Ένας αγιασμένος Γέροντας: + π. Ιωάννης Καλαΐδης.

Η ζωή του π. Ιωάννη ήταν ολόκληρη μια δοκιμασία, ένας σταυρός. Τον σήκωσε με δοξολογία στον Θεό και αγόγγυστα. Ποτέ δεν τον ακούσαμε να παραπονιέται για τίποτα. Ακόμη και όταν μιλούσε για τον μικρό γιο του, τον Φίλιππο, ο οποίος κοιμήθηκε από ανίατη ασθένεια σε ηλικία 7 ετών έλεγε: «Ζήτησα από τον Θεό να του δώσει δυο χρόνια ακόμη για να τον χαρώ. Και ο καλός Θεός με άκουσε και του τα έδωσε. Ο Θεός μου τον έδωσε, ο Θεός μου τον πήρε. Δόξα τω Θεώ».

Τα τελευταία δυο χρόνια της ζωής του δοκιμάστηκε με διάφορες ασθένειες που τις δέχθηκε με συνεχή δοξολογία στο Θεό. Στις τελευταίες στιγμές του οι συγγενείς του και ο π. Φώτιος, που πολύ τον αγαπούσε, έψαλαν το απολυτίκιο του Αγίου Γεωργίου. Σήκωσε τα χέρια του ψηλά, προσπαθώντας να σηκωθεί ολόκληρος, ενώ ήδη μια ολόκληρη μέρα δε λειτουργούσαν καθόλου τα νεφρά του και δε μπορούσε να του χορηγηθεί ούτε ορός. Έτσι αποχαιρέτησε την εδώ μαρτυρική ζωή του.

Για τις μεγάλες δοκιμασίες που είχε στην οικογένειά του και γενικότερα στη ζωή του, δε θα ήθελα να αναφερθώ. Αυτό ίσως αν το θέλουν, μπορούν να το κάνουν τα παιδιά του. Ήθελα όμως να καταθέσω αυτά τα ελάχιστα σε σχέση με τα τόσα πολλά που ακούσαμε αλλά και ζήσαμε κοντά του.

Κατά την κοίμησή του το σώμα του είχε ευκαμψία και όταν οι χριστιανοί ασπάζονταν για τελευταία φορά το τίμιο χέρι του, ήταν ζεστό. Χέρι ενός ανθρώπου που κοιμόταν. Για 20 περίπου ώρες από την κοίμησή του, πολλοί έβαζαν τα κομποσχοίνια τους στο χέρι του, το οποίο άνοιγε μέχρι το τέλος με μεγάλη ευκολία. Το δέρμα στο μέτωπό του, 17 ώρες μετά την κοίμησή του, ίδρωσε και το είδαμε όλοι εμείς που καθίσαμε να τον συντροφεύσουμε εκείνη την τελευταία βραδιά. Εκείνες τις στιγμές ένιωθα μαζί με τον πόνο του αποχωρισμού και το μεγαλείο του Θεού και της Ορθοδοξίας.

Στις αρχές του 2010 είχα την τιμή και την ευλογία να αλληλογραφήσω με τον π. Αθανάσιο τον Σιμωνοπετρίτη, τον υμνογράφο της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, για κάτι που ήθελα να τον παρακαλέσω. Ο π. Αθανάσιος μου έγραψε για τον αγαπημένο μας παππούλη:

«Είχα ακούσει και εγώ από Σερραίους προσκυνητάς για τον αοίδιμο. Με την εν Χριστώ απλότητα είλκυε την χάριν του Κυρίου και την μετέδιδε στους έχοντας ανάγκην. Μακάρι και άλλους τέτοιους ιερείς να αναδεικνύη ο Κύριος στον ταραγμένο κόσμο μας...».