Ένας Ινδός ιεραπόστολος που τον έλεγαν Σαντού, διέσχιζε
κάποτε τις παγωμένες εκτάσεις του Θιβέτ, κηρύσσοντας το Ευαγγέλιο στους
ειδωλολάτρες και στους ιθαγενείς. Είχε μάλιστα μαζί του για συνοδό και έναν
άλλο για οδηγό. Το κρύο μια μέρα ήταν τόσο ανυπόφορο που κινδύνευαν να
ξυλιάσουν. Στη μέση του δρόμου ξάφνου, συναντούν ένα ανθρώπινο σώμα, παγωμένο
και σχεδόν αναίσθητο. Λέγει λοιπόν, ας μεταφέρουμε σε μια καλύβα παρακάτω αυτόν
τον άνθρωπο, ζει ακόμη, ίσως προλάβουμε και τον σώσουμε. Εγώ δεν μπορώ να σύρω
τα πόδια μου, του λέγει ο οδηγός, όχι να φορτωθώ τόσο βάρος, και προχώρησε. Ο
Σαντού όμως δεν μπορούσε να προχωρήσει. Ένιωθε υποχρεωμένος. Έπρεπε να βοηθήσει
στην περίπτωση αυτή, να κάνει αυτό που μπορούσε. Σιγά-σιγά, γονάτισε, και έβαλε
τον άνθρωπο στην πλάτη του, και καταβάλλοντας κάθε προσπάθεια άρχισε να
περπατά. Από την πολύ όμως προσπάθεια που έκανε θερμάνθηκε, ίδρωσε υπερβολικά
το σώμα του Σαντού, και αυτή η ζέστη μεταδόθηκε και στο παγωμένο σώμα του
ανθρώπου που κουβαλούσε. Αποτέλεσμα; Να επανέλθει αυτό το σώμα στη ζωή. Έτσι σε
λίγο περπατούσαν και οι δύο πλάι – πλάι κατηφορίζοντας και δοξάζοντας τον Θεό.
Όμως προχωρώντας αρκετή ώρα βρήκαν νεκρό τον οδηγό που είχε αρνηθεί να δώσει
την βοήθειά του. Είχε παγώσει αυτός, είχε ξυλιάσει και πέθανε. Ναι. Υπάρχουν
πολλές τέτοιες περιπτώσεις, πρέπει να τις προσέχουμε , διότι έχουμε την γνώμη
εμείς ότι το να βοηθήσουμε έναν άνθρωπο δεν είναι δική μας δουλειά πάντοτε.
Μπορεί βέβαια να μην μπορούμε να τον βοηθήσουμε απόλυτα, αλλά όσο
μπορούμε πρέπει να κάνουμε μία προσπάθεια. Δεν μπορούμε να σηκώσουμε ένα
ξύλο μεγάλο, ναι, μα δυο μαζί μπορεί να το μπορέσουμε.
Δημήτριος Παναγόπουλος (†)
No comments:
Post a Comment