Η ολοκλήρωση της ευτυχίας

 Εννέα Νοεμβρίου γιορτή του Αγ. Νεκταρίου.
Η μέρα βροχερή, χλομή. Η ώρα πλησίαζε μία το μεσημέρι, όταν με σταμάτησε ένας κύριος χαμογελαστός, με ευγενική φυσιογνωμία.
 Κρατούσε στο ένα του χέρι μια τσάντα, που είχε μέσα δύο μεγάλα κουτιά από ζαχαροπλαστείο και στο άλλο μια μεγάλη μαύρη ομπρέλα.
Μου είπε πού ήθελε να τον πάω και ξεκινήσαμε. Σε λίγα δευτερόλεπτα άνοιξε το ένα κουτί και μου πρόσφερε γλυκό.
 -Σήμερα γιορτάζω.
 -Χρόνια πολλά κι ευλογημένα, να είστε υγιής και χαρούμενος, όπως σας βλέπω σήμερα!
 -Ευχαριστώ πολύ! Θα κάνετε γιορτή στο σπίτι σας; τον ρώτησα.
 Ναι! και πριν από λίγο με πήρε η γυναίκα μου στο κινητό, για να πάρω επιπλέον γλυκά.
 Όλα τα υπόλοιπα τα έχει οργανώσει για το βράδυ.
 Θα βρεθούμε με καλούς φίλους και συγγενείς. Είναι μια ευκαιρία να ιδωθούμε, να πούμε τα νέα μας, να φάμε και να χαρούμε.
 -Μακάρι να μπορούσαμε να το κάνουμε πιο συχνά αυτό, και όχι μόνο σε γιορτές, σε γάμους, σε βαφτίσια ή σε κηδείες!
-Σε βαφτίσια! μονολόγησε- εδώ με πόνεσες!
 -Σε πόνεσα; γιατί;
-Γιατί δεν έχουμε παιδιά.
-Νέος είσαι ακόμη, θα κάνεις!
 -Είμαι σαράντα ετών, δέκα χρόνια παντρεμένος! Το όνειρο μου να αποκτήσω παιδί, έχει ναυαγήσει. Και η πληγή που έχω, δεν λέει να κλείσει.
 -Δεν κατάλαβα, γιατί πληγή; Επειδή δεν έχεις παιδί; Για λίγα λεπτά επικρατεί σιωπή. Τον ρώτησα:
 -Τη γυναίκα σου την αγαπάς;
-Την αγαπώ πολύ.
 -Εκείνη σε αγαπάει;
-Ναι, πάρα πολύ.
 -Τότε δεν βλέπω για ποιο λόγο να αισθάνεσαι τόσο πληγωμένος.
 -Ε, αν είχαμε ένα παιδί, πιο όμορφη δε θα ‘ταν η ζωή μας;
-Αυτό μην το λες! Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί στον καθένα. Έχεις σκεφθεί, αν είχες κάνει ένα παιδί και είχε κάποια αναπηρία, ή μπλεκόταν στα δίχτυα των ναρκωτικών ή του αλκοόλ ή της πορνείας, τι προβλήματα και τι στενοχώρια θα είχες;
 -Όχι, αυτό δεν το έχω σκεφθεί- η αλήθεια είναι ότι έχουμε μια πολύ καλή σχέση με τη γυναίκα μου. Και οικονομικά στεκόμαστε πάρα πολύ καλά. Συχνά-πυκνά σκεφτόμαστε το θέμα του παιδιού, που δεν μπορούμε να αποκτήσουμε, και μελαγχολούμε.
 -Με τι ασχολείσαι;
-Καθηγητής Πανεπιστημίου.
 -Μάλιστα! Η γυναίκα σου εργάζεται;
-Ναι, είναι γιατρός.
 -Δηλαδή τα έχετε όλα και σας λείπει ένα παιδί!
 -Ακριβώς, όπως το λες, μας λείπει ένα παιδί!
-Μου επιτρέπεις να σε ρωτήσω κάτι;
 -Ό,τι θέλεις!
 -Έχετε ποτέ ευχαριστήσει τον Θεό, για την αγάπη, την υγεία, την οικονομική σας επιφάνεια και όλα τα καλά που έχετε; Δεν μου απάντησε αμέσως, το σκεφτόταν…
 -Όχι! δεν Τον έχουμε ευχαριστήσει ποτέ, για να σου πω την αλήθεια, Τον έχουμε ξεχάσει. Ξέρεις, από τα παιδικά μας χρόνια ούτε η γυναίκα μου ούτε εγώ αντιμετωπίσαμε δυσκολίες. Μμμ τον Θεό τον θυμόμαστε μόνο στις δυσκολίες, μονολόγησα.

"Οι Πνευματικοί Νόμοι"

Ο Γέροντας αγαπούσε να εργάζεται και δεν σταματούσε καθόλου στις ώρες που επέτρεπε το πρόγραμμα. Το εργόχειρό μας τότε ήταν σταυρουδάκια σκαλιστά, τα οποία σκάλιζε με μεγάλη ευχέρεια και ταχύτητα, αφού εμείς ετοιμάζαμε το ξύλο. Έμενε μόνος του στο καλυβάκι που του χτίσαμε μακρύτερα από μας, κι εμείς πηγαίναμε να τον βρούμε το μεσημέρι και μετά φεύγαμε ο καθένας μόνος του.

Το μέρος εκεί ήταν απόμερο και ήσυχο, αλλά ήταν πιο εκτεθειμένο στους καιρούς. Έτσι, το κρύο ήταν περισσότερο, ώσπου τον πείσαμε να του βάλουμε λίγη θέρμανση με καμιά σόμπα. Πήρα, εγώ ο ευτελής, τα μέτρα και ετοίμασα τα υλικά, για να την φτιάξω με λαμαρίνα απ’ έξω και μέσα χτιστή με πηλό. Ετοιμάστηκα για την επομένη, όπως του έταξα αποβραδίς, και το πρωί μάζεψα τα εργαλεία μου και τα υλικά και πήγα κάπου εκεί κοντά να την φτιάξω και να την τοποθετήσω μετά. Έβαλα μετάνοια, όπως πάντα, και άρχισα με καλό καιρό, γιατί δούλευα έξω στο ύπαιθρο.

Μόλις μέτρησα και έκοψα τα εξαρτήματα και άρχισα να δουλεύω, χάλασε απότομα ο καιρός. Μετά έβρισκα μια παράξενη δυσκολία σε οτιδήποτε και αν επιχειρούσα να κάνω. Φυσούσε ένας παράξενος αέρας, που δεν είχε κατεύθυνση προς κανένα σημείο, μόνο σήκωνε τα πάντα κατ’ επάνω μου και μου ‘φερνε στο πρόσωπο οτιδήποτε βρισκόταν στον τόπο: λαμαρίνες, σανίδες, παλιόχαρτα και άμμο. Παραδόξως μου έφευγαν τα εργαλεία και κατρακυλούσαν μακριά χωρίς λόγο, διότι ο τόπος δεν ήταν παντελώς κατωφερής. Τα καρφιά στράβωναν χωρίς λόγο, με την παραμικρή πίεση, έσπαζαν τα τρυπάνια, άλλαζαν τα σχέδια μου, που τα είχα μετρημένα και κομμένα με ακρίβεια.

Στην αρχή δεν υπολόγισα τίποτε και βιαζόμουν να επαναφέρω τα πράγματα στην τάξη και να συνεχίσω. Σε λίγο όμως το πράγμα έγινε πολύ αισθητό. Κάτι συνέβαινε. Σταμάτησα λίγο όμως, γιατί είχα κατασυντρίψει κυριολεκτικά και όλα μου τα δάχτυλα και μια παράξενη ταραχή μέσα μου, μου προκαλούσε οργή, σύγχυση, ανυπομονησία. «Περίεργο πράγμα, λέω, κάτι συμβαίνει»! Εν τω μεταξύ και ο καιρός επιδεινώθηκε τόσο που με ανάγκασε να διακόψω και πήγα στον Γέροντα. Αυτή η κατασκευή απαιτούσε δυο με τρεις, το πολύ, ώρες δουλειά και πέρασαν περισσότερο από έξι ώρες, χωρίς να έχω κάνει τίποτα.

Τότε θυμήθηκα κάτι πού μου είχε πει ο Γέροντας το πρωί, όταν ξεκίνησα και δεν το έλαβα υπ’ όψι. «Άντε να δούμε, μου είχε πει, θα κάνεις τίποτε σήμερα;». Εγώ δεν έδωσα σημασία στο νόημα αυτών των λέξεων, αλλά σκέφτηκα πώς το είπε για να με ταπεινώσει ίσως, γιατί ήξερα αυτή τη δουλειά. Μάλιστα φιλοδοξούσα να τελειώσω και συντομότερα και επιτυχέστερα, για να τον αναπαύσω, και με την κρυφή χαρά πως μας επέτρεψε να του βάλουμε θέρμανση και αυτό θα το έκανα μόνος μου εγώ!

Πήγα, λοιπόν, του χτύπησα την πόρτα και μου άνοιξε. Μόλις με είδε ταραγμένο, άρχισε να γελάει.

Είμαστε πια οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι του πλανήτη!

Η συνταγή, το μυστικό για την μεγαλύτερη ευτυχία είναι κάτι που όλοι μας το αναζητάμε λίγο-πολύ!

Το θέμα είναι σε ποια κατεύθυνση το ψάχνουμε!

Θυμάσαι που, πριν περίπου 2 εβδομάδες, μου είπες ότι διαγνώστηκες με καρκίνο; Πόσο πόνεσες... Πόσο πόνεσαν οι δικοί σου... Θα'θελα να μπορούσα να φιλήσω τα χέρια σου, πονεμένε μου φίλε, να σε κοιτάξω στα μάτια και να σου πω: "είσαι ήρωας". Όχι μόνο γιατί αντέχεις και αγωνίζεσαι και προσεύχεσαι. Όχι μόνο γι'αυτό. Αλλά και για το ότι είσαι ένας αναζητητής αληθινός της ευτυχίας.

Αυτά είναι τρελά πράγματα. Να βλέπεις πως το σώμα σου φθίνει, μα η ψυχή σου να'ναι τόσο αγωνιστική! Απίστευτα πράγματα... Κι έρχεται και η Ανάσταση για να μας αποτρελάνει όλους! Εκεί που όλα μυρίζουν θάνατο, σήψη, στεναχώριες και κλάματα, έρχεται εκείνο το μοναδικό ΦΩΣ να μας α π ο γ ε ι ώ σ ε ι!!! Έρχεται εκείνο το ολόγλυκο πρόσωπο του Χριστού μας με τέτοια δύναμη απ'τα έγκατα του Άδη που σπάει σαρωτικά τις αλυσίδες του πόνου!

'Ερχεται! Με τέτοια δύναμη και φως που οι καρδιές μας γεμίζουν φως! Τα μάτια μας γεμίζουν από γλυκά δάκρυα ευτυχίας! Οι ψυχές μας πετάνε από ευτυχία!

Καθώς ο Χριστός μας ανασταίνεται κι έρχεται με φόρα απ'τον Άδη, του φωνάζουμε κι εμείς γεμάτοι χαρά: "Χριστέ μου! Χριστέ μου"! Κι Εκείνος καθώς ανεβαίνει προς τον Ουρανό, μάς απλώνει το χέρι. Και ενώ οι θλίψεις μάς είχαν αποτελειώσει, τώρα κάνουμε την υπεράνθρωπη κίνηση και του δίνουμε του Χριστού μας το χέρι μας! Και ανεβαίνουμε κι εμείς μαζί Του. Με φόρα. Με πίστη. Με ελπίδα.

Α Ν Α Σ Τ Α Ι Ν Ο Μ Α Σ Τ Ε !! ΠΕΤΑΜΕ!! Τ'ΑΚΟΥΣ; ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΙΑ ΟΙ ΠΙΟ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ!

Πού πήγες Άδη;

Πού εξαφανίστηκες πόνε;

Πού χάθηκαν τα δάκρυα της μοναξιάς, της θλίψης, της στεναχώριας;

Είμαστε τόσο δυνατοί τώρα που τίποτα δε μας φοβίζει! Είμαστε τόσο χαρούμενοι κι οι καρδιές μας κοντεύουν να σπάσουν απ'την τόση χαρά!

Είμαστε σε τροχιά ουράνια! Είμαστε πια οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι του πλανήτη!

Από την Αόρατη γωνιά

Τέσσερα πράγματα ὑπάρχουν, ποὺ ἂν ἔχει ὁ ἄνθρωπος τὸ ἕνα ἀπὸ αὐτά...

   

Τέσσερα πράγματα ὑπάρχουν, ποὺ ἂν ἔχει ὁ ἄνθρωπος τὸ ἕνα ἀπὸ αὐτά, οὔτε νὰ μετανοήσει μπορεῖ, οὔτε καὶ δέχεται τὴν προσευχή του ὁ Θεός.

    Πρῶτον, ἐὰν ὑπερηφανεύεται.

    Δεύτερον, ἐὰν δὲν ἔχει ἀγάπη.

    Τρίτον, ἐὰν κατακρίνει αὐτὸν ποὺ πέφτει σὲ ἁμαρτία καὶ

    Τέταρτον, ἐὰν εἶναι μνησίκακος.

Ἁγίου Ἰωσὴφ τοῦ Βρυεννίου