ΙΕΡΩΣΥΝΗ...αυτά που δε βλέπεις

Κάποτε ένας έγγαμος ιερέας κρατώντας από το χεράκι ένα πεντάχρονο αγοράκι (το δικό του παιδί) πήγαινε στην εκκλησία για τον Εσπερινό! Ο μικρός καθώς βάδιζε με τον πατέρα του, όλο και κάτι έλεγε ώσπου στο τέλος και εντελώς απροσδόκητα έκανε την εξής ερώτηση:

"Γιατί μπαμπά στη θεία Λειτουργιά όταν πρόκειται να αγιάσεις τη Θεία Κοινωνία όλο κλαις...; Κι υστέρα ανεβαίνεις πετώντας στον ουρανό και κατεβαίνεις πάλι κρατώντας πολλή φωτιά στα χεριά σου; Και γιατί πρώτα τη βάζεις πάνω στο ψωμάκι και υστέρα στο Άγιο Ποτήρια με το κρασάκι; Γιατί δεν καίγεσαι; Εγώ τα χεράκια σου δεν τα είδα ποτέ καμένα !!!

Ο αγιασμένος εκείνος παππούλης σταμάτησε άφωνος από την έκπληξη και υστέρα έντρομος ρώτησε το παιδί του:

- Ποτέ τα είδες όλα αυτά παιδάκι μου;

- Να προχθές που ήταν Κυριακή απάντησε ο μικρός. Και τότε ο ιερεύς λέγει στο παιδί του πολύ σοβαρά:

-Πρόσεξε παιδάκι μου μην τα πεις αυτά σε κανέναν μέχρι να πεθάνω! Ακούς σε κανέναν!!!

-Καλά μπαμπά ...Να φιλά και σταυρό!!! (Και έκανε το σχήμα του σταυρού με τα δαχτυλάκια του και το φίλησε ). Αυτά μου τα διηγήθηκε το ίδιο το παιδάκι που ήταν πλέον άνδρας 50αρης για τον ιερέα πατέρα του.

Η αληθινή αυτή ιστορία έχει την πνευματική της βαρύτητα για την όποια ελέχθη. Γιατί μόλις τέλειωσε την ιστορία με τον πατέρα του πρόσθεσε: Αυτές τις μέρες , πάτερ μου , αμάρτησα κατακρίνοντας δυο ιερείς για κάποιες κακές τους πράξεις, όπως μου τα μετέφεραν. Ναι τους κατέκρινα , τους ύβρισα και τους συνέκρινα με τον αγιασμένο ιερέα πατέρα μου.. Χθες λοιπόν το βραδύ ήλθε ο πατέρας μου στον ύπνο μου, ολόλαμπρος σαν τον Ήλιο!!! Με κοίταξε σοβαρά και αυστηρά και μου είπε:

-Δεν γνωρίζεις ότι στα πρόσωπα εκείνων των ιερέων κατέκρινες εμένα τον πατέρα σου; Ή μήπως δεν κάνουμε όλοι λάθη; Και όταν κατακρίνεις παιδί μου τον οποιοδήποτε ιερέα, σου το είπα πολλές φόρες κρίνεις τον Ίδιον τον Θεό, που τον έκανε ιερέα!

Και τότε ο Γιος του άγιου εκείνου ιερέως άρχισε να κλαίει !!! Κι εγώ παρέμεινα άφωνος από την κατάπληξη μου. Κατόπιν ζήτησα την άδεια του να μπορώ να διηγούμαι το φοβερότατο αυτό λειτουργικό βίωμα ανωνύμως ..

π. Στεφάνου Αναγνωστόπουλου