Χούμος

Hummus

1½  κούπα ξερά ρεβύθια

4-6 σκελίδες σκόρδο

125 ml ελαιόλαδο

1 κουταλάκι του γλυκού αλάτι κατά το βράσιμο

1½ κουταλάκια του γλυκού αλάτι κατά την άλεση στο μπλέντερ

1 κουταλάκι του γλυκού μαύρο αλεσμένο πιπέρι

1 κούπα φρέσκος μαϊντανός

1-2 λεμόνια

¼ της κούπας νερό κατά την άλεση εάν το μίγμα είναι πολύ πηχτό

·           Μουλιάστε τα ρεβύθια αποβραδίς φροντίζοντας η στάθμη του νερού να είναι 3-4 εκατοστά πάνω από τα ρεβύθια (το μέγεθός τους μπορεί να διπλασιαστεί)

·           Στραγγίστε το πλεονάζον νερό την επόμενη ημέρα (τουλάχιστον 6 ώρες μούλιασμα). Ξεπλένετε με κρύο νερό, βάλτε τα σε μια κατσαρόλα και τα καλύπτετε με νερό, προσθέστε 1 κουταλάκι αλάτι, τα φέρνετε σε σημείο βρασμού και τα αφήνετε να σιγοβράσουν για 5 λεπτά. Σβήνετε, στραγγίζετε και τα αφήνετε να κρυώσουν.

·           Βάλτε μαϊντανό, 4 σκελίδες σκόρδο, ελαιόλαδο, αλάτι και πιπέρι στο μπλέντερ και τα αλέθετε σε ομοιογενή πάστα, 4-5 λεπτά

·           Προσθέστε σταδιακά τα ρεβύθια

·           Για να δοκιμάσετε – προσθέστε το χυμό λεμονιού, λίγο ακόμα αλάτι / πιπέρι, και νερό εάν το μίγμα προκύψει πολύ πηχτό, περίπου ¼ της κούπας

Υ.Γ.: Πειραματιστείτε προσθέτοντας περισσότερο σκόρδο ή άλλα μυρωδικά ανάλογα με την όρεξή σας J

Κυριακή του Ασώτου

Η ευσπλαχνία του Θεού: η μεγάλη απαντοχή μας

Κυριακή του Ασώτου σήμερα, αγαπητοί Στην Εκκλησία μας διαβάζεται η γνωστή και συγκινητική περικοπή της παραβολής του Ασώτου υιού, και μας δείχνει το μέγεθος της αγάπης του Θεού και της ευσπλαχνίας Του. Εμείς, στον επίγειο Παράδεισο, αφήσαμε τον Κύριο, αρνηθήκαμε την αγάπη Του, Του στρέψαμε τα νώτα. Εκείνος, όμως, δεν μας αρνήθηκε ποτέ, ούτε έγινε εχθρός μας, ενώ εμείς γίναμε, παραβαίνοντας το θέλημα Του, και αφήνοντας την αγάπη και την καλοσύνη Του. Μας πήρε από κοντά κι έδειξε έμπρακτα την ευσπλαχνία Του.

Στην περίφημη αυτή παραβολή, πού 'ναι η καρδιά των παραβολών και το Ευαγγέλιο των Ευαγγελίων, θα σταθούμε σ' ένα σημείο. Εκεί ακριβώς που ενώ γύριζε στο πατρικό σπίτι ο Άσωτος, αφού είχε δαπανήσει την περιουσία την εξωτερική και την εσωτερική, τι βλέπομε τον πατέρα...; Να τον περιμένει, και να παρακολουθεί κάθε ώρα και στιγμή στο βάθος του δρόμου, να δει αν έρχεται. Κι όταν είδε, λοιπόν, να έρχεται, τότε τον σπλαχνίστηκε. Η καρδιά του γέμισε χαρά και στοργή και αγάπη, και δεν περίμενε τον γιο να πάει κοντά του. Έτρεξε εκείνος, πήρε δρόμο και έτρεξε κοντά του. Αυτή είναι ή καλοσύνη και η ευσπλαχνία του Θεού. Ποτέ δεν μας καταλογίζει τα όποια λάθη μας, πικραίνεται, στενοχωρείται, κλαίει, αλλά μας συγχωρεί, μας αγκαλιάζει και μας σώζει. Έτρεξε, λοιπόν, ο πατέρας, πρώτος εκείνος. Ενώ εμείς πολλές φορές περιμένομε τον φταίχτη, να έλθει, να μας παρακαλέσει, να μας ξαναπαρακαλέσει, να τον εξευτελίσομε, να τον υποτιμήσομε... και μετά, αν δεήσει, δίνομε και τη συγχώρεση μας, όσο μπορούμε. Εκείνος έτρεξε κοντά του, πρώτος. Γι' αυτό μας κερδίζει ο Χριστός μας. Διότι έχει ευσπλαχνία και αγάπη και καλοσύνη έμπρακτη. Και ξέρει ότι η αμαρτία είναι αδυναμία και της πρέπει συμπόνια. Έτρεξε, λοιπόν, κι έφτασε κοντά του. Δεν τον μάλωσε, δεν τον επετίμησε, παρότι ήταν άσωτος και παρότι πίκρανε και τον πατέρα - να τα λέμε κι αυτά -αλλά τι έκανε; Τον αγκάλιασε.

Μεγάλου Αθανασίιου, Λόγος για τους κοιμηθέντες

Μην αρνείσαι να προσφέρεις λάδι και να ανάβῃς κεριὰ στoν τάφο του (κεκοιμημένου), επικαλούμενος Χριστὸν τoν Θεὸν, και αν ακόμα ο κοιμηθεὶς τελείωσε ευσεβώς τη ζωή του και τοποθετήθηκε στoν ουρανό. Γιατί αυτὰ είναι ευπρόσδεκτα απὸ τoν Θεὸ και προσκομίζουν μεγάλη την ανταπόδοσή Του, γιατί τo λάδι και τo κερὶ είναι θυσία και η Θεία Λειτουργία είναι εξιλέωση. Η δε αγαθοεργία φέρνει τελικὰ προσαύξηση με κάθε αγαθὴ ανταπόδοση. Ο σκοπὸς του προσφέροντος, για την ψυχὴ κοιμηθέντος, είναι ίδιος με τα όσα κάνει όποιος έχει μικρὸ παιδὶ άρρωστο και αδύναμο, για τo οποίο προσφέρει στoν ιερὸ ναὸ κεριὰ, θυμίαμα και λάδι με πίστη και τα χαρίζει όλα για τo παιδί του. Τα κρατάει και τα προσφέρει με τα χέρια του σαν να τα κρατάει και να τα προσφέρῃ τo ίδιο τo παιδὶ, ακριβώς δηλαδὴ όπως γίνεται όταν στo βάπτισμα αποκηρύσσεται ο σατανάς απὸ τoν ανάδοχο για λογαριασμὸ του νηπίου.

Παρομοίως πρέπει να θεωρείται και όποιος πέθανε πιστὸς στoν Κύριο, ότι κρατάει και προσφέρει τα κεριὰ και τo λάδι, και όλα όσα προσφέρονται για τη λύτρωσή του. Έτσι με τη χάρη του Θεού η προσπάθεια που γίνεται με πίστη δεν θα πάει χαμένη. Να είστε σίγουροι ότι οι Θείοι απόστολοι και οι Θεοδίδακτοι διδάσκαλοι και οι Θεόπνευστοι πατέρες, αφού πρώτα ενώθηκαν με τo Θείο και φωτίσθηκαν, καθόρισαν με τρόπο θεάρεστο τις λειτουργίες, τις προσευχὲς και τις ψαλμωδίες, που γίνονται κάθε χρόνο στη μνήμη εκείνων που πέθαναν. Και όλα αυτὰ μέχρι σήμερα, πάντα με τη χάρη του Φιλανθρώπου Θεού, αυξάνονται και συμπληρώνονται σε όλα τα σημεία του ορίζοντος για να δοξάζεται και να εξυμνείται ο Κύριος των κυρίων και Βασιλεὺς των βασιλευόντων.

http://agiosmgefiras.blogspot.co.nz/2012/08/blog-post_12.html?spref

Πόσες φορές ακόμα; ΨΑΛΜΟΣ 2016

Πόσοι προσπάθησαν, Κύριε, να προσθέσουν χρόνια στη ζωή τους, αντί να προσθέσουν Εσένα στα χρόνια τους;

Πόσα χρόνια πέρασαν, Κύριε, δίνοντάς τους ονόματα, κι ενώ τα περιμέναμε με χαρά, μας πρόσθεσαν κι άλλες λύπες;
Πόσες πίτες κόψαμε, Κύριε, στο όνομά Σου, ζητώντας ευημερία και λόγο να ξεχωρίσουμε από τους υπόλοιπους;
Πόσες φορές νομίζαμε, Κύριε, πως ο χρόνος, λες και είναι κάποιο πρόσωπο σαν εμάς, θα είχε μόνο μία πλευρά, καλή ή κακή, ξεχνώντας πως ακόμα κι Εσύ, Κύριε, επέτρεψες την απουσία Σου να έχει όνομα και να υπάρχει ως κατάσταση, όπως κι αν την ονομάζουμε;
Πόσες φορές, Κύριε, τον εαυτό μου ονόμασα κύριο, και ξέχασα να εμπιστεύομαι Εσένα;
Πόσες φορές, Κύριε, μέθυσα από την υπερηφάνειά μου, καταναλώνοντας δόσεις εγωισμού περισσότερες από τις απαραίτητες, ώστε να αγαπήσω τον διπλανό μου;
Πόσες φορές, Κύριε, προσευχήθηκα, κοιτώντας την εικόνα Σου, αντί να Σε δω;
Πόσες φορές, Κύριε, προτίμησα να Σου μιλήσω, αντί να Σε ακούσω;
Πόσες φορές αλήθεια, Κύριε, νομίζω πως ζω έξω από Εσένα, και δε Σε αφήνω να ζεις Εσύ μέσα σε μένα;
Πόσες φορές, Κύριέ μου, να Σου ζητήσω συγγνώμη, αντί να γκρινιάζω και να τσακώνομαι με τη δωρεά Σου, που εγώ ονόμασα χρόνο;
Πόσες φορές ακόμα, Κύριε, θα ζήσω, χωρίς να Σου πω «Σ’ ευχαριστώ»;

Σ’ ευχαριστώ λοιπόν, Κύριε, που πήρες τον πατέρα μου.
Σ’ ευχαριστώ για τη μητέρα μου και τα αδέρφια μου.
Σ’ ευχαριστώ για τους συγγενείς μου.
Σ’ ευχαριστώ για τους συναδέλφους μου.
Σ’ ευχαριστώ για τους φίλους και τις φίλες μου.
Ευλόγησε και τους εχθρούς μου, ω, Κύριε.

Πολλές φορές, Κύριε, η υγεία δεν είναι η ευτυχία αλλά η καταστροφή μας.
Πολλές φορές, Κύριε, η χαρά γίνεται ατομική, και κανείς δε χαίρεται πραγματικά.
Πολλές φορές, Κύριε, η ειρήνη είναι απλά μια διπλωματία και το κίνητρο δεν είναι η συνύπαρξη αλλά τα συμφέροντα όσων δε Σε γνώρισαν.
Πολλές φορές, Κύριε, οι ευχές παραμένουν ευχές, γιατί δεν έγιναν προσευχές. Ευχές δηλαδή, όχι προς κάπου, αφηρημένα, αλλά προς Εσένα.
Πολλές φορές, Κύριε, η Πρωτοχρονιά μοιάζει με αρχή, μόνο που με τέτοια παραβατικότητα και κραιπάλη, μοιάζει με τέλος.
Πολλές φορές, Κύριε, υποσχόμαστε, αντί να προσευχόμαστε. Όταν υπόσχομαι, ξέρω πως δε θα τα καταφέρω, γιατί βασίζομαι σε μένα. Όταν προσεύχομαι ξέρω και πάλι πως δε θα τα καταφέρω· ξέρω όμως ότι Εσύ θα τα καταφέρεις. Γι’ αυτό και χαίρομαι για την αδυναμία μου, γιατί τότε φαίνεται η δική Σου δύναμη. Μου αρκεί η Χάρη Σου, Κύριε.

Ό,τι κι αν έρθει σήμερα, Κύριε, ας έρθει.
Κι ό,τι κι αν έφυγε και χάθηκε, Κύριε, ας βρεθεί κοντά Σου.
Δε θέλω τίποτα άλλο πια εκτός από Εσένα.
Μόνο Εσύ υπάρχεις, Κύριε.
Και μόνο μαζί Σου, τελικά, υπάρχω κι εγώ.

– ΣΕΡΑΦΕΙΜ (1/1/17)

http://istologio.org

Ο αγώνας εναντίον της αμαρτίας

 “Δύσκολος είναι, το αναγνωρίζω, ο αγώνας εναντίον αυτού του εχθρού, είναι όμως απαραίτητος. Πολλοί κάνουν πολέμους και νικούν άλλους ανθρώπους, είναι όμως αιχμάλωτοι και δούλοι στα πάθη τους. Δεν υπάρχει πιο ένδοξη νίκη από τη νίκη πάνω στον εαυτό μας. Βραβείο χωρίς νίκη δεν υπάρχει. Και νίκη χωρίς αγώνα δεν υπάρχει.

Αδελφέ μου, ας καταπιαστούμε μ΄ αυτόν τον αγώνα, για να κερδίσουμε με τη βοήθεια του Χριστού τη νίκη, να πάρουμε απ΄ Αυτόν το στεφάνι της αρετής και να θριαμβεύσουμε αιώνια στη βασιλεία Του.

Ας διατυπώσουμε τώρα μερικές σκέψεις, που δίνουν βοήθεια και ενίσχυση στον αγώνα:

Α΄

Ν΄ ακούς και να προσπαθείς να κατανοείς το λόγο του Θεού. Εκεί μας αποκαλύπτονται η αμαρτία και η αρετή, ώστε ν΄ αποφεύγουμε την πρώτη και να επιδιώκουμε τη δεύτερη: «Πάσα γραφή θεόπνευστος και ωφέλιμος πρός διδασκαλίαν, πρός έλεγχον, πρός επανόρθωσιν, πρός παιδείαν, τήν εν δικαιοσύνη, ίνα άρτιος ή ό του Θεού άνθρωπος, πρός πάν έργον αγαθόν εξηρτισμένος» (Β΄Τιμ.3,16-17). Ο λόγος του Θεού είναι η «μάχαιρα του Πνεύματος» (Εφεσ. 6,17), με την οποία σφαγιάζεται ο εχθρός της ψυχής.

Β΄

Ο Θεός βρίσκεται παντού. Όπου κι αν βρεθούμε, είναι δίπλα μας. Ό,τι κι αν κάνουμε, γίνεται μπροστά Του.

Πώς λοιπόν θ΄ αμαρτάνουμε και θα καταπατούμε το άγιο θέλημά Του μπροστά στα μάτια Του;

Ντρέπεσαι, αλλά και φοβάσαι να φερθείς με ασέβεια μπροστά στο βασιλιά ή και στον παραμικρό εκπρόσωπο της κοσμικής εξουσίας. Πόσο πιο πολύ πρέπει να αισθάνεσαι το ίδιο μπροστά στο Θεό; Μην ξεχνάς ότι κάθε αμαρτία είναι ασέβεια και παρανομία ενώπιόν Του.

Γ΄

Να θυμάσαι τα τέλη σου, το θάνατο, τήν Κρίση του Χριστού, τον Άδη, τη βασιλεία των ουρανών. Αυτό θα σε απομακρύνει από την αμαρτία. «Έν πάσι τοίς λόγοις σου», λέει ο Σειράχ, «μιμνήσκου τα έσχατά σου καί… ούχ αμαρτήσεις» (Σοφ.Σειρ.7,36)

Δ΄

Ν΄ απομακρύνεσαι από συνθήκες που ξέρεις ότι παρασύρουν στην αμαρτία, όπως λ.χ. συμπόσια, διασκεδάσεις, κακές και άπρεπες συζητήσεις. «Φθείρουσιν ήθη χρηστά ομιλίαι (συναναστροφές) κακαί» (Α΄Κορ.15,33)

Ε΄

Να συγκρατείς στη σκέψη και στη μνήμη σου ότι είναι δυνατόν να πεθάνει ο άνθρωπος την ώρα της αμαρτίας, κι έτσι να χαθεί αιώνια. Ο Φαραώ, ο βασιλιάς της Αιγύπτου, καταδίωκε τους Ισραηλίτες θέλοντας να τους ξαναγυρίσει στη σκλαβιά, και πάνω σ΄ αυτό το παράνομο έργο του πέθανε (Έξοδ.14,27-28). Και ο Αβεσσαλώμ, ο γιος του Δαβίδ, ζητούσε να σκοτώσει τον άγιο πατέρα του, και πέθανε πάνω σ΄ αυτό του το εγχείρημα (Β΄Βασ.18,14)

Το ίδιο συμβαίνει και τώρα: Βλέπουμε πώς οι άσωτοι και οι μοιχοί χτυπιούνται από το θάνατο πολλές φορές πάνω στο αισχρό τους έργο, οι βλάσφημοι στη βλασφημία τους, οι κλέφτες και οι άρπαγες στην αρπαγή τους και οι άλλοι παράνομοι στην παρανομία τους.

Δηλαδή η δίκαιη κρίση του Θεού χτυπάει τους αμαρτωλούς, για να φοβόμαστε και να μήν αμαρτάνουμε.

ΣΤ΄