Sunday, August 29, 2010

Αυγουστίνος Καντιώτης Μητροπολίτης πρώην Φλωρίνης



Εκοιμήθη το Σάββατο, 28 Αυγούστου 2010 ο αγωνιστής Μητροπολίτης πρώην Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης σε ηλικία 104 ετών, μια ημέρα σημαδιακή αφού στο Άγιον Όρος εορτάζεται σήμερα με το παλαιό η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
Τόμοι ολόκληροι δεν χωρούν για να καταγράψει κανείς την περιπετειώδη ζωή του και τις θαυμαστές επεμβάσεις του Θεού. Δύο μόνο περιπτώσεις της Κατοχής θα αναφέρουμε•
__________
ΟΙ ΙΤΑΛΟΙ ΚΑΤΑΚΤΗΤΑΙ ΕΒΓΑΛΑΝ ΕΝΤΑΛΜΑ ΣΥΛΛΗΨΕΩΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ
ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΟΥ 1941
Οι Ιταλοί κατακτηταί τα πρώτα Χριστούγεννα της σκλαβιάς του 1941 έβγαλαν ένταλμα συλλήψεως στα Γιάννενα εναντίον του π. Αυγουστίνου και τον χαρακτήριζαν επικίνδυνο. Το ένταλμα το κοινοποίησαν και στις Γερμανικές αρχές.
Ο ατρόμητος ιεροκήρυκας τα πρώτα Χριστούγεννα της σκλαβιάς ήταν στα Γιάννενα σε ηλικία 33 ετών. Με εντολή του μητροπολίτου Ιωαννίνων Σπυρίδωνος Βλάχου μίλησε στον κατάμεστο Μητροπολιτικό ναό της πόλεως. Μίλησε για τα δύο άστρα που δεν θα σβήσουν ποτέ, για το Άστρο της Βηθλεέμ και την Ελλάδα. Τόνωσε το πεσμένο ηθικό των σκλαβωμένων Ελλήνων και καυτηρίασε τους έλληνας εκείνους που υποχωρούσαν στην προπαγάνδα των Ιταλών και γίνονταν Ιταλοί υπήκοοι. Για τον λόγο του ενημερώθηκαν αμέσως οι Ιταλοί κατακτηταί που βρίσκονταν εντός του ναού και περίμεναν στην έξοδο για να τον συλλάβουν. Ο Μητροπολίτης του το κατάλαβε και τον φυγάδευσε από την μικρή είσοδο του ιερού.
Μετά το ιστορικό εκείνο κήρυγμα γίνεται μεγάλη αναστάτωση. Οι απεσταλμένοι της καραμπιναρίας έρχονται στον μητροπολίτη Σπυρίδωνα και ζητούν να τους παραδοθεί ο ιεροκήρυκας. Ο Σπυρίδων τους καθησυχάζει με την υπόσχεση πως θα τον τιμωρήσει ο ίδιος. Καλεί ύστερα επειγόντως τον ιεροκήρυκα.
―Αυγουστίνε, του λέγει, από σήμερα σε προάγω σε πρωτοσύγκελλο. Θα αναλάβεις αυτόν τον τομέα και θ᾽ αφήσεις το κήρυγμα.
Κοντοστέκεται ο μικρόσωμος ιεροκήρυκας.
―Δηλαδή δεν θα ομιλώ; Και τι θα κάνω; Θα γυρίζω σαν χασαπόσκυλο στους δρόμους και τις πλατείες των Ιωαννίνων; Αδύνατον!
―Βρε Αυγουστίνε, δεν το κατάλαβες ακόμα πως κινδυνεύει το κεφάλι σου; Και μαζί με το δικό σου κινδυνεύει και το δικό μου.
―Τότε να μου δώσετε απολυτήριο να φύγω.
Ας δούμε τι ακόμη είπε στον δεσπότη του, για την απαγόρευση του κηρύγματος ο π. Αυγουστίνος• Το ακούσαμε από τον ίδιο
• Δεν είναι σωστό αυτό που κάνετε. Αν δεν κηρύττω θα γίνω σκύλος ενεός (=σκυλί που δεν γαυγίζει) και σκυλί που δεν γαυγίζει είναι άχρηστο. Έπρεπε να πείτε στους Ιταλούς• Ο Αυγουστίνος δεν είναι παιδί μου. Εμένα δεν μου έκανε κανένα κακό, αν εσάς σας ενοχλεί, συλλάβετέ τον και πετάξτέ τον στην θάλασσα, αλλά να ξέρετε ότι η Ελλάδα έχει πολλούς σαν τον Αυγουστίνο.
Μετά από την ηρωϊκή αυτή απάντηση ο π. Αυγουστίνος έφυγε από τα Γιάννενα εν καιρώ νυκτός, χωρίς να ενημερώσει ούτε την γερόντισσα μητέρα του που έμενε μαζί του. Οι Ιταλοί περικύκλωσαν το σπίτι του και επειδή δεν βρήκαν τον ίδιο, συνέλαβαν την μητέρα του. Ο δεσπότης τότε την πήρε υπό την προστατασία του και κατόρθωσε να την ελευθερώσει από τα χέρια τους.
Ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης γλύτωσε για μιά ακόμη φορά από βέβαιο θάνατο.
Oι Ιταλοί κατακτηταί έβαλαν σ’ ένα καράβι πολλούς πατριώτες Έλληνες με σκοπό να τους μεταφέρουν στην Ιταλία και το βύθισαν σκόπιμα στην Αδριατική. Ο π. Αυγουστίνος σώθηκε από το ύποπτο ναυάγιο των Ιταλών για να ριχθεί σε μια δραματική και απίστευτη περιπέτεια, τη «μεγάλη περιπέτεια της Μακεδονίας μας», όπως γράφει ο ίδιος και μπήκε για καλά μέσα στην άγρια θύελλα που σάρωνε την κατοχή την πατρίδα μας.
Η Μακεδονία ήταν κάτι περισσότερο από τραγική. Οι βία των Γερμανών και Ιταλών κατακτητών, οι σφαγές, ο αποκλεισμός και η προπαγάνδα των Βουλγάρων οργίαζαν.

ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ
Η μαρτυρία είναι του αειμνήστου μητροπολίτου Ναυπάκτου Χριστοφόρου και την διασώζει ο αρχιμανδρίτης π. Επιφάνιος Θεοδωρόπυλος:
• «Ήτο κατοχή. Ήμην τότε Μέγας Πρωτοσύγκελος της Ι. Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Είχον μεταβεί κάποιαν ημέραν εις το Υπουργείον Παιδείας. Εκει εύρον τον Γερμανόν Διοικητήν, όστις συνωμίλει μετά του Υπουργού. Η συνομιλία εγίνετο Γερμανιστί. Αντελήφθην όμως ότι θέμα της συνομιλίας ήτο ο πατήρ Αυγουστίνος, ο όποιος υπηρετούσε τότε εις την Μακεδονίαν και ότι αι διαθέσεις του Γερμανού κάθε άλλο παρά αγαθαί ήσαν δια τον πατέρα Αυγουστίνον. Παρενέβην και παρεκάλεσα τον Υπουργόν να με συστήσει και να ειπεί εις τον Διοικητήν να ζήτηση παρ’ εμού πληροφορίας περί του πατρός Αυγουστίνου…
• Μετ’ ολίγας ημέρας ήλθεν αυτοπροσώπως ο Διοικητής εις το Γραφείον μου εν τη Αρχιεπισκοπή με διερμηνέα, καθώς και με τρεις άλλους, ας τους είπω στενογράφους. Ετοποθέτησε τον ένα εδώ, τον άλλο πάρα κάτω και τον άλλο πιο πέρα. Και τότε ήρχισεν αμέσως ένα καταιγισμόν ερωτημάτων προς εμέ. Όταν ετελειώσαμεν, μου είπεν:
• -»Έχει αποφασισθεί η εκτέλεσις του Αυγουστίνου Καντιώτου. Μετά τα όσα μου είπατε, διστάζω να προχωρήσω, θα διαταξω να ανασταλεί. Ταυτοχρόνως όμως θα διαταξω να γίνει πλέον άγρυπνος και πλέον συστηματική η παρακολούθησίς του. Με το παραμικρόν που θα προκύψει εις βάρος του, θα εκτελεσθεί, αλλά θα έχετε και σεις ευθύνας. Νομίζω ότι κάποια καταχθόνια μηχανή υπάρχει εις την Εκκλησίαν, η οποία τεκταίνεται κακά εις βάρος του στρατού κατοχής… »
• Όταν έφυγε, επήρα αμέσως την πέννα και εχάραξα λίγες γραμμές εις τον πατέρα Αυγουστίνον: «Πάτερ Αυγουστίνε, συνέβη αυτό και αυτό. Η ζωή σου κρέμεται σε μια κλωστή, θα σε παρακολουθούν συνέχεια. Πρόσεχε κάθε σου βήμα. Πρόσεχε, πρόσεχε, πρόσεχε…».
• Λαμβάνω, αγαπητοί μου, ένα γράμμα, που θα έπρεπε και εγώ που είμαι επίσκοπος και σεις που είσθε λαϊκοί, να το έχομεν επάνω από το κρεββάτι μας και να το διαβάζωμεν κάθε ημέραν: «Αγαπητέ μου πάτερ Χριστόφορε, έλαβα το γράμμα σου και σ’ ευχαριστώ διά την αγάπην σου. Σ΄ ευχαριστώ και διά τις συμβουλές σου, τις οποίες όμως δεν πρόκειται να τηρήσω. Η ζωή μου δεν αξίζει μία δεκάρα. Αν δεν με σκοτώσουν οι Γερμανοί, κάποια αρκούδα των μακεδονικών δασών θα με φάγη. Ας πέσω λοιπόν υπηρετών και υπερασπιζόμενος τον μαρτυρικόν και εγκαταλελειμμένον απ΄ όλους λαόν μας. Εάν δεν σε επανίδω, καλήν αντάμωσιν εις την Αιωνιότητα.
Με αγάπην Χριστού
Αυγουστίνος».

Thursday, August 26, 2010

Ο ΣΠΙΝΟΣ Ψαλμοτράγουδο



Σε φουντωμένο δένδρου κλωνάρι
Κάθεται σπίνος και κελαηδεί,
Το συνακούει τέχνη και χάρη
Και πλησιάζει ένα παιδί. (2)

Σπίνε μ αρέσει το ψάλσιμό σου,
τα λέγεις όλα, όλα καλά!
Μα ποίος είναι διδάσκαλός σου
που σου μαθαίνει τα μουσικά; (2)

Μάθε παιδάκι, διδάσκαλός μου
Που μου μαθαίνει τη μουσική
Είναι ο Πλάστης όλου του κόσμου,
Η εύνοιά Του η πατρική (2)

10 λόγοι για να προτιμήσεις τα βιολογικά προϊόντα


Τα βιολογικά προϊόντα αποτελούν:
1. καθαρή τροφή, χωρίς υπολείμματα φυτοφαρμάκων. Σημαντικό για την υγεία σου και την υγεία των παιδιών σου.
Έχουν τα παρακάτω χαρακτηριστικά:
2. Υψηλή διατροφική αξία. Η αληθινή αξία των μεσογειακών προϊόντων.
3. Γεύση πραγματική και γεμάτη. Γιατί τα βιολογικά προϊόντα συλλέγονται μόνο όταν είναι ώριμα, άρα με όλες τις γευστικές τους ουσίες.
4. Εγγύηση γνησιότητας γιατί ελέγχονται και πιστοποιούνται από εγκεκριμένους οργανισμούς, που δίνουν τη σφραγίδα τους μόνο στα γνήσια βιολογικά προϊόντα.
5. Είναι πάντα φρέσκα, αφού συλλέγονται και πωλούνται μόνο «στην εποχή τους» και δεν χρησιμοποιούνται συντηρητικά για τη διατήρησή τους.
Η διατροφή σου με βιολογικά προϊόντα συμβάλλει και στα παρακάτω:
6. Προστασία του περιβάλλοντος γιατί στηρίζεις την παραγωγή προϊόντων χωρίς φάρμακα και λιπάσματα που δηλητηριάζουν τα νερά, το έδαφος, τα ωφέλιμα έντομα και τα πουλιά.
7. Εδάφη πάντα γόνιμα, που λιπαίνονται με φυσικούς τρόπους ανακύκλωσης οργανικών ουσιών και παραμένουν ζωντανά και πρόσφορα.
8. Προστασία της ντόπιας ποικιλίας κάθε περιοχής, αφού είναι η μόνη που αντέχει στον κάθε τόπο και αποδίδει χωρίς φάρμακα.
9. Αρμονία με τη φύση. Σεβασμός στις ανάγκες του φυτού και του ζώου και όχι εντατικοποίηση της παραγωγής με λιπάσματα και ορμόνες.
10. Ανάπτυξη της υπαίθρου. Η Βιολογική Γεωργία ανοίγει νέες προοπτικές απασχόλησης για τους αγρότες, καθώς τα διατροφικά αδιέξοδα πληθαίνουν.
Η επιλογή είναι δική σου!

Monday, August 23, 2010

Παναγία η Προυσιώτισσα


Ανάμεσα στα βουνά Χελιδόνα και Καλιακούδα, βρίσκεται το Ιερό Μοναστήρι της Παναγίας της Προυσιώτισσας, αφιερωμένο στην Κοίμηση της. Περικυκλωμένο από βουνά και βράχους, πάνω από βραχώδη ποταμό, φωλιασμένο σε φυσική σπηλιά βρίσκεται ο ναός και τα υπόλοιπα κτίρια. Εκεί βρίσκεται η ιστορική και θαυματουργή, θαυμάσια σε ωραιότητα και θέα Εικόνα της Παναγίας. Περί το έτος 830 ο αυτοκράτορας Θεόφιλος ο εικονομάχος εξαπέλυσε μεγάλο διωγμό εναντίον των Εικόνων, πού ήταν και ο τελευταίος. Κύριος δε στόχος εξαφάνισης ήταν οι Εικόνες εκείνες, τις όποιες οι πιστοί είχαν σε τιμή και ευλάβεια ως θαυματουργές, για να καμφθεί έτσι το ηθικό των χριστιανών Ορθοδόξων. Τότε, η Εικόνα αυτή της Θεοτόκου βρισκόταν στον κεντρικό Ναό της πόλεως της Προύσας στη Μ. Ασία. Ήταν γνωστή και άκρως προσφιλής στους κατοίκους της πόλεως και της περιοχής για τα τελούμενα μέσω αυτής θαύματα της Παναγίας.
Όταν έφθασε και στην Προύσα η διαταγή του αυτοκράτορα, ένας νέος της πόλεως πολύ ευσεβής και από ευκατάστατη οικογένεια, εμπρός στο ενδεχόμενο η πολύτιμη αυτή Εικόνα να καταστραφεί, στην οποία και ο ίδιος είχε μεγάλη ευλάβεια, από θείο ζήλο κινούμενος, θέλησε πάση θυσία να τη διασώσει. Την πήρε λοιπόν κι έφυγε με σκοπό να έλθει στην Ελλάδα. Ενώ είχε φθάσει στην Καλλίπολη (Εύξεινος Πόντος), κατά παράδοξο τρόπο την έχασε και ως ήταν φυσικό περιήλθε σε μεγάλη θλίψη γι' αυτό. Μέσα στον ψυχικό του πόνο και την αγανάκτηση, αποφάσισε να μην ξαναγυρίσει πίσω και αφού ως πλούσιος που ήταν είχε πάρει μαζί του αρκετά χρήματα, ήλθε και κατοίκησε στη Νέα Πάτρα, πού σήμερα ονομάζεται Ύπατη και βρίσκεται στο νομό Φθιώτιδας. Προσευχόμενος απευθύνθηκε στην Παναγία λέγοντας ότι: «Αν η Θεοτόκος και Δέσποινα θέλησε να φυλάξει μόνη της και άβλαβη την Εικόνα της, γενηθήτω το θέλημα της».
Το μέρος πού τώρα είναι το Μοναστήρι της Προυσιώτισσας, πριν ήταν τελείως άγνωστο, δύσβατο, απρόσιτο και ανώνυμο. Υπήρχαν μόνο κάποιες καλύβες βοσκών στην απέναντι πλαγιά, ώσπου κάποια μέρα, συνέβη το έξης:
Ένα παιδί βοσκού μια νύκτα απέναντι του, άκουσε και είδε ότι από τον άβατο εκείνο τόπο της σπηλιάς έβγαινε ένα φως σαν φωτεινός στύλος και υψωνόταν προς τον ουρανό, άκουσε δε από τη σπήλιά γλυκούς και απαλούς μελωδικούς ύμνους. Έφυγε φοβισμένο και πήγε στον πατέρα του και τού είπε όσα είδε κι άκουσε. Ο πατέρας του νομίζοντας ότι το παιδί φοβάται, προσπάθησε να το καθησυχάσει, άλλα εκείνο επέμεινε, ώσπου ήλθε ο ίδιος και είδε και άκουσε τα ίδια. Την άλλη ήμερα πήγε και έφερε και άλλους βοσκούς και όλοι μαζί πλησίασαν το μέρος βλέποντας την ιερή Εικόνα στη σπηλιά να αστράφτει και να φεγγοβολάει. Με συγκίνηση και κατάνυξη την προσκύνησαν και γέμισαν από χαρά και αγαλλίαση για το θησαυρό που βρέθηκε στην περιοχή τους. Τους έμεινε όμως ως απορία, ο εκεί ερχομός της. Στη συνέχεια τακτοποίησαν το μέρος στη σπηλιά και άναβαν καθημερινά κεριά, λιβάνι .
Το χαρμόσυνο γεγονός της ευρέσεως της Εικόνας από τους βοσκούς, διαδόθηκε στη γύρω περιοχή και όχι μόνο, οπότε πήγαιναν αρκετοί παρά το δύσβατο να δουν και να προσκυνήσουν. Για το γεγονός αυτό άκουσε και ό νέος που κατέληξε στην Υπάτη, από τη Μ. Ασία και ήταν αυτός που πήρε την εικόνα από την Προύσα. Πήρε λοιπόν κάποιους δικούς του και με κόπο πολύ έφθασε στη φυσική σπηλιά και όταν αντίκρισε τη γνωστή του Εικόνα έπεσε σε μια συνεχή προσκύνηση, δοκίμασε ανέκφραστη πνευματική αγαλλίαση και συγκλονισμό ψυχής. Οι βοσκοί διαπίστωσαν, ότι ο άνθρωπος αυτός είχε πράγματι σχέση με την Εικόνα, και αφού τους διηγήθηκε το πώς και πού την έχασε, τους έδωσε φιλοδώρημα, τους έπεισε και έλαβε την Εικόνα και έφυγε για την Ύπατη. Προκειμένου δε να την πάρει τους είπε ότι εκεί πρόκειται να κτίσει Ναό και ότι το μέρος αυτό στο δύσβατο σημείο δεν προσφέρεται στον ερχομό προσκυνητών επειδή θα κουράζονται πολύ. Παρά ταύτα στο βάθος οι βοσκοί λυπήθηκαν πού στερήθηκαν ενός τέτοιου «θησαυρού» από τον τόπο τους.
Καθώς έφθασε ο νέος εκείνος άρχοντας με τους δικούς του σε ένα σημείο, κουρασμένοι κάθισαν για ξεκούραση και για λίγο κοιμήθηκαν. Όταν όμως ξύπνησαν, διαπίστωσαν ότι έλειπε η Εικόνα. Τότε ο νέος σκέφθηκε πώς οι βοσκοί τους παρακολουθούσαν και βρήκαν την ευκαιρία του ύπνου και άρπαξαν την Εικόνα και αμέσως γύρισε πίσω για να τους συναντήσει. Καθώς όμως επέστρεφαν, άκουσε υπερφυσική φωνή να τού λέει: «Ώ νέε, σώζου, πήγαινε στο καλό και μην κουράζεσαι, γιατί εγώ αναπαύομαι καλύτερα ανάμεσα στους άγριους αυτούς τόπους με ανθρώπους χωρικούς και βοσκούς παρά με πολιτισμένους και αιρεσιάρχες. Αν θέλεις να μείνεις μαζί μου, έλα εκεί πού με βρήκες και θα είναι για το καλό σου». Από αυτό το γεγονός συγκλονίσθηκε και δέχθηκε απόλυτα ότι θαυματουργικά έφυγε η Εικόνα και ότι θέλημα της Παρθένου είναι να μείνει εκεί στη σπηλιά.
Άφησε τους δικούς του να επιστρέψουν στη βάση τους, εκτός από ένα πολύ πιστό πού δέχθηκε να τον ακολουθήσει, οπότε μαζί γύρισαν στη σπηλιά και βρέθηκαν μπροστά στην Εικόνα. Εκεί, αφού ο νέος προσευχήθηκε επί μακρόν, ισχυροποιήθηκε η θέληση του να μείνει ισόβια εκεί. Περιττό δε να τονιστεί το πόσο χάρηκαν οι βοσκοί. Ο νέος αυτός έγινε στη συνέχεια Ιερομόναχος της ευρύτερης περιοχής και επονομάσθηκε Διονύσιος, ο δε βοηθός του Τιμόθεος. Έζησαν ασκητικά στο χώρο, και διαμόρφωσαν τη σπηλιά σε μικρό ναό.
Επειδή λοιπόν η Εικόνα ήλθε από την Προύσα της Μ. Ασίας, αυτή και το Προσκύνημα (Μονή), ονομάστηκε και είναι γνωστή πλέον στους αιώνες ως «Παναγία ή Προυσιώτισσα». Στο όλο δε θέμα δε χωρά λογική, ενώ το γεγονός κινείται στη σφαίρα του πνεύματος της χριστιανικής πίστεως και του μεταφυσικού στοιχείου.
Η θαυματουργός Εικόνα παρά την τόση ηλικία της και το υγρό τοπίο της περιοχής το χειμώνα, διατηρείται τόσο θαυμάσια σαν να έγινε τώρα. Βλέποντάς την εκεί δίπλα στον κυρίως Ναό, δηλαδή στη διαμορφωμένη σπηλιά, εκπέμπει μεγάλη συγκίνηση. Μεγάλη χάρη έχει στη Μονή Προυσού να διανυκτερεύσει ο προσκυνητής και «Όρθρου βαθέως» να ευρεθεί στον υπερβολικά κατανυκτικό Ναό. Βλέποντας την Εικόνα, παρακολουθώντας τη Θεία Λειτουργία, η σχέση του με την Εκκλησία του Χριστού δυναμώνει. Αφήνει τον Ιερό χώρο αναπτερωμένος ηθικά. Η χάρη της Θεοτόκου, λίγο ή πολύ, τον έχει αγγίξει.
Κάποια απο τα Ιερά θαύματα:
Η ιερά Μονή Προυσού έχει εκδώσει πολλά σχετικά βιβλία με την ιστορία της και άλλα πολλά στα οποία αναφέρονται πλήθος θαυμάτων. Συνοπτικά παρακάτω αναφέρονται τα ακόλουθα:
-Πλησίον και εμπρός τού Ναού υπάρχει ένα φοβερό χάος, πού καταλήγει σε βαθύ ρέμα. Μόνο να κοιτάξει κανείς φεύγει πίσω τρομαγμένος. Σήμερα βέβαια υπάρχουν προστατευτικά μέσα, παλαιά όμως όχι. Μία φορά, ημέρα εορτής στη Ιερά Μονή, μια γυναίκα έτυχε να στέκεται εκεί κρατώντας το παιδί της στην αγκαλιά της. Λόγω της πολυκοσμίας σπρώχθηκε, παραπάτησε και γκρεμίστηκε μαζί με το μικρό της, στο θανατηφόρο γκρεμό. Αμέσως έτρεξαν ορισμένοι από γύρω για να μαζέψουν τη μητέρα και το παιδί της. Μόλις έφθασαν στο βάραθρο, «ώ των θαυμάσιων σου. Δέσποινα τού κόσμου», είδαν τη γυναίκα σώα και αβλαβή να κάθεται σ' ένα λιθάρι και να κρατά στην αγκαλιά της το παιδί. Τη ρώτησαν πώς συνέβη και σώθηκε, και εκείνη απάντησε: «Καθώς έπεσα στο γκρεμό πρόφθασα να πω: Παναγιά μου Προυσιώτισσα, βοήθα με και έτσι η Δέσποινα Θεοτόκος φύλαξε, καθώς βλέπετε, κι εμένα και το παιδάκι μου».
- Το έτος 1918, στη μεγάλη γρίπη στο Μεσολόγγι πέθαιναν κάποιες δεκάδες άνθρωποι κάθε μέρα. Ζήτησαν να μεταφερθεί στην πόλη η Ιερά Εικόνα. Την προϋπάντησαν πάμπολλοι προ της πόλεως. Όμως οι ολιγόπιστοι και οι άπιστοι λόγω της επαφής των ανθρώπων ως προς τη μετάδοση της γρίπης, άρχισαν να λένε ότι οι θάνατοι θα πολλαπλασιασθούν. Τούτο έστεκε μόνο ιατρικά, όχι χριστιανικά. Διαψεύσθηκαν παταγωδώς. Το βράδυ εκείνο τελέσθηκε παράκληση και δέηση προς την Παναγία. Ο λαός με θέρμη πίστεως προσευχήθηκε. Πάντα προ του κινδύνου οι ψυχές «ανοίγονται» προς τον ουρανό. Άμεσο και ορατό το αποτέλεσμα. Την επόμενη δεν υπήρξε ούτε ένας θάνατος, αλλά ούτε και στη συνέχεια. Έμεινε πολλές ήμερες στην πόλη η Εικόνα και την προσκύνησαν με δέος και ευγνωμοσύνη πάρα πολλοί. Φυσικά ευεργετηθήκαν και οι ολιγόπιστοι, οι όποιοι και σίγησαν. Οι πιστοί της πόλεως αφιέρωσαν ασημένια επτάφωτη κανδήλα μεγάλης αξίας και τέχνης, όπου υπάρχει με στοιχεία των δωρητών και θυμίζει το πολλαπλό θαύμα.
- Μία γυναίκα πού διαμένει στη Βοστόνη της Αμερικής, μητέρα τριών μικρών παιδιών τότε, καταγόμενη από τα μέρη του Αγρινίου, προσβλήθηκε από καρκίνο. Μετά πίστεως παρακάλεσε την Προυσιώτισσα, την οποία είδε και στον ύπνο της και τη διαβεβαίωσε ότι είναι πλέον υγιής. Όταν το 1980 ήλθε στην Ελλάδα πήγε και στη Μονή για να ευχαριστήσει την Παναγία. Εκεί άφησε γραμμένους και τους εξής στίχους: «Δεν ξέρω. Παναγία μου, πως να σ' ευχαριστήσω, πως να σου πλέξω στέφανα, να σε δοξολογήσω. Σ' ευχαριστώ, σ' ευχαριστώ, σου στέλνω ευχαριστίες, Ώ! Παναγιά Προυσιώτισσα, ύμνους, δοξολογίες».
-Ἡ τιμωρία τοῦ Γερμανοῦ
Στὸ ἱστορικό της μονῆς ἀναφέρεται ὅτι ἐπὶ τουρκοκρατίας καταστράφηκε πολλὲς φορές. Ἡ τελευταία ὅμως καταστροφή, ποὺ μετέβαλε τὰ κτίρια σὲ σωροὺς ἐρειπίων, ἔγινε τὸ 1944 ἀπὸ τοὺς Γερμανούς.
Μετὰ τὴν καταστροφὴ τῶν κτισμάτων, ἕνας ἀξιωματικὸς θέλησε νὰ κάψει καὶ τὴν ἐκκλησία. Προσπάθησε πολλὲς φορές, ἀλλὰ χωρὶς ἀποτέλεσμα. Ἐνῶ λοιπὸν στεκόταν ἀπ᾿ ἔξω κι ἔδινε διαταγές, τιμωρήθηκε παραδειγματικὰ ἀπὸ τὸ χέρι τῆς Παναγίας. Μία ἀόρατη δύναμη τὸν ἔριξε μὲ ὁρμὴ πάνω στὸ πλακόστρωτο. Τὸ χτύπημα ἦταν δυνατό, καὶ ὁ Γερμανὸς ἀνίκανος νὰ σηκωθεῖ. Τὸν σήκωσαν οἱ στρατιῶτες καὶ τὸν ἔβαλαν πάνω σὲ ζῶο γιὰ νὰ τὸν μεταφέρουν στὸ Ἀγρίνιο.
Ἔτσι ὁ ναὸς παρέμεινε ἀβλαβής, ὅπως διαφυλάχθηκε ἀκέραιος διὰ μέσου τῶν αἰώνων.
-Ἡ ἄγνωστη «καλόγρια».
Πέρασαν τέσσερα χρόνια. Ὁ ἐμφύλιος πόλεμος τώρα μαίνεται στὴν ἑλληνικὴ ὕπαιθρο. οἱ κάτοικοι τῆς Εὐρυτανίας καὶ ὀρεινῆς Ναυπακτίας ἐγκαταλείπουν τὰ χωριά τους καὶ προσφεύγουν γιὰ ἀσφάλεια σὲ ἄλλα μέρη τῆς Ἑλλάδος. Μαζί τους προσφεύγει καὶ ἡ θαυματουργὴ εἰκόνα τῆς Παναγίας. Ἀκολουθεῖ κι αὐτὴ τὴν τύχη τῶν παιδιῶν της καὶ μεταφέρεται ἀπὸ τοὺς μοναχούς του Προυσοῦ στὴ ἀκρόπολη τῆς Ναυπάκτου. Τὸ μοναστήρι παραμένει τελείως ἔρημο.
Ὕστερα ἀπὸ καιρὸ ἀρχίζουν οἱ ἐπιχειρήσεις τοῦ στρατοῦ. Ἡ ἐνάτη μεραρχία ἀναλαμβάνει ἐκκαθαριστικὲς ἐπιχειρήσεις στὴν Εὐρυτανία. Μερικὰ τμήματα περνοῦν ἀπὸ τὸν Προυσό. Ὁρισμένοι ἀξιωματικοὶ καὶ στρατιῶτες πλησιάζουν στὴ σκοτεινὴ ἐκκλησούλα τῆς σπηλιᾶς καὶ μπαίνουν γιὰ νὰ προσκυνήσουν.
Ἐκεῖ μέσα ἀντικρίζουν ἕνα παράδοξο θέαμα: Μπροστὰ τὸ τέμπλο, στ᾿ ἀριστερά της ὡραίας πύλης, ἀναμμένο καντήλι καὶ μία καλόγρια γονατιστή.
Οἱ στρατιῶτες ἀποροῦν. Πῶς ζεῖ αὐτὴ ἡ μοναχὴ ἐδῶ, τὴ στιγμὴ ποὺ ἡ Εὐρυτανία εἶναι τελείως ἔρημη ἀπὸ κατοίκους; Πῶς συντηρεῖται, τί τρώει, ποῦ βρίσκει λάδι γιὰ τὸ καντήλι; Τὴν ἐρωτοῦν λοιπόν, κι ἐκείνη σεμνὰ καὶ πονεμένα τοὺς ἁπαντά:
- Παιδιά μου, ζῶ ἐδῶ μοναχή μου δυόμισι τώρα χρόνια. Γιὰ τὴ δική μου ζωὴ δὲν χρειάζονται φαγητὸ καὶ ψωμί. Μοῦ ἀρκεῖ ὅτι ἔχω τὸ καντήλι μου ἀναμμένο.
Οἱ στρατιῶτες, κουρασμένοι ἀπὸ τὶς ἐπιχειρήσεις καὶ βιαστικοὶ νὰ φύγουν, δὲν ἔδωσαν προσοχὴ στὰ λόγια της. Τὴν ἑπομένη ὅμως, ὅταν τὰ ἔφεραν πάλι στὴ μνήμη τους, κατάλαβαν πὼς ἐπρόκειτο γιὰ κάτι θαυμαστό. Κι ὅταν ἀργότερα περνοῦσαν ἀπὸ τὴ Ναύπακτο, ζήτησαν μὲ ἐπιμονὴ ἄδεια ἀπὸ τὸν διοικητὴ τοὺς γιὰ νὰ ἐπισκεφθοῦν τὸν μητροπολίτη.
Ὁ ἐπίσκοπος Ναυπακτίας καὶ Εὐρυτανίας Χριστόφορος τοὺς ὑποδέχθηκε μὲ ἀγάπη, κι ἀφοῦ τοὺς ἄκουσε συγκινημένος, ἔριξε φῶς στὸ μυστήριο.
- Ὁ ναός, τοὺς εἶπε, ποὺ ἐπισκεφθήκατε, ἀνήκει στὴν ἔρημη τώρα ἱερὰ μονὴ Προυσιώτισσας, τῆς ὁποίας ἡ θαυματουργὴ εἰκόνα βρίσκεται πάνω ἀπὸ δυὸ χρόνια ἐδῶ, στὸ παρεκκλήσι τῆς μητροπόλεώς μας, στὸν ἅγιο Διονύσιο. Πηγαίνετε νὰ τὴν προσκυνήσετε, καὶ θὰ καταλάβετε...
Πῆγαν πράγματι καὶ προσκύνησαν. Τότε αὐθόρμητα στὸν καθένα δόθηκε ἡ ἐξήγηση στὴν ἀπορία του: Στὴν εἰκόνα τῆς Θεομήτορος ἀναγνώρισαν τὴ μοναχὴ ἐκείνη ποὺ συνάντησαν στὸ ἐκκλησάκι τῆς σπηλιᾶς, ψηλὰ στὸν Προυσό!

Sunday, August 22, 2010

Το γάλα της Παναγίας


Παναγία της Αγιασου- Μυτιλήνης

Σήμερα Γιορτάζουμε την ένδοξη Κοίμηση της Παναγίας. Σ' αμέτρητες εκκλησίες και μοναστήρια χτυπούνε οι καμπάνες και ψέλνουνε οι ψαλτάδες. Τα πιο πολλά είναι στης Παναγίας τ' όνομα, και πανηγυρίζουνε σήμερα την Κοίμηση της Θεοτόκου. Μα αυτή δεν είναι γιορτή θανάτου, είναι γιορτή χαράς και θρίαμβος, γιατί αυτή που κοιμήθηκε είναι η Μητέ ρα της Ζωής, όπως λέγει εκείνο το θεσπέσιο δοξαστικό πού λένε σήμερα στη Λειτουργία: «Τη αθανάτω σου κοιμήσει Θεοτόκε μήτηρ της ζωής, νεφέλαι τους αποστόλους αιθέριους διήρπαζον και κοσμικώς διεσπαρμένους, ομοχώρους παρέστησαν τω αχράντω σου σώματι, ο και κηδεύσαντες σεπτώς, την φωνήν του Γαβριήλ μελωδούντες ανεβόων. Χαίρε, κεχαριτωμένη παρθένε, μήτερ ανύμφευτε, ο Κύ ριος μετά σου. Μεθ' ων, ως Υιός σου και θεόν ημών ικέτευε σωθήναι τας ψυχάς ημών». Σήμερα όλη η Ελλάδα μοσχοβολά από το ευωδέστατο σκήνωμα της Παναγίας, που είναι η μητέρα των ορφανεμένων, η ελπίδα των απελπισμένων, η χαρά των θλιμμένων, το ραβδί των τυφλών, η άγκυρα των θαλασσοδαρμένων. Κι απ' άκρη σε άκρη της Ελλάδας, στις πολιτείες, στα χωριά, στα μοναστήρια και στις σκήτες, απάνω στα δασωμένα βουνά, στα λαγκάδια, στις σπηλιές, στα γαλανά τα κύματα που δροσοαφρίζουνε από τον πελαγίσιον αγέρα, στα νησιά και στα ρημόνησα, στους κάβους, παντού αντιλαλεί η υμνολογία που ψέλνουνε οι ψαλτάδες για την ταπεινή βασίλισσα που κοιμήθηκε. Το μελτέμι που φυσά τώρα το Δεκαπενταύγουστο και δροσίζει τον κόσμο τα δεντρικά που 'ναι φορτωμένα με λογής λογής πωρικά, τα άγρια τα ρουμάνια, με τις αντρειωμένες βαλανιδιές και με τα έλατα και με τα κέδρα, τα άσπρα σύννεφα που αρμενίζουνε στον γαλανό ουρανό, όλα είναι χαροποιά και μακάρια, όλα είναι ιλαρά από την γλυκύτητα της Παναγίας. Στα πέλαγα ταξιδεύουνε λογής-λογής καράβια και καΐκια πώχουνε γραμμένο απάνω στο μάγουλο τους το γλυκύτατο τ' όνομα της. Ω! Αληθινά δική μας είναι η Παναγία, δικό μας είναι το Ρόδον το Αμάραντον! Ποιος θα μπορούσε να την υμνήσει όπως την υμνολογήσανε οι υμνωδοί της Εκκλησίας μας; Αρχαγγελικές σάλπιγγες θαρρείς πώς ακούγονται παντού, με ύψος και με σεμνότητα, μ' ένα κάλλος πνευματικό που βρίσκεται μονάχα στην Ορθοδοξία. Στον Εσπερινό της παραμονής ψέλνουνε τούτα τα τροπάρια που γεμίζουνε την ψυχή μας με κάποιον αγιασμένον ενθουσιασμό: «Ω του παραδόξου θαύματος! Η πηγή της ζωής εν μνημείω τίθεται, και κλίμαξ προς ουρανόν ο τάφος γίνεται. Ευφραίνου, Γεσθημανή, της Θεοτόκου το άγιον τέμενος. Βοήσωμεν οι πιστοί, τον Γαβριήλ κεκτημένοι ταξίαρχον Κεχαριτωμένη χαίρε, μετά σου ο Κύριος, ο παρέχων τω κοσμώ δια σου το μέγα έλεος». Από τι καρδιές, από τι χρυσά σπλάχνα εβγήκε τού τος ο πλούτος! Εδώ δεν είναι συνταίριασμα τεχνικό από λόγια κι από ήχους. Εδώ είναι αληθινά «η φωνή του Γαβριήλ μελωδούντος» από τας ουράνιους αψίδας, ύμνος αθανασίας. Αμή εκείνη η θ' ωδή που λέγει: «Νενίκηνται της φύσεως οι όροι εν σοι, Παρθένε άχραντε, παρθενεύει γαρ τόκος, και ζωήν προμνηστεύεται θάνατος. Η μετά τόκον παρθένος και μετά θάνατον ζώσα, ζώσα, σώζοις αεί, Θεοτόκε, την κληρονομιών σου». Η εκείνο το απολυτίκιο που είναι σοβαρό και γλυκό σαν το εικόνισμα της: «Εν τη γεννήσει την παρθενίαν, εφύλαξας, εν τη κοιμήσει, τον κόσμων ου κατέλιπες, Θεοτόκε. Μετέστης προς την ζωήν, μήτηρ υπάρχουσα της ζωής, και ταις πρεσβείαις ταις σαις λυτρουμένη εκ θανάτου τας ψυχάς ημών». Η ο α' ειρμός στις Καταβασίες που λέγει: «Πεποικιλμένη τη θεία δόξη η ιερά και ευκλεής, Παρθένε, μνήμη σου, πάντας συνηγάγετο προς ευφροσύνην τους πιστούς, εξαρχούσης Μαριάμ, μετά χορών και τύμπανων τω σω άδοντες μονογενεί, ενδόξως ότι δεδόξασται». Από τούτη την άγια μέθη, που μεταδίνει η «Πεποικιλμένη», μέθυσε κι ο αγιασμένος γλάρος της Σκιάθου, κ' έγραψε τους καημούς του Δεκαπενταύγουστου σκιρτώντας από την αγγελική υμνωδία που άκουγε μυστικά, καθισμένος μπροστά στ' αφρισμένο πέλαγο, «ο φιλέρημος γέρων». Από το ίδιο νέκταρ της Παναγίας μέθυσε κι ο Σολωμός και ψέλνοντας και κείνος με ενθουσιασμό την Πεποικιλμένη, έγραψε στον Ύμνο της Ελευθερίας τούτα τα λόγια: Ακολουθεί την αρμονία η αδελφή του Ααρών, η προφήτισσα Μαρία μ' ένα τύμπανον τερπνόν. Και πηδούν όλες οι κόρες με τσ' αγκάλες ανοικτές τραγουδώντας ανθοφόρες με τα τύμπανα κ' εκείνες. Η Μαριάμ, η συνονόματη της Παναγίας, ήτανε η αδελφή του Ααρών, που άρχισε να ψέλνει για να φχαριστήσει το θεό, που καταπόντισε τον Φαραώ στην Ερυθρή θάλασσα. Και τη συντροφεύανε οι άλλες οι κόρες, χορεύοντας και παίζοντας τα τύμπανα. «Λαβούσα δε Μαριάμ η προφήτις, η αδελφή του Ααρών, το τύμπανον εν τη χειρί αυτής, και εξήλθοσαν πάσαι αι γυναίκες οπίσω αυτής μετά τύμπανων και χορών (Εξοδ. ιε', 20). Αυτή είναι η αγιασμένη Ελλάδα, κι από το γάλα της βυζάξανε και θραφήκανε οι ποιητές της, το γάλα της Παναγίας. Εμείς αυτό το γάλα το σιχαθήκαμε, αλίμονο!

Απόσπασμα από το κείμενο με τίτλο :Η Παναγία και ο Λαός Του Φώτη Κόντογλου Από το βιβλίο «Παναγία και Υπεραγία» ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΡΜΟΣ

Thursday, August 19, 2010

ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ




Λύτρο της ψυχής είναι η ελεημοσύνη, μην προφασίζεσαι φτώχεια!


Λύτρο της ψυχής είναι η ελεημοσύνη. Γι' αυτό, όπως οι νιπτήρες γεμάτοι νερό βρίσκονται μπροστά από την είσοδο του ναού, για να πλύνεις τα χέρια σου, έτσι έξω από το ναό κάθονται και οι φτωχοί, για να πλύνεις τα χέρια της ψυχής. Έπλυνες με το νερό τα σωματικά χέρια;
Πλύνε και τα χέρια της ψυχής με την ελεημοσύνη. Μην προφασίζεσαι φτώχεια. Η χήρα μέσα στην τρανή της φτώχεια φιλοξένησε τον Ηλία. Και η φτώχεια της δεν έγινε εμπόδιο, αλλά με πολλή χαρά τον υποδέχθηκε. Γι' αυτό και απόλαυσε αντάξιους καρπούς και θέρισε τα στάχυα της ελεημοσύνης.
Αλλά ίσως να μου πει ο ακροατής: «Δώσε μου τον Ηλία!». Γιατί ζητάς τον Ηλία; Αντί του Ηλία σου δίνω τον Δεσπότη και συ δεν τον τρέφεις. Εάν εύρισκες τον Ηλία πως θα τον φιλοξενούσες; Απόφαση του Δεσπότη των όλων Χριστού είναι ο λόγος: «όποιος κάμει κάτι καλό σε έναν από αυτούς τους ασήμαντους, σε μένα το έκαμε».
Εάν ο βασιλιάς καλούσε κάποιον σε δείπνο και έλεγε στους παρευρισκόμενους υπηρέτες: «Περιποιηθείτε τον πολύ αυτόν σαν να περιποιείστε εμένα, αυτός όταν βρέθηκα σε φτώχεια με έθρεψε και με φιλοξένησε, αυτός σε δύσκολους καιρούς πολύ με ευεργέτησε», στην περίπτωση αυτή ο καθένας μας δεν θα ξόδευε όλα του χρήματα για 'κείνον που ο βασιλιάς του έδειξε τόση ευγνωμοσύνη; Δεν θα φρόντιζε να τον εξυπηρετήσει και να συνδεθεί μαζί του φιλικά;
Είδατε πόση δύναμη έχει ο λόγος; Κι αν προκειμένου περί βασιλιά, που είναι άνθρωπος, έχει το πράγμα τόσο μεγάλη τιμή, σκέψου το Χριστό εκείνη την ημέρα να σε καλεί εμπρός στους αγγέλους και να λέει: «Αυτός όταν ήμουν στη γη με φιλοξένησε, αυτός με χίλιους δυο τρόπους με ευεργέτησε, αυτός όταν ήμουν ξένος με περιμάζεψε». Σκέψου, λοιπόν, τι θάρρος θα 'χεις εμπρός στους αγγέλους, τι καύχημα εμπρός στους αγίους! Πώς να μην έχει θάρρος παραπάνω από τους αγγέλους, αυτός που έχει το Χριστό μάρτυρα των καλών του έργων;
Μεγάλο πράγμα λοιπόν η ελεημοσύνη, αδελφοί μου! Ας την αγαπήσουμε, μιας και τίποτε δεν είναι ανώτερό της. Είναι ικανή να σβήσει κάθε αμαρτία και από την καταδίκη να μας λυτρώσει. Ενώ εσύ σιωπάς, αυτή σου συμπαραστέκεται και σε υπερασπίζεται. Μάλλον, ενώ εσύ σιωπάς, μύρια στόματα ευχαριστούν για σένα. Τόσο μεγάλα αγαθά πηγάζουν από την ελεημοσύνη, και μεις αμελούμε και αδιαφορούμε.
Δώσε ψωμί, όσο μπορείς. Δεν έχεις ψωμί; Δώσε τουλάχιστον έναν οβολό. Δεν έχεις οβολό; Δώσε ένα ποτήρι δροσερό νερό. Δεν έχεις ούτε αυτό; Πένθησε μαζί με τον θλιμμένο και θα λάβεις μισθό. Γιατί ο μισθός εξαρτάται από τη προαίρεσή σου και όχι από το τι μπόρεσες να κάμεις.
Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Η αγάπη πληροφορεί

Γέρων Παΐσιος - Ο Ασυρματιστής του Στρατού και του Θεού - Μέρος 4ο from p-andr on Vimeo.


- Γέροντα, πώς θα δείξω αγάπη;
- Να δείξω αγάπη; Δεν το καταλαβαίνω. Αυτό είναι κάτι ψεύτικο, υποκριτικό. Να υπάρχη η αγάπη μέσα μας και να μας προδώση, ναι. Η αληθινή αγάπη πληροφορεί τον άλλον χωρίς εξωτερικές εκδηλώσεις. Αγάπη είναι να ακούσης με πόνο την στενοχώρια του άλλου. Αγάπη είναι κι ένα βλέμμα πονεμένο κι ένας λόγος που θα πης με πόνο στον άλλον, όταν αντιμετωπίζη κάποια δυσκολία. Αγάπη είναι να συμμερισθής την λύπη του, να τον αναπαύσης στην δυσκολία του. Αγάπη είναι να σηκώσης έναν βαρύ λόγο που θα σου πη. Όλα αυτά βοηθούν περισσότερο από τα πολλά λόγια και τις εξωτερικές εκδηλώσεις.
Όταν πονάς εσωτερικά για τον άλλον, ο Θεός τον πληροφορεί για την αγάπη σου και την καταλαβαίνει χωρίς εξωτερικές εκδηλώσεις. Όπως και όταν δεν εκδηλώνεται η κακία μας, αλλά είναι εσωτερική, πάλι ο άλλος την καταλαβαίνει. Βλέπεις, και ο διάβολος, όταν παρουσιάζεται ως «άγγελος φωτός», φέρνει ταραχή, ενώ ο Άγγελος ο πραγματικός φέρνει μια απαλή ανέκφραστη αγαλλίαση.
- Τι είναι αυτό, Γέροντα, που με εμποδίζει να πληροφορούμαι την αγάπη των άλλων;
- Μήπως δεν έχεις καλλιεργήσει την αγάπη; Όποιος αγαπάει, πληροφορείται για την αγάπη του άλλου, αλλά και πληροφορεί τον άλλον για την αγάπη του.
Καταλαβαίνει ο άλλος αν υποκρίνεσαι ή αν τον αγαπάς πραγματικά, γιατί πάει σαν τηλεγράφημα η αγάπη. Αν κάνουμε λ.χ. μια επίσκεψη σ’ ένα ορφανοτροφείο , τα παιδιά αμέσως θα καταλάβουν με τι διάθεση πήγαμε. Είχαν έρθει μια φορά στο Καλύβι να ζητήσουν τη γνώμη μου κάποιοι που ήθελαν να κάνουν ένα ίδρυμα για εγκαταλελειμμένα παιδιά. «Το κυριώτερο από όλα, τους είπα, είναι να πονέσετε τα παιδιά αυτά σαν παιδιά σας και ακόμη περισσότερο. Αυτό είναι που θα πληροφορήση τα παιδιά για την αγάπη σας. Αν δεν τα πονάτε, μην ξεκινάτε να κάνετε τίποτε». Τότε ένας γιατρός , πολύ ευλαβής, είπε: «Έχεις δίκαιο, Πάτερ. Κάποτε μια συντροφιά είχαμε επισκεφθή για πρώτη φορά ένα ορφανοτροφείο και τα παιδιά κατάλαβαν την διάθεση του καθενός. “Ο κύριος τάδε, είπαν, είναι περαστικός ∙ ο κύριος τάδε ήρθε να περάση την ώρα του μαζί μας∙ ο κύριος τάδε μας αγαπάει πραγματικά”». Βλέπετε πώς πληροφορεί η αγάπη.

Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Ε΄
ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2007

Tuesday, August 17, 2010

Μαντώ Μαυρογένους

Η Μαντώ Μαυρογένους ήταν ηρωίδα της ελληνικής επανάστασης του 1821. Κόρη του εγκατεστημένου στην Τεργέστη Έλληνα μεγαλέμπορου Νικόλαου Μαυρογένους, γεννήθηκε το 1796. Μεγαλώνει στο άνετο αστικό περιβάλλον του πατρικού σπιτιού, που την εξοπλίζει με ξεχωριστή μόρφωση και την επηρεάζει με τις ιδέες του διαφωτισμού. Η μόρφωση της, ο εκρηκτικός χαρακτήρας της και η φλόγα για την ελευθερία της Ελλάδας την ανέδειξαν σε μια ξεχωριστή μορφή της επανάστασης.
Λίγο πριν την επανάσταση εγκαταστάθηκε στην Πάρο με τον πατέρα της. Με την έναρξη της επανάστασης έρχεται στη Μύκονο και ξεσηκώνει τους Μυκονιάτες. Με τα καράβια που εξοπλίζει, συμμετέχει στο ναυτικό αγώνα και τις συγκρούσεις με τον τουρκικό στόλο, αλλά ξεκαθαρίζει και την ευρύτερη περιοχή από τους πειρατές. Συντηρεί με δικά της έξοδα εκτός από τα πλοία με τα πληρώματα και σώμα πεζικού. Παίρνει μέρος στις μάχες του Πηλίου, της Φθιώτιδας και της Λειβαδιάς.
Γνωρίζοντας τη γαλλική γλώσσα ήταν η συντάκτρια της συγκινητικής έκκλησης προς τις γυναίκες της Γαλλίας, ζητώντας τη συμπαράστασή τους στον αγώνα και τα δεινά των Ελλήνων. Τιμήθηκε με το βαθμό του αντιστρατήγου από τον Καποδίστρια και της παραχωρήθηκε σπίτι στο Ναύπλιο. Στην απελευθερωμένη Ελλάδα, οι πολιτικές ίντριγκες του Κωλλέτη έχουν σαν στόχο και τη Μαντώ. Αποσύρεται απογοητευμένη στην Πάρο το 1840, όπου πέθανε το 1848, φτωχή και λησμονημένη, έχοντας διαθέσει όλη της την περιουσία στον αγώνα της Ελλάδας για απελευθέρωση.

Monday, August 16, 2010

Ο παπαγάλος προσεύχεται με το "Κύριε ελέησον"!



Πρωινή ώρα ο παπαγάλος προσεύχεται με το "Κύριε ελέησον". Πολλές φορές τα ζώα προσεύχονται πιο πολύ από εμάς στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό.

Όποιος κατακρίνει τους άλλους, πέφτει στα ίδια σφάλματα


Παναγία Σουμελά

Γέρων Παΐσιος - Ο Ασυρματιστής του Στρατού και του Θεού - Μέρος 3ο from p-andr on Vimeo.


Γέροντα, πως συμβαίνει, oταν κατακρίνω μια αδελφή για κάποιο σφάλμα της, σε λίγο να κάνω κι εγώ τό ίδιο σφάλμα;
"Αν κατακρίνη κανείς τον άλλον για ένα σφάλμα του και δεν καταλάβη την πτώση του, ώστε να μετανοήση, συνήθως πέφτει στο ίδιο σφάλμα, για να το καταλάβη. Ο Θεός δηλαδή από αγάπη επιτρέπει να αντιγράφει o άνθρωπος την κατάσταση αυτού τον όποιο κατέκρινε. "Αν πεις λ.χ. ότι κάποιος είναι πλεονέκτης και δεν καταλάβης oτι κατέκρινες, ο Θεός παίρνει τήν Χάρη Του και επιτρέπει να πέσης κι εσύ στην πλεονεξία, αρχίζεις τότε να μαζεύεις. Μέχρι να καταλάβεις την πτώση σου και να ζητήσεις συγχώρεση από τον Θεό, θα λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι.
Για να σε βοηθήσω, θα σου πω κάτι από τον εαυτό μου. Όταν ήμουν στην Ιερά Μονή Στομίου, έμαθα για μια συμμαθήτρια μου από τό Δημοτικό oτι είχε παραστρατήσει καί έκανε ζημιά κάτω στην Κόνιτσα. Προσευχόμουν λοιπόν να την φωτίσει ο Θεός να ανεβεί στο μοναστήρι, για να της μιλήσω. Ειχα ξεχωρίσει και μερικά κομμάτια περί μετανοίας από την Αγία Γραφή και από Πατερικά. Μια μέρα λοιπόν ήρθε με δυο άλλες γυναίκες. Μιλήσαμε και έδειξε ότι κατάλαβε. Στην συνέχεια ερχόταν συχνά με το παιδί της και έφερνε κεριά, λάδι, λιβάνι για τον ναό. Μια φορά κάποιοι γνωστοί προσκυνητές από την Κόνιτσα μου λένε: «Πάτερ, αυτή η γυναίκα υποκρίνεται. Εδώ φέρνει κεριά και λιβάνι και κάτω συνεχίζει με τους αξιωματικούς». Όταν ξαναήρθε, την βρήκα στην εκκλησία να ασπάζεται τις εικόνες, και της έβαλα τις φωνές: «Φύγε από δω, της είπα, έχεις βρωμίσει όλη την περιοχή!...». Η καημένη έφυγε κλαίγοντας. Δεν πέρασε πολλή ώρα και αισθάνθηκα μεγάλο σαρκικό πόλεμο. «Τι είναι αυτό; λέω. Ποτέ μου δεν είχα τέτοιον πειρασμό. Τι συμβαίνει;». Δεν μπορούσα να βρω την αιτία. Κάνω προσευχή, τα Ίδια, οπότε παίρνω τον ανήφορο για την Γκαμήλα . «Καλύτερα να με φάνε οι αρκούδες», είπα. Προχώρησα αρκετά μέσα στο βουνό,ο πειρασμός δεν υποχωρούσε. Βγάζω τότε ένα τσεκουράκι που είχα κρεμασμένο στην μέση μου και δίνω τρεις τσεκουριές στο πόδι μου, μήπως και με τον πόνο φύγει ο πειρασμός. Το παπούτσι γέμισε αίμα, άλλα τίποτε. Σε μια στιγμή ήρθε στον νου μου εκείνη η γυναίκα και τα λόγια που της είχα πει. «Θεέ μου, είπα τότε, εγώ για λίγο έζησα αυτήν την κόλαση και δεν μπορώ να την αντέξω, κι αυτή η ταλαίπωρη που ζει συνέχεια αυτήν την κόλαση!... Συγχώρεσε με που την κατέκρινα». Αμέσως ένιωσα μια δροσιά θεϊκή και εξαφανίσθηκε ο πόλεμος. Βλέπεις τι κάνει η κατάκριση ;

Sunday, August 15, 2010

Σταχολογήματα για τον Μοναχισμό


Γέρων Παΐσιος - Ο Ασυρματιστής του Στρατού και του Θεού - Μέρος 2ο from p-andr on Vimeo.


Ο άνθρωπος για να πετάξει αγγελικά πρέπει να πετάξει δηλαδή όλα τα ψυχικά του πάθη και τα υλικά του πράγματα στους φτωχούς, διότι όπου υλικός πλούτος εκεί πνευματική φτώχεια.

Τον φτωχό άνθρωπο και ο ληστής ακόμα τον ευσπλαχνίζεται και τον ελεεί, ενώ τον πλούσιο ο ληστής τον κάνει ακτήμονα με άσχημο τρόπο. Καλό είναι ο άνθρωπος να γίνει ακτήμων μόνος του, από το Ιερό Ευαγγέλιο του Χριστού, για να κληρονομήσει την ουράνια Βασιλεία Του.

Επειδή η ουράνια ζωή των ανθρώπων θα είναι πια αγγελική, γι' αυτό ορισμένοι φιλότιμοι νέοι αρχίζουν από τούτη την ζωή, γίνονται μοναχοί και ζουν με παρθενία, ακτημοσύνη και υπακοή.

Για να αναπτυχθεί το μοναχικό φρόνιμα στην καρδιά μας, πρέπει να πεθάνει προηγουμένως το κοσμικό μας φρόνημα και να γίνει φυτόχωμα. Και για να πεθάνουν τα πάθη, πρέπει να σκέφτεται κανείς τον θάνατο, την κρίση και να πάθη και αυτός φιλότιμα για τον Χριστό, που πολλά έπαθε για τον μέχρι θανάτου για να μας λυτρώσει!

Καλά είναι να πεθάνει στην Μετάνοια του ο Μοναχός, αλλά εν μετανοία.

Όποιος γνωρίζει την μεγάλη αξία του Αγγελικού Σχήματος, δεν επιδιώκει άλλα αξιώματα. Εάν γίνεις σωστός Μοναχός θα χαίρεσαι αγγελικά και στην γη και στον Ουρανό. Αλλιώς θα σε χλευάζουν οι άνθρωποι οι κοσμικοί και θα λυπούνται οι Άγγελοι.
* *
Ο Μοναχός που ζει κοσμικά, είναι βασανισμένος και αποτυχημένος στη ζωή του. Θα είναι πρόβλημα και για τον Χριστό με ποιους να τον κατατάξει στην άλλη ζωή, με τους Μοναχούς ή με τους κοσμικούς;

Ο Μοναχός είναι φως, φάρος στα βράχια και όχι φανός για τον κόσμο.

Όταν ο Μοναχός δεν βλέπει ανθρώπους για τον Χριστό, τότε βλέπει πολλούς ανθρώπους και βοηθάει θεϊκά με την προσευχή σε πράγματα που δεν γίνονται ανθρωπίνως.

Οι Μοναχοί είναι οι ασυρματιστές της Εκκλησίας μας και γι' αυτό τον λόγο απομακρύνονται από τους κοσμικούς θορύβους, για να έχουν καλή επαφή με τον Χριστό, στην προσευχή, για να βοηθάνε.

Εάν ο Μοναχός συγκρίνει τον εαυτό του με τους κοσμικούς υπερήφανα, θα πέσει, θα γίνει κοσμικός. Εάν ζητάει ταπεινά το έλεος του Θεού και αγωνίζεται και βλέπει όλους τους ανθρώπους καλούς και αγίους, τότε μιμείται τους Αγίους.

Γ ια να αναστηθεί η ψυχή πνευματικά, πρέπει να σταυρωθεί ο άνθρωπος, να πεθάνουν τα πάθη τα ψυχικά, κυρίως ο εγωισμός, το αναρχικό παιδί της υπερηφανείας, που εμποδίζει τη θεία Χάρη και σπάει τα μούτρα του ανθρώπου.

Γ ια να προκόψει πνευματικά ο Μοναχός, πρέπει να αφήσει την λογική, να ταπεινωθεί και να δουλέψει με την καρδιά. Και για να προκόψει η Καλόγρια, πρέπει να αφήσει τις ζήλιες κ.λ.π., να ανδρωθεί πνευματικά και να προπορεύεται η λογική, για να φρενάρει την καρδιά.

Μ η θεωρείτε σπατάλη χρόνου την πνευματική εργασία στον εαυτό σας γιατί αυτό είναι πνευματική προϋπόθεση για τον εαυτό σας και για τους συνανθρώπους σας θετική βοήθεια.

Π ροσοχή, μη βγάλετε όνομα καλό, γιατί το όνομά σας θα γίνει μετά ο μεγαλύτερος εχθρός της ησυχίας σας. Μεγαλύτερη προσοχή χρειάζεται να μην βγάλει ο Μοναχός όνομα από την προσεγμένη πνευματική του ζωή, διότι χάνει τους κόπους του από τους κοσμικούς επαίνους. Ενώ από την απρόσεκτη ζωή κανείς όταν μετανοήσει, επειδή έχει ξεπέσει στα μάτια των ανθρώπων, εξοφλά και καμιά αμαρτία.

Το καλό που κάνει ο άνθρωπος, όταν το κάνει γνωστό και υπερηφανεύεται, το εξοφλάει, κουράζεται άσκοπα και κολάζεται.

Ο Μοναχός που σκέφτεται κοσμικά φαίνεται ότι λάθεψε τον δρόμο του ενώ ξεκίνησε για τον Χριστό, η ψυχή του πάει στον κόσμο.

Saturday, August 14, 2010

Η ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΦΙΔΙΩΤΙΣΣΑ ΣΤΗΝ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ-ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΜΕ ΤΑ ΦΙΔΑΚΙΑ



Στο χωριό Μαρκόπουλο της Κεφαλονιάς, σε μια πλαγιά γεμάτη από δένδρα, βρίσκεται ο Ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Στην Εκκλησιά αυτή εμφανίζονται κάθε χρόνο από 6 Αυγούστου μέχρι 15 του ίδιου μήνα τα φίδια της Παναγίας, πού κρέμονται από τις εικόνες με τις καντήλες, τα στασίδια χωρίς να πειράζουν κανένα. Η εικόνα της Παναγίας, σύμφωνα με την παράδοση, βρέθηκε μέσα σ' ένα σκίνο (δένδρο), πού άγνωστο πώς, πήρε φωτιά χωρίς να καταστραφεί η εικόνα. Ανήκει στην Ιερά Μητρόπολη Κεφαλληνίας.
Πήρε το όνομα Φιδιώτισσα από ένα θαύμα της, το οποίο θυμίζει κάθε χρόνο στους προσκυνητές της με ένα άλλο θαύμα της. Ψηλά στην πλαγιά του χωριού Μαρκόπουλο (στη νότια Κεφαλονιά), πριν χρόνια οι χωρικοί είδαν ένα δέντρο (σχίνο) να καίγεται και οι φλόγες να ανεβαίνουν πολλά μέτρα ψηλά. Το δάσος πήρε φωτιά σκέφτηκαν. Ανησύχησαν και έτρεξαν να σβήσουν τη φωτιά για να μην καεί το δάσος και το χωριό. Όταν έφθασαν οι χωρικοί είδαν το δέντρο εντελώς καμένο και στην καμένη ρίζα του ήταν ακουμπισμένη μια πολύ όμορφη εικόνα της Παναγίας, που η φωτιά δεν την άγγιξε. Οι χωρικοί συγκινημένοι πήραν την εικόνα στα χέρια τους, την προσκύνησαν και χαρούμενοι την κατέβασαν στο χωριό και την τοποθέτησαν στην εκκλησία του χωριού τους, που ήταν στην πλατεία. Το επόμενο πρωί πήγαν και οι άλλοι χωρικοί στην εκκλησία για να προσκυνήσουν την εικόνα της Παναγίας. Όμως η εικόνα έλειπε και δεν βρισκόταν πουθενά. Κάποιος πήγε στο βουνό και βρήκε την εικόνα στο καμένο δέντρο, την κατέβασε στο χωριό και ρωτούσε ποιος την πήγε εκεί. Έτσι οι κάτοικοι αποφάσισαν να κλειδώσουν την εκκλησία. Όμως τρεις φορές η εικόνα έλειπε και την ξανάβρισκαν στο καμένο δέντρο. Τότε οι χωρικοί πίστεψαν πως η επιθυμία της Παναγίας είναι να βρίσκεται εκεί και γι' αυτό έχτισαν μία εκκλησία και έβαλαν μέσα σε ένα ωραίο εικονοστάσι την Παναγία. Μετά από λίγο καρό χτίστηκε μοναστήρι γυναικών. Οι μοναχές προσεύχονταν καθημερινά στην Παναγία. Ένα πρωί είδαν να πλησιάζουν πειρατικά καράβια και να ανηφορίζουν πειρατές στο μοναστήρι με σκοπό να το λεηλατήσουν. Τότε οι μοναχές φοβήθηκαν και ζήτησαν την προστασία της Παναγίας. Κι αυτή έκανε το θαύμα της. Φίδια κύκλωσαν το μοναστήρι κι όταν πήγαν οι πειρατές φοβήθηκαν κι έφυγαν. Οι μοναχές σώθηκαν και ευχαρίστησαν την Παναγία. Από τότε κάθε χρόνο εμφανίζονται φίδια.

Το περιοδικό «Ο Φανός της Κεφαλονιάς» του Χρήστου Βουνά γράφει το 1968: «Φίδια αθώα κι άκακα αναφαίνονται στη γύρω από την εκκλησούλα της Παναγίας της Λαγκουβάρδας, που την ημέρα της Γιορτής ξεθαρρεύουν και μπαίνουν ακόμα και μέσα εις το ναόν. Κι ανεβαίνουν στο τέμπλο, στους κηροστάτες, στις άγιες εικόνες και στέκονται να τα πιάσει και να τα χαϊδέψει ο κάθε προσκυνητής.
Φίδια που λες και συμμετέχουν στη χαρά του πανηγυριού, φίδια που ποτέ δεν δάγκωσαν ούτε ζώο, ούτε άνθρωπο. Φίδια, τα οποία θα έπρεπε να μελετηθούν επιστημονικά. Διότι είναι πραγματικά ανεξήγητη η εμφάνισή τους στις αρχές του Αυγούστου κι η τελεία εξαφάνισή τους στο τέλος του ίδιου μήνα...
Εξήγηση εύκολη δεν μπορείς να δώσεις, κρατάς το λόγο σου επιφυλακτικά μην κι ο άλλος σε γελάσει ή την πίστη σου αγνοήσει!!! Μα πολλοί λένε πως το φυσικό φαινόμενο συνυπάρχει με το θρησκευτικό και πορεύονται και κυκλώνονται μαζί μια φορά το χρόνο στην γιορτή της Παναγίας τις 15 Αυγούστου!
Κόσμος πολύς, πιστοί και περίεργοι, κάνουν το σταυρό τους και νιώθουν πως τούτο το σημάδι της εμφάνισης των φιδιών στης Παναγίας την γιορτή είναι καλό και θείο και άφοβο. Και έτσι ησυχάζει το πνεύμα και ορθώνεται η πίστη.

Πάνω σ'; αυτή την πίστη μύριοι έρχονται την ημέρα της Γιορτής να προσκυνήσουν και να δουν από κοντά τα ";φίδια της Παναγίας";. Οι κάτοικοι του νησιού κάθε χρόνο με αγωνία ρωτούν αν και πάλι τα φίδια βγήκαν! Αυτό θεωρείται σημάδι καλό για του νησιού την πορεία. Μα ο λόγος της Παράδοσης συχνά ακούγεται πως εάν την εμφάνισή τους δεν κάνουν όταν γιορτάζει η Παναγιά, κάτι κακό μεγάλο στο νησί θα συμβεί!
Το 1940 και το 1953 την παρουσία τους δεν έδωσαν τα φίδια και το νησί βαριά πληγώθηκε από κατακτητές και στη συνέχεια χτυπήθηκε ανελέητα από την καταστροφική μανία του Εγκέλαδου. Μα αν σταθείς διαβάτη και προσκυνητή κι έχεις ανοιχτό ορίζοντα στο νου σου και πίστη στο Θεό, τότε μελετάς της άλλης Παράδοσης την εξήγηση.

Στο μέρος αυτό, λέει η μνήμη του λαού, υπήρχε ένα παλιό μοναστήρι της Παναγιάς, μεγάλο και πλούσιο. Το έζωναν τείχη ψηλά και στην καρδιά του το υπηρετούσαν πολλές καλόγριες. Φθονερό και πεινασμένο το μάτι του πειρατή και κουρσάρου που θέριζε το Ιόνιο, έβαλε σκοπό να γυμνώσει το μοναστήρι.
Στον αγώνα της λευτεριάς και στο κράτημα της πίστης οι καλόγριες δεν το παρέδωσαν ...; Μη μπορώντας όμως να κάνουν αλλιώς, αφού ο αγώνας των όπλων και της βολής έλλειπε, όταν κυκλώθηκαν από τις πύρινες γλώσσες της φωτιάς των επιδρομέων, συγκεντρώθηκαν όλες τριγύρω από την Αγία Τράπεζα για μια τελευταία έκκληση προς το Θείο, για την ύστατη προσευχή σωτηρίας!

Κύκλος πίστης, κύκλος χρόνου, κύκλος Γιορτής, ζήτησαν από την Παναγιά Προστάτη τους να τις κάνει πουλιά ή φίδια, να φύγουν, να πετάξουν, τα σώματά τους αγνά και αμόλυντα να μείνουν ...; Έτσι σαν φίδια Ιερά πλέον γυρίζουν και δίνουν το παρόν, ελέγχουν την πίστη και παρακολουθούν την ορθή πορεία μας στο δρόμο που αυτές χάραξαν, εκεί στην Παναγία την Φιδούσα στο Μαρκόπουλο.

ΠΑΝΑΓΙΑ «Η ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΙΤΙΣΣΑ»



Η Θαυματουργή Αγία Εικόνα της Παναγίας «Η ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΙΤΙΣΣΑ», έχει Αγιογραφηθεί τον 19ο αιώνα Θαυματουργικώς. Φέρει χρονολογία 1870 και έχει το εξής ιστορικό:

Υπήρχε τον καιρό εκείνο μία αγιογράφος Μοναχή ονόματι Τατιανή, της Ρωσικής Ιεράς Μονής της Μυροφόρου Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής, που βρίσκεται στους πρόποδες του απέναντι της Ιερουσαλήμ Όρους των Ελαιών.

Είδε δε η Τατιανή καθώς κοιμόταν το εξής Όραμα: Είδε ότι την επισκέφθηκε στο κελί της μία άγνωστη Μοναχή, η οποία της είπε: «Αδελφή Τατιανή, ήλθα να με ζωγραφίσεις».
Η Τατιανή απάντησε: «Ευλόγησον, αδελφή, αλλά εγώ είμαι αγιογράφος και όχι ζωγράφος». Και η Επισκέπτρια της λέγει: «Τότε να με αγιογραφήσεις».
Η Τατιανή εξεπλάγη με το θάρρος της ξένης και απεκρίθη: «Δεν έχω ξύλο (σανίδι), πού να σε ζωγραφίσω;».

Και τότε η Επισκέπτρια Μοναχή της δίδει ένα σανίδι αγιογραφήσεως και λέγει: «Ζωγράφισε»! Αλλά ενώ ζωγράφιζε η Τατιανή την Μοναχή, είδε τα Άμφιά Της να γίνονται χρυσά, το Πρόσωπό Της να λάμπει πολύ, και Την άκουσε να λέγει: «Ω μακαρία Τατιανή, μετά τον Απόστολο και Ευαγγελιστή Λουκά, θα με αγιογραφήσεις πάλι εσύ».

Η Τατιανή αντελήφθη ότι αγιογραφούσε την Παναγία! Ταράχτηκε και ξύπνησε. Αμέσως πήγε στην Ηγουμένη και της διηγήθηκε το Όραμα. Η Ηγουμένη δυσπίστησε και της είπε να πάει να κοιμηθεί και αύριο να αγιογραφήσει μία Εικόνα της Παναγίας.

Καθώς όμως επέστρεφε, είδε να βγαίνει από το κελί της φως και αισθάνθηκε ευωδιά! Τότε ειδοποίησε την Ηγουμένη και μαζί εισήλθαν στο φωτεινό και ευωδιάζον κελί, όπου είδαν εκπληκτικότερο Θαύμα. Η Εικόνα του Οράματος βρισκόταν μέσα στο κελί πραγματική, Αχειροποίητη! Η Αγία αυτή Εικόνα της Παναγίας!

Μετά από όλα αυτά, παρουσιάζεται πάλι η Παναγία στη Μοναχή και λέγει: «Να με κατεβάσετε κάτω στο σπίτι μου, στη Γεθσημανή». Πράγμα που έγινε.

Από τότε η Αχειροποίητη Αγία Εικόνα της Παναγίας «Η ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΙΤΙΣΣΑ», βρίσκεται στο Ιερό Προσκύνημα του Θεομητορικού Μνήματος της Γεθσημανής , και Θαυματουργεί.

Και τις τρεις φορές που πλημμύρισε ο Ιερός Ναός στη Γεθσημανή, η Εικόνα ανέβηκε μόνη Της από τον μαρμάρινο θρόνο που βρίσκεται και στάθηκε στο σύστημα εξαερισμού, χωρίς να στηρίζεται πουθενά! Τα Θαύματά Της είναι αναρίθμητα, όπου και αν πήγε.

Thursday, August 12, 2010

Παναγία η Ιεροσολυμίτισσα


Σύμφωνα με την εκκλησιαστική παράδοση, η εικόνα της Παναγίας Ιεροσολυμίτισσας αγιογραφήθηκε τον 19ο αιώνα στους Αγίους Τόπους και είναι... αχειροποίητη. Αυτό σημαίνει πως δεν αγιογραφήθηκε από το χέρι ανθρώπου, αλλά έπειτα από θεία παρέμβαση.

Σύμφωνα με την ίδια παράδοση, εκείνη την εποχή ζούσε μια αγιογράφος μοναχή που λεγόταν Τατιανή στην οποία εμφανίστηκε σε όραμα μια γυναίκα και της είπε: «Αδελφή Τατιανή, ήρθα να με ζωγραφίσεις». Η Τατιανή απάντησε: «Ευλόγησον αδελφή, αλλά εγώ είμαι αγιογράφος και όχι ζωγράφος. Και η επισκέπτρια της είπε: «Τότε να με αγιογραφήσεις». Η μοναχή που εξεπλάγη με το θάρρος της γυναίκας αποκρίθηκε: «Δεν έχω ξύλο (σανίδι), πού να σε ζωγραφίσω;»

Τότε εκείνη της έδωσε ένα ξύλο και της είπε: «Ζωγράφισε!» Καθώς τη ζωγράφιζε, τα άμφιά της έγιναν χρυσά, το πρόσωπό της έλαμψε και την άκουσε να λέει: «Μακαρία Τατιανή, μετά τον ευαγγελιστή Λουκά θα με αγιογραφήσεις πάλι εσύ».

Η μοναχή τότε ξύπνησε και κατάλαβε πως την επισκέφθηκε στον ύπνο της η Παναγία. Οταν πήγε στην ηγουμένη και της διηγήθηκε το όραμά της εκείνη δεν την πίστεψε και της είπε να αγιογραφήσει την άλλη μέρα μια εικόνα της Παναγίας. Επιστρέφοντας στο κελί της που ευωδίαζε είδε μαζί με την ηγουμένη να βγαίνει από μέσα φως και την εικόνα του οράματος πραγματική και αχειροποίητη!

Από τότε η εικόνα της Παναγίας Ιεροσολυμίτισσας βρίσκεται στο Ιερό Προσκύνημα του Θεομητορικού Μνήματος της Γεσθημανής στα Ιεροσόλυμα και θαυματουργεί. Λέγεται μάλιστα πως και τις τρεις φορές που πλημμύρισε ο ναός η εικόνα ανέβηκε μόνη της από το μαρμάρινο θρόνο όπου είναι τοποθετημένη και στάθηκε στο σύστημα εξαερισμού χωρίς να στηρίζεται κάπου!

"Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ" from Nama TVweb on Vimeo.

Wednesday, August 11, 2010

Υπερηφάνεια, τό Γενικό Επιτελείο των παθών


Γέρων Παΐσιος - Ο Ασυρματιστής του Στρατού και του Θεού - Μέρος 1ο from p-andr on Vimeo.



Γέροντα, έχω ζήλεια, μνησικακία, κατακρίνω, Θυμώνω... - Ή ζήλεια, ή κατάκριση, Θυμός, ή μνησικακία κ.λπ., δλα άπό την υπερηφάνεια ξεκινούν. Ή υπερηφάνεια είναι τό Γενικό Επιτελείο δλων των παθών. "Αν λοιπόν χτυπήσης την υπερηφάνεια, χτυπάς δλα τά πάθη και έρχεται μέσα σου ή ταπείνωση και ή αγάπη. Γι' αυτό, νομίζω, αρκετό εΐναι να άσχο-ληθης ή μάλλον νά άνοιξης μέτωπο μάχης μέ την υπερηφάνεια• νά στρέψης δλα τά πυρά προς τό κάστρο της υπερηφάνειας, τό όποιο μας χωρίζει άπό τον Θεό. Βλέπεις, δταν ό εχθρός πολεμάη ένα κράτος, τις περισσότερες δυνάμεις θά τις στείλη νά χτυπήσουν την πρωτεύουσα. Μία βόμβα άν ρίξη στην πρωτεύουσα και την καταστρέψη, πάει μετά, κατέστρεψε δλο τό κράτος.
- Γέροντα, μέ ποιόν συγγενεύει ό υπερήφανος; - Μέ τόν έξω άπό 'δώ, μέ τον διάβολο... "Αν και εύ-κολώτερα κάμπτεται ό διάβολος παρά ό υπερήφανος. Γιατί τόν δαίμονα τόν κάμπτεις, άν ταπεινωθής, ενώ τόν υπερήφανο, ακόμη και νά ταπεινωθης καί νά τοϋ


ζήτησης συγγνώμη, δεν τον κάμπτεις• θά σοΰ πή: «υποκρίνεσαι!».
Όποιος έχει περισσότερη ταπείνωση, έχει περισσότερο πνευματικό περιεχόμενο. Ό υπερήφανος δέν εχει εσωτερικό περιεχόμενο. Είναι σαν τό άψώμωτο στάχυ πού στέκεται όρθιο, ενώ τό ψωμωμένο στάχυ γέρνει τό κεφαλάκι του. Και εκτός που είναι σκοτισμένος, είναι και εσωτερικά ανήσυχος και εξωτερικά ταραγμένος και θορυβώδης. Γιατί, όταν ύπάρχη υπερηφάνεια, ό,τι κάνει ό άνθρωπος, ει ναι μια φούσκα πού την φουσκώνει ό διάβολος και μετά την τρυπάει με μιά καρφίτσα, κάνει κρότο καί σπάει.
Είναι άτιμη ή υπερηφάνεια, είναι φοβερό πράγμα, αφού τούς Αγγέλους τούς έκανε δαίμονες! Αύτη μας έφερε από τον Παράδεισο στήν γη και τώρα άπό την γη προσπαθεί νά μας στείλή στήν κόλαση.
Σήμερα Γιορτάζουμε την ένδοξη Κοίμηση της Παναγίας. Σ' αμέτρητες εκκλησίες και μοναστήρια χτυπούνε οι καμπάνες και ψέλνουνε οι ψαλτάδες. Τα πιο πολλά είναι στης Παναγίας τ' όνομα, και πανηγυρίζουνε σήμερα την Κοίμηση της Θεοτόκου. Μα αυτή δεν είναι γιορτή θανάτου, είναι γιορτή χαράς και θρίαμβος, γιατί αυτή που κοιμήθηκε είναι η Μητέ ρα της Ζωής, όπως λέγει εκείνο το θεσπέσιο δοξαστικό πού λένε σήμερα στη Λειτουργία: «Τη αθανάτω σου κοιμήσει Θεοτόκε μήτηρ της ζωής, νεφέλαι τους αποστόλους αιθέριους διήρπαζον και κοσμικώς διεσπαρμένους, ομοχώρους παρέστησαν τω αχράντω σου σώματι, ο και κηδεύσαντες σεπτώς, την φωνήν του Γαβριήλ μελωδούντες ανεβόων. Χαίρε, κεχαριτωμένη παρθένε, μήτερ ανύμφευτε, ο Κύ ριος μετά σου. Μεθ' ων, ως Υιός σου και θεόν ημών ικέτευε σωθήναι τας ψυχάς ημών». Σήμερα όλη η Ελλάδα μοσχοβολά από το ευωδέστατο σκήνωμα της Παναγίας, που είναι η μητέρα των ορφανεμένων, η ελπίδα των απελπισμένων, η χαρά των θλιμμένων, το ραβδί των τυφλών, η άγκυρα των θαλασσοδαρμένων. Κι απ' άκρη σε άκρη της Ελλάδας, στις πολιτείες, στα χωριά, στα μοναστήρια και στις σκήτες, απάνω στα δασωμένα βουνά, στα λαγκάδια, στις σπηλιές, στα γαλανά τα κύματα που δροσοαφρίζουνε από τον πελαγίσιον αγέρα, στα νησιά και στα ρημόνησα, στους κάβους, παντού αντιλαλεί η υμνολογία που ψέλνουνε οι ψαλτάδες για την ταπεινή βασίλισσα που κοιμήθηκε. Το μελτέμι που φυσά τώρα το Δεκαπενταύγουστο και δροσίζει τον κόσμο τα δεντρικά που 'ναι φορτωμένα με λογής λογής πωρικά, τα άγρια τα ρουμάνια, με τις αντρειωμένες βαλανιδιές και με τα έλατα και με τα κέδρα, τα άσπρα σύννεφα που αρμενίζουνε στον γαλανό ουρανό, όλα είναι χαροποιά και μακάρια, όλα είναι ιλαρά από την γλυκύτητα της Παναγίας. Στα πέλαγα ταξιδεύουνε λογής-λογής καράβια και καΐκια πώχουνε γραμμένο απάνω στο μάγουλο τους το γλυκύτατο τ' όνομα της. Ω! Αληθινά δική μας είναι η Παναγία, δικό μας είναι το Ρόδον το Αμάραντον! Ποιος θα μπορούσε να την υμνήσει όπως την υμνολογήσανε οι υμνωδοί της Εκκλησίας μας; Αρχαγγελικές σάλπιγγες θαρρείς πώς ακούγονται παντού, με ύψος και με σεμνότητα, μ' ένα κάλλος πνευματικό που βρίσκεται μονάχα στην Ορθοδοξία. Στον Εσπερινό της παραμονής ψέλνουνε τούτα τα τροπάρια που γεμίζουνε την ψυχή μας με κάποιον αγιασμένον ενθουσιασμό: «Ω του παραδόξου θαύματος! Η πηγή της ζωής εν μνημείω τίθεται, και κλίμαξ προς ουρανόν ο τάφος γίνεται. Ευφραίνου, Γεσθημανή, της Θεοτόκου το άγιον τέμενος. Βοήσωμεν οι πιστοί, τον Γαβριήλ κεκτημένοι ταξίαρχον Κεχαριτωμένη χαίρε, μετά σου ο Κύριος, ο παρέχων τω κοσμώ δια σου το μέγα έλεος». Από τι καρδιές, από τι χρυσά σπλάχνα εβγήκε τού τος ο πλούτος! Εδώ δεν είναι συνταίριασμα τεχνικό από λόγια κι από ήχους. Εδώ είναι αληθινά «η φωνή του Γαβριήλ μελωδούντος» από τας ουράνιους αψίδας, ύμνος αθανασίας. Αμή εκείνη η θ' ωδή που λέγει: «Νενίκηνται της φύσεως οι όροι εν σοι, Παρθένε άχραντε, παρθενεύει γαρ τόκος, και ζωήν προμνηστεύεται θάνατος. Η μετά τόκον παρθένος και μετά θάνατον ζώσα, ζώσα, σώζοις αεί, Θεοτόκε, την κληρονομιών σου». Η εκείνο το απολυτίκιο που είναι σοβαρό και γλυκό σαν το εικόνισμα της: «Εν τη γεννήσει την παρθενίαν, εφύλαξας, εν τη κοιμήσει, τον κόσμων ου κατέλιπες, Θεοτόκε. Μετέστης προς την ζωήν, μήτηρ υπάρχουσα της ζωής, και ταις πρεσβείαις ταις σαις λυτρουμένη εκ θανάτου τας ψυχάς ημών». Η ο α' ειρμός στις Καταβασίες που λέγει: «Πεποικιλμένη τη θεία δόξη η ιερά και ευκλεής, Παρθένε, μνήμη σου, πάντας συνηγάγετο προς ευφροσύνην τους πιστούς, εξαρχούσης Μαριάμ, μετά χορών και τύμπανων τω σω άδοντες μονογενεί, ενδόξως ότι δεδόξασται». Από τούτη την άγια μέθη, που μεταδίνει η «Πεποικιλμένη», μέθυσε κι ο αγιασμένος γλάρος της Σκιάθου, κ' έγραψε τους καημούς του Δεκαπενταύγουστου σκιρτώντας από την αγγελική υμνωδία που άκουγε μυστικά, καθισμένος μπροστά στ' αφρισμένο πέλαγο, «ο φιλέρημος γέρων». Από το ίδιο νέκταρ της Παναγίας μέθυσε κι ο Σολωμός και ψέλνοντας και κείνος με ενθουσιασμό την Πεποικιλμένη, έγραψε στον Ύμνο της Ελευθερίας τούτα τα λόγια: Ακολουθεί την αρμονία η αδελφή του Ααρών, η προφήτισσα Μαρία μ' ένα τύμπανον τερπνόν. Και πηδούν όλες οι κόρες με τσ' αγκάλες ανοικτές τραγουδώντας ανθοφόρες με τα τύμπανα κ' εκείνες. Η Μαριάμ, η συνονόματη της Παναγίας, ήτανε η αδελφή του Ααρών, που άρχισε να ψέλνει για να φχαριστήσει το θεό, που καταπόντισε τον Φαραώ στην Ερυθρή θάλασσα. Και τη συντροφεύανε οι άλλες οι κόρες, χορεύοντας και παίζοντας τα τύμπανα. «Λαβούσα δε Μαριάμ η προφήτις, η αδελφή του Ααρών, το τύμπανον εν τη χειρί αυτής, και εξήλθοσαν πάσαι αι γυναίκες οπίσω αυτής μετά τύμπανων και χορών (Εξοδ. ιε', 20). Αυτή είναι η αγιασμένη Ελλάδα, κι από το γάλα της βυζάξανε και θραφήκανε οι ποιητές της, το γάλα της Παναγίας. Εμείς αυτό το γάλα το σιχαθήκαμε, αλίμονο!
Απόσπασμα από το κείμενο με τίτλο :Η Παναγία και ο Λαός Του Φώτη Κόντογλου Από το βιβλίο «Παναγία και Υπεραγία» ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΡΜΟΣ

Χρειάζεται πνευματικός οδηγός στην πνευματική ζωή



Σήμερα το πιο απαραίτητο είναι να βρουν οι άνθρωποι έναν πνευματικό, να εξομολογούνται, να του έχουν εμπιστοσύνη και να τον συμβουλεύωνται. Αν έχουν πνευματικό και βάλουν ένα πρόγραμμα με προσευχή και λίγη μελέτη, εκκλησιάζωνται, κοινωνούν, τότε δεν έχουν τίποτε να φοβηθούν σ’ αυτήν την ζωή.

Η ψυχή πρέπει να παρακολουθήται από τον πνευματικό, για να μη λαθέψη τον δρόμο της. Μπορεί να βοηθάη στον αγώνα λ.χ. και η πνευματική μελέτη, αλλά, αν κανείς δεν έχη πνευματικό οδηγό, μπορεί να δίνη δικές του ερμηνείες σ’ αυτά που διαβάζει, και να πλανηθή. Βλέπεις, και όταν κάποιος πάη κάπου με το αυτοκίνητό του και δεν γνωρίζη καλά τον δρόμο, μπορεί να συμβουλεύεται τον χάρτη, αλλά σταματάει κιόλας και ρωτάει, για να μην πάρη λάθος δρόμο. Ξεκινάει, ας υποθέσουμε, από την Αθήνα να πάη στην Φλώρινα. Έχει χάρτη και τον παρακολουθεί, αλλά ρωτάει και σε κανένα περίπτερο αν πηγαίνη καλά, αν ο δρόμος είναι καλός, γιατί σε καμμιά διασταύρωση υπάρχει κίνδυνος να πάρη άλλο δρόμο και να βρεθή στην Καβάλα ή σε κάποιον γκρεμό να κινδυνέψη να σκοτωθή. Φυσικά, μπορεί κάποιος να ρωτήση, αλλά να μην πάρη τον δρόμο που θα του πουν, και να βρεθή τελικά αλλού, ή να μην προσέξη τα επικίνδυνα σημεία, και να πάθη κακό. Όποιος όμως του δείξη τον δρόμο και συγχρόνως του πη: «πρόσεξε, στο τάδε σημείο έχει μια στροφή επικίνδυνη, εκεί έχει έναν γκρεμό…», εκείνος θα έχη το μισθό του. Το ίδιο, θέλω να πω, πρέπει να γίνεται και στην πνευματική ζωή. Είναι απαραίτητο ο πιστός να έχη πνευματικό που θα τον καθοδηγή με τις συμβουλές του και θα τον βοηθάη δια του μυστηρίου της εξομολογήσεως. Έτσι μόνον μπορεί να ζήση ορθόδοξη πνευματική ζωή και να είναι σίγουρος ότι βρίσκεται στον σωστό δρόμο.

Τον πνευματικό οδηγό φυσικά κανείς θα τον διαλέξη. Δεν θα εμπιστευθή στον οποιονδήποτε την ψυχή του. Όπως για την υγεία του σώματος ψάχνει να βρη καλό γιατρό, έτσι και για την υγεία της ψυχής του θα ψάξη να βρη κάποιον καλό πνευματικό και θα πηγαίνη σ’ αυτόν, τον γιατρό της ψυχής, τακτικά.

Η δύναμη της εξομολογήσεως, γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου

ΤΟ ΕΞΩΜΟΝΑΣΤΗΡΟ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΟΥ ΧΑΡΟΥ



Βρισκόμαστε στα 1600 μ.Χ. Μοναχοί από την Ιερή Μονή της Πάτμου φτάνουν στη Λειψώ της Δωδεκανήσου και χτίζουν σε απόσταση ενός χιλιομέτρου από το Χωριό το εξωμονάστηρο «ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΟΥ ΧΑΡΟΥ».

Ο ναός είναι τρισυπόστατος, χτισμένος σε ρυθμό βυζαντινό. Τον διακρίνει ο χαμηλός τρούλος, τα ακανόνιστα τόξα, που γι’ αυτό αισθητοποιούν μία ασυνήθιστη γοητεία, τα λιγοστά και στενόμακρα παράθυρα, που το φειδωλό φως τους υποβάλλει τον προσκυνητή.

Το διάβα των αιώνων άφησε ανέπαφη την εκκλησία, ενώ ερήμωσε τα γύρω κελιά των μοναχών. Μα σεβάστηκε το ιερό κειμήλιό τους, την πρωτότυπη και θαυματουργική εικόνα της Παναγίας του Χάρου.

Πρωτοτυπία στην εικόνα δίνει το γεγονός ότι η Παναγία ιστορείται να κρατά το Χριστό όχι ως βρέφος, αλλά κρεμάμενο νεκρό στο Σταυρό του μαρτυρίου.

Και επειδή οι έννοιες νεκρός και Χάρος σχετίζονται, η εικόνα και γενικότερα η εκκλησία, ονομάστηκε «Παναγία του Χάρου».

Πλήθος προσκυνητών έρχονται στις 23 Αυγούστου, για να κλίνουν το γόνυ μπροστά στην εικόνα του θαύματος με το ακόλουθο ιστορικό :
Τον Απρίλιο του 1943 η ευσέβεια μιας κοπέλας τοποθέτησε στην εικόνα άσπρους κρίνους. Αυτοί ξεράθηκαν, όπως ήταν φυσικό. Μα ξαφνικά τον Ιούλιο οι αποξηραμένοι κρίνοι άρχισαν παράδοξα να αποκτούν χυμούς και μάλιστα όσο πλησίαζε η γιορτή της 23ης Αυγούστου έφτασαν να βγάζουν μπουμπούκια μοσκομύριστα, ολοκληρωμένα με την ημέρα του Πανηγυριού της.

Το θαύμα αυτό πραγματοποιείται από τότε μέχρι σήμερα. Και προσφέρεται ως ευλογία της Παναγίας του Χάρου σε κάθε προσκυνήτρια ψυχή, αλλά συγχρόνως και ως «σημείον αντιλεγόμενον» για τους απίστους που, ενώ «θέτουν τον δάκτυλον επί των τύπων των κρίνων», πασχίζουν να το εξηγήσουν με λογικοφανείς ερμηνείες, γεννημένες από την θολοκουλτούρας τους.

Κι όμως η Παναγία του Χάρου, είτε για χάρη των πιστών της είτε για προβληματισμό των απίστων, συνεχίζει το θαύμα της. Και μας καλεί όλους να πυκνώσουμε με την παρουσία μας τη στρατιά των πανηγυριωτών και να οδεύσουμε σ’ Αυτήν, για να αποθέσουμε τις ελπίδες και τους οραματισμούς μας.
Αρχιμανδρίτης του Οικουμενικού Θρόνου
ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΚΟΥΜΟΥΝΔΟΥΡΟΣ

Sunday, August 8, 2010

Βοήθησέ με, Κύριε…



Την ώρα του πάθους, γιατί σκοτίζεται ο νους μου.

Την ώρα του πειρασμού, γιατί παραλύει η θέλησή μου.

Την ώρα του πόνου, γιατί κατακαίονται τα σωθικά μου.

Την ώρα του ενθουσιασμού, γιατί δεν ελέγχω τις απόψεις μου.

Την ώρα της απελπισίας, γιατί νομίζω πως χάνεται το παν.

Την ώρα του θυμού, γιατί δεν ξέρω τι κάνω.

Την ώρα της αδυναμίας, γιατί μπορώ να πουληθώ και στο διάβολο.

Την ώρα του φόβου, γιατί τα έχω χαμένα.

Την ώρα της χαράς, γιατί μπορεί να μην αντέξω στο βάρος της.

Την ώρα της αγάπης, για να είναι γνήσια.

Γίνε, Κύριε, φωτισμός μου και αντιλήπτωρ μου στις μεγάλες, τις μοναδικές ώρες της ζωής μου.

Saturday, August 7, 2010

Η Ποντικοπαγίδα


"Ένα ποντικάκι κάποτε, παρατηρούσε από την τρυπούλα του τον αγρότη και τη γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο. Τι λιχουδιά άραγε έκρυβε εκείνο το πακέτο;
Αναρωτήθηκε. Όταν οι δύο αγρότες άνοιξαν το πακέτο, δεν φαντάζεστε
πόσο μεγάλο ήταν το σοκ που έπαθε όταν διαπίστωσε πως επρόκειτο για μια
ποντικοπαγίδα! Τρέχει γρήγορα λοιπόν στον αχυρώνα για να ανακοινώσει
το φοβερό νέο! -Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι! Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι! Η κότα κακάρισε, έξυσε την πλάτη της και σηκώνοντας το λαιμό της είπε:... "Κύρ Ποντικέ μου, καταλαβαίνω πως αυτό αποτελεί πρόβλημα για σας. Αλλά δεν βλέπω να έχει καμιά
επίπτωση σε μένα! Δε με ενοχλεί καθόλου εμένα η ποντικοπαγίδα στο σπίτι! "Το ποντικάκι γύρισε τότε στο γουρούνι και του φώναξε:" Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! "Το γουρούνι έδειξε συμπόνια αλλά απάντησε: "Λυπάμαι πολύ κυρ ποντικέ μου αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να προσευχηθώ. Να είστε σίγουρος δε, ότι θα το κάνω. Θα προσευχηθώ. "Τότε το
ποντίκι στράφηκε προς την αγελάδα και της φώναξε κρούοντας τον κώδωνα
του κινδύνου: "Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! "Και η αγελάδα απάντησε:" Κοιτάξτε, κύριε ποντικέ μου, πολύ λυπάμαι για τον κίνδυνο που διατρέχετε! Έτσι, ο καλός μας ποντικούλης, έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι, περίλυπος και απογοητευμένος γιατί θα έπρεπε μόνος του να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της ποντικοπαγίδας! Την επόμενη νύχτα, ένας παράξενος θόρυβος, κάτι σαν το θόρυβο που κάνει η ποντικοπαγίδα όταν κλείνει, ξύπνησε τη γυναίκα του αγρότη που έτρεξε να δει τι συνέβη αλλά μέσα στη νύχτα, δεν πρόσεξε πως την παγίδα πιάστηκε από την ουρά ένα φίδι .... Φοβισμένο το φίδι δάγκωσε τη γυναίκα. Ο άντρας της έτρεξε γρήγορα και την πήγε στο νοσοκομείο. Αλίμονο όμως, την έφερε στο σπίτι με ένα πολύ υψηλό πυρετό. Ο γιατρός τον συμβούλεψε να της κάνει ζεστές σουπίτσες κι έτσι ο αγρότης ,έσφαξε την κότα, για να κάνει μια καλή κοτόσουπα αφού όλοι ξέρουμε πως στον πυρετό δίνουμε κοτόσουπες! Αλλά η αρρώστια της γυναίκας πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και όλοι οι γείτονες ερχόταν στη φάρμα να βοηθήσουν. Ο καθένας με τη σειρά του καθόταν στο
προσκεφάλι της γυναίκας 24 ώρες το 24ωρο.Για να τους ταΐσει όλους
αυτούς ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει το γουρούνι! Τελικά όμως η γυναίκα δε τη γλύτωσε! Πέθανε! Στη κηδεία της ήρθε πάρα πολύς κόσμος γιατί ήταν πολύ καλή γυναίκα και την αγαπούσαν όλοι. Για να φιλοξενήσει όλον αυτόν τον κόσμο ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει την αγελάδα του...... Ο κυρ Ποντικός μας, έβλεπε όλο
αυτό το πήγαιν' έλα από την τρυπούλα του με πάρα πολύ μεγάλη
θλίψη.......Γι’ αυτό και σεις, την επόμενη φορά που κάποιος σας πει ότι έχει ένα μικρό
πρόβλημα-μεγάλο γι αυτόν- και που ίσως εσάς δε σας πολυαφορά, θυμηθείτε
πως όταν κάποιος από το περιβάλλον μας κινδυνεύει, βρισκόμαστε και μεις
σε κίνδυνο! Είμαστε όλοι συνεπιβάτες σ' αυτό το πλοίο που το λένε ζωή!
Ας έχουμε ανοιχτά τα μάτια και τ' αυτιά μας και ας κάνουμε μια προσπάθεια να συμπαραστεκόμαστε ο ένας στον άλλο. Ο καθένας μας αποτελεί τον κρίκο της ίδιας αλυσίδας, είμαστε απαραίτητες ίνες του ίδιου υφάσματος. Και αν ένα μέρος του υφάσματος χαλάσει, κινδυνεύει να σχιστεί όλο το ύφασμα.... "

Friday, August 6, 2010

" ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ "



Όταν σου ζητώ να μ' ακούσεις
κι εσύ αρχίζεις να δίνεις συμβουλές
δεν έκανες αυτό που σου ζήτησα.

Όταν σου ζητώ να μ' ακούσεις
κι εσύ αρχίζεις να μου λες γιατί
δε νοιώθω και τόσο ωραία.

Ποδοπατείς τα αισθήματα μου.

Όταν σου ζητώ να μ' ακούσεις
και νοιώθεις υποχρεωμένος να κάνεις κάτι
για να λύσεις τα προβλήματα μου,
δεν με κατάλαβες, όσο κι αν φαίνεται παράξενο.

Ίσως γι' αυτό η προσευχή
αποδίδει σε μερικούς ανθρώπους
επειδή ο Θεός είναι βουβός και δεν προσφέρει συμβουλές
και δεν προσπαθεί να τακτοποιήσει πράγματα.

Ο Θεός ακούει μόνο κι εμπιστεύεται εσένα
να τα βγάλεις πέρα με τον εαυτό σου.

Γι' αυτό, σε παρακαλώ,
πρόσεξέ με κι άκουσέ με.
Κι αν θέλεις να μιλήσεις
περίμενε μια στιγμή,
θα 'ρθει η σειρά σου.
Σου υπόσχομαι να σ' ακούσιο κι εγώ προσεκτικά.

~ ΛΕΟ ΜΠΟΥΣΚΑΛΙΑ ~

Thursday, August 5, 2010

Computer Repair

Caller : Hi, our printer is not working.
Customer Service: What is wrong with it?
Caller : Mouse is jammed.
Customer Service: Mouse? Printers don't have a mouse!!!
Caller: Mmmmm??.. Oh really?... I will send a picture.

Μάθημα Πίστης...



Αυτό το σκυλάκι ήλθε στη ζωή την παραμονή των Χριστουγέννων του 2002. Γεννήθηκε με 2 πόδια. Φυσικά δεν μπορούσε να περπατήσει. Ακόμη και η μητέρα του δεν το ήθελε !

Ο πρώτος του ιδιοκτήτης δεν πίστευε ότι θα μπορούσε να επιβιώσει και έτσι σκέφτηκε την ευθανασία.

Μετά όμως συνάντησε την τωρινή του ιδιοκτήτρια, Jude Stringfellow, η οποία θέλησε να το φροντίσει. Αποφάσισε να το εκπαιδεύσει να περπατάει στα δυο του πόδια ! Το ονόμασε Faith (πίστη)


Στην αρχή έβαλε την Πίστη πάνω σε μια σανίδα σέρφινγκ για να αισθανθεί την κίνηση.
Μετά χρησιμοποίησε φυστικοβούτυρο σε ένα κουτάλι σαν κίνητρο και αμοιβή ώστε το σκυλί να στέκεται στα δυο του πόδια και να χοροπηδάει. Ακόμη και το άλλο σκυλί στο σπίτι ενθάρρυνε την Πίστη να περπατήσει.

Σαν από θαύμα μετά από 6 μήνες η Πίστη έμαθε να ισορροπεί στα πίσω πόδια της και με πηδηματάκια να προχωράει. Μετά από περισσότερη προπόνηση στο χιόνι κατάφερε να αρχίσει να περπατάει σαν άνθρωπος !

Τώρα η Πίστη τρελαίνεται να κάνει βόλτες ! Και φυσικά όπου πηγαίνει τραβάει την προσοχή των ανθρώπων. Γρήγορα έγινε διάσημη και έχει εμφανιστεί σε διάφορα τηλεοπτικά σόου και γνωστές εφημερίδες.

Εκδόθηκε για αυτήν ένα βιβλίο που τιτλοφορείται «Με λίγη Πίστη».

Στη ζωή υπάρχουν πάντα ανεπιθύμητα γεγονότα και για να μπορέσουμε να νιώσουμε καλύτερα, θα πρέπει να καταφέρουμε να τη δούμε από μια διαφορετική οπτική γωνία.

Εύχομαι αυτό το κείμενο να μας αφυπνίσει έτσι ώστε να νιώσουμε ευγνώμονες και να εκτιμούμε κάθε μοναδική μέρα της ζωής μας.

Η Πίστη είναι η συνεχής απόδειξη του θαύματος της ζωής.