ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΜΑΜΑ......

 Σήμερα θάφτηκε ο Βάνια. Γεννήθηκε και πέθανε μια ώρα αργότερα.

Δεν υπήρχε κάποιος για να τον θάψει, τόσο οι  παππούδες όσο και ο σύζυγος αρνήθηκαν τη μαμά και το γιο της. Έπρεπε να κάνει  τα πάντα μόνη της.

Στην εγκυμοσύνη πέρασε ένας  δύσκολος  ιός που  μόλυνε το παιδί και το παιδί αναπτύσσεται στη μήτρα της μητέρας με πρόβλημα. Οι  γονείς και ο σύζυγός της είπαν να κάνει  άμβλωση, επειδή ήξερε ότι το παιδί θα γεννηθεί με πρόβλημα - ακόμα και αν  πεθάνει, η μαμά ήρθε ως μια πραγματική χριστιανική, ως πραγματικός άνθρωπος! Είπε σε όλους: «δεν έχει σημασία τι παιδί  θα γεννηθεί, είναι δικό μου, δεν θα τον σκοτώσω, αν σκοπεύει να πεθάνει, ο Θεός θα το πάρει». Κανενός  δεν άρεσαν  αυτά τα λόγια!

Οι γιατροί ήρθαν στο σπίτι της μητέρας , της μίλησαν άσχημα  προσπαθώντας να την πείσουν να   σκοτώσει  το παιδί, αυτό είναι κατανοητό, αφού για το νοσοκομείο μητρότητας το ποσοστό θνησιμότητας είναι κακός δείκτης και για την άμβλωση το κράτος θα τους δώσει ένα δώρο.

Γιατί δεν εκκλησιάζεσαι;

 Παρόλα αυτά, λίγοι είναι εκείνοι που έρχονται στην εκκλησία. Τι θλιβερό!

Στους χορούς και στις διασκεδάσεις τρέχουμε πρόθυμα. Τις ανοησίες των τραγουδιστών τις ακούμε με ευχαρίστηση. Τις αισχρολογίες των ηθοποιών τις απολαμβάνουμε για ώρες, δίχως να βαριόμαστε. Και μόνο όταν μιλάει ο Θεός, χασμουριόμαστε, ξυνόμαστε και ζαλιζόμαστε.

Μα και στα ιπποδρόμια, μολονότι δεν υπάρχει στέγη για να προστατεύει τους θεατές από τη βροχή… τρέχουν οι περισσότεροι σαν μανιακοί, ακόμα κι όταν βρέχει ραγδαία, ακόμα κι όταν ο άνεμος σηκώνει τα πάντα.

Δεν λογαριάζουν ούτε την κακοκαιρία ούτε το κρύο ούτε την απόσταση. Τίποτα δεν τους κρατάει στα σπίτια τους. Όταν όμως πρόκειται να πάνε στην εκκλησία, τότε και το ψιλόβροχο τούς γίνεται εμπόδιο. Κι αν τους ρωτήσεις, ποιος είναι ο Αμώς ή ο Οβδιού, πόσοι είναι οι Προφήτες ή οι Απόστολοι, δεν μπορούν ν΄ ανοίξουν το στόμα τους.

Η ὁμόνοια μεταξύ τῶν συζύγων

Γιὰ τὴ γυναῖκα ἂς μὴν ὑπάρχει τίποτε πιὸ πολύτιμο ἀπὸ τὸν ἄνδρα της, γιὰ τὸν ἄνδρα τίποτε πιὸ ἐπιθυμητὸ ἀπὸ τὴ γυναῖκα του. Ἡ ὁμόνοια ἀνάμεσα στὴ γυναῖκα καὶ στὸν ἄνδρα συγκρατεῖ τὴ ζωὴ καὶ συνέχει τὸν κόσμο ὁλόκληρο…

Ὅταν ὁ ἄνδρας καὶ ἡ γυναίκα μαλώνουν μεταξύ τους, τότε δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ τοὺς εὐχαριστήσει οὔτε ὁ πλοῦτος οὔτε τὰ καλὰ παιδιὰ οὔτε τὰ πολλὰ παιδιὰ οὔτε ἡ δύναμη καὶ ἡ ἐξουσία οὔτε ἡ δόξα καὶ ἡ τιμὴ οὔτε οἱ ἀπολαύσεις καὶ ἡ πολυτέλεια οὔτε κάποια ἄλλη εὐτυχία (51, 369). Αὐτὸς εἶναι ὁ ἀληθινὸς πλοῦτος, αὐτὴ ἡ πιὸ μεγάλη περιουσία, τὸ νὰ μὴν ὑπάρχει διχόνοια ἀνάμεσα στὸν ἄνδρα καὶ στὴ γυναῖκα, ἀλλὰ νὰ εἶναι οἱ δυό τους ἑνωμένοι σὰν ἕνα σῶμα (53,357).

Ὅταν ὑπάρχει ὁμόνοια καὶ εἰρήνη καὶ σύνδεσμος ἀγάπης μεταξὺ γυναικὸς καὶ ἀνδρός, ἐκεῖ συρρέουν ὅλα τὰ ἀγαθά, καὶ τὸ ἀνδρόγυνο δὲν κινδυνεύει ἀπὸ καμμιὰ ἐπιβουλή, γιατί περιβάλλεται ἀπὸ ἕνα μεγάλο καὶ ἀκατανίκητο τεῖχος, ποὺ εἶναι ἡ κατὰ Θεὸν ὁμόνοια (53, 360).

Ὅπου ὑπάρχει ἄνδρας καὶ γυναίκα καὶ παιδιὰ καὶ ὁμόνοια καὶ ἀγάπη, καὶ εἶναι ὅλοι συνδεδεμένοι μὲ τὰ δεσμὰ τῆς ἀρετῆς, ἐκεῖ ἀνάμεσά τους βρίσκεται ὁ Χριστός. Ὁ Χριστὸς δὲν ζητάει χρυσοστόλιστες ὀροφὲς οὔτε ἀστραφτεροὺς κίονες οὔτε πανέμορφα μάρμαρα, ἀλλὰ ὡραιότητα ψυχῆς καὶ ὀμορφιὰ διανοίας καὶ τραπέζι γεμάτο δικαιοσύνη καὶ φορτωμένο μὲ καρποὺς ἐλεημοσύνης (54, 616).

Συ το πιστεύεις ότι με τη Θ.Κοινωνία έρχεται μέσα σου ο Χριστός;

Ρώτησε ένας άνθρωπος με το πνεύμα του κόσμου ένα νεαρό αγόρι: Καλά βρε παιδί μου. Συ το πιστεύεις ότι με τη Θ.Κοινωνία έρχεται μέσα σου ο Χριστός; Σε πόσους πια....Αφού είναι ένας? Ο νεαρός έμεινε για λίγο συλλογισμενος. Και μετά τον ρώτησε.

Εδώ μένεις?

Ναι.

Πόσα παράθυρα έχει η πόλη μας;

Δε τα μέτρησα. Αλλα πολλά. Εκατομμύρια...

Από τα παράθυρα αυτά, δε μπαίνει στα σπίτια μας ο ήλιος?

Ναι βέβαια.

Μα πόσους ήλιους έχουμε?

Ένα.Μονον έναν...

Τον ερωτησε το έξυπνο παλικάρι:

Και πώς γίνεται και ο ένας ήλιος μπαίνει σε τόσες χιλιάδες σπίτια, από τόσα παράθυρα? Κάτι επήγε να ψελλίσει, αλλά ο νεαρός συνεχισε:

Κοίταξε, το λάθος είναι δικό σου. Ο ΘΕΟΣ είναι πολύ πιο μεγάλος από τον ήλιο. Και πιο σοφός. Και πιο δυνατός. Μπορεί να κάνει ότι θέλει.Και δεν είναι καθόλου λογικό και σωστό κάτι που το θεωρείς τόσο φυσικό για τον ήλιο, να το βρίσκεις αδύνατο και απαραδεκτο για τον Θεό. Ο ΘΕΟΣ είναι ασύγκριτα πιο μεγάλος από τον ήλιο.

Ὁ φύλακας ἄγγελος τῆς Ἁγίας Τραπέζης

Κάποιο βράδυ ένας ιερέας, πήγε κάπως αργά στην εκκλησία, γιατί είχε ξεχάσει κάτι που έπρεπε οπωσδήποτε να το πάρει. Ξεκλείδωσε την πόρτα και μπήκε μέσα. Ήταν σκοτεινά.

Από την Ωραία Πύλη, την οποία είχε ξεχάσει ανοιχτή (δεν είχε τραβήξει την κουρτίνα), βλέπει έναν αστραφτερό Άγγελο με ξίφος πύρινο στο χέρι, να στέκεται δίπλα στην Αγία Τράπεζα! Τρόμαξε τόσο πολύ, που τράπηκε σε φυγή! Φοβήθηκε! Φτάνοντας στον Νάρθηκα (ο Ναός ήταν μεγάλος), ακούστηκε μία φωνή: "Στάσου!" Στάθηκε, λοιπόν, κοκκάλωσε, μαρμάρωσε!

Μη φοβάσαι, του είπε πολύ γλυκά η φωνή. Είμαι ο Άγγελος - φύλακας του Ναού. Όταν μία Τράπεζα σε έναν Ναό καθαγιάζεται και γίνεται Αγία, ο Κύριος, ο Παντοκράτωρ, ο Βασιλεύς των βασιλευόντων και Κύριος των κυριευόντων, τοποθετεί έναν ακοίμητο Άγγελο - φύλακα δίπλα στην Αγία Τράπεζα.

Σε όλη αυτή τη διάρκεια που έλεγε ο Άγγελος αυτά στον ιερέα, αυτός ήταν ακίνητος στον Νάρθηκα και άκουγε έντρομος, με την πλάτη προς το Ιερό.