Ἐν τῇ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε

Ἐν τῇ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε

Τοῦ Γεωργίου Ἀνανιάδη

Ἡ ὁλοκλήρωση τῆς ἐπίγειας ζωῆς τῆς Θεοτόκου ἡ ὁποία πρόκειται νὰ ἀφεθεῖ πλέον «ψυχῇ τε καὶ σώματι» στὰ χέρια τοῦ ἠγαπημένου της Υἱοῦ, ἀπαντᾶ τελικῶς σ’ ἕνα ἐρώτημα τὸ ὁποῖο ἔχει διατυπωθεῖ στὸ κοντάκιο τοῦ Ἁγίου Ρωμανοῦ τοῦ Μελωδοῦ καὶ ἔχει μείνει ἀνοιχτὸ ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Παρασκευή: «Τὸν ἴδιον ἄρνα ἡ ἀμνὰς» Παναγία «θεωροῦσα» Τὸν ρωτᾶ: «Συνέλθω σοι, τέκνον ἢ μείνω σοι μᾶλλον;»

Ἡ ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα αὐτὸ ποὺ ἔθεσε ἡ Παναγία βρίσκεται στὸ Ἀπολυτίκιο τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου: «Ἐν τῇ Γεννήσει τὴν παρθενίαν ἐφύλαξας, ἐν τῇ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε· μετέστης πρὸς τὴν ζωήν, μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς, καὶ ταῖς πρεσβείαις ταῖς σαῖς λυτρουμένη, ἐκ θανάτου τὰς ψυχὰς ἡμῶν».

Ἡ Παναγία γέννησε τὸν Θεὸ ἀλλὰ καὶ ἔμεινε Παρθένος.

Κοιμήθηκε καὶ ἀνεχώρησε γιὰ τὸν οὐρανὸ ἀλλὰ καὶ δὲν ἐγκατέλειψε τὸν κόσμο γενόμενη Μεσίτρια.

Γέννησε τὴν Ζωὴ τοῦ κόσμου σὰν μητέρα καὶ πήγε στὸ Ζωοδότη ἀλλὰ καὶ δὲν ξεχνάει τοὺς ἀνθρώπους Της, αὐτοὺς ποὺ ζητοῦν καὶ παρακαλοῦν γιὰ νὰ πρεσβεύει στὸν Υἱό της τὴ βοήθειά Του γιὰ τὴν σωτηρία τους, «Τὴν ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητον Θεοτόκον, καὶ προστασίαις ἀμετάθετον ἐλπίδα»

Γυναίκα τῆς σιωπῆς, ὁ Ἄνθρωπος τῆς ἐγκαρτέρησης, ἡ Ἁγία τῆς σωφροσύνης, ἡ ὁποία σηκώνει τὸν μεγάλο πόνο τοῦ Υἱοῦ της στὴν ἐπίγεια Παρουσία Του.

Εἶναι ἡ μάνα ποὺ μαζὶ μὲ τὸ παιδί της ζεῖ τὸν διωγμό, τὴν ἀδικία, τὴν προδοσία, τὴν ἄκρα ταπείνωση καὶ τὸ σταυρικὸ τέλος τοῦ Υἱοῦ καὶ Θεοῦ της.

Μόνο ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος μποροῦσε νὰ σηκώσει ἕνα τέτοιο σταυρὸ καὶ νὰ πορευθει ἕνα τέτοιο γολγοθά.

Εἷναι ὅμως καὶ ἡ μάνα ποὺ ἔβλεπε τὸ μέγα Μυστήριο τῆς ἐνανθρωπήσεως στὸ Πρόσωπο τοῦ ἴδιου τοῦ παιδιοῦ της καὶ δὲν ἐπαίρετο.

Ἀκολουθοῦσε τὸν Υἱό της κι ἐστέκετο ὡς δούλη Κυρίου.

Ἔβλεπε τὰ γενόμενα καὶ τὰ κρατοῦσε μέσα της.

Στεκόταν σιωπηλὴ ἀκόμη καὶ μπροστὰ στὸ σταυρὸ τοῦ ἀναμάρτητου Τέκνου της μὲ τὴν ἐπίγνωση τῆς ἱερότητας μπροστὰ στὸν Ἐνανθρωπήσαντα καὶ Σταυρωθέντα Θεό.

Αὐτὸ λοιπὸν τὸ Πρόσωπο τῆς τέλειας ὑπακοῆς, τῆς ἀπόλυτης ὑποταγῆς, τῆς σιωπηλῆς ἀγάπης, τῆς ἁγίας ὑπομονῆς καὶ τῆς ἱερότητας γίνεται στοργή, προστασία καὶ σκέπη τοῦ κόσμου, λιμένας τοῦ βίου, τροφὸς ἐμπιστοσύνης καὶ παράδειγμα ἱερότητος «ἀδικουμένων προστάτις, καὶ πενομένων τροφή, ξένων τε παράκλησις, καὶ βακτηρία τυφλῶν, ἀσθενούντων ἐπίσκεψις, καταπονουμένων σκέπη καὶ ἀντίληψις, καὶ ὀρφανῶν βοηθὸς» καὶ πάνω ἀπὸ ὅλα Πύλη Σωτηρίας γιὰ τὸν πτωτικὸ ἄνθρωπο. […]

Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία Τεύχος 272, Ιούλιος–Αύγουστος 2015