Παιδί, πού ἡ μάνα του προσεύχεται καὶ κλαίει, δὲ θὰ χαθεῖ.

 Μία μέρα χτύπησε τὴ μητρόπολη τοῦ Ἁγίου Ἀμβροσίου Μεδιολάνων, μία χήρα γυναίκα πού ἔκλαιγε. 

—Γιατί κλαῖς; 

—Για τὸ παιδὶ μου. 

—είναι ἄρρωστο; 

—Όχι εἶναι ζωηρό, πολὺ ἄτακτο. Δέ'μ' ἀκούει. Κάνει κακὲς παρέες, γυρίζει μέρα-νύχτα. Ἄχ, θὰ χάσω τὸ παιδὶ μου!...  

Ὅ ἱερὸς Ἀμβρόσιος τὴν παρηγόρησε καὶ τῆς εἶπε· 

—Παιδί, πού ἡ μάνα του προσεύχεται καὶ κλαίει, δὲ θὰ χαθεῖ. 

Ποιά ἦταν ἡ μάνα αὐτὴ; Ἡ Μόνικα. 

Καὶ τὸ παιδί; Ὁ ἱερὸς Αὐγουστίνος. Κατόπιν μεγάλος Ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας.