Μόλις ανοίξουν τα μάτια μας, την ώρα που θα ξυπνήσουμε, αμέσως την ευχή, το "Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με"

+Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης: 

…Προσοχή από την στιγμή που θα ξυπνήσει από τον ύπνο ο άνθρωπος. Επειδή είπαμε ότι ο διάβολος παρακολουθεί και γνωρίζει καλά τον σκοπό ότι «θα σηκωθώ για προσευχή», κι αυτός είναι προηγουμένως ετοιμασμένος και «σηκωμένος», για να το πούμε έτσι. Μόλις σηκωθώ, θα μου βάλει λογισμούς· θα μου φέρει εικόνες από τα διάφορα πράγματα της ζωής, ώστε να μου δώσει την πρώτη δόση, για να αρχίσει ο νους να θολώνει από εικόνες, να μην είναι πέρα για πέρα καθαρός, για να καθίσει να ξεκινήσει αυτήν την πρακτική μέθοδο της προσευχής.

Γι’ αυτό χρειάζεται μόλις ανοίξουν τα μάτια μας, την ώρα που θα ξυπνήσουμε, αμέσως το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με» με το στόμα, πολύ σιγανά, ώστε να προκαταλάβουμε τον διάβολο να μη μας βάλει αυτός την δική του προσευχή, η οποία είναι η όλη κακία του. Και αφού αρχίσουμε σιγά-σιγά και απαλά «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με», αμέσως πηγαίνουμε, νίπτουμε το πρόσωπο – δροσίζεται, ξεκουράζεται ο νους και ξυπνάει – βάζουμε κάτι στο στόμα για ενίσχυση, λίγο νεράκι ή κάτι άλλο κι αμέσως προσεκτικά λέμε το Τρισάγιο και το Σύμβολο της Πίστεως, την δόξα της Ορθοδοξίας.

Πριν κάνουμε τίποτα άλλο, αμέσως κάθισμα στο σκαμνάκι και αρχίζουμε την μελέτη της αναχωρήσεως. «Ποιον αγώνα έχει η ψυχή χωριζόμενη του σώματος!». Πόσον δακρύει η ψυχή τότε σκεπτόμενη ότι μετά την έξοδο την περιμένει το Κριτήριο του Θεού και ποία η προετοιμασία της; Βέβαια αυτά και τα υπόλοιπα δεν πρέπει να δημιουργήσουν εικόνες, αλλά μόνον λόγια και ο νους να παρακολουθεί την έννοια αυτών των σκέψεων. Και αφού σε λίγα λεπτά έλθει μία κατανυκτική, πενθική κατάσταση, κατόπιν αμέσως να αρχίσει η τοποθέτηση επί της μεθόδου της προσευχής.

Ο νους να διώξει κάθε μελέτη και σκέψη και να οδηγήσει τον εαυτό του, εκεί που θα αρχίσει η αναπνοή, η συγκρατημένη αναπνοή -όχι κατά φυσιολογικό τρόπο- άλλα κάπως συγκρατημένα. Έτσι με την εισπνοή και το σπρώξιμο του προς την καρδιά, να λέμε μια φορά την προσευχή εκπνέοντας τον αέρα. Ο νους θα μένει στην καρδιά και θα λέμε και πάλι μια ευχή. Εισπνέοντας και εκπνέοντας το όνομα του Χριστού ο νους θα στέκει προσεκτικώτατος! Θα κρατάει τον εαυτό του στην καρδιά, με τα μάτια ανοιχτά, μην τυχόν παρουσιασθεί καμία εικόνα…

… Και όταν γίνει κάτι τέτοιο, τότε είναι όπως συναντώνται δύο πρόσωπα που έχουν χωρισθεί πολλά χρόνια και σε δύο διαφορετικές ηπείρους· και στην συνάντηση αυτή, από την αγάπη που έχουν, καταλήγουν σε δάκρυα πολλά, σε μια εκδήλωση που φανερώνει την αγάπη και το «λειώσιμο» της καρδιάς…