Δ ' Κυριακή των νηστειών

Προσευχή και νηστεία: Της ψυχής μας τα όπλα

Τέταρτη Κυριακή των Νηστειών σήμερα, αγαπητοί, και μνήμη του οσίου πατρός ημών Ιωάννου του Σιναΐτου, συγγραφέως της Κλίμακας. Ανεβαίνομε σιγά -σιγά προς τη Μεγάλη Παρασκευή και την Κυριακή του Πάσχα, και η Εκκλησία μας προετοιμάζει, όπως προετοίμαζε και ο Ιησούς Χριστός τους μαθητές και Αποστόλους για το εκούσιο πάθος.

Το ιερό Ευαγγέλιο, εκ του κατά Μάρκον, μας μεταφέρει στο όρος Θαβώρ. Ο Ιησούς με τους τρεις γνωστούς μαθητές Του είχε ανεβεί στο ορός, όπου μεταμορφώθηκε έμπροσθεν αυτών και είδαν, καθώς μπορούσαν, τη δόξα της θεϊκής Του μορφής, για να πάρουν δύναμη και να έχουν θάρρος και κατά την ώρα του πάθους Του. Κατέβηκαν από το ορός και βρήκαν τους υπόλοιπους με κόσμο πολύ και μ' έναν άρρωστο, ένα δαιμονισμένο, του οποίου ο πατέρας ήλθε στον Ιησού, αφού οι Απόστολοι δεν μπόρεσαν να βγάλουν το δαιμόνιο, και του παραπονέθηκε. Και ο Ιησούς στενοχωρήθηκε και ονόμασε όλους: «γενεά άπιστη». Και στενοχωρήθηκε που ήταν ανάμεσα σε απίστους, σε ανθρώπους δηλαδή που δεν Του έχουν εμπιστοσύνη και σε ανθρώπους που δεν Τον καταλαβαίνουν. Κι ο πατέρας φώναξε και είπε: «Δεν μπόρεσαν οι Απόστολοι να τον κάνουν καλά, και συ, αν μπορείς, κάμε κάτι».

Η προσευχή, —γιατί κι αυτό που έκαμε ο πατέρας προσευχή ήτανε, βέβαια ανίσχυρη και δειλή— κάμει μεγάλο καλό στον άνθρωπο, πάντοτε, και ιδιαίτερα στις μεγάλες δυσκολίες και στα προβλήματα. Και η δική μας ζωή σήμερα είναι πάρα πολύ δυσκολεμένη, κι έχουμε ανάγκη από την παρουσία του Θεού, από την αγάπη και την προστασία Του. Και παίρνομε τη δύναμη του Θεού μέσω της προσευχής, άλλα και μέσω της νηστείας, και ιδιαίτερα τώρα την Αγία και Μεγάλη Σαρακοστή. Γιατί με την προσευχή αναβαίνομε στον Κύριο και αφήνομε κάθε βιοτική μέριμνα εδώ. Και με τη νηστεία γίνεται και το σώμα μας ανάλαφρο και ανεβαίνει και κείνο. Έρχεται από κοντά, γίνεται πνευματικό, και γλιτώνει με τη νηστεία και από αρρώστιες και από βάσανα και από άλλα πολλά. Η Εκκλησία που την όρισε είναι πάνσοφη, ακόμη και από ιατρικής και επιστημονικής απόψεως,

Ο Χριστός, στη συνέχεια, νοιάζεται για τον άρρωστο. Ρώτησε πόσον καιρό υποφέρει, κι ο πατέρας του απάντησε: «Από παιδί, κι αν μπορείς κάμε κάτι». Κι ο Ιησούς του λέει: «Εσύ αν έχεις πίστη, εγώ όλα τα μπορώ». Και στη συνέχεια, αφού είδε να έρχεται κόσμος και του Χρίστου δεν τ' αρέσει η ματαιοδοξία και η επίδειξη, διέταξε το δαιμόνιο να βγει. Κι ας λένε κάποιοι πως δεν υπάρχει δαιμόνιο και πως ο δαίμονας είναι φιλοσοφική εξήγηση του κάκου. Μακάρι να ήταν έτσι. Υπάρχει και πάρα-υπάρχει και μας βασανίζει και μόνο ο Χριστός και η Εκκλησία μπορούν να μας ελευθερώσουν απ' αυτό. Το διέταξε, λοιπόν, το δαιμόνιο να βγει. Και κείνο, αφού φώναξε δυνατά και σπάραξε και δυσκόλεψε τον κάτοχο του, βγήκε. Και το παιδάκι έπεσε κάτω και πολλοί νόμιζαν πως πέθανε. Κι ο Ιησούς το πήρε απ' το χέρι και το σήκωσε. Αυτό κάνει ο Ιησούς. Με την προσευχή και τη νηστεία του δίνουμε το χέρι μας και μας δίνει κι Αυτός το δικό Του. Κι έτσι κάνουμε σχέση, κάνουμε επικοινωνία, κι έχουμε δύναμη. Και το παρέδωσε στον πατέρα του.

Η νεολαία μας σήμερα δαιμονίζεται και σπαράζει, και πέφτει κάτω και πεθαίνει και πολλές φορές και στην κυριολεξία. Μονάχα ο Χριστός και η αγία Εκκλησία μπορούν να βοηθήσουν.

Και στο τέλος Τον ρώτησαν οι Απόστολοι, αφού πήγαν κατ' ιδίαν με τον Χριστό, γιατί δεν μπόρεσαν να βγάλουν το δαιμόνιο. Και ο Κύριος δεν τους μάλωσε για την απιστία και τη δυσκολία. Ο Ιησούς δεν μαλώνει, εμείς μαλώνουμε, άλλα τους είπε ότι αυτό το είδος των δαιμόνων δεν βγαίνει με κανέναν άλλον τρόπο, παρά μονάχα με προσευχή και νηστεία. Προσευχή και νηστεία, λοιπόν, είναι τα δύο πανίσχυρα όπλα στη ζωή μας.

Και τελειώνοντας το Ευαγγέλιο, ο Ιησούς έκανε πάλι δεύτερη προαναγγελία του πάθους Του, και τους είπε πως θα σταυρωθεί, θα παραδοθεί στα χέρια των ανθρώπων, όχι στα χέρια των δαιμόνων, πού 'ναι κάκιστοι, στα χέρια ανθρώπων που ευεργέτησε, και θα Τον φονεύσουν, άλλα θα αναστηθεί την τρίτη μέρα. Δίνει την Ανάσταση για να πάρουν θάρρος.

Πάντα ο Χριστός, όταν έχουμε ένα πρόβλημα κι είμαστε σταυρωμένοι, μας δίνει κι ένα παράθυρο να δούμε προς το μέλλον, το αισιόδοξο μέλλον, προς το Φως και προς την Ανάσταση.