Περί ελεημοσύνης Θαυμαστή ιστορία

Κάποιος φιλόχρηστος και ευλαβής άνθρωπος από την Αντιόχεια είχε ταχθεί στη διακονία της ελεημοσύνης να αγοράζει ότι χρειάζονται οι φτωχοί χριστιανοί και να τους τα δίνει.

Αγόραζε λοιπόν πουκάμισα από την Αίγυπτο και έντυνε τους γυμνούς, εφαρμόζοντας το λόγο του Κυρίου «γυμνός ήμουν και περιβάλετέ με» (Ματθ. Κε’36).

Ένας φτωχός όμως χριστιανός ήρθε όχι μία μόνο φορά αλλά και δεύτερη και Τρίτη.

Βλέποντας τον ο ευλαβής αυτός άνθρωπος έκανε υπομονή και δεν είπε τίποτα.

Αλλ’ ο φτωχός αυτός ήρθε πάλι και για τέταρτη φορά να πάρει ρούχο. Τότε αυτός που τα μοίραζε, μεριμνώντας και για τους άλλους φτωχούς που δεν πήραν τίποτα είπε σ’ αυτόν :

Αδελφέ, εσύ σήμερα πήρες τρεις φορές και έρχεσαι να πάρεις και τέταρτη, μη κάνεις έτσι γιατί υπάρχουν φτωχοί που δεν έχουν πάρει ούτε καν ένα ρούχο.

Ο φτωχός αυτός κατέβασε το κεφάλι και έφυγε ντροπιασμένος.

Την επόμενη νύχτα, σαν σε όνειρο, φάνηκε στον διακονητή εκείνο που μοίραζε τα ρούχα, ότι στεκόταν στο μέρος του ναού, το λεγόμενο Χερουβείμ, όπου υπήρχε μια φοβερή εικόνα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Του φάνηκε ότι κατέβηκε η εικόνα του Κυρίου και ήρθε κοντά του, λέγοντας σ’ αυτόν :

Γιατί είσαι έτσι σκυθρωπός και προβληματισμένος ; Μήπως λυπάσαι που έδωσες τα τέσσερα ρούχα σε κάποιο φτωχό ;

Βλέποντας και ακούγοντας αυτά ο προστάτης της ελεημοσύνης , δεν μπορούσε να απαντήσει. Τότε ο Κύριος Ιησούς Χριστός, άνοιξε το πανωφόρι του και του δείχνει από μέσα τα τέσσερα φορέματα, μετρώντας αυτά ένα προς ένα, και του είπε.

Να τα φορέματά σου. Πίστεψε λοιπόν, ότι αυτά από τη στιγμή που τα έδωσες σ’ εκείνο το φτωχό, έγιναν δικό μου φόρεμα και μη σε τρώει η έγνοια τι τα έκανε εκείνος, αλλά τι έπραξες εσύ ! Κανένα από τα τέσσερα  φορέματα που του έδωσες δεν πήγε χαμένο για σένα, όλα τα έχω εγώ για να σε ντύσω όπως πρέπει στην τελετή του ουράνιου γάμου του παραδείσου !

Όταν ξύπνησε ευχαρίστησε πολύ τον Θεό που του έδωσε να καταλάβει τι είναι ελεημοσύνη, και πως πρέπει να γίνεται με απλότητα καρδιάς. Από τότε, βέβαια, έδινε με απλότητα και χαρά σ’ όσους του ζητούσαν τη βοήθειά του, και δόξαζαν όλοι με την συμπεριφορά του τον Άγιο Θεό.

Αυτά γράφτηκαν για να μάθουμε κι εμείς να μη τεμπελιάζουμε στο να δίνουμε και βαριόμαστε εκείνους που ζητούν τα αναγκαία, αλλά να ελεούμε και να αγαθοποιούμε αγόγγυστα. Διότι λέει αλήθεια και δεν λέει ψέματα εκείνος που λέει «ο ελεών πτωχόν δανείζει Θεώ» καθώς και «μακάριοι οι ελεήμονες ότι αυτοί ελεηθήσονται» (Ματθ. ε’ 7). Αυτόν τον μακαρισμό ας τον μελετήσουμε πολύ αδελφοί για να αξιωθούμε έργων αγίας ελεημοσύνης.

(Από το βιβλίο, Σοφία Αγίων Γερόντων, Χρίστου Δ. Τσολακίδη)