«Γιατί ἀσχολοῦνται μὲ τὸν Χριστό, ἀφοῦ γι’ αὐτοὺς δὲν ὑπάρχει;»)

ΜΙΑ ΙΑΤΡΟΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ («Γιατί ἀσχολοῦνται μὲ τὸν Χριστό, ἀφοῦ γι’ αὐτοὺς δὲν ὑπάρχει;»)

Ἡ “νεκροψία” τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦμὲ ἰατροδικαστικὴ ἔκθεση

Τί πραγματικὰ συνέβη στὸν Ἰησοῦ πάνω στὸν Σταυρὸ τοῦ μαρτυρίου;

Μία ἰατροδικαστικὴ ἔκθεση γιὰ τὸ μαρτύριο τοῦ Χριστοῦ πέρα ἀπὸ τὶς γραφές.

      Ὁ Φίλιππος Κουτσάφτης εἶναι ὁ προϊστάμενος τῆς Ἰατροδικαστικῆς Ὑπηρεσίας Ἀθηνῶν καὶ ἴσως ὁ πιὸ διάσημος ἰατροδικαστὴς τῶν τελευταίων δεκαετιῶν. Ἔχει κληθεῖ νὰ μελετήσει καὶ νὰ ἀποφανθεῖ γιὰ τὰ μεγαλύτερα σύγχρονα ἐγκλήματα καὶ οἱ ἐκθέσεις τοῦ προσέφεραν πολύτιμα στοιχεῖα στὶς Ἀρχές. Αὐτὴ τὴ φορὰ ὅμως ἐκλήθη νὰ κάνει μία διαφορετικὴ νεκροψία καὶ «ἔκθεση» γιὰ τὸ μαρτύριο καὶ τὸν θάνατο τοῦ Ἰησοῦ. Ὁ κ. Κουτσάφτης ἔχει κάνει μιὰ βαθιὰ μελέτη (συστηματικὰ ἐδῶ καὶ καιρὸ) γιὰ τὸ θέμα, ἐξετάζοντας ὅλες τὶς πηγὲς καὶ ἀναλύοντας τὰ Πάθη καὶ τὸν θάνατο τοῦ Ἰησοῦ μὲ ἐπιστημονικὸ τρόπο.

Σήμερα ἀναλύει στὴν «κυριακάτικη δημοκρατία» τὰ αἴτια θανάτου τοῦ Ἰησοῦ, τὴν ἐπίπτωση κάθε βασανιστηρίου ἀλλὰ καὶ τὴν ψυχοσωματικὴ κατάσταση τοῦ Χριστοῦ. Τέλος, ἀπαντᾶ γιατί καταρρίπτονται ὅλες οἱ θεωρίες ποὺ ἀμφισβητοῦν ὅτι ὁ Ἰησοῦς πέθανε πάνω στὸν Σταυρό, μὲ τελικὸ σκοπὸ νὰ ἀμφισβητηθεῖ ἡ Ἀνάστασή Του.

 Κύριε Κουτσάφτη, τὰ στοιχεῖα ποὺ ἔχουμε στὰ χέρια μας ἀπὸ τὶς Γραφές, τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὶς ἱστορικὲς πηγὲς μᾶς δίνουν μία πλήρη εἰκόνα γιὰ τὰ μαρτύρια τοῦ Χριστοῦ;

Βεβαιότατα. Ξέρουμε πάρα πολλὰ στοιχεῖα καὶ θὰ ἔλεγε κανεὶς ὅτι μποροῦμε νὰ βγάλουμε ἕνα πόρισμα. Ἐλπίζω νὰ μὴν ἀκούγεται ἀσεβὲς αὐτὸ τὸ τόλμημα σὲ ὁρισμένους, γιατί τόλμημα εἶναι. Πρέπει νὰ γίνει κατανοητὸ ὅτι τὸ θεῖο πάθος εἶναιἑκούσιο. Ὁ Κύριος μὲ τὴ δική Του θέληση δέχτηκε τὰ πάντα, γι’ αὐτὸἀκόμα καὶ τὴν ὥρα ποὺ τὰ καρφιὰἔσκιζαν τὶς σάρκες του καὶ τρυποῦσαν τὰ ὀστᾶ Του αὐτὸς προσευχόταν γιὰ τοὺς σταυρωτές Του, πράγμα πρωτοφανές.

 Ποιά ἦταν λοιπὸν ἡ ἐπίπτωση τῶν Παθῶν;

 .  Αὐτὸ ποὺ πρέπει ὅλοι νὰ γνωρίζουν εἶναι ὅτι τὰ Πάθη εἶναι ψυχοσωματικά. Ὁ Χριστός, ὅταν φεύγει ἀπὸ τὸν Μυστικὸ Δεῖπνο καὶ πορεύεται γιὰ νὰ προσευχηθεῖ, ἀφήνοντας λίγο πιὸ μακριά τοὺς τρεῖς μαθητὲς (Πέτρο, Ἰάκωβο καὶ Ἰωάννη), ἐμφανίζεται μὲ βάση τὶς Γραφὲς ἐκστατικὸς σὰν κάτι δυσάρεστο νὰ περιμένει. Στὸ τέλος (ἐνῶ οἱ μαθητὲς δὲν ἔχουν ἀντιληφθεῖ τί συμβαίνει) ὁ Ἰησοῦς προσεύχεται γιὰ τρίτη φορὰ καὶ τρέχει ἀπὸ τὸ μέτωπό του ἱδρώτας καὶ αἷμα. Αὐτὸ τὸ σημεῖο τῆς διήγησης περὶ «αἱματηροῦ ἱδρώτα» ἀμφισβητήθηκε πολὺ ἔντονα γιὰ αἰῶνες.Ὁ Εὐαγγελιστὴς ὅμως γράφει κάτι ποὺἦταν ἀδιανόητο καὶ πρωτοφανές, χωρὶς νὰ τὸν νοιάζει ἂν θὰ τὸν ἀμφισβητήσουνἢ ἂν θὰ ποῦν ὅτι γράφει φανταστικὰ πράγματα. Πράγματι, λοιπόν, τὸΕὐαγγέλιο 2000 χρόνια μετὰδικαιώθηκε, καθὼς ἡ Ἰατρικὴ πρόσφατα ἀποφάνθηκε ὅτι ὑπάρχει ἕνα σπάνιο συνοδὸ σύμπτωμα τοῦ ὀργανισμοῦ μὲ αὐτὰ τὰ χαρακτηριστικά, ὅταν κάποιος βρεθεῖ σὲ μεγάλη ψυχοσωματικὴ ἔνταση.

Ξέρουμε πλέον ἀπὸ τὴ σύγχρονη ἐπιστήμη ὅτι οἱ ἱδρωτοποιοὶ ἀδένες εἶναι διάσπαρτοι στὸ σῶμα, ἀλλὰ οἱ πολυπληθέστεροι βρίσκονται στὶς παλάμες, στὰ πέλματα, στὸν αὐχένα, στὶς παρειὲς καὶ στὸ μέτωπο. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος βρεθεῖ σὲ μεγάλη ἔνταση, εἶναι δυνατὸν νὰ γίνει αὐτόματη ρήξη μεγάλου ἀριθμοῦ τριχοειδῶν ἀγγείων στὸ πίραμα τῶν ἀδένων. Τὸ αἷμα ποὺ ἀπελευθερώνεται ἀναμειγνύεται μὲ τὸν ἱδρώτα, τὸν βάφει κόκκινο καὶ στὴ συνέχεια τὸ παραχθὲν μεῖγμα ἀναβλύζει στὸ δέρμα. Δηλαδὴ ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς ἔγραψε τὴν ἀλήθεια. Καταλαβαίνει, ὅμως, κανεὶς σὲ πόσο μεγάλο βαθμὸ ἔντασης βρισκόταν ὁ Ἰησοῦς πρὶν ἀκόμα ἀπὸ τὴ σύλληψή Του. Τὴν ἄλλη μέρα ἤξερε ὅτι θὰ ἀναλάβει τὴν ἀνθρώπινη ἁμαρτία ὡς ἀντικαταστάτης τοῦ πεσόντος ἀνθρώπου καὶ θὰ ἀντιμετωπίσει πάνω στὸν Σταυρὸ τὴ θεία δικαιοσύνη. Δὲν ἤθελε νὰ χάσει τὸ βλέμμα τοῦ πατέρα Του ποὺ ἦταν στραμμένο πάνω Του. Δὲν ἦταν ἡ ἀγωνία Του οὔτε γιὰ τὴ μαστίγωση οὔτε γιὰ τὰ καρφιά.

 Τὰ μαρτύρια πρὶν ἀπὸ τὴ Σταύρωση ποιά ἦταν καὶ ποιά ἐπίπτωση εἶχαν;

 Μετὰ τὴ σύλληψη ὁ Ἰησοῦς πέρασε ἀπὸ ἕξι ἐξαντλητικὲς καὶ κακόπιστες ἀνακρίσεις. Ἀπὸ τὸν Ἄννα, τὸν Καϊάφα, τὸ Συνέδριο, τὸν Πιλάτο, τὸν Ἡρώδη καὶ ξανὰ ἀπὸ τὸν Πιλάτο. Στὰ μεσοδιαστήματα κακοποιήθηκε μὲ τέσσερις πολύωρους καὶ βάρβαρους βασανισμούς. Μεταξὺ τῶν ἀνακρίσεων καὶ τῶν βασανισμῶν σύρθηκε ἁλυσοδεμένος καὶ δερόμενος ἕξι φορές. Ἡ ἀπόσταση ποὺ διήνυσε μὲ τὶς ἁλυσίδες ἦταν περίπου ἕξι χιλιόμετρα. Καὶ ὅλα αὐτὰ νηστικός, διψασμένος καὶ ἄυπνος.

 Οἱ πιέσεις τί ρόλο ἔπαιξαν;

        Τοῦ ἀσκήθηκε ἔντονη ψυχοσωματικὴ βία, τὸν ἔγδυσαν τρεῖς φορές, τὸν ἕντυσαν ἄλλες τόσες, τὸν μαστίγωσαν, τοῦ φόρεσαν τὸ ἀκάνθινο στεφάνι καὶ τοῦ φόρτωσαν τὸν βαρὺ Σταυρό. Στὶς ἀνακρίσεις τὸν διέσυραν καὶ τὸν ἐξευτέλισαν. Ἤθελαν μὲ κάθε τρόπο νὰ τὸν κάνουν νὰ λυγίσει.

 Μεταξὺ ἄλλων, μαστιγώθηκε.

     Ναί. Ἡ μαστίγωση γινόταν μὲ φραγγέλιο, ποὺ εἶχε λουριὰ μὲ ἀπολήξεις σφαιρίδια καὶ ἄκρες ἀπὸ κόκαλα. Κάθε φορὰ ποὺ ἔπεφτε στὸ σῶμα τὸ μαστίγιο, αὐτὰ τὰ ἀντικείμενα ἔμπαιναν μέσα στὶς σάρκες καὶ ὅταν τὸ τραβοῦσε ὁ βασανιστὴς γιὰ νὰ ξαναχτυπήσει ἔσκιζαν τὸ δέρμα. Οἱ πληγὲς ποὺ προκάλεσαν ἦταν φοβερὲς σὲ ὅλη τὴν ὀπίσθια ἐπιφάνεια καὶ τὴν πλάγια κοιλιακὴ καὶ θωρακικὴ χώρα, ποὺ πρέπει νὰ ἦταν καταματωμένη. Πρέπει νὰ ἔχασε πολὺ μεγάλη ποσότητα αἵματος ὁ Χριστὸς μόνο ἀπὸ αὐτό.

 Ὡς πρὸς τὸν Σταυρὸ ποὺ κουβάλησε;

     Ὅταν ὁ Κύριος φορτώθηκε τὸν Σταυρό, ἔπρεπε νὰ κουβαλήσει ἕνα ξύλο ποὺ δὲν ἦταν πλανισμένο (ὅπως τὸ βλέπουμε στὶς ἁγιογραφίες). Ἦταν δύο κορμοὶ γεμάτοι σκληρὸ φλοιὸ καὶ ρόζους καὶ καταλαβαίνετε τί ἔγινε, ὅταν πέταξαν πάνω στὴν πλάτη του τὸ ὁριζόντιο τμῆμα. Τὴν ἤδη καταματωμένη πλάτη ἀπὸ τὴν μαστίγωση. Αὐτὸς ὁ βαρὺς κορμὸς μπῆκε μέσα στὶς πληγὲς προκαλώντας ἀφόρητο πόνο. Στὴ συνέχεια ὁ Ἰησοῦς κυριολεκτικὰ σέρνει τὰ βήματά Του καὶ ὑποφέρει. Πλέον δὲν ἔχει ἀνάσες καὶ ἀρκετὸ ὀξυγόνο. Τὸ αἷμα Του λιγοστεύει καὶ κάποια στιγμὴ λυγίζουν τὰ γόνατά Του καὶ εἶναι ἀδύνατον νὰ προχωρήσει.

Περιγράφετε μία κατάσταση ποὺ σχεδὸν δὲν ἀντέχεται μὲ βάση τὰ ἀνθρώπινα μέτρα.

      Ναί. Πιστεύω, ἂν δὲν ἦταν ὁ συγκεκριμένος, ἐκεῖ θὰ εἶχε πεθάνει. Κανονικά, μὲ βάση τὴ λογική, ἐκεῖ (στὴν πορεία πρὸς τὸν Γολγοθὰ) θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι τὸ τέλος.

 Ὡστόσο, ὁ Χριστὸς φτάνει τελικὰ μέχρι τὴ Σταύρωση. Ἐκεῖ τί ἀκριβῶς γίνεται;

      Ἐκεῖ οἱ σταυρωτὲς ξαπλώνουν τὸν Ἰησοῦ πάνω στὸν Σταυρὸ καὶ τοῦ καρφώνουν τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια. Γιὰ τὸ ἀκριβὲς σημεῖο τοῦ καρφώματος ὑπάρχουν δύο ἐκδοχές: τὸ ἐσωτερικό τῆς παλάμης, ποὺ φαίνεται καὶ σὲ πολλὲς εἰκόνες, ἢ τὸ κέντρο τῆς ἔσω ἐπιφανείας τῶν καρπῶν. Ἡ πρώτη ἐκδοχὴ εἶναι γιὰ μένα ἡ πιὸ προσιτή. Ἡ παλάμη ἔχει μικρὸ πάχος, μεγάλη ἐπιφάνεια καὶ λόγῳ τῶν τενόντων καὶ τῶν περιτονιῶν δὲν σκίζεται τὸ δέρμα. Ὑπάρχουν καὶ τὰ μετακάρπια ὀστᾶ, ποὺ μποροῦν νὰ συγκρατήσουν τὸ βάρος. Ἄν, πάντως, τὸ καρφὶ μπῆκε ἀνάμεσα στὰ δύο κόκαλα, κερκίδα καὶ ὠλένη, ἔχουμε τραγικὸ πόνο, γιατί τραυματίστηκε τὸ μέσο νεῦρο. Σκεφτεῖτε ὅτι ἂν ἀκουμπήσουμε ἐλάχιστα τὸ νεῦρο τοῦ ἀγκώνα, νιώθουμε ἔντονο πόνο. Φανταστεῖτε νὰ περάσει καρφὶ ἀπὸ αὐτὸ τὸ νεῦρο. Ὡς πρὸς τὸ κάρφωμα τῶν ποδιῶν οἱ δύο ἐκδοχὲς εἶναι ὅτι σταύρωναν τὰ πόδια καὶ τὸ καρφὶ περνοῦσε ἀπὸ τὸ ἕνα πόδι στὸ ἄλλο ἢ ὅτι καρφώθηκαν παράλληλα.