Οφείλουμε να είμαστε πολύ υπομονετικοί και φιλεύσπλαχνοι προς τον αμαρτωλό άνθρωπο, αν επιθυμούμε να είναι και ο Θεός φιλεύσπλαχνος προς εμάς.

Οφείλουμε να είμαστε πολύ υπομονετικοί και φιλεύσπλαχνοι προς τον αμαρτωλό άνθρωπο, αν επιθυμούμε να είναι και ο Θεός φιλεύσπλαχνος προς εμάς.

Η μεγάλη φιλευσπλαχνία που χαρακτήριζε τον όσιο Αλέξανδρο, πατριάρχη Αντιοχείας, ήταν παροιμιώδης. Κάποτε, ένας από τους γραμματείς του έκλεψε κάμποσα χρυσά αντικείμενα και τράπηκε σε φυγή προς τη θηβαίδα. Όμως, ληστές τον έπιασαν αιχμάλωτο στην έρημο και τον πήραν μαζί τους.

Μόλις το έμαθε ο Αλέξανδρος τους έστειλε ογδόντα πέντε χρυσά κομμάτια ως λύτρα. Γι’ αυτό ελέχθη ότι «Το έλεος του Αλέξανδρου δεν μπορεί να νικηθεί από καμμιά αμαρτία»

Ο άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων γράφει: «Η μακροθυμία του Θεού είναι αμετάκλητη και αμεταμέλητη, όπως είναι και το μέγα έλεός Του…

Πόσους εγκληματίες, που εφορμούν για να σκοτώσουν και να ληστέψουν, δεν τους κρύβει Εκείνος, ώστε να μη συλληφθούν και βασανιστούν;

Πόσοι πειρατές πλέουν στη θάλασσα, αλλά όμως ο Θεός δεν δίνει εντολή στη θάλασσα να τους πνίξει;

Πόσοι πολλοί ψευδορκούν, λαμβάνοντας αναξίως τη Θεία Κοινωνία και Εκείνος μακροθυμεί, μη σπεύδοντας σε δίκαιη μισθαποδοσία για την κακία τους; 

Ληστές , παρά την οδό, ληστεύουν τους οδοιπόρους κι όμως Εκείνος δεν τους παραδίδει βορά στα θηρία για να τους καταξεσχίσουν…

Έκφυλοι μοιχεύουν με πόρνες και Εκείνος μακροθυμεί.

Γιατί μακροθυμεί ο Θεός για όλα αυτά; Διότι Εκείνος περιμένει τη μετάνοια και τη μεταστροφή μας. Αληθώς, ο Θεός δεν επιθυμεί τον αφανισμό του αμαρτωλού» …

Αυτός είναι ο λόγος, αδελφοί, που πρέπει να αισχυνόμεθα ενώπιον του αφράστως μακροθυμούντος Θεού.

(Άγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)