Να έχετε το Ψαλτήριο σαν ένα ηδύτατο γλυκό.

 

Ο Μέγας Βασίλειος λέει, ότι είναι καλύτερο να σταματήσει ο ήλιος την τροχιά του, παρά να παραμένει το Ψαλτήριο αδιάβαστο στα σπίτια των Χριστιανών.

Και, όπως ο ήλιος είναι ο μεγαλύτερος πλανήτης ανάμεσα στους άλλους, έτσι και το Ψαλτήριο είναι ανάμεσα στα άλλα θεόπνευστα βιβλία.

Να έχετε το Ψαλτήριο σαν ένα ηδύτατο γλυκό.

Όταν πεινάτε, κόβετε μία φέτα και τρώτε λίγο.

Κάνετε τις δουλειές σας.

Μετά διαβάζετε πάλι ένα Κάθισμα, δύο, τρία, όσα μπορείτε."

Ο Κύριος παίρνει την αγάπη μας και τη μεταβάλλει σε Θείο Έρωτα.

 

«Ο Κύριος παίρνει την αγάπη μας και τη μεταβάλλει σε Θείο Έρωτα. Ο διάβολος παίρνει την αγάπη μας και την μεταβάλλει σε σαρκικό έρωτα. Θέλει πολύ προσοχή, για να μην παγιδευτείτε από τον πονηρό. Προσέχετε το αίσθημα της αγάπης, γιατί όταν η καρδιά δεν θερμαίνεται από καθαρή προσευχή, η αγάπη κινδυνεύει να γίνει σαρκική και αφύσικη και να ''σκοτώσει'' το νου».

Άγιος Νεκτάριος

Τις μέρες που έρχονται, δεν θα θυμηθούμε απλώς, αλλά θα παρασταθούμε στο Πάθος του Χριστού.

 

Τις μέρες που έρχονται, δεν θα θυμηθούμε απλώς, αλλά θα παρασταθούμε στο Πάθος του Χριστού. 

Θα είμαστε μέρος του πλήθους που θα περικυκλώσει τον Χριστό, τους Μαθητές και τη Θεοτόκο.

Καθώς θα ακούμε τα αναγνώσματα, καθώς θα παρακολουθούμε τις Ευχές της Εκκλησίας, καθώς οι εικόνες του Πάθους θα διαδέχονται η μία την άλλη μπροστά στα μάτια μας, ας θέσουμε στον εαυτό μας το ερώτημα:

« Μέσα σ’ αυτό το πλήθος, πού βρίσκομαι εγώ, ποιός είμαι; Ένας Φαρισαίος; Ένας Γραμματέας; Ένας προδότης; Ένας δειλός; Ποιός; Ή μήπως στέκομαι ανάμεσα στους Αποστόλους;»

*†Antony Bloom

Μητροπολίτης Σουρόζ (1914 - 2003)*

Σὲ τρεῖς περιπτώσεις οἱ ἄγγελοι θυμιάζουν καὶ μυρώνουν τοὺς ἐκλεκτούς του Θεοῦ:

 

Πρῶτον, ὅταν διαβάζουν τὰ ἱερὰ βιβλία, ὅποτε τοὺς κυκλώνουν γιὰ ν’ ἀκούσουν κι αὐτοί.

Δεύτερον, ὅταν προσεύχονται καὶ συνομιλοῦν μὲ τὸ Θεό, ὅποτε συμπροσεύχονται κι ἐκεῖνοι μὲ πόθο.

Τρίτον, ὅταν ὑπομένουν γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ κόπο, πόνο καὶ τιμωρίες, ὅποτε ἔχουν οἱ Ἄγγελοι τὴν ἄδεια νὰ τοὺς μυρώνουν νὰ τοὺς προετοιμάζουν καὶ νὰ τοὺς παρακινοῦν στὸν ἀγώνα τῆς εὐσέβειας.

Ἅγιος Ἀντρέας διὰ Χριστὸν Σάλος

Όταν οι άλλοι θα σε χειροκροτούν, εσύ θα βάλεις το κεφάλι κάτω και θα πεις: «Θεέ μου, σκέπασέ με αυτήν την ώρα...».

 

Όταν οι άλλοι θα σε χειροκροτούν, εσύ θα βάλεις το κεφάλι κάτω και θα πεις: «Θεέ μου, σκέπασέ με αυτήν την ώρα...».

Και όταν οι άλλοι θα σου λένε «Μπράβο!», εσύ να νοιώθεις ότι κλέβεις τον Θεό, διότι ο Θεός είναι Εκείνος που σου έδωσε ό,τι σου έδωσε, ώστε να σε χειροκροτούν και να σου λένε οι άλλοι «Μπράβο!».

Μην αφήσεις τον νου σου ποτέ και πεις, ότι είσαι άξιος για κάτι. Πάντα να νιώθεις ότι είσαι ανάξιος. Έστω κι αν είσαι άξιος. Διότι κι αν είσαι άξιος, δεν είσαι άξιος από δικά σου φόντα. Είσαι άξιος με δανεικά.

Είναι τα χαρίσματα που σου έδωσε ο Θεός. Κατά συνέπεια, πρέπει να ταπεινοφρονείς.

Γι' αυτό ο άνθρωπος πάντα πρέπει να είναι δακρυσμένος, δοξολογώντας τον Θεό για όσα του έχει δώσει.

Αλίμονο στον άνθρωπο, που δεν υπολογίζει τον Θεό, νομίζοντας ότι, ό,τι έχει είναι δικά του και ότι τα απέκτησε με δικές του δυνάμεις. Γιατί τότε θα έρθει μια μέρα, που θα εξευτελιστεί.

Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας

 

(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ομιλίες Δ’ – Κυριακοδρόμιο, Εκδ. Πέτρου Μπότση, 2012)

«Διά τούτο ωμοιώθη η βασίλεια των ουρανών ανθρώπω βασιλεί, ος ηθέλησε συνάραι λόγον μετά των δούλων αυτού» (Ματθ. ιη’ 23). Η βασιλεία των ουρανών δεν προσφέρεται για περιγραφή, ούτε με λόγια ούτε με χρώματα. Η ομοιότητά της μπορεί ν’ απεικονιστεί μόνο μέσα σε περιορισμένη έκταση, με όρους αυτού του κόσμου. Επομένως ανάμεσα στους δυο κόσμους μπορούμε να κάνουμε σύγκριση όπως ανάμεσα σε κάτι αληθινό και στη σκιά του.

Όταν ο Κύριος μιλάει για την οφειλή του δούλου προς το βασιλιά, εννοεί τις οφειλές μας στο Θεό, γι’ αυτό και επισημαίνει πόσο μεγάλο είναι το οφειλόμενο ποσό, που όμως σε καμιά περίπτωση δεν είναι μεγαλύτερο από τις αμαρτίες των ανθρώπων.

«Μη έχοντος δε αυτού αποδούναι εκέλευσεν αυτόν ο κύριος αυτού πραθήναι και την γυναίκα αυτού και τα τέκνα και πάντα όσα είχε, και αποδοθήναι» (Ματθ. ιη’ 25). Το βαθύτερο νόημα της εντολής του βασιλιά ήταν πως, όταν οι αμαρτίες ξεπερνούν τα όρια, ο Θεός μας στερεί όλες τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος που καταξιώνουν τον άνθρωπο.

Η πώληση του οφειλέτη σημαίνει πως ο αμαρτωλός στερείται το πρόσωπο που του έδωσε ο Θεός.

Η πώληση της γυναίκας του σημαίνει τη στέρηση των δώρων της αγάπης και του ελέους.

Η πώληση των παιδιών του υποδηλώνει πως στερείται τη δυνατότητα δημιουργίας και ενός έστω αγαθού.

Και πάντα όσα είχε, σημαίνει πως αποξενώνεται από κάθε χαρά πνευματικής ευλογίας.

Και αποδοθήναι, σημαίνει πως όλα τα θεόσδοτα χαρίσματα επιστρέφουν από τον αμαρτωλό άνθρωπο στο Θεό, την Πηγή και τον Κύριο «παντός αγαθού

«Πεσών ουν ο δούλος προσεκύνει αυτώ λέγων· κύριε, μακροθύμησον επ’ εμοί και πάντα σοι αποδώσω. σπλαγχνισθείς δε ο κύριος του δούλου εκείνου άπέλυσεν αυτόν και το δάνειον αφήκεν αυτώ» (Ματθ. ιη’ 26, 27). Ο κακός δούλος, που είχε σωρεύσει ένα τεράστιο χρέος, έπεσε στα πόδια του κυρίου του κι επαιτούσε το έλεός του. Κι ο βασιλιάς, που ήταν αληθινός άνθρωπος και σωστός κριτής, του χάρισε μια διπλή ελευθερία: τόσο από τη σκλαβιά όσο κι από το χρέος.

Τέτοιο έλεος και μάλιστα μη απαιτητό, μόνο από τον ουράνιο Βασιλιά μπορεί να έρθει. Όταν κάποιος αμαρτωλός συνέρχεται και μετανοεί, ο ουράνιος Βασιλιάς είναι έτοιμος να του συγχωρέσει μύριες αμαρτίες, να επιστρέψει στον αμαρτωλό όλες τις δωρεές που αποστερήθηκε.

«Εξελθών δε ο δούλος εκείνος εύρεν ένα των συνδούλων αυτού, ος όφειλεν αυτώ εκατόν δηνάρια, και κρατήσας αυτόν έπνιγε λέγων· απόδος μοι ει τι οφείλεις» (Ματθ. ιη’ 28). Έτσι συμπεριφέρεται άνθρωπος σε άνθρωπο… Και τέτοια συμπεριφορά μετατρέπει το έλεος του Θεού σε δικαιοσύνη… Όταν γονατίζουμε μπροστά στο Θεό και ζητούμε το έλεός Του για τις δυσεξαρίθμητες αμαρτίες μας κι έπειτα πετάμε τον αδελφό μας στη φυλακή για μια μοναδική αμαρτία που έκανε και μας πρόσβαλε, τότε μυκτηρίζουμε το Θεό…

Αδελφοί μου! Ας βιαστούμε να συγχωρήσουμε όλες τις αμαρτίες και τις προσβολές που μας κάνουν, ώστε κι ο Θεός να συγχωρέσει όλες τις δικές μας αμαρτίες και προσβολές. Ας κάνουμε γρήγορα, προτού μας κρούσει την πόρτα ο θάνατος και μας πει: «Είναι πολύ αργά!» Πίσω από την πόρτα του θανάτου δε θα μπορέσουμε ούτε να συγχωρέσουμε ούτε να συγχωρεθούμε.

Ολόκληρο το κείμενο αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε στη διεύθυνση http://alopsis.gr/

Πολὺ συχνὰ διαπιστώνεις ὅτι ἐκεῖνοι ποὺ ὀνομάζονται χριστιανοὶ δὲν γνωρίζουν οὔτε τὶς πιὸ κοινὲς καὶ ἁπλὲς προσευχές.

 

Πολὺ συχνὰ διαπιστώνεις ὅτι ἐκεῖνοι ποὺ ὀνομάζονται χριστιανοὶ δὲν γνωρίζουν οὔτε τὶς πιὸ κοινὲς καὶ ἁπλὲς προσευχές. Εἶναι φανερὸ ὅτι δὲν προσεύχονται. Στὴν οἰκογένεια δὲν διδάσκεται καὶ δὲν ἀσκεῖται ἡ προσευχή. Καὶ στὸ σχολεῖο, μολονότι γίνεται μιὰ σχετικὴ διδασκαλία, δὲν ἐπισημαίνεται ἡ ἀναγκαιότητα τῆς προσευχῆς, δὲν καλλιεργεῖται καὶ δὲν ἐμπνέεται ἡ ἱερὴ αὐτὴ πνευματικὴ ἐργασία, ποὺ ἀποτελεῖ συνομιλία καὶ ἕνωση μὲ τὸν Θεό. Ἡ στεγνὴ ἀποστήθιση καὶ ἀπαγγελία ὁρισμένων προσευχῶν δὲν ἔχει νόημα, καθὼς κάθε σχέση τῶν μαθητῶν μ’ αὐτὲς σταματᾶ μαζὶ μὲ τὴν παύση τῶν μαθημάτων γιὰ τὶς καλοκαιρινὲς διακοπές. Οἱ γονεῖς δὲν νοιάζονται πιὰ καθόλου ἂν τὰ παιδιά τους προσεύχονται ἢ ὄχι...

Οἱ χριστιανοί μας ἀγνοοῦν, ἐπίσης, τοὺς βίους τῶν ἁγίων, ἀκόμα καὶ τὸν βίο τοῦ ἁγίου τοῦ ὁποίου τὸ ὄνομα φέρουν. Ἔτσι, φυσικά, δὲν ἔχουν ἀναπτύξει καμιὰ πνευματικὴ σχέση οὔτε μὲ τὸν προστάτη τους ἅγιο. Ἡ σημερινὴ γενιά, ὅπως εἶναι φανερό, ἔχει ἀποκοπεῖ ἀπὸ τὰ πρότυπα τῆς ἐνάρετης, τῆς ἀληθινὰ χριστιανικῆς ζωῆς, τὴν ὁποία αὐτὰ διδάσκουν μὲ τὸ σιωπηλὸ παράδειγμά τους... Μὲ τὰ συναξάρια καὶ τὰ λόγια τῶν ἁγίων διαπαιδαγωγοῦνταν οἱ πρόγονοί μας. Τὰ μάθαιναν ὄχι ἀπὸ βιβλία ἀλλὰ ἀπὸ τὶς διηγήσεις ἄλλων. Οἱ διηγήσεις γιὰ τοὺς ἁγίους, ποὺ διαδίδονταν ἀπὸ στόμα σὲ στόμα, ἦταν πολὺ δημοφιλεῖς. Ὅλοι τὶς ἄκουγαν ἄπληστα καὶ τὶς ἔκλειναν στὰ βάθη τῶν ψυχῶν τους. Ἔτσι, συνήθιζαν ἀπὸ τὴν παιδική τους ἡλικία νὰ σκέπτονται ὅπως οἱ ἅγιοι καὶ νὰ ζοῦν ὅπως οἱ ἅγιοι, οἱ ὁποῖοι κατὰ κάποιον τρόπο ἦταν πάντοτε νοερὰ παρόντες ἀνάμεσά τους... Μὲ πολὺ πόνο βλέπουμε ὅτι τώρα οἱ ἄνθρωποι δὲν διδάσκονται τοὺς βίους τῶν ἁγίων καὶ δὲν παραδειγματίζονται ἀπὸ τὴν πολιτεία τους, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ἔχουν τὸν ἱερὸ ἐκεῖνο ζῆλο, τὸν ὁποῖο μπορεῖ νὰ ἐμπνεύσει κάθε φωτεινὸ παράδειγμα ἀληθινῆς ἀρετῆς.

Τὴν πίστη μας δὲν τὴ γνωρίζουν. Τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ δὲν τὸν τηροῦν μὲ ἐπίγνωση. Τὰ πρότυπα τῆς εὐσέβειας δὲν τὰ μιμοῦνται. Ἐλάχιστοι χριστιανοὶ εἶναι σὲ θέση νὰ ἀποκριθοῦν μὲ γνώση, σαφήνεια καὶ ὀρθότητα σὲ ἐρωτήματα ποὺ ἀναφέρονται στὴν ὀρθόδοξη πίστη. Κι αὐτό, μολονότι σήμερα σχεδὸν ὅλοι ξέρουν γράμματα καὶ σχεδὸν ὅλοι μποροῦν ν’ ἀγοράσουν χριστιανικὰ βιβλία, τὰ ὁποῖα προσφέρονται σὲ προσιτὲς τιμές.

Αὐθόρμητα, λοιπόν, ἀναρωτιέται κανείς: Μά, ἐπιτέλους, τί τὸ χριστιανικὸ ἔχει ἀπομείνει σ’ αὐτοὺς τοὺς χριστιανούς; Οἱ περισσότεροι, βλέπετε, ἔχουν ἐγκαταλείψει ἀκόμα καὶ τὶς ἐξωτερικὲς εὐλογημένες συνήθειες τῶν παλαιοτέρων χριστιανῶν. Ἔτσι, γιὰ παράδειγμα, εἴτε δὲν κάνουν τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ εἴτε τὸ κάνουν ἐσφαλμένα, κουνώντας ἀκανόνιστα καὶ βιαστικὰ τὸ χέρι πάνω στὸ στῆθος. Ἐπίσης, δὲν φιλοῦν πιὰ τὰ χέρια τῶν ἀρχιερέων καὶ τῶν ἱερέων, γιὰ νὰ λάβουν μέσῳ αὐτῶν τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Δὲν γνωρίζουν, ἑπομένως, τὴ σημασία καὶ τὴ δύναμη τοῦ σημείου τοῦ σταυροῦ, μὲ τὸ ὁποῖο, σὰν μὲ τὸν ἴδιο τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ, διώχνουμε τοὺς δαίμονες μακριά μας. Δὲν γνωρίζουν τὴ σημασία καὶ τὴ δύναμη οὔτε τῆς ἱερατικῆς εὐλογίας, μὲ τὴν ὁποία μεταβιβάζεται ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Ὓστερ’ ἀπ’ ὅλα αὐτά, πῶς νὰ μιλήσουμε γιὰ τὴν πνευματικὴ ζωή, γιὰ τὴ θεία χάρη, γιὰ τὰ σωτήρια μυστήρια τῆς πίστεώς μας;

Ἀπὸ τὸ βιβλίο Ἱερομάρτυς Ἀνδρόνικος, Ἀρχιεπίσκοπος Πέρμ,

ἐκδ. Ἱ. Μονῆς Παρακλήτου.

-Γέροντα διάβασα κάπου ότι οι δαίμονες θα μας βασανίσουν στην άλλη ζωή ακόμη και για έναν κακό λογισμό που δεν εξομολογηθήκαμε.

 -Γέροντα διάβασα κάπου ότι οι δαίμονες θα μας βασανίσουν στην άλλη ζωή ακόμη και για έναν κακό λογισμό που δεν εξομολογηθήκαμε.

-Κοίταξε, όταν ένας άνθρωπος μετανοήσει και πει στον πνευματικό ο,τι θυμόταν, χωρίς να έχει την πρόθεση να κρύψει κάτι, τελείωσε· τα ταγκαλάκια δεν έχουν καμία εξουσία πάνω του. Όταν όμως δεν εξομολογηθεί εν γνώση του μερικές αμαρτίες του, θα βασανίζεται στην άλλη ζωή γι’ αυτές.

(Γέροντος Παισίου Αγιορείτου Πνευματικός Αγώνας Τόμος Γ σελ. 265)

Η ομορφιά δεν είναι στο «τέλειο» και «άψογο».

 Η ομορφιά δεν είναι στο «τέλειο» και «άψογο».

 Η ζωή είναι ωραία γιατί δεν είναι «τέλεια».

 Αυτό τον κόσμο τον ομορφαίνουν οι πονεμένοι.

Τον ουρανό τον συγκινούν οι δακρυσμένοι, τον Θεό οι σταυρωμένοι. Δίχως όλους αυτούς η ζωή θα ήταν άσχημη, άχρωμη και άγευστη, στην ψευτιά της «τελειότητας» της. Οι πονεμένοι κι οι «αμαρτωλοί» γεμίζουν τον κόσμο ομορφιά και αγιότητα. Δίχως αυτούς η τέχνη είναι ορφανή, τα βιβλία δίχως συγγραφείς, τα ποιήματα χωρίς λέξεις, οι πίνακες μονόχρωμοι κι πάνω απ¨ ολα τα συναξάρια δίχως αγίους...

Ζητιάνος τοῦ χρόνου τῆς ζωῆς μας

 

Ὁ Χριστός μας, ὁ Λυτρωτής μας, ἡ αἰώνια ἀγάπη, εἶναι ὁ εὔσπλαγχνος Θεός, ἀλλὰ καὶ ὁ ἱκετευτικὸς ζητιάνος. Μᾶς κτυπᾶ τὴν πόρτα τῆς καρδιᾶς καὶ μᾶς ἱκετεύει νὰ τοῦ προσφέρουμε κάτι. Τί μᾶς ζητᾶ; Μᾶς παρακαλεῖ λέγοντας: «Υἱέ μου, δός μοι σὴν καρδίαν»   (Σοφ. Σολ. 18΄ 26)!  Τί κρίμα, ἐμεῖς δὲν τὸν ἀκοῦμε καί, φυσικά, δὲν τοῦ προσφέρουμε τίποτα, οὔτε τὴν καρδιά μας, ποὺ μᾶς ζητᾶ, ἀλλὰ οὔτε ἕνα λεπτὸ τοῦ χρόνου τῆς ζωῆς μας, ἕνα λεπτὸ μετανοίας· ἕνα λεπτὸ ποὺ εἶναι ὑπεραρκετὸ νὰ φωνάξουμε τὸ τοῦ εὐγνώμονος Λῃστοῦ: «Μνήσθητί  μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ Βασιλείᾳ Σου» (Λουκ. κγ΄ 42). 

Ζητιάνος ὁ Θεός μας, Αὐτὸς ποὺ μᾶς παρέχει πλούσια τὰ ἀγαθά Του καὶ τὸ μεγαλύτερο ἀγαθό, τὸν χρόνο τῆς ζωῆς μας, τὸν χρόνο γιὰ ἐκζήτηση μετανοίας, ὥστε νὰ μᾶς ἀγκαλιάσει στὴν ὁλόθερμη ἀγκαλιά Του καὶ μᾶς μᾶς χαρίσει τὸ δῶρο τῆς αἰωνιότητος, τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

Ἔγινε ζητιανὸς ὁ Θεός μας, γιὰ νὰ μᾶς κάνει ἄρχοντες, πλούσιους, εὐγενεῖς, ἁγίους, νὰ μᾶς δείξει τὸν μόνο προορισμό μας, τὴν μετάβασή μας ἀπὸ τὸ «κατ’ εἰκόνα» στὸ καθ’ ὁμοίωσιν», στὴν θέωση. Ζητιάνος ὄχι γιὰ δικό Του ὄφελος, ἀλλὰ γιὰ δικό μας. Αὐτὴ εἶναι ἡ ὕψιστη ἀγάπη.

Ἔγινε ζητιάνος, Αὐτὸς ποὺ δημιούργησε τὰ σύμπαντα, τὸν ἥλιο, τὴν σελήνη, τὴν γῆ μας, τὰ ἄστρα, ὅλο τὸ στερέωμα, ποὺ δουλεύει σὰν καλοκουρδισμένη μηχανὴ ἔχοντας κάθε δημιούργημα ἕνα προορισμό, ἀπὸ τὸν ὁποῖο δὲν ξεφεύγει οὔτε κατ’ ἐλάχιστον.

Καὶ ἐνῶ ὅλα στὸ στερέωμα ἔχουν τὸν προορισμό τους, τὸ ἀκριβότερο, ἡ κορωνίδα τῆς δημιουργίας, ἐμεῖς, οἱ ἄνθρωποι ξεφεύγουμε ἀπὸ τὸν προορισμό μας, ἀπὸ τὴν ἐπιθυμία τοῦ ζητιάνου Δημιουργοῦ ποὺ μᾶς  προτρέπει: «Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι» (Α΄Πέτρ.α΄ 16). 

Πλούσιος δωρεοδότης ὁ Χριστός μας σὲ κάθε ἕνα δίνει τὸ δῶρο τῆς ζωῆς. Τὸ κάθε ἔτος ποὺ μᾶς χαρίζει, θέλει νὰ τὸ ἀξιοποιήσουμε, νὰ τὸ κάνουμε χρόνο μετανοίας. Σὲ κάθε ἔτος μᾶς ἔχει δώσει 365 ἡμέρες ποὺ περιέχουν 8760 ὧρες καὶ 525.300 λεπτά. Ἀπ’ αὐτὲς τὶς χιλιάδες τὰ λεπτὰ ποὺ ὁ ἴδιος μᾶς χαρίζει μὲ ἀγάπη ἔρχεται ζητιανεύοντας νὰ μᾶς ζητήσει νὰ τοῦ δώσουμε ἕνα λεπτό. Καὶ αὐτὸ ἐμεῖς ἢ δὲν τὸ δίνουμε, ἢ τὸ δίνουμε μὲ τσιγγουνιὰ καὶ γογγυσμό. Εἴμαστε ἀχάριστοι, ἀγνώμονες, ἀπέναντι στὴν εὐεργεσία τοῦ χρόνου ποὺ μᾶς χαρίζει. Καὶ αὐτὸ γιατὶ ἔχουμε ξεχάσει τὸν προορισμό μας, τὴν ἐπιδίωξη τῆς θεώσεως. Στὸν ἐτήσιο χρόνο μας δὲν ἐργαζόμαστε πνευματικά, δὲν ἀναλωνόμαστε σὲ ἔργα ἀγάπης, στὴν ψυχοτρόφο προσευχὴ ποὺ μᾶς ἀνεβάσει στὸν οὐρανό, σὲ ἔργα εἰρήνης, συμπαραστάσεως ἀσθενῶν, ἐνισχύσεως πτωχῶν, ψυχικῆς κενώσεως στὶς ἀνάγκες τῶν ἐμπεριστάτων. Εἴμαστε σπάταλοι τοῦ χρόνου μας. Τὸν καταναλώνουμε σὲ ἔργα πρόσκαιρων ἠδονῶν, καλοπεράσεως, ἀκολουθώντας τὸ «φάγωμεν, πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνήσκομεν» (Ἡσ. κβ΄ 13).

Γιὰ πολλὰ ζητήματα δίνουμε μεγάλη σημασία στὸν χρόνο τῆς ζωῆς μας, ζητήματα, ὅμως, μικρότερης σημασίας ἀπὸ τὴν ἀξιοποίησή του γιὰ τὴν ἐπιδίωξη τοῦ προορισμοῦ τῆς ὑπάρξεώς μας. Προσέχουμε γιατὶ γιὰ λίγα λεπτὰ μπορεῖ νὰ χάσουμε τὸ μεταφορικὸ μέσο, λεωφορεῖο, τραῖνο, καράβι, ἀεροπλάνο, ποὺ θὰ μᾶς μεταφέρει σὲ κάποιον ἀπὸ τοὺς πρόσκαιρους προορισμούς μας. Προσέχουμε, γιατὶ λίγα λεπτὰ καθυστέρηση μπορεῖ ἕναν ἀσθενῆ μας νὰ τὸν ὁδηγήσουμε στὸν θάνατο, μιὰ μικρὴ φωτιὰ νὰ τὴν μετατρέψουμε σὲ πυρκαϊά, ὁκανὴ νὰ κάψει μιὰ τεράσια ἔκταση. Προσέχουμε, γιατὶ λίγα λεπτὰ ἀναμονῆς βοηθείας σὲ μιὰ μάχη μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει σὲ συντριπτικὴ ἧττα.

Ἐὰν τὰ λεπτὰ τῆς ζωῆς μας ἔχουν τόσο μεγάλη σημασία στὴν καθημερινότητα πόσο μεγάλη σημασία ἔχουν γιὰ τὴν ἐκπλήρωση τοῦ προορισμοῦ μας, γιὰ τὴν ὁποία, δυστυχῶς, δείχνουμε ἀμέλεια! Αὐτὴν βλέποντας ὁ Χριστός μας ἔρχεται ζητιάνος καὶ μᾶς παρακαλεῖ νὰ τοῦ δώσουμε ἕνα λεπτὸ μετανοίας, ἕνα λεπτὸ ποὺ δὲν εἶναι δικό μας, δικό Του εἶναι αὐτό, ἀλλὰ δὲν Τοῦ τὸ χαρίζουμε. Δὲν τοῦ λέμε: «Τὰ Σὰ ἐκ τῶν Σῶν»!                     

Ὁ σοφὸς Χίλων ὁ Λακεδαιμόνιος ἔλεγε: «Χρόνου φείδου» καὶ ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Δομβοΐτης, ὁ οἰκονόμος τοῦ χρόνου τῆς ζωῆς ἔγραφε:

Θὰ διέλθω ἅπαξ μόνον

φεῦ! τοῦ βίου τὴν ὁδὸν

κι’ ἂς προσέχω πάντα χρόνον

πᾶν μου βῆμα τῶν ποδῶν.

Κι’ ἀπὸ  τὴν ζωὴν τὴν ἄλλην

εἰς τὴν γῆν δὲν θἄλθω πάλιν.

Ὁ χρόνος μας εἶναι ἀνεκτίμητος. Γιὰ τὴν σπατάλη του θὰ δώσουμε λόγο στὸν ζητιάνο Χριστό μας, ποὺ στέκει μπροστὰ στὴν πόρτα καὶ τῆς καρδιᾶς μας καὶ μᾶς παρακαλεῖ νὰ τοῦ δώσουσε, ἔστω ἕνα λεπτό. Ἕνα λεπτὸ μετανοίας, ἕνα λεπτὸ σωτηρίας, γιὰ νὰ γιατρευτοῦμε ψυχικὰ καὶ σωματικά, γιὰ νὰ μὴν καοῦμε στὸ πῦρ τὸ ἐξώτερο,  γιὰ νὰ μὴν χάσουμε τὸ τραῖνο τοῦ ποθεινοῦ προορισμοῦ μας, τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν.

 

Δρ Χαραλάμπης Μ.Μπούσιας,

Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας

 

Για τη διαφορά των χαρακτήρων ανάμεσα στους συζύγους

 ... Μου λένε μερικοί άνδρες: «Δεν συμφωνώ με την γυναίκα μου -είμαστε αντίθετοι χαρακτήρες. Άλλος χαρακτήρας εκείνη, άλλος εγώ! Πώς κάνει τέτοια παράξενα πράγματα ο Θεός; Δεν θα μπορούσε να οικονομήσει μερικές καταστάσεις έτσι, ώστε να ταιριάζουν τα ανδρόγυνα, για να μπορούν να ζουν πνευματικά;». «Δεν καταλαβαίνετε, τους λέω, ότι μέσα στην διαφορά των χαρακτήρων κρύβεται η αρμονία του Θεού; Οι διαφορετικοί χαρακτήρες δημιουργούν αρμονία. Αλίμονο, αν ήσασταν ίδιοι χαρακτήρες! Σκεφθείτε τι θα γινόταν, αν λ.χ. και οι δύο θυμώνατε εύκολα· θα γκρεμίζατε το σπίτι. Η, αν και οι δύο ήσασταν ήπιοι χαρακτήρες, θα κοιμόσασταν όρθιοι!...»...

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης