Σήμερα πώς βλέπετε τα πράγματα, πάτερ μου; Τι μας περιμένει;

ΤΟ «ΤΖΙΒΑΕΡΙΚΟΝ» ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ.

Αυτά, που σημειώνω εν συνεχεία, προέρχονται από μια συνομιλία πού είχα με τον Γέροντα Αθανάσιον πρόπερσι, και τα συνοψίζω, χάριν οικονομίας του λόγου, για το περίφημο «τζιβαερικόν», πού είναι ή ψυχή του λαού μας και του τόπου Ιδού το περιεχόμενο αυτής της συνομιλίας:

-Τί είναι το «τζιβαερικόν», πού αναφέρει ό τίμιος στρατηγός Γιάννης Μακρυγιάννης στα «»Απομνημονεύματα» του; Είναι το πολύτιμο, το αγαπημένο, το πιο ακριβό και Ιερό και το πιο σημαντικό πράγμα του βίου μας. Προέρχεται από την λέξη «τζιβαέρι», πού λέγανε οι παλαιότεροι τον καιρό της τουρκοκρατίας και χαρακτήριζαν τα χρυσαφικά και τα πολύτιμα κοσμήματα και γενικώς κάθε πολύτιμο στην ανθρώπινη ζωή. Στην ανώτατη έννοια του είναι το αντίστοιχο με τη φράση «τα ιερά και τα όσια», είπε ό π. Αθανάσιος. Και συνέχισε:

-Ό μεγαλόφωνος και αληθινός προφήτης τού Γένους μας στους τελευταίους αιώνες, ό Άγιος Κοσμάς ό Αιτωλός (1714-1779), στον τιτάνιο αγώνα του σε όλη την Ελλάδα, το διατύπωσε πιο ξεκάθαρα, λέγοντας: «Ψυχή και Χριστός σας χρειάζεται. Αυτά τα δύο ό κόσμος όλος να πέσει πάνω σας δεν μπορεί να σάς τα πάρει, έκτος και αν τα δώσετε με το θέλημα σας. Αυτά τα δύο να τα φυλάγετε, να μη τα χάσετε».

– Είπε και άλλες μεγάλες προφητείες, πάτερ μου, όπως για τον Πάπα και τούς άλλους αιρετικούς…

-Ασφαλώς και είπε όλες τις αλήθειες πού χρειαζόμαστε, αλλά επιμένω σε αυτήν την προφητεία πού ανέφερα, γιατί είναι δραματικά επίκαιρη. Δυστυχώς κάποιες δυνάμεις και μηχανισμοί, πού διατηρούν μακρόχρονο και μεγάλο μίσος για τον Χριστό και το Ορθόδοξο Γένος μας, θέλουν να το υποτάξουν και να το αφανίσουν, θέλουν να καταστρέψουν το μοναδικό και πολύτιμο «τζιβαερικόν», πού κλείνουν οι Ρωμιοί μέσα στην καρδιά τους και δεν θέλουν να προδώσουν ποτέ τους αυτήν την αγία παρακαταθήκη. Είναι πιο πολύτιμο και από την ίδια τους την ζωή. Γι’ αυτό και ξέρουν να πολεμούν και να νικούν πάντοτε. Δίνουν όλη την ύπαρξη τους.

Το υψηλό αυτό φρόνημα βρίσκεται βαθειά ριζωμένο μέσα σε κάθε Έλληνα, όσον και αν προσπαθούν μερικοί να το διαβρώσουν, να το νοθεύσουν, να το αλλάξουν και να το αφανίσουν. Άλλοτε με την βία και την σκλαβιά, όπως τον καιρό της τουρκοκρατίας, και άλλοτε με άλλους τρόπους (οικονομική, πολιτική εξάρτηση κ.ά.). Ποτέ όμως ό αληθινός Έλληνας δεν λύγισε μπροστά στους ισχυρούς της γης και πιστεύουμε ότι ποτέ δεν θα γονατίσει και δεν θα προσκύνηση το «θηρίον της ανομίας», έστω και αν μείνει μόνον μια χούφτα άνθρωποι, πού έχουν πίστη και ψυχή μέσα τους. Γιατί αυτά τα «ιερά και τα όσια», όσον και αν τα πολεμούν μεθοδικά οι εχθροί του Γένους μας, μοιάζουν σαν το καρφί, πού όσο πιο πολύ το χτυπάς, τόσο εκείνο στερεώνεται μέσα στον τοίχο.

-Και αυτό το «τζιβαερικό», καθώς το είπατε, Γέροντα, το έχουν όλοι οι Έλληνες μέσα τους; τον ρώτησα κι εκείνος είπε:

-Όλοι οι αληθινοί Έλληνες, φίλε μου, γιατί είναι δεμένο με το «ντιενέϊ» τους, καθώς λένε οι επιστήμονες για τα βιολογικά του κάθε άνθρωπου. Τα «ιερά και τα όσια» είναι ζυμωμένα μέσα στο αίμα τους, μέσα στην ανάσα τους και γι’ αυτό πιστεύω ότι ποτέ δεν θα παραδώσουν θεληματικά την ψυχή τους. «Ελευθερία ή θάνατος» έλεγαν και λένε πάντοτε οι αληθινοί Έλληνες. Ακόμα και αυτοί πού παρασύρονται από τον δήθεν εκσυγχρονισμό και την πρόοδο της ψευτιάς και γίνονται χωρίς επίγνωση όργανα των αλλότριων αντιπάλων και έχθρων του Γένους μας, κάποια ώρα θα συνέλθουν από την πλάνη τους, σαν τον άσωτον υίόν του Ευαγγελίου.

-Χαίρομαι, πάτερ μου, γι’ αυτήν την αισιοδοξία σας, γιατί βλέπω στις καίριες θέσεις να τοποθετούνται οι προσκυνημένοι Εφιάλτες…

-Στην επιφάνεια, κάποιες φορές, συνέχισε ό π. Αθανάσιος, μοιάζει να θολώνει μέσα σ’ αυτούς το όραμα της Πίστης και της Πατρίδας, αλλά είναι μόνο στην επιφάνεια και μόνον στην εξωτερική ροή της ιστορίας. Στο βάθος μένει καλά κρυμμένο το άγιο «τζιβαερικόν» του λαού μας και μεταδίδεται από γενιά σε γενιά με την ανάσα των γονιών τους και την περιρρέουσα δύναμη της Παράδοσης του τόπου. Βλέπουν την ελληνική σημαία και ανοίγει ή καρδιά τους και καμαρώνουν για τον Σταυρό, πού την στολίζει. Ακούν τον εθνικό ύμνο και ανατριχιάζουν. Ακούν την ιστορία και αισθάνονται περηφάνια πατριωτική. Μπορεί να αλλάζουν μερικά πράγματα στον υλικό και πρακτικό τομέα, στις κάποιες σχέσεις με τούς αντιπάλους του τόπου και σε άλλους δήθεν φιλικούς συμφυρμούς των καιρών. Όταν όμως τα πράγματα δυσκολεύουν και χειροτερεύουν οι σχέσεις και οι κίνδυνοι φαίνονται απειλητικοί, τότε ξεσηκώνεται ή ψυχή του λαού, ή ψυχή του Γένους και αντιστέκεται και βροντοφωνάζει «όχι», όπως το αλησμόνητο εκείνο 1940 και σε άλλες ώρες αναμέτρησης με το κακό…

-Σήμερα πώς βλέπετε τα πράγματα, πάτερ μου; Τί μάς περιμένει;

-Τώρα βρισκόμαστε και πάλι μπροστά σε κρίσιμες ημέρες, είπε ό Γέροντας. Μπροστά σε μεγάλες απειλές ενάντια στον Ελληνισμό και την Πίστη μας. Πολλοί φορούν το προσωπείο του φίλου και μάς λένε να ξεχάσουμε τα πιστεύματά μας και να εκσυγχρονισθούμε. Και αυτή είναι ή χειρότερη και πιο δόλια και ύπουλη απειλή. Θέλουν να προχωρήσουμε στο μέλλον με τα δικά τους μυαλά και να γίνουμε προοδευτικοί ωσάν τις άλλες «προηγμένες χώρες», όπου οι άντρες παντρεύονται με άντρες και δεν νοιώθουν καμιά ντροπή και δεν θυμούνται τί έγινε στα Σόδομα και τα Γόμμορα, όπου μέχρι σήμερα δεν φυτρώνει ούτε άγριό χόρτο… Θέλουν να μάς κυβερνά ή «Ευρωπαϊκή Ένωση», πού μόνον ενωμένη δεν είναι και δεν μπορεί να γίνει, γιατί είναι ετερόκλητη, ένας εσμός πονηρών συμφερόντων και τώρα οι Μωαμεθανοί προσπαθούν να εισέλθουν σαν αφέντες, και ας ανήκουν σε μη ευρωπαϊκό χώρο.

-Αυτά, πάτερ μου, ανήκουν στον γήινο, στον κοσμικό τομέα. Στα πνευματικά γίνεται;

-Στα πνευματικά ή κατάσταση είναι πολύ χειρότερη, φίλε μου. Οι λεγόμενοι εκκλησιαστικοί διάλογοι είναι έργον πονηρίας. Είναι ένας υποκριτικός εμπαιγμός, όταν υπάρχει μία και μόνον Εκκλησία και οι άλλες «ομολογίες» είναι αιρετικά παραμάγαζα. Στήσανε το θέατρο του παραλόγου πού λέγεται «Οικουμενισμός» και προσπαθούν να αλλοιώσουν το Θεανθρώπινο Πρόσωπο του Χριστού και να έκκοσμικεύσουν την Εκκλησία και να την κάνουν ένα σωματείο, μια λέσχη καλών ανθρώπων. Θέλουν να μάς αλλάξουν την Πίστη μας. Και όλα αυτά δεν είναι άπλες, θεωρητικές διατυπώσεις και διακηρύξεις, αλλά παίρνουν συστηματικά την μορφή διεισδύσεων μέσα στο κορμί και την ψυχή του τόπου. Προσέξετε τα λεγόμενα Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως, πού παραπλανούν τον λαό και μάλιστα με απαράδεκτα προγράμματα, κοιτάξετε τον εκμηδενισμό της γλώσσας και της παιδείας, την κοινωνική ζωή με την διάσπαση του κοινωνικού ιστού, την εγκληματικότητα και την πληθυσμιακή αλλοίωση με τα εκατομμύρια των λαθρομεταναστων. Και είναι στιγμές, πού ακούω την καταπληγωμένη και χιλιοπροδωμένη μάνα μας την Ελλάδα, να φωνάζει με δάκρυα:

Παιδιά μου! Παιδιά μου, σώστε με! Κινδυνεύω! Ελάτε, να κρατηθούμε όλοι μαζί ενωμένοι και να αντισταθούμε στο κακό, πού έρχεται. Να σώσουμε το «τζιβαερικόν» μας.

Π. Σωτηρχος