Το κυπριακό πρόσφορο

  

Στην εμφάνιση το κυπριακό πρόσφορο ,είναι διπλό. Ο επικρατών τρόπος στην Κύπρο, είναι στο ενιαίο αρχικό ζυμάρι, σε μορφή σφαιρική όπως έχει πλαστεί, ακουμπάμε σταθερά αλλά όχι πιεστικά την σφραγίδα και με μαχαίρι γίνεται στην μέση περίπου, μια τομή .

   Δημιουργείται πιο έντονη αυτή η τομή, με το πάτημα της σφραγίδας.

Όσο βρίσκεται η σφραγίδα στην ζύμη, με επιδέξιες γρήγορες κινήσεις, γίνεται λείανση με το ελεύθερο χέρι, της περιοχής που δημιουργήθηκε η τομή.

  Αφαιρούμε την σφραγίδα και για να μην ενωθούν κατά τον χρόνο της ωρίμανσης τα δυο μέρη, μπαίνει ανάμεσα τους μια κορδέλα, ένα κορδόνι, που το αποκαλούν κλώστρο!

  Εφ’ όσον η ζύμη  αναπτύσσεται ελεύθερα, χωρίς τα προστατευτικά τοιχώματα ενός σκεύους, όπως κάνουμε με το ελληνικό πρόσφορο, ενισχύουμε με περιτύλιξη μιας κορδέλας, απαλά, το κάτω μέρος του πρόσφορου, ώστε να βοηθηθεί ν’ ανεβεί σε ύψος, κι όχι να πλατύνει...

  Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο, κάνουμε την ζύμη με λίγο λιγότερο νερό, για να είναι πιο σταθερή, κι αυξάνουμε λίγο την δόση του προζυμιού, ώστε ο χρόνος της ωρίμανσης να είναι στα αναμενόμενα φυσιολογικά πλαίσια των 5,6 ωρών.

Κυπρία κυριά κάνει την τομή.

Εξωτερική κορδέλα για στήριξη στο γίνωμα.

Ο λιγότερο συνηθισμένος τρόπος είναι να πλαστούν δυο μέρη, να τοποθετηθεί το ένα πάνω στο άλλο, να σφραγιστούν...και πάλι για να μην ενώσουν στην ωρίμανση, τοποθετείται περιφερικά σ’ ένα κενό που υπάρχει μεταξύ των δυο μερών, ο "κλώστρος", κυρίως χωρίς να σφιχτεί...απαλά, να διαχωρίζει απλά το επάνω με το κάτω μέρος .

Υπάρχουν δυο ακόμη τρόποι, με το ίδιο αποτέλεσμα.

Ο ένας να πλαστεί κύλινδρος η ζύμη, με λέπτυνση στο μέσον, στροφή της, πίεση των δυο μερών να πλατυνθούν και σφράγιση.

 Αυτόν τον τρόπο, συνήθιζαν οι μητέρες των μητέρων μας και σήμερα τον συνεχίζουν πολλές ιερές μονές.

  Ο τέταρτος τρόπος, είναι να πλαστούν τα δυο μέρη χωριστά ,σφραγίζουμε  φυσικά το ένα και μετά την ωρίμανση τους,  μ’  ελάχιστη διαβροχή της επιφάνειας του κάτω μέρους για να κολλήσουν, τοποθετούμε το σφραγισμένο και τρύπημα των δυο πλέον μαζί.

Χωριστό πλάσιμο των δυο μερών.

Απαλή διαβροχή κι επικόλληση των δυο μερών

Αν η ζύμη στο κάτω μέρος είναι  περισσότερη, έχουμε φυσικά αυτό το αποτέλεσμα

Στους πρώτους τρεις τρόπους, τοποθετούμε στην σχισμή πάντα ," κλώστρο"

Από ιερά μονή της Κύπρου, με τομή μαχαιριού, και "κλώστρο" = κορδόνι στο σχίσιμο, κατά την διάρκεια της ωρίμανσης χωρίς  βοηθητική κορδέλα εξωτερικά, κατά την ωρίμανση!

Της Κυριακής από την Κύπρο, με πλάσιμο δυο μερών της ζύμης , και μετά σφράγιση.

Θερμές ευχαριστίες στην αδελφή Ευγενία και αδελφό Κωνσταντίνο. 

Πηγή: Ομάδα στο viber: Πρόσφορο

Ὁ Δυσμᾶς καί ὁ Γεστᾶς!

Ένα περιστατικό από τη ζωή του Χριστού ως θείου Βρέφους: όταν η αγία οικογένεια διέφυγε από το ξίφος του Ηρώδη και πορευόταν στην Αίγυπτο, εμφανίστηκαν καθ’ οδόν κάποιοι ληστές, με πρόθεση να κατακλέψουν τους οδοιπόρους. Ο δίκαιος Ιωσήφ οδηγούσε το γαϊδουράκι, πάνω στο οποίο ήταν φορτωμένα τα λίγα υπάρχοντά τους και όπου επέβαινε η Υπεραγία Θεοτόκος, κρατώντας στο στήθος της τον Υιό της. Οι ληστές άρπαξαν το γαϊδουράκι με σκοπό να το οδηγήσουν μακριά, και ένας απ’ αυτούς πλησίασε τη Μητέρα του Θεού για να δει τι κρατούσε κατάστηθα. Μόλις αντίκρισε το Χριστό-νήπιο, εξεπλάγη από την ασυνήθιστη ομορφιά Του και τότε, μέσα στην έκπληξή του, αναφώνησε:

«Και ο Θεός αν έπαιρνε σάρκα ανθρώπινη, δεν θα μπορούσε να είναι πιο όμορφος απ’ αυτό το Παιδί!». Κατόπιν ο ληστής πρόσταξε τους συνεργούς του να μην αρπάξουν τίποτα απ’ αυτούς τους οδοιπόρους.

Γεμάτη ευγνωμοσύνη προς τον γενναιόδωρο αυτό ληστή, η Παναγία Θεοτόκος του είπε: «Γνώριζε ότι το Παιδί αυτό θα σε ανταμείψει με ανταμοιβή μεγάλη, επειδή εσύ σήμερα Τον προστάτευσες». Τριάντα τρία χρόνια αργότερα ο ίδιος άνθρωπος κρεμόταν στο Σταυρό, για τα παραπτώματά του, σταυρωμένος στα δεξιά του Σταυρού του Χριστού. Το όνομά του ήταν Δυσμάς και το όνομα του άλλου, εξ αριστερών, ληστή ήταν Γεστάς. Βλέποντας ο Δυσμάς τον Δεσπότη, τον αθώο και αναμάρτητο Ιησού Χριστό, σταυρωμένο, μετανόησε για κάθε κακό που είχε κάνει στη ζωή του. Όταν ο Γεστάς βλασφήμησε εναντίον του Κυρίου, ο Δυσμάς Τον υπερασπίστηκε λέγοντας: ούτος δε ουδέν άτοπον έπραξε (Λουκ. 23, 41).

Ο Δυσμάς επομένως ήταν ο σοφός ληστής στον οποίον είπε ο Χριστός μας: αμήν λέγω σοι, σήμερον μετ’ εμού έση εν τω παραδείσω (Λουκ. 23. 43). Ο Κύριος χάρισε τον Παράδεισο σ’ αυτόν που Του χάρισε τη ζωή, όταν ήταν Παιδί!

(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς)!

Μόνη ελπίδα η επάνοδος στην πίστη! Και πράγματι, αυτή σώζει κάθε φορά το έθνος θαυματουργικά…

Μακαριστού Επισκόπου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου

Ήταν κάποτε η Ελλάς ένα καθαρό έθνος, μια αμιγής χώρα, μια καθαρή φυλή, λαός χριστιανικός.

Είναι το πρώτο έθνος που πίστεψε στον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν. Στη μικρή αυτή ευλογημένη γωνιά, ιδρύθηκαν οι πρώτες Εκκλησίες, και όλοι ζούσαν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, με αληθινή ευγένεια, απηλλαγμένοι πια από την ειδωλολατρία.

Αλλά τα τελευταία χρόνια τι έπαθε η πατρίδα μας, η ορθόδοξος χριστιανική Ελλάς;...

Με ραδιόφωνα, τηλεοράσεις και έντυπα μας μεταδίδονται κακές συνήθειες και ξένα έθιμα. Και τι πάθαμε; Αλλοιώσαμε το χαρακτήρα μας, νοθεύσαμε τα ήθη μας, χάσαμε την παράδοσή μας. Γίναμε αυτό που λέει το Ευαγγέλιο, «Γαλιλαία των εθνών»! Όλοι έχουμε επηρεαστεί.

Μήπως υπερβάλω; Όπως ντύνονται – μάλλον γδύνονται – οι ξένοι, έτσι κι εμείς. Κολυμπούν εκείνοι ανακατεμένοι, αρσενικοί και θηλυκοί μαζί στα μπαίν – μιξτ ; το ίδιο κι εμείς. Χορεύουν εκείνοι ανήθικους χορούς; τους ακολουθούμε. Τραγουδούν εκείνοι έκφυλα τραγούδια; τα ίδια κι εμείς. Πού είναι τα τραγούδια που έλεγαν οι πρόγονοί μας; Πού είναι το σεμνό ντύσιμο των Ελληνίδων; Όλα πλέον άλλαξαν. Και η γλώσσα μας ακόμα κοντεύει να χαθεί. Ένας πολιτικός καυχήθηκε, ότι θα κάνει την Ελλάδα Ευρώπη.

Και κάποια κυρία είπε ότι θα κάνει τις Ελληνίδες να σκέπτονται και να ζουν σαν Αμερικάνες. Και τι θα μείνει πλέον από την Ελλάδα, τα βουνά και τα λαγκάδια; Όλα τ΄ αλλάξαμε. Τι έμεινε; το τομάρι μας μόνο. Γίναμε «Γαλιλαία των εθνών».

Αν όμως έχει αξία η Ελλάς, η αξία της είναι ότι έχει μία δική της φυσιογνωμία, έναν ιδιαίτερο πολιτισμό. Και ο πολιτισμός της είναι η Ορθοδοξία. Η Ορθοδοξία είναι η ψυχή της Ελλάδος. Αν χάσουμε την Ορθοδοξία, χάσαμε την Ελλάδα…

Όλες οι λέξεις του Χριστού μας έχουν αξία, αλλά ιδιαιτέρως η πρώτη και η τελευταία που είπε. Η πρώτη λέξη που βγήκε από τα πανάχραντα χείλη του Χριστού μας είναι το «Μετανοείτε» (Ματθ. 4,17), και η τελευταία λέξη που είπε επάνω στο Σταυρό είναι το «Τετέλεσται» (Ιωάν. 19,30).

«Μετανοείτε», είπε ο Χριστός. «Μετανοείτε» άντρες και γυναίκες, κλήρος και λαός, μικροί και μεγάλοι. Ο δρόμος που πήραμε είναι λάθος. Σωστός δρόμος είναι μόνο η οδός όπου μας καλεί ο Χριστός. Ξεφύγαμε, απομακρυνθήκαμε, βρεθήκαμε μακριά από τις ρίζες μας. Γίναμε ευρωπαίοι, λαός έκφυλος, γεμάτος ελαττώματα. Πού είναι οι προγονικές αρετές; Πού είναι η ευγένεια, η σεμνότης, ο φόβος του Θεού, η εργατικότης, η τιμιότης, η φιλαλήθεια, η συνέπεια, η ακρίβεια; ...Φύγαμε μακριά από τον Θεό. Ένα μας υπολείπεται, να μετανοήσουμε, μετάνοια και εξομολόγησις.

Είθε ο Θεός να μας δώσει ένα δάκρυ, δάκρυ από κείνα που έχυναν οι άγιοι, κι αυτό να γίνει Ιορδάνης, μέσα στον οποίο θ' πλύνουμε τα αμαρτήματά μας. Διαφορετικά, μας περιμένει τσεκούρι και φωτιά. Το είπε ο Πρόδρομος. Δέντρο που δεν κάνει καρπό, «ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται» (Ματθ. 3,10). το άκαρπο δέντρο το κόβουν και το καίνε. Γι΄ αυτό, μετανοείτε.

Αγαπητοί μου! Πιστή στα Θεία ήταν ανέκαθεν η Πατρίδα μας. Η αθεΐα ετιμωρείτο ως το μεγαλύτερο έγκλημα...

Μόνη ελπίδα η επάνοδος στην πίστη! Και πράγματι, αυτή σώζει κάθε φορά το έθνος θαυματουργικά…