ΑΘΩΟΙ ΦΟΒΟΙ

- Θέλω τὴ μάνα.
- Επέταξε και στ’ ἄστρα πάει νὰ ζήση.
- Πῶς τόσο μάκρος ἄρρωστη δυνήθηκε νὰ σχίση;
- Εχουν φτεροῦγες οἱ ψυχές.
Γιατὶ δὲν τὶς ἀπλώνει
τότε ἡ δική μας, μὴν αὐτὴ τρέξη στ’ ἀστέρια μόνη;
- Δὲν εἶναι μόνη. Γύρω της φτεροκοποῦν ἀγγέλοι.
- Αν ἄγγελό τῆς μ’ ἔλεγε, κοντά της θὰ μὲ, θέλει.
- Ω, δίχως κάλεσμα Θεοῦ ψηλὰ κανεὶς δὲν πάει.
Κοιμήσου τώρα· ἡσύχασε.
- Καὶ ποιός μοῦ τραγουδάει;
- Εγώ, πουλάκι μου.
- Εσὺ κλαῖς.
-῎Οχι, σὲ μὲ ἀπιθώσου,
«Ζάχαρη νά ᾽ναι ὁ ὕπνος σου καὶ μέλι τ’ ὄνειρό σου»
- Νυστάζω. ᾽Απὸ τὸ πλάι μου καθόλου μὴ σπαράξης.
Δῶς μου τὸ χέρι. Σκιάζομαι μήπως κι ἐσὺ πετάξης.
Γεράσιμος Μαρκορᾶς