Ξ Ε Ν Ι Τ Ε Μ Ε Ν Ο Σ Σ Π Ε Τ Σ Ι Ω Τ Η Σ Ο πόνος του ξενιτεμένου

Στην ξενιτειά γεννήθηκα και όνειρο είχα ένα

Πότε θα καλωσόριζες νησάκι μου και εμένα;

Έτρεξα να έρθω προς τα εκεί μα η μοίρα μου ήταν άλλη

Το πεπρωμένο με  έφερε  σε Ειρηνικού λιμάνι

Σκεπτόμενος και ελπίζοντας συνέχεια ο καημένος

Έφυγαν τα χρόνια γρήγορα και πάντα λυπημένος

Σπετσιώτης ήμουν πάντοτε αλλά ξενιτεμένος.

Σαν έρθει η στιγμή σε εσένα να πετάξω

Πίστεψε θα είναι όνειρο και Ζήτω θα φωνάξω

Έστω για δευτερόλεπτα τη γη σου να φιλήσω

Την όμορφη ιστορία σου και εγώ να ξαναζήσω.

Συγχώρεσε με αν άργησα δεν ήταν θέληση μου 

Εγώ θα σε ‘'έχω πάντοτε βαθειά μες’ την ψυχή μου

Σε αγαπώ, σε σκέπτομαι, εσύ είσαι η ζωή μου.

Νικόλαος Ανδρούτσος

Wellington New Zealand