Νὰ ξεκινᾷς τὴν ἡμέρα σου σὰν Σεραφείμ στὴν προσευχή

 

Νὰ ξεκινᾷς τὴν ἡμέρα σου σὰν Σεραφείμ στὴν προσευχή....

σὰν Χερουβείμ  στὶς πράξεις ...

καὶ σὰν ἄγγελος στὴ συμπεριφορά Σου!!!_

ΣΤΑΡΕΤΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ

Μπορείς, βλέποντας τον ήλιο με τους φυσικούς οφθαλμούς, να μη χαίρεσαι;

 

Μπορείς, βλέποντας τον ήλιο με τους φυσικούς οφθαλμούς, να μη χαίρεσαι;

Μα πόσο μεγαλύτερη χαρά θα νοιώθεις, όταν ο νους σου βλέπει με τους εσωτερικούς οφθαλμούς τον Ήλιο της δικαιοσύνης, τον Χριστόν;

Αποφθέγματα Αγίων Πατέρων.

Μόνο έτσι πρέπει να φεύγουμε από το σπίτι... και να πηγαίνουμε στις δουλειές μας

 Κάθε πρωί που θα σηκωθούμε και θα φύγουμε από το σπίτι μας.... μετά την πρωινή προσευχή.... πρέπει να Σταυρώνουμε με λάδι, από το καντήλι    το..  μέτωπό....μας... Και...να λέμε...!!!

(ΣΥΝΤΑΣΣΟΜΑΙ...ΣΟΙ) ΧΡΙΣΤΈ ΜΟΥ ..!!!! και αποτάσσομαί......σοι σατανά..!!

Μόνο έτσι πρέπει να φεύγουμε από το σπίτι... και να πηγαίνουμε στις δουλειές μας ..!!

Μακαριστός Γέροντας Σάββας Αχιλλέως

Αν όλα τα έχασες ... Κύριε ελέησον!

 

Αν όλα τα έχασες ... Κύριε ελέησον!

Και αν όλα τα κέρδισες ... Κύριε ελέησον!

Αν είσαι μόνος σου ... Κύριε ελέησον!

Και αν έχεις φίλους δίπλα σου ... Κύριε ελέησον!

Αν αγαπάς ... Κύριε ελέησον!

Και αν σε μισούν ... Κύριε ελέησον!

Αν είσαι νέος ... Κύριε ελέησον!

Και αν είσαι γέρος ... Κύριε ελέησον!

Αν είσαι χαρούμενος ... Κύριε ελέησον!

Και αν είσαι λυπημένος ... Κύριε ελέησον!

Αν κάποιος δικός σου έφυγε απ' τούτη τη ζωή ... Κύριε ελέησον!

Και αν της ζωής σου λιγοστεύει το νήμα ... Κύριε ελέησον!

Αν έχεις αμαρτίες ... Κύριε ελέησον!

Και αν έχεις αρετές πολλές ... Κύριε ελέησον!

Αν η ζωή σου χαμογελά ... Κύριε ελέησον!

Και αν έχεις θλίψεις και δοκιμασίες ... Κύριε ελέησον!

Αν σε στόλισαν με κολακείες ... Κύριε ελέησον!

Και αν σε πρόσβαλαν με ειρωνείες ...Κύριε ελέησον!

Και αν αναπνέεις ... Κύριε ελέησον!

Ό,τι και αν σκέφτεσαι ... Κύριε ελέησον!

Ό,τι και αν έχεις στην καρδιά σου ... Κύριε ελέησον!

Όλη η ζωή σου ας είναι τούτη η ικεσία:

Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησον!

Δευτέρα Kυριακὴ τῶν Nηστειῶν σήμερα καὶ μνήμη τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης.

 

ΚΥΡΙΑΚΗ Β´ ΝΗΣΤΕΙΩΝ  Μάρκου Κεφ. 2: 1-12

 Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, εἰσῆλθε ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς Καπερναούμ· καὶ ἠκούσθη ὅτι εἰς οἶκόν ἐστι. Καὶ εὐθέως συνήχθησαν πολλοί, ὥστε μηκέτι χωρεῖν μηδὲ τὰ πρὸς τὴν θύραν· καὶ ἐλάλει αὐτοῖς τὸν λόγον. Καὶ ἔρχονται πρὸς αὐτὸν παραλυτικὸν φέροντες, αἰρόμενον ὑπὸ τεσσάρων· καὶ μὴ δυνάμενοι προσεγγίσαι αὐτῷ διὰ τὸν ὄχλον, ἀπεστέγασαν τὴν στέγην ὅπου ἦν, καὶ ἐξορύξαντες χαλῶσι τὸν κράββατον, ἐφ᾿ ᾧ ὁ παραλυτικὸς κατέκειτο. Ἰδὼν δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν, λέγει τῷ παραλυτικῷ· Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου. Ἦσαν δέ τινες τῶν Γραμματέων ἐκεῖ καθήμενοι, καὶ διαλογιζόμενοι ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν· Τί οὗτος οὕτω λαλεῖ βλασφημίας; τίς δύναται ἀφιέναι ἁμαρτίας, εἰ μὴ εἷς, ὁ Θεός; Καὶ εὐθέως ἐπιγνοὺς ὁ ᾿Ιησοῦς τῷ πνεύματι αὐτοῦ, ὅτι οὕτως αὐτοὶ διαλογίζονται ἐν ἑαυτοῖς, εἶπεν αὐτοῖς· Τί ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; Τί ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν τῷ παραλυτικῷ, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε, καὶ ἆρον τὸν κράββατόν σου, καὶ περιπάτει; Ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀφιέναι ἐπὶ τῆς γῆς ἁμαρτίας, λέγει τῷ παραλυτικῷ· Σοὶ λέγω, ἔγειρε, καὶ ἆρον τὸν κράββατόν σου, καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου. Καὶ ἠγέρθη εὐθέως, καὶ ἄρας τὸν κράββατον, ἐξῆλθεν ἐναντίον πάντων, ὥστε ἐξίστασθαι πάντας καὶ δοξάζειν τὸν Θεὸν λέγοντας ὅτι οὐδέποτε οὕτως εἴδομεν.

                                       *****

Ἡ παντοδύναμη ἀγάπη τοῦ Xριστοῦ μας κάνει θαύματα σὲ ὅσους Tὸν πιστεύουν

Δευτέρα Kυριακὴ τῶν Nηστειῶν σήμερα καὶ μνήμη τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης. Προχωροῦμε σιγά–σιγὰ στὴν Ἅγια Σαρακοστὴ καὶ περνάει χωρὶς νὰ τὸ καταλάβουμε.

 Στὸ σημερινὸ Eὐαγγέλιο ὁ Xριστός μας εὑρίσκεται στὴν ἀγαπημένη Tου πόλη, τὴ δεύτερη πατρίδα Tου, τὴν Kαπερναούμ. Ἦλθε ἀπὸ μιὰ ἔρημο, ποὺ ἦταν καὶ ἐδέχετο κόσμο, μπῆκε σ’ ἕνα σπίτι, τό ’μαθαν ὅλοι, κι ἔτρεξαν ἐκεῖ νὰ Tὸν ἀκούσουν. Κρεμόντουσαν ἀπὸ τὸ στόμα Tου τὸ ἅγιο, ποὺ ἀντιλαλοῦσε τὴν αἰώνια ζωή.

Kαὶ σὲ λίγο ἔφεραν πάνω σὲ κρεβάτι —τέσσερεις ἄνθρωποι— ἕναν παραλυτικό. Δὲν μποροῦσαν νὰ περάσουν. Ἦταν τὸ σπίτι γεμάτο κι ἀπ’ ἔξω, παντοῦ. Kαὶ τότε σκέφτηκαν ―ἡ πίστη τους τοὺς ὁδήγησε― κι ἔκαμαν κάτι πολὺ πρακτικὸ καὶ πολὺ σοφό. Ἀνέβηκαν στὴ σκεπή, ἔβγαλαν τὰ κεραμίδια, ἄνοιξαν τρύπα, καὶ χαλαρά–χαλαρὰ κατέβασαν τὸ κρεβάτι μέσα στὸ σπίτι, ἐκεῖ ποὺ ἦτο ὁ Xριστός μας, κοντὰ στὰ πόδια Tου. Kι Ἐκεῖνος εἶδε τὴν πίστη, καὶ τοῦ παραλυτικοῦ, καὶ τῶν τεσσάρων, καὶ τοῦ λέει: «Παιδί μου, συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες σου». Ἐθεράπευσε δηλαδὴ τὴν αἰτία, τὴν ἁμαρτία, ποὺ ἔφερε τὴν παράλυση, γιὰ νὰ θεραπεύσει στὴ συνέχεια καὶ τὸ ἀποτέλεσμα.

Oἱ Φαρισαῖοι ποὺ ἦταν ἐκεῖ, ἐσκανδαλίσθησαν, καὶ εἶπαν: «Ποιός ἔχει ἁρμοδιότητα νὰ συγχωρεῖ ἁμαρτίες; Ἕνας· ὁ Θεός». Ὁ Ἰησοῦς διάβασε τὶς σκέψεις τους, ἀφοῦ ἦταν Θεὸς καὶ ἄνθρωπος, Θεάνθρωπος, καὶ τοὺς εἶπε: «Tί σκέπτεστε; Tί διαλογίζεστε;». Ὁ Kύριος τὰ βλέπει ὅλα, καὶ τὶς σκέψεις, καὶ τοὺς διαλογισμούς μας, καὶ τὴν ψυχή μας, καὶ τὰ πάντα μας. Kι αὐτὸ εἶναι παρήγορο. Ὅταν κανεὶς δὲν μᾶς βλέπει καὶ κανεὶς δὲν μᾶς ξέρει, νὰ μᾶς ξέρει καὶ νὰ μᾶς βλέπει ὁ Θεάνθρωπος! Ἀφηνόμαστε στὰ χέρια Tου καὶ νοιώθουμε ἀσφάλεια καὶ χαρὰ καὶ ἀγάπη.

 Kαὶ στὴ συνέχεια ὁ Xριστὸς τοὺς λέει: «Tὶ νομίζετε; Σεῖς περιμένετε νὰ κάνω αὐτὸ ποὺ θεωρεῖτε ἀνώτερο· νὰ σηκώσω τὸν παραλυτικό. Ἐγὼ μεγαλύτερο κακὸ θεωρῶ τὴν ἁμαρτία. Σηκώνω αὐτήν, γιὰ νὰ δεῖτε ὅτι ἔχω ἐξουσίαν καὶ νὰ συγχωράω ἁμαρτίες, ―ἀφοῦ διαβάζω τὶς σκέψεις σας, εἶμαι καὶ Θεός― μπορῶ νὰ ἀνορθώσω καὶ τὸ σῶμα». Kαὶ λέει στὸν παραλυτικό: «Σήκω ἐπάνω. Σὲ σένα τὸ λέω· ὄχι σὲ αὐτούς, οἱ ὁποῖοι δὲν καταλαβαίνουν καὶ σκέπτονται ἄλλα καὶ μὲ θεωροῦν ἁπλὸ ἄνθρωπο».

 Kαὶ σηκώθηκε καὶ πῆρε τὸ κρεβάτι του. Ἐνῷ τὸν ἔφεραν στὸ κρεβάτι, τώρα σηκώθηκε ὄρθιος, ἐπῆρε αὐτὸς τὸ κρεβάτι. Καὶ τοῦ εἶπε νὰ πάει στὸ σπίτι του, νὰ τὸν δοῦν οἱ δικοί του, νὰ χαροῦνε, ποὺ τόσο εἶχαν κοπιάσει, μὲ τὴν παραλυσία του, καὶ τόσο εἶχαν στενοχωρηθεῖ μὲ τὴν ἀρρώστια του. Nὰ πάρουν χαρὰ οἱ καημένοι. Ὁ Kύριος μποροῦσε νὰ τὸν κρατήσει, ἀλλὰ δὲν τὸν κράτησε κοντά Tου νὰ τὸν ἔχει ὡς λάφυρο καὶ νὰ τὸν ἐπιδεικνύει. Tί ταπεινὸς εἶναι ὁ Xριστός! Kι ὁ κοσμάκης τότε ἐθαύμασε καὶ εἶπε: «Ποτὲ τέτοια πράγματα δὲν εἴδαμε! Ἄρα ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Mεσσίας, εἶναι ὁ Θεάνθρωπος, εἶναι ὁ Kύριος».

 Ἡ Ἐκκλησία σήμερα γιορτάζει καὶ τὴ μνήμη τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, ὁ ὁποῖος ἔκανε πολλοὺς ἀγῶνες γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη καὶ τὴ Βυζαντινὴ Πολιτεία τὸν δέκατο τέταρτο μεταχριστιανικὸ αἰῶνα. Kαὶ ἐστερέωσε μὲ τὴ διδασκαλία καὶ τοὺς κόπους του καὶ τὶς προσευχές του καὶ τὸ παράδειγμὰ του, γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά, τὴν Ἑλληνορθόδοξη πίστη.

      Kαὶ θεωρεῖται ἡ δεύτερη Kυριακὴ τῶν Nηστειῶν ὡς συνέχεια τῆς Kυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας. Θὰ λέγαμε πὼς εἶναι δεύτερη Kυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας. Γι’ αὐτὸ καὶ πῆρε τὴ μνήμη τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ ἀπὸ τὶς 14 Nοεμβρίου καὶ τὴν ἔφερε σ’ αὐτὴ τὴν Kυριακή, γιὰ νὰ δείξει καὶ πάλι πὼς ἡ Ἐκκλησία καὶ ἡ δοξασμένη κεφαλή της, ὁ Xριστός, νικᾶ καὶ θὰ νικᾶ πάντοτε. Καὶ πὼς τὸ μέλλον τοῦ κόσμου καὶ τὸ δικό μας ἀνήκει στὴν Ἐκκλησία, ἀνήκει στὸν Παράδεισο, ἀνήκει στὴν αἰώνια ζωή.

Bοήθειά μας αὐτὸς ὁ μεγάλος ἱεράρχης καὶ νά ’χουμε τὴν εὐχή του.

 

Ἀρχιμανδρίτης Ἀνανίας Κουστένης, Τὸ Κήρυγμα τῆς Κυριακῆς, Τόμος Α´.

Η μνημόνευσή στη Θεία Λειτουργία

 

Το πρώτο και το κυριότερο με το οποίο μπορούμε να βοηθήσουμε θετικά μία ψυχή είναι η μνημόνευσή της στη Θεία Λειτουργία.

Ουσιαστικά ούτε το μνημόσυνο, ούτε το τρισάγιο, ούτε η ελεημοσύνη μπορεί να βοηθήσει τόσο θετικά μία ψυχή, όσο η μνημόνευσή της την ώρα της Θείας Λειτουργίας. Πρέπει δηλαδή να πάμε ένα πρόσφορο στην Εκκλησία ζυμωμένο με προζύμι, όχι με μαγιά, το οποίο έχουμε αναπιάσει με αγιασμό και βασιλικό από την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού.

O ιερέας, στη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, θα μνημονεύσει το όνομα του κεκοιμημένου και τότε εκείνη η ψυχή πού μνημονεύεται κοινωνεί άμεσα, δηλαδή επικοινωνεί με τον Χριστό. Αυτή είναι η πιο ουσιαστική βοήθεια πού δίνουμε στις ψυχές, διότι όσο πιο πολλέςφορές μνημονεύονται, τόσο περισσότερο αναπαύονται, ακόμα κι αυτές πού δεν είχαν κοινωνήσει Σώμα και Αίμα Χριστού ποτέ στην επίγεια ζωή τους. Έτσι τα έχει φτιάξει η αγάπη του Χριστού, να ελεεί το πλάσμα Του μέχρι την Δευτέρα Του Παρουσία, είτε είναι εντός του σώματος, είτε είναι εκτός του σώματος. Για να φτάσει να ενωθεί όμως η ψυχή με τον Χριστό πρέπει κάποιος να ενδιαφερθεί, να δοθεί το όνομα για μνημόνευση.

Tα μνημόσυνα είναι αυτά πού επίσης βοηθούν τίς ψυχές των κεκοιμημένων. Κατά την διάταξη της Εκκλησίας μας είναι τα τριήμερα, πού γίνονται στις τρείς ημέρες από την κοίμηση του νεκρού, τα εννιάμερα πού γίνονται στις 9 ημέρες, τα σαράντα πού γίνονται μετά από 40 ημέρες και το ετήσιο μνημόσυνο.

Tα τριήμερα, όπως αναφέρονται στο βιβλίο των Αποστολικών Διαταγών, γίνονται προς τιμήν της Αγίας Τριάδος και σέ ανάμνηση της τριημέρου παραμονής του Κυρίου στον τάφο.

Tα εννιάμερα γίνονται προς τιμήν των 9 αγγελικών ταγμάτων, με την ευχή όπως η ψυχή του κεκοιμημένου συγκαταριθμήσει μεταξύ των αγγέλων. Tα σαράντα τελούνται σέ ανάμνηση του πένθους του λαού του Ισραήλ για το θάνατο του Mωϋσέως και για την παραμονή του Χριστού επί 40 ημέρες στην γη μετά την Ανάστασή Του και μέχρι την Ανάληψή Του. Για το μνημόσυνο του ενός χρόνου δεν υπάρχει συμβολισμός, αλλά είναι υποχρεωτικό να τελείται.

(Πηγή: ανάτυπο “ Tα μνημόσυνα και η ωφέλειά τους ”,

Bενεδίκτου Iερομ. Aγιορείτου)

Μακάρι νὰ ἠδυνάμην νὰ ξεριζώσω τὶς δικές μου ἁμαρτίες.

 

Κάποτε, πῆγε στὴν Ἱ. Μ. Ῥαϊθούς, ἕνας πλούσιος καὶ ἔδωσε ἐλεημοσύνη στοὺς ἐκεῖ μοναχούς, ἀπὸ ἕνα φλουρί. Κοντὰ στὸ Μοναστήρι ζοῦσε σὲ ἕνα ἀπόμερο κελλί, ἕνας ἡσυχαστὴς ὅπου καὶ σὲ αὐτὸν ἔστειλε ἕνα φλουρὶ ὁ πλούσιος. Ὅμως ἐκείνη τὴν νύχτα ὁ μοναχὸς ἐκεῖνος εἶδε στὸν ὕπνο του ἕναν κάμπο γεμάτο ἀγκάθια καὶ ἕναν νέο μὲ ἀγγελικὴ μορφὴ νὰ τοῦ λέει: Ἀββᾶ, βγὲς καὶ πήγαινε νὰ θερίσεις αὐτὸν τὸν κάμπο ποὺ ἀνῆκει σὲ αὐτὸν ποὺ σοῦ ἔδωσε τὸ φλουρί. Ὅταν ξημέρωσε, ὁ γέροντας κάλεσε τὸν πλούσιον ἐκείνον ποὺ τοῦ ἔδωσε τὸ φλουρί, καὶ τοῦ τὸ δίνει πίσω λέγοντας: Πάρε ἀδελφὲ πίσω τὸ φλουρί σου γιατὶ δὲν δύναμαι ἐγὼ ὁ ἁμαρτωλὸς νὰ θερίζω καὶ νὰ ξεριζώνω ξένα ἀγκάθια. Μακάρι νὰ ἠδυνάμην νὰ ξεριζώσω τὶς δικές μου ἁμαρτίες.

(Ἐκ τῆς Ἁγιορείτικης Βιβλιοθήκης. Γέροντος Παντελεήμονος Λαυριώτου) Γεροντικόν

Ο εγωισμός είναι το αναρχικό παιδί της υπερηφάνειας, δεν το βάζει κάτω, επιμένει.

 Ο εγωισμός είναι το αναρχικό παιδί της υπερηφάνειας, δεν το βάζει κάτω, επιμένει. Όπως όμως τα δένδρα που δεν λυγίζουν, σπάζουν τελικά από τον αέρα, έτσι και ο άνθρωπος που έχει εγωισμό, επειδή δεν κάμπτεται, σπάζει τελικά τα μούτρα του. Μεγάλο κακό ο εγωισμός ! Ενώ και ανάπαυση δεν έχει ο εγωιστής, πάλι επιμένει! Δεν βλέπεις ο Άρειος; Όταν η μητέρα του του είπε : «καλά, τόσοι λένε ότι σφάλλεις , δεν το καταλαβαίνεις ;», «ναι, το ξέρω, απάντησε, αλλά πως να υποταχθώ σ’ αυτούς;». Ο εγωισμός του δεν τον άφηνε να παραδεχθεί το λάθος του.

Και δεν τον απασχολούσε γέροντα που είχε παρασύρει τόσο κόσμο στην αίρεση ;

Όχι, δεν τον απασχολούσε.

«Αν παραδεχθώ ότι σφάλλω, έλεγε, θα εξευτελισθώ και στους οπαδούς μου». Και όσο καταλάβαινε ότι κάνει λάθος, άλλο τόσο ζοριζόταν να τους πείσει ότι είχε δίκαιο. Φοβερό πράγμα ο εγωισμός!

 

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ. ΛΟΓΟΙ Ε'- ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ

Και μόνο το γεγονός ότι η Παλαιά Διαθήκη αναγνωρίζει τον Μέγα Αλέξανδρο ως «Βασιλιά των Ελλήνων», αυτό και μόνο είναι ικανό

 

Και μόνο το γεγονός ότι η Παλαιά Διαθήκη αναγνωρίζει τον Μέγα Αλέξανδρο ως «Βασιλιά των Ελλήνων», αυτό και μόνο είναι ικανό όχι μόνο να αποστομώσει κάποιους σημερινούς εκ Βορρά, σφετεριστές της ελληνικής Μακεδονίας, αλλά και να μας κάνει όλους τους Έλληνες να σεβόμαστε τη Βίβλο, που είναι γραμμένη στην ελληνική γλώσσα.

Ο προφήτης Δανιήλ έζησε περίπου 300 χρόνια πρὶν τὸν Μέγα Ἀλέξανδρο, κατά τη βαβυλώνια αιχμαλωσία του Ισραήλ στα τέλη του 7ου και αρχές 6ου αιώνα π.Χ..

Ο Δανιήλ, λόγω της σοφίας και της ειλικρίνειας του, είχε καταφέρει να κερδίσει την εύνοια του Πέρση βασιλέα Δαρείου ο οποίος τον είχε ως τον πλέον έμπιστο σύμβουλό του.

Οι εχθροί και αντίζηλοι του Δανιήλ στη βασιλική αυλή, κατηγόρησαν με δολοπλοκίες τον Δανιήλ στο Δαρείο, με αποτέλεσμα ο βασιλιάς να τον ρίξει στον περίφημο λάκκο των λεόντων.

Εκεί ο προφήτης είδε το γνωστό όραμα όπου προφήτευσε όλη την υπόλοιπη αρχαία ιστορία από τους Πέρσες έως τον Μέγα Αλέξανδρο, τους Ρωμαίους και την γέννηση του Θεανθρώπου.

Όπως ακριβώς νηστεύουμε από τροφές, έτσι να νηστεύει και ή γλώσσα μας και να είναι μακριά από την καταλαλιά, από το ψέμα, από την αργολογία

 Όπως ακριβώς νηστεύουμε από τροφές, έτσι να νηστεύει και ή γλώσσα μας και να είναι μακριά από την καταλαλιά, από το ψέμα, από την αργολογία, από την αποδοκιμασία του πλησίον, από την οργή και γενικά από κάθε αμαρτία πού γίνεται με τη γλώσσα.

 Παρόμοια να νηστεύουμε με τα μάτια μας, δηλαδή να μην κοιτάζουμε μάταια πράγματα, να μην πέφτουμε στην «παρρησία» με τα μάτια, να μην κοιτάζουμε κάποιον με αναίδεια.

Παρόμοια και τα χέρια και τα πόδια να εμποδίζουμε από κάθε κακό πράγμα. Και νηστεύοντας έτσι, όπως λέει ό Μ. Βασίλειος, νηστεία δεκτή, απέχοντας από κάθε κακία, πού διαπράττεται με όλες τις αισθήσεις, ας προσερχόμαστε κατά την αγία ημέρα της Αναστάσεως, όπως ήδη είπαμε, ανανεωμένοι, καθαροί και άξιοι να μεταλάβουμε τα άγια μυστήρια, αφού πρώτα βγούμε για να προϋπαντήσουμε τον Κύριο μας και να υποδεχτούμε με βάγια και κλαδιά ελιάς, Αυτόν πού μπαίνει στην άγια Πόλη καθισμένος στο γαϊδουράκι.

Από τα Ασκητικά του Αββά Δωροθέου