Κάποτε θυμώνουν οἱ καιροί! Πνίγουν τὶς πόλεις, καῖνε τὰ δάση, καῖνε ἀνθρώπους ζωντανούς, καταστρέφουν καλλιέργειες, ἀφανίζουν κόπους πολλῶν ἐτῶν.

Ἔτσι θύμωσαν ἀρκετὲς φορὲς ἐφέτος, ὅπως καὶ ὅλα σχεδὸν τὰ τελευταῖα χρόνια.

Ἄ! Φταίει ἡ κλιματικὴ ἀλλαγή, μᾶς λένε. Φταίει ὁ ἄνθρωπος, ποὺ μὲ τὴν καταναλωτική του μανία μολύνει τὸ περιβάλλον, ἀνατρέπει τὴν ἰσορροπία τῶν στοιχείων τῆς φύσεως καὶ προκαλεῖ τὴ βίαιη ἀντίδρασή της μὲ τὰ καταστροφικὰ ἀποτελέσματα.

Καὶ ποιὰ εἶναι ἡ λύση; Μὰ ἡ πράσινη ἐπανάσταση, λένε. Νὰ υἱοθετηθοῦν ἄμεσα ἐναλλακτικὲς μορφὲς ἐνέργειας, φιλικὲς πρὸς τὸ περιβάλλον, ὥστε νὰ σταματήσει ἡ καταστροφή του καὶ νὰ ἀναστραφεῖ ἡ ξέφρενη ἀποδιοργανωτική του πορεία.

Μιὰ ἐπανάσταση ὅμως, ποὺ δὲν λέει νὰ ξεκινήσει, πέρα ἀπὸ κάποια περιορισμένης ἐμβέλειας μέτρα, ἀδύναμα νὰ ἀντιμετωπίσουν τὸ φοβερὸ πρόβλημα.

Ὁ θυμὸς τῶν στοιχείων τῆς φύσεως ἐξακολουθεῖ νὰ ξεσπᾶ βίαιος καὶ αὐτοκαταστροφικός. Εἴκοσι αἰῶνες πρὶν ὁ «υἱὸς τῆς βροντῆς », μέσα σὲ μιὰ σπηλιὰ τῆς Πάτμου, ἔβλεπε τὸν θυμὸ τῶν ἄψυχων στοιχείων ποὺ ἐπερχόταν ὡς τιμωρία γιὰ τὴν ἀσέβεια καὶ τὴν κακία τῶν κατοίκων τῆς γῆς καὶ σημείωνε ἐπανειλημμένως μὲ πόνο ὅτι οἱ ἄνθρωποι «οὐ μετενόησαν ἐκ τῶν ἔργων αὐτῶν» (Ἀποκ. ιστ΄ [16] 11). Μασοῦσαν τὶς γλῶσσες τους ἀπὸ τὸν πόνο, βλασφημοῦσαν μὲ μανία τὸν Θεὸ «καὶ οὐ μετενόησαν» (στίχ. 10, 11).

Ὁ θεοφόρος Ἀπόστολος εἶδε τὸ μέλλον, εἶδε τὴν ἐποχή μας, τὴν περίοδο τούτη τῆς μεγάλης ἀποστασίας ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Καὶ μᾶς προειδοποίησε ὅτι ὁ θυμὸς τῶν στοιχείων τῆς φύσεως θὰ συνεχιστεῖ αὐξανόμενος. Σὲ λίγο θὰ μασοῦμε τὶς γλῶσσες μας ἀπὸ τὸν πόνο. Πολλοὶ θὰ ἐπιμένουν νὰ φωνάζουν γιὰ μέτρα, οἱ πάντες ὅμως θὰ περιφρονοῦν τὸν ἕναν καὶ μοναδικὸ δρόμο: τὴ μετάνοια. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ τραγικὸς λόγος «οὐ μετενόησαν» τοῦ Θεολόγου Μαθητοῦ θὰ ἀντηχεῖ στὴν ἐρημωμένη γῆ σὰν ἀπὸ ραγισμένη καμπάνα πένθιμος καὶ ἀπειλητικός!

«Οὐ μετενόησαν»!

Ἤδη μετροῦμε μὲ θλίψη καὶ πόνο τὸ μέγεθος τῆς συντελούμενης καταστροφῆς.

Χειρότερη ὡστόσο ἀπὸ τὸ φυσικὸ κακὸ εἶναι ἡ καταστροφὴ ποὺ συντελεῖται στὸ πνεῦμα, στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων. Ὁδηγούμαστε σὲ κοινωνία παρανοϊκή. Τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο σ᾿ αὐτὰ τὰ χρόνια καταπατεῖται αἰσχρῶς. Μάλιστα μὲ τὸ πρόσχημα μιᾶς νόθου ἀγάπης.

Τὸ καλὸ παρουσιάζεται ὡς ψυχασθένεια, ἐνῶ τὸ κακὸ προβάλλεται ὡς πρόοδος καὶ δημιουργία. Πλέον οἱ διαστροφὲς  θεωροῦνται ἁπλῶς διαφορετικὸς προσανατολισμός, ἐνῶ ἡ φυσιολογικὴ σκέψη καὶ συμπεριφορὰ παρουσιάζεται ὡς ἀποτρόπαιος ρατσισμός.

Κι ἀκόμη εἴμαστε στὴν ἀρχὴ τοῦ φαινομένου. Αὔριο ποῦ θὰ ὁδηγηθοῦμε; Διότι κάθε μέρα ποὺ περνάει, προσθέτει ἀνομία στὴν ἀνομία, ἀσέβεια στὴν ἀσέβεια, ἀποστασία στὴν ἀποστασία.

Ἔχουν ἤδη σκληρύνει ἀπίστευτα οἱ καρδιές. Ἀπολιθώθηκαν μέσα στὴν πείσμονα ἀμετανοησία τους. Κι ὅπως φαίνεται, ἡ σκληροκαρδία θὰ συνεχίζει νὰ αὐξάνει. Θὰ φτάσει καὶ θὰ ξεπεράσει ἐκείνη τῶν ἀνθρώπων πρὸ τοῦ Κατακλυσμοῦ.

Γι᾿ αὐτὸ καὶ εἶναι καιρὸς πένθους ὁ παρὼν καιρός. Πένθους καὶ θρήνων. Ἂς θρηνήσουμε, ἂς πενθήσουμε μὲ μετάνοια οἱ πιστοί. Μήπως μᾶς λυπηθεῖ ὁ Κύριος καὶ ματαιώσει τὶς ἄφρονες ἐνέργειές μας.

Αὔριο θὰ εἶναι πολὺ ἀργά!

«Ο ΣΩΤΗΡ» Τεῦχος 2187