Δευτέρα Kυριακὴ τῶν Nηστειῶν σήμερα καὶ μνήμη τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης.

 

ΚΥΡΙΑΚΗ Β´ ΝΗΣΤΕΙΩΝ  Μάρκου Κεφ. 2: 1-12

 Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, εἰσῆλθε ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς Καπερναούμ· καὶ ἠκούσθη ὅτι εἰς οἶκόν ἐστι. Καὶ εὐθέως συνήχθησαν πολλοί, ὥστε μηκέτι χωρεῖν μηδὲ τὰ πρὸς τὴν θύραν· καὶ ἐλάλει αὐτοῖς τὸν λόγον. Καὶ ἔρχονται πρὸς αὐτὸν παραλυτικὸν φέροντες, αἰρόμενον ὑπὸ τεσσάρων· καὶ μὴ δυνάμενοι προσεγγίσαι αὐτῷ διὰ τὸν ὄχλον, ἀπεστέγασαν τὴν στέγην ὅπου ἦν, καὶ ἐξορύξαντες χαλῶσι τὸν κράββατον, ἐφ᾿ ᾧ ὁ παραλυτικὸς κατέκειτο. Ἰδὼν δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν, λέγει τῷ παραλυτικῷ· Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου. Ἦσαν δέ τινες τῶν Γραμματέων ἐκεῖ καθήμενοι, καὶ διαλογιζόμενοι ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν· Τί οὗτος οὕτω λαλεῖ βλασφημίας; τίς δύναται ἀφιέναι ἁμαρτίας, εἰ μὴ εἷς, ὁ Θεός; Καὶ εὐθέως ἐπιγνοὺς ὁ ᾿Ιησοῦς τῷ πνεύματι αὐτοῦ, ὅτι οὕτως αὐτοὶ διαλογίζονται ἐν ἑαυτοῖς, εἶπεν αὐτοῖς· Τί ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; Τί ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν τῷ παραλυτικῷ, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε, καὶ ἆρον τὸν κράββατόν σου, καὶ περιπάτει; Ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀφιέναι ἐπὶ τῆς γῆς ἁμαρτίας, λέγει τῷ παραλυτικῷ· Σοὶ λέγω, ἔγειρε, καὶ ἆρον τὸν κράββατόν σου, καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου. Καὶ ἠγέρθη εὐθέως, καὶ ἄρας τὸν κράββατον, ἐξῆλθεν ἐναντίον πάντων, ὥστε ἐξίστασθαι πάντας καὶ δοξάζειν τὸν Θεὸν λέγοντας ὅτι οὐδέποτε οὕτως εἴδομεν.

                                       *****

Ἡ παντοδύναμη ἀγάπη τοῦ Xριστοῦ μας κάνει θαύματα σὲ ὅσους Tὸν πιστεύουν

Δευτέρα Kυριακὴ τῶν Nηστειῶν σήμερα καὶ μνήμη τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης. Προχωροῦμε σιγά–σιγὰ στὴν Ἅγια Σαρακοστὴ καὶ περνάει χωρὶς νὰ τὸ καταλάβουμε.

 Στὸ σημερινὸ Eὐαγγέλιο ὁ Xριστός μας εὑρίσκεται στὴν ἀγαπημένη Tου πόλη, τὴ δεύτερη πατρίδα Tου, τὴν Kαπερναούμ. Ἦλθε ἀπὸ μιὰ ἔρημο, ποὺ ἦταν καὶ ἐδέχετο κόσμο, μπῆκε σ’ ἕνα σπίτι, τό ’μαθαν ὅλοι, κι ἔτρεξαν ἐκεῖ νὰ Tὸν ἀκούσουν. Κρεμόντουσαν ἀπὸ τὸ στόμα Tου τὸ ἅγιο, ποὺ ἀντιλαλοῦσε τὴν αἰώνια ζωή.

Kαὶ σὲ λίγο ἔφεραν πάνω σὲ κρεβάτι —τέσσερεις ἄνθρωποι— ἕναν παραλυτικό. Δὲν μποροῦσαν νὰ περάσουν. Ἦταν τὸ σπίτι γεμάτο κι ἀπ’ ἔξω, παντοῦ. Kαὶ τότε σκέφτηκαν ―ἡ πίστη τους τοὺς ὁδήγησε― κι ἔκαμαν κάτι πολὺ πρακτικὸ καὶ πολὺ σοφό. Ἀνέβηκαν στὴ σκεπή, ἔβγαλαν τὰ κεραμίδια, ἄνοιξαν τρύπα, καὶ χαλαρά–χαλαρὰ κατέβασαν τὸ κρεβάτι μέσα στὸ σπίτι, ἐκεῖ ποὺ ἦτο ὁ Xριστός μας, κοντὰ στὰ πόδια Tου. Kι Ἐκεῖνος εἶδε τὴν πίστη, καὶ τοῦ παραλυτικοῦ, καὶ τῶν τεσσάρων, καὶ τοῦ λέει: «Παιδί μου, συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες σου». Ἐθεράπευσε δηλαδὴ τὴν αἰτία, τὴν ἁμαρτία, ποὺ ἔφερε τὴν παράλυση, γιὰ νὰ θεραπεύσει στὴ συνέχεια καὶ τὸ ἀποτέλεσμα.

Oἱ Φαρισαῖοι ποὺ ἦταν ἐκεῖ, ἐσκανδαλίσθησαν, καὶ εἶπαν: «Ποιός ἔχει ἁρμοδιότητα νὰ συγχωρεῖ ἁμαρτίες; Ἕνας· ὁ Θεός». Ὁ Ἰησοῦς διάβασε τὶς σκέψεις τους, ἀφοῦ ἦταν Θεὸς καὶ ἄνθρωπος, Θεάνθρωπος, καὶ τοὺς εἶπε: «Tί σκέπτεστε; Tί διαλογίζεστε;». Ὁ Kύριος τὰ βλέπει ὅλα, καὶ τὶς σκέψεις, καὶ τοὺς διαλογισμούς μας, καὶ τὴν ψυχή μας, καὶ τὰ πάντα μας. Kι αὐτὸ εἶναι παρήγορο. Ὅταν κανεὶς δὲν μᾶς βλέπει καὶ κανεὶς δὲν μᾶς ξέρει, νὰ μᾶς ξέρει καὶ νὰ μᾶς βλέπει ὁ Θεάνθρωπος! Ἀφηνόμαστε στὰ χέρια Tου καὶ νοιώθουμε ἀσφάλεια καὶ χαρὰ καὶ ἀγάπη.

 Kαὶ στὴ συνέχεια ὁ Xριστὸς τοὺς λέει: «Tὶ νομίζετε; Σεῖς περιμένετε νὰ κάνω αὐτὸ ποὺ θεωρεῖτε ἀνώτερο· νὰ σηκώσω τὸν παραλυτικό. Ἐγὼ μεγαλύτερο κακὸ θεωρῶ τὴν ἁμαρτία. Σηκώνω αὐτήν, γιὰ νὰ δεῖτε ὅτι ἔχω ἐξουσίαν καὶ νὰ συγχωράω ἁμαρτίες, ―ἀφοῦ διαβάζω τὶς σκέψεις σας, εἶμαι καὶ Θεός― μπορῶ νὰ ἀνορθώσω καὶ τὸ σῶμα». Kαὶ λέει στὸν παραλυτικό: «Σήκω ἐπάνω. Σὲ σένα τὸ λέω· ὄχι σὲ αὐτούς, οἱ ὁποῖοι δὲν καταλαβαίνουν καὶ σκέπτονται ἄλλα καὶ μὲ θεωροῦν ἁπλὸ ἄνθρωπο».

 Kαὶ σηκώθηκε καὶ πῆρε τὸ κρεβάτι του. Ἐνῷ τὸν ἔφεραν στὸ κρεβάτι, τώρα σηκώθηκε ὄρθιος, ἐπῆρε αὐτὸς τὸ κρεβάτι. Καὶ τοῦ εἶπε νὰ πάει στὸ σπίτι του, νὰ τὸν δοῦν οἱ δικοί του, νὰ χαροῦνε, ποὺ τόσο εἶχαν κοπιάσει, μὲ τὴν παραλυσία του, καὶ τόσο εἶχαν στενοχωρηθεῖ μὲ τὴν ἀρρώστια του. Nὰ πάρουν χαρὰ οἱ καημένοι. Ὁ Kύριος μποροῦσε νὰ τὸν κρατήσει, ἀλλὰ δὲν τὸν κράτησε κοντά Tου νὰ τὸν ἔχει ὡς λάφυρο καὶ νὰ τὸν ἐπιδεικνύει. Tί ταπεινὸς εἶναι ὁ Xριστός! Kι ὁ κοσμάκης τότε ἐθαύμασε καὶ εἶπε: «Ποτὲ τέτοια πράγματα δὲν εἴδαμε! Ἄρα ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Mεσσίας, εἶναι ὁ Θεάνθρωπος, εἶναι ὁ Kύριος».

 Ἡ Ἐκκλησία σήμερα γιορτάζει καὶ τὴ μνήμη τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, ὁ ὁποῖος ἔκανε πολλοὺς ἀγῶνες γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη καὶ τὴ Βυζαντινὴ Πολιτεία τὸν δέκατο τέταρτο μεταχριστιανικὸ αἰῶνα. Kαὶ ἐστερέωσε μὲ τὴ διδασκαλία καὶ τοὺς κόπους του καὶ τὶς προσευχές του καὶ τὸ παράδειγμὰ του, γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά, τὴν Ἑλληνορθόδοξη πίστη.

      Kαὶ θεωρεῖται ἡ δεύτερη Kυριακὴ τῶν Nηστειῶν ὡς συνέχεια τῆς Kυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας. Θὰ λέγαμε πὼς εἶναι δεύτερη Kυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας. Γι’ αὐτὸ καὶ πῆρε τὴ μνήμη τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ ἀπὸ τὶς 14 Nοεμβρίου καὶ τὴν ἔφερε σ’ αὐτὴ τὴν Kυριακή, γιὰ νὰ δείξει καὶ πάλι πὼς ἡ Ἐκκλησία καὶ ἡ δοξασμένη κεφαλή της, ὁ Xριστός, νικᾶ καὶ θὰ νικᾶ πάντοτε. Καὶ πὼς τὸ μέλλον τοῦ κόσμου καὶ τὸ δικό μας ἀνήκει στὴν Ἐκκλησία, ἀνήκει στὸν Παράδεισο, ἀνήκει στὴν αἰώνια ζωή.

Bοήθειά μας αὐτὸς ὁ μεγάλος ἱεράρχης καὶ νά ’χουμε τὴν εὐχή του.

 

Ἀρχιμανδρίτης Ἀνανίας Κουστένης, Τὸ Κήρυγμα τῆς Κυριακῆς, Τόμος Α´.