– Ποῦ πάει ἡ κοινωνία µας; Τί θὰ γίνει αὔριο; πῶς θὰ ζήσουν τὰ παιδιά µας;

 Μὲ τεταµένη προσοχή, µὲ ἐνδιαφέρον, µὲ φόβο καὶ ἀγωνία παρακολουθοῦµε τὸν τελευταῖο καιρὸ τὴν δραµατικὴ ἐξέλιξη συγκλονιστικῶν γεγονότων στὴν πατρίδα μας καὶ σ᾽ ὅλο τὸν κόσµο. Ἀναστατώσεις, µεταναστευτικὰ κινήµατα, ἀλλοιώσεις στὴν σύνθεση τῶν πληθυσµῶν, οἰκονοµικὴ κρίση, τροµοκρατικὲς ἐνέργειες, βοµβαρδισµοί, ἐγκλήµατα, οἰκολογικὴ καταστροφή, τροµακτικοὶ σεισµοί, πυρηνικὰ ἀτυχήµατα, ἀπειλὲς πολέµων, κατάργηση τῶν ἠθικῶν φραγµων, κυριαρχία τοῦ συµφέροντος, ἐπικράτηση τοῦ ψεύδους καὶ τῆς ἀδικίας … πῶς πορεύεται ἔτσι ὁ κόσµος; – Ποῦ πάει ἡ κοινωνία µας; Τί θὰ γίνει αὔριο; πῶς θὰ ζήσουν τὰ παιδιά µας; Πόσο ἀκόµη θὰ ἀντέξει ὁ πλανήτης; Μήπως ὁδηγούµαστε σὲ κάποια ἀναπόφευκτη καταστροφή;

 Τέτοια καὶ παρόµοια ἐρωτήµατα βασανίζουν τὶς ψυχές μας, καθὼς βλέπουµε τὴν σταθερὴ πορεία τῶν πραγµάτων πρὸς τὸ χειρότερο καὶ δὲν διακρίνουµε στὸν ὁρίζοντα κάποια στοιχεῖα, ποὺ νὰ δικαιολογοῦν ἐλπίδα γιὰ τὸ καλύτερο. Ὅλα φαίνονται σκοτεινά, ὅλα δύσκολα καὶ ἀπογοητευτικά.

 Ὅλα ὅµως εἶναι κάτω ἀπὸ τὸ βλέµµα τοῦ Θεοῦ. Ὅλα, καὶ τὰ δυσάρεστα καὶ τὰ πιὸ δύσκολα καὶ θλιβερά, τὰ γνωρίζει Ἐκεῖνος. Καὶ δὲν τὰ γνωρίζει ἁπλῶς, ἀλλὰ καὶ τὰ ἐλέγχει καὶ τὰ χρησιµοποιεῖ, γιὰ νὰ κάνει τελικὰ τὸ δικό του ἅγιο καὶ σωτήριο θέληµα.

 Μάλιστα! Δὲν πιστεύουµε µόνο σὲ Θεὸ – Δηµιουργό, στὸν παντοδύναµο Κύριο, ποὺ µὲ τὸ κυριαρχικὸ πρόσταγµά του ἔφερε τὰ πάντα ἀπὸ τὴν ἀνυπαρξία στὴν ὕπαρξη. Πιστεύουµε καὶ στὸν Θεὸ – Κυβερνήτη τοῦ παντός, στὸν Θεό, ποὺ ἀφοῦ δηµιούργησε τὸν κόσµο δὲν τὸν ἄφησε στὴν τύχη του, ἀδιαφορώντας γιὰ τὴν περαιτέρω πορεία του, ἀλλὰ τὸν κρατεῖ στὰ παντοδύναµα χέρια του καὶ τὸν ὁδηγεῖ στὸν ἔσχατο προορισµό του. Πιστεύουµε στὸν Θεό, ποὺ παρακολουθεῖ τὰ πάντα µὲ τὸ πατρικό του βλέµµα, καὶ κυβερνᾶ τὰ πάντα µὲ τὴν στοργικὴ καὶ πανάγαθη πρόνοιά του.

 Ἀφοῦ ὅµως αὐτὴ εἶναι ἡ πραγµατικότητα, πῶς ἐξηγεῖται ὅλη αὐτὴ ἡ δυσάρεστη κατάσταση µέσα στὴν ὁποία ζοῦµε; Ποῦ εἶναι ὁ Θεὸς µέσα σ᾽ αὐτὸν τὸν ἀναστατωµένο καὶ ἀλλοπρόσαλλο κόσµο;

 Ἐδῶ πρέπει νὰ σηµειώσουµε ὅτι ὁ κόσµος φθάνει σὲ τέτοιες δυσάρεστες καταστάσεις, διότι ὁ ἄνθρωπος ποὺ δρᾶ µέσα σ᾽ αὐτὸν εἶναι ἐλεύθερος καὶ ἔχει τὴν δυνατότητα, κάνοντας κακὴ χρήση τῆς ἐλευθερίας του, νὰ παρεκτρέπεται καί νὰ ὁδηγεῖ τὴν ζωή του σὲ ἀδιέξοδα. Ἐποµένως δὲν φταίει ὁ Θεὸς γιὰ τὸ κατάντηµα τοῦ κόσµου. Φταίει ὁ ἄνθρωπος ποὺ κάνει κατάχρηση τῆς ἐξουσίας ποὺ τοῦ ἔχει δοθεῖ ἀπὸ τὸν Θεό.

 Ὁ πανάγαθος Θεὸς βέβαια µπορεῖ µὲ τὴν παντοδυναµία καὶ τὴν πανσοφία του νὰ ἀντιµετωπίσει ἀποτελεσµατικὰ καὶ τὸ χειρότερο κακό. Καί ὄχι µόνον αὐτό· µπορεῖ ἀκόµη καί τὸ χειρότερο κακὸ νὰ τὸ χρησιµοποιήσει γιὰ νὰ φέρει ἕνα ἀγαθὸ ἀποτέλεσµα. Καὶ αὐτὸ κάνει. Καὶ τὶς σηµερινὲς δυσάρεστες καταστάσεις τὶς χρησιµοποιεῖ, γιὰ νὰ ταρακουνήσει τοὺς ἀνθρώπους, νὰ τοὺς ξυπνήσει ἀπὸ τὸν πνευµατικό τους λήθαργο, νὰ τοὺς συνετίσει, νὰ τοὺς ὁδηγήσει σὲ µετάνοια καὶ ἐπιστροφὴ στὸν νόµο του. Καὶ τότε νὰ δώσει πλούσια τὴν χάρη του σὲ ἀνθρώπους καί λαοὺς καὶ σ᾽ ὅλο τὸν κόσµο καί νὰ ἀλλάξει τὸ πρόσωπο τῆς γῆς.

 Ἐµεῖς δύο πράγµατα πρέπει νὰ προσέξουµε. Τὸ πρῶτο εἶναι νὰ µὴ μᾶς καταλαµβάνει πανικὸς µπροστὰ στὴν θλιβερὴ πορεία τῶν πραγµάτων τοῦ κόσµου. «Οὐ φοβηθησόµεθα ἐν τῷ ταράσσεσθαι τὴν γῆν καί µετατίθεσθαι ὄρη ἐν καρδίαις θαλασσῶν», λέγει ὁ Ἱερὸς Ψαλµωδὸς (Ψαλµ. µε´ 3). Δὲν θὰ φοβηθοῦµε, καὶ ἂν ἀκόµη συµβοῦν οἱ ἀναστατώσεις καὶ ἀνατροπές, ποὺ περιµένουµε κατὰ τὴν συντέλεια τοῦ κόσµου. Δὲν θὰ ταραχθοῦν οἱ ψυχές μας καὶ τότε ποὺ θὰ σείεται ἐκ θεµελίων ἡ γῆ καὶ ὅταν ξεκολλήσουν ἀπὸ τὴν θέση τοὺς τὰ βουνὰ καὶ µετατεθοῦν στὴν καρδιὰ τῆς θάλασσας. Καί σ᾽ ἐκεῖνες ἀκόµη τὶς κοσµογονικὲς µεταβολὲς δὲν θὰ φοβηθεῖ, θὰ µείνει ἀτάραχη ἡ ψυχὴ µας. Γιατί; Τὸ λέγει ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τοῦ Ψαλµοῦ ὁ ἱερὸς συγγραφέας του: «Ὁ Θεὸς ἡµῶν καταφυγὴ καὶ δύναµις, βοηθὸς ἐν θλίψεσι ταῖς εὑρούσαις ἡµᾶς σφόδρα» (στίχ. 2). Ὁ παντοδύναµος Θεὸς εἶναι ἡ καταφυγὴ καὶ ἡ δυναµή µας, ὁ πανίσχυρος βοηθὸς μας στὶς βαριὲς θλίψεις ποὺ μας ἔχουν βρεῖ.

 Γιὰ νὰ ἔχουµε ὅµως τὴν βεβαιότητα στὴν παντοδύναµη προστασία τοῦ Κυρίου, πρέπει νὰ Τὸν ἀκολουθοῦµε πιστὰ καὶ νὰ συµµορφώνουµε τὴν ζωή μας πρὸς τὸ ἅγιο θέληµά του. Μετάνοια ἑποµένως γιὰ τὶς ἀµαρτίες μας καὶ πιστὴ τήρηση τῶν ἁγίων ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, εἶναι τὸ δεύτερο ποὺ πρέπει νὰ μᾶς διακρίνει σὲ καιροὺς κρίσιµους, ὅπως εἶναι οἱ καιροὶ στοὺς ὁποίους ζοῦµε.

 Ὅσο ὁ κόσµος ἐπιµένει νὰ βαδίζει τὴν ὁδὸ τῆς ἀπωλείας, τόσο οἱ πιστοὶ νὰ µένουµε ἀνυποχώρητοι στὴν πίστη μαας καὶ ἀκριβεῖς στὴν κατὰ Θεὸν ζωή µας. Γιὰ νὰ µένουµε µέσα στὴν δίνη τῶν καιρῶν καὶ στὴν παγκόσµια ἀναστάτωση ἀτάραχοι, εἰρηνικοὶ καὶ ἄφοβοι, µὲ ἀµετακίνητη τὴν ἐλπίδα μας στὴν πανάγαθη πρόνοια τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν ἀκαταµάχητη προστασία του.

ΠΗΓΗ: περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ», ἀρ. τ. 2027, 15.07.2011