Όι 7 ηλικίες τοῦ ανθρώποῦ

 

~ Αγίου Αναστασίου Σιναϊτου

1)Ἡ πρώτη ἡλικία ἡ βρεφική, γιὰ νὰ φωτιστεῖς ἀμέσως μὲ τὸ βάπτισμα, γιατί τὸ φῶς ἔγινε τὴν πρώτη ἡμέρα.

2) Ἡ δεύτερη ἡλικία, ἡ παιδική, γιὰ νὰ στερεωθεῖς στὰ οὐράνια λόγια, γιατί τὸ στερέωμα ἔγινε τὴν δεύτερη ἡμέρα.

3)Ἡ τρίτη ἡλικία ἡ ἐφηβική, γιὰ νὰ ξηραίνεις μὲ τὴν ἁγνότητα τὴν ὑγρασία τῶν παθῶν, γιατί τὴν τρίτη ἡμέρα ὁ Θεὸς χώρισε τὴν ξηρὰν ἀπὸ τὴν θάλασσαν.

4)Ἡ τέταρτη ἡλικία, ἡ νεανική, γιὰ νὰ φορεῖς σὰν ἄστρα τὶς τέσσερις ἀρετές, καὶ νὰ φέγγεις στὸν κόσμο σὰν φωστῆρας.

5) Ἡ πέμπτη ἡλικία τοῦ μεσήλικα, γιὰ νὰ χαλιναγωγεῖς τὰ πέντε ζῷα τῶν αἰσθήσεών σου, γιὰ νὰ μὴν πηδήσουν στὴν ἁμαρτία, γιατί τὰ ζῷα ἔγιναν τὴν πέμπτη ἡμέρα.

6) Ἡ ἕκτη ἡλικία, τοῦ πρεσβύτου, γιὰ νὰ ἀσφαλίζεις, ὡς ἄνθρωπος, τὴν ἀρχική σου κίνηση μὲ τὸν λόγο, καὶ νὰ διαπλάθεις τὸν πηλὸ τοῦ σώματος καὶ νὰ τὸν ρυθμίζεις μὲ τὶς ἀρετές, γιατί ὁ ἄνθρωπος ἔγινε τὴν ἕκτη ἡμέρα.

7)Ἡ ἕβδομη ἡλικία ἡ γεροντικὴ ἀσπρόμαλλη διαγωγή, ἀνάπαύοντας σὲ μὲ τὴν εὐσέβεια στὴ γῆ, τότε ποὺ σὰν ἀσπροντυμένο στάχυ καὶ ὥριμο σιτάρι θὰ πᾷς στὸν τάφο, ἀποθηκευόμενος γιὰ τὸν καιρὸ ἐκεῖνο καὶ ἀναπαυόμενος. Γιατί ὁ Κύριος  τὴν 7η ἡμέρα σταμάτησε τὰ εὐαγγελικά του ἔργα στὸν τάφο.

Κατὰ τὴ ὄγδοη λοιπὸν ἡλικία νὰ περιμένεις τὴν ἔξοδό σου ἀπὸ τὴν σκηνὴ καὶ τὴν ἀναχώρησή σου ἀπὸ τὸν τάφο. Γιατί τὴν ὄγδοη ἡμέρα, λέγει εἶναι ἡμέρα τῆς ἐκφορᾶς . «Πᾶν ἔργον λατρευτὸν οὐ ποιήσεται ἐν αὐτῇ» (Λευϊτ. 23,7). Γιατί ὅμως κατὰ τὴν ὄγδοη ἡμέρα ἀπαγόρευσε νὰ προσφέρουμε λατρεῖες καὶ θυσίες; Ἐπειδὴ τὴν ὀγδόη θὰ σαλπίσει ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, καὶ κατὰ τὴν ἀνάστασιν τῶν νεκρῶν δὲν θὰ γίνονται θυσίες ἢ λατρευτικὲς τελετὲς ἢ προσφορὲς γιὰ τὴν συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν . «ὅτι οὐκ ἔστιν ἐν τῷ θανάτῳ ὁ μνημονεύων σου. Ἐν δὲ τῷ ᾅδῃ τὶς ἐξομολογήσεται σοι;». Γι’αὐτὸ διέταξε τὶς ἑπτὰ ἡμέρες τῆς Σκηνοπηγίας νὰ προσφέρεις θυσίες ὥστε, ὅσο ζεῖς καὶ μένεις στὴν σάρκα σὰν σὲ σκηνή, νὰ προσφέρεις θυσίες σύμφωνα μὲ αὐτὸ ποὺ εἶναι γραμμένο «Τέκνον, ἕως ζεῖς, ἀξίως πρόσφερε προσφορᾶς τῷ Κυρίῳ σου. Μνήσθητι, ὅτι ὁ θάνατος οὗ χρονεῖ, καὶ διαθήκη ᾅδου οὐκ ὑπεδείχθη σοι» (Σόφ.Σείρ. 14,11). Κατὰ τὴν ὀγδόη λοιπὸν ἡμέρα, μὲ τὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, ὅταν βγαίνουμε μέσα ἀπὸ τὸ φέρετρο καὶ τὸν τάφο, σὰν μέσα ἀπὸ καλύβα καὶ σκηνή, δὲν μᾶς μένει καιρὸς θυσίας γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας, ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος, ἀλλά μας περιμένει φοβερὴ κρίση καὶ φωτιά, ποὺ θὰ καταφάει ἐκείνους ποὺ ἁμάρτησαν. Τότε «Ἐξελέυσονται οἱ τὰ ἀγαθὰ πονήσαντες εἰς ἀνάστασιν ζωῆς, οἱ δὲ τὰ φάυλα πράξαντες εἰς ἀνάστασιν κρίσεως» (Ἰωάν. 5,29).

(Φιλοκαλία τόμος 13β σελ. 83-85)

Περί προσευχής

 

«Μόλις ἀνοίξετε τά μάτια, ἀμέσως τήν εὐχή. Μήν ἀφήσετε τό μυαλό σας νά πετάῃ ἐδῶ καί ᾿ κεῖ καί χάνετε τήν ὧρα σας, πού εἶναι πολύτιμη γιά τήν εὐχή. Ὅταν ἔτσι βιάσετε τόν ἑαυτό σας, θά σας βοηθήσῃ κι᾿ ὁ Θεός νά γίνῃ μία ἁγία συνήθεια μέ τό ἄνοιγμα τῶν ματιῶν, ἡ προσευχή νά παίρνη τήν πρώτη θέσι γιά ὅλη τήν ἡμέρα. Στήν συνέχεια θά ἐργάζεσθε καί θά λέτε τήν εὐχή. Εὐλογεῖται ἡ ἐργασία, ἁγιάζεται τό στόμα, ἡ γλῶσσα, ἡ καρδιά, ὁ χῶρος, ὁ χρόνος καί ὅλος ὁ ἄνθρωπος, πού προφέρει τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Ὁ μοναχός πού λέει ἀδιαλείπτως τήν εὐχούλα, ὁπλίζεται μέ τέτοια θεϊκή δύναμι, πού καθίσταται ἀπρόσβλητος ἀπό τούς δαίμονες, ἀφοῦ αὐτή τούς καίει καί τούς μαστιγώνει».

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΦΡΑΙΜ ΑΡΙΖΟΝΑΣ

ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ Η ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ ΑΡΑ ΚΑΙ… ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ

 

        Μέσα στο λεωφορείο μια παρέα 12 ανθρώπων είναι έτοιμοι για το προσκυνηματικό τους ταξίδι στο μοναστήρι του Αρχαγγέλου Μιχαήλ.

Λίγα μέτρα απομένουν και φτάνουν. Σκάει το λάστιχο. Αναποδογυρίζουν. Δώδεκα άνθρωποι ψυχοσωματικά τραυματισμένοι. Ομόφωνα μπαίνουν στο μοναστήρι και στέκονται μπρος στη θαυματουργική εικόνα του Ταξιάρχη.

Α ναι...είναι κι ο Κορονοϊός...

Κρατήστε 2 μέτρα αποστάσεις...βάλτε τις μάσκες....και γονατίζουν..

«Λαοφιλή και συμπονετικέ Αρχάγγελε!!! Μας είπαν για την Αχίλλειο πτέρνα σου έναντι του Κορονοϊού γι' αυτό και βάλαμε μάσκα! Για να μην φανερώσουμε στο κόσμο αυτή την αδυναμία σου και σκανδαλιστεί!! Όμως εμείς γνωρίζουμε για τα άλλα χιλιάδες θαύματα σου που μαρτυρούν την αγάπη, την δύναμη και τη συμπόνια σου γι' αυτό θεράπευσε μας από τα ψυχοσωματικά μας τραύματα!!»

Ένα σενάριο βγαλμένο από την κoρονοεποχή μας. Και παρακάτω η συνέχεια για τους σινεφίλ ταινιών ΠΙΣΤΗΣ.

Πονάει η καρδιά μου. Πάω στο καρδιολόγο. Μου δίνει φάρμακα. Αγοράζω εγώ άλλα. Μου γράφει εξετάσεις. Κάνω εγώ άλλες.

Γιατί δεν ανοίγω ένα ιατρείο με το ονοματεπώνυμο μου και ειδικότητα Καρδιολόγος;!;;!

Μέσα στο ιατρείο του καρδιολόγου όταν αφήσω το στυλό θα πέσει κάτω: ΒΑΡΥΤΗΤΑ. Αν ανοίξω το παράθυρο και τη πόρτα: ΡΕΥΜΑ =ΠΛΕΥΡΙΤΙΔΑ. Οι φυσικοί νόμοι είναι υπαρκτοί. Ου πειράξω το γιατρό! Ευγενικά μπορώ να του ζητήσω να κλείσει τη πόρτα! Εγώ πήγα για τη Θεραπεία μου. Για τη Σωτηρία μου. Επειδή ΠΙΣΤΕΥΩ στο ΓΙΑΤΡΟ.

Ο Ασθενής είμαι Εγώ. Το Ιατρείο είναι η Εκκλησία. Ο Χριστός είναι ο Γιατρός. Η Θεραπεία είναι τα Μυστήρια. Το Αποτέλεσμα είναι το Καθ' ομοίωσην... η Αιωνιότητα!!!!

Η Εκκλησία μας είναι ένα ΑΓΙΟΤΑΞΙΟ!! Ποιεί ΑΓΙΟΥΣ!! Ετοιμάζει τους ανθρώπους για τον Ουρανό!! ΠΡΩΤΑ η ψυχή. ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ η ψυχή.

Επίσης εύχεται και για την ίαση του σώματος. Αναρίθμητα τα θαύματα του Κυρίου και των Αγίων μας επί των σωματικών δυσλειτουργιών. Προστάτες μας οι Άγιοι Ανάργυροι και καταφύγιο το Μέγα Ευχέλαιο.

 Η ίαση του σώματος συντελείται για την ίαση της ψυχής.«Ίδε υγιής γέγονας· μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρον σοι τι γένηται» (Ιω.5,14).

 Και πολλές φορές η υγεία της ψυχής είναι προϋπόθεση για την υγεία του σώματος. «Τότε αποκριθείς ο Ιησούς είπεν αυτή· ω γύναι, μεγάλη σου η πίστις! γενηθήτω σοι ως θέλεις. Και ιάθη η θυγάτηρ αυτής από της ώρας εκείνης». (Ματθ.15,28)

Άραγε οι μάρτυρες και οι Ομολογητές ανά των αιώνων.. Στους οποίους χτίζουμε Εκκλησίες... Κάνουμε λειτουργίες... Κόλλυβα....Που με το κήρυγμα μας τους προβάλλουμε ως πρότυπο φίλων του Χριστού... Είχαν ως πρώτο κριτήριο αξιολόγησης της Πίστης του το: ΠΡΩΤΑ Η ΥΓΕΙΑ!;!;!;!

Εμείς με τί Πίστη κοιτάμε το Χριστό στη ζωή μας και στον Οίκο του;;

Με δισταγμό; Με θαυμασμό; Με περιέργεια; Με απάθεια; Με αμφιβολία; Με τρόμο; Με συμφέρον; Με μισό πρόσωπο;

Ή όπως με τη ΠΙΣΤΗ-ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ που έχει το νεογέννητο στην αγκαλιά της μητέρας και του πατέρα!!!!!!!

"Αμὴν λέγω ὑμῖν, ὃς ἐὰν μὴ δέξηται τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ὡς παιδίον, οὐ μὴ εἰσέλθῃ εἰς αὐτήν. 

" Σας βεβαιώνω πως όποιος δε δεχτεί τη Βασιλεία του Θεού σαν παιδί, δε θα μπει σ' αυτήν(Μαρκ10,15)

Η πίστη δεν έχει σχέση με το πείραμα!! Τη παρατήρηση των φυσικών νόμων!!! Με ότι μπορεί να κατανοηθεί και να γίνει αποδεκτό με το μυαλό και την ορθή λογική!!! Αλλά με την Αποκαλυπτική και Υπέρλογη Αλήθεια του Κυρίου!!!

Δια πίστεως γαρ περιπατούμεν ου δια είδους» Ζούμε τώρα με τη Πίστη, όχι με ορατές αποδείξεις. (Β Κορίν 5,7)

Κύριε εισελευσομαι εις τον Οίκο σου...Εγώ με την Κωρονοοίηση ...Εσύ με τη Κωρονοκατάκριση....Αυτός με τη Κορονοφιληδονία...Αυτή με τη Κωρονοργή....και όλοι μας με ταπεινή καρδιά και πρόσωπο εμπιστοσύνης κράζουμε:

Πιστεύω, Κύριε, βοήθει μου τη απιστία!!!!! Αμήν.

Ιερέας  Ευστράτιος Μαμάκος

Προσευχόμεθα υπέρ των ζώντων και των μεταστάντων και τους μνημονεύουμε με τα ονόματά τους, για να δείξουμε, ότι τους αγαπάμε με όλη μας την καρδιά.

 

Μερικοί ρωτούν γιατί μνημονεύουμε τα ονόματα των κεκοιμημένων και των ζώντων στις προσευχές που κάνουμε γι’ αυτούς. Ο Θεός σαν παντογνώστης που είναι, δεν ξέρει τα ονόματά τους και τις ανάγκες τους;

Όμως αυτοί που μιλούν και σκέπτονται έτσι, ξεχνούν ότι την προσευχή δεν την κάνομε για ενημέρωση του Θεού. Φυσικά ο Θεός δεν έχει ανάγκη τέτοιας ενημερώσεως. Άλλη είναι η σημασία αυτής της προσευχής.

Προσευχόμεθα υπέρ των ζώντων και των μεταστάντων και τους μνημονεύουμε με τα ονόματά τους, για να δείξουμε, ότι τους αγαπάμε με όλη μας την καρδιά. Γιατί δεν είμαστε απλώς συγγενείς ή φίλοι ή γνωστοί, αλλά «αλλήλων μέλη». Μέλη της Μιάς Εκκλησίας. Του Ενός Μυστικού Σώματος του Χριστού.

Υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στη μηχανική και απαθή μνημόνευση των ονομάτων και στην ολοκάρδια προσευχή. Το ένα απέχει από τον άλλο, όσο ο ουρανός από τη γη.

 Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης

Ο δεκάλογος της Χριστιανικής λεβεντιάς!

Να στέκεσαι:

1. Στους άλλους χαμογελαστός και καλόκαρδος.

2. Στον εαυτό σου αυστηρός και προσεκτικός.

3. Στην ανάγκη γενναίος και ψύχραιμος.

4. Στην βιοπάλη πρόσχαρος και αισιόδοξος.

5. Στις αντιξοότητες απτόητος και πιστός στον Θεό.

6. Στις αρχές σου και στις πεποιθήσεις σου εδραίος.

7. Στις μικρότητες αγέρωχος και αδιάφορος.

8. Στους ευτελείς στάσου γενναιόψυχος με αγάπη.

9. Όταν σε χειροκροτούν και σε κολακεύουν απαθής.

10. Όταν σφυρίζουν γύρω σου οι μανιασμένοι άνεμοι το κακού στάσου ασάλευτος πιασμένος από τον Σταυρό του Χριστού μας.

Η ΑΓΆΠΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΜΑΣ

Διηγείται ο  Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος :"Μία φορά, ὅταν ἤμαστε στή Νέα Σκήτη, κόβαμε βάτα καί θάμνους μέ τό τσεκούρι γιά τόν φοῦρνο.

 Ἕνας νεαρός, τότε, μοναχός λίγο ἀπρόσεκτος, ἔκοβε μέ τό τσεκούρι τούς μικρούς θάμνους, πού εἴχαμε ἐκεῖ στήν περιοχή, στή Σκήτη, ἀλλά δέν εἶδε ὅτι ἐκεῖ ἦταν ἕνας γκρεμός μεγάλος, περίπου πενήντα μέτρα, κατακόρυφος.

 Ἔκοψε τή δάφνη, γλίστρησε κι ἔπεσε ἀπό τόν γκρεμό κάτω.

Λέω, θά έχει σκοτωθεῖ αὐτός.

 Ἦταν βράχια, δέν ἦταν χῶμα. Θά διαλυθεῖ. Αὐτός πέφτοντας φώναξε:

- «Παναγία μου!».

 Ἔπεσε κάτω καί λέμε, πάει, σκοτώθηκε. Θεόρατος γκρεμός. Φωνάζουμε:

-«Πάτεεεερρρ... »,

-«Ναί. εἶμαι ἐδῶ»,

-«Εἶσαι καλά;»,

-«Εἶμαι καλά»,

-«Πῶς βρέθηκες καλά;»

Ἐμεῖς γιά νά κατέβουμε γίναμε λοκατζήδες. Γιά νά τόν βγάλουμε χρειαστήκαμε 3-4 ὧρες.

Καί λέει:

-«Μόλις φώναξα Παναγία μου, αἰσθάνθηκα ἕνα πράγμα, σάν ἀλεξίπτωτο, καί σιγά-σιγά προσγειώθηκα καί δέν ἔπαθα τίποτα, παρά μόνο μερικές γρατσουνιές».

 

Ἕνα γεγονός επίσης πού φανερώνει τήν παρουσία καί βοήθεια τῆς Παναγίας, καί τό ὁποῖο βίωσα κι ἐγώ, εἶναι τό ἑξῆς:

"Πρίν μερικά χρόνια, κάναμε κουρά μιᾶς μοναχῆς σ’ ἕνα μοναστήρι.

 Ἦταν μία γιαγιά, ἡ ὁποία εἶχε ἕνα παιδί μοναχό στό Ἅγιον Ὄρος καί δέν εἶδε τό παιδί της ἀπό τότε πού πῆγε.

 Ἦταν πολύ καλός μοναχός, ἅγιος κατ’ ἐμένα μοναχός, τέλειος μοναχός, ὁ πατήρ Ἰωαννίκιος, πού ἦταν στή μονή Διονυσίου. Πολύ σπουδαῖος μοναχός, πολύ χαριτωμένος, ὁ ὁποῖος ἦρθε στήν Κύπρο μόνο μία φορά ἀπό τότε πού πῆγε στό Ἅγιον Ὄρος, συνοδεύοντας ὡς Πρωτεπιστάτης τήν εἰκόνα τοῦ «Ἄξιόν ἐστι».

 

Ἡ μητέρα του ἐξομολογεῖτο κοντά μου κι ἤθελε νά γίνει μοναχή, μέ προτροπή τοῦ γιοῦ της βέβαια.

 Πολύ καλή καί εὐλαβής γυναίκα.

Τήν ὥρα πού κάναμε τή χειροτονία, στήν ἀκολουθία τῆς μοναχικῆς κουρᾶς, στεκόταν στήν Ὡραία Πύλη η γιαγιά αὐτή, καί δίπλα ἡ Γερόντισσα, ἡ Ἡγουμένη τῆς μονῆς.

Μπροστά ἀπό τήν Ὡραία Πύλη ἐγώ, πού ἔκανα τήν ἀκολουθία τοῦ μυστηρίου τῆς κουρᾶς. Ἔβλεπα ὅτι ἡ γιαγιά κοιτοῦσε συνέχεια ἀπό τήν ἄλλη πλευρά.

 Κάτι ἔβλεπε.

 Ἔλεγα μέσα μου: «μά τί κοιτάζει ἡ γιαγιά τώρα;

Ἀντί νά κοιτάζει ἐδῶ πού κάνουμε τό μυστήριο, βλέπει δεξιά-ἀριστερά;

Θέλει κάτι;

Ψάχνει κάτι;

Τί ἔπαθε ἡ γιαγιά τώρα;

Θέλει νά καθήσει;

 Ἀρρώστησε; Κουράστηκε;».

Ἀλλά δέν μποροῦσα νά σταματήσω καί τήν ἀκολουθία.

Τελείωσε ἡ κουρά καί μόλις χαιρέτησε κι ὁ κόσμος μοῦ λέει ἡ γιαγιά:

-«Γέροντα, θέλω νά σοῦ πῶ κάτι».

Λέω:

-«Τί συμβαίνει; Τί θέλεις; Τί ἔχεις;».

Μοῦ λέει:

-«Δίπλα μου ποιά ἦταν;».

Τῆς λέω:

- «Ἡ Γερόντισσα, ἡ Ἡγουμένη».

-«Ὄχι, ἡ Ἡγουμένη. Ξέρω τήν Ἡγουμένη, ἀφοῦ εἴμαστε ἐδῶ στό μοναστήρι. Δίπλα μου ἦταν μία ἄλλη μοναχή. Φοροῦσε μπλέ ροῦχα καί στεκόταν δίπλα».

-«Δέν εἶχε καμμιά δίπλα σου».

Μοῦ λέει τότε:

-«Γέροντα, ἦταν μία δίπλα μου καί ὅταν ἄρχισε η κουρά, μοῦ μπῆκε ὁ λογισμός καί ἔλεγα, ἄραγε τί ὄνομα θά μοῦ δώσει ἡ Γερόντισσα;».

(Γιατί δέν ξέρουν τί ὄνομα θά πάρουν οἱ μοναχοί ἀπό πρίν, ἀλλά τό ἀκοῦν ἐκείνη τήν ὥρα.)

-«Δίπλα μου αὐτή ἡ γυναίκα, μοῦ εἶπε:

-" Ἐσύ μοῦ ἔδωσες τόν γιό σου κι ἐγώ θά σοῦ δώσω τό ὄνομά μου."

Και  εἶπε ἡ Γερόντισσα "Μαριάμ".. κι ἐσύ εἶπες Μαριάμ, κι ἔλαβα τό ὄνομα Μαριάμ μοναχή.

 Ἦταν δίπλα μου γέροντα σ’ ὅλη τήν κουρά καί μοῦ φοροῦσε τά ροῦχα μου.

 Μοῦ ἐνέδυε τά μοναχικά μου ἐνδύματα.

Στό τέλος μέ ἀγκάλιασε, μέ ἀσπάσθηκε καί μοῦ εἶπε:

-"Τώρα ἔχεις τ’ ὄνομά μου κι ἐγώ ἔχω τόν γιό σου κοντά μου καί ἔφυγε».

Καί τῆς λέω ἐγώ:

-«Δέν κατάλαβες ποιά ἦταν;».

Λέει:

-«Ὄχι, δέν κατάλαβα. Πρώτη φορά τή βλέπω».

Ἦταν ἁπλή γιαγιά αὐτή, ἁγία γυναίκα.

Ἦταν βέβαια ὁλοφάνερο πώς ἦταν ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος κοντά της.!!!!!!

Μητροπολίτη Λεμεσού Αθανασίου περιοδικό «Παράκληση»

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΒΛΕΠΕ ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΛΕΓΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

 

ANTHONY BLOOM:

1. Τό πρώτο πού θά σκεφθείς, όταν ξυπνάς είναι η σκέψη τού Χριστού. Νά στρέψουμε τόν νού μας στόν Χριστό. Ο Γέρων Πορφύριος έλεγε: «Μήν ασχολείσαι μέ τό σκοτάδι, άνοιξε τό παράθυρο στό φώς».

2. Προσευχή. Μπορείς νά προσεύχεσαι ακόμη κι όταν κάνεις απλά καθημερινά πράγματα. Γιά παράδειγμα, όπως έλεγε ένας μοναχός όταν κατέβαινε τά σκαλιά τού μετρό, πού τού θύμιζαν κατάβαση στά έγκατα τής γής, μπορείς νά λές τό «Κύριε Ελέησον» κατεβαίνοντας κάθε σκαλί. Τόσα πολλά σκαλιά πού είναι, σκέψου πόσες φορές θά τό έχεις πεί!

3. Κάθε μέρα νά μήν τήν βλέπουμε σάν ρουτίνα. Η κάθε μέρα έχει μία έκπληξη γιά τούς Χριστιανούς. Ως τό βράδυ κάτι θά γίνει καί ο Θεός κάποιο μήνυμα θά σού στείλει. Η ζωή δέν κυλάει επίπεδα καί μονότονα σάν καρδιογράφημα

4. Νά πλησιάσουμε λίγο περισσότερο τήν αγάπη τών ανθρώπων. Όποιος αγαπάει , γιά νά τού πούν ευχαριστώ, θά έχει πάντα άγχος.

5. Κάθε μέρα νά βρίσκεις λίγο χρόνο νά ηρεμείς. Έστω καί δέκα λεπτά. Νά δείς λίγο τή ζωή χωρίς τήν βιασύνη της. Καί τότε θά ακούσεις τή φωνή τού εσωτερικού σου κόσμου. Γιατί «όταν υπάρχει τρικυμία, δέν μπορείς νά δείς τό βυθό τής θάλασσας».

6. Τό άγχος φεύγει μέ τήν μνήμη θανάτου. Άμα σκεφθείς τό τέλος, αποφορτίζεις τήν ζωή σου από τά ασήμαντα. Αυτή η σκέψη μάς προσγειώνει καί μάς απογειώνει ταυτόχρονα. Προσγειώνεσαι καί ταπεινώνεσαι καί τό άγχος φεύγει.

7. Νά σκεφτόμαστε ότι δέν είμαστε μόνοι. Έχουμε τούς Αγίους. Μπορούμε νά προσευχόμαστε καί νά τούς επικαλούμαστε. «Άγιοι Πάντες, πρεσβεύσατε υπέρ ημών». Κάποιος προσευχόταν στούς Αγίους Σαράντα Μάρτυρες. Καί τότε ένα δαιμόνιο ακούστηκε νά λέει, «ά, όχι σ αυτούς, αυτοί μάς μαστιγώνουν περισσότερο απ όλους».

8. Νά σκεφτόμαστε πώς κυλάει η ζωή μας κάθε μέρα, γιά νά κάνουμε έναν απολογισμό τής ημέρας. Όπως ο Άγιος Δωρόθεος, πού κατέγραφε κάθε μέρα ποιόν πλήγωσε , και προσπαθούσε να επανορθώσει.

9. Κάθε μέρα βλέπε τά δώρα τού Θεού καί λέγε «Ευχαριστώ» στόν Θεό. Έλεγε ο π. Παΐσιος, «Ευχαριστείς τόν Θεό πού μπορείς νά περπατάς;». Ακόμα και αυτό το απλό , υπάρχουν άλλοι που δεν το έχουν.

10. Κάθε μέρα νά σκεφτόμαστε ότι Κάποιος πρίν από 2000 χρόνια σταυρώθηκε γιά μάς. Σού δίνει τήν αίσθηση ότι κάποιος σέ αγαπά πάρα πολύ. Άν ηρεμήσει η ψυχή σου καί ταπεινωθεί, έστω καί στό παρά πέντε, θά φανερωθεί καί θά σε βοηθήσει ο Χριστός.» Όσο για τη μέρα που αρχίζει, αν αποδεχτείς ότι είναι ευλογημένη από το Θεό, διαλεγμένη από το ίδιο Του το χέρι, τότε κάθε πρόσωπο που συναντάς είναι δώρο του Θεού, κάθε περίσταση που θα συναντήσεις είναι δώρο του Θεού, έστω και αν είναι πικρή ή γλυκιά, αν σου αρέσει ή δεν σου αρέσει.

Είναι δώρο του Θεού σε σένα και αν το πάρεις μ΄ αυτό τον τρόπο, τότε μπορείς να αντιμετωπίσεις οποιαδήποτε κατάσταση.

Να την δεχτείς με την ετοιμότητα ότι μπορεί να σου συμβεί ο. τιδηποτε  ευχάριστο ή δυσάρεστο.»

Η υψηλοφροσύνη μας απομακρύνει από το Θεό

 

Να πορεύεσαι στη ζωή σου με απλότητα, και μην κάνεις το σοφό μπροστά στο Θεό. Η πίστη πηγαίνει οπού υπάρχει απλότητα, ενώ η υψηλοφροσύνη ακολουθεί τον άνθρωπο, που κάνει λεπτούς και έξυπνους συλλογισμούς, και παρουσιάζει τα πράγμα τα διαφορετικά από ότι είναι στην πραγματικότητα. Αυτό όμως τον απομακρύνει από το Θεό.

Όσιος Ισαάκ ο Σύρος

«Τον αθλητή τον αναδεικνύει το στάδιο, τον κυβερνήτη ο χειμώνας, το στρατηγό η μάχη, το μεγαλόψυχο η συμφορά και το Χριστιανό ο πειρασμός». Μέγας Βασίλειος

 

«Τον αθλητή τον αναδεικνύει το στάδιο,

 τον κυβερνήτη ο χειμώνας,

το στρατηγό η μάχη,

το μεγαλόψυχο η συμφορά

και το Χριστιανό ο πειρασμός».

Μέγας Βασίλειος

Σὰν σήμερα τὸ 1998, κοιμήθηκε ὁ Γέροντας Ἐφραὶμ Κατουνακιώτης

 

Ὁ παπα-Ἐφραιμ Κατουνακιώτης γεννήθηκε τὸ 1912 στὸ Ἀμπελοχώρι Θηβῶν. Ὁ πατέρας του ὀνομάζονταν Ἰωάννης Παπανικήτας καὶ ἡ μητέρα του Βικτορία. Ὁ Γέροντας εἶχε σὰν κοσμικὸς τὸ ὄνομα Εὐάγγελος. Τελείωσε τὸ Γυμνάσιο ἀλλὰ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἔκλεινε στὸν Εὐάγγελο τὶς κοσμικὲς θύρες τῆς ἀποκατάστασης. 

Στὴν Θήβα, ὅπου εἶχε μετακομίσει ἡ οἰκογένειά του, ὁ Εὐάγγελος γνώρισε τοὺς γεροντάδες του τὸν Ἐφραὶμ καὶ τὸν Νικηφόρο. 

Ἡ ζωὴ τοῦ Εὐάγγελου ἦταν καλογερική. Ἀγωνίζονταν πνευματικὰ μὲ τὴν εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ, τὶς μετάνοιες, τὴν νηστεία καὶ κυρίως μὲ τὴν ὑπακοή. 

Ἡ μητέρα του ἀξιώθηκε νὰ λάβει πληροφορία ἀπὸ τὸν Ὅσιο Ἐφραὶμ τὸν Σύρο ὅτι τὸ θέλημα τοῦ υἱοῦ της νὰ γίνει μοναχὸς ἦταν καὶ θέλημα Θεοῦ καὶ πώς ὁ Εὐάγγελος θὰ τιμήσει τὴν μοναχικὴ ζωή.

Τὴν 14η Σεπτεμβρίου 1933 ὁ Εὐάγγελος ἄφησε τὸν κόσμο ἦλθε στὴν ἔρημο τοῦ Ἁγίου Ὅρους στὰ Κατουνάκια, στὸ ἡσυχαστήριο τοῦ Ὁσίου Ἐφραὶμ τοῦ Σύρου καὶ ἔβαλε μετάνοια στὴν συνοδεία τῶν Γεροντάδων Ἐφραὶμ καὶ Νικηφόρου. Μετὰ τὴν δοκιμασία του ἐκάρη μικρόσχημος μοναχὸς μὲ τὸ ὄνομα Λογγίνος. Τὸ 1935 ἔγινε μεγαλόσχημος μοναχὸς ἀπὸ τὸν Γέροντά του Νικηφόρο καὶ ἔλαβε τὸ ὄνομα Ἐφραίμ. Τὸν ἑπόμενο χρόνο χειροτονήθηκε Ἱερέας. 

Ὁ παπα-Ἐφραὶμ ἀξιώθηκε καὶ γνώρισε τὸν πρύτανη τῆς ἡσυχαστικῆς ζωῆς τὸν διορατικό, προορατικὸ καὶ ἅγιο Γέροντα Ἰωσὴφ τὸν Ἡσυχαστὴ (1898 -1959) καὶ συνδέθηκε πνευματικὰ μαζί του μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Γέροντά του Νικηφόρου. Ὁ Γέροντας Ἰωσὴφ μὲ τὴν σειρὰ του εἶχε διδαχθεῖ τὴν ἀπλανή πνευματικὴ ζωὴ ἀπὸ τοὺς περίφημους ἡσυχαστὲς μοναχὸ Καλλίνικο καὶ Ἱερομόναχο Δανιήλ. Ἑπομένως ὁ παπα-Ἐφραὶμ μᾶς διδάσκει τὴν ἐπίμονη ἀναζήτηση γιὰ τὴν πνευματικὴ ζωὴ καὶ τὴν ἀνεύρεση ἀπλανοῦς πνευματικοῦ ὁδηγοῦ, πού θὰ εἶναι «Ἐκδόσεις ἀκριβής τῆς ὀρθοδόξου πίστεως». Ὁ ἀπλανὴς πνευματικὸς βλέπει τὶς δαιμονικὲς πλάτες καὶ μὲ τὰ κατάλληλα πνευματικὰ φάρμακα ὁδηγεῖ τὰ πνευματικὰ παιδιά του στὸν Παράδεισο. 

Ὁ μακαριστὸς παπα-Ἐφραὶμ διαχώρισε τὴν γνήσια ὑπακοὴ ἀπὸ τὴν ἀρρωστημένη ὅταν συμβούλευσε κοινοβιάτη μοναχὸ νὰ κάνει ὑπακοὴ στὸν Γέροντά του ὄχι σὰν ζῶο ἀλλὰ ἀπὸ ἀγάπη καὶ ζῆλο Θεοῦ. 

Ὁ ἅγιος Γέροντας Ἰωσὴφ ὁ Ἡσυχαστὴς ἔδωσε ἕνα πρόγραμμα ἡσυχαστικῆς ζωῆς στὸν παπα-Ἐφραίμ, γιὰ νὰ καλλιεργεῖ τὴν εὐχὴ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με», νὰ ἔχει φυλακὴ τῶν αἰσθήσεων καὶ τὸν ὁδήγησε στὴν κάθαρση τῆς καρδίας καὶ τὸν θεῖο φωτισμό. 

Ὁ παπα-Ἐφραὶμ μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Γέροντος Ἰωσὴφ ἐντρύφησε στὴν «Φιλοκαλία τῶν Ἱερῶν Νηπτικῶν» καὶ ἐλάμβανε τὶς συμβουλὲς τῶν Νηπτικῶν Πατέρων γιὰ τὸν ἀγώνα του. Δὲν διάβαζε οὔτε βιβλία ψυχιατρικῆς, οὔτε «κουλτουριάρικα» ἀναγνώσματα διὰ πνευματικὲς ἐπιδείξεις στὰ σαλόνια, οὔτε εἶχε τὸν φόβο μήπως τὸν ἀποκαλέσουν οἱ κοσμικοὶ κύκλοι «φονταμενταλιστή». 

παπα-Ἐφραὶμ ἔζησε ἐμπειρίες, πού μόνο οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ μποροῦν νὰ ζήσουν, μακριὰ ἀπὸ παπικὲς ἢ προτεσταντικὲς πλάνες. 

Κάποτε ἕνας ἡγούμενος, δύο θεολόγοι καὶ ἕνας φοιτητὴς ζήτησαν ἀπὸ τὸν παπα-Ἐφραὶμ νὰ τοὺς ἐξηγήσει τὴν εὐωδιὰ τῶν ἁγίων λειψάνων. 

Ὁ Γέροντας ἔσκυψε τὸ κεφάλι του στὸ μέρος τῆς καρδιᾶς καὶ προσεύχονταν. Ὁ τόπος γέμισε εὐωδιὰ καὶ ὁ παπα-Ἐφραὶμ τοὺς εἶπε πώς ἐπειδὴ δὲν μποροῦσε ὁ ἴδιος νὰ τὸ ἐξηγήσει παρακάλεσε τὸν Θεὸ νὰ ἀπαντήσει στοὺς συνομιλητές. 

Ὁ παπα-Ἐφραὶμ αἰσθάνονταν τὶς ἁμαρτίες σὰν δυσοσμία. Κάποιος ἐπίσκοπος μέσω τρίτου ρώτησε τὸν μακαριστὸ ἅγιο Γέροντα γιὰ τὸν οἰκουμενισμό. Ὁ Γέροντας ἔκανε προσευχή, γιὰ νὰ τὸν πληροφορήσει ὁ Θεὸς καὶ τότε ξεχύθηκε μία δυσωδία μὲ γεύση ξινή, ἁλμυρὴ καὶ πικρή, πού τὸν γέμισε μὲ ἀποτροπιασμό. 

Ἡ παρακαταθήκη τοῦ μακαριστοῦ παπα-Ἐφραὶμ γιὰ τὴν ἑνότητα τῶν Ὀρθοδόξων ἦταν σαφὴς «Τὸ σχίσμα εὔκολα γίνεται, ἡ ἕνωση εἶναι δύσκολος». 

Ἄραγε, πόσο ἀπήχηση ἔχουν σήμερα τὰ λόγια ἑνὸς θεοφόρου σύγχρονου Πατρός; 

Ὁ παπα-Ἐφραὶμ ἀναδείχθηκες μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ πρακτικὸς ὁδηγὸς στὴν ποιμαντική τοῦ γάμου καὶ τῆς οἰκογενείας, γιατί βοήθησε πολλοὺς νέους νὰ καταλήξουν στὸν γάμο χωρὶς νὰ τοὺς πιέσει γι’ αὐτὸ ἀλλὰ καὶ οἱ ἐπιστολές του, πού σώζονται, ἀποτελοῦν πνευματικὴ παρακαταθήκη καὶ «σχολὴ γονέων» χωρὶς ψυχολογικὲς καὶ φιλοσοφικὲς θεωρίες γιὰ τὶς ἀγωνιζόμενες πνευματικὰ οἰκογένειες. 

Τὸ 1996 ὁ παπα-Ἐφραὶμ ἔπαθε ἐγκεφαλικὸ ἐπεισόδιο καὶ ἔπεσε σὲ ἀκινησία. Δὲν γόγγυσε καθόλου ἀλλὰ δοξολογοῦσε τὸν Θεό. Μᾶς ἀφήνει τὸ ἅγιο παράδειγμά του γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν ἀσθενειῶν. 

Στὶς 14/27 Φεβρουαρίου 1998 ὁ παπα- Ἐφραὶμ Κατουνακιώτης τοῦ Ἁγίου Ὅρους παρέδωσε τὴν ἁγιασμένη ψυχή του στὰ χέρια τοῦ Δημιουργοῦ του, πού ὑπηρέτησε ἀπὸ τὴν νεότητά του

Γέροντας Ἐφραὶμ Κατουνακιώτης, Ἔκδ. Ἱ. Ἡσυχαστηρίου «Ἅγιος Ἐφραὶμ» Κατουνάκια Ἁγίου Ὅρους.

όταν διαβάζουμε τους Βίους των Αγίων, τα έργα των Αγίων, βλέπουμε πώς οι Άγιοι βίωσαν το Ευαγγέλιο, τον λόγο του Θεού και παίρνουμε κι εμείς παράδειγμα να βιώσουμε έτσι τον λόγο του Θεού.

 

Βέβαια η μελέτη του λόγου του Θεού δεν είναι μόνο το Ευαγγέλιο, αλλά είναι και οι Βίοι των Αγίων, οι οποίοι είναι το εφαρμοσμένο Ευαγγέλιο, διότι οι Άγιοι δεν έκαναν κάτι άλλο στη ζωή τους, παρά εφάρμοζαν το Ευαγγέλιο.

Και όταν διαβάζουμε τους Βίους των Αγίων, τα έργα των Αγίων, βλέπουμε πώς οι Άγιοι βίωσαν το Ευαγγέλιο, τον λόγο του Θεού και παίρνουμε κι εμείς παράδειγμα να βιώσουμε έτσι τον λόγο του Θεού.

† Αρχ. Γεώργιος Καψάνης, Προηγούμενος Ι. Μ. Γρηγορίου Αγίου Όρους.

«Πέτρος, ο καστανάς» Πραγματική ιστορία

 Ήταν παραμονές Χριστουγέννων· Δεκέμβρης του 2000, στα πολύφωτα βόρεια προάστεια της Αττικής.

Για πολλά χρόνια έβλεπα τον συμπαθή καστανά που στεκόταν στην άκρη του πεζοδρομίου, ψήνοντας κάστανα τις κρύες μέρες και νύχτες τού χειμώνα και καλαμπόκια τις καλοκαιρινές βραδιές.

Πλησίασα ν᾿ αγοράσω κάστανα για τη συχωρεμένη τη γιαγιά μου, τη Στυλιανή, που τόσο αγαπούσα. Καθώς ο ηλικιωμένος καστανάς γέμιζε ένα χάρτινο σακουλάκι με φρεσκοψημένα αχνιστά κάστανα, παρατήρησα τον μικρό Σταυρό που είχε πρόχειρα ζωγραφίσει με στυλό μπροστά στο καπέλο του. Ίσως γιατί η ματιά μου ήταν επίμονη, ίσως γιατί ο Κύριος τον «ανάγκασε», ο καστανάς πρόσεξε, ότι η ματιά μου στάθηκε στον Σταυρό, και με κοίταξε βαθιά δίνοντάς μου το παραγεμισμένο σακουλάκι με τα κάστανα. Φεύγοντας, πρόλαβα κι είδα ένα δάκρυ, να κυλάει από την άκρη του ματιού του. Κοντοστάθηκα αμήχανα, νιώθοντας, ότι το βλέμμα μου ήταν η αφορμή. Γρήγορα, το δάκρυ έγινε κλάμα και το κλάμα λυγμός. Έμεινα αποσβολωμένος. Συγκλονιστικό το θέαμα ενός γέροντα που κλαίει. Περαστικοί βλέποντας τη σκηνή πλησίασαν κι όλοι μαζί προσπαθήσαμε να συνεφέρουμε τον γερο-καστανά, ο οποίος δεν μπορούσε να σταματήσει το κλάμα. Βρέθηκα να κάθομαι μουδιασμένος και σιωπηλός δίπλα του, κάτω από έναν γερο-πλάτανο.

Εκεί ο καστανάς άρχισε γενναιόδωρα, να μού εξιστορεί τη ζωή του και ουσιαστικά να εξομολογείται:

«Εμένα, που με βλέπεις, παιδί μου, είμαι ο χειρότερος άνθρωπος τού κόσμου. Ναι. Ναι. Μη σου φαίνεται περίεργο. Είμαι ο χειρότερος άνθρωπος στον κόσμο. Έχω κάνει πάρα πολύ άσχημα πράγματα. Έκλεβα· έκλεβα τα παγκάρια των εκκλησιών, τα λάδια τους, τις άγιες εικόνες, μα πρωτίστως ...βλαστημούσα. Έβριζα τον Κύριο Ιησού Χριστό· έβριζα τη Μητέρα Του· έβριζα τούς Αγίους. Δεν είχα ούτε ιερό, ούτε όσιο.

Ένα πρωινό, παιδί μου, όμως, εκεί που καθόμουν στο σπίτι μου, ούτε ξαπλωμένος, ούτε σε κατάσταση ύπνου, φάνηκαν δυο ασπροφορεμένοι. Ήταν Άγγελοι, αλλά που να το καταλάβω εγώ... Μού είπαν: «Έλα, Πέτρε· σε ζητούν». Και χωρίς να το σκεφτώ ξεκίνησα. Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε· εγώ μπροστά και αυτοί ακολουθούσαν. Προχωρούσαμε, προχωρούσαμε, ώσπου ένιωσα, ότι φτάσαμε στο τέρμα παιδί μου. Ναι· υπάρχει τέρμα. Δεν ξέρω· τρίτο, τέταρτο ουρανό το λένε, μα υπάρχει τέρμα. Το ένιωσα. Δεξιά άκουγα φωνές, κλάματα, οδυρμό. Έστριψα προς τα ’κεί. Οι Άγγελοι με εμπόδισαν: «Δεν είναι αυτός ο προορισμός μας». Συνέχισα να υπακούω και προχώρησα προς τα αριστερά, όπου επικρατούσε ησυχία. Εμφανίστηκε μπροστά μου ένα φωτεινό κτήριο, σαν την Ακρόπολη, έντονα λαμπερό. Μπήκαμε μέσα και ’κεί είδα μια μεγάλη Τράπεζα (=τραπέζι), ολοφώτεινη κι αυτή· και μπροστά της έναν λαμπερό Θρόνο. Όλα άστραφταν.

-«Προσκύνησε», μου είπαν επιτακτικά οι ασπροφορεμένοι.

-«Ποιον να προσκυνήσω;», αποκρίθηκα.

-«Προσκύνησε», επανέλαβαν.

-«Μα ποιον να προσκυνήσω; δεν είναι κανείς εδώ», απόρησα.

-«Τελευταία σου ευκαιρία, Πέτρε. Προσκύνησε», επανέλαβαν έντονα αυτή τη φορά.

Νιώθοντας, ότι αυτή ήταν όντως η τελευταία μου ευκαιρία, γονάτισα και προσκύνησα μέχρι κάτω. Όταν σήκωσα το κεφάλι μου, ποιον λες, παιδί μου, ότι είδα, ποιον; είπε ο γέροντας και ξέσπασε σε λυγμούς… Είδα Αυτόν, που έκλεβα τόσο καιρό· Αυτόν, που ήταν ζωγραφισμένος στις εικόνες· Αυτόν, που βλαστημούσα... Ναι, παιδί μου, Αυτόν… Η όψη Του είναι τρομερή. Δεν μπορείς να Τον κοιτάξεις. Δεν μπορείς…

-«Πέτρε, εδώ που μπήκες, κοίταξες τι έγραφε στην πόρτα;» με ρώτησε ο Κύριος με δυνατή φωνή, που αντηχούσε στα βάθη της καρδιάς μου.

-«Όχι, Κύριε», είπα τρέμοντας.

-«Πήγαινε, Πέτρε, κοίταξε τι ακριβώς γράφει πάνω από την πόρτα κι έλα πάλι εδώ».

Πήγα, και είδα τι έγραφε «Ουαί εκ Θεού· Ουαί εκ Θεού· Ουαί εκ Θεού». Ξαναμπήκα κι έφτασα πάλι μπροστά στον Θρόνο.

-«Είδα, Κύριε», είπα σαστισμένος και με αγωνία.

-«Πέτρε, γνωρίζω όλα, όσα έχεις κάνει. Ένα θέλω μόνο να σε ρωτήσω: Γιατί βρίζεις τη Μητέρα Μου;».

Πάγωσα. Δεν μπορούσα να σταθώ. Δε με χωρούσε ο τόπος. Ήθελα να χαθώ. Δεν άντεχα την ερώτηση μήτε την απάντηση, αν και ήταν τόσο απλή: «Δεν έχω λόγο, που τη βρίζω. Δεν μου ’κανε κάτι». Πώς όμως μπορούσα να την ξεστομίσω σ᾿ Αυτόν που τα γνωρίζει όλα...; Ήθελα πραγματικά να ανοίξει η γη ... -μα ποια γη; Δεν ήμουν πλέον στη γη...

Ο Κύριος συνέχισε:

«Πέτρε, την ώρα που εσύ την έβριζες κι έκανες όλα αυτά τα αίσχη, η Παναγία Μητέρα Μου, ήταν γονατιστή μπροστά Μου και προσευχόταν για ’σένα· ειδικά για ’σένα, Πέτρε. Καταλαβαίνεις;

Ένας μόνο τρόπος υπάρχει για να εξιλεωθείς για όλα όσα έπραξες. Θα επιστρέψεις πίσω στην καθημερινότητά σου και θα δουλεύεις κάθε μέρα· απαρέγκλιτα κάθε μέρα του χρόνου. Για ’σένα δε θα υπάρχουν γιορτές και σχόλες. Τις Κυριακές και τις γιορτές θα πηγαίνεις πρώτα στην εκκλησία και μετά θα δουλεύεις. Και πρόσεξε· δε θα λείψεις ούτε μια μέρα» είπε και μου επέτρεψε να γυρίσω πίσω.

Έτσι κι έγινε, παιδί μου. Σαράντα χρόνια τώρα δουλεύω κάθε μέρα· το χειμώνα κάστανα και το καλοκαίρι καλαμπόκια. Πρώτα λειτουργία την Κυριακή και τις γιορτές και μετά πάλι στη δουλειά. Δε με πειράζει, αρκεί που κάνω αυτό που μού ζήτησε ο Κύριος. Κι αν με ρωτάς, ναι, είναι πολύ δύσκολο. Κυρίως γιατί μού παραπονιέται η γυναίκα μου που δεν την πάω διακοπές: «Κι εγώ άνθρωπος είμαι», μού λέει. Και η κόρη μου επίσης: «Γιατί μπαμπά δεν με πας καμιά βόλτα; Μια φορά διακοπές δεν έχουμε πάει μαζί κάπου, να κάνουμε ένα μπάνιο…». Μα, μπορώ, παιδί μου, να σταματήσω, να δουλεύω; Μπορώ, παιδί μου, να παρακούσω τον Κύριο; Μήτε μπορώ μήτε θέλω. Ποτέ δε θα το κάνω. Γι’ αυτό με βλέπεις εδώ, παιδί μου, κάθε μέρα, τόσα χρόνια... Όσα ακούς, ισχύουν. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο Κύριος τής δόξης! Και είναι φοβερός στην όψη. Είναι πρωτίστως όμως Θεός αγάπης. Αγάπης ακόμη και προς εμένα τον αμαρτωλό, τον χειρότερο άνθρωπο τού κόσμου...

 Είδα μόνο μία φορά ξανά τον μπαρμπα-Πέτρο, τον καστανά. Αργότερα έμαθα ότι κοιμήθηκε. Σίγουρα βρίσκεται πλέον κοντά στον κοινό Κύριό μας· Αυτόν, που τον συγχώρησε, εισακούοντας την γλυκύτατη Μητέρα Του, και που τον χειραγώγησε στη μετάνοια, χαρίζοντάς του το μεγαλύτερο και σπουδαιότερο των δώρων…την αιώνια ζωή!

Μακάρι όλοι να έχουμε τη μετάνοιά του...

 Γεράσιμος Μ. Φωκάς

Ἡ χριστιανικὴ συζυγία

 Νὰ τὴν τιμᾶς περισσότερο ἀπὸ τοὺς φίλους σου, περισσότερο ἀκόμα κι ἀπὸ τὰ παιδιά σας. Καὶ αὐτὰ γιὰ χάρη της νὰ τ’ ἀγαπᾶς.

Ἂν κάνει κάτι καλό, νὰ τὴν παινεύεις καὶ νὰ τὴν θαυμάζεις. Ἂν πέσει σὲ κάποιο σφάλμα, νὰ τὴ συμβουλεύεις καὶ νὰ τὴ διορθώνεις μὲ καλὸ τρόπο.

Ἂν ἔτσι πορεύεσαι στὸ γάμο σου καὶ τέτοια διδάσκεις τὴ γυναίκα σου, δὲν θὰ εἶσαι κατώτερος καὶ ἀπὸ ἕναν μοναχό.

Ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ κεφάλαιο «Ἡ χριστιανικὴ συζυγία» τοῦ βιβλίου «Θέματα ζωῆς» Ι.Μ. Παρακλήτου

Ο Άγιος Νεομάρτυς Χρήστος ο Κηπουρός († 12 Φεβρουαρίου 1748)

 

Ο νεομάρτυς Χρήστος καταγόταν από τα μέρη του Γενούσου ποταμού της Βορείου Ηπείρου. Είναι γνωστός και με την προσωνυμία «Αρβανίτης». Η ζωή του μέχρι τα σαράντα χρόνια παραμένει άγνωστη. Σε ώριμη ηλικία έφυγε απ’ το χωριό του και πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου εργαζόταν ως κηπουρός. Μια μέρα πήγε στην αγορά να πουλήσει μήλα. Εκεί βρέθηκε κάποιος Τούρκος, που ήθελε να τ’ αγοράσει. Επειδή όμως δεν συμφώνησαν στην τιμή, λογομάχησαν και ο Άγιος έφυγε χωρίς να τα πουλήσει στον Τούρκο. Εκείνος για να τον εκδικηθεί, τον συκοφάντησε στο δικαστή ότι κάποτε υποσχέθηκε να γίνει Μωαμεθανός και τώρα αρνείται.

Ο Άγιος συλλαμβάνεται και οδηγείται στο δικαστήριο, όπου ομολογεί πως είναι χριστιανός και δεν θ’ αρνηθεί την Ορθοδοξία όσα βασανιστήρια και αν του κάνουν. Ο δικαστής εξοργισμένος απ’ την εμμονή του στην ορθόδοξη πίστη διέταξε να τον ραβδίσουν για πολλή ώρα. Το σώμα του Μάρτυρα γέμισε πληγές. Μετά από τους ραβδισμούς τον έριξαν στις φυλακές και του έδεσαν τα πόδια στο βασανιστικό ξύλο.

Ο πόνος ήταν φοβερός. Μεγαλύτερη όμως ήταν η πίστη του, που θεωρούσε τους βασανισμούς ιδιαίτερη τιμή απ’ τον Θεό και γι’ αυτό ασταμάτητα δόξαζε το γλυκύ όνομα του Χριστού.

Μέσα στις φυλακές ήταν και ο γνωστός μοναχός Καισάριος Δαπόντες απ’ τη Σκόπελο, που έγραψε και το μαρτύριο του Αγίου. Ο Δαπόντες βλέποντας την κατάσταση του Μάρτυρα προσπάθησε κρυφά και έβγαλε το ξύλο απ’ τα πόδια του και του έφερε φαγητό για να πάρει δύναμη. Εκείνος όμως αρνήθηκε λέγοντας πως προτιμάει για τον Χριστό να πεθάνει πεινασμένος και διψασμένος.

Ο δικαστής, αφού διεπίστωσε ότι ο Άγιος δεν εννοούσε ν’ αλλάξει γνώμη, διέταξε να τον αποκεφαλίσουν. Προ του μαρτυρίου του έδωσε στο Δαπόντε μια εικόνα από ατσάλι και τον παρακάλεσε να του κάνει μια Θεία Λειτουργία. Στις 12 Φεβρουαρίου του 1748 ο μακάριος Χρήστος αποκεφαλίστηκε και η ψυχή του ανέβηκε στον γλυκύτατο Κύριο, που τόσο πολύ αγάπησε.

Πηγή: Κωνσταντίνος Ηρ. Δεσπότης, Άγιοι της Ηπείρου, Β΄ έκδοση βελτιωμένη και συμπληρωμένη, Εκδόσεις «Παρακαταθήκη», Θεσσαλονίκη, Φεβρουάριος 2009.

"Εγώ έχω ένα ψωμί να φάω, εσύ δεν έχεις.

                     

 Άνίσως καί σου δώσω κομμάτι καί εσένα οπού δεν έχεις, ε, τότε φανερώνω πώς σε αγαπώ. Άμή εγώ να φάω όλο το ψωμί καί εσύ να πεινάς, τί φανερώνω; φανερώνω πώς ή αγάπη όπου έχω εις εσένα είναι ψεύτικη.

'Εχω δυο ποτήρια κρασί να πιω, εσύ δεν έχεις. Άνίσως καί σου δώσω καί εσένα, από αυτό να πιής, τότε φανερώνω πώς σε αγαπώ, άμή άνίσως καί δεν σε δώσω εσένα, είναι κάλπικη ή αγάπη.

Άμή εγώ να έχω τα φορέματα μέσα εις το σεντούκι φυλαγμένα να τα τρώγη το σκουλήκι καί εσύ να περιπατης γυμνός, είναι κάλπικη ή αγάπη.

Εσύ είσαι λυπημένος, απέθανε ή μητέρα σου ό πατέρας σου ή το παιδί σου ή άρρωστος είσαι. Άνίσως καί έλθω να σε παρηγορήσω, τότε είναι αληθινή ή αγάπη.

Άμή άνίσως εσύ κλαίης καί θρηνής, καί εγώ κάθομαι τρώγω, πίνω, χορεύω, τραγουδώ ξεφαντώνω, είναι ψεύτικη ή αγάπη"

Αγ.Κοσμά Αιτωλού)-Διδαχή

Άλλαξε ζωή και λύσε τα χέρια του Χριστού... και θα δεις μετά, τι θα κάνει ο Θεός!

 Πώς πολιτεύονταν το λιοντάρι, η ύαινα, ο κροκόδειλος και όλα τα άγρια θηρία, έναντι του Αδάμ πριν αμαρτήσει; Πήγαιναν και του έγλυφαν και του φιλούσαν τα πόδια! Όταν όμως αμάρτησε ο Αδάμ, τι έγινε; Τα θηρία, του έδειχναν τα δόντια. 

Πώς άλλαξε η φύση των ζώων; Γιατί έγινε αυτό; Διότι άλλαξε ο Αδάμ έναντι του Θεού. Αμάρτησε... Εάν ο Αδάμ δεν άλλαζε, αυτά όλα τα άγρια ζώα, θα τον εξυπηρετούσαν. Όσο λοιπόν θηρία και αν είναι αυτοί που είναι στην εξουσία ή αυτοί που είναι γύρω μας, εάν εμείς έχουμε σχέση με τον Χριστό, τα πράγματα τροποιούνται.. 

Έχετε διαβάσει, ότι λιοντάρι άνοιξε τον τάφο της Αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας για να ταφεί; Μη δυνάμενος ο γέρων Ζωσιμάς να ανοίξει έναν τάφο, για να θάψει την Αγία, έσκαψε το λιοντάρι και άνοιξε τον τάφο και έθαψε ο Ζωσιμάς την Αγία Μαρία την Αιγυπτία. Δεν είναι λοιπόν θέμα, αν είναι λιοντάρι στην υπηρεσία του ανθρώπου (!), αρκεί ο άνθρωπος να μην λιοντάρι. Αυτός ας μην είναι λιοντάρι και τότε, ακόμα και τα λιοντάρια θα τον εξυπηρετούν!! 

Έριξαν τον Προφήτη Δανιήλ στο λάκκο των λεόντων; Γιατί δεν τον έφαγαν τα πεινασμένα λιοντάρια και τον έγλυφαν και τον φιλούσαν; Δεν είναι λοιπόν το θέμα, αν υπάρχουν λιοντάρια γύρω μας, στο κεφάλι μας, στην εξουσία μας, αλλά αν είμαστε εμείς σε κατάσταση, να μην μας φάνε...

Ο Προφήτης Ιωνός όταν ήτανε κόντρα με τον Θεό, σηκώθηκαν τεράστια κύματα να τον «φάνε». Όταν όμως ο Ιωνάς σήκωσε τα χέρια και είπε: «ναι εγώ το έκανα...» το κήτος τον παραλαμβάνει, τον κρατάει 3 μέρες μέσα του και τον σώζει. Έχει πολλά «κήτη» ο Θεός να μας σώσουν, αρκεί εμείς να αλλάξουμε ζωή... 

Έριξαν τους Άγιους 3 παίδες (Ανανίας, Αζαρίας και Μισαήλ) εν τω καμίνω... Και όχι μόνο δεν εκάηκαν - εφόσον κάηκαν αυτοί που καίγανε και έβαλαν φωτιά στη καμίνι! - αλλά και ούτε μύριζαν από καπνιά το πρωΐ! Ποιός είναι Αυτός, που μετέτρεψε εις δρόσον την κάμινον; Αυτός ο Θεός!...

Το θέμα λοιπόν, δεν είναι αυτός που είναι από πάνω και κυβερνάει, δεν είναι αυτός που είναι γύρω μου, αλλά ποιός είμαι εγώ έναντι του Θεού.. 

Άλλαξε ζωή και λύσε τα χέρια του Χριστού... και θα δεις μετά, τι θα κάνει ο Θεός! Δεν έχει τη δύναμη ο Θεός; Ποιός όμως θα λύσει τα χέρια του Χριστού, που είναι δεμένα από τις αμαρτίες μας, από τα αίματα των εκτρώσεων, από τα ψέματα, από την κακία, από τη μόδα, από τη σάρκα, από την πορνεία, από τη μοιχεία, από τη βλασφημία; Ποιός;... 

Δημήτριος Παναγόπουλος ο Ιεροκήρυξ