Κάποτε ο διάβολος αποφάσισε να πουλήσει όλα τα εργαλεία της αποθήκης του.

Τα έβαζε τακτοποιημένα στο παράθυρο για δημόσια προβολή. Συλλογή εντυπωσιακή : εδώ ήταν ένα λαμπρό στιλέτο, και δίπλα του  το σφυρί της οργής, σε ένα άλλο ράφι είχε βάλει το τόξο της απληστίας, και δίπλα του βρίσκονταν σε μια γραφική θέση τα δηλητηριασμένα βέλη της λαγνείας και της ζήλιας. Υπήρχαν όργανα του φόβου, της υπερηφάνειας και του μίσους εκεί και όλοι έχουν ετικέτες με όνομα και τιμή. 

Και στο πιο όμορφο ράφι, εκτός από όλα τα άλλα μέσα, ήταν ένα μικρό, αντιπαθητικό και μάλλον άθλιο σε  εμφάνιση μια ξύλινη σφήνα, στην οποία κρέμασε την ετικέτα: «Θλίψη». Παραδόξως, η τιμή αυτού του οργάνου ήταν υψηλότερη από ό, τι όλα τα άλλα σε συνδυασμό. 

Ένας περαστικός ρώτησε τον διάβολο γιατί τόσο πολύ αξιολόγησε την περίεργη αυτή σφήνα.

«Πράγματι, τον εκτιμώ πάνω απ ‘όλα», απάντησε ο διάβολος, «επειδή είναι το μοναδικό εργαλείο στο οπλοστάσιό μου το οποίο μπορώ να βασιστώ αν όλα τα άλλα είναι ανίσχυροι». 

Και χάρισε τη ξύλινη σφήνα με τρυφερότητα. 

«Αν καταφέρω να οδηγήσω αυτήν την σφήνα στο κεφάλι ενός ανθρώπου», συνέχισε ο διάβολος, «ανοίγει την πόρτα σε όλα τα άλλα όργανα».