Οι εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελλατωθήσσονται παντός αγαθού

Η μακαριστή γερόντισα Μακρίνα αδελφοί μου, της Παναγίας Οδηγήτριας της Πορταριάς Βόλου, ένα δύο χρόνια πριν γίνει μοναχή, δηλαδή πριν απ’ το χίλια 1960, ένα απόγευμα μαζί με άλλες τρεις κοπέλες που αργότερα όλες μαζί συγκρότησαν την πρώτη μοναχική αδελφότητα, μετέβαιναν σε ένα εξωκκλήσι της Παναγίας σε μια πλαγιά του Πηλίου, για ν’ ανάψουν τα καντήλια και να ψάλλουν την Παράκλησή Της.

Η πορεία τους ήταν κοπιαστική και πολύωρη, και επειδή ήτο και Παρασκευή ήσαν και νηστικές. Σε κάποια στιγμή της διαδρομής, λέγει η γερόντισσα Μακρίνα:

«Πόσο θαυμαστό θα ήταν για όλες μας να βρίσκαμε έξω από το εκκλησάκι τέσσερεις μεγάλες φέτες από χωριάτικο φρέσκο ψωμί και λίγα ώριμα σύκα».

 Οι άλλες την κοίταξαν παράξενα, χαμογέλασαν λίγο, αλλά προχώρησαν στο ανηφορικό μονοπάτι.

Κάποτε, κατάκοπες έφθασαν στο ερημοκκλήσι της Παναγιάς. Μπήκαν μέσα και βλέπουν κατάπληκτες πάνω στην γυμνή Αγία Τράπεζα, – διότι τα εξωκκλήσια δεν τα αφήνουν ενδεδυμένα, είναι ξεκάλυπτα δηλαδή, υπάρχει μόνο το μάρμαρο, ή το πολύ πολύ ένα μικρό ύφασμα – πάνω λοιπόν σ’ αυτήν την μικρή Αγία Τράπεζα τη γυμνή, είδαν κατάπληκτες τέσσερεις μεγάλες φέτες από φρέσκο ζεστό χωριάτικο ψωμί, και πάνω σε κάθε φέτα δύο μεγάλα ωριμότατα σύκα. Σταυροκοπήθηκαν πολλές φορές, έκαμαν και πολλές στρωτές μετάνοιες, άναψαν τα καντήλια, έψαλαν με κλάματα και χαρά την Παράκληση της Παναγίας, και στο τέλος έφαγαν το ψωμί και τα σύκα. Τα μάτια τους ήσαν πλημμυρισμένα από δάκρυα χαράς, θαυμασμού, καταπλήξεως και ευγνωμοσύνης. Το θαύμα ήταν ολοφάνερο.

Χριστιανοί μου, τέτοιου είδους θαύματα σας έχω διηγηθεί, και σε παλαιότερες ομιλίες μου, τα οποία συνέβησαν σε θεοσεβείς χριστιανούς, ειδικότερα στα σκληρά χρόνια της Κατοχής, όπου τα δοχεία τους από λάδι παρέμειναν για πολλούς μήνες γεμάτα, οι αποθήκες με τα λιγοστά ξύλα για τις θερμάστρες του χειμώνα να μην τελειώνουν ποτέ, παρόλο που τα χρησιμοποιούσαν κάθε μέρα, με τα λίγα δράμια από αλευράκι, ρύζι ή κανένα μακαρονάκι, συνεχώς και θαυματουργικά παρέμεναν άθικτα παρά την καθημερινή τους χρήση.
Ναι αδελφοί μου, οι εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελλατωθήσσονται παντός αγαθού, το βεβαιώνουμε κάθε φορά που ψάλλουμε την αρτοκλασία. Ακόμα και με ένα κομμάτι αντίδωρο θα μπορούσε να ζήσει κανείς για πολλές μέρες, χωρίς ψωμί, φαγητό και νερό, αρκεί να έχει καθαρή ζωή, ταπεινό φρόνημα, μετάνοια και προπαντός ζωντανή ολόθερμη πίστη. Βέβαια, όταν ο Θεός δώσει αυτή την ευκαιρία και κάτω από άλλες κατάλληλες συνθήκες.
Πρωτοπρεσβυτέρου π. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου

Τί εἶναι ἡ πατρίδα μας. (Ποίηση)

Τί εἶναι ἡ Πατρίδα μας;

Μὴν εἶν’ οἱ κάμποι΄;

Μὴν εἶναι τ’ ἄσπαρτα ψηλὰ βουνά; 

Μὴν εἶν’ ὁ ἥλιος της, ποὺ χρυσολάμπει;

Μὴν εἶναι τ’ ἄστρα της τὰ φωτεινά;

Μὴν εἶναι κάθε της ρηχὸ ἀκρογιάλι

καὶ κάθε χώρα της μὲ τὰ χωριά;

κάθε νησάκι της, ποὺ ἀχνὰ προβάλλει,

κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά;

Ὅλα Πατρίδα μας! Κι αὐτὰ κι ἐκεῖνα,

καὶ κάτι πού ᾽χομε μέσ’ στὴν καρδιά,

ποὺ λάμπει ἀθώρητο, σὰν ἥλιου ἀχτῖνα

καὶ κράζει μέσα μας: Ἐμπρός, παιδιά!

Ἰωάννης ΙΙολέμης

ΕΜΠΡΟΣ! (Ποίηση)

Ἐμπρός! Ὁλόρθοι, ἀτρόμαχτοι.

Μαυρίλα, ἀστροπελέκι.

Νά τὸ σπαθί, γοργάστραψε,

καὶ νά ἡ βροντή, τουφέκι.

Στὸν Πίνδο ἀπ’ τὸν Ταΰγετο

καὶ στὰ Βαλκάνια ὥς πέρα

μιὰ φλόγα, μιὰ φοβέρα

κι ἕνας ὁ νοῦς: Ἐμπρός!

Ἐμπρός, ἀδέρφια, ἀτράνταχτοι,

κι ἂς πέφτῃ ἀστροπελέκι.

Νά τὸ σπαθί, γοργάστραψε,

βρόντησε τὸ τουφέκι.

Κρήτη, ὁ Μωριᾶς, ἡ Ρούμελη,

ἐμπρός. Ἡ Ἑλλάὃα λάμπει,

ἀχολογᾶν οἱ κάμποι,

καῖνε οἱ καρδιες. Ἐμπρός!

Κ. Παλαμᾶς

ΤΟ ΤΑΜΑ ΤΟΥ ΚΑΝΑΡΗ

Μεσάνυχτα ὁ πυρπολητὴς ἐγύρισε

καὶ πήδησε ἀπ’ τὸ γρήγορο καΐκι

πιστός, νὰ φέρη μὲ τὰ πόδια ὁλόγυμνα

στὴν ἐκκλησιὰ τὸ τάμα γιὰ τὴ νίκη.

Τὸ χέρι, ποὺ ἄτρεμο ἔσπειρε τὸ θάνατο

μὲ τὸ δαυλὸ ― τὸ φοβερὸ τὸ χέρι ―

τώρα ταπεινωμένο καὶ τρεμάμενο

στὴν Παναγία ἀνάφτει ἕν’ ἁγιοκέρι.

Γεώργιος Δροσίνης

Δεν λέω τον πόνο μου σε φίλο ή εχθρό.

Δεν λέω τον πόνο μου σε φίλο ή εχθρό.

 Ένας φίλος θα είναι λυπημένος και ο εχθρός θα χαρεί.

O Κύριος μου καταλαβαίνει καλύτερα από όλα.

Αλίμονο την ημέρα της κρίσεως στον άνθρωπο, που δεν νηστεύει.

Σε κάθε Εκκλησία υπάρχει άγγελος, που γράφει αυτούς που νηστεύουν, τις διατεταγμένες ημέρες.

Πρόσεξε μήπως για λίγο ηδονή του λάρυγγα, σε καταγράψει ο άγγελος ως λιποτάκτη.

Εφόσον έρχεσαι στην Εκκλησία και είσαι βαπτισμένος και παραδέχεσαι αρχηγό το Χριστό, είσαι υποχρεωμένος να είσαι παρών και στη νηστεία.

Αλίμονο την ημέρα της κρίσεως στον άνθρωπο, που δεν νηστεύει.

~ Μέγας Βασίλειος

Μεγάλη υπόθεση ο Ελληνικός λαός! Eίμαστε ευλογημένοι από τον Θεό!

Μεγάλη υπόθεση ο Ελληνικός λαός!

Eίμαστε ευλογημένοι από τον Θεό! Οι Έλληνες θα χρησιμοποιηθούν, για να διαδώσουν το Ευαγγέλιο σε όλο τον κόσμο

(οι Έλληνες μετανάστες είναι ήδη διασκορπισμένοι σε όλο τον κόσμο). Αυτό θα γίνει μετά την τελευταία μεγάλη καταστροφή... Θυμηθείτε τα λόγια μου, σε λίγα χρόνια που θα έρθει η καταστροφή, μετά από αυτήν θα δείτε την αξία της Ορθοδοξίας, του Ελληνισμού και την Ελληνικής γλώσσας. Διαβάστε το 66^ο κεφάλαιο του Προφήτη Ησαϊα ο οποίος γράφει αυτό που σας λέω.

Στην κηδεία της Παναγίας παραβρέθηκαν, πέραν των Αποστόλων και 3 Έλληνες. Ο Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, ο Άγιος Τίτος και ο Άγιος Ιερόθεος. Κανένα άλλο έθνος πέρα του Ελληνικού, δεν αντιπροσωπεύτηκε στην κηδεία της

Παναγίας, τιμής ένεκεν του ρόλου που θα παίξει το έθνος μας, μετά τον μεγάλο γενικό πόλεμο.

+Δ.Παναγόπουλος.

Καμμία γλώσσα στον κόσμο, δεν μπορεί να αποδώσει τα νοήματα της Αγίας Γραφής και της Θεότητας, πέραν της Ελληνικής.

Η Ελληνική αλφάβητος και τα Ελληνικά γράμματα είναι Θεόδοτα και ομιλούν για την Αγία Τριάδα. Καμμία γλώσσα στον κόσμο, δεν μπορεί να αποδώσει τα νοήματα της Αγίας Γραφής και της Θεότητας, πέραν της Ελληνικής.

Ο λόγος που καταργήσανε την καθαρεύουσα και την αντικατέστησαν με την δημοτική είναι, για να μην μπορούμε εμείς σαν Έλληνες, να καταλαβαίνουμε το Ευαγγέλιο και τους Πατέρες της Εκκλησίας.

Δ. Παναγόπουλος.

Η Θεία Λειτουργία, είναι ένας αρραβώνας με τον Χριστόν, ένας γάμος.

Η Θεία Λειτουργία, είναι ένας αρραβώνας με τον Χριστόν, ένας γάμος. Μας βάζει εις την Βασιλείαν Του. Ύστερα θα βγούμε πάλι, θα πάμε στο σπίτι μας με τα πάθη μας, με τις αμαρτίες μας, με τις μιζέριες μας. Δεν έχει σημασίαν.

Θα πάμε πάλι στην Λειτουργία, θα αρπάξωμε πάλι τον Χριστόν, θα μας θεώση ξανά. Και έτσι, με συνεχή αγώνα, με συνεχή πορεία, μπροστά ο Ιερεύς, πίσω εμείς, θα φθάσωμε εις την Βασιλείαν των Ουρανών. Πηγαίνομε εις την Λειτουργίαν με τον πόθο αυτόν; Εξασφαλίσαμε την Βασιλείαν των Ουρανών.

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

https://www.iellada.gr

Κάποιος μεγαλόσχημος μοναχός του Αγίου Όρους, πέταξε το ράσο και πήγε στον κόσμο, για να ζήσει τη ζωή του.

Κάποιος μεγαλόσχημος μοναχός του Αγίου Όρους, πέταξε το ράσο και πήγε στον κόσμο, για να ζήσει τη ζωή του.

Έζησε άσωτα με πολλές σαρκικές αμαρτίες και τελικά παντρεύτηκε. Απέκτησε 2 αγόρια και κάποια μέρα πήγε με την οικογένειά του για μπάνια στη θάλασσα.

Στην παραλία, καθώς ήταν ξαπλωμένος κάτω από την ομπρέλα, το μικρό του αγόρι του λέει:

- Μπαμπά, τί είναι αυτός ο σταυρός στο στήθος σου; Και τα κόκκινα γράμματα πάνω σε αυτόν, τι λένε;

Ο πατέρας συγκλονίστηκε από την αποκάλυψη του γιού του. Ζήτησε να επιστρέψουν στο σπίτι τους και εκεί κλειδώθηκε στο δωμάτιο του και όλο το βράδυ έκλαιγε...

Μόνο το ιστορικό αν ήξεραν οι Έλληνες, όταν έφτασε ο Μέγας Αλέξανδρος στα Ιεροσόλυμα, το τι έγινε εκεί, θα ήταν υπερήφανοι για τη γλώσσα τους και για τον Ελληνισμό.

Μόνο το ιστορικό αν ήξεραν οι Έλληνες, όταν έφτασε ο Μέγας Αλέξανδρος στα Ιεροσόλυμα, το τι έγινε εκεί, θα ήταν υπερήφανοι για τη γλώσσα τους και για τον Ελληνισμό. Θα ήταν υπερήφανοι που είναι Έλληνες!

Φτάνοντας λοιπόν ο Μέγας Αλέξανδρος στα Ιεροσόλυμα, την παραμονή το βράδυ, τον ειδοποίησε ο Θεός και του είπε, ότι αυτή η πόλη είναι δική Του και να μην την πειράξει και ότι θα του δίνανε τα κλειδιά της πόλης.

Από την άλλη πλευρά, ο ραββίνος της πόλης των Ιεροσολύμων, ρώτησε το Θεό, για το αν έπρεπε να αντισταθούν ή να παραδώσουν τα κλειδιά της πόλης. Ο Θεός του είπε:

- Αυτός που θα έρθει, είναι δικός Μου και θα του δώσεις τα κλειδιά!!!

Έτσι και έγινε...

Όταν συνάντησε τον ραββίνο, ο Μέγας Αλέξανδρος κατέβηκε από το άλογό του και τον ασπάστηκε και ο ραββίνος του έδωσε τα κλειδιά της πόλης.

Το βράδυ, όταν παρέθεσαν γεύμα οι ραββίνοι στον Μέγα Αλέξανδρο, ο Παρμενίων, ένας από τους υπασπιστές του Μεγάλου Αλεξάνδρου, δεν κάθισε στο τραπέζι μαζί τους. Μάλιστα δικαιολογήθηκε και παραπονέθηκε στον Μέγα Αλέξανδρο, λέγοντάς τον:

- Στρατηγέ, φτάσαμε μέχρι εδώ και δεν κατεβήκαμε για κανένα λόγο από το άλογό μας και κατέβηκες εσύ, για έναν ιερέα;

Ο Μέγας Αλέξανδρος τον είπε:

- Δεν ξέρεις τι με είπε ο Θεός χθες, για τον ραββίνο αυτό, γι΄ αυτό και λες αυτά τα λόγια... Αν ήσουνα παρών και άκουγες τα λόγια αυτά, θα κατέβαινες και εσύ από το άλογο!

Ακούσατε; Ο ίδιος ο Θεός παρουσιάστηκε στον Μέγα Αλέξανδρο! Χρησιμοποίησε ο Θεός τον Μέγα Αλέξανδρο, ώστε να διαδοθεί η Ελληνική γλώσσα, μέχρι τα έγκατα της Ασίας, κάτι αναγκαίο και επιτακτικό, αφού αργότερα γράφτηκε η Αγία  Γραφή στην Ελληνική γλώσσα...

Δ. Παναγόπουλος

Όταν η μάνα του Κολοκοτρώνη έφτιαχνε μνημόσυνο στον γιό της

Όταν η μάνα του Κολοκοτρώνη έφτιαχνε μνημόσυνο στον γιό της, ο Κολοκοτρώνης είχε καλέσει και τον φονιά, που είχε σκοτώσει τον αδερφό του. Η μάνα τότε του λέει:

- Ε, όχι παιδί μου και ο φονιάς στο τραπέζι αυτό!

Αλλά ο Κολοκοτρώνης της είπε:

- Μάνα, αυτό είναι το καλύτερο μνημόσυνο!...

Με την εξομολόγηση, ο Θεός θα σε συγχωρέσει τις αμαρτίες σου, αλλά αν αργότερα, δεν συγχωρέσεις έναν συνάνθρωπό σου, για ένα κακό που σε έκανε, τότε και ο Θεός σε επιστρέφει πίσω τις αμαρτίες σου, που προηγουμένως σε είχαν συγχωρεθεί...

+ Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας

Το κρυφό σχολειό

Το ποίημα μου στην Ε' Δημοτικού, το Κρυφό Σχολειό, ακόμα το θυμάμαι. Νοσταλγώ εκείνες τις σχολικές γιορτές μας, όλο το χωριό ήταν μια μεγάλη γιορτή.

Απ' έξω μαυροφόρ' απελπισιά,

πικρής σκλαβιάς χειροπιαστό σκοτάδι,

και μέσα στη θολόκτιστη εκκλησιά,

στην εκκλησιά, που παίρνει κάθε βράδυ

την όψη του σχολειού,

το φοβισμένο φως του καντηλιού

τρεμάμενο τα ονείρατα αναδεύει,

και γύρω τα σκλαβόπουλα μαζεύει.

Εκεί καταδιωγμένη κατοικεί

του σκλάβου η αλυσόδετη πατρίδα,

βραχνά ο παπάς, ο δάσκαλος εκεί

θεριεύει την αποσταμένη ελπίδα

με λόγια μαγικά,

εκεί η ψυχή πικρότερο αγροικά

τον πόνο της σκλαβιάς της, εκεί βλέπει

τι έχασε, τι έχει, τι της πρέπει.

Κι απ' την εικόνα του Χριστού ψηλά,

που εβούβανε τα στόματα των πλάνων,

και ρίχνει και συντρίβει και κυλά

στην άβυσσο τους θρόνους των τυράννων,

κι από τη σιγαλιά,

που δένει στο λαιμό πνιγμού θηλιά,

κι απ' των προγόνων τ' άφθαρτα βιβλία,

που δείχνουν τα πανάρχαια μεγαλεία,

ένας ψαλμός ακούγεται βαθύς

σα μελωδίες ενός κόσμου άλλου,

κι ανατριχιάζει ακούοντας καθείς

προφητικά τα λόγια του δασκάλου

με μια φωνή βαριά.

«Μη σκιάζεστε στα σκότη! Η Λευτεριά

σαν της αυγής το φεγγοβόλο αστέρι

της νύχτας το ξημέρωμα θα φέρει»

 Ιωάννης Πολέμης

Ο Σαμουήλ(Αριστοτέλης Βαλαωρίτης)

-Καλόγερε, τί καρτερείς κλεισμένος μὲς στὸ Κούγκι;

Πέντε νομάτοι σόμειναν - κ' εκείνοι λαβωμένοι!

Κ'είναι χιλιάδες οι εχθροὶ ποὺ σ' έχουνε ζωσμένον!

Έλα νὰ δώσης τὰ κλειδιά, πέσε νὰ προσκυνήσης,

κι αφέντης ο Βελήπασας δεσπότη θὰ σὲ κάμη!

Έτζι ψηλὰ απὸ τὸ βουνὸ φωνάζει ο Πήλιο Γκούσης…

Κλεισμένος μὲς στὴν εκκλησὰ βρίσκετ' ο Σαμουήλης,

κι αγέρας παίρνει τὴ φωνὴ του Πήλιου του προδότη.

Χωρὶς ψαλμοὺς καὶ θυμιατά, χωρὶς φωτοχυσία,

γονατισμένοι, σκυθρωποί, μπρὸς στὴν Ωραία Πύλη,

πέντε Σουλιώτες στέκονται μὲ τὸ κεφάλι κάτου.

Βουβοὶ - δὲν ανασαίνουνε, καὶ βλέπεις κάπου-κάπου

όπου ένα χέρι σκώνεται καὶ κάνει τὸ σταυρό του.

Ακίνητα στὸ μάρμαρο σέρνονται τὰ σπαθιά τους -

σπαθιὰ ποὺ τόσο ἐδούλεψαν γιὰ τὸ γλυκό τους Σούλι!

Δὲ φαίνετ' ο καλόγερος, μόνος του στ' Άγιο Βήμα

προσεύχετο κ'ετοίμαζε τὴ μυστικὴ θυσία.

Σφιχτά-σφιχτὰ στὰ χέρια του εβάστα τὸ Ποτήρι

καὶ μύρια λόγι' απόκρυφα έλεγε του Θεού του.

«Μόνο ο Θεός το ξέρει!» (διδακτική ιστορία).

Κάποτε ζούσε σ’ ένα χωριό κάποιος φτωχός γέροντας, ο οποίος είχε ένα όμορφο άλογο που τον βοηθούσε στις γεωργικές του ασχολίες και το οποίο ήταν τόσο όμορφο και δυνατό, ώστε ήταν γνωστό σε όλη τη γύρω περιοχή.

Κάποια μέρα, ένας πρίγκιπας που εντυπωσιάστηκε από τη φήμη και το παρουσιαστικό του αλόγου, θέλησε να το αγοράσει, προσφέροντας στον γέροντα ένα υπέρογκο ποσό. Αυτός, όμως, αρνήθηκε να πουλήσει το αγαπημένο του άλογο, µε το οποίο είχε δεθεί τόσα χρόνια, και επέστρεψε στο χωριό του.

-“Μα καλά είσαι ανόητος;” ρωτούσαν οι συγχωριανοί του.

“Πούλα το άλογο για το καλό σου,

θα πιάσεις πολλά χρήματα και θα είσαι ευτυχισμένος!”

-“Ααα, εμένα το άλογο με βοηθά στην εργασία μου…

Και ποιος ξέρει τι είναι καλό και τι κακό;” απαντούσε ο γέροντας,

“Μόνο Ο Θεός το ξέρει!”

– Έχει ο Θεός!… Έχει ο Θεός.

Σε μια επαρχιακή πόλη της Μακεδονίας, στη μαύρη και φοβερή Κατοχή του ’41 με ’42, όπου οι εκτελέσεις και οι σφαγές των αθώων ανθρώπων ήσαν ανελέητες και αθρόες, οι φυλακίσεις και οι εξορίες φοβερές, το ξύλο και τα βασανιστήρια τρομακτικά, και η πείνα ως γνωστόν θέριζε τους πάντες. Η οικογένεια της κυρίας αυτής όταν ήτο παιδούλα, ήτο πολύ ευσεβής και ακόμα ευσεβέστεροι ο παππούς και η γιαγιά. Άνθρωποι της πολλής προσευχής και της πολλής ελεημοσύνης.

Η γιαγιά και ο παππούς όπως και οι γονείς των ήσαν πολύ ελεήμονες. Ελεούσαν τους πάντες, όσους ζητούσαν βοήθεια, στα μαύρα εκείνα χρόνια της Κατοχής. Ήσαν φτωχοί. Αλλά ελεούσαν όμως, όπως και όσο μπορούσαν.

ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ!!

Με καταγωγο από την αρβανίτικη κοινότητα της Ύδρας, η Λασκαρίνα Πινότση, όπως ήταν το όνομά της, γεννήθηκε στις φυλακές της Κωνσταντινούπολης στις 11 Μαΐου 1771, όταν η μητέρα της, Παρασκευώ (Σκεύω), επισκέφθηκε τον σύζυγό της και πατέρα της Λασκαρίνας, Σταυριανό Πινότση, ο οποίος ήταν ετοιμοθάνατος και είχε φυλακιστεί εκεί από τους Τούρκους επειδή είχε συμμετάσχει στην επανάσταση της Πελοποννήσου το 1769-1770, τα γνωστά Ορλωφικά. Μετά τον θάνατο του πατέρα της, επέστρεψε μαζί με την χήρα μητέρα της στην Ύδρα όπου έζησαν για τέσσερα χρόνια. Ύστερα μετακόμισαν στις Σπέτσες, όταν η μητέρα της παντρεύτηκε τον εντόπιο καπετάνιο Δημήτριο Λαζάρου-Ορλώφ. Από την παιδική της ηλικία η Λασκαρίνα είχε πάθος με την θάλασσα και με τις ιστορίες ναυτικών, καθώς και με τον Θούριο του Ρήγα Φεραίου για την απελευθέρωση του ελληνικού έθνους που ήταν υπό τουρκικό ζυγό για 400 περίπου χρόνια. Παντρεύτηκε για πρώτη φορά το 1788 όταν ήταν 17 χρονών, τον Δημήτριο Γιάννουζα (σκοτώθηκε το 1797), με τον οποίο απέκτησε τρία παιδιά. Ο δεύτερος σύζυγός της ήταν ο Δημήτριος Μπούμπουλης, τον οποίο παντρεύτηκε σε ηλικία 30 ετών το 1801 και από τον οποίο πήρε και το όνομα και έγινε γνωστή ως «Μπουμπουλίνα». Όμως και οι δύο σύζυγοι της, Σπετσιώτες καπεταναίοι, σκοτώθηκαν σε ναυμαχίες εναντίον πειρατών που έκαναν ληστρικές επιδρομές στα παράλια της Ελλάδας. Ειδικά ο Μπούμπουλης σκοτώθηκε το 1811 από βόλι στο μέτωπο. Το 1811, όταν πέθανε ο δεύτερος σύζυγός της, η Μπουμπουλίνα ήταν 40 ετών πια, χήρεψε για δεύτερη φορά, είχε επτά παιδιά και τεράστια περιουσία την οποία είχε κληρονομήσει από τους συζύγους της, έχοντας υπό την κατοχή της πλοία, γη και χρήματα (τα μετρητά που είχε κληρονομήσει από τον Μπούμπουλη ήταν πάνω από 300.000 τάλαρα). Κατάφερε να αυξήσει την περιουσία της με σωστή διαχείριση και εμπορικές δραστηριότητες. Αρχικά έγινε συνέταιρος σε αρκετά πλοία ενώ αργότερα κατασκεύασε τρία δικά της, το ένα από τα οποία με το όνομα Αγαμέμνων έγινε πασίγνωστο και ήταν το πρώτο και μεγαλύτερο ελληνικό πολεμικό πλοίο κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, μήκους 48 πήχεων και έχοντας 18 κανόνια, η ναυπήγηση του οποίου κόστισε 75.000 τάλαρα. Το όνομα αυτό το έδωσε στη ναυαρχίδα της από τον ομηρικό βασιλιά των Μυκηνών, Αγαμέμνονα, που οδήγησε τους Έλληνες στον Τρωικό πόλεμο. Αυτό δείχνει πόσο τιμούσε η Μπουμπουλίνα την ελληνική ιστορική της κληρονομιά και τι συμβόλιζε το όνομα του πλοίου της. Το 1816 η Οθωμανική Αυτοκρατορία θέλησε να κατασχέσει την περιουσία της με τη δικαιολογία ότι τα πλοία του δεύτερου άντρα της, συμμετείχαν με τον ρωσικό στόλο στον Ρωσοτουρκικό πόλεμο. Τότε η Μπουμπουλίνα πήγε στην Κωνσταντινούπολη με το πλοίο της Κοριέζος, όπου συνάντησε τον Ρώσο, Φιλέλληνα πρεσβευτή Στρογκόνωφ, από τον οποίο ζήτησε να την προστατέψει επικαλούμενη τις υπηρεσίες του συζύγου της στον ρωσικό στόλο και το γεγονός ότι τα πλοία της είχαν τότε ρωσική σημαία, βάση της Συνθήκης Κιουτσούκ-Καϊναρτζή μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας, το 1774. Τότε εκείνος για να την σώσει από την επικείμενη σύλληψή της από τους Τούρκους, την έστειλε στην Κριμαία της νότιας Ρωσίας, στη Μαύρη Θάλασσα, σε ένα κτήμα που της δόθηκε από τον Τσάρο Αλέξανδρο Α'. Πριν όμως πάει εκεί, κατάφερε να συναντήσει την μητέρα του Σουλτάνου Μαχμούτ Β΄, την Βαλιντέ Σουλτάνα. Η Σουλτάνα εντυπωσιάστηκε από τον χαρακτήρα της Μπουμπουλίνας και έπεισε τον γιο της να υπογράψει φιρμάνι, με το οποίο δεν θα άγγιζε την περιουσία της και δεν θα την συνελάμβανε. Η Μπουμπουλίνα αφού έμεινε στην Κριμαία για περίπου τρεις μήνες περιμένοντας να ηρεμήσει η κατάσταση, έφυγε για στις Σπέτσες όταν κατάλαβε ότι ο κίνδυνος είχε πλέον απομακρυνθεί. Η Μπουμπουλίνα, έχοντας γίνει ήδη μέλος της Φιλικής Εταιρείας στην Κωνσταντινούπολη, που προετοίμαζε την ελληνική επανάσταση, και όντας η μόνη γυναίκα που μυήθηκε σε αυτή, στον κατώτερο βαθμό μύησης αφού οι γυναίκες δεν γίνονταν δεκτές, καθώς γυρνούσε στις Σπέτσες, αγόραζε μυστικά όπλα και πολεμοφόδια από τα ξένα λιμάνια, τα οποία μετά έκρυψε στο σπίτι της, ενώ ξεκίνησε την κατασκευή του πλοίου Αγαμέμνων, της ναυαρχίδας της, η οποία ολοκληρώθηκε το 1820. Για τη ναυπήγηση του Αγαμέμνονα καταγγέλθηκε στην Υψηλή Πύλη, ότι ναυπήγησε κρυφά πολεμικό πλοίο, αλλά η Μπουμπουλίνα κατάφερε να ολοκληρώσει την κατασκευή του δωροδοκώντας τον απεσταλμένο Τούρκο επιθεωρητή στις Σπέτσες και πετυχαίνοντας την εξορία αυτών που την κατήγγειλαν. Το 1819 η Μπουμπουλίνα επισκέφθηκε και πάλι την Κωνσταντινούπολη.

Οι αμαρτίες των γονέων

Στην Αθήνα ζούσε ένα αντρόγυνο, που κάλεσε κάποτε έναν γέροντα, ο οποίος είχε Χάρη Θεού (είχε κάνει και κάποιον άλλον καλά) στο σπίτι τους, για να δει το τρίχρονο παράλυτο παιδί τους.

Φθάνοντας στο σπίτι ο γέροντας, μόνος του τράβηξε προς το δωμάτιο της τραπεζαρίας, αγνοώντας τους γονείς, που τον έλεγαν ότι το παιδί είναι στο υπνοδωμάτιο και όχι στην τραπεζαρία. Καθίσανε στην τραπεζαρία και ρωτάει ο γέροντας τον πατέρα:

- Από πότε έχεις να πας στην Εκκλησία;

- Από τότε που με πήγαινε η γιαγιά μου, απάντησε ο πατέρας.

- Πόσες φορές την ημέρα βλασφημάς την Παναγία; τον ξαναρώτησε ο γέροντας.

Ψωμοτύρι το είχε αυτό και σιώπησε...

Σου φέρνω ένα προβατάκι, βάλε το στην μάνδρα σου

-Πάτερ, που είναι του Γέροντος Ιωσήφ η καλύβα;

-Γιατί ρωτάς;

-Εκεί πάω.

-Τί πας να κάνεις εσύ εκεί;

-Πάω να γίνω μοναχός.

Με κοιτάζει λοιπόν από πάνω μέχρι κάτω.

-Εκεί θα πας εσύ;

Μάλιστα, λέω, εκεί θα πάω.

-Δεν κάνεις εσύ για κει. Εκεί έχει νηστεία, αγρυπνία και μετάνοιες. Θα σου βγει το χέρι απ' τους σταυρούς. Αποκλείεται να πας εκεί. Εσύ είσαι χάλια.

Πράγματι.. μόνο προαίρεση είχα και δύναμη καθόλου.

Τελικά με το ηλιοβασίλεμα, φτάσαμε στο λιμανάκι της Αγίας Άννας. Ο Γέροντας δεν ήξερε ότι πήγαινα. Και ενώ στεκόμουν και σκεπτόμουν τί να κάνω! βλέπω ένα γεροντάκι να κατεβαίνει.

-Δεν είσαι εσύ ο Γιαννάκης από τον Βόλο;

Ναι, του λέγω, Γέροντα αλλά πώς με ξέρετε;

-Ά, λέγει, ο Γέροντας Ιωσήφ το ξέρει από τον Τίμιο Πρόδρομο. Του εμφανίσθηκε απόψε και του είπε: "Σου φέρνω ένα προβατάκι, βάλε το στην μάνδρα σου".

Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτου

Δώσε στον άλλον πρώτα ένα χαμόγελο

Να κάνετε τους άλλους να σας καμαρώνουν, να σας αγαπούν, να χοροπηδούν από την χαρά τους, όταν σας συναντούν. Διότι όλοι οι άνθρωποι στην ζωή τους, στο σπίτι τους, στο σώμα τους και στην ψυχή τους έχουν πόνο, αρρώστιες, δυσκολίες, βάσανα, και ο καθένας κρύβει τον πόνο μέσα στο πουγγί του το κρυφό, μέσα στην καρδιά του, στο σπίτι του, για να μην τον ξέρουν οι άλλοι. Έτσι εγώ δεν ξέρω τι πόνο έχεις εσύ και εσύ δεν ξέρεις τι πόνο έχω εγώ. Μπορεί να γελώ, να φωνάζω, να παίζω, αλλά κατά βάθος πονώ και γελώ και φωνάζω, για να σκεπάσω την λύπη μου. Γι' αυτό δώσε στον άλλον πρώτα ένα χαμόγελο.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ

Περί Νηστείας - Αγίου Βασιλείου του Μεγάλου

Η νηστεία γεννάει προφήτες. Ενισχύει τους δυνατούς. Σοφίζει τους νομοθέτες. Εξοπλίζει τους ήρωες. Γυμνάζει τους αθλητές. Αποκρούει τους πειρασμούς. Συγκατοικεί με τη νηφαλιότητα και την αγνότητα. Στους πολέμους κάνει ανδραγαθήματα και στον καιρό της ειρήνης διδάσκει την ησυχία. Αγιάζει τους αφιερωμένους και τελειοποιεί τους ιερείς. Η νηστεία ενισχύει την προσευχή. Γίνεται φτερό στην πορεία της προς τον ουρανό. Είναι μητέρα της υγείας, παιδαγωγός της νιότης, στολίδι των γηρατειών. Είναι συνοδοιπόρος των ταξιδιωτών και ασφάλεια των συγκατοίκων. Μην περιορίζεις όμως την αρετή της νηστείας μόνο στη δίαιτα. Αληθινή νηστεία δεν είναι μόνο η αποχή από ορισμένα φαγητά, αλλά και η αποξένωση από τα πάθη και τις αμαρτίες: Να μην αδικήσεις κανένα. Να συγχωρήσεις τον πλησίον σου για τη λύπη που σου προξένησε, για το κακό που σου έκανε, για τα λεφτά που σου χρωστάει. Διαφορετικά, μολονότι δεν τρως κρέας, τρως τον ίδιο τον αδελφό σου. Μολονότι εγκρατεύεσαι στο κρασί, δεν εγκρατεύεσαι στις κακολογίες. Μολονότι νηστεύεις ως το βράδυ, ξοδεύεις την ημέρα σου στα δικαστήρια.

«Πως να κάνετε νοερά προσευχή αδιαλείπτως»

Γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής

Η πράξη της νοεράς προσευχής είναι να βιάσεις τον εαυτόν σου να λέγεις συνεχώς την ευχή με το στόμα αδιαλείπτως.

Στην αρχή γρήγορα, να μην προφθάνει ο νους να σχηματίζει λογισμό μετεωρισμού.

Να προσέχεις μόνο στα λόγια: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».

Όταν αυτό πολυχρονίσει, το συνηθίζει ο νους και το λέγει και γλυκαίνεσαι ωσάν να έχεις μέλι στο στόμα σου και θέλεις να το λέγεις. Αν το αφήσεις στενοχωρείσαι πολύ.

Όταν το συνηθίσει ο νους και χορτάσει -το μάθει καλά- τότε το στέλνει στην καρδιά...

Επειδή ο νους είναι ο τροφοδότης της ψυχής και μεταφέρει στην καρδιά οτιδήποτε φαντασθεί.

Όταν ο ευχόμενος κρατεί τον νου του να μη φαντάζεται τίποτε, αλλά να προσέχει μόνο τα λόγια της ευχής... τότε αναπνέοντας ελαφρά με κάποια βία και θέληση δική του τον κατεβάζει στην καρδιά, και τον κρατεί μέσα και λέγει με ρυθμό την ευχή, «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» ...

Αν θέλεις να βρεις τον Θεό δια της «ευχής» δεν θα σταματάς ποτέ αυτήν την εργασία.

Όρθιος, καθήμενος, βαδίζοντας δεν θα μένεις χωρίς την ευχή.

Να μη βγαίνει πνοή χωρίς την ευχή για να εφαρμόζεται ο λόγος του Παύλου «αδιαλείπτως προσεύχεσθε, εν παντί ευχαριστείτε».

Εάν μπορέσεις να λέγεις την «ευχή» εκφώνως και συνέχεια, σε δύο-τρεις μήνες πιστεύω την συνηθίζεις και μετά πλησιάζει η Θεία Χάρις και σε ξεκουράζει...

Αρκεί να μη σταματήσεις να την λέγεις με το στόμα, χωρίς διακοπή.

Όταν την παραλάβει ο νους τότε θα ξεκουρασθείς με την γλώσσα να την λέγεις.

Όλη η βία είναι στην αρχή, έως ότου γίνει συνήθεια.

Κατόπιν θα την έχεις σ' όλα τα χρόνια της ζωής σου.

Μόνο κτύπα ευθέως την θύρα του θείου ελέους και πάντως ο Χριστός μας θα σου ανοίξει, εάν επιμένεις.

Αφιέρωσε μισή ώρα το εικοσιτετράωρο για να λες την ευχούλα. Όποτε μπορείς

Ο ΧΑΡΙΣΜΑΤΟΥΧΟΣ ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΌΣ Γέροντας ΕΦΡΑΊΜ ο Κατουνακιώτης σελ.190

Σε ένα λαϊκό αδερφό μας, που τον ρώτησε για την ευχή, είπε τα εξής:

"Αφιέρωσε μισή ώρα το εικοσιτετράωρο για να λες την ευχούλα. Όποτε μπορείς. Καλύτερα το βράδυ. Να την λες δίχως να κρατάς το κομποσχοίνι, ικετευτικά, παρακλητικά, κλαψιάρικα. "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με ". Καλλιέργησε αυτό και θα δεις τι καρπό θα βγάλει. Από μισή ώρα, μετά θα γίνει μία ώρα. Και πρόσεξε εκείνη την ώρα. Ή το τηλέφωνο θα κτυπήσει ή αυτή την ευχή σας δουλειά πρέπει να την κάνω τώρα ή ύπνος θα σου έρθει ή καμιά βλασφημία σε κτυπήσει. Τίποτε. Κλείστο το τηλέφωνο. Τελειώσε τις δουλειές σου και κάνε αυτό μισή ώρα και θα δείς. Φύτεψες ένα δενδράκι και αύριο, μεθαύριο θα κάνει καρπό. Και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος και ο Άγιος Βασίλειος από αυτό άρχισαν και έγιναν φωστήρες της οικουμένης. Ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, από κοσμικός είχε εμπειρία του ακτιίστου φωτός. Κοσμικός ήταν. Πόσοι κοσμικοί φαίνονται έτσι εξωτερικά, και κατά βάθος είναι καλόγηροι!".

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΉΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΥ,

Ο μεγαλύτερος εχθρός της ψυχής μας ακόμη και από τον διάβολο είναι το κοσμικό πνεύμα

Μου λέει ο λογισμός ότι ο μεγαλύτερος εχθρός της ψυχής μας ακόμη και από τον διάβολο είναι το κοσμικό πνεύμα, γιατί μας παρασύρει γλυκά και μας πικραίνει τελικά αιώνια.

Ενώ, αν βλέπαμε τον ίδιο τον διάβολο, θα μας έπιανε τρόμος, θα αναγκαζόμασταν να καταφύγουμε στον Θεό και θα εξασφαλίζαμε τότε τον Παράδεισο.

Στην εποχή μας, πολύς “κόσμος” -κοσμικό πνεύμα- μπήκε στον κόσμο και αυτός ο “κόσμος” θα τον καταστρέψη. Έβαλαν οι άνθρωποι μέσα τους τον “κόσμο” και διώξανε από μέσα τους τον Χριστό.

Το κοσμικό πνεύμα μπαίνει σιγά-σιγά, όπως ο σκαντζόχοιρος μπήκε στην φωλιά του λαγού.

Στην αρχή ο σκαντζόχοιρος παρακάλεσε τον λαγό να βάλη λίγο το κεφάλι του μέσα στην φωλιά του, για να μη βρέχεται. Μετά έβαλε το ένα πόδι, μετά το άλλο, και τελικά μπήκε ολόκληρος, και με τα αγκάθια του έβγαλε τελείως έξω τον λαγό.

Έτσι και το κοσμικό φρόνημα μας ξεγελάει με μικρές παραχωρήσεις και σιγά-σιγά μας κυριεύει.

 Το κακό λίγο-λίγο προχωράει.

Αν ερχόταν απότομα, δεν θα ξεγελιόμασταν. Βλέπεις. Αν θέλης να ζεματίσης έναν βάτραχο, πρέπει να του ρίξης λίγο-λίγο το ζεματιστό νερό. Αν το ρίξης απότομα όλο μαζί, πετιέται και φεύγει, γλυτώνει. Ενώ, αν του ρίξης λίγο καυτό νερό, στην αρχή θα το τινάξη λίγο από την πλάτη του και μετά θα το δεχθή. Αν του ρίξης ακόμη λίγο, πάλι θα το τινάξη λίγο, και σιγά-σιγά θα ζεματιστή, χωρίς να το καταλάβη.

“Βρε, βάτραχε, αφού σου έρριξε λίγο καυτό νερό, σήκω και φύγε!” Δεν φεύγει. Φουσκώνει-φουσκώνει και μετά ζεματιέται. Έτσι κάνει και ο διάβολος, μας ζεματίζει λίγο-λίγο, και τελικά, χωρίς να το καταλάβουμε, βρισκόμαστε ζεματισμένοι!

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Ήταν κάποτε δυο φίλοι, όπου ο ένας ήταν θρησκευόμενος και κατόρθωσε τον άλλον, που ήταν ένας πολύ αμαρτωλός, να τον πείσει να εξομολογηθεί για πρώτη φορά.

Ήταν κάποτε δυο φίλοι, όπου ο ένας ήταν θρησκευόμενος και κατόρθωσε τον άλλον, που ήταν ένας πολύ αμαρτωλός, να τον πείσει να εξομολογηθεί για πρώτη φορά.

Όταν τελείωσαν την εξομολόγηση και πήραν το δρόμο της επιστροφής, ο θρησκευόμενος ρωτάει τον φίλο του, τί κανόνα του έβαλε ο εξομολόγος.

- Κανένα, απάντησε εκείνος, μάλιστα με άφησε να Κοινωνήσω.

Παραξενεύτηκε τόσο πολύ ο θρησκευόμενος με αυτά που άκουσε από τον φίλο του, που επέστρεψε πίσω στον εξομολόγο, να του ζητήσει το λόγο. Τον ρώτησε λοιπόν, για ποιο λόγο άφησε τον φίλο του να Κοινωνήσει, αφού ερχόταν για πρώτη φορά να εξομολογηθεί, ενώ τον ίδιο δεν τον άφησε να Κοινωνήσει, ενώ εξομολογείται συνέχεια και μάλιστα χρόνια:

Και ο πνευματικός του είπε:

- Πράγματι ο φίλος σου είχε πολλές και βαριές αμαρτίες. Αυτές τις αμαρτίες τις εξέλαβα σαν ξύλα, που τα συγκέντρωσα σε ένα μέρος. Στο τέλος τον ρώτησα, αν έχει εχθρούς και αν τους συγχώρεσε. Και αυτός με απάντησε, ότι έχει εχθρούς, τους οποίους συγχώρεσε. Αυτό που με είπε, το εξέλαβα σαν ένα σπίρτο που με έδωσε και βάζω με αυτό μια φωτιά στα ξύλα και τα έκαψα! Χάθηκαν, γι΄ αυτό και του είπα να Κοινωνήσει. Εσύ πάλι όταν ήρθες μέσα, με είπες ότι νηστεύεις, προσεύχεσαι και κάνεις ελεημοσύνες. Αυτό το πράγμα το εξέλαβα σαν ένα πολύ καλό αλεύρι, που το έβαλα σε μια σκάφη για να το ζυμώσω. Σε έθεσα το ίδιο ερώτημα, αν έχεις εχθρούς και αν τους συγχώρεσες. Και με είπες, ότι έχεις εχθρούς, αλλά δεν τους συγχώρεσες. Μάλιστα συμπλήρωσες λέγοντας, ότι με αυτά που σε έκαναν οι εχθροί σου, αν ήμουν και εγώ στη θέση σου, δεν θα τους συγχωρούσα. Αυτό το πράγμα, που με είπες, το εξέλαβα σαν ένα πικρό προζύμι και το έβαλα να ζυμώσω το αλεύρι σου, αλλά το αλεύρι σου χάλασε όλο και το πέταξα. Γι΄ αυτό και δεν σε επέτρεψα να Κοινωνήσεις...

+ Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας

Όλη μου η ζωή μια μεγάλη Σαρακοστή .

Όλη μου η ζωή μια μεγάλη Σαρακοστή .

Όλη η ζωή μου ένας διαρκής αγώνας.

Μπορεί ο χρόνος να μοιάζει ατελείωτος.

Μπορεί οι πειρασμοί να είναι πολλοί.

Μπορεί μέρα με τη μέρα να νιώθω πιο βαρύς και κουρασμένος.

Μπορεί να νιώθω μοναξιά κάποιες στιγμές.

Να νιώθω πως πηγαίνω κόντρα μόνος μου απέναντι στο πλήθος.

Μπορεί να με χλευάζουν άνθρωποι και να μου γυρίζουν επιδεικτικά την πλάτη.

Και ενώ ο χρόνος μου θα περνά, πάνω που θα πιστέψω πως πέρασαν τα δύσκολα, θα ανοιχτεί μπροστά μου ένας ακόμα Γολγοθάς και θα με σταυρώσουν αυτοί που μέχρι πρότινος με επευφημούσαν..

Γι’ αυτό όλη μου η ζωή μια μεγάλη Σαρακοστή .

Όλη μου η ζωή ένας διαρκής αγώνας.

Έχω βάλει καλά όμως στο νου μου, πως στο τέλος του δρόμου, με περιμένει ΑΝΑΣΤΑΣΗ.

Θα κάνω απλά κουράγιο.

Δε θα απελπιστώ,

Έχω μέσα μου το θάρρος,

Για κάθε μου ΣΑΡΑΚΟΣΤΉ, τελειώνει πάντα με την ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΜΟΥ

Αρχάγγελε του Θεού πρέσβευε υπερ υμών

Δεν είναι καιρός για ξεφαντώματα και πανηγύρια.

Προσθήκη λεζάντας

Δεν είναι καιρός για ξεφαντώματα και πανηγύρια. Να προσπαθείτε να αποθηκεύετε στην ψυχή σας. Να κάνετε ελεημοσύνες και προσευχή. μην είστε φιλάργυροι, αλλά φιλεύσπλαχνοι. Ή ελεημοσύνη σκεπάζει ένα βουνό αμαρτίες ίσαμε τον Παρνασσό. Να ξέρεις κάτι, παιδάκι μου: Τσιγκούνης στην τσέπη, τσιγκούνης και στα αισθήματα.

~ Γέροντας Αμβρόσιος Λάζαρης.

Μετά τη σύλληψη ο Ιησούς πέρασε από έξι εξαντλητικές και κακόπιστες ανακρίσεις.

Μετά τη σύλληψη ο Ιησούς πέρασε από έξι εξαντλητικές και κακόπιστες ανακρίσεις. Από τον Άννα, τον Καϊάφα, το Συνέδριο, τον Πιλάτο, τον Ηρώδη και ξανά από τον Πιλάτο. Στα μεσοδιαστήματα κακοποιήθηκε με τέσσερις πολύωρους και βάρβαρους βασανισμούς. Μεταξύ των ανακρίσεων και των βασανισμών σύρθηκε αλυσοδεμένος και δερόμενος έξι φορές. Η απόσταση που διήνυσε με τις αλυσίδες ήταν περίπου έξι χιλιόμετρα. Και όλα αυτά νηστικός, διψασμένος και άυπνος.

Οι στρατιώτες που μαστίγωσαν τον Χριστό, όχι μόνο ήταν σκληροί και απάνθρωποι, φυσικά, αλλά ήταν παρακινημένοι εξωτερικά από τους Ιουδαίους και εσωτερικά από τον διάβολο, ώστε, έχοντας την σκληρότητα διπλάσια και τριπλάσια, δεν έμοιαζαν με ανθρώπους αλλά με σκύλους και ταύρους και θηρία, όπως είπε γι’ αυτούς πρωτύτερα ο Δαυίδ• «Με περικύκλωσαν εχθροί πολλοί, λυσσασμένοι σαν σκύλοι… με περικύκλωσαν σαν θρεμμένοι ταύροι» (Ψαλμ. 21).

Αυτοί λοιπόν, οι στρατιώτες όντας εξήντα στον αριθμό, άλλαζαν κάθε δύο ώρες όταν κουράζονταν, μαστιγώνοντας και δέρνοντας τον Κύριο, όπως μαρτυρεί και ο Ιταλός Κορνήλιος στην ερμηνεία του 19ου κεφ. του Ιωάννου.

Αυτά τράβηξε ο Κύριος μας για τη σωτηρία μας. Εμείς τι του προσφέρουμε για τη θυσία του αυτή;

               Ευχόμαστε στη περίοδο της Σαρακοστής να κάνουμε όλοι  την ανασκόπηση μας. Ώστε να δούμε κατά πόσο ευγνώμων είμαστε  σε αυτή Του την θυσία.