Όλα τα καλά κάποια στιγμή τελειώνουν.

Λίγες σκέψεις μετά τις διακοπές από τον αδελφό Χ.Κ.

Όλα τα καλά κάποια στιγμή τελειώνουν.Έτσι και οι διακοπές φτάσαν στο τέλος τους για φέτος.

Τώρα βρισκόμαστε πάνω στο καράβι της επιστροφής και προσωπικά αναλογίζομαι τις όμορφες στιγμές που περάσαμε στην Πάρο. Προσπαθήσαμε να ξεκουράσουμε όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή διότι αυτή έχει μεγαλύτερη ανάγκη την σημερινή παλαβή εποχή από ξεκούραση.

Βυθισμένοι καθημερινά στην φασαρία και την ένταση της πόλεως χάνουμε τον εαυτό μας.Σαν να σκληραίνουμε κάπως βρε αδερφέ χωρίς να το καταλαβαίνουμε.Νεύρα,ένταση,άγχος,διαπληκτισμοί χωρίς τελειωμό.

Μόλις όμως έρθει η στιγμή να φύγεις μακριά από την Αθήνα και να κάτσεις δίπλα στην θάλασσα,αρχίζεις να παρατηρείς το νησιώτικο τοπίο και μία ηρεμία έρχεται μέσα στην καρδιά σου. Η ηρεμία αυτή αυξάνεται όταν περπατάς μέσα στα καλντερίμια παρατηρώντας τα κυκλαδίτικα άσπρα σπιτάκια με τα μπλε ή καφέ παράθυρα στολισμένα με ανθισμένες μποκαμβίλιες.Όταν πια ξεκινήσεις και τις επισκέψεις στις μονές και γενικότερα στα όμορφα κυκλαδίτικα προσκυνήματα αρχίζεις την πνευματική ανάταση για τα καλά αφήνωντας πίσω την κούραση εντελώς.

Κάτι ανθρώπινο που επίσης βιώσαμε είναι η καλημέρα που μας λέγανε οι ντόπιοι κι ας μην μας γνωρίζανε. Όσοι ζούμε στις πόλεις,γνωρίζουμε ότι η 'καλημέρα' απλά δεν υπάρχει...

Μέσα σ'όλα αυτά αναρωτιέμαι πως καταντήσαμε όσοι κατοικούμε στις μεγαλουπόλεις. Χάσαμε την ποιότητα ζωής και σε πολλές περιπτώσεις τον ανθρωπισμό αλλά και τον εαυτό μας. Ουσιαστικά εγκλωβιστήκαμε και μαζί με το σώμα εγκλωβίσαμε και την ψυχή.Έρχεται η ύπαιθρος όμως για να μας δώσει το 'φιλί της ζωής'. Να μας υπενθυμίσει ότι είμαστε Άνθρωποι και να μας ξαναδώσει την χαμένη ζωντάνια. Έρχεται για να μας πει: "Εμένα μ' ευλόγησε ο Θεός για να σε ξεκουράσω και μου είπε να σου μιλήσω. Να σου πω ότι έγινα για εσένα και σε περιμένω για να γυρίσεις σε μένα. Δεν μπορώ χωρίς εσένα και δεν μπορείς χωρίς εμένα. Εμείς οι δύο είμαστε ένα.

Η ζωή σου έγινε βουνό διότι έφυγες από κοντά μου. Με παράτησες ενώ εγώ σε έτρεφα και σε ζούσα χωρίς ανταλλάγματα. Δεν ήθελα τίποτα από εσένα παρά μόνο την αγάπη σου. Σου έδωσα και σου δίνω τα πάντα. Νερό να ξεδιψάσεις, τροφή για να χορτάσεις, δέντρα για να ξαποστάσεις, τον ουρανό να σκεπαστείς, την θάλασσα να γαληνέψεις. Εσύ όμως έφυγες μακριά  μου. Όπως έφυγες μακριά και από τον Κτίστη μου αλλά και Κτίστη σου. Πολλές φορές στράφηκες εναντίον μου χωρίς να σου φταίω σε τίποτε, αφού μόνο το καλό σου θέλω, καίγοντας τα δέντρα μου, μολύνωντας τα νερά μου. Τα ίδια κάνεις και στον Κτίστη μας. Δεν τον πιστεύεις. Τον βρίζεις και Τον χλευάζεις. Του γυρνάς την πλάτη.

Τι έπαθες Άνθρωπε; Γιατί όλα αυτά; Γιατί ενώ σου δίνουνε τα πάντα για το καλό σου εσύ δεν θέλεις τίποτα; Άκου τα δέντρα, τον ήλιο και την θάλασσα που σου μιλάνε. Κάνενα απ'όλα αυτά δεν σε αρνήθηκε κι ας προσπαθείς να τα καταστρέψεις. Δες το συμφέρον σου. Μην σκληραίνεις άλλο. Μην χάνεσαι άλλο. Δεν έχεις καταλάβει ότι δεν μπορείς χωρίς εμένα; Σε περιμένω..."