Ποίημα για τον Αγιο Συμεών.

Κύριε, οι υάκινθοι της Ρώμης ανθίζουν μες στα βάζα
και ο χειμωνιάτικος ήλιος σέρνεται στους χιονισμένους λόφους .
Η επίμονη εποχή αντιστεκόταν.
Είν’ η ζωή μου ανάλαφρη , προσμένοντας τον άνεμο του θανάτου
σαν το πούπουλο στη ράχη της παλάμης μου .
Σκόνη στο ηλιόφως και μνήμη στις γωνιές
Τον άνεμο προσμένουν,
Που παγερός φυσά στην πεθαμένη γη.
Δος ημίν την ειρήνη Σου.
Εβάδισα χρόνους πολλούς σ’ αυτήν την πόλη,
Ετήρησα νηστεία και προσευχή,
Ελέησα τους φτωχούς,
Εδωσα και πήρα τιμές και ανέσεις .
Κανείς ποτέ δε διώχτηκε από την πόρτα μου.
Το σπιτικό μου ποιος θα το θυμάται,
Πού θε να ζήσουν των παιδιών μου τα παιδιά,
Όταν θα ’ρθεί της θλίψης ο καιρός;
Θα καταφύγουνε σε μονοπάτι τράγου και σ’ αλεποφωλιά
Φεύγοντας από τ’ αλλότρια πρόσωπα κι από τ’ αλλότρια ξίφη.
Πριν από τον καιρό των μαστιγίων, των οδυρμών και των δεσμών,
Δος ημίν την ειρήνη Σου.
Πριν τους αναβαθμούς του όρους της απόγνωσης,
Πριν από τη βέβαιη ώρα των μητρικών κλαυθμών,
Τώρα, την εποχή που ο Όλεθρος γεννάται,
Άσε το Βρέφος, τον Λόγο τον ανείπωτο καιαμίλητο ως τα τώρα,
Να φέρει την παραμυθία του Ισραήλ
Σεέναν που έχει ογδόντα χρόνους παρελθόν
Και κανένα αύριο.
Κατά το ρήμα Σου.
Θα Σε υμνούν και θα υποφέρουν σε κάθε γενεά,
Με δόξα και με χλευασμό,
Ως φως επί φωτός,
Καθώς την κλίμακα ανεβαίνουν των αγίων.
Όχι για μένα το μαρτύριο, ή έκσταση προσευχής και στοχασμού,
Όχι τον ύστατο οραματισμό.
Δος ημίν την ειρήνη Σου.
(Και ρομφαία θα διαπεράσει την καρδιά σου, τη δική σου επίσης).
Απόκαμα από τη ζωή μου κι από τις ζωές αυτών που έρχονται μετά από μένα,
Πεθαίνω με το θάνατό μου, και τους θανάτους εκεινών που έρχονται κατόπιν μου.
Νυν απολύεις τον δούλον Σου
Οτι είδον το σωτήριον Σου..
Τ.Σ.Ελιοτ