Η αμετανόητη γυναίκα!

 Κάποτε, μία γυναίκα ζούσε με Νηστείες και Προσευχές.

Φαινόταν εξωτερικά ευλαβής, είχε όμως πολλή υπερηφάνεια και πίστευε πώς ήταν αγία.

Είχε επίσης τόση μνησικακία, πού, αν μάλωνε με κάποια άλλη, όχι μόνο δεν τη συγχωρούσε, μα ούτε ήθελε νά την ξαναδεί στα μάτια της.

Κάποτε αρρώστησε και κάλεσε τον πνευματικό, άλλά δεν εξομολογήθηκε καθαρά.

Αυτό το συνηθίζουν μερικοί επιπόλαιοι χριστιανοί, πού κρύβουν τις μεγάλες αμαρτίες και φανερώνουν τις μικρές. Τέλος, όταν ο ιερέας έφερε τα ‘Άγια για να την κοινωνήσει, εκείνη γύρισε στον τοίχο το πρόσωπο και δεν μπορούσε ούτε να αντικρίσει τον Θειο μαργαρίτη.

Την ίδια στιγμή, με θεία παραχώρηση, ομολόγησε με δυνατή φωνή: Όπως εγώ από υπερηφάνεια δεν συγχωρούσα όσους μου έφταιγαν, αλλά τούς αποστρεφόμουν, έτσι τώρα αποστρέφει και ο Κύριος Το πρόσωπό Του από μένα και δεν θέλει νά μπει στην ανάξια ψυχή μου. δεν θα τον δω στην ουράνια βασιλεία, αλλά θα καίγομαι στην αιώνια κόλαση!

Και μ’ αυτά τα λόγια ξεψύχησε…

Από: Θαύματα και αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία

Ένας Ινδός ιεραπόστολος που τον έλεγαν Σαντού, διέσχιζε κάποτε τις παγωμένες εκτάσεις του Θιβέτ, κηρύσσοντας το Ευαγγέλιο στους ειδωλολάτρες

Ένας Ινδός ιεραπόστολος που τον έλεγαν Σαντού, διέσχιζε κάποτε τις παγωμένες εκτάσεις του Θιβέτ, κηρύσσοντας το Ευαγγέλιο στους ειδωλολάτρες και στους ιθαγενείς. Είχε μάλιστα μαζί του για συνοδό και έναν άλλο για οδηγό. Το κρύο μια μέρα ήταν τόσο ανυπόφορο που κινδύνευαν να ξυλιάσουν. Στη μέση του δρόμου ξάφνου, συναντούν ένα ανθρώπινο σώμα, παγωμένο και σχεδόν αναίσθητο. Λέγει λοιπόν, ας μεταφέρουμε σε μια καλύβα παρακάτω αυτόν τον άνθρωπο, ζει ακόμη, ίσως προλάβουμε και τον σώσουμε. Εγώ δεν μπορώ να σύρω τα πόδια μου, του λέγει ο οδηγός, όχι να φορτωθώ τόσο βάρος, και προχώρησε. Ο Σαντού όμως δεν μπορούσε να προχωρήσει. Ένιωθε υποχρεωμένος. Έπρεπε να βοηθήσει στην περίπτωση αυτή, να κάνει αυτό που μπορούσε. Σιγά-σιγά, γονάτισε, και έβαλε τον άνθρωπο στην πλάτη του, και καταβάλλοντας κάθε προσπάθεια άρχισε να περπατά. Από την πολύ όμως προσπάθεια που έκανε θερμάνθηκε, ίδρωσε υπερβολικά το σώμα του Σαντού, και αυτή η ζέστη μεταδόθηκε και στο παγωμένο σώμα του ανθρώπου που κουβαλούσε. Αποτέλεσμα; Να επανέλθει αυτό το σώμα στη ζωή. Έτσι σε λίγο περπατούσαν και οι δύο πλάι – πλάι κατηφορίζοντας και δοξάζοντας τον Θεό. Όμως προχωρώντας αρκετή ώρα βρήκαν νεκρό τον οδηγό που είχε αρνηθεί να δώσει την βοήθειά του. Είχε παγώσει αυτός, είχε ξυλιάσει και πέθανε. Ναι. Υπάρχουν πολλές τέτοιες περιπτώσεις, πρέπει να τις προσέχουμε , διότι έχουμε την γνώμη εμείς ότι το να βοηθήσουμε έναν άνθρωπο δεν είναι δική μας δουλειά πάντοτε. Μπορεί βέβαια να μην μπορούμε να τον βοηθήσουμε απόλυτα, αλλά όσο μπορούμε  πρέπει να κάνουμε μία προσπάθεια. Δεν μπορούμε να σηκώσουμε ένα ξύλο μεγάλο, ναι, μα δυο μαζί μπορεί να το μπορέσουμε.

Δημήτριος Παναγόπουλος (†)

Η Παναγία είναι το πνευματικό στόλισμα της ορθοδοξίας.

Γιά μας τους Έλληνες είναι η πονεμένη μητέρα, η παρηγορήτρια κ᾿ η προστάτρια, που μας παραστέκεται σε κάθε περίσταση.

Σε κάθε μέρος της Ελλάδας είναι χτισμένες αμέτρητες εκκλησιές και μοναστήρια, παλάτια αυτηνής της ταπεινής βασίλισσας, κι᾿ ένα σωρό ρημοκλήσια, μέσα στα βουνά, στους κάμπους και στα νησιά, μοσκοβολημένα από την παρθενική και πνευματική ευωδία της.

Μέσα στο καθένα απ᾿ αυτά βρίσκεται το παληό και σεβάσμιο εικόνισμά της με το μελαχροινό και χρυσοκέρινο πρόσωπό της, που το βρέχουνε ολοένα τα δάκρυα του βασανισμένου λαού μας, γιατί δεν έχουμε άλλη να μας βοηθήσει, παρεκτός από την Παναγία, «άλλην γαρ ουκ έχομεν αμαρτωλοί προς Θεόν εν κινδύνοις και θλίψεσιν αεί μεσιτείαν, οι κατακαμπτόμενοι υπό πταισμάτων πολλών».

Το κάλλος της Παναγίας δεν είναι κάλλος σαρκικό, αλλά πνευματικό, γιατί εκεί που υπάρχει ο πόνος κ᾿ η αγιότητα, υπάρχει μονάχα κάλλος πνευματικό. Το σαρκικό κάλλος φέρνει τη σαρκική έξαψη, ενώ το πνευματικό κάλλος φέρνει κατυάνυξη, σεβασμό κι᾿ αγνή αγάπη. Αυτό το κάλλος έχει η Παναγία.

Η θλίψη και η αγάπη της Παναγίας

Η Παναγία μας , πόνεσε πιο πολύ απ΄ όλες τις γυναίκες , πιο πολύ απ΄ όλες τις μανάδες του κόσμου, γιατί κανένα δεν έβλαψε , σε κανένα δεν έκανε κακό κι΄ όμως Της έκαναν το μεγαλύτερο κακό όλης της οικουμένης.

Σταύρωσαν Τον Υιό Της .

 Και αντικρύζοντάς Τον πάνω Στο Σταυρό, πόνεσε τόσο η καρδιά της...

Γι΄ αυτό μπορεί να καταλάβει την κάθε πονεμένη ύπαρξη, και συμπάσχει με τον κάθε άνθρωπο που πονά, γιατί ακριβώς, ξέρει τι πάει να πει "πόνος".

Όταν η ψυχή κατέχεται από την αγάπη του Θεού, τότε, ω, πώς είναι όλα ευχάριστα, αγαπημένα και χαρμόσυνα! Η αγάπη, όμως, αυτή συνεπάγεται θλίψη· και όσο βαθύτερη είναι η αγάπη, τόσο μεγαλύτερη είναι και η θλίψη.

Η Θεοτόκος δεν αμάρτησε ποτέ, ούτε καν με το λογισμό, και δεν έχασε ποτέ τη χάρη, αλλά και Αυτή είχε μεγάλες θλίψεις. Όταν στεκόταν δίπλα στο Σταυρό, τότε ήταν η θλίψη Της απέραντη σαν τον ωκεανό, και οι πόνοι της ψυχής Της ήταν ασύγκριτα μεγαλύτεροι από τον πόνο του Αδάμ μετά την έξωση από τον Παράδεισο, γιατί και η αγάπη Της ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερη από την αγάπη του Αδάμ στον Παράδεισο. Και αν επέζησε, επέζησε μόνο με τη θεία δύναμη, με την ενίσχυση του Κυρίου, γιατί το θέλημά Του ήταν να δει η Θεοτόκος την Ανάσταση και ύστερα, μετά την Ανάληψή Του, να παραμείνει παρηγοριά και χαρά των Αποστόλων και του νέου χριστιανικού λαού.

Εμείς δεν φτάνουμε στο πλήρωμα της αγάπης της Θεοτόκου, και γι’ αυτό δεν μπορούμε να εννοήσουμε πλήρως το βάθος της θλίψεώς Της. Η αγάπη Της ήταν τέλεια. Αγαπούσε άπειρα τον Θεό και Υιό Της, αλλ’ αγαπούσε και το λαό με μεγάλη αγάπη. Και τι αισθανόταν άραγε, όταν εκείνοι, που τόσο πολύ η ίδια αγαπούσε και που τόσο πολύ ποθούσε τη σωτηρία τους, σταύρωναν τον αγαπημένο της Υιό;

Αυτό δεν μπορούμε να το συλλάβουμε, γιατί η αγάπη μας για τον Θεό και τους ανθρώπους είναι λίγη. Κι όπως η αγάπη της Παναγίας υπήρξε απέραντη και ακατάληπτη, έτσι απέραντος ήταν και ο πόνος της που παραμένει ακατάληπτος για μας.

Η Παναγία είναι ο ανώτερος ιατρός για όλα, αρκεί με ταπεινό φρόνημα να Της μιλήσουμε, να αποκτήσουμε σχέση μαζί Της διαβάζοντας τους χαιρετισμούς

«Η Παναγία είναι η ισχυρότερη πρέσβειρα  του κόσμου, είναι η Πύλη για τη σωτηρία μας, το κλειδί αυτής της Πύλης είναι η μετάνοια. η Παναγία μας δίνει το θάρρος να σταθούμε μπροστά στο Θεό, μας δίνει τη στολή να σταθούμε μπροστά στο Θεό.  Η Παναγία είναι αυτή που μεσολαβεί για να ενωθούμε με το Θεό, μας βοηθά να αγαπήσουμε το Θεό. Μόνο όποιος αγαπά την Παναγία μπορεί να αγαπά το Θεό. Μόνο αν αγαπήσουμε τη διάκονο του Θεού, αν αγαπήσουμε τους χαιρετισμούς που πρέπει να μάθουμε απέξω, όπως η  μητέρα μου και η γιαγιά μου έλεγαν στο δρόμο όταν πήγαιναν στα χωράφια, μπορούμε να απολαύσουμε την μετάνοια, να απολαύσουμε την Παναγία και μετά μας επισκέπτεται ο Χριστός.

    »Μόνο αγαπώντας την Παναγία και έχοντας καθημερινή, κάθε λεπτό σχέση με την Παναγία μπορούμε να ενωθούμε με το Θεό. Αν αγαπήσουμε τις προσευχές, τους χαιρετισμούς της Παναγίας μπορούμε να λάβουμε Χάρη να ενωθούμε με το Θεό. Η Παναγία μεσολαβεί για να ενωθούμε με το Θεό, είναι η πύλη της σωτηρίας μας, η σκέπη του κόσμου. Η Παναγία έσβησε όλες τις απολαύσεις για να έχει μια απόλαυση του Υιού και Θεού Της. Συνδεόμενοι, προσευχόμενοι στην Παναγία, συνδεόμαστε με τον Υιό και Θεό Της, φθάνουμε στη θέωση. Η Παναγία μας δίνει τη Χάρη, μας αλλάζει τους λογισμούς, μας γλυκαίνει την ύπαρξη.