Ιδού ο Νυμφίος...

Ξένε, ποιος είσαι, που χωρίς καμώματα και μάγια

μαγεύεις; Κοίτα! όπου πατάς άχραντα βγαίνουν βάγια!

Σε βλέπει, και τη δόξα σου, Μεσσία, ποιος δεν κηρήττει;

Γιατί σκορπάς τη μυστικήν αυγή του αποσπερίτη;

Γιατί καθείς που σ' απαντάει, ξεχνάει τη Γη, και θέλει

να σέρνεται απ' τα χείλη σου που στάζουν θείο μέλι:

Δε φοβερίζει ο Λόγος σου, μήτε η ματιά σου καίει·

πώς τρέμουν έτσι αγνάντια σου κι' οι άγριοι Σαδουκαίοι;

Αλήθεια, μ' ένα λόγο σου πώς το κακό γιατρεύεις

κι' ακόμα κι' απ' το θάνατο πώς και νεκρούς γυρεύεις;

Οι λίμνες της Γενησαρέτ και της Τιβεριάδας,

Τα ρόδα του Γεθσημανή, τα κρίνα της κοιλάδας

Σε ξέρουν· είσαι των παιδιών χαμόγελο και ακτίνα

των γυναικών· τα χέρια σου, δυο θαύματα κι' εκείνα,

όταν τ' ανοίγεις απλωτά, θαρρεί κανείς την πλάση

ολόκληρην η αγκάλη σου πως θέλει ν' αγκαλιάσει.

κι' εμπρός σου χαμηλώνεται και φτωχική απομένει

του Σολομώντα η εκκλησιά η φεγγοβολισμένη!
(ΠΑΛΑΜΑΣ)

Ο ήρωας Κωνσταντίνος Κουκίδης (27 Απριλίου 1941 )

Όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα, 27 Απριλίου 1941, η πρώτη τους δουλειά ήταν να στείλουν ένα απόσπασμα υπό τον λοχαγό Γιάκομπι και τον υπολοχαγό Έλσνιτς για να κατεβάσει τη Γαλανόλευκη από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης και να υψώσει τη σβάστικα.Oι Γερμανοί αντικρύζουν στό ακραίο σημείο τού βράχου τής Ακρόπολης πού δεσπόζει τής πόλης, την γαλανόλευκη σημαία πού θ’ αντικατασταθεί από τον αγκυλωτό ...σταυρό. Η εθνική Σημαία με το μεγάλο σταυρό στην μέση λάμπει και τα χρώματά της τονίζουν και τονίζονται από τον Παρθενώνα. Εκεί στην θέση Καλλιθέα, στο ανατολικό σημείο του Ιερού Βράχου ο επικεφαλής του αποσπάσματος ζήτησε από τον εύζωνο που φρουρούσε τη σημαία μας να την κατεβάσει και να την παραδώσει.Ο απλός αυτός φαντάρος, όταν στις 8:45 το πρωϊ έφθασαν μπροστά του οι κατακτητές της χώρας μας και με το δάκτυλο στην σκανδάλη των πολυβόλων τους, τον διέταξαν να κατεβάσει το Εθνικό μας σύμβολο, δεν έδειξε κανένα συναίσθημα. Δεν πρόδωσε την τρικυμία της ψυχής του. Ψυχρός, άτεγκτος και αποφασισμένος.. απλά αρνήθηκε! Οι ώρες της περισυλλογής, που μόνος του είχε περάσει δίπλα στην σημαία, τον είχαν οδηγήσει στη μεγάλη απόφαση...“ΟΧΙ”! Αυτό μονάχα πρόφερε και τίποτε άλλο. Μια απλή λέξη, με πόση όμως τεράστια σημασία και αξία. Η Ελληνική μεγαλοσύνη.Ο εύζωνας τυλίχτηκε με τη σημαία, έτρεξε ως την άκρη του Ιερού Βράχου και μπρος στα μάτια των εμβρόντητων Γερμανών ρίχτηκε μ’ ένα σάλτο στον γκρεμό, βάφοντας το εθνικό μας σύμβολο με το τίμιο αίμα .

Λίγη άγνωστη Ιστορία! Κωνσταντίνος Κουκίδης Για όσους δεν έτυχε να το γνωρίζουν...

Όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα, 27 Απριλίου 1941, η πρώτη τους δουλειά ήταν να στείλουν ένα... απόσπασμα υπό τον λοχαγό Γιάκομπι και τον υπολοχαγό Έλσνιτς για να κατεβάσει τη Γαλανόλευκη από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης και να υψώσει τη σβάστικα.

Δεξιά ο Παρθενώνας, αριστερά οι Καρυάτιδες. Από την ελιά τής Αθηνάς οι Γερμανοί αντικρίζουν στο ακραίο σημείο τού βράχου τής Ακρόπολης πού δεσπόζει τής πόλης, την γαλανόλευκη σημαία πού θ' αντικατασταθεί από τον αγκυλωτό σταυρό.

Η εθνική Σημαία με το μεγάλο σταυρό στην μέση λάμπει και τα χρώματά της τονίζουν και τονίζονται από τον Παρθενώνα που στέκει αγέρωχος και όμορφος όπως πάντα.

Εκεί στην θέση Καλλιθέα, στο ανατολικό σημείο του Ιερού Βράχου ο επικεφαλής του αποσπάσματος ζήτησε από τον εύζωνο που φρουρούσε τη σημαία μας να την κατεβάσει και να την παραδώσει.

Ε΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ ΤΗΣ ΟΣΙΑΣ ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΙΑΣ

Υπό

Σεβασμιωτάτου ΜητροπολίτουΑντινόης

κ.κ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ

Την περίοδο της 5^ης Κυριακής των Νηστειών η Ορθόδοξός μας Εκκλησία τιμά την μνήμη της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας, η οποία υπήρξε παράδειγμα ειλικρινούς μετανοίας.  Έζησε για πολλά χρόνια ασώτως, αλλά η ειλικρινής της μετάνοια την ανέδειξε ως μία των μεγαλυτέρων και σπουδαιότερων αγίων γυναικών.

Αυτή η οσία ήταν από την Αίγυπτο και έζησε στα χρόνια του Βυζαντινού Αυτοκράτορος Ιουστινιανού, κατά το έτος 520 μ.Χ.  Η οσία Μαρία στα νεανικά της χρόνια έζησε μία ζωή μέσα στην ακολασία και στις ηδονικές απολαύσεις της σαρκός.  Η ομορφιά του σώματος της ελκούσε πολλούς στη διάπραξη της αμαρτίας και με τα τεχνάσματά της οδηγούσε πολλούς στην ηθική καταστροφή.  Σ’ αυτό τον τρόπο ζωής έζησε περίπου (17) δέκα επτά χρόνια, ύστερα όμως έδωσε τον εαυτό της στη μετάνοια και στην άσκηση της αρετής.  Και τόσο πολύ υψώθηκε διά μέσου της απαθείας, ώστε περπατούσε επάνω στα νερά και τους ποταμούς, χωρίς να βυθίζεται, και όταν προσευχόταν, υψωνόταν από την γη και στεκόταν στον αέρα μετέωρη.  Η αιτία της τοιαύτης μεταβολής και μετανοίας ήταν η ακόλουθη:

Στις 14 Σεπτεμβρίου, όταν στα Ιεροσόλυμα γινόταν η ύψωση του Τιμίου Σταυρού, πολλοί χριστιανοί συνέτρεχαν στα Ιεροσόλυμα, για να προσκυνήσουν το Τίμιο Ξύλο· τότε και η οσία αυτή γυναίκα πήγε εκεί μαζί με ακόλαστους νέους.  Θέλουσα να εισέλθει στο ναό της Αναστάσεως, για να δει και να ασπασθεί τον ζωοποιό Σταυρό, εμποδίζετο από κάποια αόρατη δύναμη.   Παρακάλεσε και υποσχέθηκε στην Θεοτόκο, ότι εάν αφεθεί να έμβει και προσκυνήσει τον Σταυρό του Κυρίου, θα φυλάξει σωφροσύνη και δεν θα ξαναμολύνει το σώμα της με επιθυμίες και ηδονές.   Αφού πέτυχε το ποθούμενο, δεν παραμέλησε την υπόσχεσή της, αλλά, αφού πέρασε τον Ιορδάνη ποταμόν, επήγε στην έρημο, όπου έζησε 47 χρόνια, χωρίς να δει άνθρωπο.  Και τόσο αγωνίσθηκε, ώστε ανέβηκε υπεράνω της ανθρώπινης φύσεως και απέκτησε μίαν ζωή αγγελική και υπεράνθρωπο, και μ’ αυτόν τον τρόπο απήλθε εν ειρήνη προς Κύριον.

Η Λειτουργία των Προηγιασμένων

Υπό

Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αντινόης

κ.κ. Παντελεήμονος

Απ' όλους τους λειτουργικούς κανόνες που αναφέρονται στη Μεγάλη Σαρακοστή ένας είναι που έχει αποφασιστική σημασία για τη κατανόησή της, παράδοξο αλλά είναι το κλειδί. Πρόκειται για τον κανόνα που απαγορεύει τη τέλεση της Θείας Λειτουργίας στη διάρκεια της Μ. Σαρακοστής (εκτός Σαββάτου και Κυριακής), με μόνη εξαίρεση τη γιορτή του Ευαγγελισμού αν πέσει από Δευτέρα έως Παρασκευή.

Όμως αυτές τις μέρες ορίζεται να τελείται μια ειδική ακολουθία που ονομάζεται Λειτουργία των “Προηγιασμένων Δώρων”.

Δεν τελείται η Θεία Ευχαριστία στις μέρες της νηστείας γιατί η τέλεσή της είναι πανηγυρική, είναι μια διαρκής κίνηση χαράς. Η Θεία Ευχαριστία σαν μυστήριο και πανηγυρισμός της Βασιλείας, σαν γιορτή της Εκκλησίας, δε συμβιβάζεται με τη νηστεία και δεν τελείται στη διάρκεια της Μ. Σαρακοστής. Τελείται όμως η “Προηγιασμένη”, τα Τίμια Δώρα δηλαδή, έχουν καθαγιασθεί στη Θεία Λειτουργία της Προηγούμενης Κυριακής και φυλάγονται στην Αγία Τράπεζα για να προσφερθούν τις καθημερινές, σαν χάρη και δύναμη της Βασιλείας του Θεού που ενεργεί στον κόσμο, σαν προμηθευτής της “ουσιαστικής τροφή” μας και των όπλων για τον πνευματικό αγώνα μας. Βρίσκεται στην καρδιά της νηστείας, είναι στ' αλήθεια το μάννα εξ ουρανού που μας διατηρεί ζωντανούς στο ταξίδι μας μέσα στην έρημο της Μεγάλης Σαρακοστής.

Ανάμεσα στους ύμνους της Μ. Σαρακοστής μια σύντομη προσευχή λέγεται δύο φορές στο τέλος κάθε ακολουθίας από Δευτέρα έως Παρασκευή, (τα Σαββατοκύριακα δεν έχουν το τυπικό της Σαρακοστής).

Στη 2α Στάση των Χαιρετισμών

Υπό

Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αντινόης

κ.κ. Παντελεήμονος

           

Η ένσαρκος «Χριστού παρουσία» υπήρξε για την ανθρώπινη ιστορία το θαύμα των θαυμάτων, το μέγιστο όλων των θαυμάτων.  Ο άνθρωπος με την πτώση του ολοένα και απομακρυνόταν από τον Θεό και Πλάστη του. Όσο περνούσε ο καιρός όλο και περισσότερο βάδιζε τον κατήφορο της καταστροφής.  Η καρδιά του πεσμένου ανθρώπου μολύνθηκε και η θέλησή του συντρίφθηκε.

            Μέσα από τα συντρίμμια της ηθικής και πνευματικής πτώσης του ανθρώπου ακούγεται η χαρμόσυνη φωνή «των Αγγέλων υμνούντων, την ένσαρκον Χριστού παρουσίαν».  Ο Θεός Λόγος, ο Υιός του Θεού, ενσαρκώνεται και γίνεται τέλειος άνθρωπος.  Ο Θεός κατεβαίνει από τον ουρανό για να ανεβάσει στους ουρανούς τον άνθρωπο.  Ο Υιός του Θεού αναλαμβάνει όλη την ανθρώπινη φύση για να αναδείξει θεό τον άνθρωπο.  Ο Θεός Λόγος, που έπλασε τον άνθρωπο «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» του Θεού, ενδύεται με εκείνο που ο Ίδιος έπλασε. Ο Υιός του Θεού ταπεινώνεται για να διορθώσει την υπερηφάνεια του πλάσματός Του.

            Αυτή η ένσαρκος του «Χριστού παρουσία» υπήρξε η σωτήριος λύση που προνόησε ο Άγιος Θεός για να σώσει τον άνθρωπο.  Ο άνθρωπος από μόνος του ήταν αδύνατο να σωθεί και να αποκαταστήσει τις σχέσεις του με Θεό.  Όλοι οι άνθρωποι ήσαν ένοχοι και υπεύθυνοι της αμαρτίας.  Κανείς δεν ήταν δίκαιος, ώστε να προσφέρει τη μοναδική Θυσία που χρειαζόταν «υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας». 

            Η ένσαρκος αυτή Οικονομία του Θεού, που δοξολογείται από τα αγγελικά τάγματα, πραγματώνεται διά μέσου του προσώπου της Αειπαρθένου Μαρίας, που αναδεικνύεται Μητέρα του αληθινού «Αμνού και Ποιμένος» Χριστού, ο Οποίος ως Θεάνθρωπος σώζει κάθε άνθρωπο που προστρέχει σ’ Αυτόν.  Ο ενσαρκωθείς Υιός και Λόγος του Θεού αναζητεί το χαμένο πρόβατο, και το βρίσκει.  Γίνεται ο Καλός Ποιμένας που σηκώνει στους ώμους Του τον πλανηθέντα και χαμένο άνθρωπο και τον οδηγεί στη σωτήρια μάνδρα της Εκκλησίας.  Έτσι, η Θεοτόκος Μαρία ως «Αμνού και Ποιμένος Μήτηρ» αναδεικνύεται για όλη την ανθρωπότητα η «αυλή» των «λογικών προβάτων», μέσα στην οποία καταφεύγουν οι πιστοί για προστασία και βοήθεια.