«Εἶμαι τοῦ Θεοῦ», «ἀνήκω σ᾿ Αὐτόν», «εἶμαι δικός Του». Καὶ ἐφόσον εἶμαι τοῦ Θεοῦ, ἔχω ἀνάλογη ζωὴ καὶ συμπεριφορά.

Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ πατριάρχου Ἰακὼβ καὶ ἀφοῦ ἐτάφη στὴ γῆ τῆς Χαναάν, ὅπως ὁ ἴδιος τὸ ἐπιθυμοῦσε, ὁ Ἰωσὴφ μαζὶ μὲ τ᾿ ἀδέλφια του ἐπιστρέφουν στὴν Αἴγυπτο.

Ἐκεῖ τ’ ἀδέλφια τοῦ Ἰωσὴφ εἶναι θορυβημένα. Ἀγωνιοῦν καὶ φοβοῦνται μήπως ὁ ἀδελφός τους Ἰωσὴφ βρεῖ τὴν εὐκαιρία νὰ τοὺς ἐκδικηθεῖ γιὰ ὅσα τοῦ εἶχαν κάνει στὸ παρελθόν. Ἄραγε τώρα ποὺ ἔφυγε ὁ πατέρας τους, θὰ φερθεῖ μὲ φθόνο καὶ μὲ μίσος ἐναντίον τους;

Θερμὰ τὸν ἱκετεύουν νὰ τοὺς συγχωρήσει, ὅπως τὸ ἐπιθυμοῦσε καὶ ὁ πατέρας τους Ἰακώβ. Γι᾿ αὐτὸ τοῦ ζητοῦν νὰ τοὺς δεχθεῖ κοντά του σὰν δούλους, σὰν ὑπηρέτες του…

–«Μὴ φοβεῖσθε, τοῦ γὰρ Θεοῦ εἰμι ἐγώ ». Αὐτὴ ἦταν ἡ ἀπάντηση τοῦ πανάρετου Ἰωσήφ. «Εἶμαι ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸν σέβομαι καὶ φοβοῦμαι. Αὐτὸν μιμοῦμαι καὶ προσπαθῶ νὰ εὐεργετῶ ὅσους μὲ ἀδικοῦν» (βλ. Γεν. ν΄ [50] 1521).

«Τοῦ Θεοῦ εἰμι ἐγώ». Αὐτὴ ἡ φράση τὰ λέει ὅλα. Ἐδῶ κρύβεται τὸ μυστικὸ αὐτῆς τῆς ἀρετῆς του. «Εἶμαι τοῦ Θεοῦ», «ἀνήκω σ᾿ Αὐτόν», «εἶμαι δικός Του». Καὶ ἐφόσον εἶμαι τοῦ Θεοῦ, ἔχω ἀνάλογη ζωὴ καὶ συμπεριφορά.

Ἔχουν περάσει χιλιάδες χρόνια ἀπὸ τότε ποὺ ἔζησε ὁ Ἰωσήφ, τὸ παράδειγμά του ὅμως μένει δυνατὸ στοὺς αἰῶνες, μιλᾶ καὶ ἐμπνέει ὅλους μας.

Ἂς μὴν ξεχνοῦμε πὼς ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ βαπτισθήκαμε στὴν ἁγία Κολυμβήθρα, ἐνταχθήκαμε στὴν ἁγία Ἐκκλησία.

Ἀρνηθήκαμε, «ἀποταχθήκαμε» τὰ ἔργα τοῦ πονηροῦ καὶ «συνταχθήκαμε» στὸ στράτευμα τοῦ Χριστοῦ, στὴν στρατευομένη Ἐκκλησία Του. Δεχθήκαμε τὸ σφράγισμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μὲ τὸ ἱερὸ Μυστήριο τοῦ ἁγίου Χρίσματος. Ἀνήκουμε σ΄ Ἐκεῖνον! Μποροῦμε καὶ πρέπει νὰ ἐπαναλαμβάνουμε τὰ λόγια τοῦ Ἰωσὴφ μὲ ἱερὴ καύχηση:

«Τοῦ Θεοῦ εἰμι ἐγώ».

Εἴμαστε ὅμως;

Αὐτὸ ἂς τὸ σκεφθοῦμε σὲ κάποια ἥσυχη ὥρα αὐτοκριτικῆς μετὰ ἀπὸ προσευχὴ κι ἂς μὴν ἀπαντήσουμε βιαστικὰ καὶ ἐπιπόλαια.

Εἶμαι τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἀγωνίζομαι νὰ ζῶ ὅπως θέλει ὁ Θεός, ἂς εἶναι δύσκολη ἡ ἐποχή μας.

Εἶμαι τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἀφιερώνω χρόνο γιὰ ἐπικοινωνία μαζί Του στὴν προσευχή, ὅταν μελετῶ καθημερινὰ τὸν αἰώνιο λόγο Του, κι ἂς εἶναι πολλὲς καὶ ποικίλες οἱ καθημερινές μου ἀσχολίες.

Εἶμαι τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἐκκλησιάζομαι συνειδητὰ καὶ ἑνώνομαι ἀληθινὰ διὰ τῶν ἱερῶν, σωστικῶν Μυστηρίων μαζί Του.

Εἶμαι τοῦ Θεοῦ, ὅταν συγχωρῶ εἰλικρινά, χωρὶς μνησικακία καὶ ἐκδικητικότητα. Τὰ συνετὰ λόγια μου, ἡ καθαρὴ σκέψη μου, οἱ γεμάτες ἀγάπη πράξεις μου, ἡ καθημερινὴ συμπεριφορά μου νὰ μὲ ἀποδεικνύει ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ στοὺς γύρω μου.

Ἡ κρυφὴ ἐλεημοσύνη, ἡ χωρὶς σύνορα ἔμπρακτη ἀγάπη μου, ἡ ἀληθινὴ συγχωρητικότητά μου, ἡ ἄρση τοῦ σταυροῦ τῆς ἀσθενείας μὲ πίστη, τοῦ θανάτου μὲ ἐλπίδα, τῆς ἀδικίας μὲ ὑπομονή, νὰ μιλοῦν δυνατὰ καὶ νὰ διαμηνύουν πὼς «τοῦ Θεοῦ εἰμι ἐγώ».

Ἀπὸ τέτοιους ἀληθινούς, ἀγωνιστές, ζωντανούς ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ ἔχει ἀνάγκη ὁ κόσμος μας σήμερα. Ἀνθρώπους σὰν τὸν πάγκαλο Ἰωσήφ.

«Ο ΣΩΤΗΡ» -  Τεῦχος 2187