε ομορφύνει η καρδιά τους, θα ήταν άνθρωποι ευλογίας, που με την παρουσία τους θα παρηγορούσαν.

Λυπάμαι που σας το λέω, αλλά έτσι ζουν και πολλές χριστιανικές οικογένειες! Λένε πως πιστεύουν, γιορτάζουν, μπορεί και τη βραδιά τής Ανάστασης η καρδιά να νιώσει κάτι από αυτόν τον παροξυσμό τής αγάπης τού Θεού, που έπαθε για χάρη μας και νίκησε τον θάνατο, επιστρέφουν όμως γρήγορα, ακόμη και την ίδια νύχτα, στη μιζέρια, στην γκρίνια, στα πεζά. Έχω δει ανθρώπους να χαλάνε τη μέρα τους, επειδή δεν καλοψήθηκε το αρνί ή επειδή, στο τραπέζι τής αναστάσιμης Κυριακής, λέχτηκε μια κουβέντα παραπάνω!

Τουλάχιστον εμείς, που υποτίθεται έχουμε πόθο να φτάσουμε στην ουσία τής πίστης μας, θα έπρεπε να καταλάβουμε ότι δεν χωρούν ημίμετρα. Το Ευαγγέλιο το λέει καθαρά: «Το καινούργιο κρασί δεν το βάζουμε σε παλιά ασκιά». Δεν μπορεί, λοιπόν, το κρασί της Ανάστασης, της αγάπης και της ζωής να χωρέσει στα ασκιά τού εγωισμού και της μικρότητας. Γι’ αυτό το Πάσχα περνάει, αλλά δεν μας ακουμπάει! Δεν το κάνουμε προσωπική μας υπόθεση! Δεν κάνουμε το Πάσχα ζωή μας! Γι΄ αυτό δεν αλλάζουμε ήθος και στάση ζωής!

(Πηγή: Από το βιβλίο “Είχα κι άλλα να σου πω”, Εκδόσεις “Αρχονταρίκι”, Ενοριακή Νο 324)