Μνήμη Δικαίου
''Δίκαιοι εἰς τον αἰώνα ζώσιν, καί ὁ μισθός αὐτῶν, παρά Ὑψίστου''. [Σοφ. Σολομ Ε' 15]
Συντετριμμένοι τη καρδία, οδηγήσαμε τα βήματα μας την περασμένη Πέμπτη 16 Ιουνίου, στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Φανερωμένης Χολαργού, για να τιμήσουμε έναν Ουράνιο άνθρωπο. Έναν άξιο λειτουργό Του Υψίστου, που η Πρόνοια Του, τον μετέφερε από τα γήινα, στα Ουράνια όπου ανήκε, από κοντά μας, στον Ουράνιο Θρόνο Του, το επουράνιο Θυσιαστήριο δεόμενοι, όπως Κύριος ο Θεός, αναπαύσει αυτόν μετά των δικαίων και τον καταστήσει λειτουργόν Του αενάως, ως έναν εκ των Πρεσβυτέρων που κυκλώνουν το Επουράνιο Θυσιαστήριο, κατά το όραμα του μαθητού & ηγαπημένου Ευαγγελιστού Ιωάννου στην Πάτμο.
Ο φτωχός & τετριμμένος ούτος λόγος, χαράσσεται για έναν σπουδαίο & καταξιωμένο κληρικό, λειτουργό πανάξιο και σε όλους αγαπητό, τον Πρωτοπρεσβύτερο Νεκτάριο Χατζηπροκοπίου.
Ο μεταστάς Ιερεύς π. Νεκτάριος, υπήρξε ένας αγαθός κληρικός, απλός στα λόγια, στους τρόπους και τη συμπεριφορά του, ανόθευτος από την κακία που φωλιάζει γύρω μας στην σημερινή κοινωνία, ποιμένας που με αγάπη συμπάσχει & κατανοεί τα πονεμένα & ταλαιπωρημένα από τη φθορά της αμαρτίας παιδιά του. Το λογικόν ποίμνιο.
Ο π. Νεκτάριος Χατζηπροκοπίου, γεννήθηκε περί το 1946 στην Αγιάσο της Μυτιλήνης, σε μια εποχή πολύ δύσκολη, που μαστιζόταν από τη φτώχια και τον απάνθρωπο εμφύλιο που διαδέχτηκε την κατοχή και την πείνα. Βαπτίστηκε με το όνομα Αλκιβιάδης, που ως Άλκης, δεν έπαψε από τα χείλη των συγχωριανών του να προφέρεται ακόμη & σήμερα. Αναρίθμητες οι στερήσεις και οι δυσκολίες της παιδικής του ηλικίας, που σε συνάρτηση με την ορφάνια, του στέρησαν την αυτονόητη ανέμελη παιδική ηλικία. Αλλ' ο Θεός τον ευλόγησε πολλαπλώς. Ήταν άνωθεν συγκυρία και ευλογία για τον Άλκη, το να γεννηθεί και να ανδρωθεί σε έναν τόπο όπου δέσποζαν ΔΥΟ στοιχεία αρμονικά συνδεδεμένα μεταξύ τους, μέσα από την μακραίωνη ιστορική πορεία αυτού του τόπου, του χωριού της Αγιάσου, που χάνεται στο πέρασμα των αιώνων. Τα δύο αυτά στοιχεία της Αγιάσου είναι το θρησκευτικό και το λαογραφικό.
Το πρώτο, πηγάζει από την παρουσία στην Αγιάσο του Ιερού Προσκυνήματος της ιστορικής θαυματουργής εικόνας της Παναγίας της Αγίας Σιώνος, εκ των αρχαιοτάτων εικόνων κατά τους ειδικούς και τον θετικό επηρεασμό επί των κατοίκων, από την απορρέουσα ατμόσφαιρα σε τελετουργικό & λατρευτικό επίπεδο, ένεκα του Προσκυνήματος τούτου.
Το άλλο στοιχείο το λαογραφικό, με την μουσική και την θεατρική του έκφραση, που στο χωριό της Αγιάσου, λάμβανε σάρκα και οστά, επίσης σε βάθος χρόνου, στο διάβα των αιώνων. Ο γράφων κατέχει φωτογραφία από μια εκ των παραστάσεων /οπερετών, που κατά καιρούς στο κινηματοθέατρο του Αναγνωστηρίου Αγιάσου ανέβαιναν και στην οποία διακρίνεται η μεγαλόπρεπη φιγούρα του αειμνήστου π. Νεκταρίου, που ως νεαρός λαϊκός πρωταγωνιστούσε.
Καθώς ο Άλκης μεγάλωνε, άρχιζε να γίνεται ολοένα και εμφανέστατη η κλίση Του Θεού για κάτι ανώτερο, για κάτι υψηλότερο. Για την ασύγκριτη τιμή που η Θεία Πρόνοια μπορεί να επιφυλάσσει σε άνθρωπο. Την τιμή της Ιεροσύνης. Σαν σπόρος έπεσε στην καρδιά του και αυξήθηκε και κάρπισε καρπό πνευματικό, καρπό Χάριτος Θείας, ως δωρεά Του Ουρανού στον άνθρωπο, για τον άνθρωπο.
Έτσι μόλις τελείωσε τις τετραετούς φοίτησης σπουδές του στη Ριζάρειο Ιερατική των Αθηνών σχολή, λαμβάνει από τα χέρια του Μητροπολίτη Μυτιλήνης Ιακώβου του Β' (του Κλεομβρότου), τον Πρώτο της Ιερωσύνης βαθμό του Διακόνου, στο Προσκύνημα της Παναγίας της Αγιάσου. Ο μητροπολίτης κατά τη χειροτονία, του αλλάζει το όνομα σε Νεκτάριο. Μετά χρόνου ικανού, χειροτονείται και στον Δεύτερο βαθμό της Ιερωσύνης, του Πρεσβυτέρου, διορισθείς στο χωριό της Λουτροπόλεως Θερμής, όπου παρέμεινε αρκετά χρόνια ως εφημέριος. Ακόμη και σήμερα, οι κάτοικοι τον θυμούνται με συγκίνηση & αγάπη που ως ενδιαφέρον εκδηλωνόταν καθ' όλη τη διάρκεια της σωματικής ταλαιπωρίας του, το τελευταίο χρονικό διάστημα της επίγειας ζωής του. Μετά τη θητεία του ως εφημερίου της Θερμής, ο μητροπολίτης τον μεταθέτει στην γενέτειρα του Αγιάσο, όπου τον αξίωσε με το τιμητικό αξίωμα του Αρχιερατικού επιτρόπου. Κατά την παραμονή του στο Προσκύνημα, τόσο η Εκκλησία όσο και το χωριό, είδε ημέρες δόξας. Ως προς το χωριό, θα θυμηθούμε δυο γεγονότα που μας έρχονται πρόχειρα στο νου. Το ένα είναι η αναπαράσταση του παραδοσιακού αγιασώτικου γάμου, όπως γινόταν κάποτε όταν οι άνθρωποι ήταν διαφορετικοί. Την όλη αναπαράσταση κάλυψε η Ελληνική Τηλεόραση (ΕΡΤ), που για το σκοπό αυτόν κλήθηκε από τον πατέρα Νεκτάριο στην Αγιάσο. 
Η άλλη μεγάλη προσφορά του ήταν όταν έφερε το 1978 τα συνεργεία της ΕΡΤ, να καλύψουν πολλές σκηνές από τα γυρίσματα της διασκευής του μυθιστορήματος του Στρατή Μυριβήλη ‘’Η ΔΑΣΚΑΛΑ ΜΕ ΤΑ ΧΡΥΣΑ ΜΑΤΙΑ’’ στην Αγιάσο, διαποτίζοντας το όλο έργο με χρώματα και ήθη της παλαιάς εποχής, της παλαιάς Αγιάσου, όπως τα γνώριζε, όπως τα έζησε τόσο αυτός, όσο και οι συγχωριανοί του και δι’ αυτού του τρόπου, διασώθηκαν από τον αποκλεισμό και την λήθη, που ο αδυσώπητος χρόνος επιφέρει στον πολιτισμό και; στη ζωή μας. Το έργο έκανε πρεμιέρα στην Ελληνική τηλεόραση, την Τρίτη 3 Απρίλη 1979 και μεταδόθηκε σε 14 επεισόδια. Χαρακτηριστική είναι η σκηνή, όπου έλαβε μέρος και ο ίδιος μαζί με άλλους κληρικούς και λαό από τους συγχωριανούς του, σκηνή γυρισμένη στο χώρο του Κοιμητηρίου της Αγιάσου. http://www.youtube.com/watch?v=tbSBI4PKpu4 Στο παραπάνω ling, που είναι απόσπασμα από τη συγκεκριμένη σκηνή, εμφανίζεται ο π. Νεκτάριος στα 7:03 λεπτά και εφεξής, του αποσπάσματος του βίντεο, που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο.
Το 1985, ο π. Νεκτάριος εγκαταλείπει οριστικά την εφημεριακή θέση του στο Ιερό Προσκύνημα της Παναγίας και μετατίθεται στον Ιερό Ναό της Παναγίας Φανερωμένης στο Χολαργό Αττικής, εγγραφόμενος στη δύναμη των κληρικών της Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Ενορία την οποία υπηρέτησε ευόρκως, μέχρι την τελευταία του πνοή. Στην ενορία ως υπεύθυνος του τομέα Νεότητας του Ναού, οργάνωσε στο πνευματικό κέντρο της Εκκλησίας, διδασκαλία μουσικών παραδοσιακών οργάνων με κυρίαρχο το σαντούρι. Ακόμα διδασκαλία παραδοσιακών χωρών και χορωδίας. Τη χορωδία διηύθυνε ο ίδιος. Αγαπήθηκε από τους ενορίτες και αγάπησε αυτούς. Ως όφειλε σαν ποιμήν, μιμητής Του Αρχιποίμενος.
Το 1987, ο τότε πρωτοσύγκελλος Αθηνών Αρχιμ. Δημήτριος Μπεκιάρης, τον τοποθετεί στη θέση του διευθυντού ειδήσεων και μετά από κάποια χρόνια, του διευθυντού του προγράμματος ροής, του νεοδημιουργηθέντος τότε Ραδιοφωνικού σταθμού της Εκκλησίας της Ελλάδος, στα 89,4 FM. Τη θέση του γενικού διευθυντού κατείχε ο ίδιος ο ικανότατος πρωτοσύγκελλος. Τότε ο σταθμός, είχε γνωρίσει πραγματικά μέρες δόξας και δύναμης που άφησε εποχή.
Αξέχαστη θα μείνει η φωνητική χροιά του πατρός Νεκταρίου στα ερτζιανά, ακόμη και ως παραγωγός εκπομπών, άλλοτε μουσικών με μουσική από όλη την Ελλάδα και άλλοτε επί ιατρικών θεμάτων που ο ίδιος επιμελείτο και παρουσίαζε με καλεσμένους διακεκριμένους του ιατρικού χώρου (Αβραμίδη, Κέκκη, κ.α).
Την αγάπη και το ενδιαφέρον για τη γεννέτειρα του, δεν μπορούσε να κρύψει και με διαφόρους τρόπους φρόντιζε να το εκδηλώνει. Συχνά οργάνωνε εκδρομές προς το ιερό νησί, με ενορίτες του από το Χολαργό. Από τότε που εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, εκλέγεται επί σειρά ετών στη θέση, άλλοτε του Προέδρου και άλλοτε του Αντιπροέδρου του ‘’ΦΙΛΟΠΡΟΟΔΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΑΓΙΑΣΩΤΩΝ’’ της Αθήνας. Δεν είναι μικρή η προσφορά του προς το χωριό & η προβολή του Ιερού Προσκυνήματος σε πανελλαδικό επίπεδο που επιχειρείται από τον ίδιο, δια του Ραδιοσταθμού πανελλαδικής εμβέλειας που διηύθυνε, κάνοντας συχνά αναμεταδόσεις των τελετουργιών, του Προσκυνήματος της Αγιάσου.
Αλλά δεν έμεινε μόνο σ’ αυτό. Καθοριστική υπήρξε η συμβολή του στη λαογραφία της Αγιάσου, ευαισθησία για την οποία όπως προείπαμε στην αρχή, τον διακατείχε από τα νεανικά του χρόνια. Και αυτό, όταν ο Σύλλογος με την έμπνευση & την επέμβαση του και στην πράξη, εξέδωσε 3 δίσκους (βινυλίου και ψηφιακούς), μια μεγάλη γκάμα από 57 τραγούδια της Αγιάσου, διασώζοντας μια κληρονομιά αιώνων, προσφορά ανεκτίμητη στον πολιτισμό και τον τόπο, τροφή στις επερχόμενες γενεές. Συγκεκριμένα, έφερε τους 2-3 ηχολήπτες του ραδιοφωνικού σταθμού της Εκκλησίας της Ελλάδος στην Αγιάσο και με την παρουσία του, πραγματοποίησαν μέσα στο στούντιο του Αναγνωστηρίου, τις δύσκολες και σπάνιες ηχογραφήσεις, με τον αείμνηστο βιρτουόζο στο βιολί Χαρίλαο Ρόδανο, εξαίρετο μουσικό & συνθέτη. Ελάχιστα χρόνια μετά την σπάνια ηχογράφηση, ο Ρόδανος αναχώρησε για την Ουράνια πατρίδα, αφού πρόφθασε έστω και την τελευταία στιγμή να διασώσει τα χαρίσματα & τις επιδόσεις του στην τέχνη, από τη μουσική εκείνη παραγωγή του Ραδιοσταθμού. Ο τίτλος του έργου είναι ‘’ΜΕΛΙΣΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑΣΟ οι σκοποί της ψυχής μας’’.
Ο πατήρ Νεκτάριος Χατζηπροκοπίου, θα μείνει στη μνήμη των ανθρώπων που τον γνωρίσαμε, και με τις άλλες αρετές του και κυρίως μ’ αυτές. Του ανεξίκακου & άδολου ανθρώπου, που ήταν ‘’έξω καρδιά’’ και σε αυτούς ακόμη που ανθρωπίνως, τον στενοχωρούσαν και τον πικραίνανε. Εύκολα συγχωρούσε και ξέχναγε απλώνοντας το χέρι της συμφιλίωσης προς πάντας. Μια μεγάλη του αρετή που ακούστηκε και στην εξόδιο ακολουθία του, ήταν το γεγονός πως δεν κακολογούσε κανέναν. Δεν καταφερόταν εναντίων ανθρώπων και κυρίως κληρικών. Χαρακτηριστικά θυμάται ο γράφων, να κλείνει τη συζήτηση παρέας που καταφερόταν κατά κάποιου προσώπου, λέγοντας ‘’ἐγώ τόν ξέρω καλά αὐτόν, πρόκειται περί ἑνός ἀρίστου ἀνθρώπου’’.
Όσοι τον ζήσαμε, θυμόμαστε τον τρόπο που ενεργούσε στους βοηθουμένους από αυτόν. Δρούσε με έναν ιδικό τους τρόπο. Όταν τον χρειαζόμασταν, έσπευδε, κινούσε γη και ουρανό για να βοηθήσει. Όταν μετά την παρέμβαση του ορθωνόμασταν στα πόδια μας, απομακρυνόταν και φερόταν σαν σε απόσταση. Θαρρείς ψυχρά. Πολλοί το είχαμε παρατηρήσει αυτό. Αλλ’ εδώ είναι η αρετή του ανδρός κεκρυμμένη. Με τα ελάχιστα (έως καθόλου) λόγια του, με την διακριτική αποχώρηση του, δεν ήθελε να τον δούμε σαν σωτήρα, σαν ευεργέτη. Δεν ήθελε να νοιώθουμε υπόχρεοι απέναντι του. Προσπερνούσε και δεν χαιρετούσε, κοιτώντας ψηλά, αγέρωχα, αδιάφορα. Έκρυβε στο αγέρωχο λεβέντικο βήμα του, την απλότητα και την ταπείνωση, στο να περάσει αθόρυβα να μην ακούσουν τ’ αυτιά του επαινετικό λόγο. Λόγο ευχαριστίας.
Με τον ίδιο διακριτικό τρόπο, στήριξε και τους νέους κληρικούς στην απόφαση τους να προχωρήσουν στο μέγα της Ιεροσύνης στάδιο. Τόσο ο γράφων, όσο και ο συντοπίτης μου Αρχιμ. Νικόδημος Καβαρνός, στηρίζουμε ο ένας την απόφαση και ο άλλος τα διαδικαστικά της χειροτονίας επί του προσώπου του, επί της προσωπικής επεμβάσεως του αειμνήστου πατρός Νεκταρίου. Γι’ αυτό και δεν είναι διόλου τυχαίο που χειροτονηθήκαμε στον ίδιο Ιερό Ναό της Παναγίας της Φανερωμένης του Χολαργού, το 1998 και το 2009 αντίστοιχα.
Τον τελευταίο ενάμισι χρόνο ο π. Νεκτάριος υπέμεινε σιωπηλά, υπομονετικά, χριστιανικά, τη βασανιστική του ασθένεια, που διαγνώσθηκε περί τα Χριστούγεννα του 2009. Με την ταλαιπωρία της ασθένειας, που στη γλώσσα του Γεροντικού και της Πατερικής γραμματείας θεωρείται ως ‘’ἐπίσκεψη Θεοῦ’’, ο ασθενής π. Νεκτάριος ‘’ἐτελειώθη’’ τελειοποιήθηκε δηλαδή. Έγινε, όπως οι μάρτυρες της Εκκλησίας ώριμοι και τέλειοι, για να τους υποδεχτεί ο Κύριος της δόξης! Να εισέλθουν την στενή Πύλη της αιωνιότητας. Όσο κι αν είναι δύσκολο να το συλλάβουμε διαννοητικά, οι κοσμικώς ενδιατρίβοντες της καθημερινότητας άνθρωποι.… Και τώρα, ο Νεκτάριος βαδίζει… προχωρά με σταθερό βήμα, ανερχόμενος μια μια τις βαθμίδες που οδηγούν στο Θρόνο Του Παντοκράτορος Θεού στο Ουράνιο στερέωμα. Δύσκολη η κλίμακα αυτή, αλλά δεν είναι μόνος… τον συνοδεύει μια Ισχυρή παρουσία! Τον κρατεί από το χέρι, η Υπεραγία Θεοτόκος, η Παναγία η Αγιασώτισα που τόσο τίμησε στη ζωή του και με αφοσίωση την υπηρέτησε στους 3 Ναούς της, στη Θερμή, στην Αγιάσο και στο Χολαργό.
Μεμνημένοι στο Άγιο και Ιερό Θυσιαστήριο, πάντων των ευεργετών & των ευεργετησάντων μας, δεσπόζουσα θέση πάντοτε θα κατέχει η αρχοντική μορφή του Πρωτοπρεσβυτέρου πατρός Νεκταρίου Χατζηπροκοπίου, όπως Κύριος ο Θεός, ο άρχων της ζωής και του θανάτου, αναπαύσει αυτόν εις τα δεξιάν Του ποιών αυτόν πολίτην της Ουράνιας Βασιλείας, αέναο λειτουργό, του επουρανίου Θυσιαστηρίου.
Ἱερέως, ἀδελφοῦ και συλλειτουργοῦ ἡμῶν γενομένου, αἰωνία ἕστω ἡ μνήμη.
Οικον. Ειρηναίος Τζανής 21 Ιουνίου 2011
No comments:
Post a Comment