ΕΛΕΓΕ χαριτωμένα κάποιος μοναχός:

- Θεωρώ πώς αποτελώ μία σπάνια, ανεπανάληπτη και ιστορική προσωπικότητα, αφού είμαι ό πιο αμαρτωλός, ρυπαρός και κακοπροαίρετος άνθρωπος, πού βγήκε και πού θά βγει ποτέ στήν ιστορία τού πλανήτη.

Πηγή: apanta ortodoxias

Που είναι αφιερωμένη η κάθε ημέρα της εβδομάδας

Κυριακή: στην Ανάσταση, του Κυρίου.

Παναγία Τριάς ο Θεός ελέησον ημάς.

Δευτέρα: στους αγίους Ταξιάρχες.

Άγιοι Αρχάγγελοι, πρεσβεύσατε υπέρ ημών

Τρίτη: στον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο και Βαπτιστή.

Βαπτιστά του Χριστού, πρέσβευε υπέρ ημών.

Τετάρτη: στην Σταύρωση του Κυρίου και στην Υπεραγία Θεοτόκο.

Σταυρέ του Χριστού, σώσον ημάς τη δυνάμει σου - Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς.

Πέμπτη: στους αγίους Αποστόλους και τον άγιο Νικόλαο.

Άγιοι Απόστολοι, πρεσβεύσατε υπέρ ημών-Άγιε Νικόλαε, πρέσβευε υπέρ ημών.

Παρασκευή: στη Σταύρωση του Κυρίου.

Σταυρέ του Χριστού, σώσον ημάς τη δυνάμει σου.

Σάββατο: στους κεκοιμημένους αδελφούς μας και στους αγίους Πάντες.

Άγιοι Πάντες, πρεσβεύσατε υπέρ ημών.

http://www.zoiforos.gr/

Η επίσκεψη της Πριγκίπισσας Ειρήνης της Ελλάδος στο Cape Town Νοτίου Αφρικής. Μάρτιος 2011

Ο πάτερ Νικόλαος, η πριγκίπισσα Ειρήνη, ο Σεβασμιώτατος κ. Σέργιος και ο συγγραφέας Π. Ψωμάς.

Στην πόλη του Cape Town που είναι πια μια μεγαλούπολη της Ν. Αφρικής, με πληθυσμό περίπου τέσσερα εκατομμύρια. . .  Σε μια πόλη πανέμορφη χτισμένη αμφιθεατρικά στους πρόποδες του Table Mountain, με θέα τον Ατλαντικό Ωκεανό, γεννήθηκε πριν από εβδομήντα τόσα χρόνια, το 1942, η πριγκίπισσα της Ελλάδος Ειρήνη. Κόρη του πρίγκιπα, τότε Παύλου της Ελλάδος και της Φρειδερίκης, πριγκίπισσας, του Ανόβερου της Αγγλίας και Ιρλανδίας και δούκισσας του Μπρουνσβίκ!

. . . Όταν επέλασαν ενάντια στην Ελλάδα δύο αυτοκρατορίες και τελικά την κατέλαβε η τεθωρακισμένη Γερμανία, οι κρατικές αρχές άφησαν την ωραία πατρίδα μας και διασκορπίστηκαν σε διάφορα άλλα κράτη. Όπως η Αίγυπτος, η Μ. Ασία, η Ν. Αφρική και αλλού! !

. . . Το Βασιλιά Γεώργιο Β΄ με την οικογένεια του και τον αδελφό του Παύλο οικογενειακώς, δέχτηκε η Ν. Αφρική! Για τρεις μήνες: Ιούλιο, Αύγουστο, Σεπτέμβριο του 42! !

ΧΑΙΡΕΤΕ ΛΑΟΙ ΚΑΙ ΑΓΑΛΛΙΑΣΘΕ

Αὐτό τό διαχρονικό Ἀναστάσιμο μήνυμα τοῦ ἁγίου Ἀγγέλου ζήσαμε τήν Κυριακή τῶν Μυροφόρων στό πανέμορφο καί γραφικό Μοναστήρι μας τῶν ἁγίων Ταξιαρχῶν στό Λεβίν τῆς Νέας Ζηλανδίας.

«Λαοί, φυλαί καί γλῶσσαι», πιστά τέκνα τῆς ἁγιωτάτης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας στή χώρα αὐτή. Ἐπάνω ἀπό δέκα Ἱερείς, Ἕλληνες, Ρῶσοι, Σέρβοι, Ρουμάνοι, Νεοζηλανδοί, μέ ἐπικεφαλῆς τόν Ἑλληνορθόδοξο Μητροπολίτη Ν. Ζηλανδίας ἔψαλαν τά μεγαλεία τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας. Ἡ ἱερᾶ φωτοχυσία ἐντός τοῦ ναοῦ, ἡ μελωδική ψαλμωδία στίς διάφορες γλῶσσες. Ἡ ἐκπροσώπιση τῶν ἐνοριῶν καί Κοινοτήτων μας μέ τήν ἀθρόα προσέλευση πιστῶν ἀπό τό Λεβίν, τό Οὐέλλινγκτον, τό Ὄκλαντ, τό Κράϊσττσέρτς κ.λ.π. ἔδωσαν τόν τόνο, ὄχι τῆς περίεργης και ἀνεπιθύμητης παγκοσμιοποιήσεως, ἀλλά τῆς εὐλογημένης παγκοσμιότητος τῆς Ἐκκλησίας μας. «Ἐγνώρισε  Κύριος τό σωτήριον αὐτοῦ ἐναντίον τῶν Ἐθνῶν» (Ψαλμ. 97,3).

Εἶναι δύσκολο νά περιγράψῃ κανείς τήν ὡραιότητα καί τήν Θεολογική χροιά τῆς Εὐχαριστιακής αὐτής συνάξεως. Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν. Χαίρετε λαοί καί ἀγαλλιάσθε. «Σῶμα  Χριστοῦ μεταλάβετε, πηγῆς ἀθανάτου γεύσασθε».

Ὅλοι οἱ πιστοί προσέρχονται «μετά φόβου Θεοῦ πίστεως και ἀγάπης» γιά να δεχθοῦν τό Πανάγιο Σῶμα καί τό τίμιο Αἶμα τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ.

Τά πρόσωπα ὅλων λάμπουν ἀπό χαρά. Ἡ κοινή συνεστίαση στή συνέχεια μέ φαγητά καί γλυκύσματα πού ἔφεραν μέ τόση ἀγάπη ὅλες οἱ ἀδελφές Χριστιανές κάθε ἐθνότητος ἀλλά Ὀρθοδόξου ταυτότητος, πιστοποίησαν τό « οὐκ ἔνι Ἰουδαίος, οὐδέ Ἕλλην, οὐκ ἔνι ἅρσεν καί θήλυ, πάντες γαρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ » (Γαλάτας 3, 28).

Ἦλθε καί ἡ ὥρα τῆς ἐξωτερικεύσεως τῶν αἰσθημάτων μέ τίς ἁπλές ἀλλά μεστές περιεχομένου προσλαλιές τῶν ἀδελφῶν κληρικῶν καί λαϊκῶν μέ τίς ὁποῖες ἐξέφρασαν τά αἰσθήματα τῆς ἀγάπης ἀλλά καί τῆς λύπης τών ἐπί τῇ ἀναχωρήσει τοῦ Ποιμενάρχου των, λόγω ὑγείας καί ἡλικίας ἀλλά καί κάποιας ἄλλης σοβαρότερης ἀνάγκης. Γρήγορα ὄμως τό Σεπτό Οἰκουμενικό μας Πατριαρχεῖο θά στείλει τόν νέο Ποιμενάρχη πού θά εἶναι καί νεώτερος καί ἀξιώτερος καί « ἡ λύπη εἰς χαράν γενήσεται ». (Ἰωάν. ις΄, 20-22)

Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία δέν στηρίζεται σέ πρόσωπα ἀλλά στόν Κύριον  ἡμῶν Ἰησούν Χριστόν πού εἶναι ἡ κεφαλή της καί ἡ δόξα της.

«Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρών, ὁ Σωτήρ τοῦ κόσμου, καί ἐπλήρωσε τά σύμπαντα εὐωδίας. Χαίρετε λαοί και αγαλλιάσθε».

Κυριακή Μυροφόρων

22-4-18                     

+ ὁ Νέας Ζηλανδίας Ἀμφιλόχιος

Το νόημα της Μεγάλης Σαρακοστής.....του π. Αλεξάνδρου Σμέμαν

Πώς θα μπορούσε η Μεγάλη Σαρακοστή να έχει όχι μια απλή επιφανειακή, αλλά μια αληθινή επίδραση στην ύπαρξή μας; Πώς είναι δυνατόν να εφαρμόσουμε στη ζωή μας τη διδασκαλία της Εκκλησίας σχετικά με τη Μεγάλη Σαρακοστή όπως μας μεταδίδεται κυρίως μέσα από τη λατρεία αυτής της περιόδου;

Τούτη η ζωή είναι πολύ διαφορετική από τη ζωή των ανθρώπων εκείνων που ζούσαν τον καιρό που γράφονταν αυτοί οι ύμνοι και οι Ακολουθίες και συντάσσονταν οι κανόνες και τα τυπικά. Ζούσε τότε κανείς σε μια σχετικά μικρή και βασικά αγροτική κοινωνία, μέσα σ' ένα οργανωμένο ορθόδοξο κόσμο και η Εκκλησία διαμόρφωνε το γενικό ρυθμό της ζωής του. Τώρα όμως ζούμε σε τεράστια αστικά κέντρα, σε τεχνοκρατούμενες κοινωνίες, πληθωρικές στα θρησκευτικά «πιστεύω» τους με εκκοσμικευμένες απόψεις για τον κόσμο, και μέσα σ' αυτές εμείς οι ορθόδοξοι αποτελούμε μια ασήμαντη μειονότητα. Η Μεγάλη Σαρακοστή δεν είναι πια «αισθητή», όπως ήταν παλιά στην Ελλάδα ή στην Ρωσία, ας πούμε. Η ερώτησή μας λοιπόν είναι πολύ ουσιαστική: πώς μπορούμε εμείς -πέρα από το να κάνουμε μια ή δυο «συμβατικές» αλλαγές στην καθημερινή ζωή μας - να τηρήσουμε τή Σαρακοστή;

Είναι φανερό, λόγου χάρη, ότι για τους πιο πολλούς από τους πιστούς το να παρακολουθούν καθημερινά τις Ακολουθίες αυτής της περιόδου είναι πέρα από κάθε συζήτηση. Εξακολουθούν, φυσικά να εκκλησιάζονται την Κυριακή, αλλά, όπως έχουμε πει, τις Κυριακές της Σαρακοστής η Θεία Λειτουργία, τουλάχιστον εξωτερικά, δεν αντανακλά κάτι από τη Μεγάλη Σαρακοστή και έτσι δεν μπορεί κανείς να έχει ούτε καν την αίσθηση του λατρευτικού τυπικού της Σαρακοστής, δεδομένου μάλιστα ότι η λατρεία είναι το μόνο μέσο που μας μεταφέρει στο πνεύμα της Σαρακοστής.

Και εφ' όσον η Σαρακοστή με κανένα τρόπο δεν χρωματίζει τον πολιτισμό στον οποίο ανήκουμε, δεν είναι ν' απορεί κανείς που αρνητικά καταλαβαίνουμε τη Σαρακοστή, δηλαδή, σαν μια περίοδο στην οποία απαγορεύονται μερικά πράγματα, όπως το κρέας, τα λίπη, οι χοροί και οι διασκεδάσεις. Η συνηθισμένη ερώτηση: «τι προσπαθείς να στερηθείς τούτη τη Σαρακοστή;» συνοψίζει τέλεια την αρνητική προσέγγιση της Σαρακοστής. Σαν θετική προσέγγιση, θεωρείται η αντίληψη ότι η Σαρακοστή είναι ο καιρός για την πραγματοποίηση της ετήσιας «υποχρέωσης» της Εξομολόγησης και της θείας Κοινωνίας («... και όχι αργότερα από την Κυριακή των Βαΐων...» έγραφε ένα φυλλαδιάκι μιας ενορίας). Και αφού εκπληρωθεί αυτή η υποχρέωση τότε το υπόλοιπο της Σαρακοστής φαίνεται να χάνει όλα τα θετικά νοήματα.

Έτσι είναι φανερό ότι έχει αναπτυχθεί μια, μάλλον βαθιά, διαφωνία ανάμεσα στο πνεύμα ή τη «θεωρία» της Σαρακοστής, που προσπαθούμε να σκιαγραφήσουμε με βάση τη λατρεία, και στην κοινή και συνηθισμένη αντίληψη που επικρατεί και υποστηρίζεται όχι μόνο από τους λαϊκούς αλλά ακόμα και από τους ίδιους τους κληρικούς. Γιατί είναι πάντοτε πολύ πιο εύκολο να περιορίσεις κάτι πνευματικό μέσα σε κάτι τυπικό παρά ν' αναζητήσεις το πνευματικό μέσα στο τυπικό.

Μπορούμε να πούμε, χωρίς καμιά υπερβολή, ότι αν και η Μεγάλη Σαρακοστή "τηρείται" ακόμα, όμως έχει χάσει την επίδρασή της στη ζωή μας, σταμάτησε να είναι το λουτρό της μετανοίας και της ανανέωσης που είχε σαν σκοπό της, σύμφωνα με τη λειτουργική καί πνευματική διδασκαλία της Εκκλησίας. Αλλά τότε, μπορούμε άραγε να ξαναβρούμε και να ξανακάνουμε τη Μεγάλη Σαρακοστή μια πνευματική δύναμη για την καθημερινή πραγματικότητα της ύπαρξής μας;

Η απάντηση σ' αυτή την ερώτηση εξαρτάται πρώτα πρώτα - θα έλεγα και μοναδικά - από το αν επιθυμούμε να πάρουμε στα σοβαρά τη Μεγάλη Σαρακοστή ή όχι. Όσο και αν είναι νέες ή διαφορετικές οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ζούμε σήμερα, όσο και αν είναι πραγματικές οι δυσκολίες και τα εμπόδια που υψώνονται από το σύγχρονο κόσμο μας, τίποτε απ' αυτό δεν αποτελεί αμετάκλητο εμπόδιο, τίποτε δεν κάνει τη Μεγάλη Σαρακοστή «αδύνατη».