Friday, August 19, 2011

O αγώνας της ΕΟΚΑ (μέρος Α΄)

Γρηγόρης Αυξεντίου-Ο σταυραετός του Μαχαιρά.


«Στην εσχάτην ανάγκην θα αγωνιστώ και θα πεθάνω σαν Έλληνας, αλλά ζωντανόν δεν θα με πιάσουν».

‎1η Απριλίου 1955: To σάλπισμα της λευτεριάς O αγώνας της ΕΟΚΑ ήταν η δυναμική διεκδίκηση του προαιώνιου απελευθερωτικού πόθου του Κυπριακού Ελληνισμού, όπως ο πόθος διακηρύχθηκε με το Δημοψήφισμα της l5ης Ιανουαρίου, l950, όταν το 97 % του λαού αξίωσε την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Ήταν η μαχητική αντίσταση της γενιάς του '55, στις επανειλημμένες αρνήσεις του κατακτητή για εθνική λύτρωση της νότιο-ανατολικότερης εσχατιάς της Ρωμιοσύνης. Ήταν μια ηρωική τετράχρονη εποποιία, που μετουσίωσαν σε ιστορική πραγματικότητα οι Θυσίες, οι προσδοκίες, οι προσευχές κι οι απαιτήσεις των Κυπρίων , που έζησαν κι αγωνίστηκαν πριν, για να πυργώσουν με τα κορμιά τους τον απελευθερωτικό θρίαμβο της ιδιαίτερης πατρίδας τους. Η απολυτρωτική θέληση διαδηλώθηκε με αλλεπάλληλες εξεγέρσεις του λαού σ' αυτό το σταυροδρόμι του κόσμου. Στους τρεις αιώνες της πρώτης τουρκοκρατίας, από το l570-1878, σημειώθηκαν αλλεπάλληλοι ξεσηκωμοί και το αίμα των Ελλήνων της Κύπρου πότισε το δέντρο της λευτεριάς από τη μια ως την άλλη άκρη του νησιού. Κύπριοι εθελοντές συγκροτούσαν τη φάλαγγα των Κυπρίων κι έσπευδαν στην Ελλάδα κάθε φορά που οι σκλάβοι άρπαζαν τα όπλα κι άρχιζαν τον πόλεμο για την αποτίναξη του δουλικού ζυγού. Αν από τα μνήματα των Κυπρίων που έπεφταν στα πεδία των μαχών βλάσταναν κυκλάμινα, η Ελλάδα θα ευώδιαζε Πενταδάχτυλο, από το Μεσολόγγι ως το Φάληρο, από τη Μακεδονία ως την Κρήτη, από την 'Ήπειρο ως τη Σμύρνη, ως την Πέργαμο, ως τα βάθη της Μικρασίας. Πρώτη μέριμνα των Κυπρίων μετά του απελευθέρωση του l827 και το σχηματισμό ανεξάρτητου Ελληνικού κράτους, ήταν το μήνυμα στον Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια για λευτεριά του νησιού κι ενσωμάτωση του στο μητρικό κορμό. Από την πρώτη ώρα της Αγγλοκρατίας, ο Αρχιεπίσκοπος Σωφρόνιος χαιρέτισε το στρατηγό Γκάρνετ Γούλσλεϋ με το σάλπισμα του ενωτικού μας πόθου. Για τον απελευθερωτικό εθνικό πόθο πολέμησαν οι Κύπριοι στους Βαλκανικούς πολέμους του l9l2-l3 και στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, με την ενωτική αξίωση πήρε φωτιά η Κύπρος στα Οκτωβριανά του l93l, με τη σημαία της λευτεριάς οι 35 χιλιάδες Κύπριοι κατατάγηκαν στα σώματα εθελοντών του Β' Παγκόσμιου Πολέμου. Κι όταν η αποικιοκρατία δεν τήρησε τις υποσχέσεις της, όταν η Αγγλοκρατία αρνήθηκε τους τόμους του Δημοψηφίσματος, οι Κύπριοι αποφάσισαν να σταματήσουν τη ροή του χρόνου της δουλείας. Άρπαξαν τις ιερές σημαίες, σήκωσαν τις γροθιές κι από τα στήθια του λαού βροντερή αντιλάλησε η Αισχύλεια ιαχή του Μαραθώνα και της Σαλαμίνας: Ίτε παίδες Ελλήνων.... ο λαός έπιανε τον κασμά του αγώνα κι έβαζε μπρος να συντρίψει το γρανίτη της ξένης τυραννίας.

Η έναρξη της προπαρασκευής

Η έναρξη της προπαρασκευής του απελευθερωτικού αγώνα σηματοδοτείται με τον όρκο της 7ης Μαρτίου l953, στην Αθήνα. Δώδεκα Έλληνες ορκίστηκαν κι υπέγραψαν το ιστορικό έγγραφο που απετέλεσε το συμβόλαιο της επανάστασης. Στους πρωτεργάτες, ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος Γ' που ανέλαβε την πολιτική ευθύνη του αγώνα κι ο τότε Συνταγματάρχης ε.α. Γεώργιος Θεοδώρου Γρίβας, ο πολεμικός αρχηγός, που ενσάρκωσε το Βυζαντινό ημίθεο. Ο Διγενής αφίχθηκε μυστικά στην Κύπρο κι οργάνωσε τον αγώνα που διεξάχθηκε τέσσερα χρόνια στους κόσμους του θρύλου. του δράματος και του ηρωισμού. Στα κράσπεδα των ιερών Θυσιαστηρίων της λευτεριάς. Στα αιματόβρεχτα πεδία των ριψοκίνδυνων αποστολών. στις αγχόνες, στους θαλάμους βασανιστηρίων, στα κρατητήρια, στις φυλακές, στο αντάρτικο, στα βουνά και στις πεδιάδες, στις πολιτείες και στα χωριά, όπου καταξιώθηκε ο Κυπριακός Ελληνισμός, γράφοντας τ' όνομα του με το αίμα του στις στήλες της άφθαρτης δόξας.

Η άφιξη

O Διγενής έφθασε στην ακτή της Χλώρακας στις l0 Νοεμβρίου l 954, ύστερα από έναν περιπετειώδες πλουν μ' ένα μικρό καΐκι. Ο Αρχηγός φρόντισε να μεταφερθούν στο νησί τα πρώτα όπλα και πυρομαχικά κι αμέσως αποδύθηκε στην υπεράνθρωπη προσπάθεια οργάνωσης κι εκπαίδευσης στην επανάσταση, Ελλήνων νέων της Κύπρου, που ουδέποτε ασχολήθηκαν με όπλα και βόμβες. Νέων απειροπόλεμων. Τους νέους επιστράτευε κι όρκιζε ο ρασοφόρος Παπασταύρος Παπαγαθαγγέλου, κυρίως από τις ομάδες της Ορθόδοξης Χριστιανικής Οργάνωσης Νέων. Ταυτόχρονα. ο Αρχιεπίσκοπος με την εθναρχική του αίγλη, από τους άμβωνες των εκκλησιών κήρυττε το ενωτικό ιδεώδες, εμπνέοντας τον κόσμο με πύρινες ομιλίες και συγκλονιστικές εξάρσεις, όπως την ορκωμοσία της Φανερωμένης στις 28 Αυγούστου l954, όταν ο Μακάριος όρκισε το λαό για αγώνα "άνευ υποχωρήσεων, άνευ παραχωρήσεων, άνευ συμβιβασμού" για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.

Η 1η Απριλίου 1955

Ο αγώνας εκράγηκε στις 0.30" το πρωί της lης Απριλίου 1955, ξημερώματα Παρασκευής. Η Κύπρος μετατράπηκε ξαφνικά σε ένα κοχλάζον ηφαίστειο που με τη φωτιά του καταύγαζε τον κόσμο και με τις υποχθόνιες δονήσεις του έσειε τα θεμέλια της γης. 'Ήταν απίστευτο. Ο εχθρός αλαφιάστηκε. Ο λαός ένιωσε να του θερμαίνει την καρδιά η άγια φωτιά. Η νιότη πυρπολήθηκε. Τα λάβαρα των αιώνων υψώθηκαν στα κάστρα. Ολόκληρο το νησί έγινε μια απέραντη γαλανόλευκη σημαία. Κι η μπαρουτοκαπνισμένη ατμόσφαιρα ηλεκτρίστηκε από τα πολεμικά τροπάρια του Γένους και τα εμβατήρια του ξεσηκωμού. Το έθνος ξύπνησε, έστησε αυτί κατά το νότο, η μνήμη της Αγίας Λαύρας φύσηξε σαν πνοή ζωογόνα για να φλογίσει την Ψυχή και να Θεριέψει το εθνικό όνειρο. Εκείνη την πρώτη νύχτα χτύπησε ο Γρηγόρης Αυξεντίου με την ομάδα των Αμμοχωστιανών στη Δεκέλεια. με αποστολή να προκαλέσουν διακοπή του ηλεκτρικού ρεύματος και συσκότιση σ' όλο το νησί. Ο Μάρκος Δράκος με την ομάδα "Αστραπή" ανατίναξαν το Ραδιοφωνικό σταθμό. Άλλες ομάδες ανάλαβαν αποστολές σε προκαθορισμένα σημεία σε διάφορες περιοχές. Την αφετηρία της ιστορίας της δόξας, οριοθέτησε με τη θυσία του ο πρώτος νεκρός. Ο Μόδεστος Παντελή. Ο ήρωας πέθανε από ηλεκτροπληξία ενώ επιχειρούσε να καταστρέψει τα ηλεκτροφόρα Καλώδια. Χρησιμοποίησε σχοινί που είχε υγρανθεί από τη νυχτερινή ανοιξιάτικη νοτιά Την 1η Απριλίου 1955, η Κύπρος ξύπνησε αναστατωμένη πριν να ροδίσει η αυγή. βγήκε στους δρόμους απορώντας. Το μυστικό της το αποκάλυψε ο Αυγερινός της ελευθερίας που μεσουράνησε μετά τις πρώτες εκρήξεις. Η πατρίδα φόρεσε τα γιορτινά της κι έκανε το σταυρό της. Το πανηγύρι του αγώνα άρχιζε. Ο άγγελος του λυτρωμού φτεροκοπούσε και μετέδιδε από πόρτα σε πόρτα το άγγελμα του ξεσηκωμού. Κι ο Διγενής κυκλοφορούσε την προκήρυξή του. To σάλπισμα της λευτεριάς ΠΡΟΚΗΡΥΞΙΣ ΤΟΥ ΔΙΓΕΝΗ 1 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1955

ΠΡΟΚΗΡΥΞΙΣ

Με την βοήθειαν του Θεού, με πίστιν εις τον τίμιον αγώνα μας, με την συμπαράστασιν ολοκλήρου του Ελληνισμού και με την βοήθειαν των Κυπρίων, αναλαμβάνομεν τον αγώνα δια την αποτίναξιν του Αγγλικού ζυγού, με σύνθημα εκείνο το οποίον μας κατέλιπαν οι πρόγονοί μας ως ιεράν παρακαταθήκην: "'Η τάν ή επί τάς". Αδελφοί Κύπριοι, Από τα βάθη των αιώνων μας ατενίζουν όλοι εκείνοι οι οποίοι ελάμπρυναν την Ελληνικήν Ιστορίαν διά να διατηρήσουν την ελευθερίαν των: οι Μαραθωνομάχοι, οι Σαλαμινομάχοι, οι Τριακόσιοι τού Λεωνίδα και οι νεώτεροι του Αλβανικού έπους. Μάς ατενίζουν οι αγωνισταί του 1821, οι οποίοι και μας εδίδαξαν ότι η απελευθέρωσις από τον ζυγόν δυνάστου αποκτάται πάντοτε με το αίμα. Μάς ατενίζει ακόμη σύμπας ο Ελληνισμός, ο οποίος και μας παρακολουθεί με αγωνίαν, αλλά και με εθνικήν υπερηφάνειαν. 'Ας απαντήσωμεν με έργα, ότι θα γίνωμεν "πολλώ κάρρονες" τούτων. Είναι καιρός να δείξωμεν εις τον κόσμον, ότι εάν η διεθνής διπλωματία είναι άδικος και εν πολλοίς άνανδρος, η Κυπριακή ψυχή είναι γενναία. Εάν οι δυνάσται μας δεν θέλουν να αποδώσουν την λευτεριά μας, μπορούμε να την διεκδικήσωμεν με τα ίδια μας τα χέρια και με το αίμα μας. 'Ας δείξωμεν εις τον κόσμον ακόμη μια φορά ότι και του σημερινού 'Ελληνος "ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει". Ο αγών θα είναι σκληρός. Ο δυνάστης διαθέτει τα μέσα και τον αριθμόν. Ημείς διαθέτομεν την ψυχήν, έχομεν και το δίκαιον με το μέρος μας. Γι’ αυτό και θα νικήσωμεν. Διεθνείς διπλωμάται, ατενίσατε το έργον σας. Είναι αίσχος εν εικοστώ αιώνι, οι λαοί να χύνουν το αίμα των διά να αποκτήσουν την λευτεριά των, το θείον αυτό δώρον, για το οποίον και εμείς επολεμήσαμεν παρά το πλευρόν των λαών σας, και για το οποίον σεις τουλάχιστον διατείνεσθε ότι επολεμήσατε εναντίον του ναζισμού και του φασισμού. Έλληνες, όπου και αν ευρίσκεσθε, ακούσατε την φωνήν μας: Εμπρός, όλοι μαζί για την λευτεριά της Κύπρου μας. Ε.Ο.Κ.Α Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΔΙΓΕΝΗΣ

Η ύστατη πνοή του Μόδεστου Παντελή αποτέλεσε το εναρκτήριο σάλπισμα της μάχης της γενιάς του '55. που βάσταξε τέσσερα χρόνια. ως το Φεβρουάριο του l959 και πέρασε από ολοκαυτώματα, τόπους συγκρούσεων που αγιάστηκαν με το αίμα των πιο άξιων παιδιών του λαού μας. από χώρους φριχτής δοκιμασίας της αξίας του ανθρώπου, από δεσμωτήρια αφάνταστων κακουχιών, από πεδία Ομηρικών αναμετρήσεων, από την αγχόνη των Κεντρικών Φυλακών Λευκωσίας. H Αγγλοκρατία πετάχτηκε από την αποικιοκρατική της νάρκη κι αντέδρασε στην αρχή σπασμωδικά κι ύστερα με οργανωμένη σκληρότητα. Ο Κυβερνήτης P.Π. 'Αρμιτεητζ θέσπισε στις 15 Ιουλίου 1955 νόμο για προσωποκράτηση χωρίς δίκη. Η αστυνομία άρχισε τις συλλήψεις, Οι αγωνιστές εγκλείονταν στις Κεντρικές Φυλακές κι ύστερα στο Φρούριο Κερύνειας από όπου αποτολμήθηκε η θεαματική απόδραση των 16 με επικεφαλής το Μάρκο Δράκο. Ακολούθως ιδρύθηκαν τα Κρατητήρια Κοκκινοτριμιθιάς, Πύλας, Πολεμίου και άλλα κατά το πρότυπο των Χιτλερικών στρατοπέδων συγκέντρωσης, ενώ στις Κεντρικές Φυλακές εγκλείονταν οι κατάδικοι. Η Αγγλική Κυβέρνηση, διαπιστώνοντας τη δύναμη του αγώνα και την ακμαιότητα του ηθικού των Κυπρίων, αντικατάστησε τον κυβερνήτη με το σκληροτράχηλο στρατάρχη σερ Τζων Χάρτινγκ που αφίχθηκε στο νησί αποφασισμένος να συντρίψει την ΕΟΚΑ δια πυρός και σιδήρου. Μα ο έμπειρος στην αντιμετώπιση επαναστάσεων στρατάρχης, δοκίμασε οδυνηρές εκπλήξεις από τη στιγμή που πάτησε το πόδι του στην επαναστατημένη Κύπρο. Οι τηλεβόες της ιστορίας τον καλωσόρισαν με την προαιώνια ιαχή των Ελλήνων ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 'Η ΘΑΝΑΤΟΣ, ενώ ο "Ζήδρος" - ο Γρηγόρης Αυξεντίου - με την αντάρτικη ομάδα του επιχειρούσαν από τον Πενταδάχτυλο μιαν αστραπιαία επιδρομή στον αστυνομικό σταθμό Λευκονοίκου κι άρπαζαν τον οπλισμό.

No comments:

Post a Comment