Να προσέχουν οι μάνες τι βγάζουν από το στόμα τους.

Ήταν μια μάνα κάποτε και βράδυ - πρωί τα είχε με τον γιο της, ο γιος πάντα άτακτος και δεν την έδινε σημασία η μάνα συνέχεια του έλεγε "στο διάβολο να πας και να μην ξαναγυρίσεις" αυτό γινόταν κάθε μέρα. Μια μέρα το παιδί πείρε ένα μηχανάκι, όταν τον είδε η μάνα άρχισε πάλι να τον βλαστημάει. Το παιδί έφυγε μια βόλτα με το μηχανάκι και κάποια στιγμή χτυπάει το τηλέφωνο στο σπίτι, το σηκώνει η μάνα και της λένε πως ο γιος σας είχε ένα δυστύχημα και πρέπει να έρθετε από το νοσοκομείο, εκεί της λένε πως ο γιος σας έχει πεθάνει. Η μάνα τα χάνει και χτυπάει το κεφάλι της, είναι απαρηγόρητη. Γίνεται η κηδεία και μετά από λίγες μέρες βλέπει το παιδί της μέσα σε φωτιές να της φωνάζει και να της λέει... "μάνα.... Αχ.. Μάνα μου, με έκαψες εκεί που με έστειλες" η μάνα τότε ξύπνησε από τον ύπνο και θυμήθηκε πως όταν ζούσε ο γιος στης κάθε μέρα τον έστελνε στον διάβολο!!!!

Να προσέχουν οι μάνες τι βγάζουν από το στόμα τους.

Στην Σκήτη του Αγίου Παντελεήμονος στο Κουτλουμούσι, ο μοναχός Ιωσήφ, θέλησε να επισκευάσει, στο πάτωμα της καλύβας του, ένα σανίδι που είχε σπάσει.

Καθάρισε το σάπιο, πήρε με ακρίβεια τα μέτρα, έκοψε το σανίδι και πήγε να το τοποθετήσει. Όταν το έβανε στη θέση του, το σανίδι ήταν μεγαλύτερο. Το πήρε, έκοψε το περίσσιο και πήγε πάλι να το τοποθετήσει. Το είδε πως ήταν μικρότερο απ΄ ότι έπρεπε.

Ο Γέρο – Ιωσήφ, ήταν μαραγκός στο επάγγελμα. Παίρνει για δεύτερη φορά τα μέτρα, κόβει άλλο σανίδι στα μέτρα που χρειάζονταν με ακρίβεια, πήγε να το βάλει στη θέση του, αλλά και πάλι περίσσευε, το έκοψε, κι όταν πήγε να το καρφώσει, έγινε μικρότερο.

Τότε έχασε την υπομονή του και με θυμό είπε : «Άει στο διάβολο, διάβολε, τί έχεις, τί να σου κάμω για να ταιριάξεις; Τέσσερις φορές σε μέτρησα και τέσσερις σε έκοψα, τώρα τί διάβολο έχεις και δεν ταιριάζεις»;

Ο ταλαίπωρος αυτός μοναχός, αντί να ειπεί την ευχή και να επικαλεστεί τη θεία βοήθεια στην εργασία του, προτίμησε να μνημονεύσει τον διάβολο, ο οποίος δεν άργησε αλλά κάτι τέτοιες ευκαιρίες ζητάει, γι΄ αυτό παρουσιάστηκε μπροστά του, ο διάβολος, μ΄ όλη την αγριωπή μορφή του και του είπε : «Με φώναξες γέροντα, τί είναι, τί θέλεις ; Εδώ είμαι ‘γω για να σε βοηθήσω».

Ο Γέρο – Ιωσήφ τρομαγμένος έκαμε το σταυρό του, παράτησε το σανίδι κι έτρεξε στον Πνευματικό του να εξομολογηθεί, αλλά από τότε μέχρι σήμερα έχουν περάσει περισσότερα από 30 χρόνια και δεν μπορεί να συνέλθει, του έμεινε ο φόβος και μια αφηρημάδα στο μυαλό, σαν αντιμισθία από τον διάβολο.

Τούτο ας γίνει μάθημα σε όλους, μικρούς και μεγάλους, να μη λένε στο διάβολο, ούτε για αστεία. Επειδή, ο διάβολος βάνει τον άνθρωπο να θυμώνει και στον θυμό του επάνω, τον βάνει να βρίζει ή να βλασφημεί τα θεία, κι αν δεν κατορθώσει τούτο, τον πείθει να ειπεί στον συνάνθρωπό του, στον αδελφό του, στο παιδί του, ή και στον εαυτό του ακόμη, «Άει στο διάβολο». Τούτο γίνεται κακίστη συνήθεια και πολλοί γονείς στέλνουν τα παιδιά τους στον διάολο.

Ενώ μπορεί ο άνθρωπος να αποκτήσει καλές συνήθειες κι αντί να λέει «άει στο διάβολο», να λέει «άει στην ευχή» ή «άει στο καλό σου» ή όπως συνηθίζουν οι πατέρες να λένε «να σε πάρει η ευχή» ή «ο Θεός να σ΄ ελεήσει», που είναι το καλύτερο απ΄ όλα.

Έτσι συνηθίζει ο άνθρωπος να εύχεται και να λέει πάντοτε τα καλά, σύμφωνα με την Αγία Γραφή «ευλογείτε και μη καταράσθε» (Ρωμ. 12, 14).

Ανδρέου Μοναχού Αγιορείτου

«Γεροντικό Αγίου Όρους»