"Σπεῦδε βραδέως"...

Νά βιάζεσαι νά προλάβεις τίς δουλειές σου, ἱστάμενος στόν πόνο τοῦ ἄλλου, ὅταν ὅλοι γύρω σου στέκονται κολλημένοι στά σχέδιά τους, στά πράγματά τους, στό περιβάλλον τους. Ὁ ἱερέας τῆς παραβολῆς τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτη βιαζόταν νά πάει σέ ἀποστολή καί δέν στάθηκε στόν ἀπρόβλεπτο πόνο τοῦ ἀδελφοῦ.

Ὁ π. Πορφύριος ἵστατο ἐν πλήρει ἠρεμία, καθηλωμένος στόν πόνο τοῦ κάθε ἀνθρώπου, ἐνῶ ἡ ψυχή τοῦ συνεχῶς βιαζόταν νά εἶναι στραμμένη στόν Θεό. Ὁ νοῦς τοῦ ἔτρεχε πρός τό Θεό. Ἔλεγε σέ μία ψυχή: «Νά, τώρα αὐτή τή στιγμή θέλω νά πάω ἐκεῖ, ἔ, μία φορά πῆγα, ἀλλά ὅμως εἶμαι τώρα ἐδῶ. Καθηλωμένος μέσα στό κλουβί τό γήινο αὐτοῦτοῦ κόσμου». Πάσχιζε νά ἐλευθερώνει τούς σκλαβωμένους στίς ἁμαρτίες αὐτός ὁἀετός τοῦ πνεύματος.

Ἕνας μοναχός κάθε φορά πού στέκεται στην προσευχή ἔχει λογισμούς φυγῆς, νά τελειώσει τή μία δουλειά ἤ τήν ἄλλη καί νά ἐγκαταλείψει τή συνομιλία μέ τόν Θεό. Ὅμως προσκαρτερεῖ στήν προσευχή.

Κάποτε ἔψαλλα στό μοναστήρι τοῦ Γέροντος Πορφυρίου. Μετά τό τέλος τή Θεία Λειτουργία προσφέρθηκε τσάι. Βιαζόμουν νά φύγω, ὡστόσο, ἀπό εὐγένεια στεκόμουν στήν τραπεζαρία. Σκέφτηκα νά περιμένω πέντε λεπτά ἀκόμη. Ἐνῶ βιαζόμουν ἤμουν ἤρεμος. Τήν τελευταία στιγμή ἔρχεται ἕνας παλαιός φίλος μοναχός μέ τόν ὁποῖο εἴχαμε μία πάρα πολύ ὄμορφη συζήτηση. Στό Γεροντικό ἀναφέρεται : «μήν κάνεις ἀμέσως ὑπακοή στό λογισμό σου, ἀλλά ἀδιαφορώντας γιά τή δύναμή του, νά στέκεσαι γιά λίγο στήν προσευχή καί κατόπιν βλέπεις τί θά γίνεις».

Ἕνας ἱερεύς βιάζεται νά πάει στήν ἐκκλησία τή διατεταγμένη ὤρα. Ὅμως παρότι βιάζεται δέν εἶναι λίγες οἱ φορές πού στέκεται στή μέση του δρόμου γιά νά συνομιλήσει μ’ ἕναν ἄγνωστο πονεμένο ἀδελφό. Οἱ ἄνθρωποι τοῦ προγράμματος συχνά τόν "τσαλακώνουν" γιατί δέ γνωρίζουν τί σημαίνει νά ἵστασαι βιαζόμενος.

Ὁ Γέρων Πορφύριος ὅποτε προσευχόταν ἄλλαζε φανέλες, γιατί ἵδρωνε. «Τά ἀγαθά κόποις κτῶνται». Ὅ, τί σέ πιέζει, αὐτό σέ ὠφελεῖ, ἀρκεῖ νά γίνεται μέ χαρά. Ὁ Γέρων Πορφύριος πίεζε τόν ἑαυτό του ἀπό ἀγάπη γιά τόν Χριστό καί τόν ἄνθρωπο. Ἔλεγε: «Εἶναι μεγάλη ὑπόθεση νά σέ τσαλακώνει ὁ ἄλλος μέ τίς φωνές του καί τούς τρόπους του καί σύ νά ἵστασαι κοντά του ἀγαπητικᾶ. Ὅταν ὁ Χριστός εἶπε γιά τόν Δαβίδ : «Εὗρον ἄνδρα κατά τήν καρδίαν μου» (Πραξ. ιγ΄ 22). Στεκόταν μέ ἀνεξικάκη διάθεση κοντά στόν φοβερό ἐχθρό του Σαούλ, πού συχνά ἐπιχειροῦσε νά τόν σκοτώσει, κι ὅταν τοῦ δόθηκε ἡ δυνατότητα νά τόν ἐξοντώσει τόν σεβάστηκε «ὡς κεχρισμένο βασιλιά τοῦ Κυρίου».

Ὁ μέγας Ἅγιος της ρωσικῆς γῆς, Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ, στάθηκε μέ πραότητα κοντά στούς δυό κακούργους κι ἄφησε νά τόν σακατέψουν. Εἶπε σταυρώνοντας τά χέρια : «Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ δέ χρησιμοποιεῖ ποτέ βία στούς ἄλλους».Ἐμεῖς γιά νά ἱκανοποιήσουμε τή δίψα τῆς ψυχῆς μας στεκόμαστε στόν Θεό, ὅταν τρέχουμε γιά τίς δουλειές μας; Ὁ Χριστός πάνω στόν Σταυρό ἵστατο βιαζόμενος. Θά μποροῦσε νά ἀποδράσει, νά ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τούς βιαστές του. Ὅμως, ἡ στάση τοῦ πάνω στόν Σταυρό ἦταν ἀπαρχή γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου. Καθένας πού στέκεται προσευχητικά κοντά στόν ἐχθρό του μοιάζει μέ τό Χριστό.

Ἀγαπῶ τόν Θεό σημαίνει στέκομαι μέ πλήρη ἠρεμία καί γαλήνη, προσηλωμένος σέ Αὐτόν, ἐνῶ βιάζομαι μέσα στίς δουλειές μου. Ἀγαπῶ τόν Θεό σημαίνει πώς μέ πιέζει ὁ κόσμος καί ὁ διάβολος ἤ ὁ ἐαυτός μου, νά Τόν ἐγκαταλείψω γιά κάτι πολύ κατώτερο κι ἐγώ ἐν τούτοις ἵσταμαι ἐν προσευχῇ.

Ἀγάπη εἶναι νά στέκεσαι ἤρεμα στόν πόνο τοῦ ἄλλου, ἐνῶ βιάζεσαι νά τελειώσεις τό πρόγραμμά σου. Ἄν στέκεσαι ταραγμένα, ἀγαπᾶς περισσότερο τό πρόγραμμά σου ἀπό τόν πονεμένο. Ὁ Χριστός ἤλεγξε σκληρά μέ τήν παραβολή τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτη τόν ἱερέα πού ἀγαποῦσε περισσότερο «τό καλό» πρόγραμμά του ἀπό τόν πληγωμένο.

Κάθε φορά πού πάω σέ ἕνα σπίτι πιεζόμενος ἀπό τό πρόγραμμά μου, στέκομαι μέ ἡσυχία στό ἄνοιγμα τῆς καρδιᾶς τοῦ πληγωμένου σπιτονοικοκύρη. Νιώθω μέσα στή βιασύνη μου χαρούμενος γιατί λειτουργῶ τήν καθαρή ἀγάπη κι ὅταν φεύγω αἰσθάνομαι ἀνέκφραστη ἐλευθερία. Ἡ συναισθηματική ἀγάπη σέ δένει, σέ καθηλώνει, δέ σέ κάνει νά ἵστασαι φευγάτος, ἀλλά νά κολλᾶς.

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός ὅλες τίς μεγάλες κλήσεις στό ἀποστολικό ἀξίωμα καί πολλές θεραπεῖες σέ πάσχοντες τίς ἐπιτέλεσε ἐνῶ βρισκόταν ἐν κινήσει. Ἔτσι τόνιζε τό αἰφνίδιο τῆς Θείας Χάριτος κι ἔτσι φανερωνόταν ἡ προϋπόθεση γιά τή θεία κλήση, πού δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν ἐγρήγορση.

"Ὅσα δέν φέρνει ὁ χρόνος τά φέρνει ἡ μία στιγμή». Ὁ Θεός ἐπεμβαίνει ἀστραπιαῖα, ἐν ριπῇ ὀφθλαμοῦ καί ὅποιος εἶναι σβέλτος καί προσεκτικός ἁρπάζει τήν εὐκαιρία τῆς εὐλογίας.

Ὁ προφήτης Ἐλισσαῖος κλήθηκε ἀπό τόν Προφήτη Ἠλία μέσα στά χωράφια, ὅπου ὄργωνε. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός κάλεσε τούς δώδεκα μαθητές, ἐνῶ ἐργάζονταν ὡς ψαράδες στή λίμνη Γεννησαρέτ. Ἡ κλήση τοῦ τελώνη Ματθαίου ἔγινε αἰφνιδιαστικά μπροστά στό τελωνεῖο. Ἡ κλήση τοῦ Ζακχαίουκι αὐτή βιαστικά ἐνῶ περνοῦσε ὁ Ἰησοῦς ἀπό τήν Ἱεριχῶ. Ἡ ἀνάσταση τοῦ υἱοῦ τῆς χήρας της Ναΐν κι αὐτή ἀπρόβλεπτη ἐνῶ περνοῦσε ἀπό τήν πόλη τούς ὁ Ἰησοῦς. Ἡ θεραπεία τῆς αἱμορροούσης γυναικός καί αὐτή ἐνῶ ὁ Ἰησοῦς ἐκινεῖτο καί τόν περιέβαλε ὁ ὄχλος. Ἡ ἀνάβλεψη τοῦ υἱοῦ Τιμαίου Βαρτιμαίου πραγματώθηκε καθώς ἔβγαινε ἀπό τήν Ἱεριχῶ καί στάθηκε κοντά του.

Ὅ,τι γίνεται ἐνῶ βιάζεσαι ἀλλά καί στέκεσαι στόν πόνο τοῦ ἄλλου ἔχει θαυματουργικά ἀποτελέσματα. Ἡ ζωή τοῦ Ἰησοῦ μας διδάσκει πώς πρέπει νά γίνουμε κι ἐμεῖς ἄνθρωποι τοῦ δρόμου, ὅπως κι ὁ ἴδιος. Νά εἴμαστε δηλαδή ἕτοιμοι νά ἀφουγκραστοῦμε τόν ἀπρόβλεπτο πόνο τοῦ ἄλλου πού ἀνά πάσα στιγμή μπορεῖ νά μᾶς προσεγγίσει. Στά σοκάκια, στούς δρόμους, στίς πλατεῖες, στά σπίτια.

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος πού μᾶς καλεῖ νά τόν μιμηθοῦμε, ἦταν κατεξοχήν ἄνθρωπος "τοῦ δρόμου". Ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος δέν εἶχε «ποῦ τήν κεφαλήν κλίνει» (Ματθ. η΄20), δέν μας θυμίζει τούς ἄστεγους ὁδοιπόρους τοῦ δρόμου, αὐτούς ποῦ συχνά περιφρονοῦμε;

Δέν δόθηκε τυχαῖα ἡ προσωνυμία στούς πρώτους χριστιανούς «οἱ ἄνθρωποι τῆς ὁδοῦ». Ἀρκεῖ νά δεῖ κανείς τό ι' κεφάλαιο στό κατά Μάρκον εὐαγγέλιο. Ἀρκετές φορές ἀναφέρονται οἱ λέξεις ὁδός, πορεία κι ἄλλες παρεμφερεῖς.

Ὁ Χριστός ἄφησε ἕνα φοβερό μήνυμα σέ ὅλους μας. Οἱ ἡμερήσιες πορεῖες Τοῦ εἶχαν σωστική δύναμη καί ἀξία, γιατί προέρχονταν ἀπό ἔντονες, δυνατές καί μοναχικές νυκτερινές προσευχές.

Ἀρχιμ. Ἀρσενίου Κωτσόπουλου, "Ἐκπλήξεις Χάριτος", Ἀθήνα 2010, σελ. 434-439