ΧΩΜΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟ

Τώρα που θα φύγω και θα πάω στα ξένα,

και θα ζούμε μήνες, χρόνους χωρισμένοι,

άφησε να πάρω κάτι και από σένα,

γαλανή πατρίς μου, πολυαγαπημένη.

Άφησε μαζί μου φυλαχτό να πάρω

για την κάθε λύπη, καθετί κακό,

φυλαχτό απ’ αρρώστια, φυλαχτό από χάρο,

μόνο λίγο χώμα, χώμα ελληνικό.

 

Χώμα δροσισμένο με νυχτιάς αγέρι,

χώμα βαπτισμένο με βροχή του Μάη,

χώμα μυρισμένο απ’ το καλοκαίρι,

χώμα ευλογημένο, χώμα που γεννάει

μόνο με της πούλιας την ουράνια χάρη,

μόνο με του ήλιου τα θερμά φιλιά,

το μοσχάτο κλήμα, το ξανθό σιτάρι,

τη χλωρή τη δάφνη, την πικρή ελιά,

 

Χώμα τιμημένο, όπου τό ’χουν σκάψει,

Για να θεμελιώσουν έναν Παρθενώνα,

χώμα δοξασμένο, όπου τό ’χουν βάψει,

αίματα στο Σούλι και στον Μαραθώνα,

χώμα πού ’χει θάψει λείψανα αγιασμένα

απ’ το Μεσολόγγι κι από τα Ψαρά,

χώμα, όπου φέρνει στον μικρόν εμένα,

θάρρος, περηφάνια, δόξα και χαρά.

 

Θέ να σε κρεμάσω φυλαχτό στα στήθια,

κι όταν η καρδιά μου φυλαχτό σε βάλλει,

από σε θα παίρνει δύναμη, βοήθεια,

μην την ξεπλανέψαν άλλα ξένα κάλλη.

Η δική σου χάρη θα με δυναμώνει

κι όπου κι αν γυρίσω κι όπου κι αν σταθώ,

συ θέ να μου δίνεις μια λαχτάρα μόνη:

Πότε στην Ελλάδα πίσω θέ να ’ρθω.

 

Κι αν το ριζικό μου – έρημο και μαύρο –

μού ’γραψε  να φύγω και να μη γυρίσω,

το στερνό συγχώριο εις εσένα θά ’βρω,

το στερνό φιλί μου θέ να σου χαρίσω……

Έτσι κι αν σε ξένα χώματα πεθάνω,

και το ξένο μνήμα θά ’ναι πιο γλυκό,

σαν θαφτείς μαζί μου, στην καρδιά μου επάνω,

χώμα αγαπημένο, χώμα ελληνικό!!!!!!!!! 

   Γεώργιος Δροσίνης (1859 - 1951)