«Να λέτε την “ευχή” απαλά, χωρίς πίεση, χωρίς σφιξιμο» (Γέρ. Πορφύριος)

Κανεὶς νὰ μὴ σᾶς βλέπει, κανεὶς νὰ μὴν καταλαβαίνει τὶς κινήσεις τῆς λατρείας σας πρὸς τὸ θεῖον. Ὅλ᾽ αὐτὰ κρυφά, μυστικά, σὰν τοὺς ἀσκητές. Θυμάστε ποὺ σᾶς ἔχω πεῖ γιὰ τ᾽ ἀηδονάκι; Μὲσα στὸ δάσος κελαϊδάει. Στὴν σιγή. Νὰ πεῖ πὼς κάποιος τ᾽ ἀκούει, πὼς κάποιος τὸ ἐπαινεῖ; Πόσο ὡραῖο κελάηδημα στὴν ἐρημιά! Ἔχετε δεῖ πῶς φουσκώνει ὁ λάρυγγάς του; Ἔτσι γίνεται καὶ μ᾽ αὐτὸν ποὺ ἐρωτεύεται τὸν Χριστό. Ἅμα ἀγαπάει, «φουσκώνει ὁ λάρυγγας, παθαίνει, μαλλιάζει ἡ γλώσσα». Πιάνει μιὰ σπηλιά, ἕνα λαγκάδι καὶ ζεῖ τὸν Θεὸ μυστικά, «στεναγμοῖς ἀλαλήτοις». Περιφρονῆστε τὰ πάθη, μὴν ἀσχολεῖσθε μὲ τὸν διάβολο. Στραφεῖτε στὸν Χριστό.Ἡ Θεία Χάρις μᾶς διδάσκει τὸ δικό μας χρέος. Γιὰ νὰ τὴν προσελκύσουμε, θέλει ἀγάπη, λαχτάρα. Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ θέλει θεῖο ἔρωτα. Ἡ ἀγάπη ἀρκεῖ, γιὰ νὰ μᾶς φέρει σὲ κατάλληλη «φόρμα» γιὰ προσευχή. Μόνος Του θὰ ἔλθει ὁ Χριστὸς καὶ θὰ ἐγκύψει στὴν ψυχή μας, ἀρκεῖ νὰ βρεῖ ὁρισμένα πραγματάκια ποὺ νὰ Τὸν εὐχαριστοῦν: ἀγαθὴ προαίρεση, ταπείνωση καὶ ἀγάπη. Χωρὶς αὐτὰ δὲν μποροῦμε νὰ ποῦμε «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησόν με».

 Ὁ παραμικρὸς γογγυσμὸς κατὰ τοῦ πλησίον ἐπηρεάζει τὴν ψυχή σας καὶ δὲν μπορεῖτε νὰ προσευχηθεῖτε. Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, ὅταν βρίσκει ἔτσι τὴν ψυχή, δὲν τολμάει νὰ πλησιάσει.Νὰ ζητᾶμε νὰ γίνει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ εἶναι τὸ πιὸ συμφέρον, τὸ πιὸ ἀσφαλὲς γιὰ μᾶς καὶ γιὰ ὅσους προσευχόμαστε. Ὁ Χριστὸς θὰ μᾶς τὰ δώσει ὅλα πλούσια. Ὅταν ὑπάρχει ἔστω καὶ λίγος ἐγωισμός, δὲν γίνεται τίποτα. Ὅταν ὁ Θεὸς δὲν μᾶς δίδει κάτι ποὺ ἐπίμονα ζητᾶμε, ἔχει τὸν λόγο Του. Ἔχει κι ὁ Θεὸς τὰ «μυστικά» Του.

Ἂν δὲν κάνετε ὑπακοὴ (σὲ ἱερέα-πνευματικὸ) καὶ δὲν ἔχετε ταπείνωση, ἡ εὐχὴ (δηλ. τὸ Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησόν με) δὲν ἔρχεται καὶ ὑπάρχει καὶ φόβος πλάνης. Νὰ μὴν γίνεται ἡ εὐχὴ (τὸ Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησόν με) ἀγγαρεία. Ἡ πίεση μπορεῖ νὰ φέρει μία ἀντίδραση μέσα μας, νὰ κάνει κακό. Ἔχουν ἀρρωστήσει πολλοὶ μὲ τὴν εὐχή, γιατί τὴν ἔκαναν μὲ πίεση. Καὶ γίνεται, βέβαια, κι ὅταν τὸ κάνεις ἀγγαρεία, ἀλλὰ δὲν εἶναι ὑγιές.

Δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ συγκεντρωθεῖτε ἰδιαίτερα γιὰ νὰ πεῖτε τὴν εὐχή. Δὲν χρειάζεται καμιὰ προσπάθεια ὅταν ἔχεις θεῖο ἔρωτα. Ὅπου βρίσκεσθε, σὲ σκαμνί, σὲ καρέκλα, σὲ αὐτοκίνητο, παντοῦ, στὸν δρόμο, στὸ σχολεῖο, στὸ γραφεῖο, στὴ δουλειὰ μπορεῖτε νὰ λέτε τὴν εὐχή, τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησόν με», ἁπαλά, χωρὶς πίεση, χωρὶς σφίξιμο.

Σημασία στὴν προσευχὴ ἔχει ὄχι ἡ χρονικὴ διάρκεια ἀλλὰ ἡ ἔνταση. Νὰ προσεύχεσθε ἔστω καὶ πέντε λεπτά, ἀλλὰ δοσμένα στὸν Θεὸ μὲ ἀγάπη καὶ λαχτάρα. Μπορεῖ ἕνας μία ὁλόκληρη νύχτα νὰ προσεύχεται κι αὐτὴ ἡ προσευχὴ τῶν πέντε λεπτῶν νὰ εἶναι ἀνώτερη. Μυστήριο εἶναι αὐτὸ βέβαια, ἀλλὰ ἔτσι εἶναι.

http://opougis.blogspot.com/2011/12/blog-post_1016.html