Στον Άγιο Γεώργιο

Υπό

Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αντινόης

κ.κ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ

Χριστός Ανέστη!  Αληθώς Ανέστη ο Κύριος!

Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, προ του Αγίου Πάθους Του, προειδοποίησε τους Αγίους Μαθητάς και Αποστόλους Του γιά τους διωγμούς και τα μαρτύρια που επρόκειντο να αντιμετωπίσουν όχι μόνον οι ίδιοι, αλλά και όσοι θα πίστευαν δι’ αυτών στο όνομά Του. Στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο μας διδάξει λέγοντας: “Ει ο κόσμος υμάς μισεί γινώσκετε ότι εμέ πρώτον υμών μεμίσηκεν” (Ιωάν. 15:18).

Ο κόσμος εναντιούμενος προς το Θεό, εναντιώνεται και στον κάθε υπηρέτη του Θεού, που εργάζτεαι το καλό και την αρετή.  Μεταξύ του Θεού και του κόσμου της αμαρτίας δεν υπάρχει καμμία σχέση.  Ο Θεός θέλει όλοι οι άνθρωποι να σωθούν και να έλθουν στην επίγνωση της Αληθείας, αλλά ο κόσμος μάχεται το θείο θέλημα χρησιμοποιώντας την ύλη, τη χλυδή και την ηδονή  για να παρασείρει τον άνθρωπο στα πλοκάμια της αμαρτίας.  Γι’ αυτό και ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος τονίζει λέγοντας, ότι “η φιλία του κόσμου έχθρα του Θεού εστιν” (Ιακ. 4:4).  H προσκόλληση στις κοσμικές απολαύσεις, διασκεδάσεις και ηδονές είναι έχθρα προς το Θεό.  Όποιος θέλει να είναι φίλος του κόσμου, γίνεται εχθρός του Θεού. 

Συμβιβασμοί δεν χωρούν.  Δεν μπορεί κανείς υπηρετεί δύο κυρίους.  “Ου δύνασθε Θεώ δουλεύειν και μαμωνάν” (Ματθ. 6:24).  Εκείνος, που αγαπά το Θεό τηρεί τις εντολές Του και υπακούει στους κανονικούς Επισκόπους και Πρεσβυτέρους της Εκκλησίας. “Εάν αγαπάτε με, τας εντολάς τας εμάς τηρήσατε” (Ιωάν. 14:15). Ενώ εκείνος, που δεν αγαπά το Θεό, ούτε τους νόμους Του τηρεί, ούτε και στην Εκκλησία του Θεού υποτάσσεται, διότι, “ο μη αγαπών με τους λόγους μου ου τηρεί” (Ιωάν. 14:24).  Ζει γύρω από το “εγώ” του με αποτέλεσμα να γίνεται αυτάρεσκος, αυτόβουλος, αυτόκλητος, αυτοκέφαλος και αυταρχικός,.  Αυτή δε η εγωκεντρική περιστροφή του αμαρτωλού “εγώ” οδηγεί στο τέλος τον άνθρωπο, που ζει μακριά από το Θεό, στην αυτοκτονία και τον αιώνιο θάνατο.

Και εδώ διαφέρουν οι Άγιοι της Ορθόδοξης μας Εκκλησίας από τους άθεους, τους αιρετικούς, τους σχισματικούς και τους αμετανόητους ανθρώπους, στο ότι έδωσαν όλη την ύπαρξή τους στην υπηρεσία του Θελήματος του Θεού μέσα στην Εκκλησία Του.  Η ψυχή και η καρδιά τους πλημμύριζε από τη θεία αγάπη και το θείο έρωτα προς το Χριστό και το συνάνθρωπό τους.  Διά της θείας Χάριτος αναδειχθήκανε σκεύοι εκλογής, στρατιώτες και έμψυχοι ναοί του Ουράνιου Βασιλέα Χριστού.  Σύνθημα των Αγίων της Πίστεώς μας υπήρξαν τα λόγια του Αποστόλου Παύλου: “Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού;  Θλίψις ή στενοχωρία ή διωγμός ή λιμός ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα;” (Ρωμ. 8:35).   Τα δε λόγια του Προφητάνακτος Δαβίδ, “ένεκά σου θανατούμεθα όλην την ημέραν’ ελογίσθημεν ως πρόβατα σφαγής” (Ψαλμ. 43:23), περιστρέφοντο κάθε στιγμή και ώρα στη σκέψη τους. 

ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Υπό

Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αντινόης

κ.κ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ

Η βεβαιότητα της ευλογίας, που έλαβαν οι πατριάρχες της Παλαιάς Διαθήκης, υπάρχει διά της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος• το αγαθό της πνευματικής νομοθεσίας κατορθώνεται διά της ελπίδος προς τον Άγιο Θεό• τα υπέρ φύση προφητικά λόγια των Προφητών ευαγγελίζονται και όλα αυτά είναι οι καρποί της χάριτος της παρούσης ημέρας, της Αναστάσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. 

Διά του Σαββάτου της πρώτης κοσμογενείας σημαίνεται αυτό τούτο το ευλογημένο Σάββατο, «την της καταπαύσεως ημέραν», την οποίαν ευλόγησε ο Θεός περισσότερο απ’ όλες τις άλλες ημέρες.  Διότι, πράγματι κατ’ αυτήν κατέπευσε απ’ όλα τα έργα του ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού, διά της κατά τον θάνατο οικονομίας «τη σαρκί σαββατίσας»• και επανελθών εκεί όπου ήταν εξ αρχής, διά της αναστάσεως συνανέστησε όλο το ανθρώπινο γένος γενόμενος γι’ αυτούς ζωή,  ανάσταση, ανατολή και ημέρα για όλους εκείνους που ήσαν βυθισμένοι μέσα στο σκοτάδι και ζούσαν κάτω από τη σκιά και την τυραννία του θανάτου.

Ας δούμε όμως μερικά γεγονότα που προμήνυσαν την Ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.  Ο Αβραάμ, ο πατέρας του Ισαάκ, δεν δίστασε να προσφέρει τον μονογενή αυτού υιό προσφορά και θυσία, και αντί αυτού αμνός σφαγιάζεται κρεμάμενος από το ξύλο (Γεν. 22:1-14).  Ο Ισαάκ βαστάζει το φορτίο των ξύλων της ολοκάρπωσης και ο Υιός του Θεού φέρει το φορτίο των δικών μας αμαρτιών υπό του ξύλου του Σταυρού βαστάζων ως Θεός και ως Αμνός βασταζόμενος.  Μέσα από την θυσία του προβάτου φανερώνεται το μυστήριο του θανάτου, μέσα από τον μονογενή φανερώνεται η ζωή, που δεν διακόπτεται από τον θάνατο.  Ο Μωϋσής με την έκταση των χειρών διέγραφε τον τύπο του Σταυρού και διά του σχήματος αυτού κατέστρεψε την δύναμη του Αμαλήκ (Εξ. 17:11-12).  Ο Προφήτης Ησαϊας αναφωνεί λέγοντας: «Παιδίον εγεννήθη ημίν, και υιός εδόθη ημίν• ου η αρχή εγενήθη επί του ώμου αυτού, μεγάλης βουλής Άγγελος» (Ησ. 9:6). Αυτό το παιδί, «ως πρόβατον επί σφαγήν ήχθη, και ως αμνός εναντίον του κείροντος αυτό άφωνος» (Ησ. 53:7)• και ως λέγει ο Προφήτης Ιερεμίας αυτό είναι «το αρνίον το άκακον, το αγόμενον του θύεσθαι» (Ιερ. 11:19).  Ο Προφήτης Ιωνάς προδιαγράφει σαφώς το μυστήριο της τριημέρου ταφής και της αναστάσεως.  Διότι, απαθώς καταδύεται υπό του κήτους, και χωρίς πάθος αναδύεται, παρ’ όλο που έμεινε στην κοιλία του κήτους τρεις μέρες και τρεις νύκτες, προδιαγράφοντας μ’ αυτό τον τρόπο την τριήμερο ταφή και ανάσταση του Κυρίου (Ιωνάς 2:1. Ματθ. 12:40).

Ο Άγιος Νεομάρτυς Ιωάννης o Βλάχος (12 Μαΐου 1662)

Ο Άγιος Νεομάρτυς Ιωάννης καταγόταν από την Βλαχία , γι’ αυτό και ονομάζεται Βλάχος.

Βλαχία εννοούμε μία από τις παραδουνάβιες ηγεμονίες, Μολδαβία και Βλαχία. Την εποχή εκείνη ο Βοεβόδας ( ηγεμόνας) Μίχνα επανεστάτησε εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας λόγω της βαριάς φορολογίας. Ο Σουλτάνος όμως έστειλε τους συμμάχους του Τατάρους μαζί με τον δικό του στρατό και κατέστειλαν την επανάσταση. Ο Βοεβόδας έφυγε και οι Τούρκοι με τους Τατάρους κατέστρεψαν τα πάντα και πήραν σκλάβους πλήθος ανδρών και γυναικών.

Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και ο Άγιος Ιωάννης. Ένα όμορφο αγόρι , ηλικίας 15 ετών, από αρχοντική γενιά. Βλέποντάς τον κάποιος στρατιώτης Τούρκος τον αγόρασε με σκοπό να κοιμάται μαζί του. Ο άγιος αντέδρασε και δεν δεχόταν να εκπληρώσει την επιθυμία του κυρίου του. Για να πετύχει τον σκοπό του ο Τούρκος στρατιώτης τον έδεσε σε ένα δέντρο και τον υπέβαλε στους έσχατους εξευτελισμούς. Μη μπορώντας να αντέξει την καταισχύνη ο Ιωάννης βρήκε ευκαιρία και σκότωσε τον αφέντη του. Τον συνέλαβαν οι συστρατιώτες του κυρίου του, τον έδεσαν και τον πήγαν στην Πόλη, στη σύζυγο του σκοτωμένου στρατιώτη. Εκείνη , με τη σειρά της, τον παρέδωσε στον βεζίρη, στον οποίο ο άγιος ομολόγησε την αλήθεια. Ο βεζίρης τον έδωσε πίσω στη γυναίκα να τον κάνει ό,τι θέλει. Η κυρία , βλέποντάς τον τόσο όμορφο, προσπαθούσε με ποικίλους τρόπους να τον πείσει να γίνει μουσουλμάνος και να τον παντρευτεί. Του υποσχόταν μάλιστα ολόκληρη την περιουσία της και διάφορες τιμές. Όταν ο άγιος τ’ άκουσε όλα αυτά έκανε το σημείο του σταυρού και παρακαλούσε τον Χριστό να τον κρατάει σταθερό στην πίστη.