Τὸ τέχνασμα μίας μάνας στὴν Ἀμερικὴ γιὰ νὰ διδάξει τὴ νηστεία στὰ παιδιά της!

Θὰ σᾶς πῶ μία ἐξυπνάδα ποὺ συνήντησα ἔξω, στὸ ἐξωτερικό, ποὺ ἤμουνα αὐτὲς τὶς μέρες. Φιλοξενήθηκα στὸ σπίτι ἕνος ἱερέως.  Ἱερεὺς καλοβαλμένος καὶ ἡ πρεσβυτέρα καλοβαλμένη. Νεαρότατοι. 30 ὁ ἕνας, 25 ὁ ἄλλος, μὲ 3 παιδιά. Τετάρτη καὶ Παρασκευή, ἀλάδιαγο. Στὴν Ἀμερική, στὸ Μπόστον. Στὴ Βοστόνη σᾶς μιλῶ τώρα, ποὺ ὑπάρχουν ὅλα τ' ἀγαθὰ τοῦ κόσμου! Τ' ἀγαθὰ τοῦ κόσμου!

«Δὲν τὸ τρώει», μοῦ λέει, «ὁ Θανάσης [5-6 χρονῶν] ὅταν ἔχουμε ἀλάδιαγο. Τὸ ἀπόφευγει, καὶ ζητάει μόνο φρουτόζουμο».

Διότι, ἡ πορτοκαλάδα ἐκεῖ δὲν λείπει ὅλον τὸν χρόνο. Τὸ μῆλο δὲν λείπει ὅλον τὸν χρόνο. Δηλαδή, ζωμός. Τὸ σταφύλι, στὴ φυσική του ὄψη, δὲν λείπει ὅλον τὸν χρόνο. Μέσα στὸ τραπέζι θὰ πιοῦν ἀπαραιτήτως τὴ μέρα 4-5 ποτήρια ἀπὸ αὐτὰ τὰ φροῦτα. Λοιπόν, αὐτὸς ζητάει τέτοιο.

«Τί τοῦ ἔκανα, ὅμως;», λέει. «Αὐτουνοῦ τοῦ βάζω λίγο λαδάκι κρυφά, ὥστε νὰ νοστιμίζει. Σκοπός μου βέβαια δὲν εἶναι νὰ.... τὸ νηστέψω ἀπόλυτα. Σκοπός μου εἶναι νὰ τὸν μάθω νὰ νηστεύει, διότι θὰ ξεχωρίζει τὶς μέρες καὶ θὰ βλέπει ὅτι εἶναι νόστιμα καὶ τὰ φαγητὰ τῆς Τετάρτης καὶ τῆς Παρασκευῆς, καὶ ἔτσι ὡς ὅτου νὰ μεγαλώσει, νὰ τὸν συνηθίσουμε καὶ αὐτόν. Τί νὰ κάνουμε, κύριε Παναγόπουλε; Ὅλα πρέπει νὰ τὰ χρησιμοποιήσουμε.»

Ἀκοῦτε σοφία; Μία κοπελίτσα 25 ἐτῶν. Οὔτε καν ξέρει τὰ ἑλληνικά. Ἔχει μεγαλώσει στὴν Ἀμερική.

Τὸ τέχνασμα αὐτό! Δηλαδή, δὲν ἀποσκοπεῖ μήπως φάει λάδι τὸ παιδὶ καὶ θὰ μαγαριστεῖ, ἀλλὰ θέλει νὰ τὸ μάθει νὰ νηστεύει. Θέλει νὰ τὸ μάθει ὅτι καὶ τὰ φαγητά, ποὺ ἔχει ἡ νηστεία καὶ αὐτὰ εἶναι ἀπὸ τὸν Θεό.

Νὰ βρεῖ ἕναν τρόπο νὰ διακρίνονται οἱ ἡμέρες τῆς Τετάρτης, τῆς Παρασκευῆς καὶ τῆς νηστείας. Ἂς εἶναι λαδερό. Αὐτὸ νὰ μπαίνει σὲ μία μέρα ὥστε νὰ γίνεται ἡ διάκρισις, ὥστε νὰ ὑπάρχει τὸ αἴσθημα ὅτι κάτι εἶναι σήμερα. Ἡ Τετάρτη εἶναι μία μέρα ὅπου πουλήθηκε ὁ Θεός μου, καὶ ἡ Παρασκευὴ εἶναι μία μέρα ποὺ σταυρώθηκε ὁ Θεός μου γιὰ μένα.

+ Δημήτριος Παναγόπουλος